คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 กามขิงๆ
ตอนที่ 3
“ถามหาคนชื่อข้าว?” ผู้หญิงหน้าปลาบู่ปากปลาดุกถามฉันกลับ
ขณะนี้ฉันกำลังตามหาคนชื่อข้าวโดยการสอบถามเพื่อนรุ่นเดียวกันคือชั้น ม.5 ไอ้นังข้าวมันก็คงรุ่นเดียวกับฉันนี่แล...
“รู้จักสิ ข้าวแช่น่ะนะ” แม่ปลาบู่ปากปลาดุกบอกฉัน
“งั้นบอกขยมหน่อยสิ” อุ๊ย...หลุดเขมรไป
“-_-;” ยัยนี่ทำหน้างง...แหงล่ะ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษว่าไปอย่าง คิด ๆ แล้วทำไมฉันไม่ชอบภาษาของเยอรมันเสี้ยวบ้านเกิดฉันฟะ
“เอ่อ...หมายถึงบอกฉันหน่อยสิ แฮ่ ๆ...”
“อ๋อ... เรื่องข้าวแช่น่ะ...”
“เอ๊ะ? เดี๋ยว ข้าวแช่? คนที่ฉันถามถึงคือข้าวนะ” คนอะไรชื่อข้าวแช่ ฟังดูบูดเน่าพิลึก
“เอ...ฉันไม่เห็นเคยได้ยินคนชื่อข้าวเฉย ๆ เลยนะ เธอแน่ใจเหรอว่าคนที่ถามหาชื่อข้าวเฉย”
“-___-“ ก็ไม่ค่อยแน่นอน...เอ๊ะหรือว่าแน่หว่า เอาเฮอะ!
“คนชื่อข้าวแช่น่ะเป็นเดือนโรงเรียน อิมพอร์ตมาจากเขมรเชียวนะ ถึงงั้นแต่หน้าตานี่เด็กฝรั่งชัด ๆ” แม่ปลาบู่ทองสถายายให้ฟัง... เดือนโรงเรียน แสดงว่าหน้าตาหล่อ อิมพอร์ตจากเขมร... ใกล้เคียงข้าวแปลก ๆ เนอะ-___- หน้าตาเด็กฝรั่งชัด ๆ... ไม่ใกล้เคียงแล้วล่ะ! ไอ้ข้าวชัด ๆ!!!!
“เอ่อนี่เธอ... หยุดบรรยายโวหารก่อน เอาเป็นว่าข้าวแช่ก็ข้าวแช่ ฉันกำลังตามหาเขาเพื่อจะไปทวงหนี้สองหมื่นที่เขาติดพนันบอลแก๊งยากุซ่าพ่อฉันเอาไว้ เธอช่วยบอกฉันหน่อยนะในเมื่อเธอพอจะรู้ ถ้าไม่บอก...ได้โดนแก๊งยากุซ่าฆ่าหมกใบบัวแน่” ได้ทีขี่ควายไล่ขวิดแม่ปลาบู่ ดู่ดู๊ดู ดูหน้ามันสิ ปากจู๋เป็นปลาเข็มเลย สงสัยกลัวจัด 55555+
“อ่ะ ๆ.. บอกแล้วจ้ะบอกแล้ว ช่วงพักเที่ยงข้าวมักจะไปเล่นบาสอยู่โรงยิมน่ะ เอ่อ...ฉันบอกเธอหมดแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะจ๊ะ” แม่ปลาบู่ยกครีบมาประนมไหว้ขอความเห็นใจจากฉัน...
“อืม” ฉันแกล้งห้วนใส่แล้วเดินเชิดไปแต่ยังไม่วายปรายสายตาเม็ดก๊วยจี๊สีพลอยดอกตะแบกอันเย็นชาโหดเหี้ยมไปมองเพื่อเพิ่มความกลัว (หล่อนบรรยายยาวไปป่ะ?)
ยัยนั่นกลัวหัวหด วิ่งหนีไปเลยล่ะ 55555+ โลกนี้เป็นของข่อย!
เอ่อ...จะมาโอ้โลมลาวเพื่อ? รีบ ๆ ไปหานังข้าวแช่ดีกว่า
จะว่าไปชื่อมันก็ฟังจี้ ๆ เหมือนกันนะ แต่ก็ยังสู้เต่าปิ้งไม่ได้ -___-*
“ไอ้คนทรยศ!!!” ฉันวิ่งเข้าไปกลางโรงยิมเพื่อไปชี้หน้าด่าข้าวแช่ในระยะเจ็ดสีเจ็ดศอก
“...-0-“ ไม่ต้องมาทำหน้าเป็นปลาบู่กระแทกเขื่อนเลย!
“ไอ้ไส้ศึก! ไอ้หนอนบ่อนไส้!”
[หนอนบ่อนไส้ : พรูดดด!]
“ไอ้เกลือเป็นหนอน! เอ็งทรยศข้า! เมื่อวานเอ็งบอกจะเป็นเรียกแท็กซี่มาให้ข้าแล้วทำไมหนีหายไปเลย!” เลือดบางระจันออกค่ะ... (นางเอกคนนี้มันผสมแต่เผ่าพันธุ์เถื่อนเนอะ) ฉันด่าข้าวด้วยภาษาบางระจันโดยไม่กะไว้หน้าใครแม้แต่ตัวเอง...
“ฟังขยมก่อน...” ข้าวว่า ยกมือขึ้นปราม
“ไม่ฟังอิหยังทั้งนั้น!” (ฮ่วย!! เผอิญมันมันส์ ใช้หลายภาษา)
“ไม่ฟังก็อย่าเพิ่งโวยวายไปซี่...”
“ขยมจะโวย มีปัญหาเรอะ!~ หรืออยากหาเหลือง! (เอ้า ๆ ใต้หลุดอีกแก)” ฉันตะโกนด่าปาวๆ ผู้คนในโรงยิมหันจากการเล่นกีฬามาดูตลาดสดเคลื่อนที่ อุ๊ย...มีบัตรเชิญเข้างานอีกแน่ะ พวกคนข้างนอกที่ไม่เล่นกีฬามันมากันเต็มเลย
“งั้นขยมก็จะโวยอธิบ๋าย!! คือว๋าเมื่อคืนเนี้ย ขยมออกไปเรียกรถแท็กซี่แล้วแต่ก็ไม่มีรถผ่านมาสักคัน มีแต่ยนเฮาะ (เครื่องบิน) บินผ่านหัวไปมา จนขยมง่วงเลยเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สองยามแล้ว ขยมก็คิดว่าเต่าปิ้งรอไม่ไหวกลับบ้านไปแล่ว ก็เลยกลับบ้านตัวเองมั่ง”
ฉันเงียบฟังข้าว และแม้ข้าวจะพูดจบ ฉันก็ยังเงียบไปอีกสามวิเพื่อคิดคำด่าต่อ สุดท้ายก็คิดเสร็จ
“โฮ้ย!! ไอ้อ๊อดเมียนโร้ยเอ๊ย! แทนที่จะมาแลกันหน่อยว่ายังอยู่รึเปล่า! เที่ยงคืนนั่นฉันยังนั่งรออยู่เลยนะยะ!!”
“หา? นี่โง่นั่งรอทั้งคืนเลยเหรอ?” อ้าว...มาด่าฉันอีก หมดความอดทนแล้วนะเว้ย
ผัว!!!
นี่คือเสียงฟิวส์ขาด อย่างนางเอกทำร้ายพระเอกค่ะ แต่เอ๋? มันควรจะเป็นเสียงเพียะ!ไม่ใช่เหรอ แบบว่าตบอ่ะ แต่ไม่ค่ะ ฉันเสยคางอีข้าวแช่! ทำอย่างนี้สะใจกว่าโว้ย! ผู้หญิงแม่งเอะอะก็ตบ เอะอะก็ตี ไม่มีศิลปะการต่อสู้เอาซะเล้ย! ถึงจะหมัดเบาแต่รู้ไว้ซะว่าจุดอ่อนผู้ชายน่ะอยู่ที่คาง! (แบบว่าที่บ้านแม่เปิดสำนักอ่ะ)
“กุเกลียดมึง! ไอ้จักทมึนข้าวแช่เน่า!” นั่นคือคำด่าที่ฉันตะโกนใส่คนที่ล้มลงไปเพราะหมัดอัตปคัต (เขียนไม่ค่อยถูกอ่ะนะ) ของฉัน ก่อนจะวิ่งหนีแหวกฝูงไทยมุ่งออกมา
“ต๊าย!!! ยัยเต่าปิ้ง!!!” ยัยซูซี่เพื่อนเพียงคนเดียวในโรงเรียนของฉันมันแช่งให้ฉันตายทำไมเนี่ย
“คนยังไม่ตายจะแช่งให้มาตายทำไม”
“ไม่ได้หมายความอย่างนั้นย่ะ! เป็นเสียงอุทานของซี่ ที่มันอนาถในความโง่เรื่องมาดลูกครึ่งของปิ้งเหลือเกิ๊น~~!!!” ซูซี่มันเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งน่ะค่ะ เสียงถึงได้โหน่งแต่แป๋นแปดหลอดอย่างนี้ มันคือกะเทยควาย! อะแฮ่ม เรียนเจ้าของสวนสัตว์เขาดิน ถ้าท่านต้องการสัตว์ป่าชนิดแปลกใหม่ไปจัดโชว์ กรุณาติดต่อมาที่เบอร์ 08-xxxx-xxxx ค่ะ ขอบคุณ ...ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง!...
“แล้วไง! ฉันรักความเป็นเขมรและภาษาพื้นบ้านของที่นั่นแล้วไง!” ฉันโวยซูซี่กลับ อ้อ...อีกชื่อของซูซี่คือกระซู่นะ แต่มันให้ฉันเรียกชื่อนั้นได้แค่ในใจอ่ะ
“ต๊าย!!!” ซูซี่วี้ดว้ายจีบปากจีบคอ “หล่อนเป็นลูกครึ่งเยอรมันนะยะ! ทำไมไม่ภูมิใจในชาติกำเนิดตัวเองบ้าง!”
“แล้วพันธ์ทางมันดีตรงไหน! มันก็เหมือนหมาพุดเดิ้ลผสมกับไทยหลังอานน่ะแหละ! แล้วดูลูกที่ออกมาสิ สับสนในชาติกำเนิดแค่ไหนว่าจะรักพันธ์ไหนดี สุดท้ายก็กลัวคนอื่นจะคิดว่าลำเอียง เลยหันไปชอบพันธ์อื่นมันซะเลย!” ฉันเถียงกลับดูมีเหตุผล
“โอ๊ยยยยย ดั๊นไม่อยากคุยกับหล่อนแล้ววันนี้ อ้อ! วันนี้ฉันต้องกลับบ้านกับน้องสาวซู่ซ่านะ เต่าปิ้งกลับไปคนเดียวละกัน” ยัยซูซี่อ้างอิงถึงน้องสาว ‘ซู่ซ่า’ ซึ่งความจริงแล้วมีชื่อว่า ‘กระซู่ซ่า’ เป็นน้องของ ‘กระซู่’
ฉันมองกระซู่เดินบิดตูดออกไปจนลับสายตา เฮ่อ...วันนี้มีแต่เรื่องไม่ดีโว้ย!
“นี่เธอ” จึ๋ง ๆ ...ใครมันมาสะกิดเรียกตอนอารมณ์ไม่ดีเนี่ย
“มีอันหยัง?” ฉันหันหลังไปถาม -0- แล้วก็ต้องพบกลุ่มผู้หญิงที่แต่งตัวเปรี้ยวจัดจ้านกร้านโลก! โอ...ไม่ได้จงใจว่านะ หมายความว่าดูเจนจัดกันจังนะ (อย่างนี้แหละที่เรียกว่าด่าโว้ย!)
“พวกฉันเป็นแฟนคลับข้าวแช่” ต๊าย...คนชื่อแบบนั้นมีแฟนคลับ! โถ ๆ ๆ ถ้างั้นก็ต้องมีเต่าปิ้งแฟนคลับมั่งดิ!
“แล้วไง” ฉันถามกลับดั่งทองไม่รู้ร้อน
“ยัยร่านลาว! แกเกี่ยวข้องอะไรกับข้าวแช่ยะ!” ยัยนั่นตะคอกถาม กระชากคอเสื้อตราสมอขอตังค์จนตัวฉันแทบลอย โฮ้ย... เรื่องนี้ไม่เท่าไร แต่มาหาว่าฉันร่านแล้วยังลาวนี่สิ! เป็นขเมรจะไม่ว่าเลย ทนไม่ได้!
“แล้วแกล่ะ ยัยแร่ดรั่ว! เกี่ยวข้องอะไรกับข้าวแช่ถึงได้มาหาเรื่องฉันแบบนี้!” ฉันโวยกลับแม้ตอนนี้จะอยู่ในสภาพเสียเปรียบ ก็ดูมันกระชากคอเสื้อฉันไว้ แถมยังเล่นวิธีหมาหมู่อีกต่างหาก
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อ๊ากกกกกกกกกกกกกก แสบแก้วหูโว้ย!!!! นี่จงใจจะกรี๊ดใส่หน้าฉันชิมิ? ได้!!!
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฉันว้ากฮาร์ดคอร์กลับด้วยพลังเสียงที่ยิ่งกว่าพี่แน๊ป เรทโทรสเป็ค ก็มันกำลังโมโหนี่หว่า! (ถ้าเป็นนางเอกผู้แสนดี เขาต้องสะอึกสะอื้นร้องไห้สินะ...บังเอิญฉันไม่ได้ใกล้เคียงกับแบบนั้นเลยล่ะ)
และการว้ากยาวของฉันก็ได้ผล มันปล่อยมือจากคอเสื้อให้ฉันเป็นอิสระทันที แถมพวกลูกสมุนของมันก็ลงไปล้มตาม ๆ กัน (เวอร์ชิบ)
เปรี๊ยะ......
เอ๊ะ ฉันรู้สึกว่าฉันได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ มาจากรอบ ๆ ด้าน... สงสัยจะเป็นตัวอาคารเรียน... หรือว่า!
เพล้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆๆๆๆๆๆ !!!!!! กราว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆๆๆๆๆ
กระจกแตกค่ะท่านผู้ชม!!!!!!!
...ตุ่ง ตุง ตุ๊ง...
เอ่อ...มันจะอะไรกันอีกเนี่ย...
“นักเรียนทุกท่านโปรดทราบ ขอเรียนเชิญนางสาวเตาไฟถ่าน คานทองแต๊แต๊ มาพบท่านผู้อำนวยการปูชนียบุคคล โบราณจริง ที่ฝ่ายปกครองเรื่องส่งเสียงว้ากจนกระจกแตกทั้งโรงเรียนด้วยค่ะ ขอบคุณ”
...ตุ่ง ตุง ตุ๊ง...
เหมือนมีใบตะเคียนปลิวมาจากหน้าโรงเรียนเพื่อเพิ่มความอึ้งให้ฉัน...
นางสาวเตาไฟถ่าน คานทองแต๊แต๊ มันเป็นชื่อฉันเอง!!!!! โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แล้วทำไมโรงเรียนนี้มันรู้ตัวคนผิดไวกว่าจรวดอีกฟะ!!!!!
ความคิดเห็น