คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Way 8 จูบแรก
WAY 8
(จูบแรก)
“คืนนี้จะกลับจริงเหรอ? มันดึกแล้วนะให้พี่ไปส่งมั้ย”
แบคฮยอนอดเป็นห่วงคนตัวเล็กไม่ได้ ตอนนี้เวลามันล่วงเลยมาจนจะเที่ยงคืนอยู่แล้วแต่คนตัวเล็กก็ดึงดันจะกลับบ้านให้ได้ แบคฮยอนจะไปส่งก็ไม่ยอมบอกว่าอยากให้เขาพักผ่อนบ้างคยองซูนี่ดื้อจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้จริงๆ แล้วคืนนี้ไม่ต้องสูบบุหรี่แล้วนะเหล้าก็ห้ามกินด้วย คืนนี้รีบไปนอนเอาแรงเลยเดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ไปทำงานได้อย่างโปร่งตัว”
คยองซูชี้นิ้วสั่งแบคฮยอนเหมือนแม่ คนตัวโตยกยิ้มบางๆ คยองซูตัวก็แค่นิดเดียวแต่ทำไมนะแบคฮยอนถึงคิดว่าคยองซูนั้นเข้มแข็งมาก เข้มแข็งกว่าพวกผู้ชายอกสามศอกร่างใหญ่อีกตั้งหาก ชีวิตของคยองซูไม่ได้สวยหรูแบคฮยอนรู้ดี คยองซูลำบากแบคฮยอนรู้ แต่คยองซูไม่เคยท้อไม่เคยท้อเลยจริงๆ
“แต่พี่เป็นห่วงจริงๆ นะคืนนี้นอนกับพี่ก็ได้เตียงพี่กว้างพอหรอกน่า”
แบคฮยอนขยี้หัวคยองซูจนมันฟู คนตัวเล็กยิ้มกว้างกับมุกของแบคฮยอนถึงมันจะไม่ขำมากมายแต่คยองซูก็ชอบนะ อย่างน้อยแบคฮยอนก็ไม่เอาแต่ซึมเศร้าอย่างเดียว
“ไม่เป็นไรจริงๆ ผมกลับดีกว่าชุดก็ไม่มี”
“ชุดพี่ก็ได้ไง”
“ไม่เอาหรอกของเจ้านายเลขาห้ามใส่”
“จริงๆ เลยเรานี่”
แบคฮยอนถอดใจกับความดื้อของเด็กน้อย คยองซูโค้งให้เขาทีหนึ่งก่อนจะเดินออกไป แบคฮยอนยืนยิ้มอยู่ที่เดิมสักพัก ก่อนจะเดินออกไปยังระเบียงเพื่อรับลมในหัวของแบคฮยอนกำลังหาเหตุผลให้กับตัวเอง ทำไมเวลาอยู่กับคยองซูแบคฮยอนถึงลืมซูจองไปจนหมด ทำไมเพียงแค่รอยยิ้มบางๆ ของคยองซูความเครียด เศร้า ทุกอย่างที่เกาะกุมหัวใจของเขาเหมือนถูกสลัดทิ้งไปจนหมด แถมเวลาที่อยู่ด้วยกันหัวใจของแบคฮยอนที่เหมือนต้นไม้ที่กำลังแห้งตาย เหมือนกับว่ามันได้น้ำและปุ๋ยที่ดีจนมันเริ่มกลับมาผลิใบอีกครั้ง คยองซูกำลังทำอะไรกับเขาคยองซูกำลังจะเป็นยารักษาเขาหรือไง
ครื้นนนน
แบคฮยอนเงยหน้ามองท้องฟ้า เมฆหนาทึบบทบังดวงจันทร์ที่เคยส่องสว่าจนหมดฝนกำลังจะตกสินะ แบคฮยอนนึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่บอกว่าจะกลับบ้านขึ้นมา ขายาวของเขาก้าวเข้ามาในห้องนอนหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเด็กดื้อทันที
ตู้ด…
ไม่รับคยองซูไม่รับโทรศัพท์ยิ่งฝนใกล้จะตกเท่าไหร่แบคฮยอนก็เป็นห่วงมากขึ้นเท่านั้น แบคฮยอนเดินวนเหมือนหนูติดจั่นมือของเขาก็กดโทรหาคยองซูอยู่เรื่อยๆ
ซ่า…
หมดความอดทนทันทีเมื่อเม็ดฝนทิ้งตัวลงสู่พื้นดิน แบคฮยอนหยิบกุญแจรถพร้อมกับร่มเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว แบคฮยอนขับรถวนอยู่แถวคอนโดของตัวเอง เขาคิดว่าคยองซูน่าจะยังไม่ได้ไปไหนเพราะดึกป่านนี้แล้วแท็กซี่จะเข้ามาถึงคอนโดของเขาก็คงน้อย ถ้าจะให้เร็วก็ต้องเดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร สอดส่องสายตาไปทั่วขณะอยู่ในรถแบคฮยอนขับรถมาจนถึงป้ายรถเมล์นึกโล่งใจที่ยังเห็นคนตัวเล็กอยู่ในนั้นจริงๆ สภาพของคยองซูชุ่มไปด้วยฝนร่างเล็กพยายามกอดตัวเองบรรเทาความหนาว แบคฮยอนติดสินใจเดินลงจากรถพร้อมกับร่มและเสื้อสูทที่ถอดทิ้งไว้ในรถ คยองซูเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมีเสื้อสูทราคาสูงวางคลุมบนไหล่ของตัวเองรีบหันหลังมามองคนที่คลุมมันให้เขา
“พี่แบคฮยอน”
คยองซูโล่งใจไปหน่อยนึกว่าจะโดนพวกโรคจิตข่มขืนซะแล้ว พอหันมาแล้วเป็นแบคฮยอนนั้นค่อยวางใจได้สักหน่อย แต่ที่วางใจไม่ได้ก็เพราะสายตาที่แบคฮยอนส่งมานี่สิ
“ดื้อจนเป็นไงล่ะ”
แบคฮยอนดุคยองซูเป็นเด็กๆ เลย คยองซูยู่ปากงอแงไม่ชอบใจที่โดนดุแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้ละโทษให้คยองซู
“ถ้าฟังพี่ป่านนี้ก็ไม่ต้องมาเปียกฝนให้หนาวแบบนี้แล้ว”
“ก็ใครจะรู้ว่าฝนจะตก ตอนที่อยู่บนดาดฟ้าท้องฟ้ายังโล่งอยู่เลยอากาศมันเปลี่ยนแปลงบ่อยเหมือนอารมณืพวกผู้หญิงเวลารอบเดือนไม่มาเลยเนอะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ไปกลับไปห้องพี่ได้แล้ว”
คยองซูหน้างอง้ำเหมือนตัวเองพยายามจะเปลี่ยนเรื่องแต่แบคฮยอนดันรู้ทัน คนตัวเล็กถูกโอบเอวโดยแบคฮยอนที่ต้องการจะกางร่มคันเล็กให้พอสำหรับเขาทั้งสอง
คยองซูหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่กอดกันมาก็หลายทีแล้วแต่ทำไมนะคยองซูถึงเขินการกระทำครั้งนี้ของแบคฮยอน เหมือนกับว่าความรู้สึกครั้งนี้มันต่างออกไป แบคฮยอนและคยองซูมีความรู้สึกที่ต่างจากเดิมเหรอ…
“ฮัดชิ้ววว!!”
คยองซูเอาผ้าเช็ดหัวปิดจมูกไว้หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแบคฮยอนก็สั่งให้คยองซูนั่งรอเขาอยู่บนเตียงแล้วเช็ดหัวให้แห้งห้ามเดินไปมาเดี๋ยวไข้จะขึ้น ส่วนตัวเองจะออกไปเตียมยาและก็พวกเจลลดไข้มาให้
“หะๆๆ ฮัดชิ้ววว!!” คยองซูเบ้ปากไม่ซบอารมณ์ ป่วยแบบนี้ไม่ชอบเลยหัวก็หนักตัวก็ร้อนทำงานอะไรก็ไม่ได้ แล้วป่านนี้จะตีหนึ่งอยู่แล้วเขายังทำให้แบคฮยอนยังไม่ได้นอนเลย คยองซูเป็นเลขาที่แย่มาก “จะมาเป็นอะไรตอนนี้นะไอ้หวัดบ้า”
“ก็เพราะใครล่ะไอ้ไข้หวัดพวกนี้ถึงมาเยือนได้”
ระหว่างที่คยองซูกำลังบ่นกระปอดกระแปดแบคฮยอนก็เข้ามาพร้อมถาดยาและพวกเจลลดไข้เยอะแยะไปหมด แบคฮยอนวางมันลงบนเตียงข้างๆ ตัวคยองซูตามด้วยตัวของเขาที่นั่งลงเหมือนกัน จับให้คนตัวเล็กนั่งหันหน้ามาทางเขาก่อนจะจับเอาผ้าเช็ดหัวที่คยองซูเช็ดอยู่เปลี่ยนเป็นเขาเองที่เช็ดให้
“เช็ดผมมาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่แห้งอีก แบบนี้หวัดมันจะหายได้ยังไง”
“ก็มันไม่แห้งอ่ะ จะให้ผมทำไง”
ใบหน้าแดงเพราะพิษไข้เริ่มคุกคามเถียงคำไม่ตกฟาก แบคฮยอนเลยเขย่าหัวคยองซูแรงๆ ไปหลายทีจนอีกคนเริ่มงอแงอีกรอบแล้ว
“งื้อออ ผมไม่สบายนะพี่มาแกล้งแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“ไม่ได้แกล้ง เด็กมันดื้อก็ต้องโดนลงโทษ”
แบคฮยอนยังไม่เลิกเขย่าหัวของคยองซู คนตัวเล็กที่มึนหัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วบวกกับแรงที่โคลงหัวไปมาทำให้ทรงตัวไม่ได้ร่วงลงไปจากเตียง แบคฮยอนที่กำลังแกล้งคยองซูอยู่ตกใจพยายามดึงคยองซูไว้แต่ก็ไม่ทันร่างของทั้งคู่ร่วงลงไปนอนทับกับอยู่กับพื้น โดยที่คยองซูตกลงไปก่อนตามด้วยแบคฮยอนที่ทาบตัวอยู่ข้างบน
“อ๊า!! เพราะพี่คนเดียวเลยผมถึงร่วงมาข้างล่างเนี่ย”
คยองซูโวยวายลั่นตากลมโตปิดสนิทแทบไม่มีแรงจะลืมเพราะพิษไข้ มึนไปหมดคยองซูรู้แค่นี้จริงๆ แบคฮยอนเอามือชันพื้นเตรียมจะลุกออกแต่กลับมีบางอย่างดึงดูดเขาไม่ให้ลุกออกจากตัวของคยองซูไป ริมฝีปากอิ่มนั่นไงล่ะตอนนี้มันอยู่ห่างจากเขานิดเดียวเอง
“คอยงซู”
แบคฮยอนเรียกอีกคนคยองซูนิ่งไปแล้ว ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอนั่นทำให้แบคฮยอนรู้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว แบคฮยอนระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูทั้งที่กำลังโวยวายอยู่แท้ๆ แต่กลับหลับไปได้อย่างง่ายได้ แบคฮยอนค่อยๆ เลื่อนหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ๆ คยองซู ตอนนี้เหมือนกับมีแม่เหล็กออกมาจากปากอิ่มนั่นมันกำลังฉุดดึงแบคฮยอนให้เข้าไปลิ้มลอง
“อื้มม!”
คนตัวเล็กครางออกมาอย่างขัดใจเมื่อตัวเองกำลังถูกรุกราน ริมฝีปากบางของแบคฮยอนกำลังละเลียดริมฝีปากอวบอิ่มซึ่งร้อนเพราะพิษไข้นั้นช้าๆ มันหวานนุ่มตลบอบอวลไปหมด ถึงแม้คยองซูจะเป็นไข้แต่รู้มั้ยว่าความหวานพวกนั้นยังคงไม่หายไปไหน
“พี่กำลังเป็นอะไรเรารู้มั้ยคยองซู พี่กำลังทำอะไรอยู่ พี่กำลังจะทำให้เราเจ็บหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ ที่ทำแบบนี้กับเราทั้งที่ยังทิ้งอดีตไม่ได้”
แบคฮยอนระบายยิ้มเศร้าออกมาหลังจากผละจูบออกมาแล้ว แบคฮยอนลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มคยองซูขึ้นเตียงห่มผ้าและแปะเจลลดไข้ไว้บนหน้าผากใส
“อ่ายังไม่ได้กินยาเลยสินะ”
แบคฮยอนเพิ่งนึกขึ้นได้ แต่จะทำไงได้ล่ะในเมื่ออีกคนหลับไปแล้วไม่เป็นไรหรอกมั้ง แบคฮยอนปิดไฟในห้องเหลือไว้เพียงไฟที่หัวเตียง ร่างสูงเดินกลับมาล้มตัวนอนบนเตียงแทรกร่างกายเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับคยองซู ทันทีที่แบคฮยอนนอนนิ่งมือเล็กของคยองซูก็วาดมากอดที่เอวเขาพร้อมกับซุกหน้าลงบนอกเขาอีกด้วย
“พี่ไม่ใช่หมอนข้างนะเด็กดื้อ”
แบคฮยอนจัดท่านอนของตัวเองและคยองซูให้อยู่ในท่าสบายที่สุด ตอนนี้เขาก็โอบกอดคยองซูและคยองซูเองก็กอดเขา แบคฮยอนกดจมูกลงไปบนเรือนผมนุ่มของคยองซูสูดเอาความหอมของแชมพูที่คยองซูใช้ มันคือกลิ่นเดียวกับที่แบคฮยอนใช้แต่ทำไมนะแบคฮยอนรู้สึกว่ามันหอมมากกว่าเวลาอยู่ที่ผมของคยองซู
“ฝันดีครับคนป่วย”
แบคฮยอนหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป…
คยองซูลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า สายตาของของเขาประทะเข้ากับอกที่ไม่ใหญ่มากแต่อบอุ่นที่สุดของแบคฮยอน ตอนนี้คยองซูนอนอยู่ในอ้อมกอดของแบคฮยอน คนตัวเล็กยิ้มอายพร้อมกับแก้มใสที่แดงจัด อาการไข้ที่ถึงแม้จะยังรุมเร้าอยู่แต่มันก็เบากว่าเมื่อคืน ทำให้คยองซูไม่ปวดหัวอะไรมากแล้ว
มือเล็กเอื้อมไปจับแขนของแบคฮยอนพยายามจะดึงมันออกแต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกับว่าแบคฮยอนกำลังขืนให้มันอยู่ที่เดิมเลย แล้วคยองซูก็ถึงบางอ้อทันทีที่สายตาของเขาสบเข้ากับตาของแบคฮยอน ร่างสูงระบายยิ้มออกมาพร้อมกับกดจมูกลงที่หน้าผากซึ่งนั่นทำให้คยองซูอึ้งเป็นอย่างมาก
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“พะ พี่ทำอะไร!”
คยองซูพูดออกมาติดๆ ขัดๆ ทำให้แบคฮยอนรู้ตัวว่าเมื่อกี้เขาเผลอทำอะไรไป เขาคิดว่ามันเหมือนเมื่อคืนที่เขาแอบขโมยจูบของคยองซูไป แต่นั่นมีเพียงเขาคนเดียวที่รู้คยองซูหลับไปรู้เรื่องไปแล้วในตอนนั้น
“เอ่อ พี่เผลอน่ะขอโทษนะ”
แบคฮยอนคลายอ้อมกอดของตัวเองออกพร้อมกับลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว คยองซูลุกขึ้นนั่งหัวใจที่เต้นแรงข้างในอกมันเต้นราวกับว่าโดนระเบิด ใบหน้าแดงอยู่แล้วกลับแดงจนคล้ายมะเขือเทศ
“เผลอบ้าอะไรกันเล่าแบคฮยอนคนบ้า”
ฮร้ายฟินนนนน พี่แบคมันเริ่มรู้สึกละหลังจากที่โง่มา7ตอนฮาาา
มีแอบจุ๊บน้องด้วยนะ บางคนเห็นชื่อตอนแล้วคงคิดว่าเปรมแกล้งอีกชิมิล้า
คราวนี้มาจริงไม่มีแกล้ง 55555 ไม่มีเวลาแต่งเลยจริงๆ
แต่พยายามมาเพราะคิดถึงคนอ่านที่น่ารักทุกคน
เปรมแต่งก็เพราะว่าทุกเม้นเป็นกำลังใจให้เปรม
พยายามคิดให้ออก เพื่อคนอ่านจะได้ไม่รอนาน ถึงแม้ฟิคเปรมจะไม่หรูหรา
แต่ของแค่มีคนอ่านก็พอใจละ ใครอ่านกันเป็นยังไงบ้างก็เม้นให้ด้วยนะ
เม้นยาวๆ รักจริงจากใจจจจจ <3
ติดแท็ก #คยองรับจ้าง ทวีต @JP_Fairy
farry 1000%
ความคิดเห็น