คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 美花 : 第五花 100%
美花:第五花
ความเจ็บปวดทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ปลุกให้อ๋องน้อยผู้ไม่เคยตื่นก่อนตะวันขึ้นตั้งตรง ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก มองไปรอบ ความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป ความทรงจำบางช่วงที่ขาดหาย และคนที่นอนข้างๆ
“เฮ้ย! ทำไมฮ่องเต้ หรือว่าเมื่อคืน” คำที่ไม่หลุดออกมาจากริมฝีปากสวย แต่ยังวงเวียนในสมอง เมื่อคืน ตอนที่ต่างคนต่างเมา ฮ่องเต้ผู้น่าสงสารคนนี้ตกเป็นสนมของฮีชอลคนนี้ไปแล้ว “แล้วข้าจะรับผิดชอบท่านเองนะ ฮ่องเต้ที่รัก ฮึๆๆ”
เสียงหัวเราะแปร่งๆข้างหูดังจนไม่อาจทนต่อไปได้ แต่เพราะเมื่อคืนกว่าที่ฮ่องเต้จะได้เข้าบรรทมก็เกือบสว่างแล้ว เวลานี้จึงทำได้เพียงกวาดมือไปทางต้นเสียง แล้วรั้งให้มานอนซุกอยู่กับอก
“อือ อะไรเนี่ย ฮ่องเต้ท่านเป็นสนมของข้า จะมาทำอะไรแบบนี้ได้ไงกัน” อ๋องน้อยฮีชอลเอ่ยอย่างขัดใจ แม้ร่างกายจะรู้สึกเจ็บปวดทุกการเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าค่ำคืนที่ผ่านมาไม่ได้เป็นอย่างที่คิดฝัน
“เงียบๆหน่าฮีชอล เราง่วง เมื่อคืนกว่าเราจะได้นอนรู้ไหมมันกี่ยามแล้ว” เสียงงึมงำบอกกับคนที่ซุกอยู่ในอกและกำลังบ่นอะไรบ้างอย่าง แต่ก็บอกได้ว่าฮ่องเต้ซีวอนทรงรู้พระองค์ตลอดเวลา แม้ในยามที่กำลังง่วงงุนเต็มที่เช่นนี้
“อะไรกันท่าน ท่านได้โมงกี่ยามเป็นข้าไม่ใช่หรือไง ที่ต้องนอนทีหลัง ข้าไม่เคยปล่อยให้สาวงามหรือหนุ่มน้อยน่ารักเช่นท่านต้องโดดเดี่ยวเพียงลำพังในคืนที่แสนสำราญหรอกนะ” ท่านอ๋องน้อยแห่งวังทู่หลงยังคงเข้าใจกับความคิดของตนเอง
“ก็เมื่อคืนกับทุกคืนที่ผ่านมา มันเหมือนกันตรงไหนเล่า เจ้าไม่เจ็บ ไม่เพลียบ้างเลยหรือไงฮีชอล แต่พี่ของเจ้าง่วงนะ” สรรพนามที่แสนสนิทสนม วางตำแหน่งต่างๆออกจากบ่า บางทีการที่จะมีใครสักคนให้อยู่ด้วยแล้วไม่ต้องกังวลถึงภาระหน้าที่ก็คงจะดี
“อะไรของท่านกัน ง่วงแล้วพูดไม่รู้เรื่อง หรือที่เมื่อคืนเมาแล้วยังไม่สร่างกัน จะเมาเหล้า หรือเมารัก ข้าก็รับผิดชอบนะ แม้ว่าเมื่อคืนมันจะเพราะเหล้าก็ตาม ท่านไม่ต้องกลัวไปหรอก” อ่องน้อยอย่างฮีชอลยังคงไม่เข้าใจเรื่องต่างๆ ยังคิดเอาเองกับสิ่งที่เข้าใจ ไม่ทันฟังกับคำเรียกแสนสนิทสนม
“ใจคอเจ้าจะไม่ให้พี่นอนใช่ไหม ฮีชอล” ในเมื่อไม่สามารถทนได้กับเสียงงุ้งงิ้งข้างหู ฮ่องเต้หนุ่มจีงจำใจลุกขึ้นมองหน้าใบหน้าหวานที่เมื่อคืนแสนยั่วยวน “ว่าอย่างไร เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรบ้าง”
“ข้าบอกว่าท่านไม่ต้อง ยังไงข้าก็จะรับผิดชอบ ถึงแม้เมื่อคืนข้าจะเมามากจนจำอะไรไม่ได้ก็ตาม” ร่างโปร่งของอ๋องน้อยยังคงพูดพร่ำ อย่างที่ใจคิด แม้ว่าบางอย่างในร่างกายจะบอกว่ามันไม่ใช่
“เจ้านี้หน่า ยังคิดอะไรแบบนั้นอยู่อีก แล้วเป็นน้องพูดกับพี่ให้มันน่าฟังกว่านี้ไม่ได้หรือไง” เสียงทุ้มจากองค์ที่คิดจะอ่อนข้อให้ ยังคงนุ่มนวลน่าฟัง และมองคนตรงหน้าอย่างเริ่มจะเอ็นดู
“อะไร ท่านเป็นภรรยาข้า ท่านสิที่ควรพูดให้น่าฟัง ถึงท่านจะเป็นฮ่องเต้ หรือมีศักดิ์เป็นพี่ข้าก็ตาม แต่ท่านก็เป็นสนมของอ๋องฮีชอลด้วย อย่าลืมสิ” แม้จะรู้สึกดีกับคำว่าพี่ และความอบอุ่นที่สัมผัสได้ แต่ความทะนงในศักดิ์ศรีก็บอกให้ปัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป
“ฮีชอล เจ้าพูดดีๆไม่รู้ฟังใช่ไหม อย่าทำให้พี่โมโหแต่เช้าได้ไหม”
“ก็แล้วท่านจะ.....อืมมมม” คำพูดแสนดื้อรั้นหายไปในลำคอระหง เมื่อริมฝีปากร้อนฉกวูบลงมา ดูดกลืนคำพูดใดๆให้หายลงไปสิ้น ไม่เหลือไว้แม้แต่ลมหายใจแผ่วๆ
“ว่าไง จะหยุดพูดได้หรือยัง” พระเนตรคมมองใบหน้าหวานขึ้นสี หลังจากที่ยอมละออกจากริมฝีปากแสนหวาน พระโอษฐ์ปรากฏรอยแย้มพระโอษฐ์นิดๆ “แล้วฟังพี่ให้ดีนะฮีชอล เรื่องเมื่อคืน ถึงเจ้าจะเมาจนจำอะไรไม่ได้เลย แต่พี่จำได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น แล้วท่านมาจูบข้าทำไม” อ๋องน้อยเริ่มรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณถึงสิ่งที่ผิดแปลกไป ฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์อย่างฮ่องเต้ซีวอน เป็นฝ่ายจูบปาก มันไม่ใช่เรื่องปรกติที่ควรเกิดขึ้น
“เรื่องเมื่อคืนเจ้าเข้าใจถูก แต่ที่ผิดคือ พี่ที่เป็นฝ่ายต้องรับผิดชอบเจ้า เมื่อคืน พี่คงเป็นผู้ชายคนแรก พี่เข้าใจถูกใช่ไหมฮีชอล” องค์ฮ่องเต้ได้กล่าวความจริงออกไป พร้อมรอดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปอย่าเฝ้าระวังไม่รู้ว่าคนอย่างอ๋องน้อยเจ้าสำราญจะรับเรื่องนี้ได้เพียงใด
“ไม่จริงงงงงง ท่านหลอกลวงข้า ไม่” จากเสียงกรีดร้องกลายเป็นพร่ำเพ้อแผ่วเบา ถ้อยรับสั่งยังคงตราแน่นเกินกว่าจะตั้งสติได้
“พี่ที่เป็นฝ่ายต้องรับผิดชอบเจ้า เมื่อคืน พี่คงเป็นผู้ชายคนแรก พี่เข้าใจถูกใช่ไหมฮีชอล”
“ม่ายยยยยยยยย ไม่จริง” เสียงตะโกนก้องทั่วพระราชฐานส่วนพระองค์ ทำให้องค์ฮ่องเต้ต้องทรงมองอย่างเฝ้าระวัง จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของอ๋องน้อย
“มันเป็นเรื่องจริงที่เจ้าต้องยอมรับฮีชอล พี่รู้ว่ามันอาจยากที่จะเชื่อ แต่มันคือความจริง” ฮ่องเต้หนุ่ม ผู้ใจเย็นเป็นนิจ ปลอบประโลมน้องชาย กับเหตุการณ์ที่ยากจะยอมรับ
“ไม่จริง ท่านหลอกข้า ท่านอ่ะ.....” เสียโวยวายหายไป หลงเหลือแต่เสียงจากความทรมาน ทันทีที่ขยับตัวลงจากที่นอนสูง ความเจ็บริ้วจากร่างกายส่วนล่างที่ทำให้ตื่นขึ้นมากลับทวีขึ้นอย่างรุนแรง จนไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้
แม้ร่างกายจะบอกให้รู้ว่าสิ่งที่ฮ่องเต้ตรัสเป็นความจริง หากแต่ใจของคนที่เคยอยู่เหนือใครต่อใคร กลับดื้อรั้นไม่ยอมเชื่อฟัง ปฏิเสธความจริงที่เกินจะรับได้
“เห็นไหมร่างกายเจ้ายังฟ้องเลยว่าเมื่อคืนเกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง แล้วใย เจ้าไม่ยอมรับฟังมัน พี่ไม่มีเหตุผลใดที่จะสร้างเรื่องหลอกลวงเจ้า จงเชื่อในสิ่งที่พี่บอกฮีชอล” ฮ่องเต้ซีวอน ค่อยๆสวมกอดอ๋องน้อย หวังว่าการเกลี้ยกล่อมจะได้ผล
“หมายความว่า เมื่อคืนข้ากับท่าน ข้าคงพ่ายแพ้แก่แล้วใช่ไหม ฝ่าบาท ข้าถูกหยามเกรียติ ไม่เหลือศักดิ์ศรีใดๆอีกแล้ว” เสียงแผ่วเบาล่องลอยไร้น้ำหนัก ของคนในอ้อมแขนของฮ่องเต้หนุ่ม คาดเดาไม่ได้เลยว่า เจ้าของคำพูดคิดสิ่งใดอยู่
“ศักดิ์ศรีของเจ้ายังอยู่ครบฮีชอล เจ้ายังคงเป็นอ๋องน้อยแห่งวังทู่หลง สิ่งที่เจ้าว่าหายไป มันยังอยู่ แต่จะหายไปก็ต่อเมื่อเจ้าตนไม่เป็นที่เคารพของผู้คน เที่ยวข่งรังแกประชาชนอย่างที่แล้วมา”
“แล้วศักดิ์ศรีความเป็นชายของข้าหล่ะ ท่านคิดว่ามันยังอยู่งั้นสิ” แม้ปากจะยังพูดต่อไป แต่สายตากลับไม่ได้มองพระพักตร์ผู้ฟัง ดวงตาไร้ความสดใสมองเหม่อไปไกลถึงสิ่งที่นอนนิ่งซ่อนตัวอยู่ใต้หมอนในห้องส่วนตัว
“มันจะไม่หายไป หากเจ้าไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า มันยังคงอยู่ เหมือนที่เฉียนกุ้ยก็ยังคงมีศักดิ์ศรีเหล่านั้น เหมือนเจ้า เหมือนพี่ เหมือนทหารทุกคน”
“พอเถิดฝ่าบาท ต่อให้พระองค์ตรัสเช่นไร แต่สิ่งกระหม่อมรู้สึก มันก็ยังคงเหมือนเดิม หากฝ่าบาทจะทรงพระเมตตา กระหม่อมอยากอยู่คนเดียว ขอให้กระหม่อมได้กลับไปยังห้องของกระหม่อมด้วย” เหมือนว่าองค์ฮ่องเต้ จะขยับเข้ามาใกล้ หากแต่อ๋องน้อยกลับก้าวหนี ถ้อยคำทางการที่ไม่เคยพูด กลับพูดออกมาได้อย่างคุ้นเคย
“ตามใจเจ้าหล่ะกัน กลับไปนั่งทบทวน บางทีการอยู่คนเดียวอาจทำให้เจ้าคิดได้ แต่ให้รู้ไว้อย่าง ว่าพี่ไม่ต้องการให้เรื่องเช่นเมื่อคืนเกิดขึ้น พี่เสียใจไม่ต่างกับที่เจ้าเสียใจ” เสียงแผ่วเบาถ่ายทอดความรู้สึกจากพระหทัย ก่อนปล่อยให้น้องน้อยเดินจากไป
“ซึงฮยอน ” เมื่อร่างโปร่งลับสายตา เสียงก้องกังวาลก็ร้องเรียกราชองค์รักษ์ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อคืนให้เข้ามาถวายงาน
“ฝ่าบาททรงมีอะ......”
“เราอยากปรึกษาเจ้าเรื่องฮีชอล และท่านอาปาหยาง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเจ้าคงรู้แล้วใช่ไหม” องค์ฮ่องเต้ทรงถอนพระทัย กับเรื่องที่ทรงคิดไม่ตก เรื่องที่ไม่ควรดำเนินมาแบบนี้
“กระหม่อม บางทีเรื่องเมื่อคืนอาจทำให้อะไรง่ายยิ่งขึ้น หากฝ่าบาทจะทรงเกลี้ยกล่อมท่านอ๋องน้อยได้” ซึงฮยอนมีแผนบางอย่างอยู่ในใจ
“อย่าว่าแต่เกลี้ยกล่อม แค่ทำให้ยอมรับความจริงก็ยากมากแล้ว แต่บางทีหากเราทำให้ฮีชอลอ่อนลงได้ การถอดยศสองพ่อลูกก็อาจจะไม่จำเป็น อาจแค่เนรเทศท่านอาให้อยู่ห่างจากเมืองหลวง ส่วนฮีชอลถ้าให้อยู่แต่ในวังหลวงไม่ออกไประรานใคร ก็คงจะดี”
“ฝ่าบาททรงคิดเช่นไรกับท่านอ๋องกัน” ท่าทีที่อ่อนลงจนเห็นได้ชัด สร้างความกังขา และคงมีเพียงแค่องค์รักษ์คนสนิทเท่านั้นที่กล้าถามคำถามนี้ต่อองค์ฮ่องเต้
“นั่นสิ ความคิดเราที่มีต่อฮีชอลอาจเปลี่ยนแปลงไป เมื่อคืนทีได้คุยกัน มันทำให้เราเห็นเนื้อในของคนคนนี้ และหากเราจะมีใครสักคนที่สามารถพูดคุยได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงฐานะ หรือเรื่องราชการใด คนที่ทำให้เราผ่อนคลายได้ ก็คงดี”
“หากคนผู้นั้นเป็นท่านอ๋อง กระหม่อมว่าอาจทำให้ท่าเหนื่อยและปวดหัวยิ่งขึ้น แต่ก็คงมีเรื่องสนุกได้ไม่เว้นแต่ละวันเช่นเดียวกัน”
“นั่นสิ เรื่องแรกที่จะทำให้ข้าวปวดหัวคงเป็น เหล่าสาวงามของท่านอ๋อยน้อยเจ้าสำราญเป็นแน่ หากคนคนนั้นเป็นฮีชอลจริง เจ้าก็คงเหนื่อยขึ้นอีกเยอะ เพราะสาวงามเหล่านั้นไม่ปล่อยท่านอ๋องน้องให้เราง่ายๆแน่นอน”
“กระหม่อมยอมเหนื่อย หากพระองค์จะทรงพระสำราญได้บ้าง” องค์รักษ์คนสนิทยินดีหากเหนือหัว เหนือชีวิตจะมีความสุข แต่แล้วเสียงกรีดร้องลั่นก็เรียกความสนใจจากบุรุษต่างฐานะทั้งสอง
“เสียงร้องของใครดังมาจากตำหนักของฮีชอล” ฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ทรงรีบวิ่งไปสู่ทิศทางของเสียงเมื่อตระหนักได้ว่าเสียงนั่นมาจากที่ใด ตามด้วองค์รักษ์ประจำพระองค์ และเหล่าทหารภายในเขตราชฐาน
“ฮีชอล เจ้าจะทำอะไร” ภาพภายในตำหนักที่มีขันทีหน้าหวาน ยืนตัวสั่นอยู่มุมห้อง และอ๋องน้อยผู้มีน้ำตาเต็มใบหน้าหวาน ริมฝีปากแดงช้ำห้องเลือดขึ้นเป็นรอยฟันที่เจ้าตัวกัดมันเพื่อระบายความเจ็บใจ ในมือบางกำกริชประจำตัวไว้แน่น
“.......” ไร้คำตอบใดๆ มีเพียงดวงตากลมโตแดงก่ำจับจ้อง ก่อนที่มือบางจะยกกริชขึ้นสูง และเร็วเกินกว่าใครจะรู้สึกตัว ปลายกริชเล่มคมพุ่งลงสู่แผ่นอกราบเรียบ บริเวณที่มีก้อนเนื้อก้อนเล็กแอบซ่อน
“ฝ่าบาท!!!” เสียงของเหล่าทหารองค์รักษ์ดังระงม เมื่อพระหัตถ์หนา เต็มไปด้วยพระโลหิต แดงเข้ม ไหลหยดลงสู่พื้น ในพระหัตถ์หนามีปลายกริชสองคม
ฮ่องเต้ซีวอนทรงใช้พระหัตถ์รับกริชแทนหัวใจของท่านอ๋องฮีชอลที่หมายจะปลิดชีพตัวเอง
วรกายสูงใหญ่ ไม่น่าเกรงขามเท่า พระพักตร์นิ่งเรียบ ดวงเนตรคมกล้าจ้องมองร่างโปร่งที่มองพระหัตถ์อย่างตกตะลึง ภายในห้องเงียบสงบไร้สรรพเสียงใดๆ
กริชที่ได้รับการประดับอย่างสวยงามด้วยหยกและอัญณีสูงค่าประทับตรามังกรมีใช้ในราชวงศ์เท่านั้น ถูกโยนทิ้งข้ามไหล่ผู้เป็นเจ้าของไป ด้วยพระหัตถ์หนา
“เพลี้ยะ” เสียงฝ่าพระหัตถ์หนาตวัดลงบนใบหน้าสวยหวานอย่างแรง เพื่อลงโทษคนสิ้นคิด ที่หาทางออกด้วยการจะลาลับจากโลก ไม่เห็นค่าชีวิตของตน
ใบหน้าหวานที่สะบัดตามแรงหันกลับมาจ้องพระพักตร์เจ้าของพระหัตถ์ ที่มุมปากมีหยาดเลือดสีแดงสด ที่ข้างแก้มมีรอยเปรอะเปื้อนพระโลหิตจากพระหัตถ์ ท่านอ๋องน้อยทรุดลงทั้งยืน หมดสติในอ้อมแขนที่คว้าไว้ได้ทัน
ท่ามกลางความเงียบของเหล่าองค์รักษ์ หากแต่สิ่งหนึ่งในใจของทุกคนคือกฎมณเฑียรบาล ที่ตราไว้ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งราชวงศ์
‘มันผู้ใดทำให้พระโลหิตแห่งโอรสสวรรค์ต้องหลั่งริน มันผู้นั้นต้องชดใช้ด้วยชีวิตเก้าชั่วโคตร’
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
ครบร้อยแล้วคะ
ความแตกต่างของครึ่งแรกและครึ่งหลัง ทนอ่านอะไรเครียดๆไปอีกสักตอนสองตอนนะคะ แล้วจะกลับไปสู่ความปรกติ จนเกือบหวาน เหมือนเดิม
ตอนที่แล้วก็เอ็นซี ตอนนี้ก็โดนตบ สุดท้าย สติท่านอ๋องเลยโบกมือบายๆไปแล้วเรียบร้อยโรงเรียนฮ่องเต้ หุหุ ก็เล่นตบซะหน้าหันขนาดนั้น
ครั้งหน้าท่านอ๋องจะโดนเก้าชั่วโคตร นับขึ้นไปสี่ นับลงมาอีกสี่ รวมอ๋องน้อยเป็นเก้า งานนี้ไม่มีทางครบ ฮ่องเต้คงต้องประทานสาวมาให้ท่านอ๋องทำทายาทต่อไปให้ครบสี่รุ่น แล้วค่อยประหารแน่ๆๆ เว้นเสียแต่ว่าฮ่องเต้จะจับท่านอ๋องมาร่วมกันทำรัชทายาท หุหุ
ชักเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้วคะ ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าไปอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น แบบจีน โฮกเลยทีเดียว อ่านแบบภาษาไทยก็ไม่รู้แล้วว่าช่องไหนมาก่อน นี้ไปอ่านแบบจีน ผลเลยมึนไม่หาย ฮวาก็เลยมึนๆแบบนี้ ขอโทษนะคะ
เซี่ยเซี่ยหนี่
#30 : ความคิดเห็นที่ 92 
ตอนนี้แสดงให้เห็นเลยว่ามีคนหื่นเยอะ
เป็นเอ็นซีที่ไม่หวือหวาเลย เหมาะกับเด็กๆ อิอิ
สุดท้ายก็เสร็จฮ่อองเต้ไปซะแล้ว ฮีตื่นมาคงช็อคคุ
รอตอนต่อไปนะคะ
อ่า คล้ายๆว่าจะเป็นโรคติดต่อได้ ชนิดหนึ่ง ชื่อ หอบหื่น หรือ หื่นหอบ อะไรมาก่อนกัน
เป็นเอ็นซีที่สองในชีวิตคะ เลยดูแล้วเด็กๆน่ารัก สดใสซาบซ่าน (หรือเปล่า?) งานนี้ต้องยกความดีให้มนุษย์จากดาววอนซินคะ
ก็ช็อคแหล่ะ คะ เกิดมามีแต่ภรรยา ไหงวันนี้เป็นแบบนี้ไปได้
Name : Sensory< My.iD > [ IP : 58.8.187.126 ] 
ส่งข้อความลับ
| ||||
| ||||
| | Name : คุณเชย< My.iD >  [ IP : 58.147.122.149 ] ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : หนอนน้อย [ IP : 125.26.163.249 ] | ||
| ||||
| ||||
|  | Name : zonk< My.iD > [ IP : 79.79.47.114 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| ||||
| ||||
| | Name : nitka [ IP : 110.49.204.95 ] | ||
| | |
| ||||
| ||||
| | Name : หนอนน้อย [ IP : 125.26.174.179 ] | ||
| ||||
| ||||
| | Name : ObNumZ< My.iD > [ IP : 125.27.183.98 ] ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : Diva~halO< My.iD > [ IP : 183.89.189.139 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
| | Name : แมวฮีบอม pop< My.iD > [ IP : 125.25.217.116 ] ส่งข้อความลับ | ||
Woncin is real
| | |
10/06/53
ความคิดเห็น