คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 :: จดหมายงี่เง่าของป๋าสองคน
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ใครมันมาแกล้งฉันแต่เช้าแบบนี้เนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
“ปัง!!” เสียงประตูห้องกระแทกกำแพงดังขึ้น จอร์โนรีบพุ่งเข้ามาในห้องอย่างกับว่าในห้องนี้มีการลักลอบค้ายาบ้าแล้วมันเป็นตำรวจเข้ามาจับ พ่วงมาด้วยเจ้ามังกรหน้าหล่อเบ็บลีลงกับพ่อราชามังกรของมัน ลีโอลา
“เป็นอะไรเหรอไคซ์!!”จอร์โนที่บุกเข้ามาตะโกนลั่นพลางวิ่งเข้ามาเขย่าตัวฉันใหญ่
“ฉันจะตายคามือนายก็เพราะนายเขย่านี่แหละ!! ปล่อยฉันนะเฟร้ย!”ไคซ์ตะโกนขึ้นลั่นฟ้าก่อนที่จอร์โนจะปล่อยเขาออกมา เขาสะบัดผมสากๆเหมือนไม้กวาดที่เริ่มยาวใส่หน้าจอร์โนหนึ่งทีก่อนจะจัดเสื้อที่โดนขยุ่มซะเป็นรอยให้ดี
“แล้วนายร้องซะลั่นปราสาททำไม =_=” ลีโอลาก้าวเข้ามาในห้องที่ถูกรื้อจนเละของไคซ์พลางมองสภาพในห้องก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอา “เหมือนโดนพายุถล่ม”
“ฉันลืมไปซะสนิท.. ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ไคซ์เริ่มร้องลั่นอีกครั้งเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ได้
“ปืนช้านหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อู๊ยยยยย ไคซ์ร้องเบาๆหน่อยจิ หูเบ็บลีลงจะแตกแล้วน้า”เจ้ามังกรหน้าหล่อเอามือลูบหูแหลมๆของมันปอยๆแล้วค้อนฉันด้วยตาโตๆสีแดงเลือดน่าทิ่มนั่น
“งั้นก็มาช่วยฉันหาเซ่!!” ไคซ์เริ่มจัดการรื้อห้องอีกครั้ง เสื้อผ้าลอยละลิ่วไปตามอากาศผ่านหน้าลีโอลาไปอย่างเฉียดฉิ่ว รวมไปถึงบ็อกเซอร์ลายหัวใจสีชมพูด้วย
“หาแบบนี้มันจะเจอไหมเนี่ย” ลีโอลาเอามือกุมขมับ จอร์โนพยายามเข้ามาสงบสติอารมณ์ฉัน แต่ไคซ์ก็เหวี่ยงเขาออกไป จอร์โนก็เลยได้แต่นั่งหน้าจืดอยู่ในมุมมืดของห้อง
ลีโอลาเหลือบไปเห็นจดหมายสีขาวที่เก่าจนกระดาษเริ่มเหลืองนิดๆเปื้อนสีแดงเป็นหย่อมๆวางอยู่บนโต๊ะข้างๆหัวเตียงของไคซ์ เขาก้มหัวลงหลบแจกันแก้วสีขาวที่ฉันโยนมาแล้วหยิบจดหมายนั่นขึ้นมา
“ไคซ์มีจดหมายรักจากสาวด้วยอ๋อ”เบ็บลีลงถลาเข้าไปหาลีโอลาแล้วคว้าจดหมายเก่าๆนั่นมากางกรงเล็บเตรียมตัวจะฉีกมันเป็นชิ้นๆแต่ฉันรีบวิ่งเข้าไปคว้าออกจากมือมารเพื่อรักษาสภาพจดหมายเอาไว้
“จดหมายอะไรฟร่ะ” ไคซ์จัดการคว้ามีดตัดจดหมายที่แหมะอยู่กลางหมอนมากรีดขอบจดหมายดังฉัวะ ประมาณว่า ‘ใครบังอาจนอนลงไปก็โดนเฉาะหัวสักสองสามรู’ ก่อนจะพิจารณามองจดหมายหนึ่งทีแล้วโยนให้ลีโอลา
“นายอ่านดิ”
“ทำไม” ลีโอลารับจดหมายมาเพ่ง บนซองไม่มีชื่อผู้รับและชื่อผู้ส่งจ่าหน้าแต่อย่างใด
“เผื่อมันกับดัก อย่างน้อยก็ไม่พุ่งมาโดนฉันตรงๆล่ะว้า” ไคซ์หลบหลังโซฟาแถวๆนั้นก่อนจะรอให้ลีโอลาอ่านให้ฟัง “เร็วๆหน่อยสิ ฉันอยากรู้!”
ลีโอลาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะค่อยๆดึงจดหมายในนั้นออกมา แต่สิ่งที่อยู่ในนั้นไม่ใช่กับดัก แต่เป็นพู่ระย้าหลากสีพุ่งออกมาเต็มหน้าเต็มหัวลีโอลาเหมือนเขาเป็นต้นคริสมาสต์ยังไงยังงั้น
เขาอ่านจดหมายที่เขียนบนกระดาษสีรุ้งสดใสแสบตาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เนื้อหาที่อยู่ข้างในช่างชวนโดดถีบคนเขียนยิ่งนัก
“สวัสดีเด็กๆ คิดถึงป๋ากันบ้างไหม ว่ะฮ่ะฮ่า
ไคซ์คงรื้อห้องกระจายแล้วสิท่า ของสุดรักสุดหวงที่ ‘เด็จปู่ทวดๆๆให้ไว้หายนี่เนอะ ใช่ม้าๆๆ
อยากได้คืนล่ะซิ ป๋าๆจะสงเคราะให้!
ไม่อยาก แค่ทำตามที่พวกเราบอก ข้อเดียวพอ แค่นี้พวกเธอคงใกล้ตายแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ
ภาพล่อนจ่อนของเจ้าลูกไฟน้อยเป็นไง กร๊ากกกกกกกกกกกก
ให้ได้ภายในสามวันนะเฟร้ย ป๋ารอจะไม่ไหวแล้ว เอาภาพส่งมาที่อคาเลนเร็วๆน้า >3<!!
ปล.คงรู้สินะว่าพวกเราคือใคร คนที่รักเธอไงล่ะ (ฮิ้วววววววววว)
ปลล. อ่ะๆ ไม่แกล้งก็ได้ พวกเราคือ.. เซล่ามูนนนนน ข้าจะปราบอธรรมเองงง (กร๊ากกกกกก)
ปลลล.พวกป๋าคือมิซเซอรี่กับบาบาลิสไง! (มิซเขียนเพราะมันกลัวพวกนายเผาจดหมายฉบับนี้ทิ้ง มันอุตส่าห์ไปหา)
ปลลลล.ระวังไอ้รอยแดงๆนั่นให้ดีล่ะ ฉันเผลอทำซอสมะเขือเทศหยดลงไป ยิ่งเป็นแบบเปื้อนเสื้อแล้วซักไม่ออกด้วย ซวยเลย”
“...”
ความเงียบที่เกิดจากอาการอึ้งกิมกี่ของคนทั้งห้อง คนหนึ่งเหนื่อยหน่ายใจ คนหนึ่งเริ่มทำหน้าเครียดจากอาการคุณธรรมสูงส่งกำเริบ คนหนึ่งนั่งตาแป๋วแล๋วไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนอีกคน...
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ้าพวกโรคจิตเอ่ยยยยยยย”
...กำลังหัวระเบิดแตกตาย
ไคซ์เริ่มกระบวนการทำลายข้าวของในห้องอีกครั้งด้วยอารมณ์อยากฆ่าผู้เฒ่าให้ลอยขึ้นฟ้า เบ็บลีลงเห็นไคซ์กำลังเล่นสนุกก็เลยจัดการทำลายข้าวของเป็นเพื่อนไคซ์จนห้องพังพินาศ...
ความคิดเห็น