คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 # ฝันร้าย (Of contraband)
บทที่ 4
ฝันร้าย (Of contraband)
JUNGKOOK
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลืมตา ก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่ริมฝีปาก ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมานิดๆ ก็เห็นแทฮยอง...กำลังจูบผมอยู่!
แต่ทำไมไม่รู้เหมือนกัน ร่างกายของผมมันไม่ยอมผลักเขาออกไป แถมยังปล่อยให้ลิ้มร้อนๆ เข้ามาเล่นในโพรงปากของผมด้วย มือของเขาค่อยๆ สอดเข้ามาใต้เสื้อของผมและลูบไล้หน้าท้องแบนเบาๆ แขนของผมค่อยๆ ยกขึ้นมาคล้องคอของเขาเอาไว้ แทฮยองผละริมฝีปากออกก่อนจะลากลงไปที่ซอกคอของผม และเม้นเบาๆ ก่อนที่จะ...
“อ๊ากกก!!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บที่คอ แทฮยองกำลังกัดคอผมอยู่ เขี้ยวแหลมๆ กำลังดูดเลือดในตัวผม ไม่ได้นะ! เขาจะดูเลือดผมไม่ได้! “แทฮยอง!! ปะ ปล่อย!!”
“อ๊ะ! เฮ้ย!!” เขาลุกขึ้นแทบจะทันทีที่จะผมบอกให้ปล่อย เขาจ้องมองลำคอที่มีรอยเขี้ยวของตัวเองอยู่ ผมหอบหายใจถี่ขึ้น มือก็เริ่มซีดลง เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นมา แทฮยองยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ซักพักก่อนจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วนำมันมาปิดไว้ที่รอยแผลของผม และทำการร่ายเวทย์อะไรซักอย่าง จากนั้นร่างกายของผมก็เป็นปกติ
“แทฮยอง!! นายทำอะไรเนี่ย!?” ผมโวยวายลุกขึ้นพลางจับไปที่ลำคอก็พบว่าไม่มีรอยอยู่แล้ว แทฮยองยืนหายใจเบาๆ ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไปนอนกับพื้น ผมเบิกตาโพลง นึกขึ้นได้ว่าแวมไพร์สายเลือดสีขาวไม่สามารถดื่มเลือดแวมไพร์บริสุทธิ์ได้ เพราะถ้าหากดื่มเข้าไป จะทำให้แวมไพร์สายเลือดสีขาวตนนั้นถึงแก่ชีวิตทันที!
“จะ จอกุก..ฉะ ฉันขอโทษ....” แทฮยองพูดขึ้น สีหน้าเขาซีดเต็มที ขอร้องล่ะ! อย่าเพิ่งตายนะแทฮยอง!! นายจะยังตายไม่ได้!!
“นายไม่ต้องขอโทษหรอก ฮึก! นายห่วงตัวเองก่อนเถอะ! ฮือออ...นายแข็งใจไว้นะ!” ผมร้องไห้ออกมา ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ มือของผมทำได้แค่เพียงกุมมือของเขาไว้เท่านั้น ร่างกายเขาร้อนเหมือนไฟเลย ทำไงดีเนี่ย?
“จองกุก...นายแวมไพร์ธาตุน้ำใช่รึเปล่า?” เขาถามขึ้น น้ำเสียงก็เริ่มดูดีขึ้นนะเนี่ย
“ใช่! ฮึก! นายอย่าเป็นอะไรนะ ฮือ...”
“ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ^^” แทฮยองยิ้มออกมา เฮ้อ...โล่งอกไปที ตกใจแทบแย่แน่ะ
“อ๊ะ! ทำไมนายหายเร็วจังน่ะ!” ผมรีบปล่อยมือออกจากเขาทันที แต่ทันทีที่ผมปล่อยมือ ร่างกายเขาก็เริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิม อะไรกันเนี่ย? เกิดอะไรขึ้นกัน?
“นะ นายเป็นอะไรน่ะ! ทำไมถึง...”
“จองกุก...อย่าปล่อยมือจากฉัน...” ทำไมล่ะ!? ทำไมถึงต้องทำอย่างนั้นด้วย ผมมองดูแทฮยองด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องกุมมือเค้าไว้ก่อน จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูดีขึ้นตามลำดับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“ทำไมล่ะ?”
“ก็นายเป็นแวมไพร์ธาตุน้ำ ส่วนฉันแวมไพร์ธาตุไฟ เวลาแบบนี้น้ำจะช่วยดับไฟไง”
“อ๋อ...งั้นก็แสดงว่า ฉันต้องจับมือกับนายไปตลอดเลยเนี่ยนะ? แล้วไม่มีทางแก้เหรอ?” แทฮยองก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตาของเขาดูเศร้าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันขอโทษนะ....ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้...นายไม่จำเป็นต้องจับมือฉันอย่างนี้ตลอดก็ได้ ฉัน....ทนได้อยู่แล้ว ^^” แทฮยองพูดจบก็ปล่อยมือ พร้อมกับยิ้มออกมา หน้าซีดลงไปเรื่อยๆ อาการทรุดตัวลงอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยริมฝีปากยังคงเหยียดยิ้มอยู่อย่างนั้น ไม่! ผมไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด!
“นายจับมือฉันไว้เนี่ยแหละ! ห้ามปล่อย!” ผมพูดพลางเอื้อมไปจับมือของเขาไว้ แทฮยองพยายามจะแกะออกแต่ใครจะยอม ถ้าเกิดเขาตาย....
ใครจะปกป้องผมจากพวกนั้นล่ะ T^T
ปังๆๆๆ!!!
“แทฮยอง! จองกุก! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!” เสียงของใครบางคนกำลังทุบประตูรัวๆ เอ...จะว่าไป ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย? แล้ว...ใครทุบประตู? หรือจะเป็นพวกนั้น!
“ไม่ต้องกลัวหรอก พวกเขาคือเจ้าของบ้านหลังนี้” แทฮยองที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมายืนขึ้น ผมกุมมือของเขาแน่นก่อนจะจูงมือแทฮยองไปที่ประตู
“นี่พวกนาย!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ! แล้วเมื่อกี้ใครร้องซะดังเลย! แล้ว...”
“หยุดก่อนๆ ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉันกับน้องชายเล่นกันแรงไปหน่อยน่ะ ^^” แทฮยองพูด น้องชาย? ใครเป็นน้องชายของแทฮยองเนี่ย?
“งั้นเหรอ? พวกเราก็ตกใจหมดเลย อ้อจริงสิ! นี่นัมจุน เพื่อนของฉันเอง นัมจุนนี่คือแทฮยองและจองกุก พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ^^” ผมหันไปมองหน้าแทฮยองแทบจะทันที นี่ไม่ทราบว่า...ผมเป็นน้องชายที่เคยพลัดพรากกับแทฮยองเมื่อหลายปีก่อนหรือไงนะ? แทฮยองหันมาส่งซิกให้ผมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปทักทายคนที่ชื่อนัมจุน พลางกระตุกมือผมให้โค้งทักทายเขาไปด้วย คนที่ชื่อนัมจุนยิ้มให้พวกผมก่อนที่เจ้าของบ้านและคนที่ชื่อนัมจุนจะเดินลงไป ผมจึงเอื้อมมือไปปิดประตู
“นี่มันเรื่องอะไรน่ะแทฮยอง!?”
“ฉันมาขออาศัยจีมิน หรือคนที่ตัวอ้วนๆ เมื่อกี้อยู่น่ะ แล้วก็บอกเราเป็นพี่น้องต่างพ่อ เราสองคนหนีออกจากบ้านเพราะพ่อเลี้ยงกับแม่ของเราทะเลาะกัน เลยมาขออยู่ด้วยซักระยะ” โห...นี่เขาแต่งเรื่องเก่งชะมัด!
“แล้วนายไปรู้อะไรพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย?”
“พอดีตอนเด็กๆ พ่อฉันสอนเกี่ยวกับเรื่องของพวกมนุษย์ไว้เยอะน่ะ” อ๋อ...มิน่าแหละ
“แล้วนี่....เราต้องนอนห้องนี้ ด้วยกันสองคนเหรอ? O-O?”
“ก็....คงจะเป็นอย่างนั้น”
“T^T”
“นี่! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ใช่ว่าฉันอยากจะนอนกับนายมากงั้นแหละ! -3-” ให้ตายดิ! หนีไม่พ้นจริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย? ผมคงทำใจ...T^T
“ฉันว่าพวกเราควรจะนอนพักกันได้แล้วนะ ฉันรู้สึกเหนื่อยมากกกกก” ใช่สิ! แทฮยองเหนื่อยแต่ผมไม่เหนื่อยนี่นา ผมเพิ่งตื่นมาเมื่อกี้เองน้า~ จะให้ผมนอนอีกแล้วเหรอ? T^T
แทฮยองล้มตัวลงนอนส่งผลให้มือที่จับกันอยู่ดึงผมลงไปบนเตียงด้วย ผมลุกขึ้นมานั่งพลางทำหน้ามุ่ยใส่ร่างสูงที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ผมนั่งมองแทฮยองอยู่อย่างนั้น เวลาหลับทำไมเขาช่าง แตกต่างจังนะ น่าเอ็นดูอย่าบอกใครเชียว.....
เฮ้ย! ผมคิดอะไรอยู่!!! O-O!
ไม่ๆๆ! ผมส่ายหัวกับความคิดของตัวเอง แล้วล้มตัวลงไปนอนข้างๆ มือของเราสองคนยังกุมกันไว้อยู่ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าพวกเราต้องจับมือกันไปอย่างนี้ตลอดทั้งชาติเลยมั๊ยเนี่ย? แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจองกุกก็หาเจ้าสาวไม่ได้พอดี T^T (ไรท์ : ได้ข่าวว่าแกเป็นเคะ =_=)
จริงสิ...เสียงพูดเมื่อตอนนั้น มันคืออะไรกันแน่? ผมเห็นภาพหลอนเหรอ? หรือถ้ามันเป็นความทรงจำในอดีต ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย....เรื่องมันเป็นไงมาไงล่ะเนี่ย? ผมยังคงสับสน และหวังว่าต่อจากนี้ผมจะได้รู้ความจริง และจำเรื่องราวทุกอย่างหรือแม้แต่กระทั่ง หน้าตาพ่อกับแม่ที่แท้จริงของผม
ผมต้องจำให้ได้!
.
.
.
.
END JUNGKOOK
ร่างสูงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงพลังจิตของใครบางคน เขาเพ่งสมาธิไปที่ใครคนนั้น ยุนกิ เพื่อนรักของเขา แทฮยองสื่อสารกับยุนกิจนได้ข้อสรุป เขาจะพักอยู่ที่นี่ไปก่อนซักระยะ ส่วนยุนกิจะตามมาทีหลัง เขาจะต้องไปอาศัยบ้านหลังอื่นอยู่ก่อนเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย
แทฮยองค่อยๆ ขยับพลิกตัวไปอีกด้านซึ่งมีร่างเล็กนอนหันมาทางเขาเช่นกัน ร่างเล็กหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร มือของเขายังจับกันไว้แน่น ตามจริง...เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ เป็นเพราะตอนนั้นแท้ๆ...ตอนที่เขาเผลอจะทำอะไรจองกุกไป แทฮยองอดใจไม่ไหวจริงๆ ตอนที่กำลังจูบที่ซอกคอขาวๆ นั่น จิตใต้สำนึกเขามันบอกว่าอยากลิ้มลองรสชาตินั้นดูซักครั้ง เขาไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเลย เพราะถ้าเขาดูดเลือดจองกุกมากไปกว่านี้ ทั้งเขาและร่างเล็กอาจจะตายไปเลยก็ได้
“ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น....ขอโทษจริงๆ นะ...จองกุก” ร่างสูงขยับไปใกล้พลางจูบเบาๆ ที่หน้าผากของร่างเล็ก ก่อนที่เค้าจะหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงความผันที่แสนยาวไกล....
JUNGKOOK
ผมยืนอยู่ท่ามกลางห้องที่ว่างเปล่า...มีเพียงแท่นเล็กๆ ที่มีกล่องกระจกสี่เหลี่ยมตั้งอยู่กลางห้อง ผมก้าวเดินไปช้าๆ อย่างระมัดระวัง ภายในกล่องมีขวดที่บรรจุน้ำสีเขียวไว้อยู่ และข้างๆ กล่องกระจกใสนั้น ได้ติดป้ายบางอย่างเอาไว้...
‘Of contraband’
ของต้องห้ามเหรอ? แล้วนี่มันคืออะไรกันแน่! แล้ว...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ผมนอนอยู่ที่บ้านของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?
‘จองกุก...ตามหาสิ่งนั้นให้เจอนะลูก’
เสียงใคร? เสียงของใครกันที่เป็นคนบอกผมเมื่อกี้? แล้วสิ่งนั้นที่ว่า...มันคืออะไร? นี่ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย! จู่ๆ ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม กระดาษที่ดูเหมือนเก่ามากแล้ว อักษรที่เขียนไว้..อ่านไม่ออก อ่านไม่ออกเลย! มันเลือนรางเต็มที! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...ผมปวดหัวเหลือเกิน....ผมเหมือนมีใครเอาอะไรไปกระแทกอย่างแรง
“ไม่...ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย....”
“จองกุก...จองกุก!”
“ไม่! ม่าย!!!” ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาทันที ภาพที่เห็นเบื้องหน้ามีเพียงเพดานสีขาว ข้างๆ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด ผมหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่...แทฮยอง
“นายเป็นอะไรน่ะจองกุก...โวยวายอะไร?” แทฮยองถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางกุมขมับของตัวเองไว้ ให้ตายสิ...ฝันอะไรของเราเนี่ย?
“เปล่าหรอก...ฉันแค่ฝันร้ายน่ะ”
“งั้นเหรอ?...แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร?”
“แน่ใจสิ ^^” ผมบอกเขาไปอย่างนั้น แต่ทำไมไม่รู้ หัวใจมันกลับอ่อนแอกว่าที่คิด น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ได้เอ่อล้นดวงตาของผม แทฮยองเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดพลางลูบหัวเบาๆ
“บอกว่าไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ? นายนี่มันเด็กน้อยจริงๆ ^^”
“ฉันไม่ได้เด็กน้อยซักหน่อย!” ผมบอกเสียงอู้อี้เนื่องจากหน้าของผมกำลังซุกอยู่ที่แผงอกของร่างสูง แทฮยองลูบหัวผมเบาๆ ทำไมมันช่างอบอุ่นแบบนี้นะ....อ้อมกอดนี้
“นายรีบนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันว่าจะเข้าไปสำรวจในเมืองหน่อยน่ะ”
“ฉันหลับไม่ลงหรอก” ผมผละออกจากอ้อมกอดของแทฮยอง พร้อมกับส่ายหน้า แทฮยองยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะจับตัวผมให้นอนลง ผมมองการกระทำของแทฮยองด้วยความสงสัย
“งั้นฉันจะเล่านิทานให้ฟังนะ”
“นิทาน?”
“คล้ายๆ กับเรื่องเล่าที่เค้าเล่าต่อกันมาเหมือนกับโลกของเรานั่นแหละ ที่โลกมนุษย์เขานิยมทำกันแบบนี้ เมื่อเด็กเล็กๆไม่ยอมนอน” อ๋อ...ฮะ! เด็กเล็กๆ
“ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ ซักหน่อย!”
“ฮ่าๆๆ เอาเถอะ เชื่อสิ...นายหลับแน่”
“ก็ได้..” แทฮยองขยับตัวเข้ามาใกล้ผมปล่อยมือข้างซ้ายที่เขาใช้จับมือผมแล้วรีบเอามือขวามาจับมือซ้ายของผมในทันที แขนขแงเขาสอดใต้หัวของผมซึ่งตอนนี้กลายเป็นว่า ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดเค้าไปโดยปริยาย
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...” จากนั้นแทฮยองก็เริ่มพรรณนาถึงสิ่งต่างๆ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน เนื้อเรื่องมันน่าตื่นเต้นจริงๆ นะ มีแต่สาระที่น่าสนใจทั้งนั้น ผมมัวแต่เพลินกับการเล่าจนในที่สุด เปลือกตาผมก็เริ่มหนักอึ้ง เสียงของแทฮยองหยุดไปซักพักผมก็รู้สึกสัมผัสอุ่นๆ ที่เปลือกตาก่อนที่ผมจะกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งหนึ่ง
.
.
.
“เอาล่ะ! ฉันว่าเราไปดูทางนู่นก่อนดีกว่านะ”
“….”
“จองกุก” ผมมัวแต่สนใจสิ่งรอบตัวของผมจนแทบจะไม่ได้ยินเลยว่าแทฮยองพูดอะไร วัตถุหลายอย่างกำลังเคลื่อนที่ไปมาบนทางแข็งๆ นั่น (ไรท์ : เอ่อ...จองกุกลูก นั่นมันถนนจ่ะ ^-^;) บ้านเรือนก็สูงใหญ่ไปหมด ทุกคนก็ใส่เสื้อผ้าแปลกๆ เดินว่อนกันไปทั่ว นี่น่ะเหรอ....โลกมนุษย์?
“ว้าว...”
“จองกุก!!”
“ฮะ! อะ อะไรเหรอ?” ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกของแทฮยอง เขาส่งสายตาตำหนิมาเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำหน้าผมไป ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยและเดินตาเขาหลังเขาไปเช่นกัน ชิ! คิดว่าตัวเองมีอิทธิพลมากนักหรือไง? เหอะ! ชอบออกคำสั่งนู่นนี่นั่นอยู่เรื่อย! ฉันไม่ได้อยากฟังคำสั่งนายนักหรอก!
“ฉันว่าเราลองไปดูบนนั้นดีมั๊ย? จะได้สำรวจได้ไกลขึ้นหน่อย” แทฮยองถามหลังจากมาเราเดินมาได้ซักพัก เขาชี้ไปบนเอ่อ...ผมไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าอะไร เป็นทรงสี่เหลี่ยมสูงๆ ผมพยักหน้าให้แทฮยองก่อนที่เค้าจะอุ้มผมขึ้นแล้วกระโดดขึ้นไปบนนั้นทันที
เล่นเอาซะเสียวเหมือนกันนะเนี่ย!
สูงก็สูง เล่นอุ้มขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัวอีก! เชอะ! อยากจะงอนเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ T^T ใครจะกล้าไปขัดเค้าล่ะ เดี๋ยวเค้าก็ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวหรอก T-T
“ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่ เพราะงั้นเราจะต้องนั่งรอที่นี่พลางสำรวจเมืองไปก่อน” จะทำอะไรก็ทำเถอะ ผมไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่ มือก็เนอะ...ทำไมเค้าต้องเป็นแวมไพร์ธาตุไฟด้วยเนี่ย? แล้วเค้าดูดเลือดผมทำมายยยย ชีวิตบนโลกมนุษย์ของจองกุกไม่สนุกเลยอ่ะ T__________T
ใครก็ได้บอกวิธีการที่จะทำให้เค้าหายเป็นปกติมาหน่อยเถอะ!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วน้าาาา เป็นไงกันบ้างหนุกป่าว? หนุกไม่หนุกก็เม้นบอกด้วยแล้วกันนะ ^^
#จองกุกดูเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงยังไงก็ไม่รู้ ว่างั้นมะ? 55555 แล้วนี่จองกุกฝันอะไรอีกน้อ
จะเป็นเงื่อนงำอะไรบางอย่างหรือเปล่านะ อิ้อิ้ ไว้เจอกันตอนหน้า see you tomorow !! ^0^////
ความคิดเห็น