Fantastic wersbrand

ลำดับตอนที่ #2 : การใช้ชีวิตแบบแปลกประหลาด และเพื่อนใหม่ต่างแดน

ตอนที่ 2 การใช้ชีวิตแบบแปลกประหลาด และเพื่อนใหม่ต่างแดน

ฮาร์ตันคิดถึงปู่ และไม่อยากอยู่ร่วมเพื่อนที่แปลกประหลาด ถึงเขาจะแปลกเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่เคยถูกรวมตัวคนแปลกแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็ดีใจที่ได้เข้าที่เวอร์สแบรน เพราะเป็นโรงเรียนในฝันของเขาที่จะได้เรียนเรื่องเหลือเชื่อในโลกมนุษย์ เมืองนี้เป็นเรื่องธรรมดา ที่จะมีคนโปรยหิมะลอยไปลอยมาหาที่โปรยที่เหมาะสม หรือ ไม่ว่าจะเป็น นกกระยางคาบลูกสัตว์ไปส่งแม่สัตว์ต่างๆ ฮาร์ตันรีบกินโดยไม่ทักใคร และเขาก็ต้องเปลี่ยนความคิดเรื่องที่ไม่ชอบเพื่อน เพื่อนเป็นสิ่งที่วิเศษมากทีเดียว เขารวมตัวกันเล่นอาหารบนจาน และทำเป็นรูปต่างๆ เช่น เทพีสันติภาพ

* สวัสดี นายชื่ออะไรเหรอ ชั้นชื่อ โรส มาจากนครรัฐวาติกัน และนี่เพื่อนๆ มี แมรี่ นาร่าและ เบ๊ตตี้ *                

* อ๋อ ชั้นชื่อ ฮาร์ตัน ยังไม่มีเพื่อนเลย * * นายมาจากไหนเหรอ * * นอร์เวย์ * มีเสียงจากด้านข้าง * นายเป็นคนนอร์เวย์เหรอ ชั้นก็เป็นคนนอร์เวย์เหมือนกัน ชั้นชื่อ แม๊คกี้นะ นี่เพื่อนชั้น ไมเคิล *

* หวัดดีฮาร์ตัน * * หวัดดีไมเคิล * ฮาร์ตันตอบ โรสพยายามผูกมิตร * เรา7คนเป็นเพื่อนกันนะ เราไม่ควรอยู่เฉยๆ เพราะจะทำให้เราไม่มีเพื่อน * * อืมจริงด้วย เราก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นี่นา ชั้น แมรี่ * แมรี่กล่าวบ้าง * งั้นเรา 7 คนเป็นเพื่อนกันนะ * ไมเคิลพูด ฮาร์ตันรู้สึกว่า นี่มันเรื่องปัญญานิ่มชัดๆ แนะนำตัวกันแบบเด็กอนุบาลไปได้ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ชอบเพื่อนกลุ่มสีเทานี่เลย * นักเรียนๆ ฟังทางนี้ มีการผิดพลาดนิดหน่อย มีนักเรียนที่จานไม่สมบูรณ์ ผลจึงออกมาไม่ถูกต้อง มิสเตอร์วิลเลี่ยมย้ายมาอยู่สีดำเปลี่ยนกับมิสเตอร์จัสติน มิสเบรเรล่าเปลี่ยนกับกับมิสพิตตี้ และ มิสเตอร์ฮาร์ตัน เปลี่ยนกับมิสเตอร์ แดนนี่ไปเป็นสีขาวนะ ก็ลงตัวแล้ว ขอให้ทุกคนโชคดีกับเพื่อนใหม่ * ศาตราจารย์แกรี่กล่าว * เฮ้อ เราก็ไม่ทันได้รู้จักกันดีเลยนะฮาร์ตัน โชคดีนะ * แม๊คกี้บอกอย่างเศร้าๆ

* ถ้ามีโอกาสเราคงได้รู้จักกันแน่ ชั้นก็ยังอยู่โรงเรียนเดียวกับพวกนายนี่ อ้อ พวกเธอด้วย * ฮาร์ตันตอบ ความจริง เขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังว่าจะอยู่สีอะไร คิดว่าก็คงเหมือนๆกัน แต่อะไรดลใจให้เขาเข้าไปนั่งในกลุ่มของเด็กชายกลุ่มหนึ่ง * สวัสดี ชั้นชื่อฮาร์ตัน * เขาแนะนำตัว * นายมาผิดแล้วเพื่อน สีขาวน่ะ ทางโน้น  ที่นี่น่ะ สีดำ สีของคนฉลาด * พวกเขาพูดพลางหัวเราะเยาะฮาร์ตันในความเปิ่น * นักเรียนอะไรบ้าชะมัด ไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นเลย * เขาบ่นอย่างอารมณ์เสีย * สวัสดีครับ เออ เอ่อ เอ่อ คุณชื่ออะไรเหรอครับ * เด็กชาย10ขวบวัยเดียวกันถามอย่างอายๆ * เราชื่อฮาร์ตัน เด็กสีดำบ้าชะมัดเลย * * นายอย่าไปถือสาเลย พวกออทาโดน่ะ เค้ามักจะแปลงเสมอว่า ออโทดาร์ค พวกมันจิตใจมืดมน ชั้นน่ะภาวนาให้รอดพ้นจากสีนั้นจะตาย * * เหรอ ชั้นดีใจนะที่ได้รู้จักนาย นายดูเป็นตัวของตัวเองมากเลย แล้วนายชื่ออะไรล่ะ * * เราชื่อริชาร์จ ใครๆก็บอกว่าชื่อของชั้นน่ะ เท่ห์เกินไป * * เหรอ แย่จัง ชั้นว่านายน่าจะมีฉายาเรียกกันในชั้นเรียนที่เรียกง่ายๆ เดี๋ยวชั้นจะตั้งให้ แต่คงต้องใช้เวลา * ฮาร์ตันหัวเราะ อารมณ์ดีขึ้นแล้ว * นายมีพี่น้องบ้างรึเปล่า * ฮาร์ตันยิงคำถาม * มีสิ พี่คนชายนึง และน้องสาวคนนึงเธออยากมาที่นี่มาก แต่เธออายุแค่ 8 ขวบ พ่อแม่เลยต้องปลอบกันใหญ่ พี่ชายของชั้นน่ะมาเรียนตั้งแต่ชั้น 2 ขวบ ตอนนี้ก็ปีที่8แล้ว * * นายมีเพื่อนรึเปล่า * ฮาร์ตันเห็นคนข้างๆสนใจ * มี ลืมแนะนำ นี่ จูเลีย เพื่อนเก่าที่โรงเรียนชั้น ปกติเธอเป็นคนพูดไม่หยุด แต่คงต่างมี่มั้ง เลยไม่พูด *  * นี่น้อยๆหน่อย ชั้นได้ยินนะ*

ฮาร์ตันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ด้วยความกังวล เขาไม่เคยเจอเพื่อนที่ไหนแปลกอย่างนี้มาก่อน บางคนนอนกรน อาจารย์เบารี่ผู้มีนมเป็นอาวุธ เพียงใช้นิ้วแตะหน้าผาก พวกเขา (ทั้งหลาย ) ก็เงียบกริบ ราวไม่มีใครอยู่ น่ากลัวจริงๆ