ปฏิบัติการพิชิตใจ หนุ่มวัยใส หัวใจติดเกม

ลำดับตอนที่ #4 : คำขอร้องของทับทิม

\"แค้กๆ \"โอ้ย น้ำแข็งติดคอ



\"พวกแกว่าอะไรนะ ไม่มีทาง ฉันไม่ไล่จีบผุ้ชายเด็ดขาด หัวเด็ดตี นขาด แม่ก็ไม่ยอมจริงๆด้วย\"ฉันโวยวายลั่น กลางโรงอาหาร



\"นะนะนะนะ แกจะคืนคำหรอไง\"ยัยทับทิมอ้อนใหญ่เลย โอ้ย รู้ๆอยู่ว่าฉันมันใจดี ใจกว้างดั่งมหาสมุทร ยังจะมาอ้อนอีก โอ้ย ฉันจะบ้าตาย



\"แกไม่เคยผิดสัญญานี่นา ถ้าแกผิดคราวนี้ตัดเพื่อนกันเลย แกจะให้น้องสาวฉํนคบกับไอ้เสาไฟฟ้าเดินได้หรือไง\"พลอยลุกขึ้นทุบโ แกจะเป็นฮิตเลอร์หรือไง



\"นะค่ะ นะนะนะ\"ทับทิมเขย่าแขนฉันใหญ่เลย เอาไงดีวะ



\"แกคิดยังไง จะให้คนสวยระดับดาวโรงเรียนไปควงกับเสาไฟฟ้าหรือไง\"พลอยตบโต๊ะดังลั่น ทำเอาคนรอบๆหันมามอง พวกเธออย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่ได้ กินๆไปสิ ฉันมองหน้าพวกนั้นอย่างเอาเรื่อง แล้วหันไปพูดกับยัยพลอยเสียงดังลั่น



\"แลกกับการที่ฉันต้องคบตู้เกมเดินได้น่ะหรอ\"อาละสิ เดือดแล้วตอนนี้ฉัน เอาไงเอากัน



\"แกจะไม่เห็นแก่เพื่อนหน่อยหรอ มันยังีกว่าเดินกับไอ้เสาไปฟ้าหื่นกามนะ\"พลอยชี้นิ้ว



\"แล้วแกเป็นคนไปเดินกับมันหรือไงเดือดร้อนอยู่ได้ ชิชะ ฉันต้องไปหน้าด้านหน้าทนจีบไอ้ตู้เกมเดินได้ ไม่มีวัน\"ฉันแวดๆๆ แล้วเดินออกมาทันที โว้ย เซ็ง



เดินมาเรื่อยๆ จนถึงห้องเรียน โอ้โห ไม่มีคนเลย ปกติไอ้เพื่อนบ้าๆบอ ต้องอยู่กันเต็มห้องนี่นา เอาไงดีนะ มองซ้ายมองขวา หนังสือใครหว่า เล่มบางๆ ไม่มีอะไรทำ ก็อ่านไอ้เล่มนี้ละวะ  ท่าทางเจ้าของมันจะไม่ถนอม ดีสิ ยับซะ



ฉันนั่งพลางหยิบหนังสือขึ้นมาพลิกดูหน้าปก พรึ่บ เกือบเสียเลือดไปแล้วสิ อะไรวะ หน้าปก แม่เจ้าโว้ย หน้าโหดยังกับอะไรดีใส่เสื้อซะคับติ้ว

กล้ามงี้เป็นมัดๆ แต่อกใหญ่ได้ใจเหลือหลายทีเดียว



\"เอาวะ ไหนๆก็จะอ่านแล้ว\"ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วพลิกดูด้านใจ เพราะเท่าทีดูๆคงไม่ใช่หนังสือโป๊ เพราะหน้าปกมันอะไร โรๆนั่นแหละ



เปิดไป อะไรนี่ หนังสือติ๊งต๊อง มีแต่อะไรไม่รู้ ไอ้ไก่ๆนี่อะไรเนี่ย ทริกนู้นทริกนี้ monkคือไรวะ มันแปลว่าพระใช่มะ เปิดไปกลางๆหนังสือ ก็เอจการ์ตูน อะไรฟะมันมีดาบอะไรออกมาจากมือมันเนี่ย อืม แต่ก็หนุกดี การืตูนสี่ช่องดุไม่รู้เรื่อง แต่ฮาโคตร ฉันนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว



จึกๆ



\"อย่ามากะ...\"ฉันหันไปมองหน้าคนสะกิด แล้วต้องสะดุ้ง



\"เอาหนังสือฉันคืนมา\"นายแคมป์พูดเรียบๆ เน้นว่าเรียบมากๆ ไม่มีโมโห หรือกระชากเสียงเลย ฉันเงยหน้าไปมองเขาอย่างเกร็งๆ แล้วรีบส่งหนังสือให้ทันทีอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง



\"เล่นเหมือนกันหรือ\"เขาถามพลางนหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ของเขา เออ ลืมบอกไป ว่าเขานั่งด้านหลังฉันเองแหละ หึหึ สยองชะมัด



\"ก็...คือ...\"



\"เซิร์ฟเวอร์อะไร เล่นตัวไรอะ\"เขายิงคำถามเป็นชุด เอาไงดีวะ โกหกดีไหม เดี๋ยวเขาหน้าแตก แล้วโมโหลุกขึ้นมาทำอะไรฉันขึ้นมาแย่แน่ๆ เอาวะโกหกก็โกหก



\"ก็เซิร์ฟเวอร์ไอโอดีนอะ\"ฉันมั่วไปเพราะตอนเปิดดูๆ เห็นอะไรโอๆนี่แหละ



\"O.o\"นายนั่นมองหน้าฉันค้างๆ แล้วก็หัวเราะ



\"ไอโอดีน เซิร์ฟใหม่หรอ ไม่เห็นรู้จักเลย\"เขาถาม แล้วพลิกหนังสือไปเรื่อยเปื่อย



\"คือว่า แหะๆ จำไม่ค่อยได้อะ ว่าเซิร์ฟอะไร\"ฉันยิ้มแหยๆให้เขา แล้วดึงหนังสือมาเปิดดูจะได้บอกเขาถูก



\"อ๋อ แหะๆ โอดินอะ ไม่ใช่ไอโอดีน โทษทีจำผิด\"ฉันเกาหัวแกรกๆ แล้วส่งหนังสือคืนให้เขา



\"เซิร์ฟเดียวกันนี่นา แล้วเธอเล่นตัวอะไร\"เขาถามอย่างกระตือรือร้นกว่าเก่ามาก เอาไงดีวะ ตัวไรดี นึกสิวะ ว่าแกเห็นอะไรในหนังสือบ้าง มั่วๆไปแล้วกัน



\"กะละมัง\"ฉันตอบเขา



\"กะละมัง??\"เขาทวนคำ



\"คือว่า...\"



\"monkน่ะหรือ\"เขาถาม ฉันเลยพยักหน้าเออ ออว่าใช่ไป แล้วก็ฟังเขาจ่อไม่หยุดเรื่องเกมของเขา กินๆ กิวๆอะไรนี่แหละ ก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ เพิ่งรู้ว่าไอ้คนบ้าเกมเงียบๆอย่างเขา พอพูดเรื่องเกม แทบจะต้องเอารองเท้าอุดปากให้หยุดพูดเลยทีเดียว



“เออ ใช่ๆ แหะๆ เราไม่ค่อยจำอะไรพวกนี้น่ะ”ฉันยกมือขึ้นเกาหัวอีกครั้ง แก้เขินไปอย่างนั้นแหละ



“ชื่ออะไร”เขาถามต่อ



“ชะ ชื่อหรอ นายไม่รู้จักชื่อเราหรอ”ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ตานแล้ว นายนั่งหลังฉันมาเกืบจะห้าเดือนได้แล้ว นายยังไม่รู้จักชื่อฉันเลยหรือนี่



“อืม”เขาพยักหน้า



“เราชื่อกริ่ง”



“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงชื่อในเกม”ฉันพูดยิ้มๆ หือ ชื่อในเกมหรอ อะไรดีหว่า



“ก็กริ่งไง เราใช้ชื่อเหมือนชื่อจริงว่ากริ่ง”ฉันพูดมั่วๆไปอย่างนั้นแหละ



“อ๋อโอเคๆ แล้วเธอชื่อกริ่งใช่มะ”



“ใช่เราชื่อกริ่ง ชื่อจริงชื่อปุณฑรีก์ เกล้าตระกูล นั่งหน้านายมาห้าเดือนกว่าๆตั้งแต่เปิดเทอมมา แต่ไม่เคยคุยกับนายเลยแม้แต่ครั้งเดียว”ฉันแนะนำตัว



“เธอนี่ ตลกดีแหะ โอเคๆ ฉันชื่อแคมป์”เขาพูดแล้วก็จ้อเรื่องเกมต่อไปเรื่อยๆ ฉันเองก็ได้แต่นั่งเท้าคางฟังเรื่องเกมจากปากเขา ท่าทางจะสนุกดี สงสัยคงต้องหามาเล่นซะแล้วสินะ



“ว่าแต่นายทำการบ้านหรือยัง ส่งวันนี้นะ เดี๋ยวคาบต่อไปแล้ว”ฉันถามเมื่อเขาเว้นช่องไฟให้ฉันได้พูดบ้าง



“ยังเลย ไม่ส่งอยู่แล้วล่ะขี้เกียจ”เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ท่าทางพอพูดถึงเรื่องเรียนเขาจะดูเบื่อๆนะเนี่ย



“แล้วนายจะมีคะแนนหรอ”



“ช่างมันเถอะ”เขายังคงฟุบหน้าลงกับโต๊ะต่อไป



ท่าทางเขาจะไม่อยากพูดเรื่องนี้และฉันเองก็ไม่อยากฟังเรื่องเกมแล้ว เลยหันหน้ากลับมาหาอะไรบนโต๊ะทำซะหน่อย ทำอะไรดีหว่า การบ้านก็เสร็จหมดแล้ว(คนมันเก่ง อิอิ) งายค้างก็ไม่มี อ่านหนังสือแล้วกัน ฉันหยิบหน้าสือวิชาสังคมมาเปิดๆผ่านๆตา แล้วก็ต้องพบว่าคิดผิดอย่างมหันต์ เพราะหนังตามันเริ่มหย่อนลงมาแล้ว



คร่อก ฉันหลับอย่างสบายอุราคาหนังสือวิชาสังคม



\"ยัยลูกยอ\"เสียงใครเรียกเนี่ย คนจะหลับจะนอน ฉันเลยปรือๆตาขึ้นมาดู



\"ตื่นสิ อาจารย์จะเข้าแล้วนะ\"นายทิวที่นั่งหน้าฉันเขย่าตัวฉันไปมา ฉันเหลือบตาไปมองคนที่นั่งข้างๆ อิอิยัยแฟร์ยังไม่ตื่นเลย ไม่รู้มานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ช่างเหอะ นอนต่อดีกว่า



\"ตื่นสิๆ\"เขายังเขย่าอยู่ได้



\"ง่วง\"ฉันพูดแต่นี้แล้วนอนต่อ คนกำลังหลับสบาย นั่งหลังห้องมันก้ดีอย่างนี้แหละวะ