คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชีวิตที่เปลี่ยนแปลง
เช้ารุ่งขึ้น เมื่อแสงสุริยาเริ่มแผดแสงแต่งฟ้าให้มีสีสัน แต่ละชีวิตเริ่มเคลื่อนไหวไปตามทางของใครของมัน ยกเว้นชีวิตหนึ่งที่ยังไม่ชันหัวขึ้นจากหมอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ตื่นได้แล้ว"
เสียงของสหายผมทอง นิกนั่นเอง
ประตูเปิดออกพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ชะโงกหน้าออกมา พร้อมมือที่ขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ พอให้หายง่วง
"ว่าไง"
"แต่งตัวได้แล้ว สายแล้วนา ตีห้าครึ่งแล้ว"
อาจจะเช้าสำหรับบางคนแต่สำหรับพวกเขาแล้ว ถือว่าสายมากเพราะระยะทางจากโรงเรียนมายังโรงแรมก็ใช้เวลาร่วม 2 ชั่วโมงแล้ว จึงต้องออกจากเดินทางแต่เช้าตรู่ แต่ทว่าวันนี้พวกเขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายที่จะไปโรงเรียน...
"ไปไหนอะ"
"เอาเหอะน่า"
"งั้นรอแปปนึง"
แทบจะทันทีที่ปิดประตู เขาก็เข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นคงเพราะยังฟื้นตัวไม่ดี ยังไม่วายเหวี่ยงแขนไปจับโต๊ะเล็ก ข้างๆ ตัว
แจกันลอยละลิ่วก่อนจะตกสู่พื้นแตกละเอียด
ปังงง
ทันทีที่แจกกันแตกประตูก็ถูกผลักออกพ้อมกับที่บาสกับนิกวิ่งเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆ พาไปนั่งบนเตียง
"เป็นอะไรวะ"
นิกถามขณะที่เบรดกำลังบีบนวดเพื่อให้หายปวดเมื่อย
"แล้วแกไปทำอะไรมาวะ"
"ฉันก็จำไม่ได้"
"งั้นไมต้องจำ รีบแต่งตัวซะ"
เวลาล่วงเลยมาสิบนาที
พวกเขานั่งอยู่บนม้านั่งหน้าปากซอยของทางเดินมัจจุราชที่พวกเขาให้ฉายาไว้ เพราะเบรดทนเดินต่อไปไม่ไหว เมื่อยล้าเต็มทน
"นี่แกไปทำอะไรวะ ถึงได้มีสภาพย่ำแย่ขนาดนี้น่ะ"
นิกถามเพื่อจะบรรเทาความงงที่เก็บมาตั้งแต่เห็นเพื่อนคนนี้มีท่าทางเหมือนถูกรุมกระทืบ
"ก็เมื่อคืน ฉันรู้สึกว่า..."
เบรดเงียบไปพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด เอามือเกาหัว จนเพื่อนทั้งสองยืนงงกับอาการของเพื่อนคนนี้อย่างหนักเพราะปกติเบรดไม่เคยคิดอะไรนานเท่านี้มาก่อน
"ว่าอะไรล่ะ"
บาสเอ่ยถามพร้อมสีหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก หากผิวของเขาขาวซีดรับรองว่าคนที่เดินผ่านต้องเข้าใจว่าเป็นศพเดินได้แน่นอน แต่ก็เป็นอุปนิสัยธรรมดาของเขาที่ปกติจะเป็นคนไร้อารมณ์
"วิ่งจากตรงนี้ไปโรงแรมโดยไม่หยุดอะนะ"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
คำพูดของเบรดทำเอาเด็กหนุ่มผมทองขำก๊ากออกมาอย่างกระทันหัน แทบลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นดิน
"แล้วแกจะวิ่งไปทำไมล่ะ"
ในที่สุดคำพูดประโยคที่สองของวันนี้ก็ออกมาจากปากของบาส
"ก็.....จำได้ว่าคล้ายตัวของฉันเป็นอัมพาตไปทั้งตัว หมายถึงขยับเขยื้อนไม่ได้เลยอะนะ"
"อัมพาตงั้นหรอ"
"ช่างเหอะ แกพอเดินไหวไหม"
นิกพูดตัดขณะที่บาสกำลังก้มหน้าครุ่นคิด
"เออๆ พอไหว"
พวกเขาออกเดินไปทางซ้าย ไปตามถนน ผ่านแนวพุ่มไม้ที่เรียงรายอยู่ข้างทาง ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆ โดยที่เด็กหนุ่มผมดำขลับ กลับไม่รู้เส้นทาง เป้าหมายที่จะเดินไปนั้นขึ้นอยู่กับสหายทั้งสองของเขา เวลานี้เบรดเดินเองได้โดยที่ไม่ต้องให้เพื่อนช่วยพยุง
"นี่พวกแกจะบอกชั้นได้รึยังว่าจะไปไหน"
เบรดเอ่ยถามเมื่อความสงสัยมาถึงขีดสุด
"อ้อ....ก็ไปเที่ยวไง"
ผู้ตอบคำถามคือนิกซึ่งท่าทางร่าเริงเหมือนได้ของขวัญชิ้นใหญ่ ตรงข้ามกับเบรดซึ่งดูท่าทางคงอารมณ์เสียนิดหน่อย ใบหน้าจึงไร้วี่แววของความร่าเริง ส่วนเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มนั้น อารมร์ของเขาก็เงียบอยู่แล้ว ใบหน้าและท่าทางก็เลยไม่สามารถบอกอารมณ์ได้ถูกต้อง
"อ้าว แล้วทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ ด้วยล่ะ"
"ถ้าขืนบอกแกว่า จะไปเที่ยว แกจะยอมมาหรือ แกยิ่งชอบหมกตัวอยู่ในห้องซะด้วย"
พูดจบนิกก็หัวเราะร่า ส่วนเบรดเบ้ปากแล้วเอามือกอดอกอย่างเบื่อหน่าย แต่เขาก็ยังเดินตามเพื่อนไป
ความคิดเห็น