ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รัก...นายนั่นแหละ 8
..“เจน”คีย์เรียกเบาๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจอย่างรู้สึกได้
“อะไรหรอ คีย์ เออ วันนี้เขา ไปกินข้าวกะพี่ยีนต์นะ”ท่าทางเจน ยังไม่รู้สึกตัวสักเท่าไหร่ ว่าคนที่อยู่ตรงหน้า
กำลังเดือดพล่าน ซ้ำยังมองไปทางยีนต์ที่ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก ทำเอาคีย์แทบจะระเบิด
“วันนี้เช้าไม่ต้องเรียนมันแล้ว ไปชา”แทนที่โมโหแล้วจะพูด คีย์กลับดึงมือชาแล้วลากไปจากตรงนั้นโดยเร็ว
“เฮ้ย คีย์ เบาๆโว้ย เราเดินเองได้ เฮ้ย เจนไปด้วยกันไหม”ชา ที่โดนฉุดกระชากลากถูไปตลอดทาง
ยังอุตส่าห์หันมาชวนเจน
“แปปนึงนะ พี่ยีนต์คะ เจนไปนะ คะ เดี๋ยวคีย์มันโกรธเอา แล้วเที่ยงนี้เจอกันนะคะ”
เจนหันมาพูดกับยีนต์ก่อนวิ่งตามคีย์ไป
“โรงเรียนนี้มันอะไรวะ”เสียงจากผู้มาเยือน พึมพำ อย่าง งง งง
“นี่ พวกเธอจะไปไหน สามคนนั้นแหละ นี้มันเข้าแถวจะเรียนแล้วนะ”เสียงอาจารย์วิไลเจ้าเก่า ตะโกนไล่หลังไป
“โว้ย ไม่เรียน โว้ย”คีย์ตะโกนตอบก่อนเดินกระแทกไป มือยังดึงแขนชาไปตลอดทาง
“เฮ้ย คีย์ใจเย็นๆดิวะ”ชาพยายาม ปลอบคีย์ให้สงบลง
“ไม่สนมันแล้ว”
“แกเป็นอะไร ไอ้คีย์อยู่ๆ ก็โวยซะ นี่ ซะใจมากเลย เจ๋งโค ตร เห็นสีหน้าไอ้แพรแล้ว สะ จาย”
ชาก้มลงพูดกับคีย์ที่นั่งลง หลังโรงเรียนที่เดิม สีหน้าชา ดูมันส์สุดๆ เมื่อนึกถึงภาพเมื่อกี้
“ไอ้เจนเป็นอะไรวะ เราก็นึกว่าจะเหมือนคนอื่นๆ แล้วนี้มันมีแฟน แล้วจะเป็นยังไงวะ
ชา กะไอ้ยีนต์นะ เราหมั่นไส้สุดๆเลย นึกว่าไอ้เจนมันจะแค่แกล้งเล่นๆ ทำไมเป็นงี้วะ”
“โธ่ แก แกเป็นเพื่อนมันนะ ไม่ใช่แม่มันช่วยไม่ได้นี่หว่า มันเกิดชอบจริงๆ”ชานั่งลงข้างๆคีย์
แล้วพูดอย่างสบายๆ
“แกลืมเรื่องน้ำแล้วหรอ ลืมแล้วหรอ น้องแกนะเว้ย ตายเพราะอะไรละ เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องนี่
ไม่ ไม่ ไม่ละ เราจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีก ไม่มีวัน”คีย์ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ แล้วส่ายหัว
\"แก ต้องเข้าใจไอ้เจนมันบ้าง ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ห่วงเจนนะ แต่เจนโตแล้ว เหตุการณ์อย่างนั้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ
ไม่ใช่จากบอยซะหน่อย\"ชาเถียงอย่างสุดความสามารถ
\"แต่มันมีโอกาส\"คีย์ยังไม่ยอมแพ้
\"เจนมันมีสิทธิ์นะ\"ชาพูด ก่อนบทสนทนาจะจบลงเพียงเท่านั้น
\"อ้าว แฮกๆ พวกแก มีอะไร ถึงวิ่งมาซะเร็วเชียววะ\"เจนที่เพิ่งวิ่งมาถึงถาม พลางมองคีย์แล้วชา
บรรยากาศที่แสนจะอึดอัด และน่ากลัว
\"ไม่มีอะไรหรอก เจน แล้วพี่ยีนต์ละ\"ชาถามเจนเสียงเรียบๆ พลางชายตามองคีย์ที่ก้มหน้าลงกับเข่า
เหมือนจะรวบรวมสติ
\"ไม่เชื่อหรอก พวกแกต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่ไหม พูดกันได้ทุกเรื่องดิ ถ้าปกติ แกไม่ทำเสียงอย่างนั้นหรอก ชา
แล้วถึงคีย์มันจะไม่ค่อยพูด แต่มันก็ไม่ก้มหน้า เครียดๆอย่างนั้นหรอ\"
เจนพยายามจับผิดเพื่อนทั้งสอง
\"พูดได้ทุกอย่างใช่ไหม\"คีย์ที่เงียบอยู่นานเงยหน้าขึ้นมาถามเจน
\"เออ ใช่\"
\"งั้น..\"
\"คีย์\"ชาส่งเสียงปราบคีย์เบาๆ แบบที่ไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่
\"ทำไมจะพูดไม่ได้ อันที่จริงนะ เจน เราไม่อย่างให้แก คบกับไอ้ดำนั่นเลย\"คีย์ลุกขึ้นยืนเถียงชา ก่อนที่จะพูดใส่เจนอย่างมีอารมณ์
\"ทำไม\"เจนเริ่มขึ้นเสียง
\"แกเป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่แม่\"เจนพูดคำนี้ออกมีอย่างสุดจะทน
มันได้ผล คำที่ไม่ได้แรงอะไรเลย กลับทำให้คีย์เงียบ ก้มหน้า หลับตา ตัวสั่นน้อยๆ อย่างพยายามกลั้นอะไรไว้
\"คีย์ เราขอโทษ\"
\"ไปไกลๆ เลย ทำไมพวกแกเหมือนกันหมด ไปสิไป\"คีย์ออกปากไล่อย่างไม่เกรงใจใคร
\"คีย์\"เจนเรียกเบาๆ แต่ชารีบลากแขนเจนไป แล้วกระซิบเบาๆ
\"ปล่อยมันสงบๆแล้ววค่อยพูด\"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
คุณไม่รู้หรอก มันเจ็บแค่ไหน
คุณเคย เจอเพื่อนคุณ ที่ใกล้ตาย
คำสุดท้ายที่เขาบอกคุณ คือ เธอไม่ใช่แม่ฉัน
ก่อนที่เธอจะจากไป ด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน
มันอาจจะเป็นจุดพลิกผันชีวิตคุณ เหมือนที่เกิดกับชีวิตฉันก็ได้
ตอนนี้ฉันไม่อยากร้องไห้
ไม่สิ ฉันไม่ร้องไห้ ฉันเข้มแข็ง
ความอดทนเริ่มหมดไป
ถ้าคุณไม่เคนเจอความเจ็บปวด คุณจะไม่รู้สึกหรอก ไม่ว่าจะจินตนาการ ได้ดีแค่ไหน
สูญเสียคนที่คุณรัก โดยที่ครั้งสุดท้าน ก่อนเขาจะตาย เราทะเลาะกัน
ที่สำคัญ เราไม่ได้คืนดีกัน
มีคนเคยพูดนะ ว่าทำไมเราต้องไปนึกถึงเรื่องนี้ คนที่เขาด่าเรา เขาไม่รู้สึกเจ็บ เขากรีดเราแค่ครั้งเดียว
แต่คนที่กรีดให้มันลึกกว่าเดิม คือตัวเราเอง
ฉันเคยเชื่อเรื่องนี้ จนกระทั่ง
จนกระทั่งฉันเสียเพื่อนรักคนหนึ่งไป
เหมือนภาพตามมาหลอกหลอน
ฉันช่วยเธอไม่ได้ เธอสิ้นลมลงต่อหน้า ต่อตา
แต่ฉันไม่สามารถวิ่งเข้าไปหาเธอ
ไม่สามารถบอกเธอว่าเราดีกันนะ
ไม่สามารถบอกเธอ ว่ารักเธอนะ เพื่อนรักของฉัน
แกรบ
\"ใครหน่ะ\"ฉันถามโดยไม่หันไปมอง อารมณ์นี้ ฉันไม่อยากยุ่งกับใครทั้งนั้น เจนและชารู้ดี
\"เออ.. พี่เอง เออ...เห็นน้องเจนไหม คีย์\"
\"ใครใช้ให้นายเรียกชื่อเล่นฉันได้ \"มองไปก็เห็น ไอ้ยีนต์ ยืนตัวดำ อยู่ข้างหลัง
\"อ้าว เป็นอะไรไปคีย์\"สงสัยจะตกใจ เชอะ ไม่ค่อยมีใครเห็นสีหน้าแบบนี้ของฉัน
------
ขอจบตอน8ไว้ก่อนนะคะ
“อะไรหรอ คีย์ เออ วันนี้เขา ไปกินข้าวกะพี่ยีนต์นะ”ท่าทางเจน ยังไม่รู้สึกตัวสักเท่าไหร่ ว่าคนที่อยู่ตรงหน้า
กำลังเดือดพล่าน ซ้ำยังมองไปทางยีนต์ที่ยืนรออยู่ไม่ไกลนัก ทำเอาคีย์แทบจะระเบิด
“วันนี้เช้าไม่ต้องเรียนมันแล้ว ไปชา”แทนที่โมโหแล้วจะพูด คีย์กลับดึงมือชาแล้วลากไปจากตรงนั้นโดยเร็ว
“เฮ้ย คีย์ เบาๆโว้ย เราเดินเองได้ เฮ้ย เจนไปด้วยกันไหม”ชา ที่โดนฉุดกระชากลากถูไปตลอดทาง
ยังอุตส่าห์หันมาชวนเจน
“แปปนึงนะ พี่ยีนต์คะ เจนไปนะ คะ เดี๋ยวคีย์มันโกรธเอา แล้วเที่ยงนี้เจอกันนะคะ”
เจนหันมาพูดกับยีนต์ก่อนวิ่งตามคีย์ไป
“โรงเรียนนี้มันอะไรวะ”เสียงจากผู้มาเยือน พึมพำ อย่าง งง งง
“นี่ พวกเธอจะไปไหน สามคนนั้นแหละ นี้มันเข้าแถวจะเรียนแล้วนะ”เสียงอาจารย์วิไลเจ้าเก่า ตะโกนไล่หลังไป
“โว้ย ไม่เรียน โว้ย”คีย์ตะโกนตอบก่อนเดินกระแทกไป มือยังดึงแขนชาไปตลอดทาง
“เฮ้ย คีย์ใจเย็นๆดิวะ”ชาพยายาม ปลอบคีย์ให้สงบลง
“ไม่สนมันแล้ว”
“แกเป็นอะไร ไอ้คีย์อยู่ๆ ก็โวยซะ นี่ ซะใจมากเลย เจ๋งโค ตร เห็นสีหน้าไอ้แพรแล้ว สะ จาย”
ชาก้มลงพูดกับคีย์ที่นั่งลง หลังโรงเรียนที่เดิม สีหน้าชา ดูมันส์สุดๆ เมื่อนึกถึงภาพเมื่อกี้
“ไอ้เจนเป็นอะไรวะ เราก็นึกว่าจะเหมือนคนอื่นๆ แล้วนี้มันมีแฟน แล้วจะเป็นยังไงวะ
ชา กะไอ้ยีนต์นะ เราหมั่นไส้สุดๆเลย นึกว่าไอ้เจนมันจะแค่แกล้งเล่นๆ ทำไมเป็นงี้วะ”
“โธ่ แก แกเป็นเพื่อนมันนะ ไม่ใช่แม่มันช่วยไม่ได้นี่หว่า มันเกิดชอบจริงๆ”ชานั่งลงข้างๆคีย์
แล้วพูดอย่างสบายๆ
“แกลืมเรื่องน้ำแล้วหรอ ลืมแล้วหรอ น้องแกนะเว้ย ตายเพราะอะไรละ เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องนี่
ไม่ ไม่ ไม่ละ เราจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีก ไม่มีวัน”คีย์ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ แล้วส่ายหัว
\"แก ต้องเข้าใจไอ้เจนมันบ้าง ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ห่วงเจนนะ แต่เจนโตแล้ว เหตุการณ์อย่างนั้นมันเป็นแค่อุบัติเหตุ
ไม่ใช่จากบอยซะหน่อย\"ชาเถียงอย่างสุดความสามารถ
\"แต่มันมีโอกาส\"คีย์ยังไม่ยอมแพ้
\"เจนมันมีสิทธิ์นะ\"ชาพูด ก่อนบทสนทนาจะจบลงเพียงเท่านั้น
\"อ้าว แฮกๆ พวกแก มีอะไร ถึงวิ่งมาซะเร็วเชียววะ\"เจนที่เพิ่งวิ่งมาถึงถาม พลางมองคีย์แล้วชา
บรรยากาศที่แสนจะอึดอัด และน่ากลัว
\"ไม่มีอะไรหรอก เจน แล้วพี่ยีนต์ละ\"ชาถามเจนเสียงเรียบๆ พลางชายตามองคีย์ที่ก้มหน้าลงกับเข่า
เหมือนจะรวบรวมสติ
\"ไม่เชื่อหรอก พวกแกต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่ไหม พูดกันได้ทุกเรื่องดิ ถ้าปกติ แกไม่ทำเสียงอย่างนั้นหรอก ชา
แล้วถึงคีย์มันจะไม่ค่อยพูด แต่มันก็ไม่ก้มหน้า เครียดๆอย่างนั้นหรอ\"
เจนพยายามจับผิดเพื่อนทั้งสอง
\"พูดได้ทุกอย่างใช่ไหม\"คีย์ที่เงียบอยู่นานเงยหน้าขึ้นมาถามเจน
\"เออ ใช่\"
\"งั้น..\"
\"คีย์\"ชาส่งเสียงปราบคีย์เบาๆ แบบที่ไม่ค่อยได้ใช้สักเท่าไหร่
\"ทำไมจะพูดไม่ได้ อันที่จริงนะ เจน เราไม่อย่างให้แก คบกับไอ้ดำนั่นเลย\"คีย์ลุกขึ้นยืนเถียงชา ก่อนที่จะพูดใส่เจนอย่างมีอารมณ์
\"ทำไม\"เจนเริ่มขึ้นเสียง
\"แกเป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่แม่\"เจนพูดคำนี้ออกมีอย่างสุดจะทน
มันได้ผล คำที่ไม่ได้แรงอะไรเลย กลับทำให้คีย์เงียบ ก้มหน้า หลับตา ตัวสั่นน้อยๆ อย่างพยายามกลั้นอะไรไว้
\"คีย์ เราขอโทษ\"
\"ไปไกลๆ เลย ทำไมพวกแกเหมือนกันหมด ไปสิไป\"คีย์ออกปากไล่อย่างไม่เกรงใจใคร
\"คีย์\"เจนเรียกเบาๆ แต่ชารีบลากแขนเจนไป แล้วกระซิบเบาๆ
\"ปล่อยมันสงบๆแล้ววค่อยพูด\"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
คุณไม่รู้หรอก มันเจ็บแค่ไหน
คุณเคย เจอเพื่อนคุณ ที่ใกล้ตาย
คำสุดท้ายที่เขาบอกคุณ คือ เธอไม่ใช่แม่ฉัน
ก่อนที่เธอจะจากไป ด้วยเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน
มันอาจจะเป็นจุดพลิกผันชีวิตคุณ เหมือนที่เกิดกับชีวิตฉันก็ได้
ตอนนี้ฉันไม่อยากร้องไห้
ไม่สิ ฉันไม่ร้องไห้ ฉันเข้มแข็ง
ความอดทนเริ่มหมดไป
ถ้าคุณไม่เคนเจอความเจ็บปวด คุณจะไม่รู้สึกหรอก ไม่ว่าจะจินตนาการ ได้ดีแค่ไหน
สูญเสียคนที่คุณรัก โดยที่ครั้งสุดท้าน ก่อนเขาจะตาย เราทะเลาะกัน
ที่สำคัญ เราไม่ได้คืนดีกัน
มีคนเคยพูดนะ ว่าทำไมเราต้องไปนึกถึงเรื่องนี้ คนที่เขาด่าเรา เขาไม่รู้สึกเจ็บ เขากรีดเราแค่ครั้งเดียว
แต่คนที่กรีดให้มันลึกกว่าเดิม คือตัวเราเอง
ฉันเคยเชื่อเรื่องนี้ จนกระทั่ง
จนกระทั่งฉันเสียเพื่อนรักคนหนึ่งไป
เหมือนภาพตามมาหลอกหลอน
ฉันช่วยเธอไม่ได้ เธอสิ้นลมลงต่อหน้า ต่อตา
แต่ฉันไม่สามารถวิ่งเข้าไปหาเธอ
ไม่สามารถบอกเธอว่าเราดีกันนะ
ไม่สามารถบอกเธอ ว่ารักเธอนะ เพื่อนรักของฉัน
แกรบ
\"ใครหน่ะ\"ฉันถามโดยไม่หันไปมอง อารมณ์นี้ ฉันไม่อยากยุ่งกับใครทั้งนั้น เจนและชารู้ดี
\"เออ.. พี่เอง เออ...เห็นน้องเจนไหม คีย์\"
\"ใครใช้ให้นายเรียกชื่อเล่นฉันได้ \"มองไปก็เห็น ไอ้ยีนต์ ยืนตัวดำ อยู่ข้างหลัง
\"อ้าว เป็นอะไรไปคีย์\"สงสัยจะตกใจ เชอะ ไม่ค่อยมีใครเห็นสีหน้าแบบนี้ของฉัน
------
ขอจบตอน8ไว้ก่อนนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น