หนุ่มหน้าใสกับยัยซกมก

ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางครั้งแรก

2

รุ่งเช้า  ทั้งคู่ก็ต้องออกเดินทางไปกลางป่าทึบ  ต่างง่วนกับการเก็บสัมภาระของตัวเอง

นี่  นายเห็นรองเท้าของฉันไหม  ชอนยองทำท่าหา

ใครจะไปรู้กับเธอล่ะ  ( ยัยนี่น้า  ขี้ลืมสุด ๆ )

เออ ว่าแต่ เธอเห็นกระเป๋าของชั้นไหม

( อะไรจะขี้ลืมขนาดนี้  พวกทโมน เอ๊ย )

โอ๊ะ  เจอแล้ว  ทั้งคู่ร้องพร้อมกัน 

รีบไปกันเถอะ  จินซองบอกกับหล่อน

..............

ขณะที่ท่ามกลางป่าทึบทั้งคู่ก็ได้เดินมาจนถึงลำธาร ( พยายามดีมาก )

เย้  เจอน้ำแล้ว ๆ  เธอร้องตะโกนแกว่งไม้แกว่งมือ จนโดนหน้าจินซอง

เฮ้ยเจ็บนะ 

โทษที  พอดีมือมันซนน่ะ  ( ฟังขึ้นไม๊เนี่ย )

นายไม่มาเล่นน้ำเหรอ 

เดี๋ยวซักหน่อย  ค่อยลง

เอ๊ะ  หน้านายมีตุ่มอะไรขึ้นเนี่ย  สี แดง ๆ  ( น่ากลัวจัง )

ควับ

จินซองเอากระจกขึ้นมาดู

เฮ้ย  สิวขึ้-------น  โอ้ไม่นะ  ม่า----ย 

ไม่เอาน่า  แค่สิวเม็ดเดียว  ( เว่อไปแล้วนายหน้าใส )

นี่มันสิวเม็ดแรกใน ไม่ ทั้งที่มันไม่เคยขึ้น  โอ้ ม่า----ย 

เฮ้อ  ท่าจะบ้าอีกนาน  ( ปล่อยเขาไปละกัน )

ชอนยองเล่นน้ำจนเมื่อย ต้องมาแผ่หลาที่ริมน้ำ

เฮ้อสนุกจังเลย 

ทั้งที่ยังหาทางกลับบ้านไม่ได้เนี่ยนะ  จินซองพูดอย่างน้อยใจพลางส่องกระจกมองสิวอยู่ตลอดเวลา

นายก็  ผ่อนคลายหน่อยน่า 

พูดเสร็จก็ผลักเขาตกน้ำ กระจ่ง กระจกปลิวไปโน้-----น

เฮ้ย  ช่วยด้วย  ฉันว่ายน้ำไม่เป็น  ( ช่วยด้วยคร้าบ )

นี่นาย  น้ำเท่าหัวเข่า จะอะไรนักหนา  ( เจ้าบ้า )

เออ  จริงด้วย  ( แตกอีกแล้วสิเรา )

หิวน้ำจัง  กินน้ำไหม  จินซองถามชอนยอง

ไปกินที่ต้นน้ำดีกว่าไม๊ ( อย่างกะโฆษณาชาเสียว เอ๊ย เขียว )

ก็ดี  ไปเหอะ  จินซองพูด 

เราแข่งวิ่งขึ้นเขาเป็นไง  ( ท่าจะบ้านะ )

วิ่งล่ะนะ 

เฮ้ย นายรอด้วยสิ  ( หนอย บังอาจ วิ่งก่อนชั้นเรอะ )

ย้าก  เฟี้ยว

เฮ้ย แซงตูได้ไงวะ  ( นี่มันคนรึเปล่านะ )

เจอแล้วต้นน้ำ  ไหน นี่ไง ต้นไม้ชื่อน้ำ ( เฮอะ ๆ อย่าบ้าไปหน่อยเลย )

ยัยบ้า  ต้นไม้ชื่อน้ำ มันไม่ใช่  นี่ต่างหาก  จินซองชี้ให้ดูที่ต้นน้ำ ( ของจริง )

โอ้วนั่นมันบ้านคน  ไปขอความช่วยเหลือกันเถอะ  ชอนยองวิ่งเข้าไป

เฮ้ ๆ เธอ  จินซองตะโกนด้วยเสียงดังมาก และวิ่งตามเธอไป

ก๊อก ๆ ๆ  เฮ้ ๆ หวัดดี ( ภาษาเกาหลี ) มีใครอยู่ไม๊คะ 

แอ้ แอ้ด  เสียงประตูที่ฝืดทำให้รู้ว่าที่นี่เก่ามากแล้ว

มีอะไรหรือ  เป็นเสียงผู้หญิงแก่คนหนึ่งที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นและกระเต็มใบหน้า  บนใบหน้าของเธอดูเหมือนจะเคยมีหน้าตาที่อ่อนวัยและสวยงาม

คือเรามาขอความช่วยเหลือค่ะ  ชอนยองพูดขณะที่จินซองเพิ่งวิ่งมาถึง

งั้นก็เข้ามาก่อนสิจ๊ะ  เสียงของเธอดูแก่มากกว่าตัวเสียอีก ( เสียงโหยหวนเหรอ )

ชอนยองก้มหัวขอบคุณพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่า  ตามด้วยจินซองที่ทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าบ้านก่อนที่ชอนยองจะกระชากเขาเข้าไป

นั่งลงสิ หญิงชราพูด

ขอบคุณค่ะที่ช่วยเหลือเรา 

ปึ้ก ๆ ชอนยองใช้แขนกระทุ้งที่หน้าอกของจินซองให้ขอบคุณ

อะ อ่ะ ขอบคุณมากครับที่ช่วยให้เรามาอยู่ที่นี่ชั่วคราว  ( หนอย  เจ็บนะยัยบ้า )

ที่นี่ไม่มีใครอยู่หรอกนอกจากชั้นคนเดียว  ที่นี่เคยเป็นบ้านร้างมาก่อนที่ชั้นจะมาอยู่ที่นี่  ได้ยินว่าเคยมีคนฆ่าตัวตายที่นี่  ด้วยวิธีการที่สยดสยอง  โดยเริ่มแรกก็เอามีดมากรีดตามลำตัว  ตามด้วยนอนแซ่ในอ่างที่มีน้ำเกลือ  ทำให้แผลของเค้านั้นแสบมาก  จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ใช้มีดกรีดเนื้อของตัวเองทีละส่วนให้สุนัขของเขาที่ชื่อว่า แด๊ก ( เหมือนคำว่าแดกเลยเนอะ ) เขากรองเลือดของตัวเองเอาไว้อาบน้ำ  และในที่สุดเขาก็ใช้เลื่อยตัดที่คอของตัวเอง  เสียงของหญิงชรานั้นดูน่ากลัวขึ้นมาทันทีตอนที่เล่าเรื่อง  ในขณะที่ชอนยองและจินซองนั่นขนลุกอยู่ที่เก้าอี้ ( เหมือนหนังฆาตกรรมเลย )

เอาละ  ฉันพูดเกินความจำเป็นไปหน่อย  เชิญตามสบายนะ  หญิงชราลุกออกไป

นี่นายว่าเรื่องนี้เป็นไง  ชอนยองถามและทำหน้าเหมือนผีใส่จินซอง

ก็เอาเรื่องนะ  ในขณะที่จินซองมองที่โต๊ะเขาก็พบอะไรบางอย่าง

เอ๊ะ  นี่มันรูปใครน่ะ  จินซองชี้ให้ชอนยองดู

นี่มัน...เหมือนกับแม่ของชั้นตอนสาว ๆ เปี๊ยบ  ชอนยองอึ้งขณะที่สายตายังคงจับจ้องที่รูป

นาย ๆ ดูรูปนี้สิ  ชอนยองชี้ให้ดูรูปผู้ชายคนหนึ่ง

อะเฮ้  นี่มันเหมือนรูปพ่อชั้นเลย  ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะมีคนถามขึ้นมา

นี่  นายคิดว่าเป็นใคร

ชั้นว่าเขาอาจจะเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านก็ได้นะ  และเธออาจจะเป็นสะใภ้ของเจ้าของบ้านก็ได้

เธอคิดว่าไง

ชั้นคิดว่าเขาอาจจะเป็นสามีของคุณยายก็ได้นะ  แล้วเธอก็อาจจะเป็นลูกของเขากับยายก็ได้

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นหญิงชราก็เดินเข้ามา

ที่พวกเธอพูดมาน่ะผิดทั้งสอง  จริง ๆ แล้ว  เธอเป็นลูกสาวชั้นเอง  ส่วนเขาเป็นคู่หมั้นของเธอ  ตอนนั้นเมื่อ  18 ปี มาแล้ว  จู่ ๆ ลูกสาวของชั้นก็หายไป  ตามด้วยคู่หมั้นของเธอ ตามหายังไงก็ไม่เจอ  เธอได้ทิ้งสร้อยให้ชั้น  พร้อมกับจดหมาย

พูดเสร็จหญิงชราก็จก เอ๊ย หยิบสร้อยออกมา

นี่มันเหมือนรูปสร้อยที่แม่ให้เลย  แต่แม่บอกว่าแม่ทำหายไป

นี่ก็เป็นแหวนที่พ่อผมให้เหมือนกัน  จินซองหยิบแหวนให้ดู