ปฏิบัติการพิชิตใจ หนุ่มวัยใส หัวใจติดเกม

ลำดับตอนที่ #9 : เหตุแห่งการทะเลาะ

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทีละนิด แสงจางๆของพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไป เป็นการสิ้นสุดของวัน ความมืดมิดค่อยๆปกคลุมท้องฟ้า บ่งบอกถึงรัตติกาลกำลังย่างกรายเข้ามา พระจันทร์ดวงกลมโตฉายแสงอยู่บนฝากฟ้า หมู่ดาวทอแสงระยิบระยับนับหมื่นๆดวง



แม้ว่าบรรยากาศจะดีแค่ไหน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกดีไปกับมันด้วยเลยแม้แต่นิด เพราะฉันกำลังกลับบ้านสายกว่าเวลาที่ควรจะเป็น



ไม่ใช่ว่าแม่จะเตรียมบทลงโทษไว้รุนแรงอะไรมากมายหรอก ก็แค่ดุว่า แล้วก็บ่นนิดๆหน่อยๆ แต่การกลับบ้านสายของฉัน มันทำให้ตัวฉันเองรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนเป็นการทำลายความไว้วางใจของแม่ ถ้สเป็นแบบนี้บ่อยๆ อิสระของฉันก็จะหายวับไปในพริบตาเลยทีเดียว



อิสระที่ใครๆก็อยากมีอยากได้ เมื่อได้มาแล้ว ฉันจึงต้องใช้ความไว้วางใจ ฉุดมันไว้ให้อยู่กับฉันได้นานๆ



แม้เรื่องของยัยแฝดนรกจะฟังดูปวดหัวมากเท่าไหร่ แต่ว่าฉันไม่มีเวลามาเดินเอื่อยๆคิดแก้ปัญหาให้มันหรอก เพราะฉันจำต้องจ้ำพรวดๆ ให้ถึงบ้านเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้



“กลับมาแล้วค่า”ฉันตะโกนลั่นบ้าน



“กลับมาแล้วหรอแม่ตัวดี นี่แน่ะ กลับบ้านสาย มืดค่ำแล้วนะ”แม่ตีแขนฉันเบาๆเป็นเชิงเตือน



“แหะๆ วันนี้โดนทำโทษค่ะ”ฉันบอกตามความจริงที่น่าอับอาย



“หิวหรือเปล่า หิวก็ไปกินข้าวไป”แม่ไล่ฉันให้ไปกินข้าว



“ม่ายอ่า ไม่หิว เดี๋ยวหนูขอไปอาบน้ำเลยดีกว่านะคะ”ฉันวางกระเป๋าแล้ววิ่งตรงดิงไปยังห้องของตัวเองทันที



อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็มานอนแผ่หลาอยู่บนเตียงตัวเอง



เอาละ สบายใจซะทีได้รายงานตัวกับคุณแม่แล้ว เหลืออีกเรื่องนึงที่ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี



เรื่องที่ยัยสองคนนั้นทะเลาะกัน ดูมีสาระพอๆกับที่ฉันต้องไปจีบนายแคมป์นั่นแหละ ไม่มีอะไรมากกว่าเรื่องผู้ชาย ผู้ชายดำๆที่หน้ากวนผ่าเท้าอย่างแรง



เรื่องมีอยู่ว่าตอนเช้าพลอยกับทับทิมเพิ่งมาถึงโรงเรียน ทั้งสองคนแยกย้ายไปเก็บกระเป๋าที่ห้องเรียนของตัวเอง แล้วนัดกันไปเจอที่ห้องฉัน ไอ้พี่คอม (ที่ฉันเรียก ซึ่งเป็นพี่คอมของยัยทับทิมและเป็นไอ้คอมของยัยพลอย ) ได้มาหาทับทิมที่ห้อง แล้วชวนทับทิมไป ซื้อของที่สหกรณ์เป็นเพื่อน พี่แกก็เทียวไปเทียวมาตามจีบทับทิมอยู่ได้สองสามวันแล้ว(แต่มันไม่เคยบอกฉัน)



พอลงไปข้างล่าง ไอ้พี่คอมก็สารภาพรักกับทับทิม โอ้ ดอกไม้ทั้งสวนของโรงเรียนที่เหี่ยวเฉา ดูผลิบานขึ้นทันที ก่อนที่ทับทิมจะตอบอะไรยัยพลอยที่เห็นสองคนนี้เดินมาด้วยกันเลยเดินตามมาอย่างเงียบๆ ดันเข้ามาขวาง แล้วด่านายนั่นยาวเหยียด



พลอยแอบมาเล่าให้ฉันฟังทีหลังว่าตอนม.3นายคอมก็เคยมาจีบพลอย แต่ว่าพลอยยังรีๆรอๆ ไม่กล้าตกลงคบกับพี่เขา พี่แกเลยชิ่งไปจีบสาวอื่นต่อหน้าต่อตา มันเลยเข้าใจแล้วว่าผู้ชายน่ะหามีดีไม่ ถ้าเราไม่เล่นด้วยซักพักก็ชิ่งไปมีหญิงอื่น



สรุปง่ายก็คือ พลอยหึงและหวงน้องตัวเอง เลยห้ามไม่ให้ไปยุ่งกับนายคอม(อันนี้ฉันไม่เห็นด้วยฉันว่าเป็นสิทธิของทับทิมที่จะพิจารณาตัวนายคอมเอง) ส่วนทับทิม เข้าใจผิดคิดว่าพลอยยังชอบนายคอมอยู่เลย แล้วไม่ให้ตัวเองชอบกับคอมเพราะหึง(ฉันว่ามันน่าเตะมาก ไม่เชื่อใจพี่สาวตัวเอง เอาแต่ใจเกินไป)



และสรุปความคิดเห็นของฉันคือมันบ้าทั้งสองคน



อะไรก็ไม่รู้ ยิ่งกว่าละครน้ำเน่าอีก หึงกันไปหวงกันมา เป็นฉันไปหาซื้อขนมกินเล่นดีกว่ามาทำอะไรอย่างนี้อีก เพราะอย่างน้อยขนมก็อร่อย



“เอาเหอะ ช่างหัวมันให้มันตีกันให้ตาย ไปเล่นเกมดีกว่า”ฉันพึมพำ แล้วลุกขึ้นย่องไปข้างล่าง แม่ไม่อยู่สงสัยนอนแล้ว พี่กลมก็คงยังไม่กลับ ฉันจองคอมดีกว่า



เล่นเกมนี้สุขใจกว่าไปกลุ้มเรื่องพวกบ้านั่นอีก



เก็บเลเวลๆ พลางหยิบหนังสือro news(เรียกถูกซะที)มาดูว่ามันมีที่เก็บเลเวลดีๆสำหับดนวิชน่ารักของฉันไหม ตอนนี้ฉันใส่hat แล้วก็ใช้มีด daggerแล้วนะ หุหุ อย่างน้อยก็ใส่หมวกแล้ว



เปิดไปเรื่อยๆไม่เห็นมีอะไรเลย มีแต่การ์ตูน แล้วก็รูป ทริปสำหรับพวกไฮคลาส เอาละ ฉันจะเป็นแชมพูให้ได้(แชมเปี้ยน)คอยดูเหอะ







นาฬิกาตีบอกเวลาสี่ทุ่มตรง ด้วยไอดีของฉันเป็นเด็กอายุไม่ถึง18ปีบริบูรณ์ มันจึงตัดทันที แง หนูยังอยากเล่นต่ออะ ทำไงดีๆ ไม่น่าเลยเฮ้อ เอ...แต่การบ้านมีอะไรบ้างนะ ฉันยังไม่ได้ทำเลยนี่หว่า อ้าก ตายแน่เลยฉันนี่มันสี่ทุ่มแล้ว







%%%

“เอาละนักเรียน เปิดหนังสือหน้าหนึ่งร้อยสามสิบห้า เราจะมาเรียนเรื่อง....”เสียงของอาจารย์ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของฉันเป็นระยะๆ แต่ก็แค่ผ่านไปแล้วก็ผ่านมาไม่ได้แทรกซึมเข้าสู่สมองเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันเองก็ได้แต่นอนฟุบบนหนังสือเล่มหน้า วิชาภาษาไทยทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้ ปกติฉันก็ไม่ใช่คนขี้เกียจ ออกจะชอบวิชาภาษาไทยด้วยซ้ำ แต่ว่าวันนี้ไม่ไหวจริงๆ



ผลของการทำการบ้านจนดึกนั่นเอง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสามแล้ว ฉันเป็นคนทำการบ้านช้ามาก ยิ่งเมื่อวานมีการบ้านวิชาสังคม วิทยาศาสตร์ แถมเลขสองวิชา ทั้งหลักทั้งพื้นฐาน ทำเอาจะบ้าตาย



แล้วยังต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อ มาอาบน้ำแต่ตัวออกจากบ้านตีห้า เพื่อจะมาโรงเรียนให้ทัน



จึกๆ “แกช่วยทีดิ”ยัยแฟร์สะกิดฉัน



“หืม อะไรหรอ”ฉันถามทั้งๆที่ยังสะลึมสะลือ



“พระอภัยมณีมีเมียกี่คนวะ”



“ห้า”ฉันตอบแล้วนอนต่อ เป็นไง คนเก่งก็อย่างนี้แหละ ขนาดไม่ได้ตั้งใจเรียนเลยนะวันนี้ ยังตอบมันได้



“ปุณฑรีก์ ไหนตอบครูมาสิ มีใครบ้าง หฤทัย นั่งลงได้”อาจารย์เรียกฉัน เฮ้อนี่เราม.4แล้วนะ ยังจะมาถามอะไรง่ายๆอีก ฉันพงกหัวขึ้นตอบ ทั้งๆที่ยังตื่นไม่เต็มที่



“นางผีเสื้อสมุทร นางเงือก นางสุวรรณมาลี นางละเวง แล้วก็นางวารี”ฉันตอบแล้วฟุบต่อ



“ถูก แต่เธอละเมอตอบครูหรือเปล่า ตายังไม่เปิดเลย ไม่สบายหรือเปล่า”



“คือเขาไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ค่ะ เดี๋ยวหนูพาเขาไปห้องพยาบาลนะคะ”ยัยแฟร์ลุกขึ้นยืนตัวเสร็จสรรพ แล้วดึงตัวแนออกมาจากห้องเรียน ฉันงงนะเนี่ย



“เมื่อคืนนอนดึกหรอ”แฟร์ถาม แล้วดึงมือฉันให้ไปทางที่เธอต้องการ เพราะฉันยังไม่ลืมตาเลย



“อืม”



“ลูกยอไปทำอะไรล่ะ ปกติออกจะเป็นเด็กดีนี่นา”



“เล่นเกม ทำการบ้าน”ฉันตอบไปตรมความจริง เห็นไหม ฉันเป็นเด็กดีนะ ไม่โกหก โกเจ็ดหรอก



“ไปนอนดีกว่า เราจะได้โดดด้วย อิอิ”แฟร์หัวเราะชอบใจ(มันจะหัวเราะทำไมก็ไม่รู้)แล้วลากฉันไปห้องพยาบาลทันที



“อาจารย์คะ พาคนไม่ได้นอนมาทั้งคืนมานอนค่ะ”แฟร์รายงานอาจารย์ประจำห้องพยาบาล อาจารย์พยักหน้าแล้วหันกลับไปทำงานต่อ ทำไมอาจารย์เขาใจดีอย่างนี้นะ ดีจังเลย ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงสีเขียวสุดริมห้อง เท่าที่เคยเข้าห้องพยาบาลมาเตียงนี้เงียบที่สุดแล้ว หลับก็หลับได้สบายที่สุดเลยไม่มีคนรบกวน



ฉันหลับตา พลางนึกถึงคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย คนเราพอเขาให้นอนมันก็นอนไม่ค่อยจะหลับหรอก นึกนู้นนึกนี่ไปเพลินๆ เผื่อว่าจะหลับได้บ้าง ไอ้ง่วงมันก็ง่วงแต่มันไม่หลับ เอาวะ นับแกแล้วกันง่ายดี



แกะตัวที่หนึ่ง



แกะตัวที่สอง



แกะตัวที่สาม



แกะตัวที่สี่



แกะตัวที่ห้า



แกะตัวที่หก











ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา ต้นหญ้าขึ้นเตี้ยๆแต่กลับไม่มีต้นไม้สูงใดใดโผล่ขึ้นมาเลย มันเหมือนกับมีใครเอาพรมกำมะหยีสีเขียวมาปูนไว้สุดลูกหูลูกตา ผืนน้ำขนาดใหญ่ กางอยู่กลางทุ่งหญ้าดูราบเรียบ ไม่มีสิ่งใดไหวเลยแม้แต่น้อย ดูสงบมาก



สงบจนน่ากลัว



ถ้ามีกระต่ายสีขาวน่ารักๆออกมาวิ่งเล่นซะหน่อยก็คงดีกว่านี้



ทันใดนั้น ก็มีลูกกระต่ายสีขาวโผล่มาข้างๆเท้าฉันสามสี่ตัว ฉันก้มหน้าจ้องตากับมันอย่างอัศจรรย์ใจ แค่คิดมันก้โผล่ออกมาแล้ว เหมือนมันออกมาจากคนความฉันได้อย่างไรอย่างนั้นเลยทีเดียว



ถ้าอย่างนี้ ก็น่าจะมีนกด้วยนะ



นกสีสันสวยแปลกตาปรากฏขึ้นมาจากพื้นหญ้า แล้วโผบินขึ้นสู่ฟ้าทันที ฉันมองภาพนั้นอย่างเพลิดเพลิน แล้วสนุกไปกับการสร้างสรรค์โลกที่มีแต่ผืนหญ้าสีเขียว ให้ดูสดใสขึ้นมาอีกครั้ง



ตอนนี้จากผืนหญ้าว่างเปล่ากลับกลายเป็น ป่าโปร่งเล็กๆที่ดูสบายๆ ต้นไม้สูงช่วยให้ร่มเงา สัตว์เล็กๆนานาชนิด วิ่งเล่นไปทั่ว จากแอ่งน้ำราบเรียบ ได้ปรากฏเป็นน้ำตกไหลเลาะขอบหินเสียงเจื้อยแจ้ว ในน้ำใสแจ๋ว แลมองไปเห็นฝูงปลาสีสวยแหวกว่ายอยู่เต็มไปหมด ฉันนอนมองท้องฟ้าสีฟ้าสดใส พลางจินตนาการถึงเมฆรูปร่างๆต่างๆที่ทยอยปรากฏตามความคิด



จึกๆ



กระรอกสีขาวปลอดตัวเล็ก เอามือของมันจิ้มที่สีข้างฉัน ฉันหันไปมองกระรอกตัวน้อยแล้วคลี่ยิ้มบางๆให้มัน รู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ได้มานอนอยู่ในโลกนี้ อะไรๆก็เกิดได้แค่คิด



จึกๆ



กระรอกสีน้ำตาลแกมทองตัวสวยจิ้มสีข้างฉันอีกข้าง จ้องฉันตาแป๋ว แล้วยิ้มโชว์ฟันสองสีขาวสะอาดยิ่งกว่าปุยเมฆให้ฉัน



“ตื่นๆ”



อะไรกันกระรอกพูดได้หรือนี่ ฉันไม่ได้คิดไว้ว่ากระรอกจะพูดได้นะ อะไรกันมันเหนือความคิดของฉันนะ



แล้วจู่ๆ ฝนก็เทลงมา ทำให้ฉันต้องลุกทะลึ่งพรวดขึ้นมาทันที



“ฝันหวานถึงใครจ๊ะลูกยอ”พลอยยื่นหน้ามาใกล้ๆ เอ๊ะ ตรงนี้ควรจะมีกระรอกสีน้ำตาลนี่นา



“ฮั่นแน่ ต้องในอะไรดีๆแน่เลย ยิ้นหวานซะ”ทับทิมยิ้ม



“อ้าว ฉันนอนไปนานยัง แล้วแฟร์ไปไหนแล้วล่ะ”ฉันลุกขึ้นนั่งมองซ้ายมองขวา แล้วมองนาฬิกา เฮ้ยนี่มัน11.45น.แล้ว ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยหรือนี่



“แฟร์เขาไปนานแล้ว ปลุกเธอไม่ตื่นฉันสองคนเลยรับหน้าที่แทน”



“แล้วเสด็จมาปลุกฉันเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า”ฉันถามเพราะปกติถ้าฉันช้าสองนี่เขาจะไปรอที่โรงอาหาร บ่นว่าหิว



“มีแผนจะบอก”พลอยยิ้มอย่างมีเล่ห์ใน



“แผนอะไร”



“แผนจีบนายแคมป์ไง”ทับทิมเสริม



“ยังไง ต้องมีแผนด้วยหรอ”ฉันมองหน้าทั้งสองอย่างงงๆ



“ช่าย”ทับทิมพยักหน้าช้าๆ แล้วยิ้มหวาน



“แผน1 คือต้องให้แกไปตีสนิทเขา โดยใช้เกม และเพื่อนของเขาเป็นสื่อ”พลอยยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งมีรายชื่ออะไรไม่รู้อยู่เต็มไปหมด



“อะ…”



“รายชื่อคนในกิลด์ของเขา มีนายเอ กับยัยนิ้งที่อยู่ห้องแกด้วย แกจะต้องไปตีสนิทกับพวกนี้ คุยเรื่องเกมก็ได้”พลอยชี้แจง



“ฉันไม่ทำได้ไหม\"ฉันมองหน้าพลอย ไม่น่าเชื่อว่าพลอยจะให้ฉันทำอะไรพวกนี้



\"ไม่ได้\"





-----

แค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วซ้อมเชียร์กีฬาสาธิตสามัคคีเจ้าค่ะ คงไม่ว่างทั้งวันอย่างอาทิตย์ที่แล้ว เดี๋ยวนี้ยอมรับว่าอัพช้าลง แล้วก็เขียนช้าลงด้วย แบบมันต้องใช่อารมณ์ ช่วงที่เราอยากเขียนมันก็เปิดคอมไม่ได้ เลยเซ็ง พอเปิดคอมได้กลับไม่ค่อยมีอารมณ์อยากเขียนเท่าไหร่เลย ยิ่งคิดถึงตอนซ้อมเชียร์ยิ่งเบื่อ อยากให้ถึงงานสัปดาห์หนังสือเร็วๆ แต่สงสัยคงต้องโดนแม่เบรกจำนวนหนังสือที่จะซื้อซะแล้ว สงสัยจะมาไปหน่อย



วันพฤหัสก็จะเป็นวันงานหนังสือแล้ว แต่พอวันศุกร์ตายแน่ๆ ประกาศผลสอบ ไม่อยากจะคิดเลย สงสัยจะตกบางวิชาเฮ้อ แล้วจะเอาผลมาบอกเจ้าคะ(ถึงจะไม่มีคนอยากรู้ อิอิ)ตอนนี้อยากอ่านนิยายจังเลย แต่อ่านในเน็ตแล้วปวดตาสงสัยต้องรอหนังสือย่างเดียว



รักคนอ่านนะคะโพสๆๆๆด้วยนะคะ