คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::; บทวิจารณ์ ::;
บทวิจารณ์แต่ละเรื่อง เรียงตามตอนที่ 2 เลยครับ
winter's tear น้ำตาแห่งฤดูหนาว
อืมมม...สวัสดีครับ
ตรงท่อนแรกๆ ทำให้รู้สึกถึงริกะขึ้นมาทันทีเลย
เพราะผมเองก็อ่านฮิกุราชิเหมือนกัน :D
เรื่องนี้ภาษาค่อนข้างสละสลวยนะ ผมจะไม่จุ๊กจิ๊กเก็บรายละเอียดมากละกัน
ตรงที่อยากจะติงคือ หลังจาก "แต่...ในราตรีที่ไร้จันทร์อีกหนึ่ง หลังจากนั้น"
ภาพในสมองของผมจะนึกถึงตรอกซอยแคบๆ เพราะเนื้อเรื่องบรรยายมากับตรอกซอยนั้น
หลังจากประโยคนั้นปุ๊บ ไม่มีคำบรรยายใดๆที่พูดถึงฉากในขณะดาร์คกำลังจะตาย
คนที่ไม่ได้อ่านตอน 12 ก็จะไม่รู้ว่า ดาร์คอยู่ที่ไหนกันแน่ จึงจินตนาการไปว่า ดาร์คตายในตรอกซอยนั้นน่ะครับ
โอเค เรื่องนี้สั้นมากเลย...ไม่ค่อยจุใจเท่าไหร่แฮะ แต่ได้คะแนนเรื่องภาษากับการเข้าถึงตัวละครไปแล้ว
ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือ : )
ขอให้โชคดีครับ
====================================
Lost in your tear ก็แค่น้ำตา
สวัสดีครับ
เรื่องนี้ภาษาค่อนข้างคล้ายผมเลยล่ะ อ๊ะ ขอโทษนะถ้าไม่พอใจ :D
จริงๆแล้ว การบรรยายละเอียดกว่าผมเยอะ
จะไม่จุกจิกให้มากเรื่องละกันครับ ฮ่าๆๆ
จริงๆแล้วซิดนีย์ไม่ใช่คนเงียบนะ แค่ประโยคแต่ละประโยคของเธอมักจะออกไปทางเย้ยหยัน ถึงไม่ใช่ประโยคเย้ยหยันแต่น้ำเสียงก็จะออกเย้ยหยันอยู่ดี นี่แหละ
ซิดนีย์ยิ้มบ่อย ยอมแสยะยิ้มแยกเขี้ยว ยิ้มชั่วร้าย บางทีก็ยิ้มร่าเริงแต่อันตราย
ไม่ได้เฉยชา เย็นชาแบบดาร์ค
ก็นะ สงสัยให้บทซิดนีย์น้อยไปหน่อย แฮะๆ นั่งยิ้มใหญ่เลยผม
ผมชอบเพลงนี้นะ Sweet sacrifice มีเพลงนี้อยู่ในซีดีครับ
อย่างที่บอกไว้แล้ว ผมจะทำสามภาค ภาคที่สามเป็นภาคของซิดนีย์...
เพลงนี้ละครับที่จะใช้ประกอบภาค เหมือนภาคแรกที่ใช้เพลงHello
ตรงที่ผมสะดุดคือ เนื้อเพลงตอนแรกที่ซิดนีย์ร้อง เป็นภาษาอังกฤษ
แต่ตอนที่เอเธอส์ร้อง กลับเป็นภาษาของมันเอง (สำหรับเรา ภาษาไทย แต่ถ้าในนิยาย ก็ต้องเป็นภาษารัสเซีย)
ถ้าต้องการจะร้องเพลงเพื่อแปล ส่วนตรงที่ซิดนีย์ร้องก็ควรจะเป็นภาษาไทยด้วยเช่นกัน หรือไม่ก็ส่วนของเอเธนส์ต้องเป็นภาษาอังกฤษ
อ่า จะเข้าใจไหมนะ... แฮ่ๆๆๆ พูดวกวนยังไงไม่รู้สิ
ทางที่ดี อยากจะแนะนะให้ส่วนที่ซิดนีย์ร้อง แปลเป็นภาษาไทยให้เหมือนกันกับเอเธนส์ ไม่งั้นจะเหมือนเป็นคนละเพลงกัน ไม่ก็เหมือนเอเธนส์แปลเป็นภาษาไทยให้ซิดนีย์ฟัง โอ้ย เขียนเองมึนเองแฮะ ขอโทษคร้าบบบ
ส่วนเรื่อง ทำไมสองปีถึงไม่ฆ่า
อันที่จริงแล้ว การกาหัวใครสักคนต้องมีรูปถ่ายของเหยื่อแนบมาด้วยนะครับ เหมือนกับตอนกาหัวเรนเดียร์ในบทที่1
อ่า... จบซะแล้ว
ถือว่าการเรียบเรียงบทเข้าตากรรมการเลย :D
ผมชอบเนื้อเรื่องมันนะ
อา...ตอนซิดนีย์เจอมิดไนท์ก็อย่างนี้เลย เจอคล้ายๆแบบเดียวกับดาร์ค
แต่มิดไนท์ปรากฏทางด้านขวาของซิดนีย์ ในขณะที่ปรากฏด้านซ้ายของดาร์ค
หึหึหึหึหึ... (เอ่อ อย่าคิดมากนะ)
เอาเป็นว่า เรื่องนี้เด่นเรื่องพล็อต และการบรรยาย
ขอบคุณมากๆที่ให้ความร่วมมือนะ
ขอให้โชคดีครับ
====================================
ทางเดินที่ไร้น้ำตา
สวัสดีครับน้องเฟลน
ฮ่าๆ เรื่องของเราน่ะ ผมไม่รู้จะติยังไงดี ไม่มีอะไรให้ติงสักเท่าไหร่
แต่จะไม่ติงเรื่องภาษานะครับ เดี๋ยวจะหาว่าจู้จี้ไป :D
เรื่องนี้เน้นฉากเลือดสาด พล็อตไม่มีอะไรมาก
ฉากเลือดสาดเขียนได้โอเค จริงๆดาร์คไม่ได้เล่นอย่างนี้กับเหยื่อทุกคน (ขืนเล่นอย่างนี้บ่อยๆเดี๋ยวก็เบื่อเร็วสิ)
แต่ว่า ตอนแรกผมคิดว่าน้องจะแต่งเกี่ยวกับซิดนีย์ซะอีก เห็นทำเหมือนจะชอบตัวนี้
เอาเป็นว่า... : )
ขอบคุณมากๆที่ให้ความร่วมมือนะ
ขอให้โชคดีครับ
====================================
Midnight's Tear
สวัสดีครับ
เรื่องนี้เขียนเกี่ยวกับมิดไนท์สินะ
เอาล่ะ... ผมจะไม่จู้จี้อะไรมากเหมือนกัน :D
ผมไม่เคยคิดถึงที่มาของมิดไนท์มาก่อนเลยจริงๆนะ ไม่เคยคิดถึงอดีตของมัน เพราะอยากให้คนอ่านเป็นคนต่อความและจินตนาการเองบ้าง : )
อันที่จริงแล้ว แมวตัวผู้เป็นสัตว์ที่เมื่อเติบโตและดูแลตัวเองได้แล้ว จะแยกออกไปเพื่อสร้างครอบครัวของตัวเอง ส่วนตัวเมียจะอยู่รวมกันกับญาติพี่น้องเป็นฝูงไปก่อน แล้วค่อยแยกออกไป เพราะแมวก็เป็นสัตว์ตระกูลเสือเหมือนกัน
และแมวก็ไม่น่าจะมีความคิดถึง "หมอ" นา... (อ๊ะ เสียงแมวที่บ้านร้องประท้วง =[]=!)
ผมยังรู้สึกแปลกๆกับฉากของ "ซีแอน" นะ ว่าใครกันที่เป็นคนฆ่า ฆ่าทำไม
น่าจะทิ้งเหตุผลไว้ด้วยนะครับ : )
เรื่องนี้เด่นตรงการบรรยายความรู้สึกนึกคิดของมิดไนท์ และพล็อตที่แสดงถึงเหตุผลที่มันฆ่าคน
เอาเป็นว่า... ขอบคุณมากๆที่ให้ความร่วมมือนะครับ โหย แต่งซะกระอั่กเลือดเลย ขอบคุณมากๆๆ แฮ่ๆ
ขอให้โชคดี
====================================
The Last Tear Of Black cat
สวัสดีพี่~ xD
ผมอ่านแล้วฮาแตก ตรงให้ไปแต่งงานกับดวงจันทร์นี่
ตรงที่ผมอดไม่ได้คือ...
อ๊ากกกก
ดาร์คไม่เคยยิ้ม!!
แหม... อ่านนิยายผมมาทั้งเรื่องนี้ไม่รู้สึกเลยเหรอ ว่าผมไม่เคยเขียนบทดาร์คยิ้มเลย
:D ก๊ากๆ
ที่มีอยู่ก็มีแค่เหยียดยิ้ม กับยิ้มเศร้าๆ (จะมีแค่ช่วงตอนที่ 14-16 เท่านั้นเอง)
ฮ่าๆ อ่านแล้วฮาจริงช่วงแรกๆ
ช่วงที่อังเดรต่อสู้กับซิลไวน์ หลังจากเฟลลันลากดาร์คออกไปแล้ว
ผมว่ามันแหม่งๆนะ... ตอนที่ซิลไวน์แทงอังเดรได้ง่ายๆขนาดนั้น
อ่า หมายถึง มันง่ายเกินไปที่อังเดรจะถูกแทงได้ ถ้าซิลไวน์มีความเร็วระดับนั้น ทำไมไม่ใช้ฆ่าอังเดรตั้งแต่แรก ทั้งๆที่ยังไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย อีกอย่าง ตอนนั้นซิลไวน์ก็กำลังเจ็บอยู่ด้วย อังเดรก็น่าจะหลบได้ง่ายๆ
กว๊าาาาา~
จบซะและ
แฮะๆๆๆ
ส่วนนิยายของพี่ เหลืออีกแค่ครึ่งกว่าตอนเอง โฮฮ... (ตอนนึงของพี่ยาวได้ใจจริงๆ พิมพ์ทีกระอั่กเลือด)
ผมชอบเรื่องนี้ตรงความฮานี่แหละ (อาจจะผิดจุดประสงค์) พล็อตนี่มาจากการต่อยอดอดีตของดาร์คเอง ว่าทำไมดาร์คถึงเป็นอย่างนี้.... (เอ๊ะ แล้วเป็นยังไง)
: ]
เอาเป็นว่า ขอบคุณมากๆนะครับ xD รักเจ๊ที่สุดเลยยยย
ขอให้โชคดีครับผม~
====================================
น้ำตาแห่งความกลัวของวิญญาณบาป
สวัสดีคร้าบบมิวโจซัง
ก่อนอื่น...
ทำไมมันม่วงทั้งหน้าอย่างเงี้ยย!! =[]=!!!
โอย ปวดตา -__-;;
อันนี้ผมชอบตรงต่อยอดบทนำ ที่ไม่มีที่มาของผม ดีเหมือนกัน มันจะได้มีที่มาสักทีเพราะผมไม่ได้คิดเลย :]
ผมชอบตรงที่บทพูดเหมือนกัน แต่กลับเขียนบรรยายในมุมมองอีกมุมมองที่แตกต่างกันไป
อีกอย่างๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาดไปอย่างร้ายแรง เพราะบทนำที่เขียนให้ดาร์คฆ่าคนอย่างโรคจิตนั้น ทำให้คนอ่านคิดไปว่า ดาร์คจะฆ่าเหยื่ออย่างโรคจิตอย่างนี้ทุกครั้ง ทั้งๆที่ไม่ใช่ บางรายก็จะฆ่าไปด้วยวิธีง่ายๆ แต่บางรายก็จะทรมานจนกว่าจะตาย
ผมทำผิดพลาดไปอย่างแรง =[]=
เพราะงี้ มิวโจซังเขียนได้ถูกต้องที่ว่า ดาร์คโมโหมาก่อนจึงมาระบายกับเจ้าเหยื่อคนนี้ (-_-)b
ว่าแต่ว่า...
หลังจากนั้นมันอะไร๊!!!
ได้ทีแอบวายเลยนะ =[]=!! /me บีบคอมิวโจซัง
เหอๆๆ
เรื่องนี้มีจุดเด่นตรงนี้ล่ะ (ไม่ใช่ต้องวายน้าา) ตรงที่เสนอในมุมมองอีกมุมมองที่ไม่ปรากฎในเรื่องของผม เหมือนว่าเป็นการแนะนำเรื่อง ยิ่งตอนสุดท้ายยิ่งชอบ
เพราะตอนแรก ผมกะจะให้เรื่องนี้หนักตรง "ชะตากรรม" นี่แหละ แต่หลังๆมันดันไปหนักตรง "พระเจ้า" มากกว่า -___-^
เอาเป็นว่า ขอบคุณมากๆนะครับที่ให้ความร่วมมือ
ขอให้โชคดีครับ : )
====================================
Tear Of Fallen Angel
สวัสดีคร้าบบบบบ แวร์ซัง
อ๊ากกกก~
ผมภาวนาให้ใครสักคนแต่งเกี่ยวกับตอน 13 นี่ คิดว่าจะไม่มีซะแล้ว ดีใจจัง
เพราะไคล์แม็กของนิยายผม อยู่ที่ตอน 13 นี่ล่ะ :]
ตรงคำว่า ตัดเข้าไปสู่ความว่างเปล่า นี่ทำให้นึกถึงยมทูตสีขาวเลยแฮะ xD
เรื่องนี้โดนหลายๆอย่างนะ ดาร์คไม่ได้กลัวนรก ไม่ได้กลัวความตาย ไม่ได้กลัวความมืด
แต่กลัว "ความว่างเปล่า"
เคยใบ้ๆไปแล้วตรงท้ายเรื่อง ที่เขียนไว้ประมาณว่า "สิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือการไม่มีสักสิ่ง"
เลยกล้าพูดเลยว่า โดนเข้าจังๆ
เรื่องของแวร์ซังเด่นตรงความสับสนอลหม่าน จับทิศจับทางไม่ได้ หมุนวนเวียน มองไปทางไหนก็เหมือนเป็นเขาวงกตนี่ล่ะครับ ผมอยากเขียนตอน 13 ให้ออกมาอย่างนี้จังเลย
ตอนจบยิ่งโดนเลย อ่า...
พระเจ้า ผมต้องการสื่อออกมาอย่างนั้นมากที่สุดเลย เหมือนแวร์ซังจะดึงเนื้อเรื่องที่ผมซ่อนไว้ออกมาได้หมด
เสียดายที่ ไม่มีฉากวันเกิดของดาร์คในบทที่ 13
ที่ดาร์คเข้าไปในโบสถ์น่ะครับ
แฮะๆ
..
พูดไม่ออกแฮะ
อ่านแล้วจี๊ดแปลกๆ
เอาเป็นว่า ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่ให้ความร่วมมือ...
ขอให้โชคดีครับ
====================================
the tears of winter น้ำตาเหมันต์
สวัสดีคร้าบ~ แคทช่า
:3
ชอบนะ นิยายออกเชิงจิตวิทยาหน่อยๆ
อื้มมม~
บาทหลวงเขาไปทำอะไรที่โบสถ์ตอนเที่ยงคืนเหรอครับ :]
ฮ่าๆ
เรื่องนี้ทิ้งปริศนาไว้ให้คนอ่านขบคิดมากมาย ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
โดยเฉพาะตรงคำว่า To be continue in feline waylay นี่ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาเลย
อื้มมมม...อย่างนี้นี่เอง
(ยังไงหว่า)
เรื่องนี้เด่นตรงปริศนาที่ทิ้งไว้ในเรื่องอย่างเงียบๆ กับกลิ่นไอความเศร้าประหลาดๆ สงสัยส่วนหนึ่งมาจากเพลงด้วยละมั้ง
ไม่รู้จะพูดอะไรมาก เอาเป็นว่า ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
ขอให้โชคดี : )
ความคิดเห็น