คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : แชมเปญแก้วที่ IX (20%)
แชมเปญแก้วที่ IX
หลังจากจบเหตุการณ์บ้า ๆ นั่นมาก็ผ่านไปสองวันแล้ว...
เป็นช่วงที่ดำเนินชีวิตอย่างปกติสุข ไม่มีพวกมือปืนหรือสัตว์ประหลาดอะไรมากวนใจ แต่ก็มีเจ้าตัวยุ่งที่ยังคงมาเล่นในร้านเหมือนทุกวัน อย่างน้อยก็ช่วยแก้เบื่อได้หน่อยแหละนะ
ซาวน์เองอาการก็ยังไม่ดีขึ้นอย่างที่คุณเชสเซอร์บอกเลย... ลองไปค้นหาข้อมูลดูแล้วก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าสรุปแล้วเด็กหนุ่มเป็นใครกันแน่...
ทำไมถึงไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้เลย
คิดไปเพลิน ๆ สักพักเสียงกระดิ่งร้านก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่เริ่มจะคุ้นตา...
เซร่า
หญิงสาวปริศนาผู้สืบเผ่าพันธุ์ของแวมไพร์ ผมรู้จักเธอเพียงแค่นั้น... แต่กลับมีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ทำให้ผมต้องเข้าไปพัวพันกับเธอและเพื่อนสาวของเธอ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของผมแท้ ๆ แต่กลับเต็มใจยื่นมือเข้าไปช่วยเสมอ... ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
“ยินดีต้อนรับครับ” ผมเอ่ยทักไปตามปรกติ ยังคงให้เกียรติเธอเป็นลูกค้าเหมือนเช่นวันแรกที่เจอกัน
“ศรัณย์... ฉันมีเรื่องจะบอก”
“ครับ” ผมรับคำสั้น ๆ ด้วยรอยยิ้ม... ถ้าให้เดา เธอคงจำเป็นต้องย้ายถิ่นฐานหนีเพราะพวกนักล่านั้นตามตัวมาเจอแล้ว...
“ต่อไปนี้ นายอาจจะไม่ได้เจอฉันอีกแล้วล่ะ” แม้จะเป็นอย่างที่เดาไว้ ผมก็เผลอใจหายไปวูบหนึ่ง... ใช่ว่าจะอยากให้เดาถูกเสียหน่อย...
“รักษาตัวด้วยนะครับ” ผมตีหน้ายิ้มให้ไปอีกครั้ง... มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น
“เฮ้... ไม่คิดจะถามอะไรหน่อยเหรอ”
“ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ” ผมก้มหน้าลงผสมค็อกเทล... เรดเดวิล เตกีล่าสีแดงสดราวเลือด... เธอคงจะชอบมัน
“รู้อะไรของนาย” ... นั่นสิ ผมรู้อะไรกันนะ ผมรู้แค่ว่าเธอจะต้องไปจากที่นี่เท่านั้นเอง
“ว่าแต่คุณจะไปที่ไหนเหรอครับ?” ถามพลางช้อนตาขึ้นไปสบ ความคิดของเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน... แต่ดูเหมือนว่าจะมีบ้านอยู่ที่ลพบุรี และกำลังคิดว่าอาจจะไปอยู่ที่นั่น...
“ไหนว่ารู้อยู่แล้วไง” ... เพิ่งรู้เมื่อกี้นี้แหละ
“แก้วนี้ผมเลี้ยงละกัน” ผมยื่นแก้วค็อกเทลให้เธอ เซร่าเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะยกขึ้นจิบ “มีอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้ตลอดนะครับ”
พูดจบหล่อนก็แทบสำลัก หน้าขาว ๆ ขึ้นสีเรื่อขึ้นมาอย่างชัดเจน “ค...ใครจะไปขอให้นายช่วย”
เป็นคนดูออกง่ายจริง ๆ เลยนะ... ผมคิดพลางหัวเราะในลำคอ ดูเหมือนหล่อนมีเรื่องที่อยากจะบอกผมอีกนอกเหนือจากนั้น... แต่ไม่ยอมพูดออกมาเสียที
ถึงผมจะอยากรู้ แต่รอให้หล่อนพูดออกมาเองดีกว่า...
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ที่เธอแอบมองผม แล้วพอหันกลับไปมองบ้างเธอก็หลบตาลง เป็นแบบนี้จนระดับค็อกเทลในแก้วค่อย ๆ ลดลงจนหมด...
คงถึงเวลาแล้วสินะ...
ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ซึ่งเซร่าก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมตรง ๆ ... ความคิดในหัวของเธอที่เคยวุ่นวายตอนนี้กลับมาเงียบสงบ ทำให้ผมได้ยินเพียงแค่เสียงหัวใจเท่านั้น
ก่อนริมฝีปากแดงจะค่อย ๆ ขยับเอ่ยออกมาช้า ๆ
“ฉัน...”
“บลูมาการิต้าแก้ว!” เสียงใสพลันพุ่งเข้ามาทะลุหูผมจนแทบเสียหลัก หันไปมองต้นเสียงที่ไม่ใช่ใครที่ไหนแล้วนอกจากเจ้าหลิว
โถ่... หมดกัน
มาได้จังหวะตลอดเลยหมอนี่
ผมลอบถอนหายใจเบา ๆ อุตส่าห์สร้างบรรยากาศกันมาตั้งนาน สงสัยคงอดแล้วล่ะมั้งเนี่ย
“รับอีกแก้วไหมครับ” ผมหันไปถามเซร่าที่กำลังทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน ก็น่าอยู่หรอก...
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันไปแล้วดีกว่า โชคดีนะ” หล่อนลงจากเก้าอี้แล้วเดินตรงออกจากร้านไป ไม่ทันให้ผมได้เอ่ยรั้งเอาไว้หรือบอกลาเลยสักนิด ส่วนตัวต้นเหตุก็มองหน้าผมสลับกับเซร่าไปมาแล้วเอียงคอ
“หรือว่าฉันมาตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม”
อืม... สุด ๆ เลยล่ะครับ
---------------
หลิว : ตะกี้สองคนนั้นทำอะไรกันอยู่เหรอ
เชส : ศรัณย์กำลังจะขอแต่งงานน่ะ
หลิว : 
ไปอ่านฉากนี้ฝั่งเซร่าได้ที่นี่นะจ๊ะ >> http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=563195&chapter=11
ความคิดเห็น