แท้จริงประโยชน์ของขาทองคำก็มีแค่นี้เอง

-บทนำ-

อำนาจของดัชนีทองคำคืออะไร อำนาจแห่งขาทองคำคืออะไร สำหรับคนที่ฉลาดอย่างพระเอกนิยาย สกิลนี้ก็บอกได้เลยว่ามันคือโคตรของโคตรมีประโยชน์ มันจะทำให้เจ้าของสกิลฆ่าไม่ตาย อยู่ยงคงกระพันฟันแทงไม่เข้ายิ่งกว่าเล่นของ

แต่ถ้ามันมาอยู่ในมือคนโง่เง่าอย่างเขาแล้วล่ะก็..

"ศิษย์เอกของข้าช่างเก่งกาจนัก แม้กองกำลังจะเสียไปมาก แต่ก็สามารถยืนหยัดกำจัดมารที่มารุกล้ำเขตชายแดนได้ ด้วยตัวคนเดียว สมกับเป็นศิษย์ของสำนักไป๋เฟิ่ง!"

เขาได้รับคำชมจากเจ้าสำนักท่ามกลางศิษย์ที่ยืนเรียงแถวกันเป็นระเบียบ สายตาที่มองมาราวกับทั้งชื่นชม นับถือ และยินดี

ทำเอาผิงหลิ่งซานชะงักกึก 

และใช่ ตอนนี้เขาคือผิงหลิ่งซาน พระเอกของนิยายจีนโบราณผู้ที่มีความสามารถรอบด้าน จริงๆ เขาก็เข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้สามเดือนเข้าแล้ว

ตื่นมาครั้งแรก อยู่ๆ เขาก็คุมทหารออกไปชายแดนเพราะมีพวกจากเผ่ามารมาบุกรุก เมื่อตั้งตัวได้แล้วก็คิดหาวิธีออกไปจากร่างนี้ ก็พบว่ามันไม่มีวิธี ดังนั้นจึงจำยอมเดินทัพต่อแบบงงๆ สุดท้ายพอเจอมารเข้าจริงๆ เขาก็ถูกแทงสลบไปเป็นคนแรก

ตอนแรกก็นึกว่าจะตาย แต่ผ่านไปสักหนึ่งชั่วยามเขาก็ฟื้นขึ้น พร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่หายไปเกินครึ่ง พอลุกขึ้นมาได้ก็โดนแทงตายอีกเป็นรอบที่สอง พอฟื้นขึ้นมาก็โดนแทงอีก 

แต่เท่าที่พอจะสังเกตทันก็คือ ทุกครั้งที่เขาฟื้นจำนวนของเผ่ามารและทหารของเขาจะลดลงไปเรื่อยๆ 

เท่ากับว่าผิงหลิ่งซานไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่เดินไป โดนฆ่า ฟื้น แล้วก็ตายใหม่ แล้วก็ฟื้น แล้วก็พบว่าในที่สุดบริเวณนั้นก็เหลือเพียงเขา มารหนึ่งตน แล้วก็ทหารอีกหนึ่งคน 

การต่อสู้อันดุเดือดเริ่มขึ้น เขาก็ทำได้แต่มองดูในฐานะคนไม่ชอบฆ่าสัตว์ (แต่จริงๆ ตอนนั้นก็แค่ลนลาน แล้วก็ประมวลผลไม่ทันว่าต้องทำอะไร)

สุดท้ายมารก็ตาย พร้อมๆ กับทหารที่ค่อยๆ ขาดใจตายด้วยฤทธิ์บาดแผล

บอกเลยว่าภาพนั้นติดตาเขาไปถึงสามคืน หลังจากนั้นผิงหลิ่งซานก็ต้องแบกสังขารที่เต็มไปด้วยบาดแผล (นิดหน่อย สำหรับขาทองคำก็แค่ขี้เล็บ) เขาใช้เงินซื้อนู่นนี่ แวะชมของขึ้นชื่อในแต่ละเมือง แล้วก็หาหมอด้วย ทำให้ตอนที่กลับถึงสำนัก ร่างกายเขาก็แลดูสมบูรณ์ยิ่งกว่าเก่า

แต่พอเท้าย่างเข้ามาในสำนักก็กลายเป็นว่า มีแต่คนมารุมมองด้วยสายตาชื่นชม คนตรงหน้าก็เป็นอาจารย์ของเขา ส่วนด้านหลังก็เป็นศิษย์ร่วมสำนัก 

บางคนก็ปกติดี แต่บางคนก็ใช้สายตาประมาณว่าอยากจะจับเขาแยกชิ้นส่วน แล้วก็เอาไปบูชาไว้ที่ห้องอย่างไรอย่างนั้น!

ในจุดนี้พูดเลยว่าเขาอยากไปเกิดเป็นตัวประกอบเสียมากกว่า 

แต่ทำไงได้ตอนนี้ก็เป็นช่วงกลางๆ เรื่อง จนจะเกือบท้ายๆ พระเอกนางเอกก็น่าจะได้เจอกันแล้ว แล้วก็น่าจะมีรักหวานแหววกันไปแล้วด้วย..

ส่วนตัวประกอบก็ตายกันไปหมดแล้วไม่มีเวลาให้กลับใจอีกแล้ว..

"เอาล่ะ ในเมื่อศิษย์เอกของข้าทำได้ดีถึงเพียงนี้ ค่ำคืนนี้ยามซวี* ข้าจะจัดงานเลี้ยงฉลอง มีทั้งสุรา ชา และอาหารหวานคาวชั้นเลิศ!"

*ยามซวี (19:00-20:59)

สิ้นเสียงประกาศศิษย์ทั้งหมดก็ประสานมือทำความเคารพ รวมถึงตัวเขาด้วยเช่นกัน

"ส่วนเจ้าไปพักผ่อนก่อนเถิด ถึงเวลาแล้วค่อยมาเข้าร่วมงานเลี้ยง ให้สมเกียรติของเจ้า" อาจารย์ยิ้มใจดี

"ขอรับอาจารย์" เขายิ้มตอบพร้อมประสานมืออีกครั้ง จากนั้นจึงย่างสามขุม ตรงแหน่วกลับที่พักในสำนักไปอย่างงงๆ

..

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นน่ากลัวมาก เขารู้สึกเพลีย และอ่อนแรง(ใจ) เขาเข้าใจก็วันนี้ว่าการเป็นขาทองคำไม่ได้เป็นกันง่ายๆ

"ข้านับถือพระเอกคนเก่า ได้โปรดมาเอาร่างกลับคืนไป ต่อให้ข้าจะไม่ได้เกิดอีกแล้ว ก็มาเอาร่างกลับไป"

เขาอธิษฐานเบาๆ เช่นนี้ทุกคืนก่อนนอนไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกแห่งนิยายนี้ก็ตาม และคืนนี้ก็เช่นกัน แต่ก็เช่นเคย มันไร้วี่แววของวิญญาณพระเอกคนเดิม

สำหรับเขาที่ดูไม่ค่อยฉลาด ประมวลผลช้า แถมยังเข้ากับคนยาก คิดว่าจะอยู่บนโลกใบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน..

โอเคนานมาก เพราะเขาไม่มีทางตาย..

เมื่อกี้ยังแทบขาดใจเมื่อต้องร่วมปาร์ตี้เชือดเนื้อเถือหนังของตน แต่ละคนถืออีโต้ไว้ในสายตา ทุกครั้งที่มองมาก็ราวกับกำลังแยกชิ้นส่วนเขาไปกราบไหว้

แถมเดี๋ยวจะต้องเผชิญหน้ากับนางเอกอวบอึ๋มนั่นอีก เดาไม่ออกว่าชีวิตจะเหนื่อยขนาดไหน

คติประจำใจของเขาก็คือ 'ชอบคนนมเล็ก' โอเคดังนั้นนางเอกนุ่งน้อยห่มน้อยนั่นก็จะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เขามองแล้วก็เฉยๆ 

ดังนั้นแล้วสุดท้ายก็ต้องหักอกนาง พระเอกสำคัญกว่านางเอกอยู่แล้ว เขาคงต้องดูแลตัวเองให้หล่ออยู่เสมอ ส่วนนางเอกก็ช่างหัวมันสิ

ชีวิตใครชีวิตมัน เขาดูเป็นคนดีขนาดที่จะเป็นห่วงชีวิตตัวละครอื่นด้วยเลยงั้นหรอ

ผิงหลิ่งซานเอนตัวลงนอนพร้อมกับเอามือก่ายหน้าผาก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเคลิ้มหลับไป

..



ผิงหลิ่งซานตัวปลอมsaid : wtf!? (สติ๊กเกอร์ผิดหวัง) (สติ๊กเกอร์ร้องไห้) (สติ๊กเกอร์มึนงง) (สติ๊กเกอร์หวาดกลัว)







ผู้เขียน : แค่บทนำน่าอย่าคิดมาก เนื้อเรื่องจริงๆ เข้มข้นจะตาย นายต้องได้ผจญภัยอย่างดุเดือดสมกับเป็นขาทองคำแน่!







ผิงหลิ่งซานตัวปลอม : *ผมไม่อยากได้* (สติ๊กเกอร์ตาลุกเป็นไฟ)