ก็...ฉันจะรัก

ลำดับตอนที่ #3 : แปปซี่ไอซ์

\"วันนี้ซวยอีกแล้ว\"ตองแทบจะร้องเป็นเพลง



\"มันเรียกว่าเป็นกิจวัตรของพวกเราเลยเนอะ ไอ้ความซวยเนี่ย\"ฉันพึมพำ



\"เมื่อไหร่ฉันจะพ้นจากมันซะทีนะ\"ตองบ่นอีก



\"แกก็เลิกคบฉันสิ ฉันมันตัวซวย\"ฉันพูดกับมันด้วยสีหน้าจริงจัง



\"ไม่เอา ฉันเลิกคบกับแก แล้วแกจะมีเพื่อนหรอ ไม่เอาหน่า แต่ช้าแต่\"ตองเริ่มเล่นอะไรติงต๊อง



\"ฉันล้อเล่น \"ฉันส่ายหน้า ด้วยความระอาเพื่อนคนนี้ซะจริง



เราสองคนก้าวเข้ามาในโรงอาหาร ก็ตอนนี้มันพักเที่ยงนี่นา ต้องมากินข้าวสิ

เราสองคนต้องเจอกับสายตาเหยียดๆนับร้อยๆคู่ ที่ส่งมาให้ ทำไมหน่ะหรอ เพราะฉันมันตัวซวยไง เดินไปไหนก็มีแต่คนหลีกให้ ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ เป็นอย่างนี้ทุกวัน แต่ก็ดีนะ เพราะว่าไม่ต้องเดินเบียดใครไง สบายใจดี แต่ว่าฉันชอบโดนขัดขาอยู่เรื่อยแหละ



โครม!!!



\"อู้ยยยยย\"

อีกแล้วเห็นมั้ย ยังไม่ทันขาดคำ(ใครความคิด)เลย ใครอีกละเนี่ยขัดขาฉัน ฉันต้องลุกขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของคนในโรงอาหาร



“เจอกันอีกแล้วนะ ยัยตัวซวย”เสียงนี้มัน



“นาย จะแกล้งฉันใช่ไหม”ฉันชี้หน้าด่า



“ก็เธอมันน่าแกล้ง”เขายิ้มเยาะฉัน



“นาย ฮึย ให้ตายเหอะ”ฉันโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยนะเนี่ย แต่ต้องบังคับให้เดินไป

อย่ามีเรื่อง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พุทธ โธ พุทธ โธ ตั้งสติไว้



“ฟลุท แกเจ็บตรงไหนบ้างไหม”ตองที่วิ่งตามหลังมา ถาม



“ก็ไม่มากหรอก นิดเดียวเอง ถลอกที่เข่าหนะ”ฉันบอกปัดๆ



“เฮ้อ แกนะแก โดนอีกแล้ว”ตองถอนใจ



“เอาหน่า แกไม่ได้โดนอย่างฉันทุกวันนี่นา ไม่เป็นไรหรอก มันเรื่องปกติแล้วละ แล้วนี่แกจะกินอะไรดีละ”ฉันถามตองเพื่อเปลี่ยนเรื่อง



“วันนี้ร้านสลัด เขาลดราคา เราไปซื้อนะ”ตองบอกแล้ววิ่งไป



“เจอที่โต๊ะเดิมนะ”ฉันตะโกนไล่หลัง แล้วรีบวิ่งไปซื้อ ก๋วยเตี๋ยว เจ้าประจำ



“ป้าคะ เหมือนเดิมชามคะ”ฉันสั่ง มีผู้หญิงกลุ่มนึงต่อแถวรออาหารอยู่ข้างหน้าฉัน

พวกเธอรับชามก๋วยเตี๋ยวมาสี่ชาม ทั้งๆที่มีกันสามคน แล้วหัวเราะคิกคัก



“อะนี่ของเธอ”ผู้หญิงคนนึงในกลุ่มยื่นให้ฉัน แล้วยิ้ม อย่างมีน้ำใจ



“ขอบคุณ”ฉันยกมือไหว้ แล้วหยิบชามก๋วยเตี๋ยว มาจากมือเธอ แล้วยิ้มกว้างเดินไปที่โต๊ะ



โต๊ะนี่ไม่มีใครนั่งเสมอ เพราะมันอยู่ในมุมอับของโรงอาหาร ในครั้งแรกที่ฉันมานั่ง นะ หลังจากนั้น ไม่มีใครมาแย่งเลย ถ้าไม่นับน้องๆม.1ปีก่อนนู้น  ที่ไม่รู้เรื่องราวความซวยของฉันเพราะเขากลัวติดความซวยจากฉัน



“อีกแล้วหรอเนี่ย”ฉันพึมพำ เมื่อเห็นโต๊ะในสภาพเละเทะ ในหนอใครมาแกล้งกันอีกแล้ว ไม่ได้ ฉันต้องรีบทำความสะอาดก่อนที่ยัยตองจะมาไม่งั้นเรื่องไม่จบแค่นี่หรอก



“พี่ฟลุทสบายดีไหม”เสียงผู้ชาย ทำเอาฉันสะดุ้งโหยง



“อะไร แค่นี้ทำเป็นตกใจ”



“ไอ้ต้อง ไม่ไปนั่งโต๊ะแกละ เดี๋ยวเพื่อนๆแกจะหาว่าคบกับตัวซวย”ฉันพูด ต้องเป็นน้องของตอง เรียนอยู่ม.3 เป็นนักกีฬาสีเชียวนะ



“แค่จะมาหาเจ๊ตองหน่อย งั้นฝากบอกเจ๊แกด้วย ว่าแม่ให้กลับเร็ววันนี้ เมื่อเช้าพี่ไปลากมาแต่เช้า เลยไม่ทันสั่ง”ต้องพูดๆๆๆๆ เร็วปรืด จนฉันยืนฟังตาปริบๆ แล้ว เดินออกไป



“อ้าว นั่นไอ้ต้องไม่ใช่หรอ”ตองที่เดินสวนมาถาม



“ใช่ๆ นั่งเหอะตอง ไอ้ต้องมันแค่มาบอก ว่าให้กลับเร็ว”ฉันบอกตอง พลางนั่งลง โซยก๋วยเตี๋ยวไปเต็มปาก แล้วต้องรีบคายออกมา



“พรืด แค่กๆ”



“แกเป็นอะไรวะ”ตองที่นั่งตรงข้ามถามอย่างเป็นห่วง



“ก๋วยเตี๋ยว กินไม่ได้วะ เดี๋ยวไปซื้อใหม่ แปป”ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง เป็นิสัยประจำ ว่าฉันไม่เคยพกกระเป๋าตังค์ เพราะหายได้ทุกวัน แล้ววิ่งไปสั่งก๋วยเตี๋ยว แต่แล้วก็ต้องวิ่งกลับ



“ตอง แกมีตังค์ไหมวะ”ฉันถาม เมื่อมาถึงโต๊ะ



“มีแค่พอค่ารถกลับบ้านวะ”ตองตอบ



“เฮ้อ สั่งไปแล้วด้วย เดี๋ยวไปจ่ายเงินก่อนนะ”ตายแน่ฉัน วันนี้ต้องเดินกลับบ้าน ตังค์ไม่พอ



“เดี๋ยว ทำไมแกไม่กินชามนี้วะ”



“แกชิมก่อนดิ”ฉันบอก แล้วเดินไป ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่ายัยตอง ชิมแล้วหน้าจะเป็นยังไง



“อร่อยไหม”ฉันถาม หลังจากเดินไปจ่ายเงินป้าเขาแล้วหยิบชามก๋วยเตี๋ยวมา



“แกปรุงเข้าไปได้ไงเนี่ย เค็มโค ตร แถมน้ำตาลกี่ช้อนเนี่ย ยังกะน้ำเชื่อม”ตองบ่น



“ฉันไม่ได้ปรุงเอง”ฉันก้มหน้าตอบ แล้วลงมือกินชามที่เพิ่งถือมา



“แกนะ แก”



วันนั่น ฉันเข้เรียนตามปกติ เพราะไม่ค่อยได้โดด ถ้ายัยตองไม่ชวน

แต่ตอนกลับบ้านนี่สิ ให้ตายเถอะ ยัยตองหนะ พอออดปุ๊บ ก็วิ่งไปเลย เพื่อนฉาน



“ฟลุทไม่ขึ้นรถเมลหรอ”



“ไม่มีตังค์”ฉันตอบตามความจริง ไม่ว่าใครจะถามก็ตามเหอะ



“อะ เราให้ยืม”มือผู้ชายยื่นตังค์ให้ฉันยี่สิบ



“ขอบใจ นายชื่อะไรอยู่ห้องไหน เราจะได้คืนได้ถูก”ฉันถามอย่างไม่เงยหน้า แต่ถ้าใครเห็นหน้าฉันตอนนี้ ละก็นะ คงไม่มีใครอดอมยิ้มไม่ได้หรอก



“ฟลุท ยัยต๊อง แกจะไม่เงยหน้ามาดูหน่อยใช่ไหม ว่านี่ฉันเอง”





“อ้าว พี่นก ขอบคุณคะ”ฉันยกมือไหว้พี่นก ชื่อเขาเหมือนผู้หญิงใช่ไหม แต่พี่เขาเป็นชายทั้งแท่งเลยนะ เสียดาย หล่อน้อยกว่าอีตาตู้เย็น เลยไม่ได้เป็นประธานนักเรียน



“พี่นก รู้จักประธานนักเรียนปีนี่ปะ”ฉันถามถึงอีตาตู้เย็น



“อย่าบอกนะ ว่าเราไม่รู้จัก เห็นอีตานั่นไปบ่นว่าเธอไปทำต๊องกับเขาไปบนรถเมล แปลว่ายังไม่เลิกนิสัยนั่นหนะสิ”พี่นกพูดเป็นชุด ฉันถามแค่รู้กจักไหมเนี่ยนะ



“อืม”ฉันพยักหน้า



“ไอ้บลูหนะ มันชื่อบลู เพื่อนในห้องพี่นั่นแหละ อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ไม่ใช่ซี้ซะทีเดียว”พี่นกตอบ



“บลู หรอ”ฉันทวนคำ



“ใช่”



“ไอ้แปปซี่ไอซ์  นายนั่น ไม่พูดกะเค้าสักคำ เงียบอย่างเดียว”อันที่จรงิฉันก็รู้จักพี่นกด้วยวิธีเดียวกันกับที่ฉันไปคุยกะไอซ์เมื่อวานนั่นแหละ



“ทำไมเป็นแปปซี่ไอซ์อะ”พี่นกถามอย่างขำๆ



“เพราะว่า  มันเป็นสีฟ้า แล้วเย็นๆ เป็นน้ำแข็งได้เหมือนกันไง”ฉันตอบ

------------------------



มาอัพยาวเลย ลองจัดหน้ากระดาษแบบนี้ดู



โพสนะคะ



รักคนอ่านคะ