รัก...นายนั่นแหละ

ลำดับตอนที่ #11 : รัก...นายนั่นแหละ 11

\"แม่คะ ดีจังวันนี้แม่กลับมาเร็ว\"คีย์รีบว่าถลาไปกอดผู้เป็นแม่ ที่นานๆจะกลับมาบ้าน



ตอนนี้จากคนที่วางมาดดุ เงียบ น่ากลัวตลอดเวลา กลายเป็นแมวขี้อ้อนซะแล้ว



\"อะไร คีย์แม่เหนื่อยนะ เลิกเกาะแขนแม่อย่างนั้นได้แล้ว\" แม่ไม่สนใจเธอเลย



มือก็พยายามแกะแขนเธอออก



\"แม่คะ คือว่าวันที่17-19 เดือนหน้า เพื่อนๆเขาไปเที่ยวทะเลกันทั้งห้อง หนูไปได้ไหมคะ\"



\"ไปไหนก็ไป \"ผู้เป็นแม่ตวาด ก่อนเดินไป



\"แม่\"เสียงเด็กชายอีกคนหนึ่ง อายุประมาณสิบขวบ เรียกไว้



\"อะไรจ้ะ ขลุ่ย\"แม่หันไปถาม้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันที



\"คือว่า ข้อนี้ขลุ่ยทำไม่ได้ \"เด็กชาย ยื่นสมุดการบ้านให้มารดา



\"อ๋อ มานี้สิ แม่อธิบายให้นะ\"



คีย์มองทั้งสองด้วยแววตาตัดพ้อ แต่จะมีสักคนไหมนะ ที่หันมามอง



เธอคิดถึงพ่อ พ่อเข้าใจเธอเสมอ แต่พ่อไม่ค่อยกลับบ้าน



อันที่จริงพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อยหลายที่ แต่ว่าพ่อก็ยังเข้าใจเธอ



กริ๊ง ๆๆ ๆๆๆ ๆๆๆ



\"คีย์ ไปรับโทรศัพท์สิ ยืนบื้ออยู่ทำไม\"



\"เออ...คะ\"คีย์รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์



\"สวัสดีคะ ครอบครัวพงษ์พัฒนสกุลคะ ต้องการพูดสายกับใครคะ\" เหมือนจะเป็นอัตโนมัติ ที่เธอรับสายอย่างนี้



\"คีย์หรอ พีนะ\"เสียงปลายสายพูด



\"อืม ทำไมหรอ นี่ อย่างยุ่งได้ไหม แปปนะ ที\"คีย์หันไปว่าน้อง ที่ยืนแอบฟังอยู่ข้างๆ



\"เฮ้อะ คุยกับผู้ชาย แม่ พี่คีย์คุยกับผู้ชาย\"น้องชายตัวแสบ ไม่ใช่สิ เด็กบ้านั่น วิ่งไปฟ้องแม่



\"เฮ้อ น้องหน่ะ พี มีอะ..\"พูดยังไม่ทันจบ แม่เธอก็กระชากสายโทรศัพท์ออก



\"แม่\"



\"นี่ นังตัวดี ริอ่านคุยโทรศัพท์กับผู้ชาย ต่อหน้าน้อง ทำไมเลวขนาดนี่ \"จู่ๆก็มาว่ากัน



\"อะไรคะแม่ หนูยังไม่รู้เลยเขาโทรมาทำไม ถ้าเป็นเรื่องงานละคะ แม่ หนูอยู่ดรงเรียนสหฯ นะคะ\"



\"ไม่ต้องพูดดีเลย แกนั้นแหละ เลว สำส่อนเหมือนพ่อแก ไปไกลๆ ให้พ้นหน้าฉันเลยนะ\"



\"อะไรคะแม่ หนูก็ลูกแม่นะ ทำไมทีน้องมีแฟน ตั้งแต่เด็แม่ไม่ว่าละคะ หนูผิดหรอ\"แววตาน้อยใจ ฉายมาจากดวงตาของเธอ



\"แกไม่ต้องมาว่าน้องนะ แกนั้นแหละ ไม่ต้องส่งสายตาอย่างนั้นด้วย ตาแก ก็เหมือนตาพ่อแกนั้นแหละ\"



\"แม่ก็เกลียดหนู แค่เพราะหนุเหมือนพ่อ แค่นั้นเอง หนุเกิดมาเหมือนพ่อผิดด้วยหรอคะ\"



เพี๊ยะ



รอยแดงๆปรากฏขึ้นบนแก้ม ของเธอ



\"ผิด แกมันผิดตั้งแต่เกิด แกไม่เกิดมาเป็นผู้ชายเองนี่\"



\"คะ\"คีย์พูดต่อแค่นี้ แล้วเดินขึ้นห้องนอนไปอย่างเงียบๆ



คะ แม่หนูรู้ หนูผิดตั้งแต่เกิด แต่ว่าแม่จะมองหนูเป็นลูกไม่ได้หรอ ไม่ได้หรอ



ความคิดค่อยๆ กัดกร่อนจิตใจเธอไปทีละน้อย นี่เป็นสาเหตุใหญ่ ที่ทำให้เธอไม่ได้สัมผัสความรักซักเท่าไร



กริ๊งๆๆๆ



เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นซักพักก็หยุด สงสัยคงมีคนรับแล้ว



คีย์นั่ง ปล่อยจิตใจไปครู่หนึ่ง ก่อนตระหนักว่าเธอต้องการให้ตัวเองออกไปจากบ้านนี้ให้เร็วที่สุด อย่างสง่า



กองการบ้านกองอยู่ข้างๆ เธอไม่เคยสนใจทำ เพราะคิดเสมอว่ามันง่ายไป



\"ตอนนี้ต้องทำแล้วละ คีย์\"เธอบอกกับตัวเอง ก่อนลงมือรื้อกองการบ้านของทั้งปีขึ้นมาทำ



ก๊อกๆ



\"เปิดสิ ไอ้พี่บ้า\"



เสียงน้องชายตัวแสบดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง



\"อย่าไปสนมัน คีย์ ใจเย็นไว้ ทำงานต่อเถอะ\"เธอยังพึมพำบอกตัวเองอยู่อย่างนั้น



\"แม่ฮะ พี่เขาไม่ยอมเปิดประตู ขลุ่ยไปเรียกดีๆแล้วนะฮะ พี่เขายังว่าขลุ่ยด้วย\"น้องชายตัวดีวิ่งไปฟ้องแม่ทันที



โครมๆๆๆๆๆ



เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก



\"อย่าไปสนใจมันคีย์\"เธอยังพูดกับตัวเอง



\"นี่ แกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย ยัยคีย์\"



\"เฮ้ย เสียงแม่นี้หว่า จ้า เปิดแล้วคะ\"เธอรีบลุกไปเปิประตุโดยเร็ว



\"ไปว่าน้องเขาทำไม แม่ให้น้องมาตามแกนะ\"เสียงแสบแก้วหู แว้ด ใส่หน้าเอทันทีที่เปิดประตู



\"คะ แม่มีอะไรหรอคะ\"เธอตอบ พลางสงสายตากินเลือดกินเนื้อไปทางขลุ่ย



\"อย่ามองน้องอย่างนั้นนะ ฉันให้น้องมาตามแก เพราะว่าเมื่อกี้ พ่อฉัน เออ ตา แกนั่นแหละ โทรมาชวนไปเที่ยว \"



\"คะ หนูทราบแล้ว จะให้บอกคุณตาไหมคะ ว่าหนูติดเรียน\"เธอถามอย่างรู้หน้าที่



\"เชอะ ฉันก้อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่คุณพ่อให้ไปทั้งครอบครัว สงสัย พ่อของเธอคงไปไม่ได้ แต่เธอต้องไป นี้เป็นคำสั่ง\"



\"คะ\"



โครม



ไม่มีคำกล่าวราตรีสวัสดิ์ ตั้งแต่เธอจำความได้



\"เฮ้อ คุณตาหรอ เฮ้อ\"



\"สู้สิวะ เอ๊ะ แล้ววันๆไหนเนี่ย\"เธอพึมพำถามตัวเองก่อนตัดสินใจเดินออกไปหาแม่



\"แม่คะ วันไหนละคะ หนูจะได้เตรียมตัว\"



\"17-19เดือนหน้า\"แม่เธอตอบเสียงเย็นๆโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ



\"อะไรนะคะ ไหนแม่ให้หนูไปเที่ยวกับเพื่อนไง วันที่17-19หน่ะ\"เธอเริ่มขึ้นเสียง



\"ช่าง งั้นฉันไม่อนุญาตแล้ว แกต้องไป นี้เป็นคำสั่งไง\"



\"ไม่ แม่ทำอย่างนี้ได้ไง หนูอยากไปมากนะ อยากไปมากกว่าเที่ยวโง่ๆ ไปต่างจังหวัด กับพ่อของแม่ ที่แสนจะน่ารำคาญ



จะให้ไปทำไมในเมื่อหนูไปก็ไม่มีใครเห็นหัวหนู\"คีย์เริ่มขึ้นเสียง



\"แกอยากรู้ใช่ไหม ก็คราวนี้ญาติคนอื่นไปด้วย แกเข้าใจไหม ฉันไม่อยากเสียหน้า\"แม่ของเธอก็เริ่มขึ้นเสียงแล้วเหมือนกัน



\"ได้คะ หนูจะไป แต่อย่าหวังว่าจะได้ไปดีๆแน่ คอยดู\"ในเมื่อเธอรู้ว่าค้านไปก็ไม่มีประโยชน์ คงต้องยอมซะบ้าง



แม่ได้เห็นฝีมือหนูสงสัยคงคราวนี้



แม่ทำไมแม่ไม่เข้าใจหนูเลย



เกลียดที่สุด



เกลียด