คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 # โลกมนุษย์และพัค จีมิน
บทที่ 3
โลกมนุษย์และพัค จีมิน
TAEHYUNG
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย หลังจากที่เราเข้ามาอีกมิติได้แล้วนั่นก็คือโลกมนุษย์นั่นเอง จองกุกตื่นได้ซักพักนึงแล้ว แล้วตอนนี้ก็กำลังเดินวนเพราะความตื่นเต้น
ปล่อยเค้าไป เพิ่งเคยมาโลกมนุษย์ครั้งแรกนี่เนอะ =_=
“แทฮยอง ฉันว่าโลกมนุษย์นี่ท้องฟ้าสว่างจัง ผิดกับโลกของพวกเราเลย ^^” เอาเข้าไป ดูซิตอนนี้กำลังปีนต้นไม้เล่นอยู่ ตกลงมาแข้งขาหักจะทำไงล่ะนั่น เฮ้อ...
“ตามจริงนายต้องเรียกฉันว่า ‘พี่’ นะ เพราะนายเด็กกว่าฉัน 2 ปี” ผมเดินตามจองกุกไป พลางเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กำลังนั่งห้อยขาเล่นอยู่บนต้นไม้
“แต่ฉันไม่ชินหนิ ขอเรียกแทฮยองเฉยๆ ไม่ได้เหรอ? -3-” ทำหน้างอนใส่อีก เด็กคนนี้นี่ หน้าจับมาตีก้นซะให้เข็ด
“แต่ฉันเป็นพี่นายนะ”
“แต่ฉันจะเรียกแทฮยอง”
“….”
“….”
“อะๆ ก็ได้”
“^_____^” จองกุกยิ้มแฉ่งทันทีที่ผมอนุญาต รอยยิ้มที่สดใสของจองกุก ทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องโดนตามฆ่าด้วยก็ไม่รู้ ไม่สิ....จองกุกไม่น่าเกิดมาเป็นแวมไพร์ธาตุน้ำเลย
หลังจากนั้นไม่นานจองกุกก็ลงมาจากต้นไม้ พวกเราจึงเดินเท้าไปเรื่อยๆ ตอนนี้ยังอยู่ในเขตป่าดงดิบอยู่ เลยไม่มีผู้คนเดินเพ่นพล่าน อันที่จริงผมกะจะให้จองกุกขี่หลังผมแล้วผมจะวิ่งไป แต่เจ้าตัวปฏิเสธและบอกว่าอยากเดินดูวิวในป่าให้เต็มอิ่ม แต่พอนานๆ เข้า ท้องผมก็เริ่มหิวแล้วสิ T^T
อ๊ะ! กลิ่นของสัตว์ป่าหนิ ดีนะที่นี่เป็นป่าดงดิบ มีสัตว์และระบบนิเวศที่สมบรูณ์ สงสัยมั๊ยว่าทำไมผมรู้เรื่องพวกนี้ ก็ตอนเด็กๆ พ่อของผมเคยพามาที่นี่และสอนเกี่ยวกับโลกมนุษย์ให้ผมหลายเรื่องเลย จึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมถ้าต้องอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์นานๆ
“จองกุก! นายรอตรงนี้นะ ฉันจะไปหาอาหารก่อน...อย่าไปไหนล่ะ!”
“อื้ม”
“เวลาเด็กพูดกับผู้ใหญ่ เค้าพูดกันแบบนี้เหรอ?”
“ครับ!” จองกุกพูดประชดใส่ผม เด็กนี่มัน...ฮึ่ย! ช่างเถอะเค้าส่งผมมาเพื่อปกป้องเด็กนี่หนิ ไม่ใช่ให้มาดัดนิสัย
ผมทำหน้าเอือมๆ ก่อนจะวิ่งไปหลบอยู่ที่ต้นไม้ เห็นกวางตัวหนึ่งกำลังดื่มย้ำที่ลำธารพอดี ดีล่ะ...ขนาดกำลังพอเหมาะ ถ้าดื่มเลือดเข้าไปทั้งหมด คงอยู่ได้อีกวันนึง ผมรอจังหวะกระโดดเข้าไปจับกวางตัวนั้น แล้วก็.....
“ขอบใจสำหรับเลือดของแกนะ” ผมว่าพลางวิ่งกลับมาหาจองกุกอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะฟังคำที่ผมบอกนะ ผมเร่งขึ้นไปอีกจนกระทั่งเห็นคนตัวเล็กนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาดูเศร้าแปลกๆ
ผมหยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งข้างๆ จองกุกเหลือบตามามองผมแวบนึงก่อนจะเหม่อมองไปยังท้องฟ้า อืม...บนต้นไม้นี่ก็อากาศดีเหมือนกันนะมิน่าแหละ ทำไมคนตัวเล็กถึงชอบขึ้นมานั่งข้างบนจัง
“พ่อกับแม่ของนายไปไหนเหรอ?” อยู่ดีๆ ปากผมมันก็ถามออกไปอย่างนั้น จองกุกหลุบสายตาลงต่ำ จมูกเริ่มแดงนิดหน่อย ก่อนที่ริมฝีปากแดงนั้นจะขยับเป็นคำพูด
“พ่อแม่ของฉันตายแล้วล่ะ”
“เอ่อ..ฉันขอโทษที่ถามแบบนั้นนะ” ผมรู้สึกผิดจัง จองกุกพูดเหมือนจะร้องไห้ เสียงตอนพูดก็ดูสั่นๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันพอทำใจได้แล้วล่ะ ^_^” ร่างเล็กพูดพร้อมกับยิ้มออกมา แต่ในรอยยิ้มนั้นมันแฝงไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ ผมรู้ดีว่าความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะพ่อกับแม่ของผมก็ตายไปแล้วเหมือนกัน ตายด้วยน้ำมือของคนที่เคยเป็นเพื่อนรักของผมในสมัยเด็ก
คิม ซอกจิน!!
ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ผมกับจินถึงแม้เผ่าของพวกเราสองคนจะเป็นศัตรูกัน แต่พวกเราก็ไม่เคยที่จะทรยศกัน ผม จิน โฮซอกและยุนกิ พวกเราสี่คนเป็นเพื่อนที่ไปไหนไปด้วยกัน เรื่องของเราสี่คนปกปิดเป็นความลับ ไม่ให้พวกผู้ใหญ่รู้ เพราะพวกผมรู้ดีว่าถ้าบอกไปจะเกิดอะไรขึ้น
โฮซอกและจินเป็นแวมไพร์สายเลือดสีดำ ส่วนผมและยุนกิเป็นแวมไพร์สายเลือดสีขาว มันยากที่พวกเราจะดีกัน แต่มันก็เป็นไปแล้ว เวลามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ เราจะเอามาเล่าและบอกความรู้สึกนั้น ว่าเป็นอย่างไร ทุกข์ใจแค่ไหนจนพวกเราสี่คนสนิทกันจนกระทั่งเรียกได้ว่า มองตาก็รู้ใจ
จนกระทั่งวันหนึ่ง...วันที่ผมกับยุนกิไปนั่งรอจินและโฮซอกที่เดิม ที่ที่เรามักจะมาพบเจอกันแบบลับๆ พสกผมคอยแล้วคอยเล่าพวกเค้าก็ยังไม่มา จนกระทั่งตอนเย็น ผมและยุนกิกำลังตัดสินใจว่าจะกลับ แต่โฮซอกก็โผล่มาก่อน และขอโทษที่เขาและจินไม่ได้มา โฮซอกบอกว่าพ่อกับแม่ของจินตายแล้ว เขาเสียใจมาก แต่มันไม่ทำให้พวกผมตกใจเท่า....
พ่อของผมกับพ่อของยุนกิเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของจิน!
นับจากวันนั้นพวกเราก็ไม่ได้มาเจอกันอีกเลยเหมือนตัดขาดกันไปเท่านั้น ในใจของผมอยากจะขอโทษจินแต่กลับทำไม่ได้
ปัจจุบัน....
“ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ” ผมพูดพลางกระโดดลงจากต้นไม้ทันที จองกุกค่อยๆ ปีนลงมาช้าๆ เนื่องจากแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์นั้นไม่สามารถใช้พลังอะไรได้เท่าไหร่นอกจากคาถาน้ำที่เจ้าตัวเคยร่ายออกมานั่นแหละครับ จนกว่าอายุจะครบ 20 ปีถึงจะสามารถใช้มันได้เต็มที่
“เราต้องไปไหนต่อเหรอ?” จองกุกถาม
“ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอมนุษย์ พวกเราจะต้องไปหลบที่บ้านมนุษย์ก่อนสักพัก เพราะกลิ่นของมนุษย์จะกลบกลิ่นแวมไพร์อย่างเราได้ดี จึงยากที่จะตามหาพวกเราในเมืองใหญ่”
“งั้นเราไปกันเลย”
END TAEHYUNG
JIMIN
“ง่ำๆๆ [^ )-( ^]”
สวัสดีครับ ผม ‘พัค จีมิน’ ตอนนี้ผมกำลังนั่งกินขนมที่สุดแสนจะวิเศษ (?) อยู่ครับ มันเป็นอะไรที่ผมใฝ่ฝันมานาน หม่าม้าไม่อยู่บ้าน หนูจีมินก็ร่าเริง ฮ่าๆๆ ^0^
ถุงขนมมากมานวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา ทีวีจอใหญ่ยักษ์กำลังฉายหนังที่ผมอยากดูมาแสนนาน นาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมงกว่าๆ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมสุขที่สู๊ดดดด >_<
อยากรู้รึเปล่าว่าแม่ของผมไปไหน? แม่ของผมไปเที่ยวต่างประเทศล่ะ ใจจริงอยากไปด้วยนะแต่ผมติดเรียนหนังสืออ่ะดิ เลยไปไม่ได้ เพราะงั้นผมก็เลยบอกให้แม่ซื้อของมาเยอะๆๆๆ เลย ^______^
Rrrrrr!!
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่นัก พลางยกมันขึ้นมาถือ หน้าจอปรากฏชื่อไอ้เพื่อนรักที่แสนจะ(กวนบาทา)ไปนิดหน่อย
“ยอบอเซโย?”
[ไอ้มิน!!! ฉันมีหนังใหม่เว้ย! ดูด้วยกันมั๊ยว่ะ!!]
ทันทีที่ผมพูดจบ ‘คิม นัมจุน’ เพื่อนรักที่ยากจะเจอในรอบร้อยปีของผม ก็โพล่งขึ้นด้วยความเหมือนจะดีใจมากๆ
“หนังอะไรว่ะ?”
[ก็หนังที่เพิ่งออกโรงไง ที่เมื่อวานแกบ่นว่าอยากดูไง]
“เห้ยจริงดิ! งั้นแกมาที่บ้านฉันด่วน แม่ไม่อยู่เว้ย..ไปต่างประเทศกว่าจะกลับก็อีก 3 อาทิตย์หน้านู่นนนนนน ^3^”
[เออๆ แหม...สบายแกล่ะสิ งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปหา]
“เออๆ ฉันรออยู่ ^^”
ผมกดวางสายก่อนจะกลับมากินขนมที่อยู่ในมือต่อ วันนี้เป็นวันของผมจริงๆ นะเนี่ย! จะโชคดีอะไรขนาดนี้น้อ~ โฮ่ๆๆๆ ^0^
เปาะ แปะๆ
อ๊ะ! ฝนตกนี่นา แย่ล่ะ! แล้วไอ้นัมจุนมันจะมาไงล่ะเนี่ย? ยิ่งขับมอเตอร์ไซมาด้วยนี่ ผมคงต้องโทร.หามันหน่อยแล้วล่ะ
ก็อกๆๆ
สงสัยไอ้นัมจุนจะมาแล้ว แต่...ทำไมมันมาเร็วจังวะ!? วางสายไปไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่ระยะเวลาที่ใช้เดินทางจากบ้านมันมาบ้านผมก็ปาไปเกือบ 10 นาทีแล้วนะ อ่า...แต่ช่างมันเถอะ รีบไปเปิดให้มันก่อนดีกว่า ขืนปล่อยให้รอนานบ้านแตกแน่ๆ
“มาไวจะ...เฮ้ย!” ผมร้องเสียหลงทันทีที่พอเปิดไปแล้ว คนที่ยืนอยู่ตรงประตูกลับไม่ใช่นัมจุน แต่เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่....แต่งตัวค่อยข้างจะประหลาด ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมใส่เสื้อคลุมสีขาว ส่วนคนที่กำลังหลับอยู่บนหลังเค้าก็....
น่ารัก
ให้ตายดิ! ผมไม่เคยเจอใครน่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย ริมฝีปากแดงช่างน่าสัมผัสอะไรเช่นนี้ แต่...ไม่ใช่สิ! นั่นมันผู้ชายนะ ผมคิดอะไรกับเพศเดียวกันเนี่ย? =/////=
“พวกเราขอหลบฝนที่บ้านคุณหน่อยได้หรือเปล่าครับ?” ผู้ชายคนที่ดูจะขาวไปหมดถามขึ้น
“ได้ครับๆ”
หลังจากที่ให้พวกเขาเข้ามาในบ้าน ผู้ชายคนที่ดูมาดแมน(?)ก็แนะนำตัว เขาชื่อแทฮยอง ส่วนคนตัวเล็กๆ ที่นอนอยู่บนโซฟานั่นชื่อจองกุก
“เอ่อ..ขอเสียมารยาทหน่อยนะครับ คือคุณกับจองกุกเป็นอะไรกันเหรอ?”
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ เรียกผมว่าแทฮยอง แล้วก็แทนตัวเองว่าฉันก็ได้ ^^”
“โอเคๆ ตกลงนายเป็นอะไรกับจองกุกน่ะ?” เขาชะงักเล็กน้อยพลางหันไปมองร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันมาตอบผม
“เป็นพี่น้องต่างพ่อกันน่ะ ^____^” อ๋อ...เป็นพี่น้องกันต่างพ่อกันนี่เอง ถึงว่าล่ะ นามสกุลไม่เหมือนกัน โล่งอกไป...แล้วทำไมผมต้องโล่งอกด้วยเนี่ย!? O.o
“แล้วบ้านพวกนายอยู่ไหนกันเนี่ย? ทำไมนายถึงพาน้องออกไปตากฝนอย่างนั้น?” ผมเดาเอาว่าแทฮยองเป็นพี่ ก็แหม...ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กจองกุกตั้งเยอะนี่
“คือ...พวกฉันหนีออกจากบ้านน่ะ...พ่อเลี้ยงกับแม่ของพวกเราทะเลาะกัน.....บลาๆ” หลังจากนั้นผมก็นั่งฟังแทฮยองเล่าจนน้ำตาของผมมันเริ่มจะรินลงมาแล้วล่ะ ฮือออ T^T
END JIMIN
TAEHYUNG
ผมนั่งเล่าประวัติที่ผมเพิ่งคิดออกให้เจ้าของบ้านที่ชื่อจีมินฟัง ให้ตายสิ...ทำไมผมต้องมาโกหกแบบนี้ด้วยนะ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยากโกหกใครเลย T_T
“ก็เท่านั้นแหละ เพราะงั้นขอให้พวกฉันค้างบ้านนายชั่วคราวได้หรือเปล่า?” ผมส่งสายตาอ้อนวอนไป ซึ่งตอนนี้น้ำตาของจีมินกำลังจะไหลล่ะ ดูเหมือนเขาจะกลั้นเอาไว้แบบสุดๆ นะนั่น ผมรู้สึกสงสารเขายังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ...ขอโทษนะจีมิน
“ได้สิ..งั้นพวกนายนอนห้องเดียวกันนะ” อ่า...นอนห้องเดียวกัน เอ๊ะ! เฮ้ย!..จะให้เด็กนี่นอนห้องเดียวกับผมเนี่ยนะ!
“นอนห้องเดียวกันเหรอ!!!?”
“ก็ใช่ไง? พวกนายเป็นพี่น้องกัน ยังไงก็ต้องนอนห้องเดียวกันอยู่แล้วนี่ o-o” เออใช่...ผมลืมไปว่าโกหกออกไปแบบนั้น โธ่...ไม่น่าโกหกไปแบบนั้นเลย ถ้าเด็กนี่ตื่นมาคงอาละวาดผมแน่ๆ เลย
จากนั้นจีมินก็นำผมซึ่งอุ้มจองกุกอยู่ขึ้นไปบนห้องนอน โห...บ้านของมนุษย์นี่แปลกๆ แฮะ ไม่ได้ใช้ไม้ทำขึ้นเหมือนพวกเรา แล้วก็ไม่ได้ใช้อิฐด้วย แล้วไอ้แข็งๆ นี่มันทำจากอะไรอ่ะ? -0-? ห้องที่พวกขึ้นมาดู เป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก มีห้องน้ำอยู่ในตัว เตียงนั่น..เหมือนจะนุ่มนะ ผ้าปูก็สีน้ำเงินสวยดี นอกจากโต๊ะกับตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีฟอร์นิเจอร์อื่นเลย
“พวกนายอยู่กันได้ใช่มั๊ย? งั้นก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ เดี๋ยวฉันลงไปรอเพื่อนข้างล่างก่อน”
“อื้ม ตามสบายเลย ^^” ผมยิ้มให้จีมินก่อนที่เค้าจะเดินลงไปข้างล่าง ผมวางจองกุกอย่างเบามือลงบนเตียง พลางถอดรองเท้าและเสื้อคลุมออกให้ ก่อนจะห่มผ้าตามทีหลัง
ผมจ้องมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใครนะที่บอกว่าจะดูวิวให้ผมวิ่งช้าๆ แต่สุดท้ายก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ ขี้เซาจริงๆ หลับไปกี่รอบแล้วเนี่ยวันนี้น่ะ ผมลูบไรผมนุ่มสีม่วงแดงของจองกุก ทำไมกันนะ ปากสีแดงมันถึงได้ดึงดูดเช่นนี้
ผมค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ กับหน้าของจองกุก ลมหายใจอุ่นๆ และริมฝีปากที่เผยอออกมา มันทำให้ผมแทบคลั่ง ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่อยากสัมผัสรสชาติของริมฝีปากบางๆ นี่
END TAEHYUNG
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอสปอยด์หน่อนนะ ^^
"อ๊ากกก!!!" ผมร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บที่คอ แทฮยองกำลังกัดคอผมอยู่ เขี้ยวแหลมๆ กำลังดูดเลือดในตัวผม
"จองกุก..ฉันขอโทษ"
แวมไพร์สายเลือดสีขาวตนใด เผลอดื่มเลือดของแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ แวมไพร์ตนนั้นจะถึงแก่ชีวิตทันที!
"นายไม่ต้องขอโทษหรอก ฮึก! แข็งใจไว้นะ! ฮือ..."
#แฮ่ๆ เป็นไงบ้าง? สนุกหรือเปล่าเอ่ย? ฟิคนี้นานๆ จะอัพนะ เนื่องจากติดฟิครูมเมทด้วย ช่วงนี้สอบด้วย เข้าใจบ้างนะ แต่ก็รักรีดเดอร์ทุกคนที่ซู้ดดดดด #เม้นด้วยนะ จะได้มีกำลังใจแต่ง เจอกันตอนหน้าจ้า ^0^//
ความคิดเห็น