อย่าทรมานฉันด้วยการถอดถอนกลางคัน

เนื้อเรื่อง

1.

ฉันเป็นดี้

เอาเป็นว่าเคยเป็นดีกว่า ฉันเคยเป็นดี้ ดี้ที่หน้าตาดีด้วย  ดี้ที่เคยมีแฟนเป็นทอม  แต่ตอนนี้ฉันเบื่อทอมแล้วล่ะ

ตอนนี้ฉันกำลังมองหาผู้ชายสักคนที่จริงใจ จริงจัง คุยเรื่องทะลึ่งกันได้ พร้อมจะเป็นผู้นำพาฉันได้ทุกเรื่อง ไม่ถอดใจท้อถอยกลางทาง และพร้อมจะทำให้ฉันมีความสุข ไม่ปล่อยให้อารมณ์ค้างกลางคัน!!!

2.

ทำไมฉันจึงฉันเบื่อทอม?

สมัยเรียนมัธยมปลาย ฉันเคยมีทอมมาจีบหลายคน ทอมแฮงค์(ทอมขี้เมา) ทอมครุ้ยส์(ทอมหล่อ) ทอมกับเจอรี่ (ทอมสับสน เดี๋ยวรักหญิงเดี๋ยวรักชาย) ทอมถึก(ทอมร่างบึก) ทอมเฒ่า (ทอมรุ่นใหญ่) และอีกหลาย ๆ ทอม

ฉันเลือกคบกับทอม 2 คน คนหนึ่งเป็นทอมรุ่นพี่ต่างโรงเรียน อีกคนเป็นทอมรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกัน ไม่มีใครรู้ว่าฉันจับปลาสองมือ เพราะฉันกับทอมรุ่นพี่จะนัดเจอกันเฉพาะเสาร์อาทิตย์ที่ศูนย์การค้าบ้าง โรงหนังบ้าง  ส่วนกับทอมรุ่นน้องจะเจอกันทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ที่โรงเรียน บางวันก็เดินมาส่งถึงประตูบ้าน เข้าบ้านไม่ได้ เพราะแม่ไม่ปลื้ม พ่อไม่โปรด พี่ไม่ส่งเสริม น้องจ้องกระทืบ

ทุกคืน...

ฉันจะคุยกับสองทอมทางโทรศัพท์ ฉันจะคุยกับทอมรุ่นน้องตอนหัวค่ำและคุยกับทอมรุ่นพี่ตอนดึก ๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการสลับสายคุยกัน แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ กำลังคุยกับทอมใดทอมหนึ่งแล้วอีกทอมเกิดแหกคิวโทรศัพท์เข้ามา ฉันก็จะต้องรับบทโอเปอเรเตอร์จำเป็น หาจังหวะพักสายรอสายให้เนียนที่สุด ซึ่งบางทีก็มีพลาดบ้าง      

ทอมรุ่นพี่: อาบน้ำหรือยัง?

ฉัน: เพิ่งอาบเสร็จเดี๋ยวนี้เองค่ะ

ทอมรุ่นพี่: ก็ตัวหอมสิ

ฉัน: หอมฟุ้งทั้งตัวเลย

ทอมรุ่นพี่: อยากไปนอนกับคนตัวหอมจัง

ฉัน: นอนอย่างเดียวเหรอคะ?

ทอมรุ่นพี่: อยากทำอย่างอื่นด้วย

ฉัน: ทำอะไรคะ?

ทอมรุ่นพี่: ก็ทำเหมือนที่เคยทำ

ฉัน: เดี๋ยวนะคะ มีโทรศัพท์เข้ามา ถือสายรอนะคะ ฮัลโหล ๆ สวัสดีค่ะ

ทอมรุ่นน้อง:  หวัดดีฮะ ขอสาย P2 ฮะ

ฉัน: กำลังพูดค่ะ

ทอมรุ่นน้อง: คิดถึงพี่ฮะ

ฉัน: อะไรกัน เพิ่งจะเดินมาส่งที่บ้านเมื่อตอนเย็น คิดถึงแล้วเหรอคะ

ทอมรุ่นน้อง: คิดถึงแล้วฮะ อยากมานอนเป็นเพื่อน

ฉัน: นอนเฉย ๆ เหรอคะ?

ทอมรุ่นน้อง: ขอนอนกอดนิดนึงได้มั้ยฮะ?

ฉัน: ไม่ได้หรอก

ทอมรุ่นพีน้อง: งั้นขอนอนจับมือเฉย ๆ ก็ได้ฮะ

ฉัน: ไม่เอา ไม่ให้จับ เอ้อ! เดี๋ยวนะ ถือสายรอก่อนนะ พี่คะ ยังอยู่นะคะ

ทอมรุ่นพี่: ยังอยู่ ใครโทรศัพท์มาเหรอ?

ฉัน: เอ้อ! พี่ชายค่ะ ไปเล่นเกมส์กับเพื่อน ให้ช่วยโกหกพ่อแม่ว่าอยู่ทำกิจกรรมจะกลับมืดหน่อย ไม่ต้องรอกินข้าว

ทอมรุ่นพี่: ผู้ชายก็แบบนี้ ชอบโกหก

ฉัน: แล้วพี่ล่ะคะ พี่ชอบโกหกมั้ย?

ทอมรุ่นพี่: พี่ไม่ชอบโกหก แต่พี่ชอบจับผิดคนชอบโกหก

ฉัน: แล้วชอบจับอะไรอีกคะ?

ทอมรุ่นพี่: ชอบจับทั้งตัวเลย

ฉัน: ชอบจับทั้งตัวเลยหรือคะ เดี๋ยวนะคะพี่ขา มีสายเข้าอีกแล้ว ขอโทษนะคะ สงสัยคราวนี้จะเป็นคุณพ่อค่ะ ถือสายรอก่อนนะคะ โหล ๆ ยังอยู่นะคะ โอเคค่ะ เมื่อกี๊เราคุยกันถึงไหนแล้วคะ?

ทอมรุ่นน้อง: ขอจับมือฮะ

ฉัน: ไม่อยากจับทั้งตัวแล้วเหรอคะ?

ทอมรุ่นน้อง: อ้าว! ก็เมื่อกี๊บอกเองว่าไม่ให้จับนี่ฮะ ทำไมเปลี่ยนใจไวจังฮะ?

ฉัน: เหรอ ๆ พูดอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวนะ ชักสับสน ถือสายไว้นะ พี่คะ...พี่คะ ได้ยินมั้ยคะ?

ทอมรุ่นพี่: ได้ยิน ตกลงจะยอมให้จับทั้งตัวมั้ย?

ฉัน: พี่ขอจับมือไม่ใช่หรือคะ? อ้าว! เฮ้ย! เอ๊ะ! ยังไงกันวะนี่ เบลอไปหมดแล้ว

ทอมรุ่นพี่: สงสัยจะง่วงแล้ว งั้นไปนอนเถอะ

ฉัน: ค่ะ ค่ะ ค่ะ ง่วงแล้วค่ะ งั้นเท่านี้นะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ฮัลโหล...ฮัลโหล ยังอยู่มั้ย?

ทอมรุ่นน้อง: ยังอยู่ฮะ

ฉัน: เฮ้อ!

ทอมรุ่นน้อง: ถอนหายใจทำไมฮะ?

ฉัน: เหนื่อยค่ะ

ทอมรุ่นน้อง:  มีเรื่องอะไรทำให้เหนื่อยหรือฮะ คุยกันได้นะฮะ 

ฉัน: ไว้เจอกันที่โรงเรียนดีกว่า คืนนี้คุยกันแค่นี้ก่อนนะคะ

ทอมรุ่นน้อง: ก็ได้ฮะ พรุ่งนี้เจอกันฮะ

ถึงฉันจะมีความสุขกับการคบชู้สู่ทอมสองคนในเวลาเดียว แต่ความสัมพันธ์เชิงซ้อนแบบนี้ก็ดำเนินไปได้ไม่นาน เหมือนที่คนโบราณกล่าวไว้ว่า ‘ความลับไม่มีในโลก’ เมื่อความจริงปรากฎ ความเท็จก็ย่อมมลาย และฉันก็จำเป็นต้องเคลียร์

แม้ใจจริงส่วนลึกฉัน ‘อยากเก็บทอมไว้ทั้งสองคน’ แต่ในเมื่อไม่มีทอมไหนยอมรับได้ ฉันจึงตัดสินใจเดินออกมาจากความสัมพันธ์ที่ไม่ลงตัวนั้น  พอดีกับเป็นช่วงสอบเอ็นทรานซ์ จึงเป็นข้ออ้างที่สมเหตุสมผลในการที่ฉันจะทำตัวห่างเหิน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก ผู้ชายในร่างหญิงทั้งสองคนยังคงโทรศัพท์มาคุย รวมถึงชวนเล่น Sex Phone  อยู่เป็นระยะ ๆ และฉันก็จำเป็นต้องคุยต้องเล่นด้วยตอบเพื่อถนอมความรู้สึกไม่ให้ร้าวฉานและนำไปสู่บทสรุปเลวร้ายเหมือนที่เป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์

จนกระทั่งผลสอบเอ็นทรานซ์ประกาศออกมา ปรากฎว่าฉันสอบติดที่รูสะมิแล ตอนแรกฉันไม่คิดที่จะไป พ่อแม่พี่น้องก็ไม่มีใครสนับสนุนให้ฉันไป แต่เมื่อมาคิดดูว่า ถ้าฉันอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถ้าฉันอยากจะตัดใจจากสองทอมจอมตื๊อให้ได้ การไปอยู่ในสถานที่ห่างไกลจากกรุงเทพฯ กว่า 1000 กิโลเมตร ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

3.

ที่รูสะมิแล

ฉันรู้สึกแปลกแยกกับทุกสิ่งทุกอย่าง และไม่มีสมาธิในการเรียนเอาเสียเลย เพราะยังวนเวียนอยู่กับความคิดคำนึงถึงสองทอมอยู่วันยันค่ำ ผลการเรียนเทอมแรกของฉันแย่มาก

เข้าสู่เทอมสอง ฉันก็ยังไม่ดีขึ้น เหมือนคนที่ตกอยู่ในวังวนของความผิดหวังซ้ำซาก รุ่นพี่หลายคนพยายามเตือนสติ คอยให้กำลังใจ ช่วยติว แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันผ่านปี 1 ไปด้วยสถานภาพที่ล่อแหลมต่อการถูกรีไทร์!!!

ปี 2

ฉันรู้สึกเข้มแข้งขึ้น อาจเป็นเพราะปรับตัวได้ หรือไม่ก็เจอเพื่อนที่ดี ฉันจึงเริ่มสนุกกับการอยู่ที่รูสะมิแล และบางที...อาจเป็นเพราะฮอร์โมนเพศหญิงที่เพิ่มขึ้น ทำให้ฉันเริ่มมีความรู้สึกนึกคิดที่เปลี่ยนไป ฉันยอมรับว่า ฉันมีความต้องการทางเพศชายมากกว่ากว่าทอม ฉันเริ่มหันมาสนใจมองผู้ชายหน้าตาดี ฉันจะรู้สึกประหม่าตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายบางคน  จากนั้นฉันก็เริ่มมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชาย ซึ่งนำไปสู่การการรู้จักรุ่นพี่ผู้ชาย โดยเฉพาะรุ่นพี่ในกลุ่มที่เล่นดนตรี รวมทั้ง G

4.

ฉันรู้มานานแล้วว่า G มีแฟนชื่อ PP แต่ฉันก็ยังแอบชอบเขา อาจเป็นเพราะเขามีส่วนผสมของธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ ที่ในสัดส่วนที่เหมาะสมกับผู้หญิงราศีธนูอย่างฉัน

ที่สำคัญ PP เรียนจบ 3 ปีครึ่ง อีกครึ่งปีที่เหลือจึงเกิด ‘พื้นที่ว่าง’ ทางความรู้สึกของ G และฉันก็อยากเข้าไปจับจองพื้นที่ว่างนั้น

มันเริ่มจากความรู้สึกหวิว ๆ ที่เขามองสบตา รู้สึกสะท้านที่เขาทักทายพูดคุยด้วย  รู้สึกโหยหาที่จะได้เจอทุกวัน รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้ดูแลเอาใจใส่ และรู้สึกอยากรู้อยากเห็น

สมัยนั้น ‘เหล็กดัดฟัน’ ยังไม่เป็นค่านิยมเหมือนอย่างปัจจุบัน และฉันอาจจะเป็นนักศึกษาไม่กี่คนในรูสะมิแลก็ได้ที่ใส่เหล็กดัดฟัน พูดอีกอย่างคือ ฉันเป็นผู้หญิงยุคแรก ๆ ที่ใส่เหล็กดัดฟันซึ่งมันไม่ใช่ความเท่ห์เหมือนอย่างสมัยนี้ ฉันกลับรู้สึกเป็นปมด้อย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเชื่อมาตลอดว่า G ไม่เคยคิดกับฉันเกินกว่าเด็กผู้หญิงที่มีรอยยิ้มหลังเหล็กดัดฟัน เด็กผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเอง เด็กผู้หญิงที่อยากได้รับความสนใจจากรุ่นพี่หน้าหวานที่มีฟันเรียงสวยเป็นระเบียบ รุ่นพีที่มีรอยยิ้มเป็นเอกลักษณ์ และรุ่นพี่ที่สาว ๆ หลายคนแอบปลื้ม แต่ไม่กล้าเดินเข้าไปหา ไม่กล้าเดินเข้าไปคุยด้วย ไม่กล้าเดินไปขอหอมแก้มแล้ววิ่งหนี...อย่างฉัน

ฉันกล้ามากกว่านั้นอีก

ฉันกล้าขนาดไปหาเขาถึงห้องเช่าโกโรโกโส  ห้องที่เขาเคยเล่าให้ฟังว่า ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่กำเนิดเพลง ‘นกที่บินข้ามฟ้า’

ฉันชอบเพลงนั้นมาก  มันเป็นหนึ่งในเพลงที่ทำให้ฉันมีกำลังใจและรู้สึกดีมาก ๆ เมื่อตอนที่มาอยู่รูสะมิแลใหม่ ๆ โดยเฉพาะท่อนนั้น

...ดั่งนกที่บินข้ามฝ่า ทะเลน้ำตา มายาตะวัน ไม่หวั่นไหวตาม...

ฉันถึงกับน้ำตารื้นในครั้งแรกที่ได้ยิน และเคยแอบคิดเล่น ๆ ว่า วันหนึ่งฉันจะต้องร้องเพลงนี้กับเขาบนเวทีให้ได้ แต่โอกาสนั้นก็ยังมาไม่ถึง

5.

คืนหนึ่ง...

ฉันไปดู G เล่นดนตรีในงาน ๆ หนึ่งของชมรมอะไรสักแห่งของมหาวิทยาลัย ฉันรู้ด้วยประสบการณ์ของคนที่เคยคลุกคลีกับกิจกรรมเวทีว่าคืนนั้นมีหลายสิ่งหลายอย่างขาด ๆ เกิน ๆ รวมทั้งสายกีตาร์ G ต้องฝืนเล่นทั้ง ๆ ที่กีตาร์สายแรกขาดไปตั้งแต่ยังไม่จบเพลงแรก พอขึ้นเพลงที่สอง ไมโครโฟนก็หอนขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ในขณะเล่น และเริ่มมีเสียงโห่ จนจบเพลงที่สอง G ก็เดินลงเวทีไปเฉย ๆ

คืนนั้น...

ฉันไปหา G ที่ห้องโกโรโกโส เขาอยู่ในอาการเมา ตาแดงก่ำยบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้ ฉันเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ เขา เอื้อมมือไปเกาะกุมมือเขาเพื่อปลอบใจ  แต่แล้วโดยไม่ทันคาดคิด ผู้ชายที่เคยสุภาพกับฉัน ผู้ชายที่ไม่เคยแม้แต่จะทำให้ฉันคิดว่าเขาจะกล้าทำมิดีมิร้ายกับฉัน กลับดึงฉันเข้าไปกอด ฉันตัวแข็ง ใจเต้นระทึก ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลูบหลังเขาอย่างแผ่วเบา นึกในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วหน้าที่ซบนิ่งอยู่ไหล่ฉันก็เริ่มขยับซุกไซ้ซอกซอนอยู่แถวซอกคอสลับใบหู ลมหายใจคละคลุ้งด้วยกลิ่นเหล้า แต่แทนที่จะเหม็น มันกลับกระตุ้นอารมณ์ฉันอย่างประหลาด เขาบรรจงจูบไล่จากหน้าผากเรื่อยลงมาที่คิ้ว ตา แก้ม คาง ตอนนั้นฉันรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ จนเมื่อเขาประกบริมฝีปากกับปากของฉัน และพยายามใช้ลิ้นดุนดันผ่านปราการเหล็กดัดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของฉัน ฉันจึงรู้สึกตัวตื่นจากภวังค์ เบนกายฉันขัดขืน เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายลดต่ำลงที่หน้าอก ฉันบ่ายเบี่ยงด้วยสัญชาติญาณเอียงอาย แต่เหมือนยั่วเย้าให้เขายิ่งอยากขยำขยี้ฉันให้แหลกยับไปกับมือ เขาจับฉันกดลงบนที่นอน พยายามใช้ฟันปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ฉันใส่อยู่  ฉันดิ้นรนและขยับหนีด้วยความตื่นตระหนก เมื่อไม่สำเร็จ เขาจึงอาศัยจังหวะที่ฉันตกใจกระชากเสื้ออย่างแรง กระดุมที่กลัดติดสาบเสื้อกระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง ฉันนึกอยากกรีดร้อง แต่ไม่กล้า ในขณะที่มือฉันผลักไสเขา แต่ในใจฉันกลับโหยหาเขา ในขณะที่ใจเต้นระทึก ฉันกลับกลัวว่าเขาจะผละหนี

เขาสอดแขนยกดุนหลังฉันขึ้น และใช้มือเดียวปลดตะขอชั้นในอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกอาย ยกมือขึ้นปิดบัง เขาผลักมือฉันออก หยุดมองด้วยสายตาหื่นกระหาย ก่อนจะซุกหน้าลงไปเบียดแทรกชอนไชราวกับจะมุดหายเข้าไปทั้งตัว มันเป็นประสานงานกันของอวัยวะส่วนต่าง ๆ อย่างน่าทึ่ง ปากดูดอม มือคลึงเคล้น ลิ้นโลมเลีย และทุกครั้งที่เขาใช้ฟันขบกัดเบา ๆ ตรงส่วนยอดที่ชูชันนั้น ฉันก็ต้องเผลอร้องครางออกมาทุกครั้ง

ฉันใช้มือจิกผมเขาแทนคำบอกว่า ‘พอได้แล้ว’  แต่เขาอาจแปลความเป็น ‘ขออะไรที่มันสะใจมากกว่านี้อีก’  จึงเลื่อนใบหน้าต่ำลงไป ต่ำลงไป ต่ำลงไป จนประชิดเขตแดนที่เป็นเนินหญ้าป่าชัฎ ถึงตอนนี้อยู่ ๆ ฉันก็คิดถึงสาวทอมรุ่นพี่ขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบสลัดสบัดทิ้งไปในชัวกระพริบตา

...ลืมมันเถอะ ของจริงรออยู่ตรงนี้แล้ว... ฉันนึกในใจ

เขาปลดตะขอที่ขอบเอวกางเกงขาสั้น รูดซิบ แล้วค่อย ๆ ถอดเลื่อนลงไป ฉันขยับขาช่วยให้มันไปกองที่เท้าเร็วขึ้น เขาระดมจูบพรมตรงหน้าท้องก่อนจะสงบนิ่ง เหมือนทหารที่พรางตัวรอซุ่มโจมตีศัตรู ฉันสัมผัสถึงความสากจากหนวดเคราต้นตอสั้น ๆ ที่ชวนเสียวสยิว รับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ และลิ้นเปียก ๆ ที่โลมเลียอยู่บริเวณสะดือ และต่ำลงไป ต่ำลงไป ต่ำลงไป

“หยุดเถอะค่ะ” นึกด่าตัวเองในใจที่หลุดคำนั้นออกไป โชคดีที่เขาไม่ได้ยิน

“อย่าค่ะ” อีกแล้ว ปากกับใจไม่ตรงกันอีกแล้ว เมื่อเขาใช้มือละลาบละล้วงเข้าไปในกางเกงในซึ่งบัดนี้เป็นอาภรณ์เพียงชิ้นเดียวที่หลงเหลือติดตัวฉัน ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วของเขาสัมผัสถูก ‘จุดอ่อน’ ของฉัน

ฉันเริ่มจินตนาการถึงจิตรกรที่เตรียมสีและแปรงหรือพู่กันที่พร้อมจะระบัดระบายลงบนแผ่นเฟรม...มันจะเป็นภาพอะไรนะ...ฉันคิดในใจ

...สีน้ำ สีฝุ่น สีน้ำมัน เรียลลิสต์ติก แอ็บสแตร็ค...แต่ไม่ว่าภาพอะไรก็ตาม ฉันเชื่อว่ามันต้องเป็นภาพที่ดีอย่างแน่นอน

“ขอโทษ!”

...เฮ้ย! อะไรวะ? ได้ไงเนี่ย!... ฉันร่ำร้องในใจ แต่คำพูดที่โพล่งออกไปคือ

“ทำไม...ทำไมพี่ทำอย่างนี้?”

ฉันร้องไห้ น้ำตามันไหลอกมาเอง ไม่รู้เป็นเพราะความโกรธหรือเสียดาย

“พี่ขอโทษ พี่ลืมตัว” เขามีสีหน้าสำนึกผิด

...โธ่โว้ย!!! จะมาสำนึกผิดอะไรกันตอนที่มันกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้วะ…ฉันวีนแตกอยู่ในใจ แต่คำที่พูดกับเขาคือ

“พี่ไม่น่าทำแบบนี้ ต่อไปนี้ระหว่างเราจบกันแค่นี้ P2 จะไม่มาหาพี่อีก”

ฉันรีบคว้าเสื้อกางเกงขึ้นมาสวมก่อนผลุนผลันออกมาในสภาพกระเซอะกระเซิงที่สุดในชีวิต หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยคิดที่จะไปหาเขาที่ห้องเช่าโกโรโกโสนั้น หรือแม้แต่จะเฉียดกรายเข้าใกล้เขาอีก

...คนอะไร หลอกให้อยากแล้วก็หยุดซะงั้น!!!

และนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไม?

ตอนนี้ฉันกำลังมองหาผู้ชายสักคนที่จริงใจ จริงจัง คุยเรื่องทะลึ่งกันได้ พร้อมจะเป็นผู้นำพาฉันได้ทุกเรื่อง ไม่ถอดใจท้อถอยกลางทาง และพร้อมจะทำให้ฉันมีความสุข ไม่ปล่อยให้อารมณ์ค้างกลางคัน!!!