ก็...ฉันจะรัก

ลำดับตอนที่ #17 : แล้วนายจะทำไม

\"สวัสดีจ้า โรงเรียน\"ฉันวิ่งเข้ามาในโรงเรียน ในเวลาที่เช้ากว่าปกติมาก เพราะฉันยังตื่นเวลาเดิม คือตีห้า แต่บ้านนายหน้าปลาจวดอยู่ใกล้ฉันเลยปลุกนายหน้าปลาจวดแล้วลากมาแทนตอง



\"เธอจะตื่นเช้าไปทำไม\"



\"ไม่เคยได้ยินหรอ ตื่นเช้าหนะ เป็นกำไรของชีวิตนะยะ\"ฉันพูดแล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนไปปล่อยให้อีตาบ้านั่น ยืนงงอยู่อย่างงั้นแหละ สะใจดี เมื่อคืนทำฉันตกกะใจหมดเลย



ตึกเรียนโล่งๆยังไม่มีคนมาเลย ฉันวิ่งขึ้นห้องไปทำการบ้านที่ค้างอยู่ เพราะฉันลืมเอากลับบ้าน เซ็งเลย แต่ว่ามันส่งพรุ่งนี้นี่เนอะ ไม่เอาดีกว่า ฉันเลี้ยวซ้ายออกจากตึกเรียน ไปเรือนเพาะชำที่ไม่ค่อยมีคนมากัน เรือนเพาะชำที่นี่ไม่ได้สวนอย่างที่อื่นหรอกมันเป็นเรือนกระจก ที่มีต้นไม้ขึ้นเยอะแยะ แต่ไม่มีคนดูแล  ฉันชอบไปที่นั่นเวลาเช้าๆ อากาศสดชื่นอย่าบอกใครเชี่ยว ฉันก็ไม่เคยบอกใครหรอก แม้กระทั่งยัยตอง



แต่ท่าทางวันนี้จะมีคนอยู่แหะ



“สวัสดีตอนเช้าค่า”ฉันตะโกน ทักทายพอเป็นพิธี

ไร้ซึ่งเสียงคนตอบ แต่ฉันได้ยินเสียงฟักบัวรดน้ำรดน้ำต้นไม้อยู่นะ ไม่รอช้า ฉันเดินไปเปิดสายยาง แล้วรดต้นไม้ต้นใหญ่ๆ ฉันเคยเล่นน้ำจากสายยางนี่จนเปียกปอนเลยทีเดียว



“โตแล้วก็อย่าเบียดเบียนต้นไม้อื่นนะ”ฉันพูดกับต้นโมก ที่รู้สึกว่าจะโตที่สุด ในเรือนนี้แล้ว



“อุ๊ย สวยจัง”ฉันก้มลงดูพื้นหญ้า สวยจริงๆนะ ดอกหญ้านี่ คนส่วนใหญ่ เหยียบย่ำมันไปเหมือนมันไร้ค่า แต่ว่าถ้ามันยังไม่ได้มีโอกาสบานอวดดอกสวย ก็น่าเสียดายที่เท้าอันสกปรกของคนเราไปเหยียบย่ำมันจนตายไป ไม่มีโอกาสได้บาน



หมับ



เสียงคนกอดฉันจากช้างหลัง ทำเอาฉันต้องหันไปดู



“นายแปปซี่ไอซ์ นายมาทำอะไร”ฉันถาม อยู่ๆก็มากอดกัน ตกใจหมดเลย



“ฉันก็มาเดินตรวจดูโรงเรียนตอนเช้า ในฐานะประธานนักเรียน เห็นเรือนนี้มันไม่มีคนเลยมารดน้ำต้นไม่เล่น เธอละ มาทำอะไรลับๆล่อๆ”เขาถาม ฉันนี่นะมาทำอะไรลับๆล่อๆ ฉันมาอย่างโจ่งแจ้งยะ จะบอกให้เอาบุญ



“หรอ ฉันก็มาดูต้นไม้สิถามได้”



“เธออยู่ชมรมนี้หรือ”นายขี้เก๊กถามอย่างแปลกใจ ทำไม ชมรมนี้แล้วจะทำไมยะ



“เปล่า”ฉันส่ายหน้า ก่อนจะพูดต่อว่า “ก็ไม่มีคนยอมให้ฉันเข้าชมรม ฉันเลยไม่มีชมรม แล้วฉันก็เคยมาสมัครชมรมนี้เพราะเห็นว่าไม่มีคนอยู่เลยคิดว่าจะรับที่ไหนได้ มาว่าฉันว่าตัวซวยไม่มีใครกล้าเข้ามาที่โต๊ะรับสมัครเพราะฉัน โอ้ย จะบ้าตาย ฉันเลยไม่มีชมรมอยู่ทุกวันนี้”ฉันสาธยายยาวเหยียด



“เธอจะไม่ยอมเป็นแฟนฉันแน่ๆหรือ”เขาถาม



“ไม่ ฉันบอกแล้วไง ยกนายให้ตองไปแล้ว ปล่อยได้แล้วนะ เดี๋ยวยัยตองมาหรอก”ฉันดิ้นขลุกๆ



“บ้านเธอสองคนอยู่ใกล้กันไม่ใช่หรอ ปกติก็มาพร้อมกัน ทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ หรือว่าเธอไปนอนบ้านคนอื่นมา”นายแปปซี่ไอซ์ปล่อยฉันโดนอัตโนมัติ



“อืม”ฉันพยักหน้า ฉันมันโกหกไม่เป็นหรอก ก็ฉันไปนอนกับนายบลูด๊อกจริงๆนะ จะให้ฉันพูดว่าฉันนอนบ้านตองหรือไง ไม่ได้ๆ เด็กดีต้องไม่โกหก



“ห๊า เธอไปนอนกับใครผู้ชายหรือผู้หญิง”นายแปปซี่ไอซ์ ถามหน้าตาตื่น มันจะอะไรนักหนาเนี่ย



“ผู้ชาย”นายถามมาฉันก็ตอบไป นายบลูด๊อกเป็นผู้ชาย



“อะไรนะ ผู้ชาย”นายแปปซี่ไอซ์ร้องเสียงหลง ฉันพยักหน้าแทนคำพูด ก็นายบลูด๊อกเป็นผู้ชายนี่นา



“ใคร”นายแปปซี่ไอซ์ตะคอกถามฉัน “หน้าปลาจวด”ฉันตอบก็ฉันไปนอนกับนายหน้าปลาจวด=บลูด๊อก=ร๊อกไวเลอร์



“ใครนะ”นายแปปซี่ไอซ์ถามย้ำ จะย้ำอะไรนักหนา



“บลูด๊อก”ฉันตอบ



“อะไรนะ”



“โธ่ โว้ย อะไรนักหนา ฟังดีๆนะ ฉันไปค้างบ้านนายหน้าปลาจวด ซึ่งอีกฉายานึงคือบลูด๊อก”ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอย่างหมดความอดทน หูหนวกหรือไงเนี่ย นายแปปซี่ไอซ์



“เอาชื่อจริง”เสียงนายแปปซี่ไอซ์แผ่วลง คงเพราะสำนึกผิดละสิ (หรือขำฉันนะ แต่ฉันก็ไม่มีอะไรให้ขำนี่)



“ชื่ออะไรหว่า เอ๋ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”โธ่ นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่เคยจำชื่อจริงๆของนายบลูด๊อกไว้ในหัวเลย โป๊ก!!! นายแปปซี่ไอซ์เขกหัวฉัน โว้ย ฉันกลัวความรู้จะหลุดออกจากหัวนะเฟ้ย



“เธอไปค้างบ้านผู้ชายที่เธอเรียกว่านายหน้าปลาจวด ทั้งๆที่เธอไม่รู้จักชื่อจริงของเขานี่นะ”นายแปปซี่ไอซ์ พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงแสดงความระอา อะไรยะ ระอาฉันก็ไปไกลๆเลย



“อืม”ฉันพยักหน้า แล้วก็โดนนายนี่เขกหัวอีกป๊อกนึง เขกอยู่ได้หัวของสูงนะยะ



“นายเลิกเขกหัวฉันซะที”ฉันหันไปทำหน้ามุ่ยใส่เขา



“555 เธอนี่มัน ทำให้ฉันหัวเราะ ทั้งอึ้งไปได้ทุกครั้งที่เจอกันเลยนะ ฉันชอบเธอมากขึ้นซะแล้วสิ งี้ไม่ถอนตัวหรอก”เขาพูดไปขำไป โห ฉันเป็นอย่างนั้นเลยหรอ

----------

โย้ว มาอัพให้จ้า อัพๆๆๆครบซะที เปิดเทอมแล้ว โรงเรียนเราเรียนหนักมากๆๆๆๆๆ เหนื่อยจัด ไข้จะขึ้น(อันนี้เรื่องจริง แต่ไม่รุเพราะอากาศ ฟ้าฝนหรือเปล่านะ)รักคนอ่านนะโพสๆๆๆ