คมดาบ

ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจ (40%)

  
   ณ ถ้ำแห่งหนึ่ง

   เคลใช้เวลากว่าสองเดือนในการพักรักษาตัว เมื่อรู้สึกว่าร่างกายหายดีแล้วจึงตัดสินใจมายังองค์กรเพื่อรับงานชิ้นถัดไป

   เคลหยุดอยู่ที่หน้าประตูสีดำมะเมื่อมบานหนึ่ง รอบล้อมตัวเขาไปด้วยหินระกะระกายของถ้ำปริศนาที่แสนจะมืดมิดแห่งนี้ ถ้ำปริศนานี้ตั้งรกรากออกมาจากฝั่งตัวเมือง เป็นถ้ำในน้ำตกลับที่ว่ากันว่าผู้ก่อตั้งถึงกับลงมือสร้างด้วยตนเอง ห่างออกไปและลึกเสียจนคงไม่มีใครพบเจอได้โดยบังเอิญ แต่ด้วยความแน่ใจ เหล่านักเวทย์ก็ได้ร่ายมนต์คุมขังสถานที่นี้ไว้อีกชั้นเพื่อเป็นการไม่ประมาท และมาตการรักษาความปลอดภัยก็ยังมีอีกชั้นหนึ่งก็คือรหัสหน้าประตูนี้เอง

   เขาเคาะประตูสามทีเป็นสัญญาณ มีเสียงใสหนึ่งเสียงตอบกลับมาสั้นๆ

   "รหัส"

   "เช้าฟาดผัดฟัก เย็นฟาดฟักผัก" เคลถอนหายใจกับรหัสที่แสนจะเอ่ยยากนี้ ลิ้นเขาพันไปหมดทุกครั้งเวลาพูด เขาด่าผู้ก่อตั้งที่บังคับให้ใช้รหัสที่พูดยากๆเช่นนี้

   "นายพูดผิดน่ะ ฉันได้ยินนะ อันหลังมันต้อง ผัด ไม่ใช่ ผัก" มีร่องรอยของความตลกขบขันแอบอยู่ในเสียงใสจากอีกฝั่งหนึ่ง เธอไม่ยอมปล่อยเขาเข้ามาง่ายๆจริงๆ

   "จะบ้าตาย เฮน่า เธอก็รู้นี้ใคร ให้ฉันเข้าไปเถอะนะ" คนไม่เก่งเรื่องอ่านภาษาถึงกับบ่นโอดครวญ เขาเบื่อกับการละเล่นเด็กๆของพวกบ้านี้จริงๆ ส่วนแข็งขาที่ถึงจะเริ่มหายดีแล้วก็เถอะ มันก็ต้องการการผักพ่อนหลังจากที่เดินมาแสนไกลกว่าจะถึงถ้ำแห่งนี้ได้ คิ้วคนขี้โมโหเริ่มจะขมวดแล้ว

   "ลองอีกครั้งสิ คนอื่นเขาพูดได้กันหมดแล้ว มีแต่นายนี้แหละที่ยังทำไม่ได้"

   เขาถอนหายใจ นี้เหรอองค์กรนักฆ่าที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนอนาโทเลีย เล่นอะไรเป็นเด็กๆจริงๆ หากใครได้ยินเข้าคงไม่มีทางเชื่อเป็นแน่

   เคลพยายามอีกครั้ง ครั้งนี้เขาค่อยๆพูด

   "เช้าฟาดผัดฟัก.." การพูดเป็นไปอย่างยากลำบาก หลายคำที่เขาจะเอ่ยเกือบจะหลุดผิดผันไป

   "..เย็นฟาดฟักผัด!" ประโยคหลังค่อยตามมาอีกทีเมื่อเขาสูดเอาลมหายใจเฮือกสุดท้ายเพื่อเอ่ยคำบ้านี้ออกมา เคลโห่ร้องในใจตัวเองออกมา ลึกๆเคลแอบคาดหวังเล็กน้อยที่จะได้ยินเสียงเฮจากอีฝั่งเหมือนกัน แต่กลับมีเพียงเสียงครืดเล็กน้อยเป็นการปลดล็อคประตู

   เคลผลักประตูออกไปแล้วเดินเข้าไปข้างใน

   หญิงสาวผู้หนึ่งส่งยิ้มให้เขา เฮน่า นั่นเอง เธอยังคงนั่งอยู่หลังบานประตูด้วยมาดของนางพญาเฉกเช่นเดิม ปายผมสีดำยาวพาดไปกับบ่าเล็กๆสีขาวนวลของเธอ ชุดนักฆ่ารัดรูปไปกับหุ่นบางน้อย แต่ที่ไม่น้อยเห็นจะเป็นเนื้อที่อยู่ตรงส่วนหน้าอกของเธอ เรียวขายาวพาดไปกับเก้าอี้ข้างหน้า ปากสีชมพูจิ้มลิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์เอ่ยขึ้นมาขณะมองเขานิ่งด้วยสายตาสีดำที่แสนจะเย่อหยิ่ง

   "เป็นไงบ้าง" เขาทักเล็กน้อย ขณะสายตาไล่เก็บแตงโมสองลูกที่อยู่บนตัวเธอ ดูท่ามันยังโตได้อีกสินะ

   มีเพียงรอยยิ้มเล็กๆตอบกลับมา ก่อนที่จะเบี่ยงประเด็น

   "ได้ข่าวว่านายไปทำวีรกรรมไว้เยอะพอควรเลยนี้ เคล ฉันล่ะประหลาดใจจริงๆ" หน้าคมสวยแสดงท่าทีแปลกใจ ก่อนที่จะขมุบขมิบปากสองสามที แล้วดาบคู่ใจก็เสกออกมาอยู่ในมือของเธอ รู้สึกตัวอีกทีร่างเล็กกว่าครึ่งนิ้วของเธอก็ตรงดิ่งมาที่เขา

   ฟุ่บ!

   "ไหน อธิบายมาซิ ทำไมภารกิจระดับCเล็กๆอย่างนั่น นายถึงได้ไปลงเอยด้วยเงินรางวัลระดับA" คมแหลมจากดาบเพรียวยาวจ่อมายังลำคอของเคล ช่างเป็นการสนทนาที่ตรงไปตรงมาดีจริงๆ เบี่ยงประเด็นไม่ได้เป็นแน่นอน ขณะที่กำลังนึกหาข้อแก้ตัวอยู่นั่น เสียงใสก็ขู่ฟอดออกมาอีกทีเป็นการเตือนไม่ให้ปิดบังอะไร

   "ลองใช้คำปลิ้นปล้อนอีกสิ แล้วนายจะได้เห็นดีกัน" สายตาสีดำจ้องมาเป็นการเตือน

   อึก! เหมือนโดนรู้ทัน คำแก้ตัวโง่ๆกลืนหายไปกับลำคอของเคลหมด เมื่อดูสถานการณ์ที่เห็นจะปิดบังไม่ไหว เคลจึงตัดสินใจเล่าความจริง

   "ง่า ฉันก็แค่ได้รับมอบหมายให้ไปคุ้มครองลูกชายของตระกูลซามูไรน่ะ เผอิญไอ้เด็กบ้านั่นมันดันไปเล่นพนันไว้แล้วเสียแล้วไม่ยอมจ่าย มันเลือกที่จะจ้างองค์กรเราแทนที่จะจ่าย ฉันเห็นมันดูง่ายๆเลยเผลอรับไป ไม่นึกที่ไหนได้มันดันไปมีเรื่องกับพวกทวงหนี้ตระกูลเถือกเขา"

   หน้านวลขาวแปลกใจ คิ้วบางขมวดขึ้น

   "นี้นายไปสู้กับพวกโจรเถือกเขามอร์ฟเหรอ?" เหมือนความตื่นเต้นจะบีบคั้นให้คนสวยตรงหน้าบีบดาบให้กดลึกลงไปกับลำคอของเคล เมื่อเห็นทีท่าว่ามันเริ่มจะแรงจนจะสร้างแผลได้ คนกลัวตายเช่นเขาจึงรีบเอ่ยเตือน

   "เฮน่าๆ ใจเย็นๆ" คนรักชีวิตรีบใช้มือปัดดาบแหลมคมเป็นการเตือนเธอ เหมือนอีกฝ่ายจะเพิ่งทันรู้ตัว ดาบเล่มเล็กจึงค่อยหยุดลง เธอเอ่ยร่ายเวทย์งึมงำๆอีกทีดาบก็หายไปกับมวลอากาศ

   "แล้วรอดได้ไงเนี่ย"