คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Way 7 กอดปลอบ
WAY 7
(กอดปลอบ)
รอมานานแล้ว คยองซูยืนรอแบคฮยอนอยู่หน้าหอพักมานานแล้ว คนตัวเล็กเตะฝุ่นเล่นไปมาอย่างรู้สึกไม่ดี ไม่รู้สินะคยองซูคิดว่ายังไงแบคฮยอนก็ต้องมารับแน่ แต่ทำไมป่านนี้แบคฮยอนยังไม่มาอีกนี่อีกแค่ยี่สิบนาทีคยองซูก็จะเข้าเรียนแล้วนะ
“อีกห้านาทีนะคยองซูเผื่อเขาอาจจะรถติดก็ได้”
บอกกับตัวเองอย่างให้กำลังใจ คยองซูกำลังเจ็บและรู้สึกน้อยใจทั้งที่นัดแนะตอบรับคำเขาอย่างดีแล้ว แต่ทำไมป่านนี้แบคฮยอนยังไม่มาอีกนะ หรือว่าแบคฮยอนจะลืมลืมว่ามีคยองซูยืนรออยู่ตรงนี้
“ฮึก!”
กัดปากกลั้นเสียงสะอื้นทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาด้วย ทำไมคยองซูต้องน้อยใจแบคฮยอนมากขนาดนี้ ทำไมแบคฮยอนถึงได้เข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของคยองซูมากขนาดนี้ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นฟ้าซ่อนหยดน้ำตา มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำที่หางตาออก ก่อนจะเดินออกมาจากหอพักไปยังป้ายรถเมล์ในที่สุดวันนี้คยองซูก็ต้องขึ้นรถไปเรียนเองเหมือนเดิมสินะ
“ครับพี่ลู่หาน”
คยองซูยกโทรศัพท์ขึ้นมาประกบลงที่ใบหู ตอนนี้คยองซูกำลังจะกลับหอท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดจนใกล้จะมองไม่เห็น คยองซูเลยเลือกที่จะนั่งแท็กซี่ดีกว่ารถเมล์ที่เวลาเย็นๆ แบบนี้คนจะเยอะเป็นพิเศษ แต่พอรถแท็กซี่กำลังจะออกตัวจากมหาลัยโทรศัพท์จากลู่หานก็ดังขึ้น
“เหรอครับ วันนี้ผมมีเรียนไม่ได้เข้าไปทำงานครับ”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อลู่หานเอ่ยคำพูดถึงแบคฮยอนที่วันนี้ไม่ยอมเข้าไปทำงาน แถมพอลู่หานจะติดต่อก็ไม่ได้ปิดเครื่องตลอด
“ครับๆ เดี๋ยวผมเข้าไปดูให้ก็ได้ครับ” ลู่หานวานให้คยองซูเข้าไปดูแบคฮยอนให้ทีเพราะเขาไม่สามารถไปหาเพื่อนเจ้าปัญหาได้ในตอนนี้เพราะมินซอกสุดรักกำลังงอนเขาเรื่องที่เขาไม่สามารถพาไปผับได้ “พี่ครับไป XX ครับ”
คยองซูบอกคนขับรถให้พาร่างตัวเองไปยังคอนโดของแบคฮยอน ไม่นานรกสีเหลืองก็มาหยุดอยู่หน้าคอนโดหรูที่เป็นที่พักของประธานเจ้าปัญหา คนตัวเล็กรีบขึ้นมายังห้องของแบคฮยอนเคาะประตูอยู่สองสามทีเมื่อเห็นอีกคนไม่เปิดประตูคนตัวเล็กเลยใช้แผนเดิมคือการไขกุญแจเข้าไปเอง แต่กลับไม่เหมือนทุกครั้งแบคฮยอนไม่อยู่ในห้อง ทุอย่างในห้องไร้วี่แววของแบคฮยอนมีเพียงแค่แก้วเบียร์ที่ถูกกินไปเพียงครึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น
“พี่แบคฮยอน!”
คยองซูตะโกนเรียกหาเจ้าของห้องทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าในห้องไม่มีคนอยู่แต่ก็ยังตะโกนหา ผลที่ได้รับมาก็มีเพียงความว่างเปล่า คยองซูตั้งหลักไม่ถูกแบคฮยอนไปไหนติดต่อก็ไม่ได้ แถมเบียร์ที่ถูกกินไว้ไม่หมดนั่นไม่ใช่แบคฮยอนเลย คนตัวเล็กเริ่มใจไม่ดี
“ฮึก…พี่ไปไหน แบคฮยอนไปไหน”
ทรุดตัวนั่งกลางห้องคยองซูกลัวว่าแบคฮยอนจะเป็นอะไรไป กลัวว่าแบคฮยอนจะคิดสั่นกระโดดตึกฆ่าตัวตาย…ใช่กระโดดตึก ดาดฟ้าที่นี่มีดาดฟ้านิ คนตัวเล็กรีบวิ่งไปยังบันไดในเวลานี้ลิฟท์ไม่เร็วทันใจซะแล้วจากตรงนี้ไปยังดาดฟ้าก็น่าจะประมาณสามชั้นคยองซูวิ่งไหวอยู่แล้ว
“แฮกๆ”
คยองซูหอบหายใจเข้าปอดอย่างเหนื่อยหอบ คนตัวเล็กเกาะบานประตูเอาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว สายตาโตกลมมองไปทั่วดาดฟ้าจนเจอเข้ากับร่างที่คุ้นเคยกำลังมองออกไปยังวิวยามค่ำคืนที่สวยงาม แสงไฟระยิบระยับทำเอาคยองซูยิ้มขึ้น ขาเล็กเดินเข้าไปยืนข้างๆ กับแบคฮยอน คนตัวสูงมองหน้าคยองซูสายตาว่างเปล่านั้นทำเอาคยองซูใจหาย นิ่งเกินไปแบคฮยอนนิ่งเกินไปเหมือนกับวันแรกที่เจอกันเลย
“ทำไมขึ้นมาอยู่บนนี้ครับ ผมหาไปทั่วจนเหนื่อยเลยรู้มั้ย”
คยองซูเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก สายตาหวานกำลังมองดูบรรยากาศสวยงามไม่วางตา
“หาเจอได้ยังไง”
แบคฮยอนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชารู้มั้ยว่าคยองซูนั้นเจ็บแปลบไปทั่วทั้งใจ ทำไมต้องใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับเขาด้วย แบคฮยอนคนใจร้าย
“กะ ก็ผมคิดว่าพี่จะฆ่าตัวตายไปแล้วนิ” คยองซูพูดเสียงสั่น มองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่อง “ย่าส์!! นี่พี่สูบบุหรี่จัดอีกแล้วนะผมได้กลิ่นมันฟุ้งไปทั่วเลยนะ”
คยองซูตีไปบนไหล่แบคฮยอนเบาๆ แบคฮยอนไม่ได้หลบเพียงแค่จับมือของคยองซูไว้รวบไว้หลวมๆ หันมามองหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างเต็มตัว สายตาของแบคฮยอนจ้องลึกไปในดวงตากลมจนคยองซูรับรู้ถึงความรู้สึกที่แบคฮยอนส่งมายังเขา มันกำลังบอกว่าคนตัวสูงกำลังเจ็บปวด กำลังสับสน มันสื่อออกมาอย่างปิดบังไว้ไม่มิด
“ก็แค่สูบแก้เครียดน่ะ แต่คราวนี้ไม่ได้กินเหล้าเยอะแล้วนะกินไปครึ่งแก้วเอง”
“ถึงจะบอกว่าสูบแก้เครียดมันก็ไม่ดีนะ” คยองซูยังคงต่อว่า “แต่ว่าพี่เครียดเรื่องอะไรล่ะบอกผมได้นะ อย่าลืมสิว่าผมเป็นเลขาของพี่นะ”
คยองซูฝืนยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีทั้งที่ตัวเองก็กำลังจะรับไม่ไหว ทำไมคยองซูจะไม่รู้ว่าแบคฮยอนเป็นอะไร คยองซูรู้หมดแหละว่าต้นเหตุของอาการพวกนี้มาจากอะไร มาจากคนที่คยองซูอิจฉาไงล่ะ
“ขอกอดหน่อยได้มั้ย”
ทั้งที่คยองซูกำลังบ่นว่าแต่แบคฮยอนกลับพูดคำนี้ออกมาอย่างไม่คาดฝัน แต่รู้มั้ยว่าคยองซูกลับพยักหน้าตกลงให้กับแบคฮยอน คยองซูรู้ว่าแบคฮยอนต้องการคนปลอบและคนๆ นั้นจะเป็นเขาเอง แต่ไม่ใช่ว่าคยองซูจะปลอบแบคฮยอนคนเดียวเพราะแบคฮยอนเองก็จะปลอบคยองซูไปในตัวด้วย
“อื้ม…”
คยองซูตอบรับแบคฮยอน ทันทีที่พูดจบแบคฮยอนก็สวมกอดคยองซูอย่างจังร่างสูงปล่อยหยดน้ำตาไหลออกมาจนคยองซูรู้สึกชื้นตามไหล่ไปหมด ความรู้สึกเจ็บจนใกล้ตายแต่ทำอะไรไม่ได้มันเป็นแบบนี้เอง คยองซูรู้แล้วว่ามันเป็นยังไงคยองซูรับรู้มันจนแจ้งหมดแล้ว
“คยองซูพี่ผิดมากเหรอฮึก พี่มันน่ารำคาญมากขนาดนั้นเหรอ”
แบคฮยอนสะอื้นก้อนใหญ่พร้อมกับพูดออกมาอย่างตัดพ้อ คยองซูน้ำตาไหลไม่หยุดทั้งเจ็บ ทั้งสงสารแบคฮยอนไปในตัวด้วย
“ไม่ครับ พี่ไม่ผิดไม่ผิดอะไรเลยฮือ ไม่เลยจริงๆ”
คยองซูร้องไห้ออกมาจนตัวโยน แบคฮยอนคลายอ้อมกอดออกในทันที คนตัวสูงดูจะตกใจมากเสียด้วยเมื่อเห็นคยองซูร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย มือกร้านยกขึ้นเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กออกพร้อมกับยกยิ้มเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
“เด็กน้อยร้องไห้ทำไมครับ ไม่ร้องนะครับไม่งอแงน้า”
“ฮือๆ ไม่ต้องมาปลอบเลยพี่ก็เหมือนกันแหละ โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วทำไมถึงได้ร้องไห้ตัวโยนแบบนี้อีก”
คยองซูเถียงพลางยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาให้แบคฮยอนเหมือนกัน ดวงตารีเรียวของแบคฮยอนนั้นช้ำน้อยๆ จนคยองซูอดสงสารไม่ได้
“ตาพี่ช้ำหมดเลยรู้มั้ย”
“ตาเราก็เหมือนกันนั่นแหละ ตาโตๆ นี่ปูดเหมือนไข่ห่านเลย”
คยองซูค้อนใส่แบคฮยอนไปก้อนโตก่อนจะหันหน้าไปมองวิวด้านหน้า ดวงตากลมโตหลับลงช้าๆ อย่างต้องการหลบหลีกอะไรบางอย่างที่ตัวเองกำลังจะทำในเวลาอีกไม่ใกล้ไม่ไกลนี้
“พี่รู้มั้ยว่าผมไม่ชอบเลยเวลาเห็นคนที่ตัวเองชอบกำลังร้องไห้เพราะคนอื่นที่ไม่ใช่ โดคยองซู คนนี้”
แบคฮยอนถึงกลับยืนมองคนตัวเล็กนิ่งค้าง ตาโตกลมที่หลับสนิทเหมือนไม่คิดอะไรนั่นทำให้เขากำลังสับสน คยองซูกำลังเล่นอะไรกับเขา คยองซูสารภาพรักกับเขางั้นเหรอ
“ไม่ต้องสนใจมันหรอกพี่ ไปเถอะยังไม่ได้กินอะไรใช่มั้ยเดี๋ยวผมทำอะไรให้กินเอง”
คยองซูจับมือของแบคฮยอนให้เดินตาเขามา มือของแบคฮยอนเย็นมากคงยืนตากลมมานานแล้วสินะ ไม่นาทั้งสองก็มายืนอยู่ในห้องของแบคฮยอน คยองซูไล่คนตัวสูงไปอาบน้ำเพราะเขาสังเกตุเห็นว่าแบคฮยอนยังคงใส่ชุดเมื่อวานอยู่เลย
“มากินได้แล้วครับ”
คยองซูยกข้าวต้มร้อนๆ วางบนโต๊ะทานอาหารสองชาม แบคฮยอนเดินมานั่งลงตรงหัวโต๊ะและตามด้วยคยองซูที่นั่งถัดจากเขาไปทางขวา
“กินเยอะๆ ไปเลยพี่แบคฮยอน นั่นเรียกกินหรือดมน่ะ”
คยองซูบ่นออดเมื่อแบคฮยอนเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวต้มในชามตัวเองจนมันเริ่มเละไม่น่าทานเมื่อก่อนหน้านี้ แบคฮยอนเพียงแค่ยกยิ้มบางๆ ก่อนจะตักข้าวต้มคำเล็กๆ เข้าปากเพราะกลัวคนทำจะเสียใจ คยองซูเห็นแบบนั้นเลยจัดการแย่งช้อนในมือแบคฮยอนมาตักข้าวคำโตจ่อไปที่ปากของแบคฮยอน
“ผมป้อนกินไปเลย”
แบคฮยอนอ้าปากรับช้อนของคยองซูอย่างว่าง่าย จนเวลาผ่านไปสักพักข้าวของแบคฮยอนและคยองซูก็หมดลงไปอยู่ที่ท้องของทั้งคู่หมดแล้ว แบคฮยอนเดินไปนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่นส่วนคยองซูนั้นเดินไปหยิบไอแพดของแบคฮยอนมาเปิดอะไรบางอย่างแล้วยื่นไปที่หน้าของแบคฮยอน
‘บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องเจ็บปวด เพื่อให้เราเติบโตขึ้น จำเป็นต้องผิดพลาด เพื่อให้เราได้เรียนรู้ จำเป็นต้องล้มเหลว เพื่อแลกกับประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่ เพราะบทเรียนที่มีค่าที่สุดในชีวิต คือบทเรียนที่แลกมาด้วยความเจ็บปวด’
แบคฮยอนไล่สายตาอ่านข้อความที่คยองซูเปิดมาให้อ่านจากนั้นก็เงยหน้ามองคยองซูอย่างไม่เข้าใจ
“เวลาผมมีเรื่องอะไรให้คิดหรือว่าเครียดน่ะ ผมมักจะเปิดอินเตอร์เน็ตแล้วหาคำคมมาอ่านย้อมใจนะ บางทีคุณอาจจะใช้มันแบบผมก็ได้ มันช่วยได้นะเชื่อผมเถอะ”
คยองซูยกยิ้มบางๆ ให้กับแบคฮยอนอย่างเอาใจช่วย คยองซูหวังว่าแบคฮยอนจะหายจากอาการพวกนี้สักที ไม่ชอบเลยให้ตายสิคยองซูไม่ชอบเลยจริงๆ
สถานะตอนนี้คนแต่งมึนงงมาก อารมณ์พี่แบคก็อึนเหมือนฉัน
มีแต่น้องคยองที่เริ่มรุกแล้วว กรี๊ดดดด
ไปและค่าาาา
ติดแท็ก #คยองรับจ้าง ทวิต @JP_Fairy
ความคิดเห็น