หนุ่มหน้าใสกับยัยซกมก

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อเจอเธอ ?

1

นี่ ๆ นายทำอะไรน่ะ ?  เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

นี่มันที่ห-มาฉี่นะ

ไม่มีอะไรหรอกพอดีฉันทำอะไรหล่นแถวนี้น่ะ

ฉันช่วยหาไหม

ไม่เป็นไร

โอ๊ะ  เจอแล้ว  เขาพูดพลางเอาปากจูบแหวน

นั่น ( อี๋ ขนลุกชะมัด )

มันเป็นแหวนที่พ่อฉันให้น่ะ เป็นของขลังน่ะ

ขอดูหน่อยได้ม้า  เธอพูดพลางเอื้อมมือไป

อย่านะ นี่มันเป็นแหวนที่แตะได้เฉพาะผู้ชาย

พ่อฉันบอกว่า อย่าให้ผู้หญิงแตะเด็ดขาด

ไม่เห็นเป็นไรเลย เธอเอามือแตะ

วื๊ด-ด-ด-----ฟู้น

ว้าย  นี่มันควันอะไรน่ะ

พลัน ควันก็ดูดพวกเค้าเข้าไป

จ๊าก –ฉันยังไม่อยากตาย เค้าร้องเสียงดัง

ส่วนเธอน่ะเหรอเป็นลมตั้งแต่เห็นควันแล้ว

---------

โอย ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย

ปั้ก ๆ นี่เธอ ๆ ตื่นได้แล้ว  เขาเอามือตบกระตุ้นให้เธอตื่น ( ซาดิสจัง )

โอ๊ย นายทำอะไรน่ะ เธอเอามือลูบที่หัว ( เจ้าบ้าเอ๊ย )

ก็ทำให้เธอตื่นน่ะสิ ยัยบ้า

นี่นาย ( ว่าฉันบ้าเหรอ )

ฉันบอกแล้วว่าอย่าแตะมัน เธอก็ไม่เชื่อฉัน

ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่ามันจะเป็นหยั่งงี้ เธอทำหน้าบูด

แล้วนี่มันที่ไหนกันเนี่ย หวังว่านายคงจะไม่ได้ลักพาตัวฉัน แล้วทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายหรอกนะ  เธอเอามือปิดที่หน้าอก ( แบน ๆ )

จะบ้าเรอะฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ  ใครจะสนคนบ๊อง หน้าอกแบน ๆ ล่ะ  เขาพูดแล้วก็ชี้ที่หน้าอกแบน ๆ ของเธอ

นี่นาย เธอทำท่าจะชก แต่เขาเอามือการ์ดหน้าไว้

หยุด ๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว  เพราะว่าเราอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

จริงด้วย

เอ่อ ขอโทษนะที่ทำให้ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้

รู้ตัวก็ดีแล้ว ยัยบ้าเอ๊ย ( แบร่ )

แล้วนี่เราอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย

ฉันจะไปรู้เรอะ  ไม่ใช่พระพุทธเจ้าสักหน่อยจะได้ตรัสรู้

เออ –อ  รู้ละเราไปที่อื่นกันดีกว่า ( นักเลงชะมัด )

เออ—อ  นายชื่ออะไรเหรอ ยังไม่รู้เลย

ตอบมาสิ แน่ะ ยังจะมาทำหน้าหยิ่งอีก ( เจ้าบ้าเอ๊ย อยากตบเปรี๊ยงซักทีจริง ๆ )

จำไว้ให้ดีนะ ฉันน่ะ แม้แต่เด็กยังหยุดฉี่  นักเลงยังก้มหัว  บุรุษหน้าใสแห่งโรงเรียนยองจอง ( ทำหน้ายังกับดัชชี่บอย หมั่นไส้ )

( ตั้งแต่พูดมาเนี่ยนังนี่ไม่ได้ฟังเลยนะ นั่งแทะเล็บอยู่ โอ้ พระเจ้า อย่าให้คิดเลยมันอุบาทมาก-มากที่สุด )

 เขามองด้วยสีหน้าที่แบบว่า นี่เหรอคนที่มากับเรา ช่างอุบาทเสียจริง

นี่ฟังไม๊เนี่ย

ฟังสิยะ  น้ำเน่าซะไม่มี  ฉันน่ะเหรอ

เจ้าแม่แฟชั่นแห่งโรงเรียนต๊อกยอง  แม้แต่ครูยังเลียนแบบ  เด็ก 5 ขวบ  ในโรงเรียนยังรู้จัก  ( เธอทำท่ายังกับเจ้าแม่ที่ยืนอยู่บนภูเขาเสื้อผ้า น้ำตาเล็ด แบบว่า โอ้พระเจ้า นี่คือเสื้อผ้าชั้นทั้งหมด  โอ๊ะยังไม่จบ  ฟังต่อ)  ไปไหนมีแต่คนเรียกเจ้าแม่  แม้แต่เห็นยังต้องอึ้ง  นี่ยังไม่จบนะ ยังมี.....

( ตั้งแต่พูดมาเนี่ยเจ้านี่ก็ไม่ได้ฟังเหมือนกัน  แบบว่า นั่งทาแป้งอยู่  ก็เป็นบุรุษหน้าใสนี่นา แม้แต่สิวก็ไม่มีซักเม็ด โอ้ อิจ----ฉา )

นี่นายเนี่ย  ก็ไม่ได้ฟังเลยใช่ไม้ 

แล้วตกลงเธอชื่ออะไรล่ะ

เออ  ลืม ฉันชื่อ  ชิมชอนยอง

แล้วนายล่ะ นายหน้าวอก ( นี่มันลิงนะ ไม่ได้หน้าใส กะด่าใช่มะเนี่ย )

ฉันชื่อ  พักจินซอง

โอ๊ะ นายนี่ชื่อคุ้น ๆ

อ๋อ นาย ที่เป็นประธานชมรม อะไรนะ เอ้อ ชมรมเทควันโด นั่นเอง

ถูกต้องฉันนี่แหละได้ชื่อว่า ฮีโร่แห่งโรงเรียนยองชอง

( เอ้าโม้กันเข้าไปแล้วเมื่อไหร่จะได้ไปไหนกันซะที )

พอ ๆ ดูท่านายคงจะเม้ากันไม่เลิก ไปกันซะที

ที่นี่เป็นป่าทึบ  เธอระวังหน่อยละกัน

ไม่เป็นไรหรอก  ฉันก็เคยฝึกศิลปะป้องกันตัวมาเหมือนกัน

เรอะ ( ชิ ทำเป็นพูดดี ก็แค่นังลูกลิงที่ต้องคอยเกาะน่ะเอง )

ดูจากสถานการณ์ เราคงอยู่ที่ไหนซักแห่งในป่า

เออ เรื่องนั้นฉันก็รู้  ว่าแต่เราคงต้องหาที่พักแล้วหละ

( โอ้  คุยกันตั้งแต่เช้าถึงเย็นเลยเหรอ )

ท่ามกลางความหนาวเหน็บในป่าทึบ ( ดูช่างโหดร้ายนะ ) มีลิง เอ๊ย หนุ่มสาว ( เหรอ ) กำลังนอนบนใบไม้ของตัวเอง ทั้งคู่ต่างก็เหน็ดเหนื่อยกับการก่อไฟ

นี่จินซองเมื่อไหร่นายจะก่อไฟติดซะที ( ขี้เก๊กไม่เข้าท่า )

ก็อากาศที่นี่มีนหนาว  จะติดง่าย ๆ ได้ไง

แล้วทำไมเธอ  ไม่ก่อไฟเองล่ะ

ก็นายบอกว่าทำได้นี่  ( ก็เลยจัดให้ )

มาลองดูเองสิยัยบ้า

แน่ะ ยังจะว่ายัยบ้าอีก ( ฉันก็มีชื่อนะ )

ป๊อก----ๆ  ฟรึบ

ติดแล้ว  เย้  ( ร้องเหมือนลิง )

จริงด้วย

ซู่ –

อ้าวดับแล้ว

ใครทำดับน่ะนายเหรอ  ชอนยองทำหน้ายังกับจะกินชายหนุ่ม

เปล่านะ  เอ๋ แล้วใบไม้ที่เธอถือไปไหนแล้ว  จินซองชี้ที่มือของชอนยอง

เฮ้ย  ไปอยู่นี่ได้ไง

ทั้งคู่ต่างก็จุดไฟอย่างไม่ลดละ

เอ ฉันหาแป้งไม่เจอ  จินซองคุ้ยกระเป๋า

เธอได้เอาไปหรือปะ..

เฮ้ย

แป้งของฉัน  เขารีบวิ่งเข้ากอดแป้งที่เหลือ ( เพราะว่าชอนยองเอาไปเล่น )

นี่เธอทำอะไรของเธอน่ะ  นี่มันมีราคานะ แล้วมันก็เป็นของฉัน

ก็นึกว่าเธอไม่ใช้นี่นา  ว่าแล้วก็โยนที่อยู่ในมือทิ้งไป

จ๊ากป๋องสุดท้ายของช้า-----น  จินซองทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้

ทีนี้ห้ามเธอแตะต้องสมบัติของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต  ( ยัยบ้านี่มันหน้าหนาจริง ๆ ( ด้าน )  )

ก็ได้ ๆ อย่าขี่งกไปหน่อยเลยน่า  ( แค่แป้งเอง )

นี่มันก็โคตรค่ำแล้วนะน่าจะนอนได้แล้ว  ชอนยองพูดแล้วก็เอาใบไม้มาห่มแทนผ้า ( แบบว่า หนาวอ่ะ )

เฮอะนาย ยังไม่นอนอีกเหรอ

ถ้างั้นฉัน...คร่อก ....

( อะไรของมันหลับง่ายชิบ )

เฮ้อ ผู้หญิงแบบนี้ก็มีเหรอเนี่ย เฮอะไม่ได้เรื่อง

เราก็น่าจะนอนได้..คร่อก.....

( ตกลงใครมันหลับง่ายกว่ากันเนี่ย )




***** หมายเหตุ
สีม่วงเป็นความคิดของผู้แต่ง
สีเขียวเป็นความคิดและคำพูดชอนยอง
สีน้ำเงินเป็นความคิดและคำพูดจินซอง