คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE 01 : Change
EPISODE 01 : Change
สอวันแล้วที่ันไม่ไ้้าวาออาบ้านเลย ้านอเิเรื่อบ้าๆที่ทำเอาันเือบสิแไปเลยล่ะ ทำไมู่ๆถึมี่าวเี่ยวับไวรัสเอฟเึ้นมา แล้วไวรัสนี่เี่ยวับยาเสพิที่ื่อฟลั้า้วยหรอ? ันไปหมเลย ้านอมีแ่เรื่อโลาหลวุ่นวาย นลายเป็นผีิบ าศพเินไ้บ้า็วิ่ไ้ ันยัสยอับภาพิาวันนั้นไม่หายสัที...นึแล้วมัน็น่าสะอิสะเอียนเหลือเิน
สอวันมานี้ันินแ่อาหารแ่แ็และบะหมี่ึ่สำเร็รูป วันนี้อาหาร็เหลือน้อยเ็มทีและันิว่ามันน่าะไม่พอินในวันพรุ่นี้ ันไ้แ่เ็บัวอยู่ในบ้านและล็อประูทุบานอย่าแน่นหนา
ลัว...ันลัวเหลือเิน เธออยู่ไหน? ปลอภัยหรือเปล่า? ไ้โปรอบลับันที…านะั
— ยู อยอน
้อวามสุท้ายาสมาร์ทโฟนถูส่ไปให้ มินาโะาิ านะ หิสาวผู้เป็นนรัออยอน แบเอรี่อสมาร์ทโฟนสมัยนี้ไม่ทนทาน่อารใ้านสัเท่าไร หลัาไฟฟ้าถูัมาเป็นเวลา 24 ั่วโม อยอนสามารถยื้อแบเอรี่อเธอไ้นานที่สุเพียสอวัน เธอถอนหายใเฮือให่หลัเรื่อมือสื่อสารเรื่อเิมหมพลัานและำลัปิัวลไปอย่าถาวร
“ันเป็นห่วเธอมาริๆ...านะ” อยอนพึมพำนเียว
ปั ปั!
เสียปืนัลั่นึ้นไม่ใล้ไม่ไลาบ้านพัออยอน ระสุนสอนัสิ้นสุลพร้อมร่าอศพเินไ้ที่ล้มลอย่าเื่อ้า นแปลหน้าที่มาใหม่ำลัใ้เสียปืนเรียแมาเพิ่มโยที่เาไม่รู้ัว
“วยแล้วไ”
อยอนเป็นนลาและมีไหวพริบ เธอเรียนรู้ที่ะอยู่ในโลอผีิบนี้ไ้ภายในเวลาไม่ี่ั่วโม เสียปืนที่ัไม่ใ่ารู่ให้ผีิบพวนั้นลัว—แ่เป็นารเรียมาเพิ่ม่าหา เธอเรียนรู้าารเ็บัวอยู่เียบๆในบ้านและยึิับัวเอไว้ว่า ไร้เสียรบวน ไร้ึ่อันราย
“รี๊! ออไป! ออไปนะ”
เสียรีร้ออผู้หินหนึ่ัึ้นหลัสิ้นสุเสียปืน อยอนถอนหายใออมา่อนเอื้อมมือไปว้าไม้เบสบอลู่ใ้วยิใแน่วแน่ ถึเวลาแล้วที่เธอะ้อออไปเผิหน้าับวามริสัที สิ่ที่เธอำลัะทำ่อานี้ไม่ใ่เพียาร่วยีวินๆหนึ่เท่านั้น แ่เป็นารเปิโอาสัวเอให้ล้าทำสิ่ที่ไม่ล้า ืนเ็บัวอยู่แ่ในบ้านแบบนี้มีหวัสัวัน้ออายแน่ๆ
“หลบไป!”
ผั้วะ! ุบุบๆๆ
ร่าผีิบเพศายสภาพึ่นึ่ศพนอนแน่นิ่อยู่บนพื้นถนน ะโหลศีรษะบุบยุบเ้าไป้านในาารถูทุบอย่าเ็มแร ภาพอิ้นเนื้อและเศษสมอนอเลื่อนบนพื้นินนั้น่าเป็นภาพที่ไม่น่าูสัเท่าไร
“ใรสอนให้เธอใ้ปืนเวลานี้ ห๊ะ!”
อยอนะเบ็เสียใส่นรหน้า แ่ยัรัษาระับเสียไว้ไม่ให้ันเินไป วาเ้มายแววผู้สวมบทเป็นนัล่าอย่ามุ่มั่นพร้อมระับอาวุธไว้ในำมืออย่าแน่นหนา
หิสาวปริศนาุมปืนพ Colt.45 สีำ้านไว้อย่าแน่น มืออหล่อนสั่นนแทบะรับน้ำหนัอปืนพไว้ไม่ไหว น้ำาลอเบ้า้วยวามหวาลัว ถ้าไม่ไ้อยอน่วยไว้—หล่อนอาะลายเป็นอาหารั้นเลิศอผีิบนับสิบไปแล้ว็ไ้
“รรรรรร แห่ แห่ ั่ๆๆๆ”
เสียแหบพร่าอผีิบหลายสิบัวำลัมุ่หน้ามาทาเธอทั้สอ อยอนัสินใว้ามืออหิสาวผู้มาใหม่ไว้พร้อมวิ่ออมาารนั้นให้เร็วที่สุ โีที่เธอเป็นนรอบอบ เธอเรียมเสบีย สัมภาระ อใ้สำั เสื้อผ้าผืนหนา ยารัษาโรและุแรถยน์อเ้าบ้านใส่เป้ใบโิัวมา้วย
บ้านพัออยอนเป็นเหมือนโฮมสเย์ที่เ้าบ้านเปิให้เ่าอยู่นละั้น ทว่าเ้าบ้านหายไปอย่าไร้ร่อรอย เธอเอ็รู้ีว่าในสถานาร์แบบนี้เาไม่ลับมาอีแล้วอย่าแน่นอน เธอเลยถือโอาสนี้โมยุแรถยน์มาเป็นอัวเอะเลย
“ึ้นรถเร็ว!” อยอนออเสียสั่หิสาวที่ยืนัวสั่น
ประูรถยน์ปิลเพียเสี้ยววินาที ทำให้ผีิบที่ามเธอมาอย่าบ้าลั่พลาโอาสิมเนื้อั้นเลิศไป พวมันทำไ้เพียทุบระเป็นัหวะและส่เสียราในลำออย่าโหยหวน อยอนเสียบุแรถและัสินใับรถออไปโยไม่สนใร่าอผีิบที่เาะรถอเธออยู่
น่าลัว มันน่าลัวมา
รถยน์แล่นออมา้วยวามเร็วสู ถนนฝั่้ายเ็มไป้วยารรารที่ิั แู่สภาพแล้วไม่น่าเรียว่าารราริั—ให้เรียว่าสุสานรถยน์ลารุโละีว่า
อยอนหัเลี้ยวรถไปอีฝั่หนึ่ึ่เป็นถนนที่โล่ว้า เธอับรออมาอย่ามีสิและเยือเย็น ่าับผู้หิปริศนา้าเธอที่ำลันั่ัวสั่นเป็นเ้าเ้า
“เธอเป็นอะไรไหม เ็บรไหนหรือเปล่า?”
เธอถามเพื่อวามแน่ใว่านที่มาใหม่ไม่ไ้ถูผีิบพวนั้นัมา
“ันไม่เป็นไร อบใ”
หล่อนเอ่ย้วยน้ำเสียสั่นปะปนหวาระแว นสอนที่อยู่้วยันบนรถเป็นเพียนแปลหน้าอันและัน ไม่แปลที่หล่อนะไม่ไว้ใอยอนทั้ๆที่เธอเพิ่ะ่วยีวิหล่อนมาเมื่อสัรู่นี้
“ทำไมเธอถึมีปืนนั่น”
ท่าทาลับๆล่อๆอผู้หินนี้ไม่อาหลบพ้นาสายาออยอนไ้ เธอถามแบบนั้นออไปทั้ๆที่รู้ว่าไม่มีวันไ้ำอบาหล่อน
“เธอไม่้ออยารู้มาะไ้ไหม เอาเป็นว่าันอบใที่เธอ่วยีวิัน ถ้าไม่ไ้เธอัน็โนีเนื้อเป็นิ้นๆแล้ว พอใปะ”
หล่อนบ่นอุบพลาหยิบระสุนมาเิมในแมาีน
“เธอะไม่ยิันใ่ไหม ันลัวนะ”
“ันไม่ยิเธอหรอ” หล่อนพูเสียเรียบ
“แ่ถ้าันเห็นว่าเธอโนัมาล่ะ็...รับรอว่าันไม่ปล่อยไว้แน่”
อยอนเลิิ้วสสัยในัวหิสาวปริศนาที่ำลัู่เธอ หล่อนูเหมือนไม่ใ่ผู้รอีวิปิทั่วไป ท่าทาและโลโ้ที่ิเสื้ออย่าับมีอ์รลับส่ัวเธอมาทำภาริอย่าไรอย่านั้นแหละ
ปืนพร้อม ุพร้อม เธอเป็นใรมาาไหนันแน่
“ันไม่โนัหรอ ันไม่เหมือนเธอนะ”
“ันมันทำไม”
“ใรสอนให้ยิปืนเรียแแบบนั้นล่ะ”
อยอนแ่นหัวเราะเล็น้อย่อนใรอีนะหันมามอและวัา้อนใส่เธอ
“ัน ยู อยอน แล้วเธอื่ออะไร?” เธอเอ่ยถาม้วยวามเป็นมิร
“ันำเป็น้ออบเธอ้วยหรอ”
“ถ้าอนนี้็ำเป็นแล้วล่ะ—”
เผลอแปปเียวแมาีนบรรุระสุนนั้นหายวับไปามืออหิสาวและย้ายไปอยู่ในำมือออยอนแทน มือไวิแมาีนอนแปลหน้ามาำไว้ในมือเพื่อ่อรอับหล่อน
อยอนลาและมีไหวพริบว่าที่ิ
“นี่ เอาืนมานะ!”
“อย่าแย่สิ ึันแบบนี้เี๋ยวรถ็ว่ำหรอ” หิสาวพยายามยื้อแย่อสำัอัวเอลับืนมา ทว่านเ้าเล่ห์ไม่มีท่าทีะืนให้หล่อนเลยสันิ
“เธอไม่เหมาะะใ้มันหรอนะ” อยอนระุยิ้ม่อนะ่อนมันไว้ในระเป๋าเสื้อลุมอัวเอ
“ละบอื่อไ้ยัะ? แม่นสวย”
อีนเบือนหน้าหนีอย่าถอใ ลมหายใถูถอนทิ้่อนหล่อนะพ่นประโยออมาอย่าไม่เ็มใสัเท่าไร
“นายอน”
“ันื่อ อิม นายอน” หล่อนเปิเผยื่ออัวเอออมา
“หมอมินะ! ุหมอ!”
ปัปัๆๆ!
เสียโหวเหวโวยวายัึ้นพร้อมำปั้นที่ำลัทุบประูอย่ารุนแร แพทย์หนุ่มอินเทิร์นำลัเาะประูห้ออแพทย์สาวหลายสิบรอบ้วยวามแื่น มินะสะุ้โหยามเสียเรียนั้น่อนสมอะเริ่มประมวลผล ไม่รู้ว่าเธอเผลอหลับไปั้แ่เมื่อไร สสัยเป็นเพราะวามอ่อนล้าาารทำานหนัแหละมั้
ห้อพัอแพทย์เมียวอิ มินะเป็นห้อึ่ทึบึ่ใส รอบ้านล้อมรอบ้วยำแพหนา มีหน้า่านาเล็ทั้้านในและส่วนที่ิับระเบีย ส่วนประูมีระใสที่พอมอเห็น้านนอไ้เล็น้อย หิสาว้าวเท้ามายัประูห้อ้วยวามสะลึมสะลือเพราะหวัะเปิประู้อนรับแพทย์หนุ่ม แ่เธอถึับ้อเบิาโพลเมื่อภาพสยสยอำลัปราอยู่รหน้า
พูไม่ออ...
ภาพอแพทย์หนุ่มนสนิทล้มลรหน้า่อนถูัวบ้าอะไรไม่รู้รุมแทะเนื้อหนัและึเรื่อในออมาทั้เป็น พวมันีอวัยวะเป็นิ้น่อนะลืนลท้อ เสียวามทรมานลั่นอวาม่วยเหลือสิ้นสุลพร้อมร่าายที่ถูแยออเป็นิ้น ปราเพียเลือสีแสที่เอ่อนอเ็มพื้นที่ ลำไส้เล็ให่ถูสาวออมาไม่เป็นิ้นี
มินะสำรออาหารมื้อล่าสุออมานหม เธอยมืออุปาัวเอไว้ไม่ให้เสียรีร้อเล็ลอออไป น้ำาเอ่อล้นวาและไหลนออาบแ้มไม่หยุ วามรู้สึอศัลยแพทย์สาวอนนี้ปะปนไป้วยวามใ วามลัว เสียใ ไม่เ้าใ ันและวามรู้สึ้านลบอีมามาย
เธอไม่รู้หรอว่าัวประหลานั่นมันืออะไร พวมันูเหมือนผีิบในหนัอมบี้ไม่มีผิ หรือนี่ะเป็นผลอไวรัสเอฟเที่เ้ามาวบุมร่าายอมนุษย์ นทำให้มนุษย์ธรรมาๆลายเป็น “ผีิบ” อย่าไม่ทันั้ัว
“เพราะนายพยายามมาเือนันใ่ไหมยอแ...ันอโทษ”
มินะร้อไห้ฟูมฟาย เธอำลัิว่าัวเอเป็น้นเหุที่ทำให้แพทย์เว ยอแ้อายเพียเพราะเาพยายามะเือนเธอ
“ไม่ริ...ไม่!!”
ผ่านไปแปั่วโม สถานาร์ในโรพยาบาลลับเียบสัผิับเหุาร์่อนหน้านี้ วไฟามทาเินิๆับๆเหมือนำลัไฟฟ้าอ่อนลาเรื่อสำรอไฟฟ้า พื้นที่เือบทั่วทั้รุโลเริ่มถูัไฟันไปทีละเสอเ
ผู้นลุ้มลั่ ไวรัสเอฟเแพร่ระบาอย่ารวเร็ว อให้ประานทุนเินทาไปยัเฟโนามุ่าๆในแผนที่โยเร็วที่สุ สำหรับประานในลุ่มเสี่ย รับาละส่นเ้าไปูแลัาร และอให้ทุนมายัเปลอเื้อให้เร็วที่สุ ย้ำ! เร็วที่สุ
“เวลาผ่านไปแ่สอวัน โลมันเปลี่ยนไปไ้นานี้ไ้เลยหรอ”
วามเียบรอบำนไ้ยินแม้แ่เสียลมหายใอัวเอ มินะ้าวเท้าเินมาามทาอย่าระมัระวัที่สุ หาเธอมัวแ่ััวเอไว้ในห้อ็ลายเป็นผีเฝ้าโรพยาบาลไปอีรายอย่าแน่นอน ้อนหัวใเ้นึัาแรันรอบัว โรพยาบาลที่ใร่อใร่าให้ารยอมรับในวันนั้น...วันนี้ทุอย่าลับพัลอย่า่ายาย ทิ้ไว้แ่ร่อรอยอาร่อสู้ ราบเลือ ้าวอระัระายเละเทะและศพอมนุษย์
“รรรรรรรรร”
แพทย์สาวหยุะั่อนถึทาเินที่เป็นสี่แย เธอมอลอผ่านระใส่อนปราายร่าให่ยืนอยู่พร้อมส่เสียแหบพร่าในลำอ
มินะเบิาว้าพลายมืออุปา้วยวามื่นใ เธอไม่รู้ว่าวระแ้ปัหาอย่าไร่อานี้ เธอไม่เยเรียนรู้วิธีาร่อสู้มา่อน—ีวิอเธอทำเป็นแ่รัษานเท่านั้น
ึึ
ฝีเท้าอใรบานวิ่เ้ามาทา้านหลัอแพทย์สาว้วยวามเร็วพอประมา นๆนั้นำลัทำให้มินะใ้วยารอรัและยมือปิปาเธอไว้อย่าแนบแน่น
“รี๊—อุบ”
ลิ่นเหม็นเน่าหึ่โยเะมูทำเอามินะแทบสำรออาหารออมาอีรอบ ใรนนั้นละเลเศษเนื้อเน่าใส่เสื้อาวน์อเธออย่าไม่เรใ
“ู่ว...” ใรนนั้นส่สัาให้เธอเียบเสียล อไม่ไ้ที่มินะะรู้สึสสัยและหันไปมอาม้นเสีย
นี่มัน…
เ็สาวผมสั้นประบ่าสีน้ำาลเ้มในุผู้ป่วยำลั้อมอเธอ้วยสีหน้าริั เสื้อผ้าอหล่อนมีแ่เศษเนื้อเน่าเ็มไปหมนน่าสะอิสะเอียน หล่อนส่สัาให้มินะเียบ่อนะพึมพำอะไรบาอย่าออมาเบาๆ
“ุหมอห้ามถอเสื้อาวน์ออนะะ อทนอีหน่อยนะ...นี่เป็นวิธีเียวที่ทำให้เรารอายไ้ในอนนี้”
หล่อนล่าวึ้นพลาใ้มือเรียวที่สวมถุมือเลี่ยเศษเนื้อไปทั่วเสื้อาวน์อเธอ
“เธอือะ—น” มินะเบิาว้า
“ัน น แยอ ่ะ”
เป็นไปไ้อย่าไรัน แยอเพิ่เ้ารัษาไ้ไม่ี่วันนี้เอ ทำไมหล่อนถึหายเป็นปิไ้ไวนานี้ แปลมาๆ
“เธอไม่เ็บแผลเลยหรอ ปออเธอ—”
“เรื่อนี้เอาไว้ทีหลัเถอะหมอ”
สอสาวัสินใใ้อีเส้นทาหนึ่เพื่อหลีเลี่ยผีิบัวให่ พวเธอเินรมาทาห้อแล็บนเือบสุทาอออโรพยาบาล น่าแปลที่พวเธอเินผ่านผีิบที่ำลัเพลิเพลินับมื้ออาหารแ่ลับไม่มีผีิบัวไหนหันมาแม้แ่น้อย พวมันอาะิว่าเธอทั้สอเป็นพวเียวันเพราะลิ่นเน่าที่ิอยู่บนเสื้อผ้า
“เี๋ยวแยอ! ัน้อารผลเลืออเธอ”
มินะรั้มือนัวเล็ที่ำลัเร่ฝีเท้าอย่ารีบรน เธอทั้สอหยุึทันที ่อนมินะะแอบย่อเ้าไปในห้อแล็บ้วยวามรอบอบ
“นี่ไม่ใ่เวลามารวเลือนะหมอ เรา้อไปแล้ว” แยอระิบ
“แ่ันพลาสิ่นี้ไปไม่ไ้”
ไม่รู้อะไรลใให้ศัลยแพทย์สาวัสินใหยิบผลเลืออแยอิัวไป้วย อาเพราะเธอสสัยในระบบารทำานร่าายอนัวเล็หลายๆอย่า แยอมีอาารโม่าแ่ลับฟื้นึ้นมาเพียเวลาอันสั้น แผลที่ีา็สมานอย่ารวเร็ว รอยแผลี่วนาารถูบา็หายไปโยปลิทิ้ราวับไม่เยเิอุบัิเหุึ้นับหล่อน
นลาอย่ามินะไม่พลาที่ะโฟัสเรื่อนี้อย่าแน่นอน
เธอ้อไม่ใ่นธรรมาแน่ๆ น แยอ
“อะ ินะ”
อยอนยื่นนมปัให้อีฝ่ายอย่าเ็มใ ูเหมือนว่านมปัิ้นนั้นะเป็นิ้นสุท้ายในระเป๋าสัมภาระอเธออี้วย
“เหอะ อย่ามาทำเป็นมีน้ำใหน่อยเลย” นายอนไม่ไว้ในรหน้า
“นอุส่าห์แบ่ให้ ะินไหม?”
อยอนีนมปัเป็นสอิ้นเท่าๆัน เธอยื่นมันให้ับนที่ำลัทำหน้าบูบึ้
“ไม่เอา ไม่หิว”
๊อ...
“ไหนบอไม่หิว แล้วเสียนั่นือแผ่นินไหวในระเพาะเธอหรือไ”
นายอนำใว้านมปัามืออีฝ่ายและยัมันเ้าปาอย่าไม่สบอารม์ หล่อนะหิวมาแ่แ่ไม่อยาเสียเลฟ์็เท่านั้นเอ
“แล้วยัไ่อล่ะ เฟโนที่ว่ามันอยู่ที่ไหน?” อยอนเอ่ยถาม
“ไม่ไลารนี้หรอ ับไปอีสอิโล็ถึแล้ว”
หิสาวเี้ยวหมุบหมับ้วยวามหิว หล่อนล่าว่อ
“อบใสำหรับนมปั แ่ถ้าเธอืนแมให้ันะีมานะอยอน”
“ไม่อะ ันไม่ไว้ใให้เธอใ้ปืน” อยอนปิเสธหน้าาย
“เี๋ยวเธอเอาไปยิมั่วั่วเรียแมาอีไ้ายันหมแน่”
ว่าะัอเสร็็วนะ่ำแล้ว อยอนเิมน้ำมันาถัเป็นอันพร้อมสำหรับารเินทา เสียสาร์ทรถัระหึ่ม้อไลในเมือที่เียบสั มีเพียร่ารุ่ริ่เินรหูราาม้าถนน
“่อนะไปเฟโน เธอ่วยอะไรันหน่อยไ้ไหม?”
“อะไร?”
“ันอยาไปามหานรัอัน เธออยู่ไม่ไลาละแวนี้เท่าไร...อร้อนะนายอน ่วยันหน่อยเถอะ ันไม่รู้ว่าเาเป็นายร้ายียัไบ้า”
นายอนึหน้าึึ แล้ทำเป็นไม่สนใำพูอสาวผมสั้น
“แล้วทำไมัน้อไปับเธอ”
“ันอร้อ ถือว่า่วยเหลือเพื่อนมนุษย์้วยัน”
“...”
“อย่าลืมว่าเธอเป็นหนี้ีวิันอยู่นะ อิม นายอน”
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น