คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EIDOLON 1
EIDOLON 1
ตกเย็นร่างบางทั้งคู่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ตั้งแต่เข้าบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เที่ยงพวกเขาก็จัดห้องหับยังไม่ได้หยุดเลย พอเสร็จก็หมดแรงนอนพักเหนื่อยจนหลับไปไม่รู้ตัว ดีโอและคยองซูยังคงนอนห้องเดียวกันเหมือนเดิม เหตุที่หนึ่งคยองซูไม่ยอมแยกห้องเพราะคยองซูกลัว เหตุที่สองเพราะคยองซูเป็นน้องชายที่แสนบอบบางดีโอเลยเป็นห่วง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูรบกวนร่างบางผมสีแดงไวน์ให้รู้สึกตัว ผงกหัวขึ้นมามองก่อนจะก้าวลงจากเตียงเดินไปเปิดประตู พอเปิดออกก็เห็นร่างของหญิงชราคนหนึ่งที่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย บอกแล้วไงเขาเกลียดบ้านหลังนี้จริงๆ
“คุณผู้ชายให้มาตาม ลงไปเร็วๆ ด้วยอย่าให้ผู้ใหญ่รอ”
ไร้ซึ่งความเป็นมิตรจริงๆ เสียงที่ห้วนจัดบวกกับสายตาแข็งกระด้างทำให้ดีโอส่ายหัวออกมาน้อยๆ หลังจากที่ป้าแก่เดินไปแล้ว
ขาเรียวเดินไปยังข้างเตียงเพื่อปลุกน้องชาย ดีโอเขย่าขาของคนน้องเบาๆ คยองซูก็เริ่มรู้สึกตัว
“คยองซูลงไปข้างล่างกันเถอะ”
“อืม กี่โมงแล้วเหรอพี่ดีโอ คยองหลับไปกีชั่วโมงเนี่ย”
คยองซูขยี้ตาตัวเอง น้ำเสียงงัวๆ ของคนน้องทำให้ดีโอเผลออมยิ้มออกมา จะเรียกว่ายิ้มเดียวในชีวิตเลยก็ได้มั้ง เพราะถ้าอยู่กับคนอื่นดีโอไม่เคยยิ้มเลย รอยยิ้มของดีโอเป็นของคยองซูครอบครัวคนเดียวของเขา
“หลับไปไม่นานหรอก ไปกันเถอะ”
ดีโอฉุดมือคนน้องให้ลุกขึ้นยืน แล้วพากันออกไปข้างนอก
“ผมไม่ยอมพ่อ ยัยผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนในครอบครัวของเรา แล้วถ้าพ่อยืนยันจะแต่งงานล่ะก็ พ่อเตรียมตัวไม่มีลูกชื่อลู่หานได้เลย”
ยังไม่ทันที่จะเดินลงบันได ห้องที่ติดอยู่กับบรรได้ชั้นสองที่พวกเขาจำได้ว่ามันเป็นห้องทำงานของผู้ชายที่ใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ เสียงแข็งกระด้างดังออกมาเหมือนกำลังโมโหอะไรมากๆ ซึ่งก็ไม่ต้องเดาว่าเรื่องอะไร นี่สินะลูกชายคนโตของบ้านนี้
“แกไอ้ลู่หาน มันจะไม่มากไปรึไง เงินที่ฉันส่งพวกแกเรียน แล้วก็มีให้พวกแกกินกัน เรื่องแค่นี้ยอมฉันไม่ได้ใช่มั้ย ไอ้พวกไม่สำนึกบุญคุณ”
นี่ใช่คนเดียวกับที่แฝดทั้งสองเจอเมื่อตอนเช้าหรือเปล่า ทำไมน้ำเสียงมันถึงได้ดูโหดร้ายแบบนี้ แถมยังไม่มีความอ่อนโยนเลย
“พี่ดีโอคยองกลัว พวกเราเป็นตัวปัญหาหรือเปล่า”
คยองซูกอดแขนพี่ชายฝาแฝดแน่น แววตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ น้องชายเขาก็แบบนี้ล่ะตั้งความหวังกับครอบครัวครั้งนี้สูงเกินไป คิดว่ามันจะต้องสมบูรณ์แบบพอเจอแบบนี้เข้าไปคงจะเสียใจไม่น้อยที่โดนพี่ชายต่างสายเลือดเกลียดขนาดนี้
“เราไม่ใช่ตัวปัญหา ยูริ นั่นแหละตัวปัญหา”
ยูริไม่ใช่ใครก็คือคนที่รับพวกเขามาเลี้ยง และในเวลานี้เธอก็คงจะขึ้นมาเป็นคุณผู้หญิงใหญ่ในบ้านหลังนี้สินะ แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกเพราะดูท่าคนบ้านนี้คงไม่เบา
“พี่ดีโอไม่น่าว่าแม่แบบนั้นนะ แม่คือผู้มีพระคุณ”
“นายยังเด็กเกินไปคยองซู ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่เรา และก็ไม่ใช่ผู้มีพระคุณด้วย เราโตกันขึ้นมาเอง ทำงานส่งตัวเองเรียนกันเอง ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยช่วยเหลือเราเลย แล้วที่หล่อนพาเรามาที่นี่ก็คงมีจุดประสงค์บ้างอย่างแหละ ไม่อย่างนั้นหล่อนคงไม่เอาเรามาจำไว้คยองซู!!”
ดีโอปลดแขนคนน้องออกและเดินกลับไปเข้าห้องเลย คยองซูยืนเงอะงะอยู่สักครู่ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง มือบางบิดลูกบิดประตูแต่มันกลับถูกล็อกอยู่ข้างใน ดีโอคงโกรธมากคยองซูไม่น่าไปสั่งสอนพี่เขาเลย หยดน้ำตาหยดเล็กๆ ไหลออกมา คงเป็นแบบที่พี่ดีโอพูดคยองซูไม่อาจเดินไปหาแม่เขาได้ เพราะว่าพวกเขาไม่ได้สนิทกันกลัวเดินไปหาแล้วจะโดนดุโดนว่าเหมือนตอนเด็กๆ
คยองซูพาตัวเองมานั่งที่ม้านั่งหลังบ้าน ข้าวเย็นวันนี้คงจะไม่ได้กินเพราะสมาชิกบนโต๊ะอาหาดูไม่อยากอาหารกันสักคน แม่ของเขาก็อยู่ไหนไม่รู้ส่วนคุณซีวอนพ่อคนใหม่ก็ดูเหมือนจะเคลียร์ปัญหาไม่จบ คนตัวเล็กซบหน้าลงกับมือบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ ไม่เหลือแล้วความสุขของคำว่าครอบครัว ตอนแรกคยองซูดีใจแทบตายเมื่อแม่มาบอกว่าจะได้มีพ่อแล้วจะอยู่ด้วยกัน
แต่นี่คืออะไรเรื่องหลอกลวงเหรอ มันไม่เหมือนกับที่คิดไว้เลยสักนิด พี่ชายต่างสายเลือดดูจะรังเกลียดเขามาก แถมพี่ดีโอก็โกรธเขาคยองซูรับไม่ไหวแล้ว
“โถ่เว้ย!!”
เสียงตะโกนด้านหลังทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งตัวลอย คยองซูรีบมองกลับไปเจอกับผู้ชายร่างเพียวสูง กำลังเตะลมอย่างบ้าคลั่ง ไปกินรังแตนที่ไหนมานะ
คยองซูค่อยๆ ลุกยืนแล้วก้าวเดินออกมาจากสนามอย่างช้าๆ พื้นที่สงบอันนี้คงไม่สงบอีกต่อไปแล้ว กำลังจะพ้นสนามไปแล้วแต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจอีกครั้งเมื่อผู้ชายคนนั้นเรียกเขาเอาไว้
“เห้ยใครว่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
คยองซูหยุดนิ่งแต่ก็ยังหันหลังอยู่ ไม่กล้าจริงๆ ไม่กล้าหันไปสบตากับผู้ชายคนนี้จริงๆ เสียงใบไม้ที่แห้งตกจากต้นไม่ใหญ่ในสวนดังกรอบแกรบมาจากด้านหลังในระยะประชิด แสดงว่าผู้ชายคนนั้นกำลังเดินมาสินะ
“หันมา”
คยองซูคนว่าง่ายหันหน้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ร่างบางยืนก้มหน้าจนผู้ชายคนนั้นต้องใช้มือเฉยคางขึ้นมา
“ชื่ออะไร”
“คะ คยองซูครับ”
“เป็นใคร แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
คยองซูพยายามเลี่ยงไม่มองหน้าของผู้ชายคนนี้แต่ก็เลี่ยงไม่ได้จริงๆ เมื่อเขาบังคับให้หันมาสบตากับเขา คยองซูยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อมาก
“เป็นลูกแม่ยูริครับ แล้วก็เอ่อ…ย้ายมาอยู่ที่นี่ตามแม่ครับ”
“อ่อ ลูกยัยนั่นสินะ ฉันชื่อลู่หานลูกชายคนโตของพ่อซีวอน พ่อคงจะเล่าอะไรให้นายฟังบ้างแล้วสินะ”
ยังเลย คุณซีวอนไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับพี่ให้ฟังเลย คยองซูอยากจะตอบไปแต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นการต่อบทสทนา คยองซูไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ เลย
“แล้วนั่นตาไปโดนอะไรมาทำไมมันแดงกล่ำขนาดนั้น ร้องไห้มารึไง”
ถึงจะถามแบบไม่คิดอะไร แต่คยองซูก็ยกมือขึ้นเช็ดหน้าเหมือนเด็กน้อย ลู่หานยอมรับเลยว่าเขาอดยิ้มตามกับท่าทางของเด็กน้อยแบบนี้ไม่ได้ ทั้งที่เขาเพิ่งอารมณ์เสียกับพ่อเขามาแท้ๆ เขาทะเลาะกับพ่อเพราะอะไรน่ะเหรอ เขาไม่เคยคิดจะห้ามพ่อเลยสักนิดถ้าจะมีคนใหม่หลังจากแม่ของเขา แต่เขาไม่ต้องการให้พ่อของเขาแต่งงานใหม่เพราะอะไรน่ะเหรอ เขากลัว กลัวว่าแบคฮยอนจะทายถูกเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย สามารถอ่อยพ่อของเขาได้ภายในเวลาแค่สามเดือน ทั้งที่พ่อของเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มไม่เคยมีรักแต่นี้พ่อเขาจะหกสิบแล้วห่างกันเกินยี่สิบเลยนะ ไม่เบาเลย
คยองซูเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับลู่หาน คยองซูคิดว่าลู่หานไม่ใช่คนใจร้ายอะไรมากมายเพราะพี่เขาพูดกับคยองซูดี แถมยังดูจะเอ็นดคูยองซูเพราะพี่ลู่หานยิ้มตลอดเวลาที่พูดคุยกัน คยองซูรู้สึกไว้ใจพี่ลู่หานทั้งที่รู้จักกันเป็นเวลาไม่นานที่ได้รู้จักกัน
ส่วนลู่หานเขารู้สึกเอ็นดูคยองซูเหมือนน้องชายอีกคนนะ ก็บอกแล้วไงว่าเขาเป็นคนมีเหตุผลไม่ใช่ คนที่ไม่ชอบแม่แล้วจะมาลงที่ลูก คยองซูก็คยองซู ยูริก็ยูริเท่าที่ดูคยองซูดูเป็นเด็กใสๆ ไม่มีพิษภัยเขาผ่านชีวิตมาเยอะพอสมควรดูคนออกว่าใครเป็นแบบไหน แต่ถ้าคยองซูกำลังเล่นละครตบตาเขาล่ะก็เขาจะถือว่าตัวเองมองคนผิดคนแรกในชีวิต คยองซูเล่าให้เขาฟังว่าตัวเองทะเลาะกับพี่ชายฝาแฝดของตัวเองมาเลยไม่มีที่พึ่งมานั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ไปหาแม่
“หิวมั้ยคยองซู”
“ไม่ฮะ คยองไม่หิวเลยวันนี้ พี่ลู่หานหิวเหรอครับ”
“เปล่าหรอกพี่กินมาแล้วจากที่ทำงานน่ะ พี่ถามเพราะกลัวเราหิวเห็นบอกว่าจะลงมากินข้าวไม่ใช่เหรอแล้วเจอพี่แบบนั้นเข้าไป ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับพี่ลู่หาน คยองไม่ได้หิวอะไรมาก ยังไงคยองขอตัวไปดูพี่ดีโอก่อนนะครับ ป่านนี้คงจะหายโกรธแล้ว”
“อืมไปเถอะ”
ลู่หานลูบหัวทุ่ยของคยองซูก่อนที่อีกคนจะก้มหัวให้เขาแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป ลู่หานเดินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เขายังกลุ้มเรื่องพ่อของเขาอยู่เลยนะพ่อดูไม่ฟังเหตุผลเลย แล้วนี่ไอ้น้องชายก็ยังไม่กลับบ้าน มัวแต่ติดเที่ยวไม่รู้จักโตจริงๆ
ปึก!
เสียงปิดประตูบ้านแสดงว่าไอ้น้องชายของเขาคงกลับมาแล้ว ลู่หานมองน้องชายของเขาที่กำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่น ไม่มีคำทักทายของน้องชายแบคฮยอนเพียงแค่หันมายักคิวให้เขาแล้วเดินขึ้นข้างบนไป
ระหว่างที่คยองซูจะเดินกลับห้อง ร่างบางถูกดึงให้เข้าไปในมุมอับของบ้าน มีมือหนึ่งปิดปากของเขาแน่น คยองซูพยายามดิ้นลนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
“หยุดดิ้นนี่ฉันเอง”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาจำได้ขึ้นใจ คยองซูหยุดดิ้นมือของหญิงคนนั้นก็ปล่อยออก คยองซูหันมามองหน้าของ ยูริ แม่บุญธรรมเขาอย่างไม่เข้าใจทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
“แกไปคุยกับใครมา”
คำถามแรกถูกตั้งประเด็นขึ้นมา ทำเอาคยองซูถึงกับเงิบ แม่สนใจเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่ลู่หานครับ”
“สนิทกันจนเรียกพี่ได้แล้วรึไง”
“ก็ประมาณนั้นแหละครับ ทำไมเหรอครับแม่”
“ไม่ทำไมหรอก แกจำไว้นะคยองซูถ้าแกได้มันเป็นผัว พวกเราจะสบายกันเลยนะคยองซู ลูกชายคนโตของบ้านประธานบริษัท ฉันเห็นมันลูบหัวแก มันยิ้มให้แก เชื่อสิแกอ่อยนิดหน่อยมันก็หลงแล้ว”
“ไม่หรอกครับแม่”
คยองซูเกาท้ายทอยแก้เก้อ แม่พูดอะไรของแม่
“ไปนอนได้แล้วไป”
ยูริผลักหัวคยองซูเบาๆ แล้วก็เดินออกไป คยองซูยืนงงอยู่สักพักก่อนจะสะบัดหัวทิ้งคำพูดของแม่ไป เขาไม่ทำตามหรอก เขาไม่ได้ชอบลู่หานแบบนั้น
คยองซูเดินไปที่ห้องตัวเองตามเดิมโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีคนแอบฟังบทสทนาของพวกเขาอยู่ ร่างสูงเพียวก้าวออกมาจากที่กำบัง มือเรียวกำแน่น เสียงขบกรามบ่งบอกว่าเจ้าตัวโมโหขนาดไหน
“หึ มันไม่ง่ายหรอกนะ กะอยู่แล้วเชียวแม่เป็นโสเภนี ลูกมันก็ต้องเป็นแบบนั้น”
อดไม่ได้ยังไงก็ต้องเอาลง 5555
เป็นไงบ้างเอ่ย สนุกกันบ้าหรือป่าว???
ถ้าสนุกฝากด้วยน้า #สองแฝดดโย ฝากแท็กนี้ด้วย
CRY .q
ความคิดเห็น