คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - -FL- - 6 100%
- -FL- - 6
“แม่ครูผมไม่ย้ายไปอยู่กับเขานะ” เด็กหนุ่มที่โตเกินกว่าจะงอแงเรื่องที่อยู่ กำลังนั่งหน้าบึ้งไม่พอใจกับผลการตรวจเลือดที่ได้รับ
“ทำไมหล่ะลูก ได้อยู่กับครอบครัว เด็กทุกคนที่นี้อิจฉาคยูนะ” เสียงนุ่มนวลบอกเด็กหนุ่มตัวสูงที่หนุนศีรษะบนตักนุ่ม มือบางลูบไล้ผมชื้นที่ไม่ยอมเช็ดให้แห้ง
“ถ้าพี่ชายผมไม่ใช่เขาก็คงจะดีกว่านี้ ผมไม่อยากให้เรายุ่งเกี่ยวกับเขาเลยครับ แม่ครู ผมไม่อยากเห็นน้ำตาพี่ฮีชอลอีกแล้ว” คยูฮยอนซุกใบหน้ากับหน้าท้องนิ่มๆของแม่ครู ปกปิดความเศร้า
“มันเป็นเรื่องที่ฮีชอลจะต้องรักษาตัวเอง ส่วนเรื่องของคยูกับพี่ชายก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่เราต้องทำตามหน้าที่ ในเมื่อคยูฮยอนเป็นน้อง ก็ต้องไปอยู่กับพี่”
“แต่พี่ของผม ครอบครัวของผม คือทุกคนที่อยู่ที่นี้ ให้ผมไปอยู่ที่นู้น ผมไม่มีใครเลย ไม่มีใครสักคนที่คุยด้วย เล่นด้วย หรือว่ามาให้นอนหนุนตักแบบนี้”
“ลูกแม่ครูใช่เวลาไม่นานหรอกในการปรับตัว น่ารักแบบนี้ เชื่อสิว่า ทุกคนที่นู้นจะรัก และเอ็นดูคยู เหมือนที่นี้” แม้จะรู้สึกใจหาย แต่กาอินก็ไม่อาจแสดงออกมาได้ เพราะรู้ว่า คยูฮยอนเองก็ไม่อยากจะเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่นั่นเลย
“คนที่นู้นรักผม ก็ใช่ว่าผมจะรักเขาสักหน่อย ในชีวิตคนที่ผมจะรัก มันมีไม่กี่คนหรอกนะครับ” คยูฮยอนยืดตัวขึ้นนั่ง เต็มความสูง “ผมไม่อยากมีความรักที่เจ็บปวดแบบพี่ฮีชอล”
“มันไม่ทุกคนหรอลูก ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามออกถึงจะต้องแลกกับอะไรบางอย่าง ฮีชอลเองก็รู้ดี และยินยอมแลกความสุขเล็กๆนั่นกับความทุกข์”
“ผมจะไม่ยอมแลกอะไรในชีวิต เพื่อเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกครับ” สายตามุ่งมั่นทอดมองไกล หากจะรักแล้วต้องอ่อนแอ เขาก็เลือกที่จะไม่รักใครดีกว่า
“เราไม่รู้อะไรล่วงหน้าได้หรอกลูก บางทีสักวันในอนาคต เราอาจต้องยอมแลกบางอย่าง เพื่อบางคนที่เรารักมากก็ได้ ใครจะรู้” แม่ครูมองสายตาของเด็กหนุ่มแล้วนึกเปรียบเทียบกับชายหนุ่มอีกคนที่รู้เมื่อไม่นานมานี้
ซีวอนและคยูฮยอน ทั้งสองคนมีอะไรที่คล้ายกันมาก จนน่ากลัว ต่างก็ยอมทำเพื่อคนที่ตนเองรัก ไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น มองโลกในแง่ร้าย ไม่เปิดใจให้กว้าง แล้วในเมื่อต่างก็ไม่รักกัน คงมีใครสักคนที่ต้องเจ็บปวด แต่จะเป็นใคร...ก็ไม่อาจคาดเดาได้
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
เวลาเย็นที่ทุกคนได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง หลังจากที่ออกไปเรียน บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความเงียบเหงา เพราะเด็กน้อยทุกคนรับรู้ว่าวันนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายที่มีร่วมกับพี่คยู
“พี่คยู พี่ไม่ไปไม่ได้ หรอ อยู่กับผมนะ” ซึงรีเด็กตัวโตนั่งจ้องหน้าพี่ชายที่สนิทกัน “ไม่มีพี่แล้วใครจะเล่นกับผม” ใบหน้าของเด็กน้อยหมองเศร้า ดวงตาเล็กมีน้ำคลอ
“แล้วใครว่าพี่จะไป พี่ไม่ไปไหนหรอก” คยูฮยอนหันมาบอกเจ้าน้องชายที่นั่งข้าง สองมือเช็ดน้ำตาให้น้อง ไม่ยอมสบตากับแม่ครูหรือฮีชอลเลย
“จริงๆนะครับ สัญญากับซึงรีแล้วนะ” นิ้วก้อยๆกลมยื่นออกมาขอคำมั่นจากพี่ชาย
“อือ สัญญา พี่ไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นแหล่ะ” ต่อจากนั้นความสนุกของเด็กน้อยทั้งหลายก็กลับมาอีกครั้ง เสียงหัวเราะ พูดคุยอย่างสนุกสนาน ตามประสาเด็กน้อยที่ไม่เรื่องอะไรให้ทุกข์ใจ
“คยูฮยอนพาน้องเข้านอนเสร็จเข้าไปหาแม่ครูที่ห้องด้วยนะ” แม่ครูที่วันนี้นิ่งขรึมไม่รับรู้ความสุขบนโต๊ะอาหารบอกกับเด็กน้อยที่เลี้ยงมาหลังจากจัดการเก็บอาหารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
“ครับ” เสียงตอบรับนิ่งไปเพราะรู้ว่าแม่ครูเรียกไปเพื่ออะไร ก่อนจะหันไปช่วยพี่ชายหน้าหวานที่ไม่ยอมพูดจาอะไรกวาดต้อนเด็กตัวเล็กตัวน้อยเข้าห้องนอน
“นายไปหาแม่ครูเหอะ เดี๋ยวพี่ดูน้องเอง” ฮีชอลหันมาบอกน้องชายด้วยความรู้สึกโหวงเหวงและว่างเปล่า นี้อาจเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่กับแบบนี้ แต่สิ่งที่กำลังรอคยูฮยอนอยุ่ก็เป็นสิ่งที่เกินกว่าฮีชอลจะรั้งน้องชายเอาไว้
“ไม่เอาอ่ะ เข้าไปแม่ครูก็คุยเรื่องให้ผมย้ายไปอยู่บ้านนั้น ผมยังไม่อยากคุยกับแม่ครูเรื่องเลย ไม่รู้จะเอาอะไรมาอ้างแล้วอ่ะ พี่ฮีชอลช่วยผมด้วยดิ นะ”
“ไม่อ่ะ ไปอยู่กับตระกูลชเว นายจะมีโอกาส มีอะไรที่ดีกว่าอยู่ที่นี้นะ คยู” เสียงเศร้าๆของฮีอชลดูไร้น้ำหนักจนเจ้าตัวเองก็ไม่อยากเชื่อ
“พี่ไม่ต้องเอาอะไรมาอ้างหรอก พี่เองก็ไม่อยากให้ผมไปใช่ไหมหล่ะ ฟังเสียงก็รู้แล้ว เพราะงั้นก็ช่วยผมสิ อย่าผลักไสกันแบบนี้” คยูฮยอนมองลึกเขาไปในดวงตากลมโตของพี่ชายที่เคยเข้มแข็ง มองหาบางอย่างที่เขาอาจใช้เป็นข้ออ้างกับแม่ครู
“อื้อ” เสียงตอบรับขึ้นสูง “แต่นายก็ต้องไปคุยกับแม่ครูอยู่ดี ไปเหอะ เดี๋ยวแม่ครูรอนาน” ฮีชอลดุนหลังน้องชายให้เดินไปที่ห้องแม่ครู ก่อนถอนหายใจยาว
“งั้นผมถามพี่อย่างได้ไหม” ชายหนุ่มหันมามองหน้าพี่ชาย ก่อนตัดสินใจถามบางอย่าง แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักใบหน้าหวาน “พี่รักซีวอนมากไหม”
ฮีชอลนิ่งกับคำถามที่ได้รับ ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏให้เห็น “ก็รู้คำตอบอยู่แล้วยังจะถามอะไรอีกเล่า”
“ก็อยากรู้ว่ายังรักมากหรือเปล่า ตอบผมหน่อยได้ไหม”
“แล้วมันเกี่ยวกับการทีนายจะไปอยู่บ้านนั่นหรือเปล่าหล่ะ ถ้าฉันตอบว่ารักมาก นายจะยอมไปย้ายไปอยู่ที่บ้านตระกูลชเวหรือเปล่า” รอยยิ้มหวาน ล้อเล่นกับน้องชายที่ยังไงก็คงไม่มีทางเต็มใจไปอยู่กับซีวอน
“ใช่”
“งั้นพี่ก็บอกได้เลยว่า รัก แล้วก็รักมากด้วย แล้วก็คงต้องแอบรักไปตลอด” เสียงหวานเศร้าลงในประโยคสุดท้ายกับความรักที่ไม่มีทางสมหวัง
“อือ งั้นผมไปหาแม่ครูแล้วนะ” เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ คยูฮยอนก็ยอมเดินไปหาแม่ครูด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ฮีชอลต้องประหลาดใจ เพราะมันเป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นจากน้องชายคนนี้เลย
คยูฮยอนเดินเข้าไปในห้องของแม่ครูที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ล้มตัวนอนลงบนที่นอนเอาศีรษะวางพาดลงบนตักนุ่มอย่างที่ทำเป็นประจำทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้ “แม่ครูจะพูดกับผมเรื่องเมื่อตอนบ่ายใช่ไหมครับ” เด้กหนุ่มมองหน้าแม่ครูนิ่ง
“จ๊ะ เด็กที่นี้ทุกคนอยากมี....”
“ครอบครัว แล้วคยูของแม่ครูก็โชคดีที่ได้เจอกับครอบครัว” เด็กหนุ่มพูดต่อประโยคของแม่ครูอย่างรู้ทัน เรียกรอยยิ้มเอ็นดู “ถ้าไม่ใช่เขาบางทีมันอาจะเป็นโชคดีของผมจริงๆก็ได้ แต่ว่านี้เป็น ผู้ชายคนนี้ผมเลยไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นเรื่องดีหรือเปล่า”
“ทำไมคยูถึงไม่ชอบเขาหล่ะลูก” เสียงหวานถามเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน มือบางลูบผมหนาอย่างรักใคร่
“ไม่ทราบสิครับ เพราะผมเห็นพี่ฮีชอลร้อไห้เพราะเขาบ่อยๆตั้งแต่ผมยังไม่เคยเห็นหน้าเขามั้งครั้บ แล้วก็พอเจอแล้ว เขาก็ทำก้าวร้าว ดูถูกแม่ครู ผมไม่ชอบเขาเลย” เด็กหนุ่มบอกความรู้สึกในใจ เหตุที่ไม่ชอบผู้ชายคนนี้
“เรื่องฮีชอล ซีวอนไม่มีความผิดอะไรเลยนะลูก เขาไม่รู้ว่าพี่ชายเรารักเขา แต่ถึงรู้เขาก็มีคนรักอยู่แล้ว เห็นว่ารักกันมานานแล้วไม่ใช่หรอ แล้วจะผิดอะไร ที่ฮีชอลร้องไห้ก็เป็นเพราะฮีชอลเองที่อ่อนแอ ส่วนที่เขามาก้าวร้าวใส่แม่ครูวันนั้นก็เพราะเขาอารมณ์เสีย มันก็ไม่ใช่นิสัยเขาอยู่ดี” เหตุผลเท่านั้นที่สามารถทำให้คยูฮอนยอมอ่อนลงมาได้ คนเลี้ยงเด็กหนุ่มจนเติบใหญ่ รู้ความจริงข้อนี้ดี
“แต่เขาก็เป็นคนนิสัยไม่ดีเย็นชา พูดจาดูถูกคน” ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าที่มีริ้วอย ด้วยสายตารอคอบฟังคำแก้ตัวแทนผู้ชายแย่ๆคนหนึ่ง
“นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากใคร ทุกคนที่เข้าหาเขาก็มาเพราะผลประโยชน์ไม่มีใครที่จริงจัง แม้แต่พ่อที่เขาเชื่อมั่น ยังทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนถูกหักหลัง แม่ครูยังคิดเลยนะว่า บางทีถ้าคยูฮยอนกับเขาสามารถเปิดใจเข้าหากันได้ บางทีหนุ่มน้อยสุดหล่อที่แม่ครูเลี้ยงมาจะทำให้เขาอ่อนลงได้”
“ฮ่าๆๆ ผมว่าแล้วว่าแม่ครูต้องหาข้อแก้ตัวให้เขาจนได้ ผมจะยอมไปอยู่กับเขาก็ได้ครับ ถ้าเขารับข้อเสนอของผม” รอยยิ้มเจ้าเหล่บนใบหน้าอ่อยวัยชวนให้กาอินนึกสงัยในตัวเด็กหนุ่ม
“ข้อเสนออะไรจ๊ะ”
“บอกไม่ได้หรอกครับ แต่ว่าถ้าเขาจะอ่อนลงได้เพราเด็กที่แม่ครูเลี้ยงมาก็ไม่ใช่หนุ่มน้อยสุดหล่อหรอกครับ แต่เป็นหนุ่มหน้าหวานต่างหาก ผมไปแล้วนะครับ คืนนี้ผมขอมานอนด้วยได้ไหม” คยูฮยอนปิดท้ายด้วยดวงตาอ้อนวอน กลับไปเป็นเด็กตัวเล็กขี้อ้อนอีกครั้ง
“เป็นเด็กขี้อ้อนหรือไงเรา งั้นรีบไปอาบน้ำนะ”
“ครับผม” คยูฮยอนรีบวิ่งออกจากห้อง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัว บอกพี่ชายหน้าหวาน และแบกสารพัดเครื่องนอนมาหาแม่ครูอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยถ้าจะต้องไปอยู่ที่อื่น คืนสุดท้ายก็ขอนอนกับแม่ครู
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ฉันมารับเธอแล้วคยูฮยอน เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ซีวอน ถามเด็กหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ขนาบข้างด้วยแม่ครู และพี่ชายอีกคน
“เก็บแล้ว”
คำตอบที่ได้รับทำให้ซีวอนพอใจ จนปรากฏรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากไม่มีอะไรที่ซีวอนต้องการแล้วไม่ได้ “ดีแล้ว อยู่ไหน จะได้ให้คนมาขนไปเก็บไว้ที่รถ”
“จะยังไม่มีการย้ายอะไรทั้งนั้น คุณต้องฟังข้อเสนอของผมก่อน” ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของคยุฮยอนมีรอยยิ้มบางอย่างที่ทำให้พี่ชายหน้าหวานที่นั่งขนาบข้างอยู่รู้สึกไม่วางใจ เอื้อมมือบางไปบีบมือน้องชายเบาๆ
ชายหนุ่มร่างหนาทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อรับรู้ว่าคยูฮยอนคงมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่าง “มีอะไรก็ว่ามา”
“ผมไปอยู่ที่นั่น คนเดียว ไม่รู้จักใคร ผมคงเหงา และก็โดดเดี่ยวน่าดู”
ซีวอนใจไม่เย็นพอที่จะนั่งฟังน้องต่างแม่พล่ามอะไรได้มากนัก จึงขัดคำพูด“ต้องการอะไรก็รีบพูดมา อย่าอ้อมค้อม แต่คงไม่ใช่จะเอาเด็กคนไหนในบ้านนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนหรอกนะ”
“ใจเย็นหน่อยสิครับคุณพี่ชาย” รอยยิ้มกวนโมโหของคยูฮยอนมันทำให้ซีวอนแทบอยากจะเดินกลับบ้าน แต่เพราะต้องเอาคยูฮยอนกลับไปให้ได้ จึงจำต้องนั่งทนฟังต่อไป “ผมไม่เอาเด็กคนไหนไปหรอก เจ้าตัวแสบพวกนั่นไม่ช่วยอะไรผมได้หรอก ผมขอแค่” คยูฮยอนเว้นจังหวะบีบมือบางของพี่ชายแน่น “ให้พี่ฮีชอลไปอยู่กับผมด้วย”
“คยูฮยอน” เสียงหวานของแม่ครูและฮีชอลประสานกัน มองหน้าเด็กหนุ่มอย่างตกใจ
“ได้ ฉันยอมให้ แล้วถ้าฮีชอลจะกลับไปเป็นเลขาฉันเหมือนเดิมก็ได้นะ” ใบหน้าของซีวอนไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรเลย เหมือนว่าการมีอยู่ของร่างบางไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“แต่ฉันไม่ไป” ฮีชอลมองหน้าน้องชายอย่างไม่เข้าใจก่อนลุกเดินหนีออกไป ไม่เข้าใจความคิดของน้องชาย ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาพยายามหนี พยามไม่เกี่ยวข้องแล้วจะลากเขาให้ไปใกล้อีกทำไม
“ถ้าพี่ไม่ไป ผมก็ไม่ไป” คยูฮยอนเดินตามพี่ชายออกมา ตะโกนไล่หลังพี่ชาย ไม่ยอมเดินไปประจัญหน้าเพราะกลัวว่าเวลานี้ดวงตากลมอาจมีน้ำตาคลอ
“เอาพี่ไปยุ่งทำไม คยู รู้ทั้งรู้อยู่”
“เพราะรู้ไงครับ ว่าพี่รักเขา ไปอยู่กับผมนะ”
“ทำเพื่ออะไรคยูฮยอน” เสียงสั่นพลิ้ว สิ่งที่คยูฮยอนกลัวเป็นเรื่องจริง ใบหน้าหวานกำลังมีน้ำตานองหน้า
“เพราะผมรักพี่ แล้วพี่ไม่สงสารผมหรอครับ ต้องไปอยู่คนเดียว กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ พี่ไปอยู่กับผมแค่ช่วงสั้นๆก็ได้นะครับ แค่ปีเดียวเอง นะถือว่าไปอยู่เป็นเพื่อนผม ระหว่างที่ผมปรับตัวให้เข้ากับคนที่นั่น ผมจะได้ไม่โดดเดี่ยว ลองให้โอกาสตัวเองด้วยนะครับพี่” คยูดึงพี่ชายคนสวยเข้ามากอดลูบแผ่นหลังบาง ขอร้องให้พี่ชายไปอยู่กับเขา เพื่อตัวพี่ชายและเขาเอง
“แค่ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น ห้ามนายยุ่งกับเรื่องนี้ของพี่อีกตกลงไหม” เสียงหวานตกลงกับน้องชายทั้งที่ยังมีน้ำตา
“ตกลงครับ” ฮีชอลยอมเดินตามน้องชายกลับเข้าไปในห้องที่ทุกคนรอ โดยไม่เห็นรอยยิ้มมุมปากของคยูฮยอนเลยแม้แต่นิด
‘ซีวอน นายไม่มีทางได้ทุกอย่างโดยไม่เสียอะไรไปเลย ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ผมขอโทษนะครับพี่ฮีชอล’
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
ตอนนี้สั้นคะ แต่ว่าก็เป็นอะไรที่ทุกคนเดาได้ สุดท้าย พี่ชายก็ตามน้องไปอยู่ดี สิ่งที่คยูฮยอนจะทำต่อไป ไม่รู้ว่าจะถูกหรือผิด แต่ทั้งหมดก็เพราะรักพี่ชายคนนี้มาก เช่นกันกับสิ่งที่ซีวอนจะทำ เพราะรักยุนอาเท่านั้น อย่าว่าคนทั้งสองเลยนะคะ 555
เรื่องนี้ไม่ใช่คยูมินแน่ๆคะ แต่จะบอกว่าเป็นคยูยุนก็ไม่ได้อยู่ดี แต่ที่แน่ๆกี้ต้องแลกความรักเพื่ออะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ
ถ้าคืนนี้โชคดีเราก็จะเจอกันที่บอดี้การ์ดต่อ แต่ว่าถ้ามีอะไรมายั่วยุเหมือนเมื่อคืน ก็เจอกันวันพรุ่งนี้ที่โฮมนะคะ
ปล. คนอ่านหายไปไหนกันหมดคะ สงสัยต้องร้องเพลงของฮิคารุ baby come back to me come back 555
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์ และทุกกำลังใจคะ
ความคิดเห็น