คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 # ผู้พิทักษ์
บทที่ 1
ผู้พิทักษ์
ร่างเล็กนั่งห้อยขาอยู่บนต้นไม้ พลางเหม่อมองท้องฟ้าสีเขียว ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเมืองเรนไนส์ หรือเมืองของเหล่าแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ ‘จอนจองกุก’ หรือ ‘จองกุก’ ร่างเล็กมักจะมานั่งที่ต้นไม้ต้นนี้ทุกๆ วัน เพราะ...นี่คือสถานที่เดียว ที่มันเหลือในเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำในอดีต ร่างเล็กไม่รู้ว่าบิดาและมารดาของตนหน้าตารูปลักษณ์เป็นอย่างไร รู้เพียงแต่ท่านทั้งสองมักจะพาเขามานั่งที่นี่ประจำ....
จองกุกคือแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ที่มีธาตุประจำตัวคือ ธาตุน้ำ...ธาตุที่หายากที่สุดในรอบหนึ่งพันปีเลยทีเดียว และมันยังเป็นธาตุที่แวมไพร์สายเลือดสีดำนั้นต้องการเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน!
ในปีนี้เขาอายุ 18 ปีแล้ว ภัยอันตรายได้เริ่มต้นขึ้น หนุ่มน้อยผู้ใสบริสุทธิ์ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่อย่างใด กลับต้องมาตกเป็นเป้าสายตาแวมไพร์กระหายเลือดพวกนั้น...
ดวงตาสีแดงจ้องมองร่างเล็กด้วยความกระหายจากพุ่มไม้ใกล้กับต้นไม้ใหญ่นั้น ร่างใหญ่รอเวลาเหมาะสมก่อนจะพุ่งกระโดดไปยังร่างเล็กที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่
จองกุกหันมองด้วยความตกใจ มือทั้งสองร่ายเวทย์สายน้ำอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างใหญ่ตกลงสู่พื้นดิน ร่างเล็กรีบกระโดดลง แล้ววิ่งเข้าป่าไป ร่างใหญ่ประคองตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งตามหนุ่มน้อยไป ทั้งสองวิ่งเข้าไปในป่าที่เต็มไปด้วยคมหนาม ร่างเล็กซึ่งมีแผลเต็มตัว เลือดเริ่มซึมออกมาทีละนิด ร่างใหญ่ได้กลิ่นคาวเลือดของร่างเล็ก มันยิ่งทำให้ร่างใหญ่นั้นมีความกระหายมากขึ้นไปอีก
ร่างใหญ่วิ่งตามจองกุกจนทันในที่สุด ร่างเล็กล้มไปนอนกับพื้น มีพยายามร่ายเวทย์แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเวทย์ของคนตัวเล็กยังไม่แกร่งกล้าพอที่จะปราบแวมไพร์สายเลือดสีดำ ร่างใหญ่แยกเขี้ยวก่อนจะเตรียมฝังเขี้ยวลงไปที่ซอกคอขาวๆ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ร่างนั้นก็ลอยไปกระแทกอย่างแรงกับต้นไม้ข้างๆ ก่อนที่จองกุกจะได้หันไปมองก็ถูกร่างสูงๆ ของใครบางคนอุ้มและวิ่งออกมาจากป่าอย่างทันท่วงที
.
.
.
.
.
ร่างสูงพาร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นมาถึงที่กระท่อมหลังหนึ่ง เขาวางร่างเล็กบนเตียงไม้เก่าๆ ซึ่งตอนนี้ร่างเล็กได้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงมองร่างเล็กอย่างพิจารณาก่อนจะไปหยิบผ้าพันแผลที่เขาพกติดตัวเสมอ ก็เขาเป็นแวมไพร์ผู้พิทักษ์นี่นา
‘คิม แทฮยอง’ หรือ ‘วี’ บรรจงทำแผลให้ร่างเล็กอย่างชำนาน โดยไม่ลืมที่จะเก็บเลือดของร่างเล็กนี้ไว้ด้วย โชคยังดีที่โลกของแวมไพร์นั้นไม่มีแสงแดด มิเช่นนั้นเขาคงโดนเผาเกรียมไปเรียบร้อยแล้วเป็นแน่ แต่ที่เก็บไว้ก็เพราะ เผื่อจะต้องพาร่างเล็กนี่หนีข้ามมิติไปยังโลกมนุษย์ต่างหาก!
“อืออ..”
เสียงใสๆ ของร่างเล็กเอ่ยขึ้นทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาสนใจใบหน้าที่ขาวซีดแถมยังเหมือนผู้หญิงอีกต่างหากของร่างเล็ก
“ฟื้นแล้วเหรอ?”
ร่างสูงเอ่ยทักขึ้นทำให้ร่างเล็กตกใจ ก่อนจะถอยกรูดติดกับผนัง มือไม้สั่นไปหมดเพราะความกลัว ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงขี้เล่นตามประสาของ ‘แทฮยอง’
“นายไม่จำเป็นต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันเป็นแวมไพร์ผู้พิทักษ์น่ะ ^^”
ร่างเล็กมองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดลงที่ร่างกายของตน ซึ่งตอนนี้มีเพียงบางๆ ปิดท่อนล่างไว้เท่านั้น แต่มันทำให้ร่างเล็กตกใจมากเลยทีเดียว
“นะ นายทำอะไรฉันน่ะ! อย่าเข้ามานะ!”
จองกุกเอ่ยเสียงสั่นพลางดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ ตัวมาบังร่างกายไว้ แทฮยองหัวเราะร่า จองกุกมองร่างสูงอย่างวาดระแวง ดวงตาคู่สวยมองอย่างไม่แน่ใจ แทฮยองเห็นจึงหยุดหัวเราะและเดินถอยห่างออกมา
“เอาล่ะๆ ฉันเพียงจะบอกนายว่า ฉันไม่ได้ทำอะไรนาย ฉันเพียงแต่ทำแผลให้นายก็เท่านั้น แต่ถ้าไม่เชื่อว่าฉันเป็นแวมไพร์ผู้พิทักษ์จริงๆ งั้นดูนี่สิ สัญลักษณ์บนเสื้อคลุมของฉัน”
ร่างสูงหันหลังให้จองกุกได้มองเห็นอย่างชัดๆ เสื้อคลุมสีขาวที่เป็นสัญลักษณ์ของพวกแวมไพร์สายเลือดสีขาว และสัญลักษณ์รูปปีกอันงดงาม จองกุกลดความวาดระแวงลงและขยับมานั่งที่เดิม แทฮยองเห็นดังนั้นจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าของจองกุกมาวางไว้ตรงหน้าของร่างเล็กก่อนจะออกไปรอข้างนอกพลางคอยสำรวจสถานการณ์อยู่รอบๆ ร่างเล็กรีบจัดการใส่เสื้อผ้าของตนโดยทันที ก่อนจะตะโกนให้ร่างสูงได้เข้ามา
“นายชื่ออะไร?”
ร่างเล็กถามขึ้น
“ฉัน คิมแทฮยอง หรือเรียกสั้นๆ ว่า วี ธาตุประจำตัวคือ ธาตุไฟ แล้วนายล่ะ?”
“ฉัน จอน จองกุก”
“ฉันได้รับคำสั่งให้มาคุ้มครองนายจากพวกแวมไพร์นักล่าพวกนั้น เพราะฉะนั้นต่อไปนี้นายห้ามทำอะไรโดยที่ไม่มีฉันอยู่ใกล้ๆ เข้าใจมั๊ย!?”
ร่างสูงกำชับ ร่างเล็กไม่เข้าใจว่าทำไมต้องคอยมาปกป้องเขาด้วย ในเมื่อเขาก็สามารถเอาตัวรอดได้
“ฉันไม่เข้าใจ! ฉันไม่ต้องการให้ใครมาคุ้มครองหรือปกป้องฉัน! ฉันดูแลตัวเองได้! นายกลับไปบอกคนที่สั่งนายเลยนะ! ว่าฉันไม่-ต้อง-การ!!!!”
ร่างเล็กตะโกนใส่ร่างสูงแล้วหันหลังเตรียมจะวิ่งออกมา แต่ร่างสูงไวกว่าจึงวิ่งไปยืนกันประตูเอาไว้ ร่างเล็กมองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะร่ายเวทย์ที่ตนมีอยู่ใส่คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แต่ร่างสูงจับข้อมือร่างเล็กไว้ได้ทัน การร่ายคาถาของร่างเล็กจึงไม่เป็นผลสำเร็จ แทฮยองลากจองกุกไปที่เตียงไม้ก่อนจะขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว
“พลังเวทย์แค่นี้คิดว่าจะทำอะไรเจ้าพวกแวมไพร์นักล่านั่นได้เหรอ? เหอะ! ฉันจะบอกให้ว่านายคิดผิดถนัด!”
“มันเรื่องของฉัน!! นายไม่ใช่เจ้าของชีวิตของฉันหนิ! อย่ามาสั่งฉันหน่อยเลย!!!”
จองกุกตะคอกใส่แทฮยอง แทฮยองพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้โกรธไปมากกว่านี้ และพยายามจับจองกุกให้นิ่ง แต่ร่างเล็กไม่ยอมหยุดนิ่งซักที ร่างสูงก้มหน้าลงไปใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น ร่างเล็กที่รู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่รดอยู่ตรงใบหน้า ทำให้ร่างเล็กหยุดนิ่ง
ทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่แทฮยองจะเลื่อนใบหน้ามาใกล้จองกุกมาขึ้น จองกุกค่อยๆ หลับตาลง ริมฝีปากของทั้งสองค่อยๆ สัมผัสกันเบาๆ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อแทฮยองได้กลิ่นของแวมไพร์นักล่าซึ่งบัดนี้เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ร่างสูงผละออกจากร่างเล็ก ร่างเล็กเบิกตาโพลงก่อนจะลุกขึ้นมาตาม จองกุกเห็นแทฮยองที่เริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปและทำจมูกฟุดฟิดเหมือนกำลังได้กลิ่นอะไรอยู่ ร่างเล็กเลยถามขึ้น
“แทฮยองนาย..เฮ้ย!”
ก่อนที่ร่างเล็กจะพูดจบร่างสูงก็จัดการอุ้มร่างเล็กและวิ่งออกมาจากกระท่อมด้วยความเร็ว ร่างเล็กตกใจเล็กน้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลางกอดคอร่างสูงเอาไว้แน่น
ร่างสูงยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นเหลือบมองร่างสูงเป็นระยะ หัวใจเริ่มเต้นไม่ปกติ นี่เขาเป็นอะไรกัน ทำไมถึงมีอาการเช่นนี้!?
จู่ๆ แทฮยองก็หยุดกะทันหัน ก่อนจะวางจองกุกลง แต่ยังคงจับมือร่างเล็กเอาไว้อยู่ ทำให้ร่างเล็กเกิดความสงสัยจึงคิดจะถามขึ้น แต่ก็ต้องหยุดเพราะสิ่งที่ปรากฏรอบๆ ตัว ทำให้เขารู้ถึงสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น
แวร์วูฟนับสิบตัวที่ล้อมวงเข้ามา เท่าที่ร่างเล็กรู้คือ แวร์วูฟเหล่านี้คือสมุนของแวมไพร์สายเลือดสีดำ ถ้าหากมีแวร์วูฟแสดงว่าแถวนี้ต้องมีแวมไพร์สายเลือดสีดำอยู่แถวนี้เป็นแน่! ร่างบางคิด
ไม่ทันไรควันสีดำที่หมุนเป็นพายุลูกใหญ่ก็ปรากฏตรงหน้าของทั้งสอง ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีดำปรากฏขึ้นมา แทฮยองขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางกำชับมือจองกุกแน่น จองกุกเองก็ขยับเข้าหาแทฮยองมากขึ้นเช่นกัน ร่างสูงในเสื้อคลุมสีดำค่อยๆ เปิดหมวกเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นโฉมหน้าของคนที่อยู่ภายใต้ชุดคลุมนั่น
แทฮยองเผลอบีบมือแรงนิดหน่อย จองกุกมองหน้าร่างสูงที่กำลังกุมมือเขาแน่นอย่างสงสัย ชายในชุดคลุมก้าวเข้ามาใกล้ก่อนจะขยับปากเอ่ยทักทาย
“ไง...แทฮยอง”
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้ซอกจิน!”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น