คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 # วิธีการ (รัก)
บทที่ 5
วิธีการ (รัก)
“ทางนี้เว้ย!!!!”
แทฮยองร้องเรียกบุคคลที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูง ก่อนที่ร่างบางจะหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเราสองคน เสื้อคลุมสีขาวสงสัยจะเป็นเพื่อนของแทฮยองเขาล่ะ
“แหมๆ เจอกันได้แค่วันเดียว ความสัมพันธ์พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ ^^” ผมชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของคนตรงหน้า ก่อนที่แทฮยองจะเข้าไปตบหัวหนึ่งที
“ความสัมพันธ์บ้าอะไรล่ะ! พอดี..มีเรื่อองนิดหน่อยน่ะ” แทฮยองเริ่มตีหน้าเครียดขึ้นอีกครั้ง คนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะสงสัยอยู่ไม่น้อย
“อะไรวะ?”
“ก่อนอื่น จองกุกนี่มินยุนกิ เพื่อนฉันเอง” แทฮยองเริ่มแนะนำเพื่อนของเขาให้ผม ผมโค้งหัวให้พร้อมกับยิ้มหวาน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ยุนกิ ^___^”
“อ้าว? ทำไมเรียกให้ยุนกิว่าพี่ ทำไมเรียกฉันแทฮยองเฉยๆ ล่ะ ลำเอียงที่หว่า! =0=*”
“ก็พี่ยุนกิเค้าหน้านับถือมากกว่านายหนิ”
“นายอยากโดนดีหรือไง!!”
“เหอะ! พูดอย่างกับนายจะทำอะไรฉันได้! ฉันแค่ปล่อยมือออกจากมือของนาย นายก็จนมุมแล้วแทฮยอง!” ผมขู่ไปงั้นแหละครับ จะให้ผมปล่อยมือเค้าได้ไง ถ้าเกิดเค้าตายขึ้นมา..
.
.
.
ใครจะช่วยปกป้องผมจากพวกนั้นล่ะ T^T
“นายนี่มัน!”
“พอเถอะสองคนนี้! เอาเป็นว่า..แทฮยอง มีอะไรก็รีบว่ามา” พี่ยุนกิห้ามเราสองคนไว้ก่อนที่จะได้ลงไม้ลงมือกันไปมากกว่านี้ ร่างสูงข้างๆ ผมหันไปหาพี่ยุนกิก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ยุนกิฟัง พี่ยุนกิเองก็ตกใจเล็กน้อยกับการการะทำของแทฮยอง แต่เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากเงียบฟังจนจบ
“ผลสุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ! นายพอจะรู้วิธีแก้หรือเปล่า?”
“อืม...รู้สิ”
“จริงเหรอ!? 0-0” แทฮยองดงตาเปล่งประกายขึ้นทันทีที่พี่ยุนกิพูดขึ้น
“จริงสิ นี่เรื่องพื้นๆ แค่นี้พวกนายไม่รู้กันหรือยังไง?” หา? เรื่องพื้นๆ เหรอ? ผมกับแทฮยองหันมามองหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปหาพี่ยุนกิที่ยืนตาแป๋วอยู่ตรงหน้า เรื่องพื้นๆ งั้นเหรอ? ผมไม่เข้าใจอ่ะ
“เรื่องพื้นๆ?”
“อื้มใช่! เรื่องพื้นๆ ก็...มันไม่เชิงว่าเป็นวิธีแก้ แต่ว่านะ ^__^” พี่ยุนกิพูดไปยิ้มไป ผมจะไม่เอะใจเลยถ้าพี่ยุนกิแกไม่ยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แกยิ้มกรุ้มกริ่มทำไมว่ะ? -0-”
“ก็..เปล่าหนิ” พี่ยุนกิยักไหล่ก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ “เอาล่ะฟังนะ...จองกุก นายจะต้องยอมรับในสิ่งที่แทฮยองทำลงไป ส่วนไอ้เพื่อนเวร”
“อ้าวทำไมกูกลายเป็นไอ้เพื่อนเวรล่ะ -0-”
“เออช่างมันเหอะ..นายจะต้องเข้าใจในสิ่งที่นายทำ” เอ่อ..ช่วยอธิบายอีกหน่อยสิครับ คือ..จองกุกไม่เข้าจายยยยยย~
“ให้มันเก็ตดิ”
“เฮ้อ..เอาง่ายๆสั้นๆ นะ.. พวกนายสองคนจะต้องรักกัน!”
“O-O!” «« หน้าผม
“O[]O!” «« หน้าแทฮยอง
“เฮ้อ! ฉันไม่เข้าใจไอ้ยุนกิมันเลย! จะให้ฉันไปรักกับเด็กกะโปโลแบบนายเนี่ยนะ!” เฮ้อ...เค้าบ่นแบบนี้มาสี่ชั่วโมงติดกันแล้วล่ะครับ =_= ผมล่ะเหนื่อยจริงๆ เลย มือก็ปล่อยไม่ได้ด้วย แล้วนี่ผมกับแทฮยองะต้องรักกันจริงๆเหรอ? บ้าน่า! ตลกไปหน่อยมั้ง ให้รักคนแบบนี้ เหอะ! อย่าหวังเลย =0=
“ก็ใช่ว่าผมอยากจะรักคนแก่ขี้บ่นนักหนิ =3=”
“เรียกใครคนแก่ ฉันยังไม่แก่ซักหน่อย!!!”
“Shit!”
“เหอะ!”
และหลังจากนั้นเราสองคนก็เดินกลับบ้านแบบไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นเลย ตอนกลับมาถึงบ้านเขาก็นั่งเงียบอยู่บนเตียงข้างๆ ผมจนไม่แน่ใจว่าเค้ายังบายดีอยู่หรือเปล่า
“ฉัน...ขอโทษที่ทำให้เรียกมันเป็นแบบนี้นะตัวเปี๊ยก” น่านนน~ มันจะซึ้งมากเลยนะครับ ถ้าไม่ลงท้ายว่าตัวเปี๊ยก แทฮยองนี่ช่างสันหาคำมาเรียกผมเสียจริงๆ = =
“เรียกใครตัวเปี๊ยก”
“นายนั่นแหละ ตัวเตี้ยๆ ตาโตๆ แล้วก็...ฟันเหยินๆ” ฮะ! ฟันเหยินงั้นเหรอ? จองกุกไม่ได้ฟันเหยินนะ!!!!!!
“ไอ้แทฮยอง!!!! ตายซะเถอะ!! ฉันไม่ได้ฟันเหยินเว้ย!!!”
“เฮ้ย!!! 0 0”
ตุ้บ!
ผมผมใช้หมอนฟาดเข้าเต็มๆ ที่หัวทุยๆ ของร่างสูง ก่อนจะเล่นงานทุกวิถีทาง ฮ่าๆ มือยังติดกันอยู่อย่างนี้ หนีไปไหนไม่ได้หรอก 55555 เสร็จจองกุกล่ะ!
เราสองคนตะลุมตุมบอลกันอยู่บนเตียง (แน่ะอย่าเข้าใจผิดนะ) อยู่นานเลยทีเดียวก่อนจะล้มตัวลงนอนมองเพดาน เสียงหายใจหอบดังไปทั่ว ด้วยความที่ใช้แรงมากเกินไป =_= (ในการเล่น) เปลือกตาของผมเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือ....
.
.
.
.
.
แทฮยอง
END JUNGKOOK
TAEHYUNG
หลังจากที่จองกุกเงียบไป ผมก็ลุกขึ้นค่อยๆ คลานไปดูหน้าจองกุกให้แน่ใจว่าเขาหลับหรือเปล่า ดวงตาของจองกุกปิดลงช้าๆ หลังที่ผมชะโงกหน้าไปมอง ผมระบายยิ้มเล็กน้อยให้กับใบหน้าของจองกุก เหงื่อเม็ดเล็กๆ ตามไรผม ริมฝีปากที่เผยอเล็กน้อยเผยให้เห็นฟันกระต่าย 5555 ผมก็พูดเล่นไปงั้นแหละ ไม่คิดว่าจองกุกจะโกรธขนาดนั้น เฮ้อ...นี่ผมต้องรักจองกุกจริงๆ ใช่มั๊ย? บ้าน่า! เราสองเกลียดกันจะตายไป ถ้าให้มารักกันผมคงไม่ไหว....มั้งนะ
ผมบรรจงจูบที่เปลือกตาบางของจองกุกทั้งองข้างก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ใจจริงอยากออกไปสำรวจเมืองอีกครั้งนะ แต่ทำไงได้ล่ะ ปล่อยมือไม่ได้ด้วย แถมคนตัวเล็กก็หลับไปแล้ว ผมก็คงจะต้องหลับด้วยเช่นกัน....
END TARHYUNG
JUNGKOOK
ค่ำคืนที่เหน็บหนาว สายลมที่พัดผ่านนั้นเย็นยะเยือก...ผมยืนมองจันทร์ที่ลอยขึ้นเหนือเมฆที่เกาะกลุ่มกันอย่างแน่นหนา จนไม่ทันสังเกตว่าตนกำลังยืนอยู่บนน้ำ!! ใช่! ผมยืนอยู่บนน้ำทะเล ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตร กลุ่มเมฆหมอกหนาทึบรวมกันอยู่ จากภายนอกมองไม่เห็นภยในเลยซักนิด ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน มันทำให้ดูน่ากลัวเอามากๆ
ว่าแต่....
.
.
.
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
กระแสน้ำเริ่มพัดพาผมเข้าไปในกลุ่มหมอกหนาทึบนั่น ผมพยายามที่จะหันกลับแต่เป็นผล จนในที่ผมก็เข้ามาในนี้จนได้..ท้องฟ้าบัดนี้กลายเป็นสีเหลืองมีแต่เมฆหมอกเต็มไปหมด น้ำทะเลที่เคยเป็นสีดำของเวลากลางคืนกลับลายเป็นสีเขียว ผมมองรอบข้างอย่างวาดระแวง
ที่นี่ที่ไหน?
คำถามคำเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของผม ให้ตายสิ...ผมกลัวเหลือเกิน แทฮยอง ใช่! แทฮยองอยู่ที่ไหน? เค้าหายไปไหน? ไหนบอกว่าจะปกป้องผมไง? ฮือออ...ผมทั้งหนาว ทั้งเหงา ทั้ง...
คิดถึง..
.
.
.
แทฮยอง
“แทฮยองนายอยู่ที่ไหน?..ฮืออ..นายอยู่ที่ไหน?..”
“แทฮยอง...ฮือออ...นายอยู่ไหน?..ฮึก! ฉัน..ฮืออ.” ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงของจองกุก ก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว จองกุกเหงื่อท่วมตัว คิ้วขมวดเข้าหากัน ดิ้นไปมา รู้สึกเหมือนกำลังร้องไห้ จองกุก..นายเป็นอย่างนี้อีกแล้วนะ
“จะ..!”
“ฉันคิดถึงนาย...แทฮยอง..ฮือออ..” ก่อนที่ผมจะได้เรียกชื่อจองกุก เขาก็พูดออกมาก่อน ทำให้ผมอึ้งไปหลายวินาทีเลยทีเดียว ผม..ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย?....เฮ้อ แต่ยังไงจองกุกก็คงจะฝันร้ายๆ เลยเรียกหาผมเท่านั้นเอง
“จองกุก..นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” ดวงตาของจองกุกค่อยๆ เปิดขึ้นมา แววตาที่ดูดีใจมาก และรอยยิ้มที่ผมเพิ่งเคยเห็นเผยออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นมากอดผมไว้ทันที ผมทำได้เพียงกอดตอบและลูบหัวจองกุกเพื่อปลอบ
“แทฮยอง..ฮึก!! นายหายไปไหนมา?..ฮืออ..ทำไมนายทิ้งฉันไว้คนเดียวล่ะ ฮึก! ฮือออ..” จองกุกร้องไห้ออกมาหนักมากจริงๆ เสียงของจองกุกสั่นเครือไปหมด
“ฉันไม่ได้ทิ้งนายไปไหน..ฉันก็อยู่ข้างๆ นายเนี่ยแหละ..ไม่เอาน่า แค่ฝันร้ายเอง”
“ฮึก! ฮือออ..แทฮยองจองกุกกลัว มันมืดมากเลย..จองกุกอยู่คนเดียว ฮึก! จองกุกกลัว..ฮึก! จองกุกไม่เห็นแทฮยองเลย แทฮยองไปไหน? ฮืออ...” ดูซิ...พูดเหมือนเด็กเลย เฮ้อ...อย่าทำแบบนี้ได้โปรด อย่าทำให้ฉันหวั่นไหวกับนายไปมากกว่านี้เลย จองกุก
“โอ๋..ไม่เอานะครับจองกุก แทฮยองจะไม่ทิ้งจองกุกนะ แทฮยองเคยสัญญาไว้แล้วไง จำไม่ได้เหรอ?” ผมพูดเบาๆ พลางโอบรัดกายของเราสองคนให้แน่นขึ้น จองกุกซุกหน้าลงกับอกของผมพลางพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เอาไม่ร้องแล้วนะครับ นายเถอะนะ..
.
.
.
.
.
.
เด็กดีของแทฮยอง”
“เป็นไง...ไปถึงไหนกันแล้ววะ?” ยุนกิถามขึ้น ตอนนี้พวกเราทั้งสามคน ผม จองกุก ยุนกิ กำลังนั่งปรึกษากันอยู่ในสวนสาธารณะ ใกล้หมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่
“ถึงไหนอะไรว่ะ?”
“อ้าว..ลืมที่ฉันบอกไปแล้วหรือไง”
“อ๋อ..จะให้ถึงไหนว่ะ จองกุกกับฉันไม่ได้รักกันซักหน่อย ใช่มั๊ยตัวเปี๊ยก?” ประโยคหลังผมเพยิดหน้าไปหาจองกุกที่กำลังดูดนมกล่องของมนุษย์อยู่ อร่อยเชียวนะ =_=
“ใช่..เราไม่ได้รักกันเนอะ ช็อคโกแลตเนอะ -..-” มันว่าผมเป็นช็อคโกแลตอ่ะ T^T แต่เอ๊ะ! ผมไปว่าเจ้าเด็กนี่ตัวเปี๊ยกก่อนนี่หว่า ถือว่าหายกัน ^^
“แหม..ไม่ได้รักกันเหรอ? เรียกกันตัวเปี๊ยกกับช็อคโกแลต เค้าไม่เรียกว่าคนรักกันหรอกเหรอ? =..=” ช่ายยยยยยุนกิ นายดูไม่ออกจริงๆ เหรอ? หรือว่า...มันดูออก
.
ผมคิดอะไรเนี่ย?
“เออๆ แล้วนี่ตกลงเอาไงเนี่ย? จะที่นี่ไปอีกนายแค่ไหน?” นั่นสิ..พวกนั้นจะตามมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมว่าเราต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า
“ฉันว่าจะไปมะรืนนี้น่ะ เห็นด้วยมั๊ย?” ผมถามออกไป ยุนกิเม้มริมฝีปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา เหมือนเขาจะตัดสินใจอะไรบางอย่างได้
“ไม่! ฉันว่าเราควรจะไปคืนนี้เลย!”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ฟอลและทวงฟิคได้ที่--- @Pookun_MongTae
ความคิดเห็น