โรงเรียนเวทย์วินเซนเทีย <รับสมัครตัวละคร>

ลำดับตอนที่ #3 : สองเกลอกับสองคน??? 90%

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า วินเซนเทีย โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมหาอำนาจแห่งเมืองเวทย์โอลิเวีย ในโลกเวทย์ที่รู้จักกันในชื่อว่า เฮนเรียตตา ถึงจะบอกว่าเป็นโรงเรียนมหาอำนาจในตอนที่กล่าวไปข้างต้นแต่...โรงเรียนมหาอำนาจนั้นก็เคยเกือบจะล่มสลายเพราะนักเรียนมาแล้ว ด้วยความป่วนแสบหรืออะไรก็ตาม...
"พอๆๆ"เสียงใสๆจากเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มผมสีมรกตดังขึ้น
"พวกเธอเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากแท้ๆ แต่ทำไมถึงชอบทะเลาะกันนักน็า"คราวนี้เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงผมสีเงินยาว
"ก็ฉันจะอ่านหนังสือนี่"เด็กหญิงผมสีแดงพูดเสียงเรียบ
"ฉันอยากให้เค้ามากินขนมเค้กที่ฉันทำนี่นา"คราวนี้เป็นเสียงของเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อน
"ในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ"เด็กหญิงผมสีมรกตกับเด็กหญิงผมสีเงินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยอยากจะเชื่อซักเท่าไร
"นักเรียน คุยอะไรกันจ็ะ ^^*^"เสียงมรณะของทั้งสี่ดังขึ้น แต่ล่ะคนสะดุ้งโหยง
"เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ"ทั้งสี่ตอบอย่าพร้อมเพรียง
"แล้วทำไมไม่ตั้งใจเรียนในวิชาครู!!!"คุณครูขึ้นเสียงพร้อมยิ้มเหี้ยมเด็กหญิงทั้งสี่ต่างพากันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
"ไปยืนนอกห้อง!!!"คุณครูตะโกน(หรือตะคอกดีหว่า)
"ค่าาา"ทั้งสี่ขานรับแล้วรีบวิ่งไปข้างนอกทั้นที
"เพราะเธอเห็นไหม พวกเราเลยโดนคูณครูตะคอกใส่เลย"เด็กหญิงผมสีน้ำตาลกล่าว
"ไม่ต้องโทษคนอื่นเลย เธอนั้นแหละที่เป็นตัวการ ทำขนมในเวลาไหนก็ไม่รู้ เห็นไหมทุกคนเลยโดนคุณครูไล่เลย"เด็กหญิงผมสีมรกตกล่าวขึ้นบ้าง
"ไม่ต้องเลยวารี!!!"เด็กหญิงผมสีน้ำตาลเริ่มขึ้นเสียง
"อะไร มิกะ หาเรื่องหรอ"วารีพูดพร้อมทำท่าจะถลกแขนเสื้อขึ้น
"หยุดๆ เลยทั้งสองคน"คราวนี้เป็นเสียงของเด็กหญิงผมสีเงิน
"อะไรเฟร์ย่าถ้าไม่รู้ก็อย่ามายุ่ง"วารีพูด
"เอ่อ...บารุจังหลับไปแล้ว"เฟร์ย่ากล่าว
"เฮ้อ..แบบนี้ประจำ"มิกะเพื่อนสมิทของบารุจังพูดอย่างเอือมระอา
"งั้นก็หยุดทะเลาะกันได้แล้ว"เฟร์ย่าว่า
"ก็มิกะมาหาเรื่องเราก่อนนี่"วารีเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
"ไม่!!! วารีต่างหากที่มาหาเรื่องเค้า"มิกะเริ่มร้องเรียนบ้าง
"ฉันไปหาตอนไหนมิทราบ"วารีเริ่มวินแตก
"ใจเย็นๆน่า เดี๋ยวคูณครูก็มาด่าอีกหรอก"เฟรย่าเริ่มใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
"ชิ"ทั้งสองสะบัดหน้าไปคนล่ะทาง
'โอ็ย!! ปวดหัวกับสองตัวนี้จริงวุ้ย'เฟร์ย่าคิดในใจ
"เอาน่ายังไงเราก็อยู่ห้องเดี่ยวกันแล้วน็า"เฟร์ย่าพยายยามทำให้ทั้งสองหันมาพูดกันดีๆ ทำไปทำมาอารมณ์ก็ขึ้นซะงั้น
"โอ็ย!!! ทนไม่ไหวแล้วโวย จะทะเลาะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย มันรำคาญรู้ไหมวันๆไม่ทำอะไร เอาแต่เหวี่ยงใส่กันอย่างงี้ เดี๋ยวบัดฆ่าทิ้งเลย"ว่าแล้วเจ้แกก็ใช้เวทย์เรียกดาบคู่ของตัวเองออกมาดาบสีเงินแวววาวแสดงถึงความรักของเจ้าของที่มีหัวกระโหลกติดปีกอยู่ที่ดามจับจ่อคอทั้งสองที่ตอนนี้เริ่มมีเหงือเม็ดโป้งออกมาจากใบหน้าขาวนวล แต่พอสติเริ่มกลับมาเฟร์ย่าก็เผลอปลอยดาบหล่นลงพื้น
เครง!!
"ขอโทษจ้า"เธอพูดพลางยิ้มแห้งๆแล้วกับดาบก่อนที่ทั้งสองจะกลัวไปมากกว่านี้
"นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว"มิกะพูดพลางเช็ดเหงือที่ใบหน้า
"วันหลังหัดมีสติให้ดีกว่านี้หน่อยนะ"วารีพูดเหมือนเตือน ทำเอาเฟร์ย่าคิ้วกระตุก
"ถ้าไม่อยากโดนดาบจ่อคอรอบสองอีกก็ระวังปากมั้งก็ได้นะ"เธอพูด
"จิ็จ็ะ คิดว่าฉันจะกลัวหรอ"วารียั่ว
"แสดงว่าอยากโดนอีก เดี๋ยวจัดให้!!"ว่าแล้วเฟร์ย่าก็เริ่มเรียกดาบคู่ของเธออีกครั้ง
"ไม่ๆ ฉันขอโทษ อย่าเรียกมันออกมานะ"วารีเริ่มสำนึกเล็กน้อยว่าไม่ควรไปทำให้เฟร์ย่าโกรธาเลย
'แงๆ ไม่น่าเลยตู'วารีคิดในใจ
"วันหน้าวันหลังหัดพูดจาดีๆซะบ้างนะ"เฟร์ย่าพูดเยาะเย้ย วารีกัดฟันกรอด
"เดี๋ยวๆ พวกเธอลืมฉันไม่รึป่าวเนี่ย"มิกะพูด
"ก็เกือบ"เฟร์ย่ากับวารีพูกพร้อมกัน
"ชิ"แล้วก็สะบัดหน้าไปคนล่ะทาง
"เมื่อกี้เธอยังพยายามทำให้เราคืนดีกันอยู่เลย เดี๋ยวนี้มาทะเลาะเองซะอีก เฮ้อ"มิกะพูดเบื่อๆ
"ไม่ต้องมาพูดเลย!!! มันคนล่ะเรื่องย่ะ"เฟร์ย่าเลยหันมาหัดมาแวดใส่
"ทียังงี้"มิกะก็ยังไม่เลิกกวนประสาท เฟร์ย่าคิ้วกระตุกรอบที่สอง
'น่าฆ่าทิ้งนัก'เธอคิดในใจแล้วเบือนหน้าหนี
"กลัวล่ะสิ"มิกะว่าเฟร์ย่าเริ่มมีเส้นเส้นขึ้นที่ขมับ
'กลัวตาย'เธอคิดแล้วกำมือแน่
"555+ ฉันไม่กลัวเธอหรอกนะแม้ว่าเธอจะเรียกดาบคู่ อ...ออก ม...มา"เสียงตอนท้ายของมิกะติดอ่าง คราวนี้เฟร์ย่าไม่ได้เรียกดาบคู่รูปหัวกระโหลกออกมาแต่เธอเรียกธนูออกมาแทน มันเป็นธนูที่สวยทีเดียวด้านหัวกับท้ายประดับคริสตัลสีสวยมีลายแกะสลักงดงามที่ทั้งคันไม่เว้นแม้แต่ลูกธนู