คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - [ สามใบเถา ๐๔ ] [ 100 % ]
- [ สามใบเถา ๐๔ ]
ดาราหนุ่มนามว่ามาร์คต้วนบอกทีมงานว่าขอไปเข้าห้องน้ำก่อนครู่หนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงชาวบ้านเยอะๆที่มารุมเขา ถึงแม้เขาจะเป็นดาราแต่เขาก็เบื่อที่สุดพอเวลามีคนมารุมล้อมเขา เขาเบื่อที่ที่มีคนเยอะๆเป็นที่สุด!
ดาราหนุ่มคนนี้สำหรับคนที่รู้จักเขาดีล่ะก็จะรู้ดีว่าเขาน่ะเจ้าอารมณ์ขี้เหวี่ยงขี้วีนเรื่องมากเรื่องเยอะเอาเรื่องสุดๆ ! แถมยังหยิ่งตัวพ่ออีกต่างหาก แต่แน่นอนว่าเขาไม่ทำต่อหน้านักข่าวเป็นแน่! เพราะภาพลักษณ์ที่คนภายนอกเห็นเขาน่ะสร้างภาพล้วนๆ! แต่แน่นอนทุกคนก็อยากที่จะจ้างเขาเล่นหนังหรือละครกันทั้งนั้นแหละอาจจะเป็นเพราะหน้าตาที่จัดว่าหล่อแถมยังมีเสน่ห์ดึงดูดคนทุกเพศทุกวัย
มาร์คต้วนเดินมาหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งห่างไกลจากบริเวณนั้นเล็กน้อย ซึ่งบริเวณที่เขามาหลบอยู่นี้มีคนแก้มยุ้ยๆ หน้าเด็กไฮไลท์ผมสีชมพูตรงหน้าม้าเล็กน้อยกำลังนั่งอ่านนิยายอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนดาราหนุ่มคนดังสักนิด
มาร์คต้วนได้แต่คิดในใจว่าเขาเนี่ยยย มาร์คต้วนนะ!! มีดีน้อยกว่านิยายกระจอกๆงั้นหรอ เหอะ! เอาแต่อ่านอยู่ได้ ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามองหน่อยรึไง
"ร้อนชิบหายเลย น่าเบื่อว่ะ" มาร์คต้วนบ่นอย่างหัวเสียพร้อมเตะถังขยะบริเวณนั้นเสียงดังจนถังขยะใบงามลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น ก่อนมาร์คต้วนจะเหล่ตามองคนน่ารักที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ เขาเพียงแค่ต้องการให้คนที่กำลังอ่านนิยายกระจอกๆเงยหน้าขึ้นมองเขาเผื่อจะได้รู้มั่งว่ามีคนหล่อๆยืนอยู่ตรงนี้มั่งก็แค่นั้น!
แล้วมันก็ได้ผลเกินคาด! กระป๋องน้ำอัดลมกระเด็นไปโดนแขนแบมแบมที่นั่งอยู่เฉยๆ แบมแบมเงยหน้ามองมาร์คต้วนที่มีท่าทีเหวอๆเล็กน้อย คงเพราะไม่ได้ตั้งใจให้กระป๋องน้ำอัดลมไปโดน แม้จะหวังให้แบมแบมสนใจก็ตาม แต่มาร์คต้วนก็ยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำเงียบๆแล้วยืนอยู่ที่เดิมเพียงแค่นั้น
"ไม่คิดจะขอโทษกันหน่อยหรอ?" แบมแบมถามขึ้นอย่างเคืองๆ ที่เขาเงียบไปเพราะรอนะว่าไอ้ดาราคนนี้มันจะพูดอะไร แต่มันก็ไม่พูด!
"นายก็ไม่เป็นอะไรนี่" มาร์คต้วนตอบอย่างไม่ใส่
แบมแบมปิดนิยายดังพรึ่บ! แล้ววางลงบนเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนสุดเสียงใส่หน้ามาร์คต้วน "มารยาทน่ะมีไหม!!?? ห้ะ!!"
"ที่บ้านไม่เคร่งเรื่องมารยาทอ่ะโทษที" มาร์คตอบด้วยท่าทางสบายๆไหวไหล่น้อยๆ
"อยากจะรู้จริงๆว่านายมีแฟนคลับได้ยังไงเนี่ย คนพวกนั้นชอบนายไปได้ยังไงกัน ให้ตายเหอะ" แบมแบมพูดลอยๆ อย่างจงใจ
..?
"เหอะ เหอะๆ" มาร์คต้วนแค่นหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่ออย่างมั่นใจ "เพราะฉันหล่อ ฉันมีเสน่ห์ไง"
แบมแบมรู้สึกหมั่นไส้กับท่าทางและคำตอบแบบนั้นของมาร์คต้วนเสียจริงๆ อยากจะหยิบเอานิยายเล่มหนาๆนี่ปาใส่หน้าให้หน้าพังเสียจริงๆ! "หึ ฉันล่ะอยากจะอ้วก! กล้าพูดเนอะ! เหอะ" แบมแบมตะโกนใส่หน้ามาร์คต้วนเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้!
"หรือนายคิดว่าฉันไม่หล่องั้นหรอ?" มาร์คที่มั่นใจกับความหล่อของตัวเองมากกก จงใจจะแกล้งแบมแบมด้วยความหล่อของเขาเอง ก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆจนแบมแบมต้องเดินถอยหลังเรื่อยๆ
"เออไม่! แถมยังปากไม่ดี หลงตัวเอง ขี้เก๊ก นิสัยไม่ดีด้วย!!" แบมแบมสวนกลับทันทีในสิ่งที่เขาคิดพร้อมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหามาร์คต้วนจนต้องเดินถอยหลังแทนซะงั้น
มาร์คต้วนมีท่าทีเหวอไปเล็กน้อยกับการที่โดนด่าใส่หน้าแบบนี้ ไม่เคยมีใครมากล้าทำแบบนี้กับเขาเลยนะ! แถมยังด่าใส่หน้าอีก! แต่มาร์คต้วนก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อกลบเกลื่อนท่าทางเหวอๆของเขาทัน "นี่นายกล้าว่าฉันหรอ!? ห้ะ!!"
"เออ!! ทำไม นายเป็นเทวดารึไง? ฉันถึงว่าไม่ได้อ่ะ ไอ้คนพ่อแม่ไม่รัก!!" แบมแบมสวนกลับเช่นกัน
"โหหหห ขึ้นเลยๆ!" มาร์คต้วนเลือดขึ้นหน้าด้วยอารมณ์พุ่งพล่านก่อนจะนึกคำด่าเจ็บๆแสบๆ "ไอ้เตี้ย ไอ้เด็กงี่เง่า ไอ้..ไอ้..!!!" มาร์คต้วนที่นึกคำด่าไม่ออกได้แต่พูดคำว่า ไอ้ อยู่อย่างนั้น..
"ปรี๊ดอ่ะ!! ปรี๊ดเลยยย ด่าอะไรก็ไม่ว่ามาด่าว่าเตี้ย! เขาเรียกว่าส่วนสูงกำลังน่ารักโว๊ยยย!!" แบมแบมตะโกนเสียงดังใส่มาร์คต้วนอย่างเหลืออด .. ก่อนจะนึกอะไรได้บางอย่าง "เห้ยๆๆ นักข่าวมาอ่ะ ทางนี้ครับๆ! ไอ้ดาราขี้เก๊กอยู่นี่ครับ!"
ทันทีที่แบมแบมตะโกนแกล้งประหนึ่งว่ามีนักข่าวมาจริงๆมันทำให้มาร์คต้วนหลงเชื่อ.. ก่อนดาราหนุ่มจะทำท่าทางรนๆทำหน้าเหวอๆก่อนจะจัดเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองแล้วยกยิ้มหวานๆเตรียมจะเสแสร้งตามระเบียบ ก่อนหันไปมองตามที่แบมแบมบอก
แต่..
ไหนวะนักข่าว ?
มาร์คต้วนชะเง้อหานักข่าวอยู่สักพัก แต่กว่าที่มาร์คต้วนจะรู้ตัวว่าโดนหลอกก็ไม่ทันซะแล้ว ..
พลั่กกกกกกกก!!
มาร์คต้วนดาราหนุ่มรูปหล่อลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยฝีเท้าของแบมแบม หน้าคว่ำคะมำลงไปทั้งตัว -__- ใบหน้าหล่อๆราบเรียบไปกับพื้นปูนหนาๆอย่างช่วยไม่ได้ .. ตัวทั้งตัวก็ราบไปกับพื้นด้วยเช่นกัน ..
มาร์คต้วนเมื่อตั้งสติได้รีบลุกขึ้นมาเตรียมจะหันไปด่า แต่..
แน่นอนนน!! คนกระทำวิ่งหนีไปแล้วว
"ฝากไว้ก่อนเถอะ!! ไอ้เด็กบ้า!" มาร์คต้วนได้แต่กัดฟันขู่กรอดๆด้วยความเจ็บปวด .. ก่อนจะรีบเข้าไปสำรวจใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองในห้องน้ำว่าเป็นอะไรไหมมมม ..
.
.
.
"แบม ไปไหนมา" ยองแจถามขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องชายคนเล็กหายไปนาน
"ไปกัดกับใครมาล่ะ" จูเนียร์ถามขึ้นอย่างขำๆเพราะเห็นท่าทางของแบมแบมเดินกระฟัดกระเฟียดมา
"หึ่ยยย อย่าให้พูดเลยเนียร์! แจ! พูดแล้วขึ้น!" แบมแบมเลือกที่จะลืมๆเรื่องของดาราขี้เก๊กนั่นไป ก่อนจะตัดปัญหาไม่อยากเจอไอ้ดาราขี้เก๊กด้วยการชวนจูเนียร์กับยองแจกลับบ้าน "กลับกันเถอะ"
"เห้ยเดี๋ยววว เราเพิ่งมาเองนะ" เป็นจูเนียร์ที่คัดค้านขึ้น
"เออใช่ ยังไม่ได้เห็นหน้ามาร์คต้วนใกล้ๆเลย" ยองแจช่วยเสริมจูเนียร์อีกแรง เพราะที่ยังไม่อยากกลับอ่ะเพราะยังไม่ได้ใกล้ชิดดาราหนุ่มคนดังเลยย
แบมแบมเบ้หน้าเล็กน้อย "ถ้าเนียร์กับแจจะอยู่ดูไอ้ขี้เก๊กก็อยู่ไปเหอะ! แบมขอกลับก่อน" แบมแบมพูดเสร็จก็คว้าจักรยานพร้อมขึ้นไปนั่งคร่อมทันที
"เดี๋ยวๆๆ ได้ไงล่ะ~" จูเนียร์รีบยื่นมือไปดึงจักรยานของแบมแบมไว้ก่อน
"เรามากันสามคนนะ" ยองแจพูด
"ก็เลือกเอาว่าจะกลับกับแบมหรือจะไปดูไอ้ดาราขี้เก๊กนั่น" แบมแบมลอยหน้าลอยตาพูดอย่างไม่สนใจพี่ทั้งสอง จูเนียร์และยองแจมองหน้ากันอย่างขอความเห็น
ก่อนทั้งสองจะตกลงกลับบ้านพร้อมแบมแบม..
ทั้งสามใบเถาปั่นจักรยานกันกลับบ้านโดยที่แบมแบมซ้อนท้ายยองแจเหมือนเดิม จูเนียร์ก็ขี่คนเดียวเช่นเดิม
เสียงเครื่องของรถมอเตอร์ไซค์ที่บ่งบอกถึงความดังและท่าทางจะผ่านการแต่งรถมามากมายที่มันดังจนน่ารำคาญเสียงดังเข้ามาใกล้ๆ แบมแบมที่เริ่มรู้สึกว่าเสียงเครื่องแรงๆแบบนี้มันคุ้นๆจึงรีบเอ่ยบอกคนเป็นพี่ทั้งสองทันที!
"แจ เนียร์รีบปั่นเร็ว! เร็วๆๆๆ" แบมแบมกระชับมือนุ่มๆกับเอวบางๆของยองแจอย่างรวดเร็วเพราะความเร็วที่เพิ่มขึ้นของจักรยานทำให้เขาต้องหาที่ยึดเกาะไว้แน่นๆ "มันตามมาแล้ว!" จูเนียร์เองก็เช่นกันเร่งความเร็วของการปั่นเพิ่มขึ้น ยองแจและจูเนียร์ที่มีหน้าที่ขี่จักรยานขี่แซงกันไปมาด้วยความเร็วจนขาแทบจะพันกัน
แต่เสียงมอเตอร์ไซค์ก็ยังดังเข้ามาใกล้ๆไม่มีเบาลงเลย จนจูเนียร์และยองแจสู้ไม่ไหวเมื่อยขาแทบแย่ จักรยานจึงเริ่มช้าลงๆเรื่อยๆ
"แจ เนียร์ไม่ไหวแล้ว~" จูเนียร์พูดขึ้นพร้อมหยุดรถจักรยานอย่างช่วยไม่ได้
"แจก็เหมือนกัน" ยองแจพูดอย่างเห็นด้วยก่อนจะหันไปมองหน้าน้องคนเล็กที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะไปทางไหนดี ก่อนแบมแบมจะตัดสินใจกระโดดลงจากเบาะที่ตัวเองซ้อนอยู่แล้วรีบวิ่งให้เร็วที่สุด!
เสียงมอเตอร์ไซต์ยังคงตามแบมแบมมาแค่คนเดียวเพราะเป้าหมายของคนขี่คือแบมแบม คนขี่มอเตอร์ไซขี่ตามอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะขี่ปาดไปดักหน้าคนที่กำลังวิ่งอยู่ไว้!
"มีอะไร!" แบมแบมหยุดกึกชะงักทันทีเพราะไปไหนไม่ได้ ก่อนจะกระชากเสียงใส่คนที่มาดักหน้า
"หนีพี่ยูคทำไมอ่ะคร้าบบบบบ~ น้องแบม" คนตรงหน้าแบมแบมตอบไม่ตรงคำถามซะอย่างงั้นแถมยังถามกลับอีกต่างหาก แบมแบมล่ะเหนื่อยใจทั้งที่แบมแบมอายุมากกว่ามันปีนึงแต่มันเรียกเขาว่าน้องเนี่ยนะ แล้วแทนตัวเองว่าพี่อีกต่างหาก -..- แบมแบมล่ะเพลียยยย
"แล้วแกตามมาทำไม"
"มาตามหาหัวใจจ~" คนน่ารำคาญหยอดใส่แบมแบมไปหนึ่งที -______-
"ถุยยยยย ไปไกลๆเลยไป๊!" แบมแบมพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียก่อนจะหันหน้าหนีคนก่อกวนอย่างรำคาญ
"ฮ่ะๆ งั้นเดี๋ยววันนี้พี่ยูคไปหานะที่รัก" พี่ยูคหรือยูคยอมเด็กแว้นประจำหมู่บ้านที่ตามจีบแบมแบมมาตั้งแต่สิบขวบจนตอนนี้ยูคยอมอายุสิบแปดก็ยังไม่ละความพยายาม -..-
ส่วนแบมแบมเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับยูคยอมรู้สึกเฉยๆกับพฤติกรรมของยูคยอมเพราะเขาเริ่มชินแล้วล่ะ เจอแบบนี้มาตั้งกี่ปี
แบมแบมพยักเพยิดหน้าเออออไปส่งๆ ก่อนที่ยูคยอมจะเอามือจุ๊บปากตัวเองเพื่อเป็นการส่งจูบให้แบมแบม
ตกเย็น
"เนียร์ แบม แจ พ่อมาแล้ววว!!" เสียงที่ตะโกนจากนอกบ้านบ่งบอกได้ทันทีว่าใครมา ทั้งสามพี่น้องที่นั่งดูทีวีกันอยู่มองหน้ากันอย่างขำๆ ต่างคนต่างเคยชินกับพฤติกรรมของพ่อตัวเองเพราะได้ยินแบบนี้อยู่ทุกวัน ได้แต่คิดว่า..
กำนันแทคมาแบบเงียบๆไม่ได้สินะ!!
"ดีใจจังเลยย~" จูเนียร์พูดขึ้นมาด้วยเสียงเนือยๆบวกเอือมๆพร้อมทำหน้านิ่ง ซึ่งนั่นเรียกเสียงหัวเราะจากน้องคนกลางและน้องคนเล็กได้เป็นอย่างดี
ทั้งสามพี่น้องยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่มีใครสักคนที่คิดจะไปรับกำนันแทค ..
เสียงส้นเท้ากระแทกที่บันไดบ่งบอกได้ว่าคนที่ตะโกนอยู่หน้าบ้านเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังเดินขึ้นบ้านมา "ทำไมไม่มีใครไปรับพ่อเลยอ่ะ พ่อจะร้องไห้แล้วนะ~" กำนันแทคเอ่ยด้วยเสียงเศร้าๆทำหน้าเศร้าเพื่อดูให้น่าสงสาร
"กระดาษทิชชู่อยู่ตรงนู้นครับ" เป็นยองแจที่เอ่ยขึ้นมาเพื่อบอกเป็นนัยๆว่า ถ้าร้องไห้ก็ตามสบายแต่หยิบทิชชู่ซับน้ำตาเอาเองนะ ..
"เออๆ รักพ่อกันมากเลย" วันนี้กำนันแทคอุตส่าห์กลับบ้านเร็วเพราะคิดถึงลูกๆ แต่ดูลูกๆดูเหมือนจะไม่มีใครคิดถึงเขาเลยย..
น่าเศร้าจริงๆ
T^T
.
.
.
บรื้นนนนนนนนน!!
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนน!!
เสียงเครื่องมอเตอร์ไซค์ดังเนื่องจากการบิดแฮนเร่งเครื่องเสียงดังสร้างความน่ารำคาญให้สามใบเถาและพ่อกำนันเป็นอย่างมาก กำนันแทคมองหน้าลูกๆสามใบเถาพร้อมคำถามมากมาย ประหนึ่งว่ามันมาอีกแล้วหรออ ..? เพราะพอจะรู้ว่าใครมา
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!
ยังงงง!!
ยังงงงง!
มันยังไม่เลิกบิดดด!!
"น้องแบมมม! พี่ยูคมาแล้วจย้าาาาา!!" ยูคยอมเด็กแว้นประจำหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องก่อกวนความรำคาญตะโกนเข้ามาหาแบมแบมอย่างเสียงดัง! แบมแบมรีบเดินไปที่ลานระเบียงหน้าบ้านทันทีด้วยกลัวว่าคนที่มาหาจะตายไม่ดีเอา -__-!
จูเนียร์และยองแจที่รู้คิวกันเดินไปจับตัวพ่อกำนันไว้ทันที! พร้อมเกลี้ยกล่อมให้คนเป็นพ่อใจเย็นๆ..
"มาทำไม! กลับไปเร็ว กลับไปก่อน!" แบมแบมพูดพร้อมสะบัดมือรัวให้คนที่มารีบกลับไปโดยด่วน นี่มันก็นะไม่มาตั้งเกือบสัปดาห์ แต่ดันมาอะไรวันนี้วันนี้พ่อดันกลับเร็วซะด้วย ปกติเมื่อก่อนมาเวลานี้ก็ไม่เท่าไหร่เพราะปกติพ่อกลับช้ากว่านี้!
นี่แบมแบมไม่ได้ห่วงมันนะ! แค่กลัวจะมีศพในบ้านก็แค่นั้น!!
แบมแบมบอกปัดพร้อมไล่ยูคยอมอย่างทำตัวไม่ถูก ทั้งตาทั้งตัวลอกแลกมองทั้งพ่อทั้งยูคยอมสลับกันไปมา
"โหยย ทำไมต้องไล่พี่ด้วยอ่ะ T^T" ยูคยอมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างน่า .. สมเพช
"โว๊ยย! บอกให้กลับไปก่อนไง!" แบมแบมที่ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่โวยวายๆใส่คนที่มาด้วยความโมโห
"พี่คิดถึงน้องแบมมากๆเลยน้าาา~"
กำนันแทคที่เริ่มทนไม่ไหวเพราะถูกกระตุ้นต่อมความหวงลูกชายเริ่มทำงาน! "ปล่อยพ่อ.." กำนันแทคบอกลูกคนโตและคนกลางด้วยเสียงเยือกเย็น.. ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าเสียงดังไปหยิบสิ่งที่มันจำเป็นที่สุดในตอนนี้!! แล้วเดินไปที่แบมแบมอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านก่อนจะตะโกนถามอย่างเสียงดัง! "แล้วมึงคิดถึงกูไหม!?"
"ก.ก..กำ.นัน.." ทันทีที่ยูคยอมเห็นกำนันแทคถึงกับตะลึงช็อคค้างกลางอากาศ
"เออ!! กูเอง!" กำนันแทคถือปืนยาวขึ้นมาให้ยูคยอมเห็นอย่างตั้งใจ แน่นอนว่ายูคยอมรู้ว่ากำนันแทคน่ะ! ไม่ใช่แค่ขู่! แต่ยิงจริงอะไรจริงอีกด้วย!! เพราะเขาน่ะเกือบตายมาหลายครั้งแล้วด้วยปืนกระบอกนี้!
ยูคยอมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก "หวัดด..ดีครับ.กำนัน.."
"หวัดไม่ดีสำหรับกู! มึงมีธุระอะไรกับลูกกู ว่ามา..?" กำนันแทคคาดคั้นยูคยอมอย่างต้องการเอาคำตอบให้เร็วที่สุดด ประหนึ่งว่าถ้ามึงไม่พูดกูก็จะยิงมึง ณ บัดนาว ..
"เอ่อ..ไม่มีครับ.แหะๆ" ยูคยอมเริ่มรู้สึกตัวเองว่าเหงื่อตกเบาเบา
"เมื่อกี้มึงยังบอกคิดถึงลูกกูอยู่เลย .." กำนันแทคพูดนิ่มๆ "แล้วมึงล่ะ..คิดถึงลูกปืนกูไหม?" แต่เหมือนฆ่าคนทั้งเป็น ..
เฮือกกกกกก ยูคยอมรู้สึกเหมือนโดนยิงแล้วยังไงอย่างงั้น ..
"กูจะนับหนึ่งถึงสามนะ.. ถ้ามึงยังไม่ไปล่ะก็.." กำนันแทคพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ได้ยินเสียงเครื่องมอเตอร์ไซค์บิดไปอย่างเร็ว ..
ทันทีที่เด็กแว้นยูคยอมบิดเครื่องออกไปแล้ว ทั้งสามใบเถาขำพรืดกันใหญ่ที่เห็นสีหน้าของยูคยอม มันกลายเป็นเรื่องตลกของบ้านไปแล้วที่กำนันแทคทำแบบนี้ ยูคยอมน่ะมาบ่อยจะตาย.. แล้วมันก็โดนแบบนี้บ่อยซะด้วย!
...
เช้าวันใหม่ ..
"แบมตื่นนนนนนน! ไปตลาดกันนน~" จูเนียร์เรียกคนขี้เซาที่กำลังหลับสบายนอนหงายกางขาเต็มที่นอน -.-
"งื้ออ.." แบมแบมที่รำคาญเสียงคนปลุกเอาหมอนที่หนุนอยู่มาทำหน้าที่อุดหูตัวเองแทน ก่อนจะพลิกตัวคว่ำหน้าและตัวหนีเสียงรบกวน
"แบม~" ยองแจช่วยปลุกด้วยอีกแรงพร้อมใช้มือเขย่าขาคนที่นอนอยู่
"ง่วงงงงงงง! จะนอนน~" แบมแบมตะโกนตอบๆไปเพื่อต้องการให้คนที่กวนใจไปให้พ้นๆ พร้อมทั้งใช้ขาถีบมือของยองแจออกอย่างรำคาญ ..
จูเนียร์เบะปากน้อยๆ "ไหนบอกจะไปตลาดด้วย แล้วดู! พอปลุกก็ไม่ไป ชิ!" จูเนียร์พูดแค่นั้นก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไป
ยองแจยิ้มๆขำๆ ชำเลืองมองคนที่นอนอยู่เล็กน้อยก่อนจะเดินตามจูเนียร์ออกไป "ยังไม่ชินอีกหรือไง ฮ่าๆ" ยองแจเอ่ยขำๆ ที่จริงพวกเขาชินแล้วแหละที่แบมแบมเป็นแบบนี้เพราะมันบอกทุกครั้งว่าปลุกด้วย .. แต่พอปลุกก็นอนต่อทุกทีแหละ -__-
จูเนียร์และยองแจปั่นจักรยานคนละคันไปตลาดอย่างเพลินๆ คุยเล่นกันไปตามทางเรื่อยๆ จนเมื่อถึงตลาดทั้งสองก็แยกกันเดินตามปกติเพื่อจะได้ไม่เสียเวลาต่างคนต่างแยกกันซื้อตามที่ตกลงกันไวัจะได้ไม่เสียเวลา
ยองแจเดินแยกกันกับจูเนียร์เพื่อไปซื้อของตามหน้าที่ของตัวเอง ยองแจเดินวนไปวนมาอย่างรู้ที่ทาง คนน่ารักเลือกของอย่างเคยชินและชำนาญ มือนึงหิ้วตะกร้าอีกมือนึงก็หยิบของใส่ตะกร้า
ถ้ายองแจสังเกตุสักนิดก็จะรู้ว่ามีใครคนนึงเฝ้ามองและเดิมตามตัวเองอยู่ ..
"ยองแจครับ.." คนที่เดินตามยองแจอยู่พักใหญ่เลือกที่จะเดินเข้ามาทักที่กำลังยืนจ่ายเงินแม่ค้าอยู่ "มาคนเดียวหรอ"
ยองแจสะดุ้งเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเสียง ก่อนจะเงยหน้ามองผู้มาใหม่ด้วยแววตาและท่าทางน่ารักๆ "เปล่าครับ มากับเนียร์"
คนมาใหม่พยักหน้ารับรู้เล็กน้อย "ผมช่วยถือนะ" ผู้กองหวังยื่นมือไปคว้าตะกร้าใส่กับข้าวมาไว้ในมือทันที ยองแจยังไม่ทันที่จะบอกปฎิเสธหรือยินยอมเลยสักคำ
"ขอบคุณครับ" ยองแจพูดไปมองพื้นไปด้วยความเขิน เพราะอะไรน่ะหรอ.. ก็มือหนาๆของผู้กองโดนมือนุ่มๆของยองแจเต็มๆ! ก่อนคนเขินจะเดินนำหนีผู้กองหวังไป
"จะไปซื้ออะไรต่อหรอ" ผู้กองวิ่งตามมาอย่างรวดเร็วที่ในมือหิ้วตะกร้ากับข้าว ซึ่งมันดูแปลกๆเล็กน้อย แต่ยังดีที่ผู้กองหวังไม่ได้ใส่ชุดตำรวจเต็มยศมาตามเขานะ! ใส่แค่ชุดลำลองธรรมดา! ไม่งั้นแตกตื่นกันทั้งตลาดแน่!
"ผู้กองว่างหรอครับ" ประโยคข้างต้นที่ยองแจพูดทำให้ผู้กองหวังชะงักค้างไปนิดนึง "คือผมหมายถึงมาตามผมแบบเนี้ย" ยองแจกลัวผู้กองเข้าใจผิดรีบพูดต่อทันที
กลัวผู้กองจะนึกว่าเขาไม่อยากให้ตาม ..
"ฮ่ะๆ ตกใจหมด ก็ไม่ค่อยว่างหรอก ..แต่สำหรับคุณผมว่างเสมอแหละ" ผู้กองหวังพูดอย่างตรงไปตรงมาพร้อมยิ้มหวานส่งไปให้คนน่ารักตรงหน้า
"-////////-" ยองแจไม่ใช่ว่าไม่ชอบจึงไม่พูดอะไร แต่เขาเขินต่างหากเลยพูดอะไรไม่ออก ..
ยองแจกัดปากพร้อมเดินหนีผู้กองหวังอีกตามเคยด้วยความเขิน ยองแจที่ไม่รู้จะเดินไปไหนจึงเลือกเดินไปที่รถจักรยานตัวเองจอดอยู่ เพราะเขานัดกับจูเนียร์ไว้
"ซื้อของครบแล้วหรอ" ผู้กองหวังที่เดินมายืนข้างๆถามขึ้น
ยองแจไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไป..
ความเงียบปกคลุมอยู่สักพัก ..
ก่อนที่ผู้กองหวังจะเขยิบซ้ายเข้าไปหายองแจหนึ่งก้าว ..
"ยองแจ.." ผู้กองหวังเรียกยองแจก่อนจะเงียบไปอีกสักพักนึง "ขอ..เบอร์บ้านหน่อยสิ" ผู้กองหวังเอ่ยอย่างเขินๆพลางมือเกาท้ายทอยด้วยไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไงดี
./////////////////////////.
ยองแจฟาดมือบางๆไปที่ไหล่ของผู้กองหวังด้วยความเขิน ก่อนจะยืนบิดไปบิดมาน้อยๆ ..
------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณพระะะะะะ ผู้กองหวังแม่มเลี่ยนพอๆกับยูคเลยว่ะ5555555
ว่าแต่ชอบกันไหมอ่ะ ? 55555 คือนี่แต่งเองเขินเองมว้ากกกกๆ ให้ตายเหอะ555
ติชมกันได้นะงับ ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วย แต่ขี้เกียจแก้อ่ะบอกเลย #อ้าว 5555
#ฟิคสามใบเถา ติดแท็กเป็นพิธีมั่งก็ได้นะ5555 คือนั่งเล่นแท็กนี้คนเดียวเหงาหงอยมาก #สมน้ำหน้า - -
Duck-
Fly
ความคิดเห็น