คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : at first sight : [2] เหล่ากรรมการนักเรียน
Title : at first sight
Chapter : 1
Parring : ?? X Donghyuk
Introduction : เปิดตัวพระเอกค่า ^^ ,ยังไม่ได้แก้คำผิดเลยเดี๋ยวมาดิทนะคะ
: Chapter 2 :
“เหล่ากรรมการนักเรียน”
...ความรักนี่มันแปลกนะครับ คนที่ไม่รู้จักไม่เคยเจอกัน กลับมารักกันได้
ไม่ว่าจะที่ไหนๆ เราทุกคนก็สามรถพบเจอกับมันได้ อยู่ที่ว่า ใคร และ เมื่อไหร่
ความรักคงมีเวทย์มนต์ล่ะมั้งที่ดึงดูดให้คนสองคนมาพบเจอกันและมารักกันได้...
คิม ฮันบิน .
ผมไม่มีเรียนคาบแรก ผมเลยมาเดินเล่นในส่วนหลังโรงเรียนเพราะมันเงียบสงบ และไร้ความวุ่นวาย ผมมักจะชอบมาแถวนี้บ่อยๆ ผมตั้งใจจะมาฟังเพลงเงียบๆคนเดียว แต่เหมือนว่าวันนี้ผมจะมีแขกไม่ได้รับเชิญนะ... อยู่ๆก็มีนางไม้จากไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้าใส่ผม..
“เฮ้ยยยยยยย!!”
เสียงร้องของอีกคนทำผมตกใจไม่น้อยเลยครับผมมองไปตามเสียงร้องนั่น ก็เห็นอีกคนกระโดดลงมาจากกำแพงโรงเรียน กำแพงเองก็สูงใช่ย่อยซะเมื่อไหร่ ตกลงมานี่ได้เจ็บตัวแน่ๆ ผมรีบรับตัวอีกคนเอาไว้ต่อให้ถึงแม้ผมจะไม่อยากรับผมก็ทำไม่ได้อยู่ดีครับเพราะเค้าพุ่งตรงมาที่ผม แต่เพราะว่าผมไม่ทันได้ตั้งตัวเราเลยล้มลงไปด้วยกันผมเองก็พยายามให้นางไม้เจ็บตัวน้อยที่สุดครับผมล่ะอยากจะเห็นหน้านางไม้ที่อยู่ๆพุ่งใส่ผมนี่ชัดๆซะจริงเลยครับ ว่าแล้วนางไม้ตก็ขยับตัวดุ๊กดิ๊กแล้วก็เงยหน้ามาให้ผมมองชัดๆ จัดได้ว่าหน้าตาน่ารักมากเลยล่ะครับถ้าไม่ติดว่าใส่แว่นสายตาหนาๆเป็นเด็กเนิร์ดไปหน่อย แถมตัวยังนุ่มนิ่มกลิ่นตัวนี่ก็หอม นี่ไม่ใช่นางไม้แล้วมั้งที่มาโดดใส่ผมน่ะ....
[Donghyuk part]
ตามทางเดินที่ตอนนี้ไร้ผู้คน เนื่องจากถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ยังคงมีแต่สองคนที่จูงมือกันเดินมาตามลำพัง มือทั้งสองกอบกุมกันไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะถูกพรากจากกัน... เอ๊ะ!! มันใช่หรอครับ???? นี่มันไม่ใช่ฟิลนั้นเลยนะ!!!!!!
ผมเดินตามรุ่นพี่เค้าไปเรื่อยๆ ตลอดทางมันเงียบมากเพราะตอนนี้นักเรียนทุกคนต่างก็เข้าเรียนในวิชาแรกของวันกันแล้ว เหลือแต่ผมที่กำลังจะถูกพาไปเชือด ฮืออออ แม่ครับบบช่วยน้องดงด้วยยย ถ้าน้องดงรอดน้องดงจะเป็นเด็กดี ฮืออออ ผมก็ได้แต่โหยหวนในใจล่ะครับทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินซังกะตายตามรุ่นพี่เค้าไปนี่ล่ะครับ
“อ้าวฮันบินเธอมาทำอะไรแถวนี้ ไม่มีเรียนหรอ?”
พระเจ้า! ด้าครับด้า! ! อาจารย์ซึงรีมาแบบไม่ให้ผมได้ทำใจเลย TT___TT ใจผมนี่ร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ผมโค้งให้อาจารย์พร้อมกับรุ่นพี่ด้วยใจที่อ่อนล้าอ่อนแรง ดงกำลังหมดแรงครับ…
“คาบแรกผมว่างครับ” รุ่นพี่ตอบอาจารย์อย่างสั้น
“แล้ว...”
อาจารย์มองมาที่ผมเป็นเชิงถามรุ่นพี่ รุ่นพี่เลิกคิ้วหันมามองหน้าผมแว๊บนึงก่อนจะหันไปตอบกับอาจารย์ ซึ่งผมได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตารอรับชะตากรรมของตัวเอง อย่างหดหู่สุดๆ จะเดินหนีไปก็ไม่ได้จะยืนอยู่ตรงนี้ก็อ่อนแรง จะโดนอะไรล่ะทีนี้ ผมไม่อยากจะคิดเลย
“พอดีผมจะให้รุ่นน้องเค้ามาช่วยงานประจำปีของโรงเรียนที่จะจัดอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าน่ะครับ งานค่อยข้างด่วน ผมว่างพอดีเลยจะพาเค้าไปที่ห้องกรรมการนักเรียนตอนนี้ครับ อาจารย์คงไม่ว่าอะไรนะครับ”
รุ่นพี่อธิบายกับอาจารย์ ผมหันไปมองหน้ารุ่นพี่เค้าอย่างงงๆ พร้อมกับคำถามมากมายในหัว ไหนจะพาผมมาเชือดไง แล้วทำไมรุ่นพี่ไปโกหกอาจารย์ซึงรีแบบนั้นล่ะ?
“งั้นก็ดีแล้ว เป็นลูกผู้ชายทำอะไรต้องทำให้สุดตัวนะ!! ฮ่าฮ่าฮ่า ”
ห๊ะ? อะไรของด้า? อาจารย์พูดพร้อมกับจับไหล่ผมสองข้างเขย่าแรงๆจนหัวของผมโยกไปมา ผมก็พยักหน้ารับด้ามาแบบงงๆ ผมกับรุ่นพี่ก็โค้งให้อาจารย์อีกรอบ แล้วอาจารย์ก็เดินจากไป ผมหันควับมองหน้ารุ่นพี่เค้าด้วยอาการงงสุดๆพร้อมเควสชั่นมาร์คที่ป่านนี้มันคงเต็มลอยรอบตัวผม แล้วก็เหมือนพี่เค้าจะรู้ความคิดผม
“ก็แล้วไม่ดีรึไง”
ก็นะดีสิครับ ผมก็พยักหน้างึกๆงักๆตอบพี่เค้าไป รุ่นพี่เค้าก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่ผมคิดไว้นะครับเนี่ยโลกนี้ยังน่าอยู่อยู่บ้างเนอะ
“แล้วชื่ออะไรน่ะเราพี่ชื่อ คิมฮันบิน หรือจะเรียกบีไอก็ได้”
เค้าถามผมต่อแล้วยิ้มให้ผม โอ้ววคุณพระช่วยกล้วยอบน้ำผึ้ง ผมแทบจะหงายหลังทิ้งตัวพี่เค้าหล่อสุดๆเลยครับ ยิ้มแล้วผมจะตายเอา ถ้าผมเป็นผู้หญิงนะผมจะตามจีบ3เวลาก่อนอาหารเลยครับ ซึ่งมันดีกว่าพี่เค้าทำหน้าเฉยๆเยอะเลยนะ โอ้ย โอ้ย โอ้ย ใจผมเต้นแรงกว่าเดิมอีก ผมเสียการทรงตัวครับใครก็ได้ช่วยผมที แม่ครับบบสงสัยน้องดงจะเป็นโรคหัวใจ
“ด..ดงฮยอกครับคิมดงฮยอก”
เค้าพยักหน้ารับแล้วเค้าก็จุงมือผมให้เดินตามเค้าไปอีก เอ่านี่จะพาผมไปไหนเนี่ย
“แล้วพี่จะพาผมไปไหนครับ”
ผมออกแรงรั้งเอาไว้ แต่พี่เค้าก็ลากให้ผมเดินตามไปอยู่ดี อะไรของพี่เค้าเนี่ย
“ถามมากน่าตามมาเถอะ”
แล้วพี่เค้าก็เดินนำลากผมไปที่ไหนสักที่โดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพผมสักคำ
“ผมไม่ไป”
ผมขืนตัวไม่ยอมเดินจนรุ่นพี่เค้าหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผมพร้อมกับดุผมทางสายตาด้วยสายตาอันโหดเหี้ยม คนหล่อเมื่อกี้หายไปไหนแล้วครับโถ่.. เอาคนหล่อของผมคืนมานะ!
“ไปห้องกรรมการนักเรียน คาบแรกเริ่มแล้วนายเข้าไปตอนนี้ก็รบกวนเพื่อนคนอื่นเปล่าๆ มาสายแล้วยังจะไปรบกวนคนอีก หรือนายจะเดินไปเดินมาให้อาจารย์ซึงรีจับไปทำโทษข้อหาโดดเรียน?”
พี่เค้าพูดมีเหตุผลครับ แล้วพี่เค้าเลิกคิ้วมองผมเป็นเชิงคำถามว่าจะเอายัง ผมพยักหน้าตอบแล้วเดินตามเค้าอย่างว่าง่าย แต่เดี๋ยวนะครับ ‘รบกวนคน’ พี่เห็นผมไม่ใช่คนหรอครับ = =;
[ห้องกรรมการนักเรียน]
ห้องประชุมสุดหรู ที่ภายในมีครอบทุกสิ่งอย่างครบ ทั้งโต๊ะประชุม มุมกาแฟ มุมรับแขก มุมนั่งเล่น เป็นห้องที่เรียกได้ว่ามาใช่ชีวิตที่นี้กันเลยดีกว่ายังได้เลย ถึงแม้ว่าห้องนี้จะสะดวกสบายมากก็จริง แต่เหล่ากรรมการนักเรียนเองก็ต้องทำงานหนักเช่นกัน เป็นกรรมการนักเรียนใครว่าดี ก็เบ้ของคนทั้งโรงเรียนดีดีนั่นแหละ
ผมเดินตามรุ่นพี่เค้ามาจนถึงห้องกรรมการนักเรียน โอ้โห...นี่มันห้องอะไรกันเนี่ย มันน่าอยู่มากครับมันดูมีอะไรให้เล่นเยอะแยะเลย เป็นกรรมการนักเรียนนี่มันเจ๋งแบบนี้นี่เอง ผมยืนตื่นตาตื่นใจกับห้องกรรมการนักเรียนได้ไม่นาน อะไรสักอย่างก็บินมาด้วยความเร็วเหนือแสงมันพุ่งตรงมาที่ผมเลยครับ เห้ยย!หน้าโผ๊มมมมม...
รุ่นพี่เค้าดึงตัวผมหลบไอ่วัตถุประหลาดที่มันจะเข้ามาโจมตีผมไว้ได้ทัน ผมรู้สึกได้ถึงเจ้าวัตถุนั้นมันเฉี่ยวเส้นผมของผมไปด้วยผมหันมองมัน มันคือรองเท้าครับ นี่ถ้าเข้าหน้าผมจะสลบไหม ไอ่ห้องสุดหรูนี้ทำไมมันอันตรายแบบนี้ครับ มันมีกับดักด้วยหรอ? ห้องสวยๆจะไว้ใจได้ก๊า???? แล้วก็ตามมาด้วย…
“คิมจีวอน!! เลิกกวนประสาทฉันซะทีได้ไหม!!!งานฉันยุ่งจะตายอยู่แล้วไม่ช่วยก็ไปไกลๆเลยไป!!”
เสียงจากรุ่นพี่ปีสามตัวเล็กหน้าตาน่ารัก ขนาดหน้าหงิกยังดูน่ารักมากๆเลยครับ ที่กำลังวิ่งแยกเขี้ยวถือรองเท้าไล่ตามรุ่นพี่ปีสามอีกคนที่วิ่งหนีตายแล้วตอนนี้เค้าก็มาเกาะหลังผมอยู่ซึ่งชื่อแล้วน้ำเสียงมันคุ้นเคยมากครับผมล่ะไม่อยากหันไปมองหน้าเลยครับกลัวมันจะใช่ -__-
“โถ่..น้องจินนี่ของพี่บ๊อบบี้ พี่ซาบซึ้งกับความรักของนายนะ พี่ขอบคุณในความรักที่เปี่ยนล้นที่นายมีมอบให้พี่อยู่ตลอดเวลาเท่านี้หัวใจพี่ก็ชุ่มชื่นมากๆเลยนะ น้องจินนี่ อี้ อี้ของเพ่~”
พี่เค้าโพล่หน้าไปหารุ่นพี่ตัวพร้อมกับพ่นคำพูดสุดเลี่ยน โอ่ย..ผมต้องการกระโถนด่วนนนนน
“ไอ่เหยินนนนน!!! ไอ่ตาตี่!!! ใครเป็นน้องแกห๊ะ!!!”
พี่เค้าตะวาดเสียงดังพร้อมกับตั้งท่าจะขว้างรองเท้าในมือตามมา
“เห้ยยยยย!! หยุด!! ถ้าพวกฮยองจะฆ่ากัน ก็ขอผมออกไปจากที่นี่ก่อน!! แล้วรองเท้าในมือฮยองก็ไม่ต้องคิดจะปามันออกมาเลยนะครับ เพราะถ้าฮยองปามันมาวิถีมันเข้าหน้าผมแน่ๆ ผมไม่ได้อยากมาตายแถวนี้นะ ผมยังเรียนไม่จบ ยังมีพ่อแม่พี่น้องรอผมอยู่ แล้วพี่นี่ก็เลิกเกาไหล่ผมได้ไหมเนี่ยผมไม่ชอบ!!”
ไม่ไหวละครับสงครามนี่มันสงครามชัดๆ ไอ่พี่ที่เกาะหลังผมเนี่ยมันก็เกาะแน่นเชียว โอ้ยผมไม่ชอบสกินชิพเท่าไหร่นะผมอยากจะดีดเค้าออกไปถ้าไม่ติดว่าผมอยู่ในถิ่นเค้าอะนะ แล้วไมวันนี้ผมเจอแต่อะไรแบบนี้เนี่ย ผมตะโกนรัวเป็นชุดลั่นห้อง ตอนนี้ผมชักอยากออกไปจากห้องนี้จริงๆแล้วนะครับ มันได้ผลทุกคนเงียบกริบรุ่นพี่ตัวเล็กอ้าปากค้าง แล้วเค้าก็ไม่ปารองเท้ามา เฮ้อออ โล่ง
“ว่าแต่นายเป็นใคร เขามาในนี้ได้ยังไง ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆใครนึกจะเข้าก็เข้าก็เข้ามาได้นะ”
รุ่นพี่คนที่เกาะไหล่ผมอยู่ถามขึ้นแล้วชะโงกหน้ามามองหน้าผม ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมเองก็หันไปมองหน้าพี่เค้าด้วยเหมือนกัน
“อ้าวเห้ย!!”
ผมกับไอ่รุ่นพี่ที่เกาะหลังผมอยู่ตะโกนลั่นห้องอย่างพร้อมเพียง
“บ๊าบบี้!!!” “ดงงี่!!!”
แล้วเราก็พูดชื่ออีกฝ่ายพร้อมกัน ใช่แล้วครับไอ่รุ่นพี่ที่เกาะหลังผมเมื่อกี้ไม่ใช่ใครไอ่คนที่มันทำให้ผมมาโรงเรียนสายจนต้องมาเจออะไรแบบนี้นี่แหละ ไอ่พี่บ๊อบบี้ลูกพี่ลูกน้องหน้าตุ่นของผมเอง พูดแล้วมันแค้นใจจริงๆ
“แล้งดงงี่มาที่นี่ได้ไงอะ”
บ๊าบบี้ถามผมต่อ ซึ่งผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร
“ผมพามาเอง ว่าแต่พวกฮยองทะเลาะอะไรกันอีกล่ะครับ”
รุ่นพี่ฮันบินส่ายหน้าหน่ายๆ ตอบเสียงเรียบตามแบบของเค้า แต่ยังไม่ทันที่รุ่นพี่อีกสองคนจะได้ตอบอะไร ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
“โย่วววว”
เสียงยานงัวเงียเหมือนคนง่วง หน้าก็เหมือนคนยังไม่ตื่น ดูจากแถบที่ปกเสื้อรุ่นพี่ปีสาม พี่เค้าดูรุงรังมากครับหอบข้าวหอบของอะไรมาเยอะแยะ ข้างนึงหิ้วแม็กบุ๊ครุ่นใหม่ราคาแพง อีกข้างถุงสองสามถุงที่เต็มไปด้วยกล่องของขวัญ โอ้..มันเยอะมากเลยนะ
“อ้าวพึ่งตื่นหรอไอ่จืด”
รุ่นพี่โคตรเสี่ยวที่เกาะหลังผมถามผู้มาใหม่
“นั่งไม่ได้นอน...นั่งรอลุงเท็ดดี้เรียบเรียงเพลงที่จะใช้คืนนี้พึ่งเสร็จ ก็เลยเอามาให้ลองฟังกันดู”
พูดเสร็จพี่เค้าก็เดินตรงไปที่โต๊ะประชุมวางของทุกสิ่งอย่าง แล้วล้วงโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่แสนจะแพงในกระเป๋ากางเกงลากนิ้วที่หน้าจอไปมา ไม่นานเสียงเพลงก็ดังขึ้น
ทุกคนต่างตั้งใจฟังเพลงจากรุ่นพี่ที่มาใหม่อย่างตั้งใจ รวมถึงผมด้วยเพลงมันจังหวะสนุกๆผมคุ้นๆเพลงนี้นะแต่เหมือนกับว่าเนื้อร้องมันถูกเปลี่ยนใหม่แบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะMictapeใช่ไหมครับ เออนะ!ว่าแต่ผมมาทำอะไรที่นี่หรอครับ...
“อ๋า...!! เจ๋งอะยุนฮยอง!! คืนนี้เราจะได้โชว์เพลงใหม่กันแล้วเนอะ เราต้องได้ที่หนึ่งแต่คืนนี้ อ๊า!!! ฉันตื่นเต้นๆๆๆ”
รุ่นพี่ตัวเล็กตบมือดีใจหลังจากที่ฟังเพลงจบ พี่เค้าทำท่าน่ารักจนผมเองยังอดยิ้มตามไม่ได้เลย ผิดกับคนที่โวยวายเมื่อกี้อย่างกับคนละคนเลย
“แน่นอนไม่เสียแรงที่ไปหลอกล่อลุงเท็ดดี้ด้วยเหล้า ได้ตังแล้วโปรดเลี้ยงดูผมอย่างดีด้วยนะครับ”
“น้อยๆหน่อยนะไอ่จืด น้องจินนี่ อี้ อี้ ของฉันนะเว่ยเอ็งอย่ามาแบ่งปันความรักที่น้องจินนี่อี้ อี้ฮยิกมีต่อพฉันไปสิ”
ไอ่ตุ่นแสนจะเสี่ยวที่ยืนเกาะไหล่ผมในตอนแรกที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆรุ่นพี่ตัวเล็กที่ชื่อจินฮวานที่โวยวายแยกเขี้ยวรัวมือฟาดพี่เค้าไม่ยั้ง ส่วนผมหรอ? ยืนเป็นอากาศธาตุอยู่หน้าประตูมองดูเหตุการณ์ครับ เฮ้ออออ... สนใจผนิดนึงเหอะ เอาผมมาที่นี่ทำไมครับบบ ฮัลโหลลลตอบที
“เกลียดแก๊!!!!ไอ่เหยิน!!!”
“โอ้ย โอ้ยย น้องจินนี่ อี้ อี้ ไม่ต้องมอบความรักที่รุ่นแรกแก่พี่บ๊อบบี้คนนี้มากก็ได้นะจ๊ะ พี่รับรู้ได้ถึงความรักที่น้องจินนี่ อี้ อี้ มีต่อพี่แล้วล่ะจ่ะ โลกของพี่ตอนนี้มันช่างสวยงามเสียจริง ฮ่า...”
เฮ้ออ... ถ้าผมเป็นรุ่นพี่จินฮวานผมก็ทนไม่ได้เหมือนกันครับ กระโถนอยู่หน๊ายยยย
“เอออออ...แล้วไอ่ตัวเล็กที่หน้าประตูนั่นใคร”
เมื่อรุ่นพี่ยุนฮยองพูดจบทุกคนต่างก็เงียบแล้วหันหน้ามองมาที่ผม
“เอ่อออ..”
ผมเอ๋อกินเลยครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าผมมาทำไมเหมือนกัน โว้ยยย ที่นี่ที่ไหน แล้วผมมาทำอะไร???
“เด็กปี1น่ะครับ”
รุ่นพี่ฮันบินพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“เออออ..ไม่รู้เลยครับว่าเด็กปีหนึ่ง ดูแถบที่ปกเสื้อก็รู้แล้วรึเปล่าวะครับ คุณ คิม ฮัน บิน”
พี่บ๊อบบี้แขวะรุ่นพี่ฮฮันบิน แต่มันก็จริงอย่างที่พี่เค้าพูดนั่นแหละ ดูแถบก็รู้ป่าววะไม่งั้นเค้าจะมีแถบไว้ทำป้ายไฟรึไง - -
“ผมผมคิมดงฮยอกครับ ผมก็ไม่รู้ว่ามาที่นี่ทำไม ผมแค่ทำตามที่รุ่นพี่ฮันบินบอกเค้าบอกให้ผมตามมาผมก็ตามเค้ามาครับ”
ผมไม่หวังพึ่งรุ่นพี่ฮันบินแล้วครับ ผมตอบไขข้อสงสัยของทุกคนกลับไปทันที เออ..ผมก็อยากรู้ว่าเอาผมมาทำอะไรที่นี่เหมือนกัน
“คิมดงฮยอกเด็กปีหนึ่งที่ฮ็อตๆที่เค้าว่าน่ารักแถมเรียนเก่งด้วยใช่ป่ะ?”
รุ่นพี่มินฮยอกพูดพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาผมแล้วก็จับตัวผมหมุนไปหมุนมา อย่ากับผมเป็นตุ๊กตาเสียกบาล
“อ๊า...!! น่ารักจริงๆด้วยอะ!! พี่ชื่อคิมจินฮวานนะยินดีที่ได้รู้จัก มาๆมานั่งด้วยกัน”
พี่เค้าแนะนำตัวพร้อมส่งยิ้มน่ารักให้ผม จับมือผมเขย่าๆแล้วก็ลากผมมานั่งร่วมโต๊ะด้วย
“พี่เป็นรองประธานนักเรียน คนที่พานายมาชื่อคิมฮันบินแต่เรียกบีไอดีกว่า ส่วนคนตัวโตตาตี่ๆชื่อบ๊อบบี้เป็นกรรมการนักเรียนแต่เอ๊ะเหมือนนายกับบ๊อบบี้รู้จักกันด้วยหรอ ส่วนหมอนี่ที่หลับไปแล้วชื่อซงยุนฮยองก็เป็นกรรมการนักเรียนเหมือนกัน ว่าแต่...บีไอนายพาน้องมาทำไมกัน”
พี่จินฮวานไล่แนะนำตัวสมากชิกในห้องให้ผมฟังทีละคน ที่ทำผมอึ้งที่สุดคือพี่บ๊อบบี้เป็นกรรมมารนักเรียน!! คือผมกับพี่อยู่ด้วยกันมาผมไม่เคยรู้เลยครับว่าพี่ผมเป็นกรรมการนักเรียน ให้คนแบบนี้มาเป็นกรรมการนักเรียนเจริญล่ะครับโรงเรียนของผม แล้วทิ้งท้ายด้วยคำถามที่ผมก็อยากรู้ให้พี่ฮันบิน เอ้อออ! พาผมมาทำไมที่นี่
“เรื่องมันยาวครับ”
พี่เค้าตอบสั้นแบบหาประโยชน์จากคำตอบไม่ได้อีกแล้วครับ
“ยาวก็เล่าพี่อยากรู้”
พี่ยุนฮยองที่พวกเราคิดว่าหลับไปแล้วพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่พี่เค้าจะตอบก็มีคนเปิดประตูวิ่งพรวดพราดเข้าหน้าตาตื่นเข้ามา
“แย่แล้วครับพี่!!! พี่ซึงฮุนรถชนขาหักครับ!!”
คนตัวสูงผู้มาใหม่โวยวายลั่นห้อง วิ่งเข้ามานั่งที่นั่งถัดจากพี่บ๊อบบี้ แล้วนั่งหอบตัวโยน
“เห้ยยย !!”
ทุกคนร้องเสียงหลง
“ตอน นี้ พี่เค้าต้องเข้าเฝือกเป็นเดือนๆเลย ผมพึ่งพาพี่เค้าไปหาหมอแล้วก็ไปส่งพี่เค้ามา”
คนตัวๆสูงที่พึ่งมาใหม่พูดเสียงสลด
“แบบนี้ก็แย่สิ ขาดคน ต้องแบ่งท่อนใหม่แล้วก็ต้องแก้บล็อคกิ้งใหม่ พวกเราไม่มีเวลาขนาดนั้นนะ”
พี่บ๊อบบี้กุมขมับสีหน้าเคร่งเครียด พ่นคำพูดที่ดูจริงจังผิดกับผมเคยเจอมากเลยครับเพราะว่าปกติแล้วพี่บ๊อบบี้จะเป็นคนร่างเริงแล้วก็กวนบาทามากๆเลย
“หรือเราจะถอนตัวแข่งคืนนี้ อ๋า..ฉันเสียดายจัง”
พี่จินฮวานพูดเสียงอ่อยก่อนจะทำท่าหมดแรงเอาหน้าฟุบลงกับโต๊ะ
“ก็นี่ไงเอาดงฮยอกมาแข่งแทน”
พี่ฮันบินเสนอขึ้นมา ห๊ะ? แข่ง? ใครนะ? ผมหรอ?
“ห๊ะ? ผมหรอ?”
ผมเหว๋อมากครับอยู่ๆ เหมือนถูกจับขี้ยัดใส่มือเลยอะ
“ถ้าสละสิทธิ์คืนนี้ก็เท่ากับเดือนกว่าๆที่เหนื่อยมาคือเสียแรงเปล่าเลยนะ แล้วนายล่ะจะช่วยพวกเราได้ไหมถือซะว่าตอบแทนที่พี่ช่วยนายก็แล้วกัน”
เหตุผลของพี่เค้าเหมือนจะดีครับ แต่ผมฟังแล้วเหมือนผมโดนบังคับเลยนะ แล้วสายตายของพี่เค้าที่ส่งมาเป็นเชิงคำถามว่า “ตกลงนะ” ทำใจผมสั่นเลยครับมือไม้ผมนี่สั่นไปหมด นี่ผมกลัวหรือะไรครับ
ทุกคนมองหน้าผมเหมือนรอคำตอบ เห้ยยยอะไรครับอะไร ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ อย่ากดดันผมกันดิ
“จริงสิ! ได้ข่าวว่านายเต้นเก่งด้วยไม่ใช่หรอ ที่นายเต้นจาลาปาปากลางสนามฟุตบอลเยี่ยมไปเลยนะ”
พี่จินฮวานชูนิ้วโป้งให้ผมอย่างชื่นชม แต่ทำไมผมไม่ดีใจเลยให้ตายสิ โอ้ยตายๆ จาลาปาปามันหลอกหลอนผมอีกแล้ว ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ
“ไหนๆเราก็พี่น้องกันพี่ฝากด้วยนะดงงี่ ไอ่จืดพี่ให้เวลานายถึงเที่ยง”
พี่บ๊อบบี้จับไหล่ผมออกแรงบีบเบาๆเหมือนฝากความหวังไว้ที่ผม ก่อนจะหันไปขีดเส้นตายให้พี่ชางซอป แหม่โมเมพาเพลินเลยนะไอ่พี่ตุ่นผมตอบตกลงรึยังห๊ะ
“เยสเซอร์”
พี่ยุนฮยองใช้สองนิ้วตะเบ๊ะให้พี่บ๊อบ ก่อนจะเปิดเจ้าแม็กบุ๊ก ก่อนจะหันหน้าจองมาทางผม ในจอที่ผมเห็นมันมีแต่ตัวอักษรเต็มไปหมด
“ที่ทำตัวสีแดงไว้คือท่อนของนาย อ่ะฟังเพลงแล้วจำเนื้อให้ได้ก่อนนะ พี่ขอหลับแป็บนึง”
พี่เค้าส่งหูฟังเล็กๆมาให้ผมแล้วพี่เค้าก็หลับ อะอ้าววว
“นายชื่อดงฮยอกใช่ไหมฉันนัมแทฮยอน พี่อยู่ปี3นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ สู้ๆล่ะ ไฟท์ติ้ง”
คนตัวสูงๆเค้าเข้ามาสะกิดผมแล้วก็ทักทาย พร้อมให้กำลังใจทำมือไฟท์ติ้งให้ผมด้วย เฮ้ออ เหมือนผมจะมีกำลังใจเลย
[Donghyuk part]
ทุกคนในห้องตอนนี้อยู่กันคนละมุมสองมุมครับ พี่บ๊อบบี้กับพี่จินฮวานพี่ฮันบินนั่งขีดๆเขียนๆอะไรกันก็ไม่รู้อยู่ที่อีกด้านของโต๊ะประชุมตัวยาวตัวนี้สีหน้าทั้งคู่ดูจริงจังสุดๆ พี่แทฮยอนนั่งฟังไอพอตนอนเหยียดยาวอยู่ที่โซฟา พี่ยุนฮยองนั่งหลับอยู่ที่เดิมครับ ผมนั่งฟังเพลงพร้อมกับดูเนื้อเพลงที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้ามานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ครับ ผมเองก็เริ่มจำเนื้อได้แล้ว แล้วก็เริ่มจะจับทำนองเพลงได้บ้างแล้ว ผมเลยลองร้องตามเพลงดู เอ้อออ มันก็ไม่ยากนะ อัจฉริยะคิมดงฮยอกทำได้อยู่แล้วครับไม่ได้เรียนเก่งอย่างเดียวนะครับ
[Yunhyeong part]
จริงๆแล้วผมไม่ได้หลับหรอกครับผมน่ะรับรู้ทุกสิ่งอย่างที่อยู่รอบตัวผมได้ทั้งหมดนะครับจะบอกว่าไม่หลับเลยก็จะโกหกไปนิด แต่คือผมก็ตื่นนานแล้วครับ ถ้าผมนั่งจ้องหน้าเจ้าหนูนี่มันก็เกร็งขี้แตกสิครับ ผมหลับให้มันคิดว่าไม่มีคนสนใจ เชื่อสิเดี๋ยวเราก็จะได้เห็นอะไรดีๆ นั่นไงครับพูดไม่ทันขาดคำดงฮยอกก็ร้องออกมา ไม่เลวเลยนะครับแถมยังปรับเป็นสไตล์ของตัวเองซะด้วย ผมปล่อยให้ดงฮยอกหัดร้องเองไปสักพัก
ตอนนี้ทุกคนในห้องน่ะหันมาสนใจดงฮยอกที่กำลังหัดร้องเพลงกันหมดโดยที่เจ้าตัวน่ะไม่รู้ตัวเลยเพราะมัวแต่สนใจเนื้อเพลงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าและร้องอย่าตั้งใจ
ก๊อก.. ก๊อก.. ยุนฮยองเลื่อนมือมาใกล้ดงฮยอกเคาะโต๊ะเรียกอีกคน ดงฮยอกถอดหูฟังก่อนจะหันมองหน้ายุนฮยองที่เคาะเรียก
“ครับ?”
“ลองร้องกับเพลงนะ”
ผมเห็นว่าถึงเวลาอันสมควรแล้วครับ ผมเลยหันเอาแม็กบุ๊คตรงหน้าดงฮยอกมาเปิด instrumental ของเพลงให้ดงฮยอกลองร้องเข้ากับเพลงดู
ดงฮยอกทำได้ไม่เลวเลยครับ ถึงจะมีติดๆขัดๆบ้างอาจจะเพราะยังไม่ชินกับเพลงแล้วก็คงจะยังเกร็งๆ ผมบอกให้เค้าปรับตรงไหนเค้าก็ทำตามที่ผมบอก บ๊อบบี้กับจินฮวานนี่ถึงกับยิ้มแก้มแทบปริแท็กมือกันใหญ่
“เฮ่..มาลองร้องด้วยกันหน่อย”
ผมเรียกทุกคนที่อยู่คนละมุมให้มารวมตัวกันตรงผมกับดงฮยอกหลังจากที่ผมคิดว่ามันโอเคแล้ว
หลังจากที่พี่ยุนฮยองเรียกทุกคนได้ไม่นาน ทุกคนจากที่ตอนแรกอยู่กันคนละมุมในตอนนี้ก็มารวมอยู่ตรงผมกับพี่ยุนฮยองครับ พี่ยุนฮยองเปิด instrumental ของเพลงแล้วคนแรกที่เริ่มร้องก็เป็นพี่จินฮวานครับเสียพี่เค้าหวานน่าฟังมากครับต่อมาเป็นท่อนแร็พครับแล้วคนที่แร็พก็คือพี่ฮันบิน ป๊าดดด! แร็พเสียงออกจะแหลมๆครับแต่ดูมีเสน่ห์มากๆเลย ผมจ้องหน้าพี่เค้าใจผมนี่เต้นเร็วกว่าจังหวะกลองในเพลงซะอีกเหมือนพี่เค้าจะรู้ตัวครับพอร้องจบท่อนพี่เค้าก็หันมามองหน้าผม หน้าผมนี่ร้อนฉ่าเลยหันหลบแทบไม่ทัน คนต่อมาก็เป็นท่อนแร็พต่อของพี่บ๊อบบี้ครับเสียงพี่เค้าทุ้มต่ำแล้วก็มีพาวเวอร์มากเลยผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ผมมันจะแร็พได้เท่ห์ขนาดนี้ พี่ตุ่นมันทำผมทึ้งอีกแล้ว คนต่อไปท่อนฮุคของพี่ยุนฮยองต่อจากนั้นก็เป็นท่อนสองของพี่แทฮยอนแต่ก็ตามด้วยท่อนของผม พวกเราร้องกันจนจบเพลง พี่แทฮยอนก็เดินไปเอาน้ำมาให้ทุกคน
“เที่ยงแล้ว กินข้าวกันพี่โทรสั่งข้าวไปแล้วเดี๋ยวอีกแป็บนึงก็คงมาส่งแล้ว”
พี่บ๊อบบี้พูดยังไม่ทันขาดคำ ข้าวก็มาส่ง ผมก็พึ่งรู้นะครับว่าเค้ามีระบบบริการถึงห้องขนาดนี้ด้วย พวกเราทั้งหมดนั่งกินข้าวด้วยกันไปคุยกันไป พี่จินฮวานกับพี่บ๊อบบี้ก็ตีกันด้วยกินข้าวไปด้วยแถมยังเผาผมหลายเรื่องด้วยมันน่าเอาจานข้าวตีปากถ้าไม่เห็นแก่ฟันหน้าที่เป็นซิกเนเจอร์ของพี่บ๊อบบี้นี่ผมจับถอนไปแล้ว พี่แทฮยอนก็ชวนผมคุยนั่นนี่พี่เค้าอัธยาศัยดีแล้วก็ใจดีกับผมมากๆเลยดูเหมือนเราก็เข้ากันได้ดีนะ อย่างน้อยๆวันนี้ก็ยังไม่เลวร้ายไปซะหมดนะครับ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังก้าวเข้าไปในโลกอีกโลกนึงที่ผมไม่เคยรู้จัก โลกที่ผมแทบจะไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาทำไม มาทำอะไร แล้วมาทำไปเพื่ออะไร แต่ผมคิดว่าผมคำตอบมาคงจะค่อยๆเดินเข้ามาหาผมเองนั้นแหละ
------------------------------------------------------------------
:: ช่วงมาคุยกันเถอะ ::
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษที่หายไปนานนะคะเพราะปัญญาชีวิตรุมเร้า TT^TT
แถมทำพาสหายอีก แต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะคะจะพยายามอัพให้ไวไวนะคะ
พระเอกมาแล้ว! จะถูกใจกันไหมน้าาา B.I x Donghyuk เนี่ย
เห็นว่าไม่มีใครแต่งคู่นี้ก็เลยลองแหวกแนวดูค่ะจะรอดไม่รอดก็จะพยายามนะคะ
ส่วนฟิคเรื่องThe Elementalist ขอค้างไว้ก่อนนะคะเพราะว่าพอดีมือไวกดลบไปเฉยเลย TT__TT
ขอตั้งสิตก่อนสต๊ารท์แต่งใหม่ก่อนนะคะพล็อตไปหมดเลย
ความคิดเห็น