วุ่นนัก รักอันธพาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

-_-^ ตอนนี้ฉัน (คนเดียว) กำลังจ้องหน้าอยู่กับฝูงแรดประมาณสี่ห้าตัว เอ่อ มันก็แก๊งผู้หญิงที่ชอบหาเรื่องนั่นแหละ แล้วเรื่องส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเรื่องผู้ชาย เอาเป็นว่าตอนนี้ฝูงแรดมันกำลังจะรุมตบ ตื้บ ยำฉัน เพราะสมาชิกนอยาว (แรดนั่นแหละ -_-^ ) คนนึงในกลุ่มมันไปฟ้องพรรคพวกของมันว่าฉันไปแย่งแฟนมัน

                เฮอะ! -_-^ แต่ขอประทานโทษค่ะคุณนอยาว ของที่มีเจ้าของแล้วน่ะดิฉันไม่เอาหรอกค่ะ แล้วอีกอย่างนะคะ ของของคุณนายนอยาว (ยังไม่เลิกย้ำว่านอมันยาวจริงๆ ) มันโคตรจะเห่ยเลย คิดได้ยังไงว่าฉันแย่ง อยากจะเป็นลม แล้วอีกอย่างที่สำคัญที่สุดคือ แฟนหล่อนมันมาจีบฉันเอง ฉันไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับมันด้วยเลย แล้วอยู่ดีๆ ก็มาถูกท้าตบ มันน่ามั้ยล่ะ ไว้เสร็จธุระกับยัยพวกนี้เมื่อไหร่นะ แกตาย ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!!!!!

            ชิ! แล้วยังไงซะฉันก็ไม่มีวันคิดจะแย่งแฟนของหล่อนหรือแฟนของใครหรอกย่ะ เพราะฉันคือ...

                แถ่น... แทน... แท้นนนนน!!!!!

                คุณหนูเพิร์ลแห่งพระราชวังไข่มุกญี่ปุ่น ^O^ (มีวังชื่อนี้ด้วยเหรอ -_-?)โฮะๆ ใช่แล้วล่ะ ฉันก็เปรียบเสมือนองค์หญิงน้อยๆ เลยทีเดียว องค์หญิงที่เกิดมาน่ารักหน่อมแน้มคิกขุ อาโนเนะ โฮะๆ แต่ว่า...นิสัยของฉันมันโคตรอันธพาลเลย ก็ช่วยไม่ได้นี่ ฉันโดนเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแกล้งมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ฉันบอกว่าจะจ้างครูมาสอนให้ที่บ้านจะได้ไม่ต้องโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้ง แต่ฉันก็ไม่ยอมเพราะมันคงน่าเบื่อมาก ไปให้เพื่อนแกล้งมันน่าจะดีกว่าอยู่บ้านแต่ไม่มีเพื่อน แล้วอีกอย่างนะ การมีเรื่องกับคนมันก็สนุกดี แต่ฉันจะไม่ไปหาเรื่องใครก่อนหรอกนะ แต่ถ้ามีคนมาท้าฉันก็รับคำท้าหมดนั่นแหละ -,.- ตัวอย่างเช่นเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้

                “แกมีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?” ยัยคนที่ไปร้องเรียนกับปนาวีว่าถูกฉันแย่งแฟนตะโกนถามมา

                -_-^ แหม.. ถึงฉันจะพูดอะไรไป ยัยพวกนี้ก็ต้องหาเรื่องวิ่งเข้ามาขวิดฉันจนได้ แล้วจะถามหาฟอสซิลไทแรนโนซอรัสรึไงวะ (ซากไดโนเสาร์อ่ะ)

                “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” ฉันยักคิ้วยักไหล่กวนประสาทกลับไป ก็เอาสิ อยากจะมีเรื่องกับฉัน ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว แน่จริงก็วิ่งเข้ามาขวิดเลยเซ่ >O<

                “กวนประสาทนักนะยัยนี่ ได้เลย ถ้าแกอยากไปนอนหยอดน้ำเกลือในโรงพยาบาลซักสองสามเดือน” ยัยนั่นกัดฟันกรอดๆ

                “ฉันบอกแล้วเหรอว่าฉันอยากไปนอนหยอดน้ำเกลือ” ฉันยังกวนประสาทไม่เลิก

                “หนอย! ไม่เจียมตัวนะว่ากำลังพูดอยู่กับใคร” มันก็ยังไม่เลิก ตอนนี้หน้ายัยลิงเผือกแดงเถือกเหมือนมะเขือเทศเลยอ่ะ ยี้! น่าตาน่าเกลียด -_-

                “แล้วใครเหรอ ฉันว่าฉันก็ไม่รู้จักพวกเธอนะ เอ๊ะ! แต่ฉันว่าเหมือนเคยเห็นพวกเธอที่ไหนนะ อืม... อ๋อ! นึกออกแล้ว ฉันเคยเห็นพวกเธอในสวนสัตว์น่ะ นี่! หน้าคล้ายกันมากเลยนะ คล้ายพวกชะนีกับแรดน่ะ พวกเธอเป็นพี่น้องกันรึเปล่า?” ฉันพูดไปแล้วกลั้นหัวเราะไป เห็นหน้ายัยพวกนั้นเหมือนจะวีนแตกตั้งหลายครั้งแน่ะ แต่คงวีนไม่ได้หรอก เพราะถ้าวีนเมื่อไหร่ฉันกับยัยพวกนี้คงถูกจับเข้าห้องปกครองตากแอร์เย็นๆ กันแน่ ก็สถานที่ทะเลาะวิวาทของฉันกับยัยพวกนี้คือหลังโรงเรียนนี่นา

                -_-^^^ แล้วใครมันช่างเลือกวะ ก็รู้อยู่ว่าห้องปกครองมันอยู่ติดกับกำแพงหลังโรงเรียน เวรกรรม

                “แกกล้ามากนะ พวกเรา! รุมตบมันเลย!” สิ้นเสียงยัยลิงเผือก ฝูงชะนีและแรดก็กรูกันเข้ามา

                “เพิ่งนึกได้เหรอว่าควรมารุมตั้งนานแล้ว” คำพูดกวนๆ ของฉันทำให้ยัยพวกนั้นชะงักไปนิดนึง

                “หยุดทำไมเล่า! จัดการเลยเซ่!” แล้วพวกนั้นก็กรูกันเข้ามา กลัวนิยายเรื่องนี้ถูกแบนจังเลย รุนแร้ง... รุนแรง -_-;

                ฉันเหลือบซ้ายเหลือบขวา จากนั้นก็ตีลังกาสามตลบกลับไปกลับมา ยัยพวกนั้นมันวิ่งเข้ามาจะข่วนจะขวิดฉันก็เลยกลายเป็นว่าโดนกันเอง แล้วยัยพวกนั้นก็หมดแรงมีแผลฟกช้ำเต็มไปหมดโดยที่ฉันไม่ต้องออกแรงมากเลย แล้วก็ไม่เจ็บตัวด้วย แถมไม่ต้องโดนเนื้อตัวสกปรกของยัยหนังหนาพวกนี้ด้วย แจ๋วมั้ยล่ะ โฮะๆ ^O^ (มันจะเว่อร์ไปไหน)

                “หนอย! แสบนักนะแก” ยัยลิงเผือกกัดฟันกรอดๆ

                “ฉันแสบ แล้วทำไม?” ฉันยังไม่เลิกกวนประสาท ก็เอาสิ! อยากเล่นกับฉันนักใช่มั้ย (เดี๋ยวต้องโดนแบนแน่ๆ น่ากลัว น่ากลัว... =_+;)

                “แกมันก็แค่ผู้หญิงเลวๆ ที่ชอบแย่งแฟนคนอื่น หาเองไม่ได้รึไง!” ยัยนั่นไม่รู้จะทำยังไงก็เลยได้แต่ยืนเห่า เหอะๆ แกอย่าด่าฉันแรงกว่านี้นะ ไม่งั้นแกตายแน่!

                “แกมันอีผู้หญิงโสโครก!” เอาแล้วไง เริ่มเดือดแล้วนะ ไม่ทราบว่าฉันผิดรึไง “แกมันผู้หญิงขายตัว” เริ่มนับเวลาถอยหลังอัตโนมัติ “แกมันไม่มีอะไรดีซักอย่าง น่าเกิดมาเป็นหมามากกว่าซะด้วยซ้ำ” สาม.. สอง.. หนึ่ง.. “ไอ้เลว ไอ้ชั่ว” ศูนย์

                บึ้ม!!!

            พอยัยนั่นด่าฉันจบ สติฉันก็แตกกระเจิง แทบจะระเบิดตัวเองทิ้งอัตโนมัติเลย

ขาของฉันมันพาวิ่งเข้าไปหายัยนั่นแล้วตบซ้ายตบขวา นี่แค่ตบนะ ถ้าแกดูมีทางสู้มากกว่านี้ฉันคงกระทืบด้วยฝ่าพระบาทอันเนียนนุ่มขาวใสไร้สิวไปแล้ว -_-^ (แน่ใจนะว่านั่นเท้า ไม่ใช่หน้า)

                ฉันตบจนสะใจแล้วก็ขยำคอเสื้อยัยนั่นดึงขึ้นมาด่าซักหน่อย

                เหอะๆ อยากลองดีกับฉันเอง หน้าตาเละดูไม่ได้เชียว เฮอะ! สมน้ำหน้า ใครมันกล้าทำฉันโมโหก็ต้องโดนอย่างนี้ทุกรายแหละ นี่ถ้าแกมาหาเรื่องฉันเฉยๆ ไม่ด่าฉันจนฉันสติแตกก็คงไม่โดนแบบนี้หรอก

                “เป็นไง โดนจนสะใจรึยังล่ะ อยากหาเรื่องฉันไม่ใช่เหรอ ก็ได้เรื่องแล้วไง แล้วทีนี้จะไปให้ไกลๆ หูไกลๆ ตาฉันได้รึยังล่ะ อ้อ! แล้วก็ไปบอกไอ้แฟนงี่เง่าของเธอด้วยนะ ว่าพรุ่งนี้ห้าโมงเย็นมาเจอฉันที่นี่ ฉันจะได้จัดการสะสางเรื่องที่มันทำให้ฉันเดือดร้อน” ฉันด่ามันเสร็จแล้วก็โยนยัยนั่นทิ้งลงพื้นอย่างแรง ภาพตอนนี้คือมีเด็กผู้หญิงห้าคนนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ซึ่งฉันก็ไม่อาจจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีใครช้ำใน -_-; และขณะที่ฉันหันหลังกลับก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังฉันว่า

                “จับมันไว้!! อย่าให้มันหนีไปได้!!”