คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sf ' hundo ll Come with me 80% 'hundo'
“เสร็จงานของผมแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้ไปสักที”
เสียงเข้มพูดอย่างเหนือยๆ แบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักหลังจากที่บรรดาแขกทยอยกลับกันไปหมดแล้ว วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันกับการที่ต้องมาแต่งงานกับลูกคนรวยอย่าง ‘โด คยองซู’ โดยที่เขาไม่ได้มีความเต็มใจสักนิด เขาโดนเรียกตัวกลับมาจากจีนอย่างเร่งด่วนโดยที่ทางบ้านเขาไม่เคยบอกก่อนเลยสักนิดว่ากลับมาเขาต้องแต่งงานแบบนี้ ถ้ารู้นะคนอย่าง ‘โอ เซฮุน’ คนนี้ไม่กลับมาหรอก น่าโมโหชะมัด
“แกจะรีบไปไหนล่ะ พาคยองซูไปเรือนหอแล้วพักผ่อนก่อนเถอะ”
พ่อของเซฮุนพูดอย่างปรามๆ กับกิริยาท่าทางของลูกชายตนเอง ลูกชายของเขาไม่เคยเจียมตัวเลยสักนิดว่าบ้านของตัวเองจะล้มละลายอยู่แล้ว นี่ดีแค่ไหนที่ครอบครัวของคยองซูมาช่วยเอาไว้เพราะคยองซูยังไม่สามารถตัดใจจากลูกชายตัวดีของเขาได้ ตั้งแต่เซฮุนตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จนต้องเข้าโรงพยาบาลสลบไปหลายวัน ตื่นขึ้นมาก็เหมือจะปกติทุกอย่างมีเพียงอย่างเดียวที่ไม่เหมือนเดิมก็คือมันจำเรื่องราวความรักของมันกับคยองซูไม่ได้เลยสักนิด นี่ก็ผ่านมาตั้งสี่เดือนแล้ว
“เอ่อ…ไม่เป็นหรอกครับ เดี๋ยวผมให้คนขับรถของผมไปส่งก็ได้ครับ คุณอาให้ฮุนไปเถอะ”
“อย่ามาเรียกฉันว่าฮุน เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
คำพูดเรียบๆ นิ่งๆ แต่กลับทำให้หัวใจของคนตัวเล็กเจ็บขึ้นอย่างน่าใจหาย เซฮุนคนนี้ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด เซฮุนคนเก่าของคยองซูเป็นคนอบอุ่น แต่เซฮุนคนนี้เป็นคนเย็นชา คยองซูคิดถึงเซฮุนคนเก่าจังเมื่อไหร่นายจะจำได้นะ
“เซฮุนทำไมแก……”
พ่อของเซฮุนกำลังจะเอ่ยดุลูกชายตัวเองแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเล็กๆ ห้ามเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา….ผมกับเซฮุนน่ะ” คยองซูเว้นเสียงสักพักก่อนจะเอ่ยคำพูดประโยคสุดท้ายออกมาอย่างยากลำบาก “ระ เราไม่ได้สนิทกันมากมาย แบบที่เซฮุนบอกน่ะถูกแล้วแล้วล่ะครับหึ….” จบประโยคคนตัวเล็กก็ค่อยๆ เดินออกมาจากวงสนทนาหลังจากที่เขาเดินออกมาไม่ไกลเท่าไหร่ เขาก็ได้ยินเสียงดุดังมาจากห้องโถงที่เพิ่งเดินออกมา
ตอนนี้เวลาเกือบจะตีสองแล้ว แต่ซูฮุนก็ยังไม่กลับมายังเรือนหอของเขาทั้งคู่คยองซูพยายามข่มตานอนหลับแต่มันก็ไม่สามารถจริงๆ เขาเป็นห่วงเซฮุนมาจริงๆ
ปริ๊นนนนนน!
เสียงแตรรถดังขึ้นหน้าบ้านทำให้คยองซูวิ่งออกไปดูด้วยความหวังว่าจะเป็นคนนั้น คนที่เขารอและมันก็เป็นจริงสักทีรถคันนี้เป็นรถของเซฮุนจริงๆคยองซูยิ้มออกทันที แต่เมื่อสังเกตดูดีๆ เซฮุนไม่ได้นั่งด้านคนขับเขานั่งเบาะข้างคนขับกลับมา คยองซูหุบยิ้มทันทีที่ร่างเล็กที่น่าจะตัวใหญ่กว่าเขาสักนิดเปิดประตูลงมาทางด้านคนขับ
เจ้าของร่างเล็กนั้นหน้าตาน่ารักมากเลยล่ะ ตาเรียวสวยแต่ก็ซ่อนความหวานเอาไว้ได้อย่างลงตัว ปากบางอมชมพูนั่นตัดกับสีผิวขาวได้เป็นดี รวมๆ แล้วคนคนนี้หน้าตาน่ารักเลยทีเดียว
“นายชื่อคยองซูใช่ไหม?”
“อะ อื้ม”
“อืม…น่ารักดีเหมือนกันนิ”
“ขอบคุณครับ ว่าแต่ทำไมคุณถึงมากับเซฮุนได้ล่ะ”
ปากไวเหมือนความคิด คยองซูถามออกไปอย่างไม่ทันได้คิดเลยสักนิด
“อ่อ ฉันเป็นเพื่อนดื่มกับเซฮุนน่ะ ฉันชื่อลูฮานนะยินดีที่ได้รู้จักส่วนนายไม่ต้องแนะนำตัวแล้วล่ะ ฉันพอจะรู้มาบ้างแล้วเซฮุนพูดถึงนายบ่อยนะ”
เซฮุนพูดถึงเขาว่ายังไงนะ คยองซูคิดในใจตัวเองเขาหวังว่าเซฮุนจะพูดถึงเขาในด้านดีนะ
“เอาล่ะๆ อย่ามัวแต่ยืนมึนแล้วมาเอานายนี่ลงไปหน่อยสิ ฉันจะรีบกลับบ้านนะ”
“อ่อๆ”
ตอนนี้เซฮุนนอนแผ่อยู่บนเตียงเรียบร้อยตอนนี้ลูฮานก็กลับไปเรียบร้อยแล้วด้วย คยองซูนำน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เซฮุนเพื่อเขาจะได้นอนหลับสบายในคืนนี้ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าตอนแรกคยองซูก็คิดว่าจะเปลี่ยนให้เหมือนกันแต่คิดไปคิดมาเขาไปเปลี่ยนดีกว่า เดี๋ยวเซฮุนตื่นขึ้นมาแล้วไม่พอใจขึ้นมามันจะแย่เอา
หลังจากเอาน้ำอุ่นไปเก็บแล้ว คยองซูก็เดินกลับมาดูเซฮุนอีกครั้งเซฮุนตอนหลับนี่สิถึงค่อยเหมือนเซฮุนคนเก่าหน่อย เป็นคนเงียบๆ แต่ดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“ฮึ้มมมม ลูฮานฉันรักนายนะ…….”
ระหว่างที่คยองซูกำลังนั่งพิจรณาหน้าของคนที่นอนหลับอยู่นั้น คนที่นอนหลับก็ละเมอออกมา จนทำให้คยองซูถึงกับแทบน้ำตาไหล
“ละ ลูฮานงั้นเหรอ?”
เสียงเล็กสั่นอย่างน่ากลัว ไหนลูฮานบอกว่าแค่เพื่อนดื่มไงแล้วทำไมเซฮุนถึงได้ละเมอบอกรักกันได้ล่ะ โถ่คยองซูนายลองใช้ความคิดดูบ้างสิคงไม่มีใครมาบอกกับคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาของเซฮุนมาบอกหรอกว่าตัวเองกำลังตีท้ายครัวอยู่
“อะ อ๊ะ!!”
ระหว่างที่นำตากำลังจะไหล ร่างของคยองซูก็โดนดึงลงไปที่เตียงเซฮุนจากที่นอนอยู่ก็เปลี่ยนมาคร่อมร่างของคยองซูเอาไว้ แววตาของเซฮุนตอนนี้ดูเหมือนหมาป่าที่กระหายกระต่ายตัวน้อยๆ
“นะ นายจะทำอะไรน่ะ?”
“ทำไมล่ะก็ฉันรักนาย ทำไมฉันจะมีอะไรกับนายไม่ได้รึไง?”
คำว่ารักของเซฮุนทำให้คยองซูอ่อนยวบลงทันที คยองซูใจอ่อนให้เซฮุนแล้วคยองซูคิดถึงคำนี้เหลือเกิน คำคำนี้ที่เมื่อก่อนเซฮุนบอกกับเขาทุกวัน ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเข้ามาคำนี้ คำว่ารักของเซฮุนมันไม่เคยมีมาให้คยองซูอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ฉันรักนายนะ” เซฮุนก้มหน้าลงมาจนจมูกของเขาและคยองซูติดกัน กลิ่นของเหล้าที่ออกมาพร้อมกับลมหายใจของเซฮุนทำให้คยองซูมึนน้อยๆ แต่ก็ไม่ถึงกลับขาดสติ “ฉันรักนายตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนะ ถึงฉันจะไม่เคยบอกนายเลยสักครั้ง”
จบคำพูดเซฮุนก็ประกบเข้าคนตัวเล็กใต้วงแขนของเขา เขาสอดแทรกลิ้นเข้าไปอย่างลุกล้ำคนตัวเล็กก็ไม่ได้ขัดขวางเขา บอกแล้วไงแค่คำว่ารักของเซฮุนก็ทำให้เขายอมทุกอย่างแล้ว รสขมของเหล้าผสมกับความหวานในช่องปากเล็กมันช่างหอมหวานจนเซฮุนไม่อาจหยุดได้
“เฮือกกก!”
เซฮุนผละปากออกเพราะคนตัวเล็กเริ่มที่จะหมดอากาศหายใจแล้ว คยองซูหอบหายใจออกมาเสียงดังพยายามสูดหายใจให้ได้มากที่สุดเขาคิดว่าตัวเองจะตายซะแล้วกับจูบที่ยาวนานของเซฮุนเมื่อกี้นี้
“นายเป็นของฉันนะ…..ลูฮาน”
ลูฮานอีกแล้วนี่คยองซูเข้าใจผิดมาตลอดใช่ไหม แค่คำว่ารักทำให้เขาไม่ได้สนใจที่จะถามต่อแค่คิดน้ำตาก็เอ่อขึ้นมารอบดวงตาโต มือเล็กผลักไหล่ของเซฮุนจนล้มลงไปข้างเตียงจากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน ขาเล็กกำลังจะก้าวเดินออกจากห้องนอนแต่ก็ช้ากว่าเซฮุน
เซฮุนสวมกอดคยองซูจากทางด้านหลัง ลมหายใจออกเขาเป่าลดที่หลังหูของคยองซูทำให้คยองซูรู้เลยว่าเขาอยู่ใกล้แค่ไหน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่เพิ่งจะมาแตะจมูกของคยองซูหลังจากที่มันคงโดนกลิ่นเหล้ากลบเมื่อตอนที่อยู่บนเตียง
“ปล่อยฉันนะเซฮุน ฉันไม่ใช่ลูฮานของนายฉันคือคยองซูไงล่ะคยองซูที่นายโดบังคับให้แต่งงานด้วย คยองซูที่นาย…..กะ เกลียดไงล่ะ”
คำพูดของตัวเองเปรียบเหมือนมีดกีดแทงหัวใจของเขาอย่างไม่ปราณี ตอนนี้คยองซูหันหน้ากลับมาประจันกับเซฮุนแล้วแต่ตัวของเขาก็ยังอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงอยู่ดี ดวงตาของเซฮุนตอนนี้หม่นลงเล็กน้อยคงจะเสียใจล่ะสิที่คนๆ นี้ไม่ใช่ลูฮานแต่เป็นคยองซูแทน
แต่ถึงยังไงเซฮุนก็ยังไม่คลายอ้อมกอดอยู่ดี แต่กลับซบหน้าลงมาที่ไหล่เล็กของคยองซูด้วยน้ำหนักที่เซฮุนทิ้งลงมาทำให้คยองซูหน้าเสียนิดๆ อ้อมกอดที่เหมือนจะแน่นขึ้นทุกทีเหมือน ลมหายใจที่ค่อยๆ เบาลงและค่อยๆ สม่ำเสมอ
“เซฮุน……”
คยองซูตีไหล่ของเซฮุนเบาๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องเอาเสียแล้ว นี่เซฮุนหลับไปแล้วจริงๆ ใช่ไหม ถึงเขาจะเสียความทรงจำไปบ้าง แต่นิสัยประจำตัวที่เป็นคนหลับง่ายนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
ร่างสูงเริ่มรู้สึกตัวจากการหลับนอนอันยาวนาน มือเรียวตบหัวตัวเองเบาๆ เป็นการเรียกสติ สายตาของเขามองไปที่นาฬิกาข้างหัวเตียงบ่งบอกถึงเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว นี่เขานอนไปเยอะเท่าไหร่ เมื่อคืนเขายังมีสติอยู่ครบ และที่เขาพูดถึงลูฮานเขาก็แกล้งพูดไปงั้นแหละ เขายังจำคยองซูได้ เขาไม่ได้ลืมหรือว่าความจำเสื่อม และที่เขาทำแบบนั้นก็เพื่อตัวคยองซูเอง…
“ตื่นแล้วเหรอเซฮุน”
คยองซูเดินเขามาในห้องนอนพร้อมกับในมือถือแก้วน้ำใบใหญ่ ซึ่งกลิ่นของมันทำให้เซฮุนเบ้หน้า ในมือคยองซูคือน้ำขิง เขาเกลียดที่สุดเลยไอ้น้ำขิงเนี่ย
“ดื่มน้ำขิงหน่อยนะ มันจะช่วยแก้แฮงค์ให้นายได้”
“เอาออกกไป”
“แต่นาย….”
“ฉันบอกให้เอาออกไปไง อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้าได้ไหม!!”
“ก็ได้ฉันจะวางไว้หัวเตียงนะ”
คยองซูวางแก้วน้ำขิงไว้หัวโต๊ะหัวเตียงก่อนที่จะเดินออกไปแล้วปิดประตูห้องไว้ เขารู้ว่าหลังจากที่ปิดประตู คยองซูจะต้องนั่งร้องไห้อยู่หน้าประตูเป็นแน่ คยองซูไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ดื้อไม่เคยเปลี่ยน ถึงเขาจะเหวี่ยงใส่แค่ไหนคยองซูก็ยังใจเย็นและก็จะทำเป็นไม่สนใจ แล้วจะเก็บไปร้องไห้คนเดียว “นายจะต้องตัดใจจากฉันนะ นายจะต้องเดินต่อไปอย่างมีความสุข ฉันจะไม่เห็นแก่ตัวรั้งนายไว้เด็ดขาด”
สองเดือนต่อมา
ทุกวันของคยองซูกับเซฮุนยังคงเป็นไปเหมือนเดิม เซฮุนยังเที่ยวดึกทุกวัน บางวันกลับบ้างไม่กลับบ้าง ส่วนคยองซูก็ยังเหมือยเดิม จิตใจของเขายังเหี่ยวเฉาเหมือนเดิม
“จะออกไปอีกแล้วเหรอเซฮุน นายไปเที่ยวทุกวันเลย มันไม่ดีต่อสุขภาพของนายนะ”
คยองซูร้องทักคนที่กำลังใส่รองเท้าเตรียมออกจากบ้าน เซฮุนเพียงแค่ชายตามองแต่ไม่พูดอะไร ทำราวกับว่าคยองซูนั้นเป็นเพียงอากาศธาตุเท่านั้น มันเป็นแบบนี้มานานแล้วทุกวันนี้เซฮุนไม่พูดกับคยองซูเลยแม้แต่คำเดียว คยองซูเองก็ไม่ท้อถอยเขาพยายามจะพูดกับเซฮุนให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ถึงแม้บางครั้งนึกอยากขำตัวเองเพราะเหมือนเขากำลังพูดคนเดียว
เซฮุนใสรองเท้าเสร็จแล้ว เขากำลังจะเปิดประตูบ้านออกไป วันนี้คยองซูจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ยังไงก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง คยองซูเป็นห่วงเซฮุนออกไปทุกวันแบบนี้ร่างกายจะทรุดเอา
“เซฮุนขอได้มั้ยวันนี้ขอเถอะ”
หูของเซฮุนมีอะไรผิดปกติหรือไง ทำไมเขาถึงไม่หยุดแบบที่คยองซูขอ เซฮุนเปิดประตูออกไปแล้ว คยองซูยืนกำมือแน่น เซฮุนทำเกินไปแล้ว คยองซูวิ่งไปตาเซฮุนออกไป มือเล็กกระชากข้อมือของคนตัวสูงให้หันมาประจันกับเขา
“นายจะไม่ฟังฉันใช่มั้ยเซฮุน”
เซฮุนมองคยองซูเฉยๆ คยองซูอยากจะกรีดร้องออกมาในตอนนี้ เซฮุนไม่ด่าเขาเหมือนตอนแรกที่แต่งงานกันมาใหม่ๆ นะ ทำไมตอนนี้เขาถึงเย็นชาแบบนี้ ถ้าให้คยองซูเลือก เขาเลือกให้เซฮุนเป็นแบบเดิมดีกว่า
เซฮุนบิดข้อมือออกจากมือของคยองซูช้า คยองซูก้มมองข้อมือของเซฮุนที่บิดออกช้าๆ แล้วก็ต้องตกใจ ข้อมือของเซฮุนนั้นเป็นรอยจ้ำเลือดอย่างน่ากลัว คยองซูคิดว่าแรงที่ตัวเองบีบไม่ได้แรงมากขนาดนั้น แต่ทำมือของเซฮุนถึงได้เป็นรอยมาขนาดนี้
“เซฮุนทำไมข้อมือนายเป็นรอยมากขนาดนั้น”
คยองซูจับข้อมือของเซฮุนเข้ามาดูใกล้ๆ จะว่าเป็นรอยเก่าก็ไม่ใช่ เพราะตอนที่เซฮุนอยู่ในบ้านไม่เห็นมี ต้องเป็นเมื่อกี้แน่ๆ
“ไม่มีอะไรหรอก”
ในที่สุดเซฮุนก็ยอมปริปาก เขาเก็บมือตัวเองไปแล้วเอามือไข้วหลังเหมือนไม่อยากให้คยองซูเห็น แต่คยองซูไม่ยอมแพ้หรอก เขาจะต้องรู้ให้ได้
“นายอย่ามาปฏิเสธ ก็เห็นๆ อยู่ว่ามันแดงมากเกินไป”
คยองซูดึงมือเซฮุนกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เซฮุนพยายามจะดึงกลับแต่คยองซูไม่ยอม เซฮุนจึงออกแรงผลักคยองซูจนคยองซูล้มไปนั่งอยู่กับพื้น คยองซูมองหน้าเซฮุนน้ำตารื้อเต็มดวงตาไปหมด แววตาของเซฮุนฉายแววว่ารู้สึกผิด สับสน เสียใจ มันตีกันไปหมด แต่ก็เพียงแวบเดียวตอนนี้แววตาของเขากลับมาเย็นชาเหมือนเดิมแล้ว
“นายไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องของฉันทุกเรื่องหรอกนะ จำไว้ว่านายไม่ใช่พ่อฉัน”
เซฮุนเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว คยองซูนั่งมองท้ายรถของเขาไปจนลับตา น้ำตาไหลรินออกมาไม่หยุด คยองซูร้องไห้เพราะเซฮุนมากี่รอบแล้วนะ เซฮุนจะรู้สึกผิดบ้างหรือป่าวนะ
ที่ผ่านมาคยองซูยอมเซฮุนเพราะรักเขามาก แต่พวกคุณเคยได้ยินมั้ยว่า ‘ความรักก็มีวันหมดไปได้ ถ้ามันไม่ถูกเติมเต็มบ่อยๆ’
80%
ความคิดเห็น