คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ✖ Brother Sins ✖ P.2 100% (NC-18+) 'hundo'
Brother Sins
( Part 2 )
สองอาทิตย์ต่อมา
เซฮุนไปแล้วพ่อพาเขาบินกลับญี่ปุ่นทันทีหลังจากที่พ่อรู้ความลับของพวกเรา พ่อรับไม่ได้เป็นอย่างมากที่พวกเราแอบทำแบบนี้กัน คยองซูทั้งละอายใจและเสียใจเป็นที่สุดเขารักเซฮุนแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะรั้งเซฮุนเอาไว้ได้ ถึงพ่อจะไม่ได้ด่าทออะไรเขาโดยตรงสักเท่าไหร่แต่เซฮุนนี่สิทั้งโดนตบไปหนึ่งที แล้วก็โดนต่อว่าต่างๆ นาๆ แต่เมื่อพ่อจะหันมาด่าคยองซูเซฮุนก็จะแบกรับทุกอย่างไว้เอง
ยิ่งเซฮุนทำแบบนี้เท่าไหร่คยองซูก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น เซฮุนดีกับเขาทุกอย่างแต่คยองซ฿ทำอะไรเพื่อเซฮุนไม่ได้เลย ตอนที่เซฮุนจะบินกลับญี่ปุ่น เซฮุนอยากจะให้เขาไปส่งที่สนามบินแต่คยองซูก็ไม่อาจทำได้ เขากลัวไปหมด กลัวจะรั้งเซฮุนเอาไว้ กลัวที่จะโดนพ่อด่า กลัวว่าทุกครั้งที่พ่อด่าเขาจะเป็นเซฮุนมารับแทน คยองซูมันขี้ขลาด
อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์จะเป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของคยองซู คยองซูตัดสินใจที่จะกลับบ้าน กลับไปยังที่ที่เขาไม่เคยมีเซฮุนมาใช้ชีวิตอยู่ด้วย กลับไปยังที่ที่ไม่เคยมีภาพเซฮุนอยู่ในความทรงจำ
ขาเล็กก้าวช้าตาทางเอื่อย ทางนี้ไปถนนสายเล็กที่จะพาเขาเข้าไปสู่บ้านหลังเก่าหลังหนึ่งท้ายภูเขา ถนนสายนี้ไม่ค่อยมรรถผ่านไปมาสักเท่าไหร่ เพราะท้ายภูเขามีบ้านเพียงไม่กี่หลังและหนุ่งในนั้นก็เป็นบ้านของเขา คยองซูไม่รู้ตัวว่าเดินมาไกลเท่าไหร่มารู้สึกตัวอีกทีก็เดินมาถึงบ้านของตัวเองแล้ว
สายตาของเขาปะทะเข้ากลับร่างหญิงสาววัยกลางคนที่คยองซูรักมากที่สุด หญิงสาวคนนั้นกำลังยืนหันหลังให้เขา มือของเธอกำลังกำสายยางรดน้ำต้นไม้อย่างมีความสุข คยองซูเดินเข้าไปกอดเธอทางด้านหลังใบหน้าหวานซบไปบนไหล่ของเธอ
“อ๊ะ คยองซูมาเหรอลูก ไหนบอกแม่ว่าปีนี้หนูจะไม่กลับบ้านไงลูกแล้วนี่เซฮุนไม่กลับมาด้วยเหรอ ตั้งแต่กลับมาอยู่เกาหลีเซฮุนก็เพิ่งจะกลับมาให้แม่เห็นครั้งเดียวเอง”
คนเป็นแม่เอ่ยถามถึงน้องชาย คยองซูน้ำตาไหลออกมาช้าๆ จนคนเป็นแม่ตกใจ
“เป็นอะไรคยองซู ร้องไห้ทำไม”
คนเป็นแม่เช็ดน้ำตาให้ลูกชายของตัวเองอย่างงงๆ ทำไมคยองซูต้องร้องไห้ มันซึ้งมากเลยเหรอที่กลับมาหาแม่นิ
“แม่…เซฮุนคงไม่มาอีกแล้วล่ะ เขากลับญี่ปุ่นไปแล้ว”
“อะไรนะ ทำไมเซฮุนถึงได้กลับล่ะ ยังเรียนไม่จบเลยไม่ใช่หรือไง”
“ก็…”
เขาจะบอกแม่ดีไหมนะ ว่าเซฮุนกลับไปเพราะอะไร ถ้าเขาบอกไปแล้วมันจะเป็นยังไงนะแม่จะโกรธเกลียดเขาหรือเปล่า แต่ถ้าเก็บไว้คยองซูก็อึดอัดเหลือเกิน
“ก็อยู่นั้นแหละ พูดมาสิแม่รอฟังอยู่”
“ไม่มีอะไรหรอกแม่”
คยองซูผละออกจากตรงนั้น คนตัวเล็กเดินเข้าบ้านไปทิ้งให้คนเป็นแม่มองตามหลังอย่างงงๆ คยองซูรีบเข้าห้องแล้วล็อกประตูเรียบร้อย ร่างเล็กกระโดดลงบนเตียงเอาหน้าซุกเข้าไปใต้หมอนแล้วร้องไห้ออกมาสุดเสียง คยองซูอึดอัดมากเขาทำอะไรไม่ได้เลย เขาไม่มีความกล้าอะไรทั้งสิ้น
คยองซูกลับมาอยู่บ้านเกือบจะได้อาทิตย์แล้ว มันช่างไวเหลือเกินพรุ่งนี้คยองซูก็ต้องกลับไปเรียนเหมือนเดิม กลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอนแรกที่เรียน ไม่มีเซฮุนแล้วสินะ
“คยองซูอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมลูก แม่จะทำให้กิน”
คยองซูกับแม่เดินอยู่ในตลาดสด เขาไม่ค่อยได้ออกมาบ่อยนักหรอกตอนที่อาศัยอยู่ที่นี่ เพราะระยะทางมันไกลมาก ต้องจำเป็นทำนั้นแหละถึงจะได้ออกมา แล้ววันนี้ก็จำเป็นของในตู้เย็นไม่เหลือเลยสักนิด แม่กับเขาเลยต้องออกมาซื้อ
“คยองซู! แม่ถามไม่ได้ยินเหรอลูก”
แม่เอามือตีไหล่ของเขาเบาๆ เรียกสติ คยองซูเป็นอย่างนี้ตังแต่กลับมาจากโซล ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะตอบ แล้วยังทำท่าเหมือนคนมีอะไรในสมองเยอะแยะมากแบบนั้น
“ได้ยินฮะแม่”
“ได้ยินว่าอะไรล่ะลูกหึ ลองว่ามาสิ”
“เอ่อ…”
คยองซูไม่ได้ฟัง แม่ของเขาพูดว่าอะไรนะเขาไม่ได้ฟังจริงๆ เพราะในหัวของเขาตอนนี้โหยหาเซฮุนมาก คิดถึงแทบขาดใจ คิดถึงสัมผัสอันอบอุ่นของเซฮุน เขาไม่น่าคิดถึงมันเลยทั้งที่ตอนแรกก็กะว่าจะเลิกแล้ว ที่หนีมาที่นี่ก็เพราะจะลืมไม่ใช่รึไง แต่ทำไมยิ่งหนียังรู้สึกว่ามันหนักขึ้นนะ
“ตอบไม่ได้ล่ะสิ แม่ถามว่าจะกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“หมูผัดกิมจิก็ได้ฮะแม่”
คนเป็นแม่ส่ายหัวน้อยๆ ลูกเธอเรียนมากไปหรือไง ถึงได้ดูมึนๆ เอ๋อๆ แบบนี้
“คยองซูเป็นอะไรก็บอกแม่ได้นะลูก แม่เป็นห่วงจริงๆ ที่ลูกเป็นแบบนี้”
แม่จับมือคยองซูแล้วบีบเบาๆ จากนั้นก็ไม่ถามอะไรต่อ ทั้งคู่ช่วยกันซื้อของพอที่จะอยู่ได้หลายวันแล้วก็กลับบ้าน คยองซูไม่พูดอะไรเลยหลังจากที่จบประโยคของแม่ เขาอึดอัดจริงๆ อยากจะพูดแต่ก็ไม่กล้า
จนแล้วจนรอดคยองซูคนขี้ขลาดก็ไม่ได้พูด วันนี้เขาต้องเดินทางกลับแล้ว แต่แม่ของเขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบเลย คยองซูหลังจากกลับจากตลาดก็เข้าห้องเก็บตัวเงียบ ออกมากินข้าวก็แป็ปเดียวแล้วพอออกมาอีกทีก็จะเดินทางกลับนี่แหละ
“กลับดีๆ นะลูก วันหลังมาอยู่กับแม่นานๆ หน่อยก็ได้นะนี่มาอาทิตย์เดียวเอง”
“ฮะแม่” คยองซูกอดแม่เขาเพื่อจะบอกลา น้ำตาไหลอีกแล้ว ถ้าแม่เขารู้ว่าคยองซูทำอะไรมาแม่จะยังพูดแบบนี้ไหม แม่จะยังรักเขาแบบนี้ไหม “ผมรักแม่นะครับ แล้วก็อยากให้แม่รักผมต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ”
คยองซูกลับมายังโซลแล้ว กลับมาเรียนได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว ถึงจะเรียนก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะคยองซูไม่เคยคิดจะสนใจมันเลย สมองของเขาขาวโพลนไม่มีกระจิตกระใจคิดอะไรทั้งสิ้น
“คยองซูกลับกันหรือยัง”
ลู่หานเพื่อนคนเดียวที่สนิทที่สุดของคยองซูเอ่ยถาม ลู่หานสังเกตอาการของคยองซูมาสักพักแล้ว คยองซูไม่เหมือนเดิมเมื่อก่อนคยองซูจะเป็นคนยิ้มง่าย แต่เดี๋ยวนี้คยองซูของเขาแทบจะไม่ยิ้มเลย อมยิ้มก็ไม่มี
“หมดเวลาแล้วเหรอ”
“อื้มหมดเวลานานแล้วด้วย ฉันเห็นนายไม่ลุกยื่นแล้วฉันก็ยังเลคเชอร์ไม่เสร็จก็เลยยังไม่เรียกนาย เนี้ยฉันเสร็จแล้วไปหาไรกินกันเถอะวันนี้ฉันเลี้ยงเอง พอกินเสร็จวันนี้นายไปนอนบ้านฉันนะ ฉันมีเรื่องจะคุยเยอะเลยล่ะ”
ลู่หานยิ้มร่าแต่คยองซูไม่ยิ้มเลย ที่ลู่หานชวนคยองซูไปนอนบ้านของตัวเองไม่ใช่ว่าเขาพิศวาทคยองซูหรอกนะ แต่เขาต้องการที่จะช่วยให้คยองซูคนเดิมกลับมา เขาอยากช่วยจริงๆ
“แต่…”
“ไม่มีแต่คยองซู เดี๋ยวฉันโทรบอกเซฮุนเองว่านายจะไปนอนบ้านฉัน เซฮุนจะได้ไม่เป็นห่วง เออแต่ว่าตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ยฉันยังไม่เห็นเซฮุนเลยนะ”
ใช่มันก็จริงตั้งแต่เปิดมาเขายังไม่เห็นเซฮุนเลย ปกติเซฮุนจะตามติดคยองซูจะตายทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นนะ
“เอ่อ…เซฮุนเขา” จริงสิลู่หานยังไม่รู้นิว่าเซฮุนกลับไปแล้ว แล้วลู่หานยังจะโทรหาเซฮุนอีก คยองซูต้องบอกลู่หานแล้ว
“ไม่ต้องแหละคยองซู ฉันไม่อยากรู้แล้ว เดี๋ยวฉันโทรบอกเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ต้องหรอกลู่หาน เซฮุนเขากลับไปญี่ปุ่นแล้วตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว” หยาดน้ำตาคลอเบ้าตาโตของคยองซู ลู่หานร้องอ่อในใจ คงเป็นเรื่องนี้สินะที่ทำให้คยองซุเป็นแบบนี้
“อ่อ ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเลยเสื้อผ้าก็ไม่ต้องกลับไปเอาหรอก พรุ่งนี้นายก็ใส่ของฉันมาแล้วกัน”
ลู่หานโอบไหล่เพื่อนตัวเล็กแล้วเดินออกไป เอาล่ะคยองซูลู่หานคนนี้จะช่วยนายเอง
“คยองซูพอใส่ได้ไหม”
ลู่หานตะโกนมาจากนอกห้องน้ำ คยองซูกำลังใส่เสื้อผ้าของเขาอยู่หลังจากที่ไปกินอะไรกันจนอิ่มลู่หานก็พาคยองซูมาที่ห้องพักของเขา จัดการหาเสื้อผ้าแล้วก็แปรงสีฟันให้คยองซูอย่างดีเหมือนโรงแรมห้าดาวเลย
“ได้พอดีเลย”
คยองซูเปิดประตูห้องน้ำออกมา ถึงคยองซูจะบอกว่าพอดีแต่ลู่หานก็ต้องอมยิ้ม ถึงขนาดตัวจะไม่ได้ใหญ่กว่ากันมาก แต่คยองซูตัวเล็กกว่าเขาจริงๆ
“ไปงั้นก็ไปนอนได้”
ทังคู่ทิ้งตัวนอนบนเตียง ลู่หานเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงทั้งห้องก็เลยมืดลงทันที คยองซูเงียบ ลู่หานก็เงียบ ‘เอาว่ะไอ้หานกล้าๆ หน่อยถ้าจะช่วยเวลานี้เหมาะสุดแล้ว’ ลู่หานบอกตัวเอง
“คยองซูหลับหรือยัง”
“ยังน่ะ”
“ฉันมีอะไรจะถามนายหน่อยได้ไหม ถ้าเราเป็นพื่อนกันจริงนายต้องเล่ามาทั้งหมด”
คยองซูเงียบไปหนึ่งอึดใจ แต่สุดท้ายก็ยอมตกลง
“นายกับเซฮุนอยู่ในสถานะไหนกันแน่ ทำไมพอเซฮุนไม่อยู่นายถึงได้ปล่อยตัวเอง ไม่สนใจเรียน ไม่กิน ไม่นอน จนร่างกายนายจะไม่ไหวแล้วน่ะคยองซู” ลู่หานถามออกไป แต่คยองซูก็ยังเงียบอยู่ “ฉันเข้าใจนะว่านายอาจจะคิดถึงเซฮุน เพราะเขาเป็นน้องนายแต่แบบนี้มันไม่ใช่อ่ะคยองซู นายไม่ได้เหมือนพี่น้องคู่อื่นนายเหมือนคนอกหัก คยองซูนายกับเซฮุนมีอะไรที่มากกว่านั้นใช่ไหม” ลู่หานถามเรื่อยๆ แต่คยองซูนั้นถึงกลับพูดไม่ออก
“นายพูดอะไรน่ะลู่หาน”
“พูดแบบนี้แหละ ถ้านายยังอยากคบฉันแบบที่ฉันจะไม่ระแวงนายก็บอกมา ฉันรับได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับนาย ไม่ว่านายจะทำบาปอะไรมาฉันก็จะอยู่ข้างนาย นายคือเพื่อของฉัน เพื่อนหนึ่งเดียวที่ฉันรัก ฉันไม่อยากให้นายต้องเศร้าแบบนี้นะคยองซู ฉันอยากให้นายกลับมายิ้มกลับมามีความสุขอีกครั้ง” ลู่หานพูดไปน้ำตามันก็ไหลออกมาดื้อๆ
“ลู่หาน” คยองซูโผลเข้ากอดลู่หาน ลู่หานเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับเขา น้ำตาแห่งความซึ้งใจไหลออกมาไม่ขาดสาย
“บอกฉันมาเถอะคยองซู อย่าเก็บไว้คนเดียว นายรู้ไหมเขามีเพื่อนกันไว้ทำไม เขามีไว้เพื่อที่จะสุขและทุกข์ไปด้วยกัน นายคือเพื่อนฉันฉันรับได้”
คยองซูยอมเปิดใจเล่าทุกอย่างให้ลู่หานฟัง เล่าทุกอย่างไม่มีปิดบัง ลู่หานทำได้เพียงลูบหัวทุ่ยๆ ของเพื่อนเพื่อปลอบใจ เขากะไว้แล้วว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่คิดว่าพ่อของคยองซูจะรู้ความจริง เขาเพียงแค่คิดว่าเซฮุนกับคยองซูเบื่อแล้วก็เลิกไปเท่านั้น แต่มันไม่ใช่คยองซูเจอเรื่องที่ร้ายแรงกว่านั้นพ่อของคยองซูต้องโกรธคยองซูมากแน่ๆ ลู่หานคิดไม่ตกกับเรื่องนี้จริงๆ
“ไม่เป็นไรคยองซู พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ฉันจะเป็นคนอยู่ข้างนายเอง”
ลู่หานและคยองซูหลับไปทั้งแบบนั้น ทั้งคู่กอดกันแต่ไม่ใช่แบบคู่รักแต่เป็นเพื่อนที่รักกันมากๆ คนหนึ่งเลย
“คยองซูไปเถอะเดี๋ยวสายนะ วันนี้เราจะเริ่มใหม่”
ลู่หานบอกกับคอยงซูหลังล็อกประตูห้องเสร็จ คยองซูยิ้มให้เขาบางๆ ถึงแม้มันจะไม่ใช่รอยยิ้มที่เบ่งบานเท่าไหร่ แต่คยองซูก็ยิ้มได้ล่ะนะ
ทั้งคู่มาถึงมหาลัยก่อนเวลาเกือบยี่สิบห้านาที คยองซูนั่งรอลู่หานอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะของเขา ลู่หานขอตัวไปทำธุระกับรุ่นน้องคนหนึ่งสักพัก คยองซูขี้เกียจไปด้วเลยขอนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่นี่แทน
ผ่านไปสักสิบนาทีระหว่างที่คยองซูอ่านหนังสืออยู่ก็มีคนมานั่งฝั่งตรงข้าง ตอนแรกคยองซูเห็นแค่แขนเสื้อก็นึกว่าเป็นลู่หานเพื่อนของเขา เลยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“มาแล้วเหรอลู่หาน ทำไมไปแป็ปเดียวล่ะ”
“ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้านล่ะคยองซู”
ปุป!!
คยองซูปล่อยหนังสือให้หล่นจากมือ ตากลมโตสั่นระริกค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง คยองซูทำตาไหลทันทีทั้งช็อก ทั้งละอายใจที่เขอหน้าเขา เซฮุนกลับมา กลับมานั่งข้างหน้าของคยองซู คยองซูอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้าของเซฮุน อยากจะกอด อยากจะจูบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
คยองซูลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆ หันหลัง เซฮุนก็ยืนตามและเป็นจังหวะที่เขากำลังจะเดินไปกอดคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กที่อยู่ดีๆ ก็วิ่งหนีเขา เซฮุนไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปแต่เห็นตัวเล็กๆ แบบนั้นวิ่งเร็วน่าดู
ที่วิ่งหนีเพราะอะไรคยองซูก็ไม่รู้ แต่เขายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเซฮุน ไม่พร้อมจริงๆ คยองซูวิ่งออกมานอกมหาวิทยาลัย หวังจะข้ามอีกฝั่งถนนซึ่งอีกฝั่งเป็นตลาดคงพอให้คยองซูหลบหลีกเซฮุนได้ คยองซูวิ่งออกไปโดยที่ไม่ดูรถ
เอี้ยดดดดดด!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปังงง!!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กราบบบบ!! อย่าตบหนู มันหน่วงมากใช่มั้ยยยย
พี่หาญเป็นเพื่อนที่ดีจัง แต่งเองร้องไห้เองด้วย
ใครโดนอะไรตอนหน้าเฉลยจ้าาาาา
.
.
.
.เม้นด้วยอะจ้ากกกกกก
ความคิดเห็น