คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : EPISODE 12 : Erratic I
EPISODE 12 : Erratic I
เป็นธรรมาสำหรับโลแห่ารอวสานอมนุษยาิ วามลัวมับีบให้มนุษย์เอาัวรอและเห็นแ่ัวมาึ้น ยอมทำทุวิถีทาเพื่อวามอยู่รออัวเอ นทั่วไปเป็นแบบนั้นแหละ—แ่ไม่ใ่สำหรับมินะ เหุเพราะเธอเป็นห่วนรหน้ายิ่ว่าีวิัวเอ
ร่าายอแยอเสียเลือมาาอุบัิเหุรั้ล่าสุ อะไรันที่ทำให้แยอเ็บัวไ้ถึนานี้ น้ำาเอ่อล้นวาผู้เป็นแพทย์่อนะหยลบนร่าายออีฝ่าย เธอระับมือหล่อนแน่นึ้น่อนะยมันึ้นมาสัมผัสใบหน้าอน
หัวใอมินะเ็บปวเมื่อเห็นแยอ้อเ็บปว
ในห้อสี่เหลี่ยมที่เียบสัมีเพียเสียอลมหายใ สอีวิสูลมหายใเ้าและผ่อนมันอออย่าไร้วามหวั มินะไม่รู้้วย้ำว่าแยอะฟื้นึ้นมาหรือเปล่า ะฟื้นึ้นมาอนไหน ะหลับไปลอาลหรือไม่—มินะไม่รู้อะไรเลย เธอเพียภาวนาให้นที่เธอรัื่นึ้นมา็พอ
หลัาวันที่พบร่าแยอที่ปาอุโม์ แพทย์สาวึัสินใปมพยาบาลเบื้อ้นและห้ามเลือที่ไหลออมา เธอแบร่าเล็ึ้นหลัอย่าทุลัทุเลระทั่มาถึบ้านร้าที่เธออาศัยอยู่อนนี้ สภาพ้านในโทรมและเ่าเหมือนับไร้ผู้อาศัยมานานเือบปี ประูหน้าถูล็อ้วยโ่เส้นให่แ่โีที่หน้า่ายัเปิใ้านไ้อยู่
“เอ๊ะ?”
มินะไ้ยินเสียฝีเท้าอใรบานัึ้นบริเวใล้เียับบ้าน หัวใเ้นแรึ้นามัหวะฝีเท้าอผู้มาเยือน เสียอมันใล้เ้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ นระทั่...
แอ่...หมับ!
มินะออแรฟาไม้หน้าสามใส่เ้าัวที่เปิประูเ้ามาแ่ลับระแทอบประูเ้าอย่าั ส่วนฝ่ายผู้มาเยือน็ใไม่แพ้ัน ทว่าทัษะาร่อสู้อศัลยแพทย์สาวไม่สามารถสู้แรออีฝ่ายไ้ เพราะพวเามีันสอ นนหนึ่บุประิและล็ออมินะไว้นิ้นไม่หลุ ส่วนอีนหนึ่ลับเินสำรวูรอบห้อนเาไ้พบับร่าแยอที่นอนแน่นิ่อยู่
“อ่อ—ปล่อยันนะ!” มินะพยายามิ้น
ผู้มาเยือนสำรวเรือนร่าเ็สาวที่นอนอยู่บนเียแล้วถึับผะถอยหลั วามมืในห้อนอนนาเล็ทำให้พวเามอเห็นใบหน้าอีฝ่ายไ้ไม่ัสัเท่าไร—มินะเอ็เ่นัน
“อย่ายุ่ับแยอ!” มินะะเบ็เสีย่อนร่าสูะ่อยๆลายมือออไปและปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
ู่ๆพวเา็ยอมปล่อย
“อโทษที่ทำให้ใ ันไม่ิว่าเป็นเธอ”
หิสาวเอ่ยหลัาถอโม่ลุมหัวออ มินะถึับเบิาว้า้วยวามใและีใไปพร้อมๆัน
“นายอน! อยอน!”
ใ่—พวเาลับมาเอันอีรั้้วยวามบัเอิ ถึะ้อนรับันไม่ีสัเท่าไร
“แยอฟื้นแล้วหรอ หมอไปเอแยอไ้ยัไ เิอะไรึ้น แล้วน้อไปโนอะไรมา?” นายอนยิำถามใส่แพทย์สาว
“ันไ้รับาร่วยเหลือาาฮยอนและหนีออมาาแหล่บานอรับาลไ้ แล้วู่ๆ็มาเอแยอนอนสลบอยู่ที่ปาอุโม์”
“โีเหลือเินที่แยอยัไม่าย” มินะถอนหายใ
ไม่ิว่าแยอะเินทามาถึปูานไ้้วยัวนเียว ไม่มีใรรู้ว่าหล่อนเินทามา้วยวิธีไหน นายอนนั่ลเีย้าร่าเล็่อนประทับเรียวปาลบนหน้าผาอแยอเบาๆ
“เธอ้อฟื้นึ้นมานะ แยออา”
อไม่ไ้ที่มินะะสสัยในัวนายอน เมื่ออีฝ่ายูเป็นห่วเป็นใยนรัอเธอเสียเหลือเิน
“อนที่แยอถูยิที่แมป์อนมุล...เธอหยุหายใไปแล้ว ันไม่อยาปล่อยให้เธอนอนอยู่รนั้นึเ้าไป่วยเธอออมา”
“เราถูพวรับาลามล่า และโอุน็้อะใ้เลืออแยอรัษาัวเอ ันับนายอนึำเป็น้อพาน้อไปทิ้ไว้ในที่ปลอภัย”
อยอนแทร
“ันำเป็น้อทำแบบนั้นริๆ” นายอนัสินใเปิปาเล่าเหุาร์ทั้หมให้แพทย์สาวฟั
แู่เหมือนอีฝ่ายะไม่เ้าใ
“เธอทิ้แยอแบบนี้ไ้ยัไวะ!” มินะึ้นเสีย
“ันบอแล้วไว่าันไม่ไ้ั้ใ มันเป็นวามำเป็น!”
มินะำลัไม่พอใสิ่ที่นายอนัสินใทำลไป—เธอไม่พอใมาๆ
“เธอไม่รู้หรอว่าผู้หิัวเล็ๆะ้อื่นมาเอับอะไร แยอเือบายในอุโม์นั้น เธอล้าปล่อยให้แยออยู่ัวนเียวไ้ยัไัน!”
“มันเป็นวิธีที่ีที่สุ! ถ้าืนปล่อยให้แยออยู่ับันอนนั้นมีหวัไม่รอันแน่ๆ แล้วเธอ็วระรู้ไว้ว่าันเป็นห่วแยอไม่แพ้เธอหรอ! เมียวอิ มินะ!” สาวฟันระ่ายโ้เสียแ็
“เลิิไ้แล้วว่าแยอเป็นนอ่อนแอ น้อแ็แร่ว่าที่เธอิ! ไม่อย่านั้นแยอะามหาเธอนมาถึปูานไ้หรอ ิบ้าสิวะ!”
สายาสอู่ำลัเือเือนันไม่ละ นายอนไม่ยอม มินะเอ็ไม่ยอมเ่นัน
“นายอนอา ใเย็น่อนนะ” อยอนพยายามสะินายอนแ่อีฝ่ายลับสะบัมือหล่อนทิ้
นำลัโมโห อย่ามายุ่
“ในานะทีันเป็นนรัอแยอ ันมีสิทธิะไม่พอใับารระทำอเธอ” มินะเอ่ยึ้น
“หึหึ ั้นหรอ...แพทย์เมียวอิ” นายอนแสยะยิ้ม
“ั้นัน็มีสิทธิเหมือนัน”
“หมายวามว่ายัไ” ฝ่ายมินะไ้แ่แปลใที่นรหน้าพูออมาแบบนั้น
“อยารู้มาหรอ”
“…”
“ันะบอให้็ไ้”
“...”
“ันเป็นพี่สาวอแยอ เราเิมาในรอบรัวเียวัน”
นายอนปรายามอสาวี่ปุ่น้วยวามไม่สบอารม์ หล่อนเลือะวบุมอารม์อัวเอโยารเินหนีออไปให้ไลานี่เ่าอย่าเมียวอิ มินะ
ฝ่ายมินะไ้แ่ยืนเป็นไ่าแ มีเรื่อับใรไม่มีันมามีเรื่อับพี่สาวอนรััวเอะนี่
วยริๆ
นานแ่ไหนแล้วที่ไม่ไ้อาบน้ำ
น่าแปลที่น้ำประปายัใ้ไ้ในะที่ไฟฟ้าถูัหมแล้ว หิสาวเอื้อมมือเปิฝับัว ปล่อยให้น้ำใสไหลผ่านร่าายั้แ่หัวรเท้าเพื่อำระล้าสิ่สปร นายอนหลับาลและปล่อยให้สมอ้อนน้อยอยู่ในห้ววามิอยู่สัพั
เธออยาลับไปใ้ีวิแบบเิม ไ้ินอาหารที่อบ ออไปเที่ยวที่ที่อยาไป ไ้ใ้เวลาับนที่รั ไม่ใ่มัวแ่เอาีวิรอไปวันๆแบบนี้
“เฮ้อ...”
นายอนุิเรื่อราวทั้หมที่เิึ้นับัวเอ—รวมถึเรื่ออยู อยอน วามสัมพันธ์ทาายระหว่าเธอและหล่อน้ามเส้นันไปไลแล้ว็ริ แ่สภาพิใอเธออนนี้ยัไม่พร้อมะรัอีฝ่ายถึแม้ว่าหล่อนะหยิบยื่นหัวใมาให้ทั้วแล้ว็าม
นายอนไม่พร้อมะรัใร เพราะเธอยัรู้สึ ‘ลัว’
ลัว...ว่าะเสียนที่ัวเอรัไปอีรั้
“ออาบน้ำ้วยสิ”
ู่ๆอยอน็เปิประูห้อน้ำเ้ามาโยไม่ไ้รับอนุา ทำเอานายอนสะุ้เล็น้อย มือเรียวหยิบผ้าเ็ัวสีน้ำาลมาปปิร่าายแู่เหมือนว่ามันะไม่่วยอะไร
“เธอะเินทำไม ็เยเห็นมาหมแล้วนะ”
“เธอเ้ามาทำไมไม่บอ่อนล่ะ ใหม” นายอนมวิ้ว่ำ
“็ไ้ยินใรไม่รู้ร้อไห้แ่ับเสียน้ำ ัน็แ่เป็นห่วลัวเธอะเป็นอะไรไป”
ร่าสูสวมใส่เพียเสื้อยืสีาวัวบาและาเาสั้นเผยเรียวาสวย อไม่ไ้ที่นายอนะื่นมเรือนร่าอนรหน้าอย่าไม่อาละสายา
ทั้สวย ทั้สู ทั้ผิวี
“แล้วใรใ้ให้เ้ามาอนันอาบน้ำันล่ะ” เธอบ่นอุบ
“็ันอยาอาบ้วยนี่”
อยอนโน้มใบหน้าเ้าใล้นายอน ่อนพ่นลมหายใอุ่นร้อนร้นออีฝ่ายพร้อมระิบอะไรบาอย่า
“เธอเยอาบน้ำับใรมา่อนหรือเปล่า?”
ร่าสูล่าวพลาแะเรียวปาลบนออาวพร้อมบเม้มมันอย่าใ และูเหมือนอีฝ่ายะพอใที่หล่อนทำแบบนั้น
“อื้ม...ไม่เย” นายอนอบ
“เธอือนแร”
ริมฝีปาเลื่อนประบันและันามสัาาเสือเ้าป่าที่เ้าสิเธอทั้สอ สัมผัสอุ่นาเรียวปาส่่อไปยัอีฝ่ายอย่าโหยหา ูบูื่มนเิเสีย๊วบ๊าบในห้อแสนเียบสบ่อนนายอนะเป็นฝ่ายผละเรียวปานั้นออ
“เธอผมยาวแล้วนะอยอน”
หิสาวเอื้อมมือไปมัผมให้นรหน้าอย่าลวๆ เผยออาวเนียนออยอนที่นายอนเอ็ยัไม่เยเห็นมันมา่อน
“อันลอบ้าไ้ไหม?”
“็ลอูสิ” อยอนทำเสียอ่อย
“ยั่วันให้สุวามสามารถอเธอ แล้วันะราวัลให้หนำใ”
นายอนลืนน้ำลายอึให่่อนแะลิ้นร้อนลบนออออยอน เธอออแรศีรษะอีฝ่ายลมาพร้อมบเบียุมพิแสนเร่าร้อนอีรั้ มือปัป่ายไปทั่วร่าาย ลูบไล้ยั่วยวนนนัวสูไม่อา้านทานไ้อี่อไป
“อือ...อึ”
อนนี้เป็นฝ่ายอยอนที่ลับมาุมเมทั้หมแทน มือเรียวประอล้อมรอบเอวเอสอย่าำนา่อนำัผ้าเ็ัวออไป อยอนลาสัมผัสไปทั่วร่าายอหิสาวโยเน้นย้ำเพาะุอ่อนไหว เรียวมือนวลึส่วนนั้นอย่าุันแทบบยี้ ริมฝีปาลาสัมผัสใบหู่ำลมาถึออาว่อนะ่ำลมาอีนถึยออทีู่ันั้รับ
“แฮ่”
เสียในลำอเล็ลอออมาเล็น้อย่อนเ้าัวะเอื้อมมือไปเปิน้ำาฝับัวเพื่อลบเสียสวาทเหล่านั้น
่า ่า
“อื้อ...ยู อยอน”
เรียวปาเลื่อนมาประบลบนอวัยวะเียวันอีรั้พร้อมบเบียนไม่เหลือที่ว่า น้ำใสที่ไหลผ่านเสื้อผ้าผืนบาออยอนทำให้เห็นสัส่วนบนร่าายไ้อย่าัไม่แพ้ร่าเปลือยรหน้า ูบูื่มร้อนแรึ้นเมื่อลิ้นร้อนเริ่มอบรับันไ้ีเป็นัหวะ อยอนเบียร่าายอัวเอแนบิับนายอนนรู้สึถึสัมผัสอุ่นอันและัน แผ่นหลัอนายอนสัมผัสับำแพห้อน้ำ เธอสัมผัสไ้ถึวามุ่ม่ำอน้ำที่ไหลผ่าน—รวมถึวามื้นาอวัยวะบาส่วน้วย
“อ๊ะ!”
อยอนรู้สึพอใมาที่นรหน้าวิวอนอย่าับร้ออีวิ วามทรมานถูปลปล่อยเมื่อัหวะสุท้ายสิ้นสุล ร่าบาหอบหายใเหมือนะาใ นายอนประบริมฝีปาลไปอีรั้
สอีวิื่ม่ำับวามสุโยพวเธอไม่รู้ัวเลยว่า—
มีหนึ่ีวิำลัแอบมออยู่
“แแ! เธอฟื้นแล้ว!”
แพทย์สาวเินึ้นมาั้นสอหลัาเรียมอาหารสำเร็รูปเสร็ เธอเบิาว้า้วยวามใเมื่อเห็นร่าเล็ำลัยืนแ็ทื่ออยู่หน้าประูห้อน้ำ
ถือเป็นเรื่อราวีๆที่แยอฟื้นึ้นานิทรา ผิแ่วามปิบนใบหน้าอหล่อนลับลายเป็นสีแเหมือนลูมะเือเทศ
“เธอหน้าแมาเลย รู้สึไม่ีอยู่หรือเปล่าแแ?”
มินะสำรวร่าายนัวเล็้วยวามเป็นห่ว
“เธอโอเใ่ไหม เ็บรไหนหรือเปล่า รู้สึหมแรไหม เธอเสียเลือไปเยอะมาเลยนะ อนนี้รู้สึยัไบ้า ยัเ็บแผลอยู่ไหม?”
แพทย์สาวโผอร่าเล็้วยวามีใ ร่าายอพวเธอแนบินไ้ลิ่นประำายออีฝ่ายอย่าัเน
“ันิถึพี่ั” แยอล่าวึ้น
“พี่็ิถึแแ่ะ—อุบ”
ไม่ทันบประโยาปาแพทย์สาว เรียวปาอิ่มนัวเล็ประบลำแหน่เียวันอย่ารวเร็วพร้อมบเม้มริมฝีปาบาอนรหน้าอย่าหิวโหย ู่ๆแยอ็เป็นฝ่ายรุ่อน ทั้ที่ปิหล่อนะเินอายเรื่อพวนี้มาๆ
“เี๋ยว่ะ พี่ว่าเรา—” มินะถอยหน้าหนี
“พี่มินะเป็นอันไ้ไหม”
“…”
“อันทำแบบนั้นให้พี่มินะบ้าไ้ไหมะ ในเมื่อพี่เยทำแบบนั้นให้ันแล้ว”
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น