Home คำนี้ยิ่งกว่ารัก (woncin fiction)

ลำดับตอนที่ #7 : love me love your cat 2 100%

love me love your cat 2

                อากาศยามเช้ากับวันอาทิตย์ เป็นเวลาของการพักผ่อนที่แสนสบาย แต่เวลาแบบนี้ ชายหนุ่มกับโดนรบกวน  ด้วยเสียงร้องแหลมๆ  ที่ขยันส่งเสียงหนวกหูตลอดเช้า ถ้าไม่ติดว่าในอ้อมกอดมีร่างบางน่าถนอมอยู่ ไอ้ลูกแมวตัวนี้ได้โดนฟาดด้วยอะไรสักอย่างให้หุบปากไปนานแล้ว!!!

                “ชิ้ว ไปไกลๆ ไป้ ชิ้ว”  เสียงเบาๆ เอ่ยปากไล่ลูกแมวอย่างกลัวคนในอ้อมกอดจะตื่นขึ้นมา เอาใจใส่แมวมากกว่าตนเอง แต่ดูท่าเจ้าแมวน้อยจะไม่สนใจ ท่าทางไล่ที่ดูยังไงก็ไม่น่ากลัว

                มือหนึ่งโบกไล่ แต่อีกมือกลับโอบกอดร่างบางอย่างทะนุถนอม  ใบหน้าหล่อคมที่ควรยิ้มแย้มอย่ามีความสุข กลับทำหน้าถมีงทึง ไม่พอใจเจ้าเหมียวหน้าขน ที่ขยันส่งเสียงแหลมไม่เลิก ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ

                เมี้ยว เมี้ยว และอีกหลายเมี้ยวที่ตามมา ปลุกคนรักแมวในอ้อมกอดคนเกลียดแมวให้ตื่นขึ้น

                “ฮีบอมร้องทำไม” เสียงหวานหลุดจากริมฝีปากอิ่มเป็นประโยคแรก ทั้งที่ตากลมโตยังไม่ลืมเต็มที่ สร้างความแค้นในใจเจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่น โดยที่ฮีชอลไม่รู้ตัว “ซีวอนปล่อยฮีชอลก่อนนะ ไม่รู้ฮีบอมร้องทำไม”

                “ปล่อยมันไปเหอะ แมวมันก็ร้องตามประสาแมวนั่นแหล่ะ ฮีชอลอย่าไปสนเลย นอนต่อดีกว่านะ” ชายหนุ่มกล่อมร่างบางด้วยเสียงนุ่ม สองมือลูบหลังให้เคลิ้มหลับอย่างที่เคยทำเป็นประจำ แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ผล

                “บอกว่าไม่ให้เรียกมันไง  ให้เรียกว่าฮีบอม”  ใบหน้าเล็กมู่ลงอย่างขัดใจที่คนรักไม่ยอมเอ็นดูแมวน้อย ผู้เป็นประดุจโซ่ทองคล้องรัก 

                “ฮีบอมก็ฮีบอม  ฮีชอลนอนเหอะนะ นะครับ” อีกครั้งกับการกล่อมร่างบาง และอีกครั้งกับความพ่ายแพ้ต่อเสียงของเจ้าแมวน้อย

                “ฮีบอมร้องใหญ่เลย ต้องหิวแน่ๆ  ฮีชอลไปชงนมให้ดีกว่า  ซีวอนจะกินข้าวเช้าเลยหรือเปล่า ฮีชอลจะได้ทำให้เลยทีเดียว”

                ในที่สุดซีวอนก็จำยอมต้องปล่อยร่างบางอันแสนนุ่มนิ่มออกจากวงแขน หันไปจ้องหน้าฮีบอมอย่าเครียดแค้น และแมวน้อยแสนดีหลังจากที่ฮีชอลลุกออกไป ก็เงียบเสียงลงเหมือนรู้ว่าควรทำอย่างไรเมื่ออยู่กับชายหนุ่มหน้าตาดีและใจดีแค่เฉพาะกับคุณคนสวยเท่านั้น

                แต่หากร่างบางจะรู้ว่าอีกไม่นานจะเกิดศึกระหว่างคนกับแมวน้อย คงไม่อุ้มเจ้าแมวแสนรักมาวางบนเตียงใกล้มือ ใกล้เท้าซีวอนแบบนี้

                “ว่าไง เงียบปากเชียวนะแก เมื่อกี้ร้องได้ร้องดี” ดวงตาคมจ้องมองดวงตาใสที่ร้องไห้ได้ คงร้องออกมานานแล้ว

โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กจิ๋วสี่ขา ก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปเกือบถึงเพดานก่อนหล่นปุกลงมาบนที่นอน ใบหน้าเหล่อหล่า ตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังก้องอย่างสะใจของคนจับแมวโยน

มือหนาที่กำลังจะเอื้อมจับเจ้าแมวอีกครั้ง หากครั้งนี้ แมวน้อยเริ่มตั้งสติได้ หันกลับมาบอกให้รู้ว่า ถึงตัวเล็กกว่า แต่ก็สู้นะ ด้วยการแยกเขี้ยวที่พึ่งขึ้นไม่ต่างอะไรกับฟันน้ำนมออกมาโชว์

“คิดจะสู้หรือไง ฟันมีอยู่แค่นี้ ไอ้เปี๊ยก!” และยังไม่ทันจบคำพูดมือหนาก็จับแมวตัวน้อยโยนขึ้นลงอีกครั้งอย่างมีความสุขที่ได้แก้แค้น

“เฮ้ย!” เสียงร้องอย่างตกใจที่ถูกฟันเล็กๆมาจิ้มให้จั๊กจี้มือ และทันใดนั้นความคิดชั่วร้ายก็บังเกิด สองขาถีบแมวน้อยอย่างแรงจนกระเด็นตกจากเตียงไปนั่งอยู่ที่พื้นห้อง ปากส่งเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดจนดังเข้าไปถึงในห้องครัว

“ซีวอนเป็นอะไร” เสียงแสดงความเป็นห่วงเข้ามาก่อนที่ร่างบางจะรีบวิ่งเข้ามาดูในห้องนอน ก่อนจะพบกับชายหนุ่มร่างสูงนั่งกุมมือ สีหน้าแสดงความเจ็บปวด

“ซีวอนเป็นอะไร ให้ฮีชอลดูหน่อยนะ”  ฮีชอลแกะมือหนาที่ถูกกุมอยู่ออกมาดู หากแต่เจ้าของมือกกลับพยายามยื้อไว้สุดกำลัง ร่างบางจึงไม่มีทางเลยที่จะแงะมือออกมาดูได้

“ไม่มีอะไหรอกฮีชอล แค่ซีวอนโดนฮีบอมกัดเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกครับ อย่าตกใจเลย” ฮีชอลรับฟังก่อนหันไปมองเจ้าแมวตัวน้อยที่นั่งจ้องเหตุการณ์ตาแป๋ว และมึนงงว่าอยู่ดีๆ ทำไมถึงลงมาอยู่ที่พื้นได้หว่า เมื่อกี้ยังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มๆอยู่เลย

“ฮีบอมกัดซีวอนหรอ แล้วฮีบอมเป็นอะไรหรือเปล่า ฟันหักไหมอ่ะ” ร่างบางรีบลงมานั่งสำรวจช่องปากแมวน้อยเหมือนเป็นทันตแพทย์ ปล่อยให้คนโดนกัดได้แต่นั่งเหวอ งงกับความคิด คนรัก

ฮีชอลคร้าบบบ ซีวอนโดนกัด ไม่ใช่มัน ไม่ใช่ไอ้สัตว์หน้าขนไว้ใจไม่ได้ตัวนั้น  ฮีชอลเข้าใจไรผิดหรือเปล่าเนี่ย  ห่วงผมสิ ห่วงมือคู่นี้ที่เคยตระกองกอดฮีชอลสิคร้าบ ไม่ใช่ไปห่วงฟันไอ้แมวปีศาจแบบนั้น

“ไปกัดมือซีวอนทำไม มือซีวอนแข็งจะตาย สงสัยจะคันเหงือกแน่ๆเลย ถ้าฟันหักก็แย่หล่ะสิ ซีวอนวันนี้ออกไปซื้อที่กัด ให้ฮีบอมกันนะ” ร่างบางหันมาหาคนบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้ซีวอนต้องรับมือกับสองพลังตาแป๋ว

แป๋วแรก ยังมึนงง และไม่กล้ามองชายหนุ่มมากไปกว่านี้

แป๋วสอง ออดอ้อน เรียกร้อง และอ่อนหวาน ซึ่งซีวอนใจละลายกองที่เตียงกับแป๋วสองของคนน่ารัก ถึงยังจะแค้นเจ้าแมว แต่เพื่อฮีชอล ซีวอนสามารถ

วันนี้ถือว่าแกโชคดีเจ้าแมว ฉันยอมสงบศึก แต่วันหน้า แกไม่รอดแน่

 
     

ซีวอนมองเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น และมันก็ยิ่งสะสมความแค้นในตัวปีศาจร้ายในร่างแปลงของแมวน้อย จากที่เคยเป็นที่หนึ่งเสมอ ในใจของคนรัก แต่ทุกวันนี้ความสำคัญกับลดน้อยลง เพราะไอ้ปีศาจตัวนี้

ชายหนุ่มนั่งคิดกับตัวเองจนได้ข้อสรุปในที่สุดว่าสิ่งที่ตนนำกลับมาด้วยคงไม่ใช่แค่ลูกแมวขนสีเทาเข้มธรรมดาเสียแล้ว แต่มันต้องเป็นปีศาจร้ายในตำนานที่แปลงร่างเป็นแมว ร่ายมนต์ใส่คนเลี้ยงให้หลงเสน่ห์ ต้องใช่แน่ๆ 

นับจากนี้ ซีวอนจะถือว่าฮีชอลอยู่ในอันตราย และเป็นหน้าที่ของสุดหล่อคนนี้ที่ต้องพิทักษ์ร่างบางให้พ้นจากภัยร้าย แกไม่รอดแน่ไอ้ปีศาจ ฉันจะเปิดเผยโฉมหน้าแกเอง ฉันจะทำให้ฮีชอลได้รู้ว่าความจริง 555

ท่ามกลางความเกลียดชังที่ชายหนุ่มมีต่อแมวน้อยตัวเล็ก ร่างบางกลับรู้สึกรักฮีบอมมากขึ้นทุกวัน  ด้วยความบอบบาง ความขี้อ้อน และคอยเป็นเพื่อนเสมอในยามที่เหงาไร้คนรักอยู่ข้างกาย

ทุกคืนก่อนนอน ฮีชอลจะอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยมานอนตรงกลางระหว่างคนทั้งคู่ เหตุผลง่ายๆ แต่ขัดใจซีวอนเป็นที่สุดคือ  กลัวฮีบอมจะหนาว กลายเป็นแมวขาดความอบอุ่น

ซีวอนได้แต่นึกน้อยใจคนรัก คิดในใจว่าฮีชอลไม่กลัวซีวอนขาดความอบอุ่นบ้างหรือไงถึงทำกันแบบนี้ ทำไม่ต้องเอาไอ้แมวตัวนี้มาขัดขวางความรักของเราด้วย

ยามดึกหลังจากที่คนสวยแสนรักสัตว์หลับไปแล้ว ซีวอนใช้สองมือหนาๆคีบฮีบอมลงจากเตียงทุกที โดยไม่ให้คนรัก แต่หากคืนไหนความอดกลั้นมันมีน้อย ชายหนุ่มก็ใช้เท้าขนาดใหญ่ เขี่ย เจ้าแมวตกปุบลงไปอย่างไม่สนใจ ก่อนจะคว้าคนรักเข้ามากอดอย่างชื่นใจ ไร้มารหน้าขนมาขัดขวาง

     

“ ซีวอน อาบน้ำให้ฮีบอมหน่อยสิ  เดี๋ยวฮีชอลจะทำอาหารให้ซีวอนทาน  ตกลงไหม” ร่างบางส่งสายตาออดอ้อน ในใจวางแผนให้คนรักได้ใช้เวลาอยู่ฮีบอม เผื่อความสัมพันธ์ต่างๆมันจะดีขึ้น

                “ได้คร้าบที่รัก” ชายหนุ่มก้มลงสูดดมความหอมจากแก้มเนียน ฝังจมูกลงไปนานๆ  ในใจนึกวางแผนกำจัดสัตว์หน้าขนมารหัวใจ  ใบหน้าคมแอบยิ้มเยาะอย่างร้ายกาจ รอยยิ้มที่เคยมีเสมอเมื่อคราวที่ต้องอยู่ห่างกัน

                หนุ่มหน้าหวานที่ถูกขโมยแก้มนิ่มๆ ตั้งแต่เช้าได้แต่นั่งนิ่งให้คนรักได้ชื่นใจเก็บเกี่ยวความหอมแลกเปลี่ยนกับการอาบน้ำให้แมวน้อยแสนน่ารัก ฮีชอลเชื่อว่าถ้าหากซีวอนได้ใกล้ชิดฮีบอม ยังไงก็ต้องหลงเสน่ห์แมวน้อยแน่ๆ ก็น่ารัก ขี้อ้อนขนาดนั่น

                “มานี้ม่ะ ไปอาบน้ำกันนะเจ้าแมวน้อย” น้ำเสียงดูรักใคร่ แต่หน้าตาของชายหนุ่ม ไม่ต่างอะไรกับผู้ล่าที่เห็นเหยื่ออยู่ในอุ้งมือ ในขณะที่แมวน้อยเหมือนจะรู้ชะตาชีวิต ได้แต่ส่งเสียงเมี้ยวๆ ร้องขอความช่วยเหลือจากเจ้านายคนสวย  

                “วันนี้แกไม่รอดแน่ ถ้าแกข่วนฉันรับรองได้เลยว่า แกได้เป็นแมวเหาะจากชุ้นสามสิบลงไปกองที่พื้นข้างล่างแน่ๆ” น้ำเสียงโรคจิตคล้ายว่าประกอบหนังฆาตกรรมต่อเนื่อง หลุดออกมาจากชายหนุ่มสุดหล่อ ที่ทำให้สาวๆใจละลาย ดวงตาคมดุ จ้องมองตาใสๆ แต่แล้วกลับต้องเป็นฝ่ายหลบตา ก็ใครใช้ให้แมวตัวนี้ มีแววตาเหมือนที่รักป่านดวงใจเล่า

                ขั้นตอนการอาบน้ำแมวของนักธุรกิจหนุ่มย่อมไม่เหมือนใคร อุปกรณ์ง่ายๆที่หาได้ในครัว แต่ได้ผลแน่นอน คือ น้ำแข็ง!!!!  “แกทนได้ ก็ทนไป”

                ชายหนุ่มจัดการเทน้ำแข็ง10กว่าก้อนเทลงไปอ่างน้ำขนาดพอดีตัวกับลูกแมวชะตาขาด ใส่น้ำเย็นๆ  นี้เพราะรัก(เมีย)หรอกนะ ฮึๆๆๆ  และไม่รอให้เจ้าแมวได้ตั้งตัว ร่างสูงที่ข้อมือแสนแข็งแรง  ค่อยๆกดลำตัวเจ้าฮีบอมให้จมลงไปในอ่างน้ำแสนเย็นเหยียบ 

                ซีวอนดึงแมวขึ้นลงจากน้ำหลายครั้งเพื่อช่วยปรับอุณภูมิ ก่อนจะกดทั้งตัวและหัวลงไปในอ่างอย่างมีความสุข ไม่สนใจว่าเจ้าแมวจะดิ้นรนมากแค่ไหน

                “ซีวอน!!!!”  เสียงหวานๆเรียกอย่างตกใจดังมาจากข้างหลังทำให้ชายหนุ่มปล่อยมืออกจากแมวตัวน้อย หันไปยิ้มละลายให้กับคนที่เรียกชื่อ

                .แมวน้อยในที่สุดก็ดิ้นหลุดออกมาจากข้อมือแข็งๆอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ ในใจได้แต่นึกขอบคุณเจ้านายคนสวยที่ช่วยชีวิตน้อยๆให้รอดพ้นจากนรกเยือกแข็งแห่งนี้ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกัน เจ้านายตัวโตต้องหาทางรังแกกันด้วย ฮีบอมไม่ดีตรงไหน

“ก็ฮีชอล ให้ซีวอนอาบน้ำให้ฮีบอมไม่ใช่หรอ ก็กำลังอาบอยู่นี้ไง กำลังอยู่ในช่วงที่เรียกว่าปรับอุณภูมิ ฮีบอมจะได้สบายตัว” ชายหนุ่มอธิบายการอาบน้ำแมวให้คนรักฟังอย่างสบายใจ หน้าคมเข้มมีแต่รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ที่ร่างบางสังเกตไม่เห็น

“แล้วทำไม ซีวอนต้องเอาน้ำแข็งใส่ลงไปในอ่างแบบนั้นด้วย ฮีบอมหนาวแย่เลย”   มือเล็กๆอุ้มแมวตัวน้อยขึ้นมาจากอ่างที่ชายหนุ่มบอกว่ากำลังปรับอุณภูมิให้ ก่อนอาบน้ำ สองมือลูบขนเปียกๆไปมา อย่างอ่อนโยน เจ้าฮีบอมก็รีบซุกตัวหาความอบอุ่นในทันที

“ก็เป็นความเชื่อของคนจีนว่า ความหนาวจะช่วยฆ่าเชื้อโรค แล้วก็จะทำให้แข็งแรง ซีวอนเห็นว่าฮีบอมตัวเล็ก ดูเป็นแมวขี้โรคก็น่าจะอาบน้ำเย็นๆไงครับ ฮีชอลเชื่อซีวอนนะ ก็ฮีชอลบอกเองว่าฮีบอมเป็นลูกของเรา ซีวอนก็ต้องรักมากๆไง” หน้าตาแสนจริงใจ แต่ในใจกลับ แทบจะฆ่าแมวในอ้อมอกของคนรัก ดูมัน ฉวยโอกาสซุกอกสุดที่รัก แก ไม่ตายให้รู้ไป  หน้อยมาทำอ้อนส่งเสียงเมี้ยวๆ คิดไม่ซื่อกับฮีชอล ฉันไม่ปล่อยไว้หรอก

“หรอ  แล้วมันต้องเย็นอย่างนี้เลยหรอ ซีวอน” ร่างบางยังคมถามต่อ แม้ในใจจะเชื่อไปแล้ว ยังไงๆซีอนก็ไม่หลอกฮีชอลแน่ๆ ร่างบางคิดอย่างมั่นใจ ซีวอนเป็นคนดีที่สุด ไม่ทำร้ายฮีบอมอยู่แล้ว

“ใช่ มันต้องเย็นแบบนี้แหล่ะ  ฮีชอลไปนั่งพักนะเดี๋ยวซีวอนอาบน้ำให้ฮีบอมเสร็จแล้วจะตามไป นะครับ”  ชายหนุ่มกดจมูกลงไปบนแก้มนวลแรงหนึ่งครั้งสูดดมความหอมหวานเอาไว้จนเต็มปอด ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฮีชอลก็น่ารักเสมอ 

“อือ”  ร่างบางยืดแขนที่อุ้มแมวน้อยจนสุด ยกเจ้าเมี้ยวขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา “อาบน้ำกับพ่อซีวอนนะ อาบน้ำดีๆนะซีวอน”  ประโยคหลังร่างบางกล่าวกับชายหนุ่มก่อนที่จะยื่นริมฝีปากนิ่มไปบรรจบกับริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม แล้วจึงเดินออกมา ปล่อยให้อีกคนในห้องน้ำได้แต่นิ่งค้าง ยิ้มแก้มแทบปริ กับรอยจูบที่ได้มาโดยไม่รู้ตัว

“วันนี้ฉันจะใจดีกับแกหล่ะกันนะหึหึ”  ชายหนุ่มที่อารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็นจากจูบสายฟ้าของคนรัก ยอมตัดใจเทน้ำจากอ่างทิ้งแล้วหันไปผสมน้ำอุ่นให้แมวตัวเล็กแทน

ฮีบอมนึกโล่งอกแอบถอนหายใจ  ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ฮีบอมได้รับความอบอุ่นจากคนสวยมากมาย จนไม่คิดว่าลูกแมวตัวเล็กๆข้างถนนจะได้รับความรักมากแบบนี้ แต่ว่า ทุกวันฮีบอมก็ใช้ชีวิตบนความเสี่ยงกับเจ้านายที่ฮีบอมแสนรักและเคารพเหมือนกัน เฮ้อ!!!! 

เหมือนวิ่งขึ้นสวรรค์กะนางฟ้า แล้วถูกซาตานกระชากลงนรกเลย....แงงง  บอมมี่กลัว  ใครก็ได้ช่วยผมด้วย

การอาบน้ำของนักธุรกิจหนุ่มกับแมวน้อยคู่อริเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ในแบบที่คนธรรมดาทำกัน ไม่มีความแค้น ไม่มีการกลั่นแกล้ง มีแต่ความเพ้อฝันถึงรอบจูบแสนหวานที่พึ่งได้รับมา

แม้จะไม่โหดร้ายเท่าน้ำเย็นจัดแต่กว่าที่ฮีบอมจะรอดพ้นจากการอาบน้ำหฤโหดก็แทบเอาชีวิตไม่รอด เพราะชายหนุ่มแทบจะไม่สนใจแมวน้อย เทแชมพูเข้าตาก็ไม่สน ไม่สนอะไรเลยนอกจากริมฝีปากอิ่มแสนหวานที่พึ่งได้รับสัมผัสมา

“มองหน้าทำไม  อยากโดนน้ำเย็นอีกหรือไง”  ชายหนุ่มร่างสูงถลึงตาคู่ดุมองหน้าแมวตัวเล็ก ที่ตอนนี้ยืนขาสั่น เนื่องจากยังไม่ได้เช็ดตัว  ขนเปียกๆลู่ไปตามลำตัวยิ่งบอกให้รู้ว่าตัวเล็กแค่ไหน แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ได้รับความสนใจจากชายหนุ่มอยู่ดี

เจ้านายใจร้าย จะปล่อยให้ฮีบอมเป็นปอดบวมตายใช่ไหม?????.......เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว

“ซีวอน อย่าลืมเช็ดตัวให้ฮีบอมด้วยนะ”  เสียงหวานๆตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ เหมือนจะรู้ใจสุดที่รักว่าต้องละเลยเจ้าแมวน้อยแน่ๆ

“คร้าบบบ”   ชายหนุ่มรับคำเสียงดังเรียกรอยยิ้มจากคนที่รออยู่ด้านนอก แต่ฮีชอลคงไม่ได้ยินคำพูดต่อไปที่ชายหนุ่มจงใจพูดเสียงเบาๆ ไม่ให้ใครได้ยินนอกจากเจ้าแมวตัวน้อย “แกไม่ต้องมานั่งตวัดหางดีใจ ฉันไม่ทำให้หรอก ไม่ต้องมองหน้า เดี๋ยวจับโยนออกนอกระเบียงเลย”  แล้วชายหนุ่มก็ไม่เช็ดตัวให้เจ้าแมวน้อยจริงๆ  เดินออกมากห้องน้ำ มานอนหนุนตักคนรักอย่างสบายอารมณ์

“เช็ดตัวให้ฮีบอมแล้วหรอ”  คนตัวเล็กที่กลายเป็นหมอนให้คนตัวใหญ่กว่า ถามขึ้น มือเล็กๆลูบผมนุ่มที่วันนี้ปล่อยตามธรรมชาติไม่จัดทรงอย่างทุกวัน

“ยัง  ฮีบอมของฮีชอลอ่ะ ข่วนซีวอนด้วย  ไม่ยอมให้เช็ดตัว เป็นแผลเลย”  ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองร่างบางอย่างอ้อน ใบหน้าคมซุกเข้าที่หน้าท้องแบนเรียบ ยกท้องแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามให้คนรักดู

“ไหน ไม่เห็นมีเลย สักรอยก็ไม่มีอ่ะ” ร่างบางมองหาร่องรอยแมวข่วนที่อาจจะมีสักรอยบนแขนล่ำๆของคนรัก แต่หาให้ตายยังไงก็ไม่มี  

“ไม่มีหรอ แต่ซีวอนแสบๆที่แขนนะ อือ ไม่มีก็ไม่มีช่างมันเหอะ ซีวอนเหนื่อยจังขอนอนตักฮีชอลหน่อยนะ” ชายหนุ่มไม่รอคำตอบรับ พลิกร่างหนาเข้าหาหน้าท้องแบนราบ กอดร่างบางไว้แน่นไม่ให้ลุกออกไปไหน

“อื้อ  ซีวอนง่วงก็ไปนอนที่ห้องสิ  ฮีชอลจะไปเช็ดตัวให้ฮีบอม”  ร่างเล็กแรงน้อยดันให้คนตัวโตลุกขึ้น แต่ร่างหนาๆจะขยับสักนิดก็ไม่

“ให้ซีวอนนอนก่อนไม่ได้หรอ  เดี๋ยวตัวฮีบอมก็แห้งแล้ว”  ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมปล่อยร่างบาง  มือข้างหนึ่งค่อยๆรั้งเสื้อตัวหลวมของฮีชอลขึ้นปากหนาๆบรรจงจูบทำรอยสีหวานที่หน้าท้องแบนราบ

“ซีวอนเล่นอะไรอ่ะ” เสียงหวานๆถามคนรัก อย่างพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ ก็เล่นมาทำแบบนี้มันก็จั๊กจี๋หน่ะซิ

“ไม่ได้เล่น ท้องฮีชอลมันขาวเกินไป  ซีวอนเลยต้องทำให้มีสีแดงบ้าง  จะได้ดูสุขภาพดีไงครับ” ชายหนุ่มยิ้มจนดวงตาคม ที่ปรกติดูแสนดุกลายเป็นดวงตาของคนใจดีที่สามารถยิ้มจนตาหยีได้  แล้วจึงก้มหน้าลงไปสร้างสีแดงเพื่อดูเป็นคนสุขภาพดีให้กับคนรักอีกครั้ง อย่างตั้งใจ

เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว

เสียงลูกแมวตัวน้อยร้องออกมาจากที่ไหนสักแห่ง ทำให้ร่างบางที่นิ่งเคลิ้มจมเกือบจะลงไปนอนบนโซฟาโดยมีร่างหนาทาบอยู่ด้านบน รีบลุกขึ้น คว้าเสื้อที่ถูกถอดโดยไม่รู้ตัวมาสวมปิดร่างกายส่วนบนก่อนจะผลักชายหนุ่มจนหล่นจากโซฟา

“ฮีบอม ฮีบอม” ฮีชอลเดินไปตามเสียงที่ได้ยินจนสุดท้ายจึงมาเจอแมวน้อยโดนขังในห้องน้ำ เนื้อตัวยังคงเปียกเนื่องจากไม่ได้เช็ดตัว ร่างบางจึงอุ้มออกมาจากห้องน้ำ ปากบางๆก็เจื้อยแจ้วบ่นชายหนุ่มที่ไม่ยอมเช็ดตัวให้กับแมวน้อย

ซีวอนที่นั่งฟังเสียงบ่นของคนรักได้แต่นึกโทษแมวปีศาจที่เข้ามาขัดทุกอย่าง มาทำลายเวลาของคนรัก จะทำอะไรก็ต้องมีเสียงร้องแสบแก้วหูมาขัดตลอด

คอยดูถ้าฉันไม่ทำให้แกออกจากที่นี้ไปได้หล่ะก็ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่า..ซีวอน

ชายหนุ่มคิดกับตัวเองในใจถึงวิธีที่จะทำให้ฮีบอมเป็นฝ่ายหนีออกจากบ้านไปโดยที่คนรักแมวอย่างฮีชอลไม่สามารถว่าอะไรเขาได้  ทุกอย่างจะเกิดขึ้นโดยความสมัครใจที่จะไปของฮีบอม คนอย่างซีวอนไม่จำเป็นต้องพาตัวอะไรอย่างนี้ไปปล่อย...หีหี

ซีวอนอาศัยช่วงเวลาที่ฮีชอลนอนกหลับคาโซฟาเพราะนอนดูหนังเพลิน ไปรินน้ำเย็นมาใส่แก้ว ในใจหวังเต็มที่ว่า น้ำเย็นแก้วนี้จะขจัดมารความรักในชีวิตให้ออกไปได้แน่นอน ชายหนุ่มค่อยๆเอียงแก้วที่มีน้ำอยู่เต็ม เทลงบนร่างเล็กที่นอนหมอบอยุ่บนพื้น

ความเย็นจัดที่แมวน้อยรู้สึกทำให้เกิดความตื่นกลัว ร้องเสียงดังตามธรรมชาติของสัตว์เวลาตกใจ  แมวน้อยวิ่งหลบสายน้ำที่ไหลลงมาจากแก้วในมือร่างหนา แต่วิ่งอย่างไรก็ไม่พ้น ได้แต่ส่งเสียงหากว่าเป็คนคงกำลังร้องไห้เพราะขวัญเสีย ในขณะที่คนเทกลับมีหน้าชอบใจ

“ซีวอน” เสียงหวานที่ถูกทำให้เข้มขึ้น เพราะตื่นมาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น ได้เสียงที่ไม่ควรเห็น ตอนนี้ร่างบางเริ่มจะโกรธชายหนุ่มอย่างจริงจัง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องแกล้งตลอดเวลา

“อ้าว!” แม้จะมีหน้าตกใจอยู่บ้างหากแต่ชายหนุ่มกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปรกติ พลางยื่นแก้วน้ำในมือให้คนรัก “ซีวอนเอาน้ำมาให้ฮีชอลดื่มนะ น้ำเย็นมากด้วย”  รอยยิ้มที่มีเพียงฮีชอลคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ถูกส่งมา

ร่างบางอุ้มแมวน้อยที่ตัวสั่นเทาเพราะความหนาว ขึ้นกอดแนบอกให้ความอบอุ่น“ไม่ต้องเลย ฮีชอลเห็นนะว่าซีวอนเอาน้ำราดใส่ฮีบอม ทำไมซีวอนทำแบบนี้ด้วย ”

“ซีวอนยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ชายหนุ่มเถียงข้างๆคูๆ  หวังว่าคนรกจะเชื่อ

“ซีวอนใจร้าย ฮีชอลเห็นกับตาว่าจะเอาน้ำราดฮีบอม ถึงซีวอนจะไม่รักแมว แต่อย่างน้อยแมวตัวนี้ก็เป็นของซีวอนนะ”ร่างบางกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะสงสารแมวน้อยเอาไว้ ในขณะที่คนฟังได้แต่นิ่งเงียบรับฟัง “ฮีชอลเป็นแค่คนเลี้ยงเท่านั้นเอง แล้วทำไมซีวอนถีงแกล้งแมวของตัวเองขนาดนี้ ต่อไปก็คงแกล้งแบบนี้กับฮีชอล เพราะอยากให้ฮีชอลออกไปจากซีวอนมั่งใช่ไหม”

น้ำตาเม็ดเล็กๆไหลออกมาเมื่อนึกว่าอาจมีสักวันที่ยังมาไม่ถึงที่ซีวอนจะทำแบบนี้กับตนบ้าง คอยหาทางแกล้งเพื่อให้เป็นฝ่ายออกไปจากชีวิตโดนที่ไม่ต้องเอ่ยปากไล่

“ซีวอนไมมีทางไล่ฮีชอลออกไปจากชีวิตหรอกนะ ไม่มีฮีชอลซีวอนก็อยู่ไม่ได้ ซีวอนขาดฮีชอลไม่ได้ ฮีชอลเป็นยิ่งกว่าอากาศที่ใช้หายใจ แต่เป็นทุกอย่างของซีวอนเลยนะ” ชายหนุ่มจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง แต่ร่างบางกลับเบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้ชายหนุ่มโดนตัว

“ซีวอนบอกว่าไม่ทำ แต่ดูซีวอนทำกับฮีบอมสิ ขนาดฮีบอมที่เป็นตัวแทนความรักของเรา เป็นสิ่งที่ซีวอนควรจะรักให้มาก รู้ไหมว่าฮีชอลแทบจะเห็นฮีบอมเป็นลูกของเราไปแล้ว แต่ซีวอนก็ยังทำแบบนี้อีก”

คำพูดของร่างบางทำให้ชายหนุ่มได้คิด ฮีบอมเป็นตัวแทนความรักของคนทั้งคู่ คอยอยู่เป็นเพื่อนคนที่เขารักยามที่เขาไม่อยู่ ฮีชอลเองก็ไม่ต่างจากแม่ที่ดูแลลูกเล็ก ในขณะที่พ่ออย่างเขาก็ออกไปทำงาน แล้วตกเย็นก็กลับบ้านมาอยู่พร้อมหน้า

...ครอบครัว...มันเป็นความฝันของเขาที่จะมีร่วมกับคนที่รักไม่ใช่หรอ ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบไม่เปิดปากพูดอะไร เพราะเริ่มเห็นด้วยกับคนรัก

“ถ้าซีวอนไม่ชอบฮีบอบ  ฮีชอลจะเอาไปให้เจย์เลี้ยง เจย์เป็นคนรักสัตว์คงไม่แกล้งฮีบอมแบบที่ซีวอนทำหรอก”

เพียงแค่ได้ยินชื่อหน้าจืดข้างบ้าน ชายหนุ่มก็รีบไปคว้าแมวมาจากมือของคนรักอย่างรวดเร็วโดยไม่เสียเวลา “แมวซีวอน ฮีชอลจะเอาไปให้คนอื่นได้ไง ไหนบอกว่าเป็นลูก แล้วจะเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง ไม่ต้องเลย  ไปเหอะฮีบอมเราเข้าห้องกันดีกว่า อย่าอยู่กับคนใจร้ายเลยเนอะ” ชายหนุ่มก้มลงคุยกับแมวในอ้อมกอด ก่อนะเดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งร่างบางให้อยู่ในห้องโถงเพียงลำพัง

เมื่อบานประตูห้องนอนปิดลงใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เริ่มเปิดรอยยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง ในใจได้แต่นึกขอบคุณเจย์ที่ให้ใช้ชื่อเป็นข้ออ้างฝากเลี้ยงแมว แต่ก็ยังอดเป็นห่วงฮีบอบไม่ได้ จะตามเข้าไปตอนนี้ที่เจย์ช่วยคิดมาทั้งหมดก็ไม่มีความหมาย ฮีชอลจึงเดินหายเข้าไปในครัว

ชั่วโมงกว่าๆที่ร่างบางปล่อยทิ้งแมวตัวน้อยไว้ในห้องกับซีวอนเพียงลำพัง ในใจคิดไปต่างๆกลัวว่าคนรักจะทำร้ายเจ้าแมวตัวน้อยไปแล้ว หากเมื่อเปิดประตูเข้าไปใบหน้าหวานๆก็ต้องเปิดรอยยิ้มกว้าง เมื่อ คนตัวโตนอนหลับโดยมีแมวตัวเล็กซุกอยู่ในอ้อมกอด

“น่ารักจังซีวอน” ฮีชอลพึมพำกับตัวเองเบาๆ กลัวทั้งคนทั้งแมวจะตื่น ก่อนจะค่อยๆช้อนแมวน้อยไปวางบนที่นอนแมวมุมห้อง แล้วจึงกลับมานั่งมองคนนอนหลับอีกครั้งอย่างมีความสุข

“น่ารักแล้วรักไหมครับ” อยู่ๆคนที่เหมือนว่ากำลังหลับก็เอ่ยถามขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา แต่มือสองข้างก็รั้งคนตัวเล็กให้ลงนอนบนที่นอนอิงแอบอยูในอกแกร่งแล้ว

“ซีวอนแกล้งหลับหรอกหรอ” คนตัวเล็กส่งสายตาแป๋วๆไปมองอย่างสงสัย จนทำให้ชายหนุ่มอดใจในความน่ารักไม่ได้ ต้องจุมพิตลงบนหน้าผากเนียน

“ไม่ได้แกล้งหลับ แต่ตื่นตอนที่ลูกชายของซีวอนถูกแม่ใจร้ายอุ้มออกไป  ก็ซีวอนกลัวว่าแม่ใจร้ายจะเอาลูกไปให้คนอื่น” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างงอนๆ อย่างที่ใครหลายๆคนไม่เคยเห็น

“ก็ถ้าซีวอนรักฮีบอมจริง ฮีชอลก็ไม่เอาไปไหนหรอก”  ฮีชอลเริ่มมีอาการงอนย้าง อยู่ๆดีก็ถูกว่าใจร้าย  ใครกันที่ใจร้ายกว่า

“คร้าบ  ต่อไปนี้ซีวอนจะดูแลลูกของเราอย่างดีที่สุดเลย แต่แม่ใจร้ายต้องมาชดใช้ความผิดก่อนนะอยู่ๆจะเอาลุกไปให้คนอื่นได้ไง แล้วให้ใครไม่ให้ ต้องเอาไปให้ไอ้หน้าจืดข้างบ้าน”  ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มได้แต่พูดกับตัวเอง  ก่อนจะเริ่มต้นบทลงโทษคุณแม่ใจร้าย ด้วยการพาออกกำลังกายในร่นให้เหนื่อยจนไปไหนไม่ได้

สุดท้ายฮีบอมก็อยู่กับครอบครัวแสนสุขอย่างปลอดภัย ก็เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านที่พ่อแม่รักสุดขาดใจ ไม่ต้องโดนรังควานจากเจ้านายใจร้ายอีกแล้วววววววว

The~End

Talk

        เฮ้อ กว่าจะจบ  อาจไม่ค่อยรู้เรื่องนะคะ เพราะว่ามันป่วงๆ   แต่งตอนง่วงด้วย

พรุ่งนี้เปิดเทมอแล้วอ่ะ กะว่าวันนี้จะลงให้ครบสามเรื่องเลย 555  ถ้าทำได้

       เมื่อวานไปเที่ยวกะสภามาคะ หนุหนามมาก  เจอ พี่กิ๊ก พี่เกรท ณ 2 in 1 อุ้ม ซ็อง ณ wonder boy นิว นิม (เรียงตามอายุถูกไหมอ่ะ) ครบทั้งสภาเลย หม่อมแม่ พี่หญิงใหญ่ พจจี้ หญิงเล็ก ชายน้อย แล้วก็พี่เลี้ยงเด้ก 555     

        แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ วอนมีศัตรูหัวใจเพิ่มขึ้นด้วยแหล่ะ

         ขอบคุณทุกคอมเม้มท์คะ

Dr. Fu