คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EIDOLON 8
EIDOLON 8
“นี่ดีโอตอนเย็นเลิกกี่โมง”
“ไม่รู้สิ วันนี้ถ้าอาจารย์หมอนัดสอบวิธีการผ่าตัดก็คงจะเลิกเย็นหรือไม่ก็สามสี่ทุ่มนู่น”
ลู่หานถามคนตัวเล็กในจังหวะที่จอดรถอยู่ในลานจอดรถของมหาลัย ดีโอปลดเข็มขัดออกก่อนจะหันมาตอบคนตัวสูง ลู่หานทำหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่สักพักก่อนจะระบายยิ้มออกมา
“งั้นเดี๋ยวฉันมารอรับ เลิกเรียนแล้วโทรหาฉันด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวให้จงอินไปส่งก็ได้”
พูดไปแบบไม่ได้คิดอะไร ปกติถ้าเลิกดึกก็เป็นจงอินที่ไปส่งอยู่แล้ว แต่กลับกันอีกคนที่มาส่งหน้างอขึ้นมาทันที ดีโอร้องอ๋อในใจนี่ลู่หานคงไม่พอใจอีกแล้วใช่มั้ย หลังจากเมื่อวานดีโอกับลู่หานก็ไม่ค่อยกัดกันแล้ว เพราะถึงดีโอจะดื้อยังไงลู่หานก็จะปราบได้ตลอด จนคนตัวเล็กเลิกที่จะซ่าไปแล้วก็ดูวิธีปราบเด็กดื้อของลู่หานแต่ละครั้งสิ ธรรมดาที่ไหนกัน
“ทำไมต้องเป็นไอ้เด็กดำนั่น” ลู่หานเว้นคำพูดร่างสูงขบกรามแน่นพยายามไม่ใส่อารมณ์ ไม่รู้สิยิ่งดีโอพูดถึงไอ้นั่นเขายิ่งไม่อยากให้ดีโอไปเรียนเลย “ก็บอกว่าจะมารับ ก็มารับสิ!”
“แล้วทำไมผมถึงไปกับจงอินไม่ได้ จงอินเป็นแฟนผมนะ”
“หยุดพูดว่ามันเป็นแฟนนาย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันนี่เป็นผัวนาย ได้กันก็ได้มาแล้วมันล่ะเคยได้นายหรือเปล่า อย่าลืมสถานะของเราสองคนสิดีโอ ถ้ามันรู้ว่านายมีฉันเป็นผัวแล้ว มันยังจะเอานายอยู่รึเปล่า นายน่ะไม่ได้สะอาดอีกต่อไปแล้วรู้ตัวรึเปล่า”
ลู่หานอยากจะตบปากตัวเอง เวลาโมโหไม่เคยเลยจริงๆ ที่จะควบคุมคำพูดของตัวเองได้ แล้วดูนี่สิ คนตัวเล็กที่เขาพูดทิ่มแทงไปเมื่อกี้นั่งตาแดงก่ำเลย
“ดีโอฉันขอโทษ”
ขอโทษพลางดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่คนตัวเล็กขัดขืนมือเล็กของดีโอดันอกแกร่งออก ลู่หานปล่อยอ้อมกอดออก ดีโอเมินหน้าไปทางอื่นเขาไม่ต้องการให้ลู่หานเห็นเขาเป็นของเล่น นึกอยากจะทำร้ายกันก็ทำ อยากจะขอโทษก็ขอโทษ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยรึไง
“ไม่ต้องหรอกคำขอโทษน่ะ ก็อย่างที่คุณว่าผมมันสกปก…ฮึก”
ดีโอเปิดประตูรถออกไป คนตัวเล็กเร็วมากเร็วจนลู่หานจับเอาไว้ไม่ทัน อยากจะวิ่งลงจากรถตามลงไปแต่ก็ทำไมได้ ลู่หานกำลังอึ้งดีโอร้องไห้เพราะเขา แล้วทำไมเขาต้องเจ็บแบบนี้แค่รับรู้ว่าดีโอร้องไห้เขาก็เจ็บ เจ็บที่หัวใจมันเกิดความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ดีโอเป็นอะไรมา”
ซูโฮจับแขนเล็กของเด็กรุ่นน้องเอาไว้ในจังหวะที่คนตัวเล็กกำลังจะวิ่งไปตึกเรียน ใบหน้าของเด็กรุ่นน้องนองไปด้วยน้ำตา
“พี่ซูโฮ”
ดีโอโผกอดร่างที่ใหญ่กว่าตัวนิดหน่อย คนตัวเล็กซบหน้าลงกับไหล่เล็กจองคนตรงหน้า หยดน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดจนเปียกเสื้อนักศักษาของรุ่นพี่ตัวเล็ก ซูโฮยกมือลูบหัวทุ่ยของรุ่นน้องเป็นการปลอบทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่ก็เข้าใจว่าคงไม่ใช่เรื่องเล็กแน่
“ไปหาจงอินกับพี่มั้ย”
“อืม”
ซูโฮจับข้อมือเล็กของรุ่นน้องให้เดินตามไป เดินมาจนตึกที่จงอินและดีโอใช้เรียนซูโฮก็เจอแฟนหนุ่มรุ่นน้องนั่งอยู่ตรงม้าหินโบกมือยิ้มกว้างให้เขา แต่เมื่อคนตัวเล็กทั้งสองเดินเข้าไปใกล้คิ้วเข้มของเด็กหนุ่มตัวใหญ่ก็ขมวดเป็นปมพลางมองหน้าคนรัก ซึ่งซูโฮส่ายหน้าเป็นการบอกว่าก็ไม่รู้เหมือนกัน
“เป็นอะไรอีกแล้วดีโอ เมื่อวานนายก็เป็นแบบนี้นะ”
จงอินถามทันทีที่คนตัวเล็กนั่งลง สายตามองไปยังคนตัวเล็กบ่งบอกว่าเป็นห่วงมาก ซึ่งดีโอรู้ดีแต่จะให้บอกว่าไงล่ะ เข้าใจนะแต่บอกเหตุผลที่ตัวเองเป็นแบบนี้ไม่ได้
“ไม่มีอะไรหรอกจงอิน ไปแล้วนะนายจะได้คุยกับพี่ซูโฮสะดวกเดี๋ยวฉันขึ้นไปเตรียมตัวก่อน ขอบคุณนะครับพี่ซูโฮที่มาส่ง”
คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นพรวดพลาด ไม่ฟังเสียงแย้งของจงอินแม้แต่น้อยขาเล็กรีบก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นโชคดีที่จงอินไม่ได้ตามมา ดีโอพาตัวเองขึ้นมานั่งรออยู่บนห้องฝึกผ่าตัด คนตัวเล็กแค่ต้องการอยู่คนเดียวแล้วตั้งสติวันนี้มีสอบที่สำคัญกับชีวิตการเรียน เขาควรตั้งใจ
“นี่ไอ้ลู่มึงเปลี่ยวอะไรมาว่ะ ชวนกูออกมาตั้งแต่ยังไม่ค่ำ กูจะหลับจะนอนบ้างไม่ได้เลย เมื่อคืนยัยซันนี่นมโตนั่นเด็ดเหี้ยๆ เล่นซะกูไม่ได้นอนทั้งคืนเลย พอจะนอนมึงแม่งก็โทรตามกูออกมา”
ชานยอลบ่นไม่เลิกมาสิบกว่านาทีแล้ว ลู่หานโทรไปหาเขาตั้งแต่ห้าโมงเย็นบอกให้ออกมาร้านประจำ ชานยอลก็นึกว่าจะมีเรื่องอะไรสำคัญคุยแต่ที่ไหนได้ตั้งแต่เขามาถึงลู่หานยังไม่พูดกับเขาสักคำ ลู่หานได้แต่กรอกเหล้าเข้าปากอยู่นั่นแหละ
“นี่ไอ้เชี่ยลู่ถ้ามึงจะเอาแต่แดกเหล้ากูจะกลับแล้วนะเว้ย ตอนดึกๆ ค่อยออกล่า”
“มึงไม่เบื่อเหรอว่ะ ออกมาหอบผู้หญิงขึ้นห้อง ไม่คิดจะมีความรักแบบจริงจังมั่งไงว่ะ”
ลู่หานพูดกับเขาประโยคแรก ทำเอาเพื่อนหูกางหัวเราะท้องแข็ง เสือผู้หญิงอย่างลู่หานนี่นะจะมีความรักแบบจริงจัง แม่งคนนั้นต้องเด็ดจริงถึงทำให้ไอ้นี่ติดใจ จะบอกอะไรให้นะตอนเรียนมหาลัยไอ้ลู่หานคนนี้แหละที่เปลี่ยนผู้หญิงทุกวัน มันไม่เคยคบใครเกินสองวันเลยถ้าผู้หญิงคนนั้นเด็ดเรื่องบนเตียงจริงอย่างน้อยก็อาทิตย์หนึ่ง
“มึงแดกเหี้ยอะไรมาเนี่ย ทำมาพูดเรื่องความรักไปโดนใครทำเสน่ห์มารึไง”
“ไม่มีใครทำหรอกว่ะ กูแค่กำลังสับสนว่ากูหลงหรือว่ากูชอบ”
ลู่หานพูดจริงเขาถึงจะเจนจัดเรื่องบนเตียงแต่เขากลับเหมือนเด็กอ่อนหัดเรื่องความรักในรูปแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าความรักเป็นยังไง ไม่รู้ว่าที่เขาหวงดีโอเป็นความหลง ชอบ หรือว่าแค่อยากจะเอาชนะ
“มึงไปหลงใครมาล่ะ กูรู้จักป่ะ”
“มึงจำเมื่อวานได้ป่ะ ที่กูยืมห้องมึงอ่ะ”
“เออ ไอ้เหี้ยกูกลับมาใจแทบสลายมึงทิ้งคราบไว้กูต้องจ้างแม่บ้านมาขนซากพวกมึงออกไปแขยงเหี้ยๆ”
ชานยอลบอกตามความจริง เมื่อวานกลับไปห้องหวังจะนอนกลับไม่ได้นอนไอ้ลู่แม่งปล่อยคราบติดไว้บนผ้าปูที่นอนเห็นแล้วจะอ้วก
“นั่นแหละคนเมื่อวาน กูไม่ชอบเลยเวลาเขาเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น กูโคตรเกลียดเลยเวลาเขาพูดว่าผู้ชายคนอื่นดีกว่ากู แล้วยังดวงตาโตๆ ที่จ้องจะเอาชนะกูตลอดนั่นอีก แล้วยังมีอีกอย่างกูโคตรเจ็บเลยเวลาที่เห็นน้ำตาของเขามึงกูไม่เข้าใจตัวเองว่ะ”
“โอ้ว มึงเป็นหนักแล้วไอ้ลู่ เรื่องนี้กูช่วยมึงไม่ได้ว่ะกูก็ไม่เคยรักใครจริงจัง มึงลองใช้หัวใจมึงคิดดีๆ หรือถ้าใช้หัวใจคิดไม่ได้มึงก็ใช้หัวนมแทน” ชานยอลขำกร๊ากเมื่อเพื่อนสุดหล่อจะตบหัวเขา พูดเล่นนิดหน่อยไม่ได้ “นู่นมึงเห็นโต๊ะนู้นป่ะ มองมึงกับกูตาเยิ้มแล้วไปสนุกดีกว่าว่ะ”
“สนุกเหี้ยอะไรล่ะ กูกำลังเครียดอยู่”
“นี่ไงกูกำลังจะให้มึงพิสูจน์ว่ามึงเป็นอะไร ถ้ามึงกำลังจะได้ผู้หญิงโต๊ะนั้นแล้วมึงเห็นหน้าผู้หญิงเป็นคนนั้นคนที่มึงกำลังสับสนน่ะ หรือว่ามึงรู้สึกผิด นั่นแหละมึงกำลังรักเขา”
“เอาจริงเหรอว่ะ”
เป็นอันตกลงลู่หานมานั่งคุยกับผู้หญิงสองคนที่ชานยอลบอกคนแรกชื่อเจสสิก้าดูท่าทางหยิ่งๆ แต่ก็คุยสนุกดี คนที่สองยุนอาหน้าตาสวยหยดหยอย ร่างบางของยุนอานั่งเบียดเขาจนแทบจะรวมเป็นร่างเดียวกัน มือบางของยุนอาไล่เกลี่ยตามแขนหนาของเขาแต่รู้อะไรมั้ย ลู่หานไม่คิดว่ามันน่าจะเสพสุขหรือมีอารมณ์ร่วมเลย มันไม่ทำให้เขาตื่นเต้นเหมือนกับสัมผัสของดีโอ นี่ขนาดนั่งดื่มด้วยกันมานานจนถึงสามทุ่มแล้วเขาก็ยังไม่รู้สึกอะไร ไม่เหมือนเพื่อนหนุ่มของเขาตอนนี้แถบจะกลืนร่างของเจสสิก้าอยู่แล้ว
“แลกเบอร์กันมั้ยค่ะ”
เสียงหวานกรอกอยู่ข้างหูเขา ส่วนมือของเธอล้วงเข้าไปในกางเกงของเขาหยิบเอาเครื่องมือสื่อสารออกมากดเบอร์ตัวเองก่อนจะโทรออกไป ลู่หานก็ไม่ได้ว่าอยากจะทำอะไรก็ทำ สายตาของเขามองกวาดไปทั่วร้านจนไปเจอเข้ากับร่างของเด็กหนุ่มสูงใหญ่ผิวสีแทนที่เขาจำได้ขึ้นใจกับผู้ชายที่น่าจะอายุห่างกันไม่มากตัวขาวเล็กเดินเกาะแขนกันเข้ามาในร้าน ลู่หานนั่งมองทุกการกระทำของทั้งคู่ ร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนของคิมจงอินกับเด็กหนุ่มตัวเล็กคนนั้นซึ่งเขาไม่รู้ว่าใครกำลังเกี่ยวคอเต้นอยู่กลางฟลอร์ แต่สิ่งที่ทำให้ลู่หานต้องสะบัดผู้หญิงข้างกายแล้วเดินไปหาทั้งคู่คือคิทจงอินกำลังจูบนัวเนียกับร่างเล็กคนนั้นซึ่งคนนั้นไม่ใช่ดีโอ เขาโมโหมากที่ไอ้เด้กนี่นอกใจดีโอทั้งที่ดีโอรักมันมาก ดีโอปกป้องมันทุกครั้งที่เขาจิกกัด ใช่เขากำลังอิจฉามันที่มันได้หัวใจของดีโอไปแต่ดูมันทำกับความรักของดีโอสิ ไอ้ชั่ว!!
ผลักกก!!
ลู่หานกระชากไอ้เด็กนี่ออกจากผู้ชายตัวเล็กคนนั้นแล้วปล่อยหมัดหนักใส่หน้าของมันไป จนจงอินที่ไม่ได้ตั้งหลักลงไปกองกับพื้น ผู้คนล้อมกันเป็นวงชานยอลที่กำลังเพลินกับร่างเล็กถึงกับต้องวิ่งมาดูเพื่อนตัวเองที่บ้าอะไรไม่รู้ถึงได้มาไล่ต่อยคนอื่นแบบนี้
ลู่หานลงไปซ้ำจงอินส่วนคิมจงอินเองก็ไม่ยอมให้ถูกต่อยฝ่ายเดียวแน่ ทั้งคู่จึงแลกกันคนละหมัดสองหมัดจนในที่สุดซูโอกับชานยอลต้องแยกทั้งสองออก จงอินดูเจ็บไม่น้อยส่วนลู่หานก็แค่ปากช้ำลู่หานเคยเรียนการป้องกันตัวมาไม่น้อยเรื่องแค่นี้เขาเลยไม่ค่อยพลาด
“คุณมาต่อยเขาทำไม!!”
ร่างเล็กตะโกนออกมาอย่างโมโห ใช่ซูโอโมโหมากอยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้มาต่อยแฟนเขาแถมจงอินยังไม่ได้ทัยตั้งตัวด้วย
“มึงนอกใจดีโอทำไม!!” ลู่หานตะคอกใส่คิมจงอินพลางจะกระโดดใส่อีกรอบแต่ดีที่ชานยอลล็อกตัวไว้
“ไอ้เหี้ยลู่ใจเย็นดิว่ะ”
“ปล่อยกู!!”
ลู่หานสะบัดตัวออกขายาวรีบเดินออกจากร้าน เขาเป็นห่วงความรู้สึกของดีโอถึงแม้เจ้าตัวอาจจะยังไม่รู้แต่เขาก็อยากกลับไปเจอคนตัวเล็กก่อนที่ไอ้เด็กดำนี่จะโทรไปโกหกอะไรอีก มือเรียวล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาแต่สายตากลับไปเจอข้อความหนึ่งข้อความที่ถูกส่งเข้ามามันดูเปิดอ่านไปแล้วแต่เขาไม่ใช่คนอ่าน อาจจะเป็นยุนอาที่อ่านเขากำมือถือแน่นโทษตัวเองที่ปิดเสียงปิดสั่นโทรศัพท์ไว้ทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงหรือว่าการสั่นเตือนข้อความ
คุณจะมารับผมมั้ย เรียนเสร็จแล้วจะนั่งรอหน้าคณะ
ดีโอ
ขายาวรีบก้าวขึ้นรถแล้วขับไปหาคนตัวเล็กอย่างเร็ว นี่ตั้งสามทุ่มแล้วถ้าคนตัวเล็กยังรอเขามันจะไม่อันตรายไปหน่อยรึไง ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่คนเดียวถ้ามีพวกโรคจิตจับไปข่มขืนล่ะ คิดแล้วอยากจะตบกระบาลโง่ๆ ของตัวเองแรงๆ
ลู่หานขับรถมาจอดที่หน้าคณะของคนตัวเล็ก ขายาวรีบก้าวลงมาวิ่งหาคนตัวเล็กแต่ก็ไม่เจอ ลู่หานวิ่งหาไปทั่วทั้งด้านหน้าด้านหลังแต่ก็ไม่พบร่างของคนตัวเล็ก จนเขาต้องมานั่งพักเหนื่อยหลัจากวิ่งหาคนตัวเล็กร่มสิบนาที
“เออมึงจะวิ่งหาให้เหนื่อยทำไมว่ะ โทรศัพท์ก็มีโทรไปดิว่ะ”
ลู่หานส่ายหน้าระอากับความรีบจนทำให้ตัวเองโง่ไปด้วย หวังว่าโทรไปแล้วคนตัวเล็กจะบอกว่าถึงบ้านไปแล้วนะ ได้แต่หวังแบบนั้นถ้าโทรไปแล้วไม่รับอีกจะเป็นยังไงเขายังไม่รู้เลย
Rrrrrrr
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังอยู่ไม่ไกล ลู่หานขมวดคิ้วเข้มของเขาพลางเดินตามเสียงที่ได้ยินไป ร่างสงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเดินมาเจอต้นตอของเสียง ร่างเล็กของดีโอฟุบหน้าหลับกับโต๊ะทำไมเขาถึงไม่เห็นดีโอตั้งแต่แรกน่ะเหรอ ก็เพราะคนตัวเล็กนี่มานั่งในมุมที่มีต้นไม้ใหญ่บังไว้พอดีน่ะสิ
ลู่หานนั่งลงข้างๆ ตัวของคนตัวเล็ก แล้วกดจมูกลงไปบนแก้มนิ่มของคนที่หลับไม่รู้เรื่อง ลู่หานคิดว่าสัมผัสนี้มันดีกว่าสัมผัสของยุนอาตั้งเยอะแก้มนิ่มๆ นี่ทำให้เขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเขาเริ่มจะแน่ใจแล้วล่ะว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังสับสนนี่มันคืออะไร
“ดีโอครับกลับบ้านกันเถอะ พี่มารับแล้ว”
พี่หาญมันแน่ใจแล้วค่ะ ดูสิมันจะเป็นไงต่อ 5555
แล้วคิดว่าน้องโด้จะทำยังไง แล้วดูอิหยอยเกรียนอ่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาาา
#สองแฝดดโย
CRY .q
ความคิดเห็น