ก็...ฉันจะรัก

ลำดับตอนที่ #15 : คืนนั้น 1

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตูเปิดออดกดูว่าใครมา…



ก๊อกๆๆ



เสียงเคาะประตูห้องไอ้หน้าปลาจวดที่ตอนนี้ฉันครอบครองไว้เรียบร้อยแล้ว  กว่าจะจัดห้องให้อีตานี่ได้ แทบตา ชุดนักเรียนกองอีเหละเขละคละ แม้กระทั้งกางเกงใน ทำไมนะทำไม หล่อก็ไม่หล่อยังซกมกอีก



“ใคร”ฉันถาม



“นี่ ยัยตัวซวยห้องฉันนะ เธอจะล็อกไม่ได้”นายบลูด๊อก(เปลี่ยนฉายาดีกว่า)ตโกนโหวกเหวกอยู่หน้าห้อง



“เออๆ เปิดแล้ว ”ฉันโยนเสื้อสีฟ้าตัวนึงลงตะกร้าที่วางอยู่มุมห้อง แล้วเดินไปเปิดประตู



“จ๊าก เธอทำอะไรกับห้องฉัน”นายบลูด๊อกตะโกนโหวกเหวก อะไร แค่ทำความสะอาดให้ดูเป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิต มันผิดมหันต์เลยหรือไง



“แค่ทำความสะอาด”ฉันพูดแล้วพิงตัวกับกำแพงห้อง



“เธอทำสวรรค์ฉันเป็นนรกไปแล้ว ฮือๆๆ”นายบลูด๊อก คร่ำครวญอยู่กับกองเสื้อผ้าเหม็นๆเหงื่อที่ฉันโยนลงตะกร้าไป มันจะอะไรนักหนา นี่หรือนรก ฉันว่านะ เทียบกับตอนก่อนที่ฉันจะจัดการทำความสะอาด นี่มันสวรรค์แท้ๆ



“นายบลูด๊อก ฉันแค่ทำให้มันอยู่ได้ ให้มันเป็นที่อยู่ของคน สัตว์ประเสริฐ ก็แค่นั้น”ฉันพูด



“บลูด๊อกหรือ”นายนั่นหันมาทวนคำ



“ใช่ หน้านายเหมือนนะเวลานายอ้อนแม่ เหมือนหมาพันธุ์บลูด๊อกเลย คิกคิก”ฉันหัวเราะ เพราะตอนนี้นายบลูด๊อก เปลี่ยนหน้าเป็นร๊อกไวเลอร์แล้ว



“เธอ ”



“นี่ เด็กๆไปกินข้าว สายห้านาทีแม่เก็บแล้วนะ”เสียงดังมาจากข้างล่าง เสียงระฆังพักยกของเราสองคนพอดี



“คร้าบ”นายร๊อกไวเลอร์วิ่งไปข้างล่างทันที โดยมีฉันวิ่งตามไปติดๆ บ้านนายนี่เคร่งเรื่องเวลาทานอาหารซะจริงๆทีเดียวเชียว



“หนูแล้วหนูออกมาอย่างนี้พ่อแม่เขาไม่ว่าหรือ ขอหรือยัง”น้าส้มถาม ทำเอาฉันที่กำลังเคี้ยว กุ้งผัดน้ำมันหอย เกือบจะพ้นของในปากออกมาใส่หน้านายร๊อกไวเลอรี่นั่งอยู่ตรงข้าม



“ว่าไง”นายร๊อกไวเลอร์ถาม



“ก็ประมาณว่าโดนบีบให้ออกมาคะ”ฉันพูดแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ



“เล่าเรื่องให้ฟังหน่อยสิ”น้าส้มหยุดกินแล้วพูดกับฉัน



“เออ คือว่า ประมาณว่าหนูชัดใจท่านหนะคะ เลยโดนอย่างนี้ เป็นประจำแหละคะ แต่ปกติหนูไปนอนบ้านเพื่อนอีกคน คราวนี้บ้านเพื่อนเขาไม่สะดวกเลยต้องมานอนนี่”ฉันพูดเหมือนเป็นเรื่องสบายๆ



“ตายแล้ว บ่อยด้วยหรือ น่าสงสาร บ้านนี้รับเสมอนะ ไม่ต้องเกรงใจ”น้าส้มที่แสนใจดีใจกว้างของฉันพูด เย้ ฉันมีทีสิงที่ใหม่แล้ว



แต่นายร๊อกไวเลอร์มองฉันอย่างดุ ชิชะ ถ้าฉันมาอีกนายจะฆ่าฉันเลยหรือ อย่าลืมสิ ว่านายชวนฉันเองนะ ท่าทางนายจะประสาทกลับซะแล้ว ทำยังกับฉันอยากมาเอง



“นายไม่ต้องมองเลย นายชวนเองนะ ”ฉันพูดสงสัยนายจะไม่หายคิดถึงห้องรกๆของนาย แต่ฉันจะอยู่ที่นี่ไปจนกว่าพี่แซกจะโทรมา เพราะฉันจะไม่ง้อพ่อกับแม่แล้ว ทำไมตามใจยัยต้าร์จนไร้เหตุผลขนาดนี้นะ



“เออ อิ่มแล้ว เดี๋ยวจะไปอาบน้ำ”นายร๊อกไวเลอร์พูดแล้วรวบช้อน ลุกออกไปจากโต๊ะ



“อิ่มยัง ฟลุท”น้าส้มถาม



“คะ เดี๋ยวช่วยนะคะ”ฉันตอบแล้วจัดการเก็บโต๊ะ นายหน้าปลาจวดนั่นไม่รู้จักช่วยบุพการีบ้างเลยหรือไง จานข้าว กินเสร็จก็วางไวอย่างนั้นแล้ววิ่งไปเนี่ยนะ



ซู่ ซู่ ซู่ โครม โครม โครม โครม ซู่



เสียงสาดน้ำกระทบพื้น ฉันมารู้เอาทีหลังว่าบ้านนี้ใช่ตักน้ำในถังอาบเอา น้ำในถังก็รองก๊อกในห้องน้ำเอานั่นแหละ นายร๊อกไวเลอร์สาดน้ำซะดังโครมๆ ยกถังอาบเลยหรือไงนะ



“นายนั่นเขายกถังอาบเลยหรือไง”ฉันพูดกับตัวเอง



“หนูรู้ได้ไง ว่าชัชเขายกถังอาบ”น้าส้มถามอย่างประหลาดใจ



“อย่าบอกนะคะว่าเป็นเรื่องจริง หนูแค่พูดเล่นๆ”ฉันหันไปมองอย่างทึ่งๆ



น้าส้มพยักหน้า โอ้ มาย ก็อด พระเจ้าจอร์จ เรื่องจริง เรื่องจริ๊ง มันทำไปได้ ยกถังอาบเลย จะเป็นลม



ตึง



“เสร็จแล้วละ ฟลุทขึ้นไปอาบสิ”น้าส้มพูด ไอ้เสียงตึงเมื่อกี้ เสียงประตูห้องนี่หวา มันกระแทกดังขนาดนี้เลยหรือ



“เป็นอย่างนี้ประจำไหมคะ”ฉันถามพลางชี้นิ้วไปข้างบน



“ทุกวัน”น้าส้มพูดแล้วหันไปดูละครหลังข่าวต่อ อย่างสบายอารมณ์โดยไม่วิตกว่าวันข้างหน้า บ้านหลังนี้จะเป็นรอยร้าว แตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะไอ้บ้านั่นปิดประตูสะเทือนจนบ้านสั่น



ฉันเลยวิ่งขึ้นมาข้างบนเพื่ออาบน้ำ แต่ว่าต้องวิ่งเข้าห้องก่อนเพราะว่าต้องหยิบผ้าขนหนู ผ้าเช็ดตัว เลยโผล่หน้าเข้าไปในห้อง ถ้าฉันพรวดพราดเข้าไป เกิดเจอนายบลูด็อกแก้ผ้าอยู่จะทำไง

แล้วจึงค่อยๆเดินเข้าห้องไปหยิบผ้าขนหนูและชุดนอนอย่างสบายใจเฉิบ

----



อัพแล้วจ้า โหะๆๆๆๆ อ่านแล้วโพสนะ ไม่งั้นเราคงแย่ไม่มีกำลังใจ พรุ่งนี้เราเปิดเทอมแล้วละ แล้วเรียนที่โณงเรียนเลิกตั้งสี่โมงกว่าๆ เสาร์อาทิตย์พอเปิดเทอมเราก็เรียนพิเสษทุกวัน คงไม่ได้อัพบ่อยๆ อาจจะอาทิตย์ละตอนสองต่อ หรือมากกว่านั้นถ้าเป็นไปได้ โพสด้วยนะ