[E-Book] Yeouinaru Station #สถานียออินารุ [TWICE][2yeon]

ตอนที่ 9 : EP.08

EP.08

:)

มนุษย์ทุกคนมีสิ่งที่พวกเขารู้ดีแต่ไม่เคยทำมันสำเร็จ นั่นคือการปล่อยให้อดีตเป็นแค่อดีต ผู้คนมากมายต่างเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้ในลิ้นชักความรู้สึก บ้างก็มีความสุข บ้างก็มีความทุกข์แตกต่างกันออกไปแล้วแต่สิ่งที่พบเจอมา

โดยบางครั้งผู้คนเหล่านั้นอาจจะเผลอนึกถึงแต่อดีต

จนลืมให้ความสำคัญกับ ‘ปัจจุบัน’

“ที่นี่สวยไหมคุณ”

หญิงสาวในเสื้อยืดแขนยาวตัวบาง กางเกงยีนส์และผ้าใบสีขาวดูสบายผิดกับอากาศที่ใกล้จะถึงจุดเยือกแข็ง เธอเหม่อมองไปยังแสงอาทิตย์รำไรในเวลาห้าโมงเย็น ฤดูหนาวใกล้เข้ามาทำให้เวลากลางวันถูกแทนที่ด้วยเวลากลางคืน

“มันสวยมากๆเลยค่ะ”

อันที่จริงนายอนก็พอจะรู้มาบ้างแล้วว่าจองยอนเป็นคนจังหวัดคังวอน แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีบ้านติดริมทะเล แถมบรรยากาศยังดีมากๆอีกด้วย

ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าพร้อมกับแสงสว่างที่เริ่มจางหายไป สีม่วงแดงและส้มตัดกับสีใสของคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งอย่างเบาบาง ยามเย็นถูกเติมเต็มด้วยลมหนาวที่พัดมาปะทะแสงจันทร์

จริงไหมกับประโยคที่บอกว่า ‘คนเศร้าชอบนั่งดูดวงอาทิตย์ตกดิน’

มันอาจจะจริง...ถ้านายอนไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย จองยอนนั่งลงบนผืนทรายจนเกิดรอยยุบลงไปเล็กน้อย—ฝ่ายสาวฟันกระต่ายก็เช่นกัน เรียวมือเปื้อนเม็ดทรายกระชับกันแน่น ถึงแม้เราจะไม่ได้พูดคุยอะไร แต่เราก็สามารถเข้าใจหัวใจของกันและกันได้

คุณอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆและจับมือฉันไว้

“ตอนที่คุณยังคบกับแฟนเก่า เธอชอบที่นี่หรือเปล่า?” นายอนคงไม่มีเจตนาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเธอหรอก หล่อนแค่ถามไปเรื่อยแหละ

“ซานะจังน่ะหรอ”

“อื้อ”

“เธอชอบที่นี่ ชอบเหม่อมองไปบนท้องฟ้าและบอกว่าอยากไปอยู่บนนั้น”

“เธออยากเป็นแอร์โฮสเตสหรอคะ”

“เปล่าหรอก” จองยอนยกยิ้มบางๆ เธอส่ายหน้าเล็กน้อย

“เธออยากทำงานนาซ่า”

นั่นคงจะเป็นเหตุผลที่ทำให้จองยอนสูญเสียคนรักไป

“เราทะเลาะกันอยู่พักใหญ่ ฉันเองก็อยากจะเข้าใจชีวิตของเธอเหมือนกัน”

“…”

“แต่ฉัน...”

นิ้วเรียวหดเกร็งก่อนค่อยกำมันอย่างเจ็บปวด เธอทุบลงบนผืนทรายซ้ำๆย้ำๆราวกับหัวใจที่ยับเยินดวงเดิมยังรักษาไม่หาย ถึงจองยอนจะดูมีความสุขดีกับนายอน แต่อีกฝ่ายกลับดูออกว่าเธอยังคงเจ็บช้ำกับความรักครั้งเก่า แต่ครั้งนี้ไม่มีน้ำตาเหมือนครั้งก่อน—จองยอนเพียงเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงอดกลั้นความรู้สึกจากภายใน ถึงก้อนเนื้อเท่ากำปั้นจะยังมีแผลอยู่บ้าง แต่มันก็ถูกรักษาจนมันใกล้จะหายเป็นปกติแล้วล่ะ

ความอุ่นของใครบางคนเคลื่อนเข้ามาใกล้ เป็นฝ่ายนายอนที่พิงศีรษะบนบ่าของเธอได้พอดี เรียวมือที่ยังกุมกันอยู่กระชับแน่นขึ้น ณ เวลานี้—เธอสองคนไม่ต่างกับคนที่คบกันแล้ว สีหน้า ท่าทาง แววตาและจุมพิตที่ต่างฝ่ายต่างเต็มใจมอบให้กัน

เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดีๆที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“นี่แหนะ!”

เกือบจะโรแมนติกแล้วเชียว จู่ๆนายอนก็กระแทกหมัดใส่แขนของสาวผมสั้นเบาๆด้วยความหมั่นไส้

“นี่คุณ ต่อยฉันทำไมเนี่ย”

น้ำเสียงปะปนเสียงหัวเราะถ่ายทอดออกมาจากปากคนตัวสูง เธอลุกยืนขึ้นพร้อมกับหล่อน พลางยกฝ่ามือขึ้นเพื่อป้องกันหมัดรอบสองจากอีกฝ่าย

“หมัดแรก—ลงโทษที่คุณไม่ยอมใส่เสื้อกันหนาว”

หล่อนกระแทกอีกหมัดใส่เธออีกครั้ง

“หมัดที่สอง—ลงโทษที่คุณชอบทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อย ไอ้คนบ้า รู้บ้างไหมว่าคุณน่ะ—อ๊ะ”

“มานี่เลย!”

ร่างบางถูกช้อนขึ้นอุ้มด้วยฝีมือของคนตัวสูง หญิงสาวไม่มีอาการขัดขืน หล่อนเพียงทุบเบาๆไปที่หัวไหล่ของใครอีกคน

“นี่คุณจองยอน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ไม่ปล่อย” จองยอนเล่นหูเล่นตา

“ถ้าฉันปล่อย คุณก็ต่อยฉันอีกน่ะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ”

เธออุ้มช้อนหล่อนไว้พร้อมหมุนไปรอบๆ ความแข็งแรงของผู้หญิงคนหนึ่งสามารถแบกอีกคนได้โดยไม่รู้สึกเมื่อยเลยสักนิด เธอยกร่างอีกคนหมุนไปหมุนมาอย่างขี้เล่นกระทั่งมาถึงริมทะเล ความเปียกชื้นสัมผัสบนปลายเท้าบวกกับอากาศเย็นๆทำเอาจองยอนสะดุ้งไม่เป็นท่า ฝ่ายนายอนที่กำลังดิ้นให้หลุดจากอำนาจกลับร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงอย่างไม่ตั้งตัว โชคดีที่หล่อนเยียดขาทัน...ไม่อย่างนั้นเสื้อผ้าชุดสวยคงเปียกชุ่มไปทั้งตัวแล้ว

ทว่าโชคไม่เข้าข้างคนซุ่มซ่าม

ปลายเท้าของนายอนสัมผัสกับเปลือกหอยที่นอนจมอยู่ใต้น้ำทะเล คมแหลมบาดอุ้งเท้าจนเลือดสีแดงสดไหลซิบออกมา

“เฮ้ยคุณ!” ร่างสูงรีบเข้ามาประคองหล่อนไว้เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของอีกฝ่าย

“โห—บาดลึกมากเลยอะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ”

บ้านของจองยอนถูกปูด้วยพื้นไม้ราคาแพงถึงดีไซน์ด้านนอกจะดูโมเดิร์นเอาการ เฟอร์นิเจอร์ด้านในสะอาดเอี่ยมเหมือนของใหม่ไม่มีผิด ยังไม่รวมเครื่องใช้ไฟฟ้าทันสมัยที่บางชิ้นนายอนเองก็ยังไม่มีไว้ครอบครอง

คนต่างจังหวัดบางคนรวยกว่าคนในเมืองอีกมั้งเนี่ย

นายอนคิดในใจ

“สวัสดีค่ะคุณอา” เธอก้มโค้งทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยสภาพทุลักทุเล ฝ่ายผู้ใหญ่ยิ้มรับก่อนเหลือบไปเห็นความผิดปกติใต้เท้าของนายอน

“สวัสดีจ้ะ—เอ๊ะ”

“เท้าหนูไปโดนอะไรมาจ๊ะเนี่ย เข้ามานั่งก่อนลูก เข้ามาๆ”

พ่อแม่ของจองยอนใจดีกว่าที่คิด สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสทำให้นายอนรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น จองยอนประคองเธอเข้ามานั่งบนโซฟาในห้องโถงสูง มองไปด้านหน้าเป็นกระจกบานใหญ่ปรากฏวิวทิวทัศน์ของทะเล

“หนูรบกวนคุณอาด้วยนะคะ” เธอนั่งลงบนโซฟาตัวนิ่ม

“เรียกแม่กับพ่อเถอะจ้ะ หนูคงจะเป็นแฟนของจองยอนใช่ไหมลูก?”

โอ้โหคุณแม่คะ...แทงใจดำยิ่งกว่าอะไรอีกค่ะ

“เดี๋ยวแม่! คุณนายอนเขาเป็น—”

“เอาหน่า แฟนไม่แฟนพ่อกับแม่ดูออกนะ เห็นหนูสองคนเล่นกันที่ริมหาดก็รู้แล้วล่ะ เอาเป็นว่าลูกไปหยิบกล่องพยาบาลมาทำแผลให้หนู...เอ่อ”

“อิม นายอนค่ะ” เธอก้มหัวเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะคุณแม่”

จองยอนขนกล่องพยาบาลติดตัวมาวางบนโซฟาเพื่อจะทำแผลให้อีกคน หล่อนแกะสำลีออกมาพร้อมกับชุบแอลกอฮอล์จนชุ่ม

“เจ็บนิดหน่อยนะคุณ ฉันกลัวคุณติดเชื้อนะ น้ำทะเลมันสกปรก”

ยังไม่ทันจะสัมผัสลำสีเปื้อนน้ำยาล้างแผลลงไป เสียงทุ้มจากด้านหลังกล่าวขึ้นก่อนทำให้จองยอนต้องหันขวับไปตามต้นเสียง

“พ่อกับแม่จะออกไปดินเนอร์กันที่ร้านนะ ถือโอกาสดูแลร้านไปด้วย ช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก” เขาเอ่ยขึ้น

“ถ้าลูกจะพาหนูนายอนไปกินข้าวที่ร้านก็ตามมาเลยนะ เอ้อ! เกือบลืมไปเลย หนูซานะฝากจดหมายมาที่บ้านได้สองวันแล้ว อย่าลืมไปแกะดูล่ะ พ่อวางไว้บนโต๊ะทำงานของลูกนะ”

พูดจบพ่อกับแม่ก็เดินออกไปทันที...ทิ้งให้เธอสองคนอยู่ด้วยกันลำพัง

“คุณจองยอนคะ”

“…”

“คุณจองยอน คุณโอเคนะ?”

สีหน้าเปลี่ยนหลังสิ้นประโยคจากผู้เป็นพ่อ ราวกับสติของจองยอนหลุดลอยหายไปทันทีทันใด ใบหน้าสงบนิ่งจนมองอารมณ์ไม่ออก แววตาสั่นระริกฉายแววความประหม่า ความเศร้า และอารมณ์ที่นายอนไม่อาจคาดเดาได้

นายอนรู้ทันทีว่าจองยอนกำลังสับสน ไม่อาจรู้ได้ว่าจดหมายที่ซานะส่งมานั้นคืออะไร น่าแปลกที่หล่อนไม่ใช้โทรศัพท์มือถือส่งข้อความมาหาจองยอนด้วยตัวเอง—แต่กลับฝากจดหมายมาที่บ้านซะงั้น

“เปล่านี่ ฉันทำแผลให้คุณต่อดีกว่า”

“เพราะฉันแท้ๆที่ทำให้คุณเจ็บตัว ขอโทษนะ”

คนผมสั้นก้มลงเป่าเบาๆบนที่บาดแผลของสาวฟันกระต่ายถึงแม้ว่ามันจะอยู่บนฝ่าเท้าของเธอก็เถอะ หล่อนไม่มีท่าทีรังเกียจเธอเลยสักนิด

“เพี้ยง! ฉันขอให้เท้าของคุณนายอนหายป่วยไวๆนะ”

จองยอนจะรู้ไหมว่าการที่หล่อนทำแบบนั้นมันทำให้หัวใจของนายอนพองโตจนแทบจะระเบิดออกมา ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอกำลังประทับใจในสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้

จองยอนเป็นคนดูแลเก่ง แถมยังน่ารัก...น่ารักมากๆ

“ฉันจะล้างแผลให้จริงๆแล้วนะ เจ็บนิดนึงนะนายอน”

จองยอนก้มสัมผัสฝ่าเท้าอีกฝ่ายเพื่อรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองก่อ สำลีชุบน้ำยาล้างแผลชิ้นเดิมสัมผัสลงบนรอยฉีกลึกทำเอานายอนแสบร้อนไปทั่ว ผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที—แสงไฟสีส้มสลัวในห้องโถงกลับดับลงเหมือนไฟฟ้าถูกตัดอย่างไรอย่างนั้น มีเพียงเสียงสว่างจากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านกระจกบานใหญ่ ทำให้หญิงสาวเห็นแสงที่สะท้อนบนแววตาของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

“ขอบคุณนะคะ คุณจองยอน”

เธอไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้ เรียวมือประคองใบหน้าของคนที่อยู่ในรัศมีที่ต่ำกว่า นายอนค่อยโน้มใบหน้าของตัวเองลงไป ดวงตาสั่นระริกพร้อมก้อนหัวใจที่เรียกหา กระทั่งความอุ่นสัมผัสกันอีกครั้ง เธอสองคนหลับตาพริ้มพร้อมมอบจุมพิตแก่กันและกัน จังหวะของจูบช่างหวานหอมและยืดยาวกว่าครั้งก่อน ใต้แสงอ่อนๆจากดวงจันทร์และเสียงของเกลียวคลื่น

“ฉันรักคุณแล้ว ยู จองยอน…ฉันรักคุณ”

หญิงสาวหาช่องว่างพ่นคำสารภาพออกไป รสจูบยังคงละมุนนุ่มนวลโดยไม่คิดจะหยุดพัก สัมผัสของริมฝีปากยังคงตอบรับกันอย่างยอดเยี่ยม คนผมสั้นเปลี่ยนองศาของจุมพิตหล่อนกระเถิบตัวขึ้นจนอยู่ในระดับเดียวกับอีกฝ่ายพร้อมบรรจงเรียวปากที่ร้อนแรงมากขึ้น

คุณรักฉันบ้างไหม...จองยอน

ประโยคสุดท้ายดังลั่นภายในใจของนายอนเพียงผู้เดียว เธอรู้ดีว่าจองยอนยังไม่พร้อมจะรับใครเข้ามาในหัวใจ—เธอรู้ดี

Y E O U I N A R U    S T A T I O N

แดดอ่อนๆ ทอดจากหน้าต่างมายังเตียงนอนขนาดกลาง ความร้อนจากแสงแดดทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นจากความฝัน ถึงอากาศในห้องนอนจะเย็นเฉียบแค่ไหนแต่แสงแดดที่ปะทะลงบนท่อนแขนนั้นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่น้อย เปลือกตาทั้งสองเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า นายอนเหลือบมองนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือก่อนปรากฏเวลาเก้าโมงเช้า เธอกวาดตามองไปรอบๆห้องจนพบว่ามันไม่ใช่ห้องที่เธอคุ้นเคย

นายอนตื่นขึ้นบนเตียงนอนของจองยอน

เรื่องเมื่อคืนทำให้นายอนมีความสุขมาก เธอจำทุกฉาก ทุกตอน ทุกวินาทีที่ได้ใช้ร่วมกับหล่อน ความหวานของจูบนั้นยังตราตรึงในหัวใจ แต่อย่าคิดไปถึงไหนต่อไหนล่ะ...เธอกับจองยอนยังไม่ถึงขั้นนั้นกันสักหน่อย ก็แค่นอนกอดกันเหมือนคนเป็นแฟนกันเขาทำกันนั่นแหละ

“คุณจองยอน”

“จองยอนคะ”

ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย...น่าเสียดายที่ต้องตื่นมาเพียงลำพัง จองยอนหายไปไหนตั้งแต่เช้าก็ไม่รู้ หล่อนเพียงวางอาหารเช้าและน้ำผลไม้ไว้ข้างหัวเตียงพร้อมกับโพสอิทสีเขียวที่แปะอยู่ข้างๆ

‘ถ้าคุณตื่นแล้วลงไปหาพ่อกับแม่ได้เลยนะ พวกท่านจะไปหาแชยองที่โซลและแวะไปส่งคุณที่บ้าน ขอโทษนะที่ฉันต้องออกมาก่อน มันจำเป็นจริงๆ – จองยอน’

ถัดไปเป็นจดหมายที่ถูกเปิดแล้ว นายอนมั่นใจว่ามันคือจดหมายที่ซานะส่งมาให้จองยอน ความสงสัยบีบให้หญิงสาวทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ—เธอตัดสินใจแกะจดหมายฉบับนั้นออกมาก่อนปรากฏกระดาษหอมสีขาว ประดับด้วยหัวใจสีทองสองดวง

‘ Sana Minatozaki ❤  Ericson Taylor ’

.

.

.

.

.

.

“คุณหายไปไหน...ยู จองยอน” นายอนพึมพำเพียงคนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม

บอกฉันสิว่าที่คุณหายไปจากฉันแบบนี้...

มันไม่ใช่เพราะเขา

:(

TBC.

Yeouinaru Station

#สถานียออินารุ

Talk...

เหนื่อยกันไหมคะกับความไบโพลาร์ของพิจองเขา ;-; เดี๋ยวดีเดี๋ยวเศร้าปะปนกันไปในเวลาเดียวกัน สิ่งที่อยู่ในใจของจองยอนยากจะค้นหาจริงๆค่ะ ไรท์เองก็ยังไม่เข้าใจ (เขียนเองงงเอง อะฮ่า) อย่างที่ว่ากันแหละ...ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง แต่มันดีแล้วใช่ไหมสำหรับคุณนายอนเนี่ย มีความรักครั้งแรกก็เจอศึกหนักซะแล้วค่ะ เหนื่อยใจกับคุณเขาจริงๆ

ตอนหน้าจะเฉลยทุกอย่างนะคะว่าพิจองหนีหายไปจากคุณนายอนทำไม ตอนหน้าก็จะพูดถึงอดีตของจองยอนซะส่วนใหญ่ด้วย อย่างไรก็ตาม...ฟิคเรื่องนี้อาจจะมีความละมุนในความเศร้าค่ะ คำเตือน กรุณาสูดลมหายใจเข้าออกก่อนอ่าน เพราะมันจะหน่วงมากๆหน่วงในแบบที่ไรท์เพนกวิ้นสามารถเขียนออกมาได้ค่ะ น่ารักไม่สุด เศร้าไม่สุด สไตล์ไรท์เอง คริๆๆๆ เจอกันตอนหน้าค้าบ