[Fic vkook] Vampire love...

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 # คนสองคนที่ไม่อาจ 'รัก' กันได้ 20%

บทที่ 8

คนสองคนที่ไม่อาจ ‘รัก’ กันได้

“นี่ จองกุก” เสียงทุ้มของคนร่างสูงเอ่ยขึ้นพลางเคลื่อนกายทิ้งศีรษะลงบนตักของร่างเล็กที่กำลังนั่งแกว่งขาไปมาอยู่บนเตียง จองกุกเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเรียกเขาทำไมหรือ มือเรียวยกขึ้นลูบศีรษะทุยๆ ของอีกฝ่ายเบาๆ “ไปเที่ยวกัน”

“เที่ยว?” แววตาของจองกุกนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยหลังจากที่แทฮยองเอ่ยชวน มือขาวที่ลูบศีรษะของอีกคนอยู่พลันหยุดนิ่ง ร่างสูงคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยันกายลุกขึ้นมานั่งข้างๆ จองกุก

“อื้ม เที่ยว...เมืองนี้น่ะขึ้นชื่อเรื่องช็อคโกแลตมากๆ เลยล่ะ อีกทั้งยังเรื่องของวิวทิวทัศน์ นายไม่สนใจหรือ?”

“ช็อคโกแลตเหรอ?...อืม ฉันยังไม่เคยกินเลย” จองกุกขมวดคิ้วเข้าหากันพลางเม้มปากเล็กน้อยแล้วก็เอาแต่บ่นพึมพำอยู่คนเดียว คาดว่าเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าตอนนี้ตนน่ารักเพียงใด แทฮยองยิ้มกว้างก่อนจะคว้ามือของจองกุกเอาไว้

“งั้นก็ยิ่งไม่ควรพลาดเลย ปะ! ไปกัน”

“โห..” จองกุกอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ทั้งเขาและแทฮยองอยู่ในร้านค้าแห่งหนึ่งในตลาดของเมือง ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ ดีไซน์เก๋ๆ แต่ดูไปทางลึกลับน่าค้นหาเสียมากกว่าเพราะสีวอลเปเปอร์และฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น ล้วนไปสีดำไม่ก็ม่วง แต่กลับมีดอกทิวลิปสีขาวประดับอยู่ทั่วร้าน

“ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญเลือกได้ตามสบายนะคะ” พนักงานคนสวยที่อยู่ในชุดที่ดูคล้ายชุดแฟนตาซี แต่คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะคนอื่นๆ ในเมืองก็สวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับเธอกันหมด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งสองคนนั้นเป็นจุดเด่นอย่างยิ่งเมื่อก้าวเข้ามาในที่ที่มีคนมารวมตัวกันเยอะๆ เช่นนี้

“แทฮยองดูนี่ดิ” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยความตื่นเต้น ร่างสูงได้แต่ยิ้มกับท่าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะเหลือบมองเมนูช็อกโกแลตที่มีมากมายเสียจนเลือกไม่ถูก และยังดีที่มีป้ายชื่อติดไว้ไม่งั้นพนักงานกับลูกค้าคงได้ถามตอบกันจนคอแห้งเป็นแน่

“นายอยากได้อันไหนก็เลือกเอาสิ” ร่างสูงที่เห็นว่าจองกุกเอาแต่จ้องช็อคโกแลตมากหน้าหลายตา ไม่ยอมปริปากพูดเสียที จึงเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ”

“หืม?  อยากกินหลายอย่างขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็นะ...” จองกุกทำสีหน้าชั่งใจหน่อยๆ แทฮยองจึงเหลือบมองราคาของแต่ชิ้น ที่ดูเหมือนจะไม่แพงเหมือนหน้าตา จึงเห็นว่าไม่เป็นไรหากจะซื้อไปหลายอย่าง

“งั้นก็เอาเลย ตามใจนาย แต่ก็ต้องเอาในปริมาณที่ตัวเองกินไหวด้วย เข้าใจนะ?” จองกุกหันมายิ้มแป้นให้แทฮยองก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงอย่างรวดเร็ว หันกลับไปจ้องเมนูช็อคโกแลตอย่างมุ่งมั่น ไม่นานริมฝีปากก็คลี่ยิ้มกว้าง เงยหน้ามองพนักงานอย่างดีใจ

“งั้นเอา เค้กช็อคโกแลตหน้านิ่ม คุกกี้ช็อคโกแลต มาการองช็อคโกแลต พายช็อคโกแลต มัฟฟินช็อคโกแลต ป็อปคอร์นเคลือบช็อคโกแลต เฟรนช์โทสต์ช็อกโกแลต คริส...”

“พอก่อนๆ จองกุก ใจเย็นๆ สิ เอาไปเยอะขนาดนั้นจะกินไหวเหรอ?” แทฮยองเอ่ยขัดเมื่อเห็นทีท่าไม่ดีนัก จองกุกหันมาหาแทฮยองก่อนจะยิ้มร่า

“กินไหวสิ แล้วก็อีกส่วนหนึ่งจะเอาไปฝากองค์ราชาแล้วก็พี่นารีด้วยไง” แทฮยองถอนหายใจอย่างปลงๆ กับคนตรงหน้า ดีนะที่องค์ราฟาเอลให้เงินตราของที่นี่มาเยอะพอสมควรแต่ก็อดเกรงใจอีกฝ่ายไม่ได้

“งั้นก็แล้วแต่นายแล้วกัน”

“พี่คนสวยฮะ เอาอย่างที่บอกไปเมื่อกี๊นะฮะ อ้อ! แล้วก็เอา คุกกี้ช็อคโกแลต มาการองช็อคโกแลต กับมิฟฟินช็อคโกแลตอย่างละ 4 ชิ้นด้วยนะฮะ”

เขาล่ะเพลียจริงๆ......

“เมืองออร์แกน?”

ซอกจินเอ่ยถามลูกน้องของตัวเอง เพื่อให้แน่ชัดว่าเมื่อครู่นั้นเขาได้ยินไม่ผิด ร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวโตที่บุด้วยขนสัตว์สีดำขลับ ในมือข้างหนึ่งมีแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้มไว้

“ครับนายท่าน” เมื่อได้รับคำยืนยัน เจ้าตัวก็ยกยิ้มอย่างผู้ชัยชนะ เขานึกสมเพชแทฮยองอยู่ไม่น้อย คิดได้เช่นไรหนาถึงได้ไปพึ่งใบบูลเหล่าพ่อมดแม่มดที่แยกตัวออกจากอาณาจักรอื่นเช่นนั้น ซ้ำยังฝีมือไม่เอาไหน ขึ้นชื่อว่าเมืองแห่งเวทย์มนต์ทั้งที เสียเปล่าจริงๆ และการที่จะตามไปถล่มที่นั่นแน่นอนว่าเป็นเรื่องง่ายเสียกว่าล่าเหยื่อด้วยซ้ำ

“บอกทุกคนเตรียมตัวให้ดี คืนเดือบดับมาถึงเมื่อไหร่ เราจะไปถล่มที่นั่นให้ราบ” น้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยเลศนัยของผู้เป็นนายใหญ่สิ้นสุดลง ลูกน้องที่มาแจ้งข่าวก็กายไปจากห้องนั้นทันที

“อีกไม่กี่วันเองสินะ...” จองโฮซอกเอ่ยขึ้น ก่อนจะหายไปกับเงามืดเช่นเดียวกับลูกน้องคนเมื่อครู่ ซอกจินไม่ได้เหลือบมองแต่อย่างใด ร่างสูงเพียงยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากพลางจิบโลหิตสดๆ ไปด้วย

“ใช่...อีกไม่กี่วันเท่านั้น...”

ร่างบางขาวซีดนั่งขดตัวติดผนังห้องขังที่เย็นเฉียบ ริมฝีปากเริ่มซีดอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายสั่นเล็กน้อยเพราะอาการที่เย็นจัด และเนื่องจากเสื้อผ้าอาภรที่สวมอยู่นั้นไม่สามารถบรรเทาความหนาวเย็นให้แก่ผู้เป็นเจ้าของเลยแม้แต่น้อย

แอ๊ด~

เสียงประตูบานใหญ่เปิดออก แต่ยุนกิไม่ได้เยหน้าขึ้นมองแต่อย่างใดเอาแต่ก้มหน้ากับเข่าของตัวเองอยู่อย่างนั้น โฮซอกเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้ายุนกิ ริมฝีปากยิ้มเยาะด้วยความสมเพช

“หมอนั่นน่ะ...คงไม่มาช่วยนายแล้วล่ะ”

“....”

“อยากรู้รึเปล่าว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น”

“....”

“ก็ได้ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะบอกให้เอาบุญ”

“....”

“ไอ้แทฮยองนั่นน่ะ มันไปเสวยสุขกับเหยื่อของพวกฉันกันอยู่ที่เมืองพ่อมดเฮงซวยนั่น!!”

“....”

“มันไม่กลับมาช่วยนายหรอก”

“....” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว โฮซอกที่ชักจะหงุดหงิดก็เอื้อมมือไปกระชากศีรษะของอีกคนขึ้นมาจ้องหน้า ยุนกิสบสายตากับโฮซอกอย่างเลื่อนลอย ไม่มีทางทีขัดขืนหรือแสดงสีหน้าเจ็บปวดใดๆ ราวกับว่าเขานั้นไร้จิตวิญญาณและความรู้สึก โฮซอกขมวดคิ้วด้วยความโมโห ดูเหมือนที่ยุนกิไม่ตอบโต้ออกมานั้นมันจะเป็นอะไรที่ผิดแผนมากไปเสียหน่อย

“นายคงไม่คิดว่าตัวเองจะตายตอนนี้หรอใช่มั๊ย?”

“....” ไร้เสียงตอบโต้ใดๆ จากคนตัวเล็ก

“บอกแล้วไงว่าฉันยังให้นายตายตอนนี้ไม่ได้ ถ้าจับเหยื่อมาแล้วไม่เอามาทรมานมันจะไปสนุกที่ไหนกันล่ะ จริงไหม?...” โฮซอกแสยะยิ้มเหี้ยม ก่อนมือหนาจะต่อยเข้าไปที่แก้มซีดๆ ของคนตรงหน้าเต็มแรง ดวงหน้าสวยหันไปตามแรงต่อย ถึงจะเพียงแค่แวบเดียวแต่โฮซอกก็เห็น....เห็นแววตาที่ทั้งตื่นตระหนก หวาดกลัว และเศร้าหมองของอีกคน แต่แล้วมันก็กลับมาเลื่อยลอยอีกครั้ง

“นายมันชั่ว...” น้ำเสียงแห้งผาดของยุนกิตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา ร่างสูงยิ้มอย่างผู้ชัยก่อนจะบีบคอคนตัวเล็กดันเข้ากับผนังเย็นเยียบ

“ใช่ ฉันยอมรับ” ไม่นานโฮซอกก็ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ เขาเดินกลับออกไปโดยที่ไม่คิดจะหันกลับมามองยุนกิอีก

หยาดน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวย ยุนกิพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ จะให้อีกฝ่ายเห็นไม่ได้ จะให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ว่าเข้ารู้สึกเช่นไร แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น ตอนนี้ความหนาวเย็นแทบจะไม่มีผลอะไรกับตัวเองอีกแล้ว เหลือเพียงหัวใจดวงนี้ที่บอบช้ำเกินเยียวยา มันปวดเจียนจะแตกสลายหายไปกับสายลม ดวงหน้าหวานก้มซบหน้าลงกับเข่าของตนอยู่อย่างเดิม ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ไม่ใช่ว่าไม่อยากหยุดแต่มันหยุดร้องไม่ได้เสียมากกว่า จึงได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้นจนตัวเองผล็อยหลับไป...

แอ๊ด~

ไม่นานหลังจากยุนกิหลับไปแล้ว ร่างสูงของโฮซอกก็เดินกลับเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา กลัวว่าจะทำให้ยุนกิตื่น โฮซอกหยุดลงตรงหน้าร่างบางที่นั่งอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน ลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้นทำให้รู้ว่าอีกคนหลับไปแล้วจริงๆ

โฮซอกเอื้อมแขนไปช้อนตัวของอีกคนขึ้นอย่างแผ่วเบา สายนั้นช่างดูอ่อนโยน โหยหา เศร้าโศรกและรู้สึกผิด น่าเสียดายนักที่ยุนกินั้นไม่ได้เห็นมัน ราวกับว่าโฮซอกคนนี้ไม่ใช่โฮซอกคนที่กักขังและทำร้ายยุนกิ

“ขอโทษนะยุนกิ...ขอโทษจริงๆ..” เสียงแผ่วเบาราวกับสายลมดังขึ้น โฮซอกมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าที่ขาวซีดจนหน้าตกใจ มุมปากมีเลือดซึมออกมา และราบน้ำตาบนใบหน้า เขาประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของอีกคนเบาๆ ก่อนจะผละออกมา สองขาพาร่างของคนรักออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน

.

.

 -COMING SOON-

Downloading.....