คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 # จุดเริ่มต้น!
บทที่ 2
จุดเริ่มต้น!
“ไอ้ซอกจิน!”
“หึหึหึ ใช่ฉันเอง! สบายดีเหรอ? ‘เพื่อนรัก’ ”
แทฮยองจิปากก่อนจะดึงจองกุกมาหลบไว้ด้านหลัง ซอกจิน หรือ จิน สังเกตเห็นหนุ่มน้อยที่มีกลิ่นเลือดลอยออกมาติดจมูก แทฮยองเห็นดังนั้นจึงรีบพูดขัดขึ้นมาก่อน
“แกต้องการอะไร?”
“จุ๊ๆ อย่าถามอย่างนั้นสิสหาย ฉันแค่อยากมาเยี่ยมเพื่อนเก่าเฉยๆ หน่า”
แทฮยองมองร่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ร่างเล็กเริ่มตัวสั่น แทฮยองหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่จะเพ่งสมาธิส่งกระแสจิตเพื่อขอความช่วยเหลือ เพราะลำพังแวร์วูฟ 10 ตัวเขาก็ยังเกือบตายแล้ว แล้วนี่ต้องมาสู้กับแวมไพร์ชั้นสูงอย่างซอกจินอีก ซ้ำยังมีจองกุกที่เขาต้องปกป้องอีก
“หนุ่มน้อย...นายชื่ออะไร?”
“อย่าไปบอกมันนะ!”
ร่างสูงพูดขัดขึ้นมาก่อน
“โอ้! สหาย..ฉันแค่อยากรู้จัก เจ้าเด็กนี่เพราะ...กลิ่นมันช่างหอมหวานเหลือเกิน”
ซอกจินกระตุกยิ้มกับคำพูดของตัวเอง ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาแทฮยอง แทฮยองชักดาบที่ตนพกมากันซอกจินเอาไว้ พลังของซอกจินนั้นมีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แทฮยองร่ายเวทย์เพลิงที่เขาฝึกมาอย่างชำนาญ ไฟลูกใหญ่พุ่งเข้าหาซอกจิน แต่ซอกจินเพียงเอามือปัด ลูกเพลิงนั้นก็หันเหทิศทางไปด้านข้างแล้ว แทฮยองสบถเล็กน้อยก่อนจะพุ่งตัวเข้าซอกจินอย่างรวดเร็ว ทั้งสองประชันกันอย่างดุเดือด ถึงแม้แทฮยองจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่เขาก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้
ซอกจินใช้เล็บที่ยาวและคมกรีดลงตรงต้นแขนของแทฮยอง แทฮยองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลเยิ้มลงมาตามแขน จองกุกเบิกตาโพลงพลางวิ่งเข้าหวังจะห้าม แต่ซอกจินไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น เขาผลักจองกุกไปกระแทกกับต้นไม้ข้างๆ ทำให้จองกุกสลบไป แทฮยองเห็นดังนั้นจึงรีบเอาดาบแทงเข้าไปที่ท้องของซอกจิน แต่มันง่ายอย่างที่คิด ซอกจินหลบทันก่อนจะเอาเล็กนั้นแทงเข้าไปที่ท้องของแทฮยอง เลือดที่ไหลออกมาส่งกลิ่นหอมหวานชวนลิ้มลอง ซอกจินเลียเขี้ยวของตัวเองและจับจ้องไปที่ต้นคอนั่น แทฮยองใช้โอกาสนั้นเบี่ยงตัว ถอยมาตั้งหลัก แต่...
เลือดสีแดงที่ไหลออกมานั้น กลิ่นของมันเชิญชวนให้แวร์วูฟทั้ง 10 ตัวเริ่มเดินเข้ามาใกล้ขึ้น แทฮยองมองไปรอบๆ ซอกจินที่ตอนนี้ยืนยิ้มอย่างพอใจอยู่ที่ต้นไม้ใกล้ๆ เขากำลังจ้องมองมาที่แทฮยองด้วยสายตาที่คาดไม่ได้ แทฮยองเหลือบมองจองกุกที่นอนสลบอยู่ตรงใต้ต้นไม้ ใจหนึ่งก็โล่งอกที่จองกุกยังไม่เป็นอะไร เขากลับมาสนใจแวร์วูฟที่เริ่มจะเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
แวร์วูฟตัวหนึ่งกระโดดเข้าใส่แทฮยองเขาใช้ดาบที่ถือไว้ฟันเข้าที่ท้องมันอย่างจัง ซักพักแวร์วูฟตัวนั้นก็กลายเป็นฝุ่นควันสีดำไป แวร์วูฟตัวใหม่ก็เข้ามาแต่คราวนี้เข้ามาทีเดียว 2 ตัว แทฮยองเบี่ยงตัวหลบใช้ขาถีบเจ้าแวร์วูฟนั่นให้กระเด็นส่วนอีกตัวก็ใช้ดาบแทงเข้าไปที่ท้องอย่างจัง
การต่อสู้กับแวร์วูฟยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนในที่สุดตัวสุดท้ายก็สิ้นสุดลง แทฮยองทรุดลงกับพื้นพลางกุมท้องของตัวเองไว้ เลือดยังคงไหลไม่หยุด ซอกจินที่นั่งดูการต่อสู้อยู่บนต้นไม้เมื่อครู่ ก็กระโดดลงมาเผชิญหน้ากับแทฮยองอีกครั้ง แทฮยองค่อยๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนแต่ก็ทำไม่ได้ เรี่ยวแรงมันหายไปกับการต่อสู้เมื่อกี้ไปแล้ว ซ้ำร้ายแผลเขายังลึกมาด้วย
ซอกจินมองแทฮยองด้วยสายตาสมเพศ ก่อนจะยกมือขึ้นมาแผ่กรงเล็บไปยังแทฮยอง แทฮยองเงยหน้าขึ้นมามองแต่สายตาเริ่มพร่าเลือนลงทุกที ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีแรงหายใจแล้ว
“จบกันแค่นี้ดีกว่า...”
“ยัง!! มันยังไม่จบ!!”
เสียงปริศนาดังขึ้นก่อนที่ซอกจินจะได้พูดต่อ ภายในพริบตาเดียวชายร่างบางคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมเหมือนแทฮยองก็มาปรากฏ พร้อมกันเหล่าสมุนอีกประมาณสิบชีวิต ‘มินยุนกิ’ หรือ ‘ชูก้า’ แวมไพร์ธาตุลม ที่ทุกคนต่างก็รู้จักเขาเป็นอย่างดีในเรื่องฝีมือการต่อสู้ และยังเป็นเพื่อนรักของแทฮยองอีกด้วย
แทฮยองมองเพื่อนรักของเขา ยุนกิดึงแขนแทฮยองให้ลุกขึ้นก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของตนพาแทฮยองกับร่างเล็กที่นอนสลบอยู่นั้นหนีไปก่อน
.
.
.
.
.
.
TAEHYUNG
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา รู้สึกปวดไปทั้งร่างกาย ดวงตาที่พร่าเลือนค่อยๆ มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ดูเหมือนตอนนี้ผมจะอยู่บนต้นไม้ และไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดา แต่มันใหญ่มากเป็นพิเศษ ทั้งเค้าโครงและใบไม้ที่ดูจะมหึมามันทำให้ดูแล้ว.....
สยองชอบกล -_-
ผมมองไปยังข้างกายผมซึ่งตอนนี้มีใครบางคนกำลังนั่งสัพงกอยู่ เฮ้อ...เห็นแบบนี้แล้ว น่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมาเลยแฮะ ผิดกับตอนที่เจอกันครั้งแรก โวยยังกะผมจะจับปล้ำ อุ๊บ!...ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนะ *-*
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง พลางจ้องหน้าคนตัวเล็กซักครู่หนึ่ง ก่อนจะจับคนตัวเล็กให้นอนลงตรงที่ผมนอนเมื่อกี้ ส่วนผมก็ออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อย ดีนะที่แวมไพร์อย่างเราแผลจะสมานกันเร็วหน่อย แต่ไม่ได้เร็วมากเหมือนกันแวมไพร์สายเลือดสีดำ
“อ้าว! แทฮยองตื่นแล้วเหรอ? ฉันกำลังจะไปปลุกนายเลย พอดีรู้สึกลางไม่ดี”
‘แดยอน’ ลูกน้องคนสนิทของยุนกิ สองคนนี้ตัวติดกันอย่างกะอะไรดี แต่อย่างเกินเลยนะครับ ยุนกิกับแดยอนน่ะอย่างมากก็พี่น้องที่คลานตามกันออกมาล่ะ 55555
“อืม ว่าแต่ยุนกิล่ะ ฉันนึกว่าชูก้าเป็นพาฉันกับจองกุกหนีมาซะอีก”
นั่นดิ อืม..ป่านนี้คงกำลังสู้กับไอ้ซอกจินนั่นแหละมั้ง แต่คนอย่างยุนกิไม่มีอะไรให้ห่วงหรอก เขาน่ะเก่งระดับแวมไพร์ชั้นสูงเชียวน้า~ เพื่อนผมเก่ง ^_________________^
“ยุนกิบอกให้พวกนายหนีไปก่อน แล้วจะติดต่อกับนายอีกทีเมื่อเสร็จธุระ” อ๋อออ อย่างนี้นี่เอง งั้นมันคงถึงเวลาที่พวกเราต้องออกเดินทางกันบ้างแล้วล่ะ จะว่าไปถ้าหากวิ่งไปอีกประมาณครึ่งวันก็จะถึงเขตชายแดนมิติ ที่กั้นระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ไว้แล้วนี่นา งั้นดีล่ะ!
“แล้วนายจะกลับไปช่วยยุนกิหรือเปล่า? หรือว่าจะไปกับพวกฉัน”
“ไม่อ่ะ ฉันว่าฉันจะกลับไปช่วยยุนกิที่นู่น”
“งั้นฝากบอกยุนกิด้วยแล้วกันนะ ว่าถ้าติดต่อฉันไม่ได้ ให้ไปที่โลกมนุษย์แล้วลองติดต่อใหม่อีกที”
“รับทราบ!”
พรึ่บ!
“เฮ้อ..”
หลังจากที่แดยอนไปแล้ว ผมก็เดินไปหาจองกุกที่กำลังนอนหลับสบาย เด็กแบบนี้ยังคิดว่าจะเอาตัวรอดได้ด้วยตัวคนเดียวอีกเหรอ? แต่เจ้าเด็กนี่ก็แสบเหมือนกันนะเนี่ย
ผมไปนั่งข้างๆ คนที่นอนหลับอยู่ มองไปที่ใบหน้าขาวซีดนั่น คิ้ว ตา จมูก ปาก รูปหน้ามันผู้หญิงชัดๆ! จะว่าไปไอ้เด็กนี่มันเกิดผิดเพศป่าวเนี่ย? -0-?
“จองกุก...ตื่นได้แล้ว เราต้องเดินทางอีกไกล”
“อืออ..ว่างายยนะ แง่มๆ”
มันละเมอหรือตอบผมจริงๆ เนี่ย? -[]-?
“ตื่นได้แล้ว! เราต้องรีบเดินทางกันแล้วนะ”
“หา? ผื่นขึ้นแล้ว เราต้องรีบหายาทากันไว้นะ”
หะ หา? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ -0-?
“นี่! ผื่นขึ้นอะไรกันล่ะ! ตื่นสิโว้ยยยยย!!!!”
พลั่ก!
ทันทีที่ผมตะโกนใส่เจ้าเด็กนี่ เจ้าเด็กนี่ก็ยกขาถีบผมซะกระเด็นเลย อูยย..ดูสิเนี่ย! แทฮยองหมดหล่อเลย เพราะนายคนเดียว!
“โว้ยยย!!!! ถ้าไม่ตื่นฉันทิ้งนายไว้ที่นี่แล้วนะ!”
“โห่! อะไรอ่ะ ขออีก 5 นาทีนะ กำลังสบายเลย ^______^” พูดจบก็หลับตานอนต่อ นี่มันใช่เวลามั๊ย!? แล้วไอ้ที่บอกว่าสบายเนี่ย? พื้นแข็งๆ แบบนี้น่ะเหรอสบาย? เด็กนี่ต้องมีปัญหาทางด้านสมองแน่เลย ก็ใช่สินะ! โดนไอ้จินมันผลักกระแทกกับต้นไม้นี่
“ถ้านายไม่ลุก ฉันไปจริงๆ นะ”
“….”
“1”
“….”
“2”
“….”
“3”
พรึ่บ!
ทันทีที่นับสามจบก็หายตัวออกมาทันที แต่ผมไม่ไปไหนไกลหรอกครับ แอบอยู่แถวๆ ต้นไม้ใกล้ๆ เนี่ยแหละ ดูซิ! เจ้าเด็กนั่นจะทำยังไง? ^^
END TAEHYUNG
JUNGKOOK
เสียงของร่างสูงเงียบไป เค้าไปจริงๆ เหรอ? ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดู ก็พบเพียงความว่างเปล่า แทฮยองหายไปไหน? เค้าทิ้งผมแล้วเหรอ? ในเคยบอกว่าจะปกป้องผมไง?
“พ่อฮะ แม่ฮะ เรากำลังจะไปที่นั่นกันจริงๆ แล้วใช่มั๊ยฮะ?”
เสียง...เสียงอันคุ้นเคยนี่ นี่มันเสียงของผมหนิ ภาพเด็กตัวเล็กๆ ยืนจับมือกับพ่อแม่ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสดใส นี่ผมจริงๆ ใช่มั๊ย?
“หลับตาก่อนสิจองกุก แม่มีอะไรจะให้”
“จริงเหรอฮะ!?”
ภาพเด็กชายยืนหลับตา รอคอยของขวัญที่แม่จะให้ แต่รอแล้วรอเล่ายังไม่มีเสียงของการเคลื่อนไหวใดๆ เด็กชายจึงลืมตาขึ้นมา พ่อกับแม่ของเขา...ไม่อยู่แล้ว!
“พ่อฮะ แม่ฮะ ฮือออ..พ่อกับแม่ไปไหน? ฮึก! แล้วจองกุกล่ะ ทำทิ้งจองกุกไว้แบบนี้...”
ผมทรุดตัวนั่งกับพื้นมือทั้งสองข้างกุมที่หัว ผมปวดหัวมากๆ ภาพเด็กนั่นแล้วก็ภาพพ่อกับแม่ที่ผมเห็นหน้าไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ มันยังวนเวียนอยู่ในห้วเช่นเดียวกับเสียงเล็กๆ นั่น
“ฮืออออ ฮึก! ฮือออออ..”
ผมร้องไห้ออกมา ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวด แต่คงเป็นภาพพวกนั้นเสียมากกว่าที่ทำให้ผมร้องไห้ ผมจำได้แล้ว...วันนั้นพ่อกับแม่กำลังจะพาผมไปที่ที่หนึ่ง ซึ่งมันคือสถานที่ที่ผมอยากไปมาตลอด แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเสียที เช่นเดียวกับใบหน้าของพวกท่าน เรื่องที่ผมจำได้ตอนนี้มีเท่านี้
“โอ๊ยยย!” ยิ่งผมคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น เสียงของแทฮยองดังแว่วเข้ามาในหูผมจึงหันไปหาต้นเสียง
“นายเป็นอะไรน่ะ!”
“ฮือออออ..ฮึก!” ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้น ก่อนรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆ แทฮยองดึงผมเข้าไปกอดไออุ่นที่ผมไม่เคยได้รับมาตลอดหลายปี ความอบอุ่นเกาะกุมหัวใจที่กำลังสั่นไหว ผมจึงเอาหน้าซุกที่อกของคนตรงหน้า “ได้โปรด..อย่าทิ้งจองกุกไว้คนเดียว ฮึก! อย่าทิ้งจองกุกไว้คนเดียว..”
“ฉันจะไม่มีวันทิ้งนายอีกเด็ดขาด ฉันขอโทษนะจองกุก ขอโทษจริงๆ เอาเป็นว่าเลิกร้องไห้ได้แล้วหน่า ฉันอยู่นี่แล้วไง ^---^”
ผมพยักหน้า แต่ก็ยังร้องไห้อยู่อย่างนั้น แทฮยองลูบที่หัวผมเบาๆ เสียงเพลงเพราะๆ ก็เริ่มดังขึ้น รู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ผมก็มานั่งอยู่บนตักเขาแล้ว หน้าของผมซบอยู่ที่ไหล่ของแทฮยอง เสียงของแทฮยองยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ พลางจับตัวผมโยกไปมาเบาๆ ก่อนที่ดวงตาของผมจะปิดสนิท ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าของแทฮยอง
END JUNGKOOK
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์มาอัพแล้วน้า อย่าลืมเม้นด้วยนะทุกคน!!! รักรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ ^______^ เจอกันตอนหน้าเน้อ!!! #เม้นไม่มาไรท์ไม่อัพจริงๆ นะ
ความคิดเห็น