วุ่นนัก รักอันธพาล

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

โอเค ฉันไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้ก็แค่ว่านั่งอยู่ที่ไหนซักแห่งที่มันร้อนสุดๆ แล้วตาก็มองไม่เห็นด้วยเพราะมีผ้าสีดำมัดปิดตาเอาไว้ มือกับเท้าก็ถูกเชือกมัด ง่ะ อารายอ่ะ อยู่ดีๆ ก็โดนจับ เอ่อ ก็ไม่แน่ใจนะว่าอยู่ดีๆ รึเปล่า ก็คงเป็นยัยหนังหนาพวกนั้นแหละที่จับฉันมา ชิ! มาหาเรื่องฉันไม่พอ ยังจับมาทรมานเล่นอีก ถ้าหลุดรอดออกไปได้เมื่อไหร่นะ แกต๊ายยยยยยยย!!!!!!! >O<

                อ้อ..ใช่ แล้วที่ฉันรับรู้มันไม่ได้มีแค่นั้นนะ ฉันรู้มาอีกอย่างว่า...

                -_-; ที่ไหล่ฉันมีอะไรหนักๆ ก็ไม่รู้มาทับอยู่ด้วย มีขนยาวๆ นิ่มๆ ลื่นๆ มันๆ ก็รู้สึกว่าจะไม่ยาวมากเท่าไหร่ แล้วอีกอย่าง

                มันกรนได้ด้วย

                =_+ เวรของกรรม มันต้องเป็นผมคนแน่ๆ นี่ใครมาเอาไหล่ฉันไปซบเล่นเนี่ย ถ้าฉันมองเห็นเมื่อไหร่นะ แกต๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!! (รู้สึกว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องกับมันจะตายหมดเลยนะเนี่ย)

                ฉันพยายามกระตุกไหล่เพื่อปลุกให้ไอ้คนที่มันมาทะลึ่งใช้ไหล่ฉันเป็นที่นอนให้ตื่น

                “คร่อก zZz” แต่มันก็ยังกรนไม่มีท่าทีว่าจะลืมตามาดูโลกเลย

                -_-^ คนสวยชักเดือดแล้วนะ

                ทีนี้ฉันไม่แค่กระตุกไหล่แต่กระโดดลุกขึ้นยืนเลย ไม่ตื่นก็ให้มันรู้ไปสิ

                “โอ๊ย! อะไรวะ ใครมาดึงหมอนฉันไป” โฮะๆ เป็นผู้ชายซะด้วย บังอาจนักนะ แกต๊ายยยย!!!!

                ฉันเตรียมกระทืบเต็มแรง เหอๆ แกต๊ายยยยย!!!! แล้วฉันก็กระโดดสองเท้าพร้อมๆ กันแล้วกระทืบลงไปหนึ่งปั้ง เตือนให้มันรู้ว่าภัยของมนุษยชาติกำลังมาเยือนแล้ว (เว่อร์ซะ)

                “เฮ้ย! ใครปล่อยกระทิงมาเนี่ย” ไอ้นั่นมันร้องแว้กขึ้นมา

                -_-^ หนอย! ว่าฉันเป็นกระทิงเหรอ แกต๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!

                แล้วฉันก็ไล่ตื้บ และเนื่องจากมองไม่เห็นและก็ถูกมัดอยู่ด้วย ฉันก็เลยเสียหลักล้ม ล้มไม่พอนะ ยังล้มไปทับไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นอีก

                “แอ่ก!” เขาถึงกับจุกเลยล่ะ ร้องแอ่กซะดังเลย -_-;

                “ใครวะ! ลุกออกไปสิ!” ไอ้นั่นร้องตะโกน

                “ลุกไม่ได้!” ฉันตอบกลับ ก็มันลุกไม่ได้จริงๆ นี่นา มือกับเท้าถูกมัดอย่างนี้ แถมท่าล้มยังพิสดารด้วย เหมือนวาฬเกยตื้นเลยอ่ะ

                “เฮ้ย! เธอเป็นผู้หญิงเหรอ?”

                “ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าฉันเป็นอะไรล่ะ กระทิงรึไง”

                “เธอใช่มั้ยที่กระทืบเท้าเมื่อกี้”

                “ใช่! ทำไม”

                “งั้นเธอก็คงเป็นกระทิงพูดได้นั่นแหละ เพราะเธอน่ะแรงโคตรเยอะเลย กระทืบทีโลกแทบแตก แล้วตัวก็หนักด้วย” หนอย!!! พูดจาเสียมารยาทจริงๆ เลย ว่าใครตัวหนักยะ ฉันหนักแค่ 45 กิโลเองนะ

                “นายว่าใครฮะ นายก็หนักเหมือนกันนั่นแหละ นายไม่รู้หรือไงว่าเมื่อกี้แค่หัวนายไหล่ฉันก็แทบหลุดแล้ว”

                “อะไรนะ แล้วเธอรู้ได้ไงว่าหัวฉันหนักแค่ไหน เอ๊ะ! หัวกับไหล่ หัว.. ไหล่.. เฮ้ย! นี่ฉันคงไม่เผลอหลับซบเธอหรอกนะ” มันเป็นอย่างนั้นแหละ ไอ้เสียงหล่อ!

                “นายเพิ่งรู้ตัวรึไง” ฉันแว้ดกลับ

                “เอ่อ.. ช่างมันเถอะ แต่เธอน่ะลุกไปได้แล้ว” ฉันลุกไม่ได้ ก็บอกแล้วไง ไม่ใช่ไม่ได้ลุก แต่ลุกไม่ได้ -_-^

                “ก็บอกว่าลุกไม่ได้!”

                “งั้นเธอก็กลิ้งลงไปข้างๆ ก็ได้ ฉันหนัก”

                ฉันลองพลิกตัวดู ง่ะ ด้านที่ฉันล้มอยู่แล้วพอจะพลิกตัวได้น่ะ มันดันติดกับกำแพงอ่ะ ไปไม่ได้ T_T

                “ไม่ได้ ติดกำแพง” ฉันบอกเขาไป อยากร้องไห้ แม่จ๋า เอาหนูออกไปจากไอ้นี่ทีเถอะ TOT

                “โธ่เว้ย!” เขาสบถเสียงดัง

                โธ่เว้ย! ฉันก็ไม่อยากอยู่บนตัวนายนักหรอก อย่าคิดว่านายโมโหคนเดียวนะ -_-^

                แอ๊ดดด

                ว้าย! แย่แล้ว มีคนมา ทำไงดี ทำไงดี ไอ้คนที่เข้ามาใหม่มันต้องคิดอะไรแปลกๆ แน่เลย

                “เฮ้ย! พวกแกทำอะไรกันน่ะ” นั่นไง ว่าแล้วเชียว -_-;

                เราสองคนพร้อมใจกันเงียบ จะไปพูดอะไรออก

                “ฉันมาตามพวกแกไปหาคุณหนู” ไอ้หมอนั่นพูด แล้วฉันก็รู้สึกว่ามีคนมาช่วยยกฉันขึ้น แล้วก็แกะเชือกที่ขาออกให้ ค่อยดีหน่อย โดนมัดจนตะคริวจะกิน

                แล้วฉันก็ถูกลากมาเรื่อยๆ แล้วมาหยุดที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วฉันก็ถูกโยนลงไปกองกับพื้นแล้วก็มีคนมาแกะผ้าผูกตาออกให้

                ฉันค่อยๆ ปรับสายตาให้โฟกัสให้ถูกจุด อ๋า~ เบลอชะมัดเลย +_+

                “พวกแกจับฉันมาทำไม!” มีเสียงพูดขึ้นทำให้ฉันหันขวับไปมอง

                OoO โอ้.. แม่เจ้า ขอทานขายลอดช่อง

                >.,< นั่นมันนายเสียงหล่อเมื่อกี้นี่นา ไม่คิดว่าเสียงหล่อแล้วหน้าก็จะหล่อด้วย กรี๊ดดดด

                “ก็พวกแกมันไม่รู้จักฉันดีพอ” แล้วก็มีเสียงมาจากข้างหน้าฉันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง หนอย ใครจะไปอยากรู้จักแกยะ! -_-^

                “แล้วทำไมฉันต้องรู้จักแกด้วยเหรอ” ฉันกวนประสาทไป เรื่องยั่วโมโหคนเนี่ย ของชอบ ถนัดมั่กๆ อยากมีเรื่องกับใครขอให้บอก เดี๋ยวช่วยเอง เอาเบอร์ไป 08X-XXXXXXX (อ่านเรื่องนี้แล้วด่านางเอกได้ตามใจชอบเลยนะคะ -_-;)

                คุณหล่อ (เนื่องจากยังไม่รู้ชื่อ เรียกอย่างนี้ไปก่อนก็แล้วกันนะ -.,-) หันขวับมามองหน้าฉัน แล้วทำตาโต โฮะๆ ฉันสวยล่ะสิ (รู้สึกว่าเมื่อกี้ยังเกลียดกันอยู่เลยนะ)

                “เธอเองเหรอ ยัยกระทิงเมื่อกี้” คุณหล่อพูด

                -_-^ หนอย! หล่อนะ แต่ทำไมปากเสียอย่างนี้ล่ะ แต่ยังไง...

                -^O^- ก็ยังหล่อ ว้าว! กวนซะด้วย ชอบๆ

                แต่ฉันให้เขารู้ไม่ได้ว่าปลื้ม ต้องฟอร์ม

                ฉันเก็กหน้านิ่งๆ “ทำไมนายปากเสียอย่างนี้ล่ะ”

                “ก็มันจริงนี่” เขาขมวดคิ้ว อึ๋ย! เหมือนเขาจะเกลียดฉันนะเนี่ย -_-;

                “นาย!” พุธ..โธ พุธ..โธ ใจเย็นๆ อย่าไปเถียงกับคนหล่อ ท่าทางหมอนี่จะฆ่าคนเก่งแฮะ ไม่เอา! อย่าไปมีเรื่องด้วย เดี๋ยวถูกคนหล่อฆ่าตาย -_-;

                “ชิ!” ฉันส่งเสียงไม่พอใจออกมา แง่ง! คอยดูนะ มีโอกาสเมื่อไหร่นายเสร็จฉันแน่ (จะคิดอะไรก็คิดไป แต่อย่าคิดน่าเกลียดนะ -.,-)

                “หยุดนะ!!! จะเถียงกันทำไม” ยัยหนังหนาพูด

                “อย่ายุ่ง!!!” ฉันกับคุณหล่อพูดพร้อมกัน ยัยนั่นหน้าเหวอไปเลย โฮะๆ ^O^

                “นายมันผู้ชายนิสัยไม่ดี” ฉันด่านายหล่อ

                “เธอมันก็ผู้หญิงนิสัยไม่ดีเหมือนกันนั่นแหละ” นายหล่อด่ากลับ

                -_-^ ชักเริ่มเดือดแล้วนะ

                “นาย!”

                “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว รำคาญ” นายหล่อขัดใจ ก๊าซซซ โดนคนหล่อขัดคอ >O<

                “ก็..” ยังไม่ทันพูดก็โดนขัดอีก -_-

                “หยุด! ไม่หยุดเจอจูบแน่” นั่น! มีขู่ เอาเดะ! แน่จริงจูบเลย เฟิร์ส คิส ฉันให้นาย โอ๊ะๆ ล้อเล่นน่า ;P อะไรจะง่ายปานนั้น โฮะๆ

                “จะพูด จะทำไม!” ฉันยังไม่เลิก แน่จริงก็ลองสิ

                “จะจูบไง!” นายหล่อก็ยังไม่เลิก สีหน้าเขาเหมือนรำคาญเต็มทน ก็แหงล่ะ! มีใครทนฉันได้บ้างล่ะ

                “ก็นาย..”

“โอ๊ย! พอได้แล้ว นายสองคนเอามันไปปล่อยไว้ที่ไหนก็ได้ให้ไกลๆ เลยนะ รำคาญ” ยัยหัวหน้าเดินตึงตังออกไปจากห้องทันที

แล้วก็มีมือมาฉุดฉันขึ้นแล้วฉันก็ถูกปิดตาอีก เวรกรรม! -_-^ อุตส่าห์เปิดแล้ว แล้วจะปิดอีกทำไม แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนโดนลากอีกครั้ง แล้วก็โดนผลักให้ไปนั่งที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วก็มีเสียงบรื้น บรื้น~ ตามมา

=_= มันจะเอาฉันไปไหนอีกวะ...