คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Way 2 ยากจะเข้าใจ
WAY 2
(ยากจะเข้าใจ)
“ขอกอดแบบนี้สักพักนะ สักพักหนึ่ง”
คยองซูยืนนิ่งให้แบคฮยอนกอดหัวใจเต้นแรงเป็นบ้าถึงแม้จะรู้ว่าอีกคนมองเขาเป็นแฟนกอดแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีกับน้ำเสียงและท่าทีอ่อนโยนแบบนี้ เมื่อแบคฮยอนขอคยองซูก็ให้ได้อย่างง่ายดายโดยไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ดูเป็นคนง่ายแบบนี้
“~~~”
“แบคฮยอนคุณแบคฮยอน”
ลมหายใจสม่ำเสมอของแบคฮยอนทำให้ร่างเล็กพอจะรู้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว หลับทั้งๆ ที่ยังยืนกอดเขาอยู่แบบนี้หน้าของแบคฮยอนซบกับไหล่เล็กของคยองซูน้ำหนักที่อีกคนทิ้งมาทำให้คยองซูเบ้หน้า
“หลับไปแล้วเหรอเนี่ยถึงตัวจะดูไม่ใหญ่ไปกว่าเราเท่าไหร่แต่หนักเป็นบ้า”
คยองซูค่อยๆ หมุนตัวเองมาสวมกอดแบคฮยอนทางด้านหน้า เนื้อตัวของแบคฮยอนถึงจะดูบางแต่มันก็สมส่วนดีไม่เหมือนกับคยองซูที่ตัวบางเล็กเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชายซะอีก คยองซูได้มองหน้าแบคฮยอนใกล้ๆ ตรงๆ แบคฮยอนมีใบหน้าเรียวสวย ตาของแบคฮยอนเวลาหลับมันดูมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ ริมฝีปากบางนั่นทำเอาหัวใจคยองซูกระตุกวาบ เขินขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ทำไมปล่อยตัวแบบนี้นะคุณแบคฮยอน”
คยองซูลูบไปตามไรหนวดเขียวที่อีกคนไม่คิดจะโกนมันออก หน้าซีดเซียวมันคนอดหลับอดนอน ตาบวมคล้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แบคฮยอนคงรักผู้หญิงคนนั้นมาสินะอิจฉาจัง
“ไปนอนกันเถอะ”
คนตัวเล็กพยุงร่างที่ใหญ่กว่าตัวไม่มากไปยังห้องนอนกว้าง วางร่างใหญ่ที่หลับไม่รู้เรื่องลงกับเตียงถือว่ายังพอมีสภาพที่ดีหน่อยในห้องนี้ ทุกอย่างยังคงเป็นระเบียบคงจะเละแค่ห้องนั่งเล่นล่ะมั้ง คยองซูค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อีกคนใส่ออกพยายามไม่มองตามเนื้อตัวของแบคฮยอนนี่ถ้าอีกคนไม่ตัวร้อนรุมๆ แบบนี้คยองซูจะไม่ยอมเช็ดตัวให้จริงๆ ด้วย คยองซูเดินเอาเสื้อไปใส่ไว้ในตะกร้าที่มีไว้สำหรับผ้าใส่แล้วส่วนกางเกงของแบคฮยอนนั้นคยองซูไม่ได้เปลี่ยนเพราะเพียงแค่เสื้อคนตัวเล็กก็จะบ้าแล้ว จากนั้นก็เดินไปในครัวหยิบเอากะละมังใส่น้ำอุ่นพร้อมผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กของตัวเองมาเช็ดตัวให้แบคฮยอนเพราะห้องของแบคฮยอนไม่มีผ้าผืนเล็กๆ เลย ถ้าจะมีก็แค่ผ้าขี้ริ้วเท่านั้น
“อื้มมมม!”
แบคฮยอนครางออกมาอย่างขัดใจ คยองซูไม่ได้สนใจมันรีบเช็ดตัวให้เสร็จแล้วไปหยิบเสื้อตัวของแบคฮยอนมาใส่ให้ แบคฮยอนมีเหงื่อออกสงสัยพิษไข้จะเล่นเข้าแล้วคยองซูเดินหายาลดไข้ให้ทั่วไปหมดแต่ก็ไม่เจอ ร่างเล็กคิดได้ว่าเมื่อตอนลู่หานขับรถมาส่งเขาเห็นร้านมินิมาร์ทซึ่งน่าจะมียาลดไข้ขายบ้าง ร่างเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมวิ่งออกไปอย่างเร็วไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคยองซูต้องลงทุนขนาดนี้แต่พอเห็นสภาพของแบคฮยอนแล้วไม่อดห่วงไม่ได้
ร่างเล็กรีบไปรีบกลับโชคดีบ้างที่ยังพอมียาขาย จัดการให้แบคฮยอนกินไปเรียบร้อยแบคฮยอนไม่รู้เรื่องอะไรเลยคยองซูให้ยากินอีกคนก็ยังไม่ตื่นแต่ดีที่ยังยอมกลืนยา จากนั้นคยองซูก็มาเคลียร์กับสภาพคอมหมาข้างนอก เริ่มจากการเช็ดอ้วกของแบคฮยอนอย่างยากลำบาก จนไปถึงกวาดถูห้องจนมันสะอาดเอี่ยมคยองซูเงยหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังห้องบอกเวลาว่าตีสองแล้ว นี่คยองซูเพลินขนาดนี้เลยเหรอโชคดีที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียนรู้สึกดีที่เป็นปีสี่ก็เพราะอาทิตย์หนึ่งเรียนแค่สองวันนี่แหละ อ่อคยองซูลืมบอกใช่มั้ยว่าตัวเองเรียนอะไรคยองซูเรียนครูภาษาเกาหลี คยองซูชอบภาษาแล้วก็เด็กทางเลือกนี้เลยเป็นที่หนึ่งในดวงใจ
“จะเอายังไงดีนะคยองซูรถประจำทางก็ไม่มีแล้ว จะโทรไปหาพี่ลู่หานก็เกรงใจ” คนตัวเล็กคิดไม่ตก แล้วก็ต้องจำใจ “คืนนี้นอนนี่แล้วกันไม่มีทางเลือกแล้วนี่นา”
คยองซูนั่งลงบนโซฟาหรูเอาจริงๆ มั้ยโซฟานี่นิ่มกว่าที่คยองซูนอนทุกวันอีก อ้าพอเหนื่อยมานี่ล้มตัวนอนที่ไหนมันก็ชวนฝันไปหมดเลยนะ
แบคฮยอนยกมือกุมหัวของตัวเองอาการปวดหนึบมันกำลังเล่นงานเขา ขายาวก้าวลงจากเตียงเพื่อจะไปหยิบยามากินแต่ก่อนจะออกจากเตียงสายตาของเขาไปเจอเข้ากับยาลดไข้ข้างๆ มันมีแก้วน้ำวางอยู่ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่าใช้ความคิด แล้วหัวใจของเขามันก็เต้นเป็นลิงโลดเมื่อคืนเขารู้สึกว่าซูจองกลับมา เขากอดเธอ เขาหอมเธอ แบคฮยอนรีบก้าวขาออกไปจากห้อง ห้องของเขาเป็นระเบียบขึ้นสะอาดเหมือนได้ห้องใหม่หัวใจของเขายิ่งเต้นแรงเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นเท้าเล็กเลยออกมาจากโซฟาที่หันหลังให้เขา แบคฮยอนค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาอย่างตื่นเต้นเขาจะทำอะไรกับเธอดี กอดเธอ จูบเธอ ทำอะไรก่อนดีนะ
“ซูจอ…”
ทุกคำพูดถูกกลืนเข้าไปในลำคอหมด เมื่อคนที่นอนหลับอยู่ไม่ใช่ซูจองแต่กลับเป็นเดกผู้ชายหน้าตาหน้ารัก คิ้วหนาขมวดกันอีกครั้งเด็กคนนี้เป็นใครถึงเข้ามาอยู่ห้องเขา มือกร้านคว้าไหล่ของเด็กนั่นทั้งทียังหลับอยู่ขึ้นมายืนประจันหน้ากับเขา เด็กนั่นลืมตาโตโพล่งอย่างตกใจ
“เข้ามาทำอะไรห้องฉัน!!”
ตะคอกอย่างอารมณ์เสียยิ่งเห็นหน้าตาเหลอหลาของเด็กคนนี้แบคฮยอนยิ่งโมโหเข้าไปอีก แล้วแสดงว่าเมื่อคืนเขากอด เขาหอมไอ้เด็กนี่ล่ะสิ คิดแบบนั้นแบคฮยอนยิ่งออกแรงบีบไหล่เล็กเข้าไปใหญ่จนคนตัวเล็กเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ผมเจ็บนะคุณแบคฮยอนปล่อยผม”
“นายรู้จักฉันได้ยังไง นายเป็นใครแล้วจะถามเป็นครั้งสุดท้ายนายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”
กดเสียงต่ำเป็นการขู่แต่ดูเหมือนคนตัวเล้กจะไม่ได้กลัวเลย นอกจากความเจ็บแล้วคยองซูไม่เคยกลัวอะไรเลยนะในชีวิตนี้
“คุณลู่หานคือคำตอบไปถามเอาเอง”
เอามือแหวกวงแขนของแบคฮยอนออกแล้วกลับไปหยิบเป้คู่ใจเดินออกจากห้องนี้ไปอย่างไม่พูดไม่จา อารมณ์เสียเพราะมีคนมาปลุกอย่างไม่เต็มใจ แถมยังทำให้เขาเจ็บตัวอีกต่างหาก คำขอบใจที่ดูแลทั้งคืนก็ไม่มีนี่มันทำคุณบูชาโทษแท้ๆ
“ไม่เอาแล้วแค่ครั้งเดียวก็เกินพอเหอะ!”
พ่นลมหายใจออกมาอย่างอารมณ์เสีย คยองซูเดินไปจนถึงป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของแบคฮยอนนัก ไม่นานรถเมล์สีเหลืองก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า คยองซูก้าวขึ้นไปเลือกที่นั่งริมหน้าต่างเอาหน้าพิงหน้าต่างรับลมยามเช้า นี่สินะที่เป็นเรื่องดีๆ บ้างสำหรับเช้านี้ที่ได้นั่งเอาหน้าโต้ลมเย็นสบาย
~♬ ~♬
“ว่าไงมินซอก”
คยองซูกรอกเสียงลงไปขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือถึงจะไม่ได้เป้นเด็กทุนแล้วเขาก็ต้องตั้งใจเรียนนะ ไม่ใช่จะปล่อยตัวไปเลยคยองซูไม่ใช่คนแบบนั้น
‘แกทะเลาะกับพี่แบคฮยอนเหรอ พี่แบคฮยอนมาหาพี่ลู่หานแต่เช้าเลยนะแก หน้านี่บูดเบี้ยวมาเชียวสงสารพี่ลู่หานจัง ’
คยองซุเบะปากเมื่อคิดถึงคนเมื่อเช้าแบคฮยอนคนจมปรักกับความรักคนนั้นเหรอ คยองซูไม่แปลกใจเลยที่แบคฮยอนจะไปหาลู่หานก็เขาไล่ไปเองนิ
“อือไม่ใช่ทพเลาะหรอก อาจจะเป็นเขาคนเดียวหรือเปล่าที่ทะเลาะแต่ฉันนี่ไม่ได้ทะเลาะอ่ะแก คนแบบนั้นบอกพี่ลู่หานให้ปล่อยไปเถอะ ไม่ต้องสนใจหรอก”
‘แกจะบ้ารึไงคยองซู พี่เขาคบกันมาตั้งแต่เด็กนะเว้ยเรื่องแค่นี้เขาไม่เลิกคบกันหรอก แล้วแกกับเขาไปทำกันอีท่าไหนว่ะพี่แบคฮยอนถึงได้อารมณ์บูดมาขนาดนี้ แกท่าไม่เด็ดเหรอคยองซูฮ่าๆ”
คยองซูหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที ถึงที่มินซอกพูดมันจะเลยเถิดไปไกลสักหน่อยแต่คยองซูกลับคิดถึงเมื่อคืนที่แบคฮยอนหอมแก้มเขาพร้อมกับอ้อมกอดอุ่นๆ นั่น ย่าห์คิดอะไรอยู่คยองซู
“บะ บ้าป่ะแก!!” ตะโกนใส่โทรศัพท์ปิดบังความเขินอาย “ฉันไม่ใช่แกนะเว้ยที่จะมีท่าเด็ดเยอะนิ”
‘อ่าวแกพูดแบบนี้แสดงว่าแกกับพี่เขาทำอะไรกันใช่ป่ะ เล่ามาน้าโดคยองจูวววว’
รู้สึกไม่ชอบมินซอกก็ตรงนิสัยอยากรู้นี่แหละ มินซอกจะอยากรู้ไปทำไมเขากับแบคฮยอนไม่ถึงขั้นตะลึ่งตึงโปะหรอกน่า
“มะ ไม่อะไรน่ามินซอกแค่นี้นะจะอ่านหนังสือ”
พูดอย่างไวพร้อมกับวางสายมินซอกแบที่อีกคนไม่มีสิทธิ์พูดอะไรมาให้คยองซูคิดเยอะอีกล้ว คยองซูเอามือนาบแก้มร้อนของตัวเองป่านนี้คงแดงมากแล้วแน่เลยคยองซู
“พู่ววว! มินซอกนะมินซอกเล่นอะไรไม่รู้”
คยองซูพยายามก้มหน้าอ่านหนังสือต่อถึงตาจะมองตัวหนังสือพวกนั้น แต่ใจนี่ล่องลอยเป็นปุยเมฆเยคยองซูสะบัดหัวไล่ความคิดพวกนี้ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นเพื่อจะกินน้ำ
“อ้าไม่มีแม้กระทั่งน้ำกินเลยเหรอเนี่ยคยองซู ชีวิตนายนี่มันชอกช้ำจริงๆ เลยนะ”
หัวขมขื่นก่อนจะปิดตู้เย็นเดินไปเปิดกระเป๋าตังดูเงินที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด พอน่าคยองซูเหลือตั้งเยอะยังพออยู่ได้สักอาทิตย์หนึ่งถ้าใช้อย่างประหยัดน่ะนะเท้าเล็กก้าวออกจากห้องตรงลงไปยังมินิมาร์ทใต้หอพัก
“แหม่พี่ครับรู้จักกันมาเกือบสี่ปีแล้วนะน้ำกับขนมพวกนี้ไม่คิดจะลดให้เลยเหรอครับ”
คยองซูต่อราคาขนมกับน้ำที่อยู่ในมือไม่มาก จุนมยอนพี่ชายร้านมินิมาร์ทยิ้มอ่อนใจกับเด็กหนุ่มตรงหน้า
“คยองซูอ่าถ้าพี่ลดให้นายกำไรพี่ก็ไม่ได้เลยนะ”
“โถ่พี่จุนมยอนแค่ขนมแค่นี้พี่ลดไม่ได้เหรอ ผมจะงอนจริงๆ แล้วนะ”
คยองซูแกล้งเชิดปากใส่จุนมยอนคนพี่ขำกับท่าทางราวกับเด็กน้อยของคยองซู อดที่จะเอ็นดูยกขนมฟรีให้ไปไม่ได้ คยองซูยิ้มกว้างจนตาปิดเอ่ยขอบคุณแล้วเดินออกไปจากร้าน
“แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะมาเอาของฟรีใหม่นะ พี่จุนมยอนคิกๆ”
“พรุ่งนี้จ่ายตังนะ!!”
จุนมยอนตะโกนไล่หลังเล็กของคยองซูออกไป คยองซูพอพ้นร้านของจุนมยอนรอยยิ้มกว้าก็หายไป ลำบากมากถึงขนาดหน้าด้านไม่จ่ายค่าขนมเลยสินะโดคยองซู คยองซูน้ำตาคลอหน่วยตากลมไปหมด
“เอาน่าด้านได้อายอดไม่เคยได้ยินรึไงคยองซู สู้สิสู้ๆ”
ร่างเล็กกระพริบตาไล่น้ำใสก่อนจะเดินจะเดินขึ้นห้องไป คยองซูเชื่อนะว่าพรุ่งนี้พระเจ้าจะปล่อยงานที่ดีมาให้เขาอีกครั้ง คยองซูเชื่อมาตลอด
ความสุขเป็นเพียงทัศนคติหนึ่ง
เราจะทำชีวิตให้เศร้า สุข หรือเข้มแข็ง
ขึ้นอยู่กับเราเลือกที่จะเป็น
ฉันชอบพล็อตเรื่อนี้ คือแบบค่อยๆ เป็นค่อยๆไป
ไม่รีบร้อนอะไรมากมาย แต่มินซอกแค่นางเป็นเคะที่เอิ่มมม
เรื่องนี้จะไม่เขียนพาร์ทลู่หมินนะคะ แต่จะใช้เรื่องราวของคยองเล่าไปเรื่อยๆ
ส่วนแบคคยองยัวไม่อีกเยอะคะ ที่พวกนางจะเดินไปด้วยกัน
แต่คงอีกนานกว่าอีพี่แบคมันจะเปิดรับน้อง 555555555
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่โดนแบนอีกนะ ถ้าโดนอีกนี่จะให้คยองพับเพียบขี้ละ
แท็ก #คยองรับจ้าง ทวีต @JP_Fairy
ความคิดเห็น