คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The bodyguard 4 100%
The bodyguard 4
“ตายแล้ว ฮีชอล ที่คอไปโดนอะไรมา” เสียงแหลมสูงของป้าแม่บ้านที่เดินผ่านทักทายรปภ.ผู้บอบบาง ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรอยจ้ำแดงๆบนคอขาว
“เอ๋” รปภ ชั้นผู้บริหารผู้กำลังหมกหมุ่นกับหนังสือการ์ตูนเล่มโปรด เงยหน้าขึ้นมองใบหน้ากลมแป้นของป้าแม่บ้านผู้มีกระป๋องพลาสติคสีเหลืองและไม้ถูพื้นเป็นอาวุธ “รอยอะไรครับป้า” มือบางจับคอตัวเองอย่าสงสัย
“ก็รอยที่คออ่ะ ไปโดนตัวอะไรกัดมาหรือเปล่า คันไหม” ป้าหน้าแป้นเดินเข้ามาใกล้ จ้องมองที่รอยแดงบนคอขาว ลองเอานิ้วจิ้มๆลงไปอย่างไม่แรงเท่าไหร่ “เจ็บไหม”
“ไม่เจ็บนี้หน่า ป้าโซฮีมีกระจกไหมครับ ผมยืมหน่อย” ร่างบางเองก็นึกงงกับรอยอะไรที่ป้าโซฮีมองเห็น จะโดนยุงกัด ก็ไม่เห็นคัน หรือแมลงที่ไหนกัดก็ไม่เจ็บเลยนี้หน่า
ป้าหน้าแป้นหยิบกระจกบานเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อชุดฟรอมพนักงานทำความสะอาดสีน้ำตาลเข้ม ก่อนถือให้เด็กหนุ่มรุ่นหลานที่กำลังทำหน้าสงสัยที่มาของรอยเต็มลำคอขาว แต่เหมือนแกจะนึกบางอย่าได้ มือที่ถือกระจกจึงจัดการพับใส่ที่เดิม
“อ้าว ป้าเก็บทำไมครับ ผมยังไม่รู้เลยว่ารอยอะไร” ใบหน้าหวานมู่ลงไม่เข้าใจป้าแม่บ้าน “ถ้าเกิดเป็นตัวอะไรกัด ไม่ต้องเปลืองเงินซื้อยาหรอเนี่ย เงินยิ่งไม่พอ รู้งี้ไม่น่ารีบซื้ออัลบั้มรวมภาพเลยจริงๆ” ประโยคหลังร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก็ใครจะรู้ว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ ทำงานที่เดียวกัน ชั้นเดียวกันแบบนี้ หรือว่าจะเอาไปขาย เอาเงินดีหว่า...???
“บ่นอะไรงึมงำ” โซฮีบ่นเด็กรุ่นหลานตามประสาหญิงวัยทอง “ป้าว่ารอยมันคุ้นๆอยู่นะ มีแฟนหรือยังฮีชอล”
“ป้าโซฮี กับฮีชอล จับกลุ่มคุยอะไรกัน” เสียงของหลานชายท่านประธาร ผู้จัดการท่านรองประธานอย่างลีทึก มีอิทธิพลมากพอจะทำให้ คนสองคนที่มัวแต่หาที่มาของรอยประหลาด ต้องหันมามองอย่างเกรงนิดๆ “หรือว่ารู้สึกว่าเงินเดือนที่ได้มันเยอะเกินไปครับ ผมจะไปบอกคุณจียงผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยกับคุณซอนเย ผู้จัดการฝ่ายอาคาร ว่าควรลดเงินเดือน”
“เปล่าคะคุณลีทึก ป้าแค่เป็นห่วงฮีชอลมันเท่านั้นเอง ป้าไปทำงานก่อนนะคะ” แล้วป้าโซฮีผู้เป็นห่วงเงินประจำเดือนอันน้อยนิดก็ลาจากไปพร้อมอาวุธคู่กายทิ้งฮีชอลให้เผชิญหน้ากับ ลีทึกเพียงลำพัง
“แล้วนายฮีชอล เวลางานไม่ใช่เวลาอ่านการ์ตูนรู้ไหม ถ้าฉันเจออีกจะสั่งริบแล้วหักเดือนเข้าใจไหม” แม้จะสั่งเสียงหนักแน่น แต่ดวงตารีก็ลอบมองที่คอขาวเห็นรอยแดงกระจายทั่ว นึกโมโหเจ้าชายแห่งวงการบันเทิงไม่ได้
“ครับผม ต่อไปนี้ ผมจะตั้งใจปฏิบัติหน้าที่อย่างตั้งใจ ไม่แอบอู้แล้วครับผม” เสียงดังฟังชัดดูหนักแน่นที่สุดเท่าที่รปภ.หน้าหวานจะทำได้
“ดีมาก อย่าให้รู้ว่าแอบอู้อีกหล่ะ” ลีทึกได้แต่แอบกลุ้มใจ ผู้จัดการจียงใช้อะไรตัดสิน ถึงได้รับคนแบบนี้มาเป็นยาม ส่งมาเป็นเหยื่อให้หมาป่าในคราบเจ้าชายอย่างซีวอนแท้ๆ
“วู้ เกือบไปแล้วไหมหล่ะเนี่ย” เสียงเป่าลมอย่างโล่งอกของลีทึกเมื่อเดินผ่านรปภ.หน้าหวานมาได้ ตอนที่เดินมาได้ยินบทสนทนาของป้าแม่บ้านกับคุณยามว่าที่น้องสะใภ้ก็ว่าจะเลยไป แต่เพราะเหมือนป้าแกจะรู้สึกผิดปรกติ ลีทึกถึงต้องรีบแสดงตัวก่อนที่จะมีใครรู้ว่าแมลงตัวยักษ์จะเป็นคนที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ในห้องรองประธาน
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ซีวอน แกจะทำอะไรทำไมไม่ระวังเลย” เสียงบ่นไม่เบาของคุณผู้จัดการ โวยทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของสักนิด
“ทำอะไรพี่ มาถึงก็โวยเลย ผมจะรู้ไหมเนี่ยว่าเรื่องอะไร” ซีวอนถามพี่ชายหน้าตาย ทั้งๆที่พอรู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไรที่ทำให้ผู้จัดการจอมโหดอารมณ์ขึ้นได้แบบนี้
“แกยังจะถามฉันอีกหรอว่ะ ไอ้รอยที่คอของฮีชอลอ่ะ มันหมายความว่าไงห่ะ ตอบมาดีๆนะเว้ย ถ้าไม่ดี ฉันโทรไปฟ้องคุณลุงแน่ๆ” อารมณ์กรุ่นๆไม่ได้หายไปง่ายๆ แล้วก็พอรู้ว้าน้องชายตรงหน้ากวนแค่ไหน ถึงต้องเอาคุณลุงแสนดุขึ้นมาขู่
“โทรติดก็โทรเลย ป่านนี้ปิดมือถือไปหมดแล้วมั้ง” ซีวอนมองหน้าพี่ชายยิ้มขำๆกับอาการโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ไม่ต้องทำเป็นพูดดี เล่ามาซะดีๆ ไอ้รอยที่คอฮีชอลมาจากไหน” เสียงเข้มเป็นจริงเป็งจังถามน้องชาย มองหน้าร่างสูงที่นั่งบนเก้าอี้นิ่ง
“ก็รู้ๆอยู่ยังจะถามผมอีกหรอ” เพราะเสียงเข้มเกินความจำเป็นของพี่ชายควบตำแหน่งผู้จัดการทำให้ชายหนุ่มนึกอยากกวนอารมณ์ “อย่าทำหน้าเครียดขนาดนั่นสิครับ เดี๋ยวตีนกาก็มาเพิ่มหรอก ช่วงนี้ไม่มีเวลาให้พี่ไปดึงหน้าหรอกนะ”
“ไอ้วอน แกจะให้ฉันเอาดีดีที ยัดปากแมลงที่มันทำรอยบนคอฮีชอลไหม” จากความเข้ม น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นความเย็น พลางทำหน้าตาโรคจิตเหมือนฆาตกรต่อเนื่อง แต่มันไม่ทำให้ดูน่ากลัวขึ้นมาเลย
“แหย่เล่นนิดๆหน่อยๆ ทำเป็นโมโห รอยที่คอว่าที่เมียผมก็มาจากผมไง จะให้มาจากไหนได้หล่ะครับ ถามแปลกๆ” ซีวอนยังคงอารมณ์ดี เพราะวันนี้ได้กำลังใจมาเยอะ
“แล้วแกไปทำอีท่าไหน ทำไมเหมือนเขาไม่รู้ตัวว่าเป็นรอยอะไร แล้วตัวอะไรมาทำรอยเอาไว้”
“โหย พี่พูดแต่ละที ตัวอะไร ผมเป็นน้องพี่นะเรียกให้มันดีๆหน่อยสิ แล้วนี้ฮีชอลไม่รู้หรอครับ ช่างใสซื่อบริสุทธ์เหมาะกับผมที่สุดเลย” ใบหน้าเคลิ้มฝันของน้องชายทำให้คนเป็นพี่ต้องโบกมือบางลงบนศีรษะหนาหนึ่งที
“โอ้ย เจ็บนะ อยากฟังก็ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้” ชายหนุ่มปรายตามองพี่ชายที่กำลังจะเงื้อมือโบกหัวน้องชายอีกรอบหากไม่รีบเล่า “ก็ง่ายๆเลยนะ ผมเรียกว่าที่ที่รักเข้ามา แล้วก็บอกเขาว่า ยื่นคอมานิ แล้วก็จัดการหักคอ ฝังเขี้ยวดูดเลือด จบ” ซีวอนมองพี่หน้าพี่ชายหาความเปลี่ยนแปลงก่อนเตรียมตัววิ่งหลบบาทาคู่
“ไอ้ฉ่อย” ไม่ใช่บาทาคู่อย่างที่ซีวอนกลัว แต่เป็นแฟ้มเอกสารอย่าหนาตราม้าลอยประทับบนหน้าผากกว้างอย่างแรก เกิดเป็นรอยแดง
“โถ่แค่นี้ก็ทำร้าย เดี๋ยวเหอะจะฟ้องว่าที่การ์ดคนสวย” ใบหน้าคมเฉิดขึ้นสูง งอนพี่ชายผู้ทำร้ายร่างกายน้องน้อยตัวเล็กตาดำๆ
“ แกไปฟ้องเลยไป ฉันดีดทีเดียวก็กระเด็นหักสองท่อนแล้ว รปภ.บ้าอะไรว่ะ บางซะ คุณจียงรับเข้ามาได้ไง” ลีทึกยังคงบ่นรปภ.คนใหม่ ทั้งยังสงสัยว่าผู้จัดการฝ่ายความปลอดภับใช้ตาข้างไหนในการรับสมัครรปภ.
“อย่าทำว่าที่เมียผมนะ ผมจองแล้วด้วย”
“เออ ฉันจะ ไม่แตะเลยถ้าแกจะเลิกกวน แล้วบอกมาซะดีๆ ว่าไปทำอีท่าไหน คอฮีชอลถึงได้เป็นรอยขนาดนี้” ลีทึกเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาว เหนื่อยกับการพูดกับน้องชายตัวแสบ แฟนคลับรู้คงเอือม
“ก็ท่าทั่วไปแหล่ะพี่ ก็ แบบว่า...ประมาณว่า...คือแบบ.....”
“แกจะเล่าไหมไอ้วอน ถ้าไม่เล่า ฉันจะไปลากฮีชอลมาทำเมียตอนนี้ ไม่สนไอ้รอยที่คอแน่” ไม่ใช่แค่คำขู่ แต่ผู้จัดการสุดโหดเปิดประตูจะออกไปหาร่างบางจริงๆ
“เฮ้ยๆๆ เล่าแล้วพี่ อย่าเล่นแบบนี้นะ” ซีวอนรีบถลาตัวเองไปที่ประตูห้อง “ ผมให้เขาเข้ามา แล้วบอกว่าให้ช่วยซ้อมบทละครให้หน่อ แล้วผมก็จัดการซ้อมบทเลิฟซีน เท่านั้นเอง” ซีวอนบอกหน้าตายกับคำว่าเลิฟซีน
“เท่าที่ฉันดูตอนนี้ไม่มีเรื่องไหนที่ต้องเล่นเลิฟซีนเลยนะ แล้วเลิฟซีนแกเนี้ย มันเลิฟกันแค่ไหน” พี่ชายถามหน้าเครียด นึกดีใจในความซื่อของรปภ. ไม่งั้นอาจเกิดคดีลวมลาม
“ก็เรื่อง ‘ ฮีชอลที่รัก’ ไงครับพี่ คอยดูนะ ผมจะให้มีเลิฟซีนมันทุกวันเลย ส่วนไอ้ระดับเลิฟซีนก็วันนี้เอาแค่หน้าอกขาวๆ แต่วันหน้ามันต้องได้ดีกว่านี้แน่ ผมมั่นใจ” ซีวอนทำหน้ามั่นใจเต็มที่และจะพยายามอย่างสุดกำลัง เพื่อระดับเลิฟซีนที่มากขึ้น “พี่เชื่อไหมซีนสุดท้ายผมจะพาไปจบที่เตียงให้ได้”
“หื่น” คำเดียวสั้นๆจากหน้าเอือมๆของพี่ชาย ไม่ทำให้ชายหนุ่มสะท้านได้เลย
“หื่นไงก็น้องพี่อ่ะแหล่ะ อย่าบ่น แล้วตกลงพี่จะช่วยผมไหม”
“ช่วยไร” ใบหน้าหวานหันมามองหน้าน้องชายอย่างสุดเซ็ง มันจะมีเมียไม่วายต้องลำบากคนไม่มีแฟน
“ก็ช่วยสร้างกระแสให้คุณท่าน ซึงฮยอนยอมรับว่าลูกชายตัวเองสมควรจะมีการ์ดไงครับ นะครับ” ลูกอ้อนที่ใช้ได้ผลคือดวงตาใสซื่อ ที่ซีวอนมักใช้เมื่อยามต้องการบางอย่างจากพี่ชาย แม้จะทำยาก และนานๆทำที แต่เพื่อว่าที่เมีย ซีวอนสามารถ
“เออ ให้ฉันช่วยยังไง” และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ไอ้หน้าแบบหูลู่หางตก มันทำให้คนเห็นอดสงสารไม่ได้
“ก็ง่ายๆเลยพี่ แค่พี่โทรไปบอกพ่อว่าผมโดนคุกคาม แล้วเดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง” ในที่สุดหน้าแบบจอมเจ้าเล่ห์ก็กลับมาอีกครั้ง จนคนยอมช่วยเหลือเริ่มกลุ้มใจ
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันโทรไปบอกคุณลุงเอง แต่ที่เหลือแกจัดการเองนะ” เพียงแค่พูดเสร็จร่างบางก็เกือบล้มลง เพราะถูกกระแทกอย่างแรงจากน้องชาย ก่อนโดนคว้าไปก่อนแน่น จนกระดูกแทบหัก
“ครับพี่ เออใช่ พี่ถ่ายรูปไอ้รอยแดงที่พี่เขวี้ยงแฟ้มให้ผมหน่อยดิ” ซีวอนปล่อยมือจากพี่ชาย ก่อนชี้มือไปที่รอยแดงที่ยังคงเด่นชัด แม้ลีทึกจะงง แต่ก็ยอมใช้มือถือของตัวเอง ถ่ายหน้าผากน้องชายเอาไว้ “อ่า ขอบคุณครับ แล้วพี่อย่าลืมส่งไปให้พ่อดูนะ บอกว่าผมโดนแอนตี้แฟนนะ”
“เออ มีอะไรจะใช้ผมอีกไหมครับคุณชาย”
“ไม่มีแล้ว พี่ออกไปได้แล้ว อ้อ เรียกว่าที่เมียมาให้ผมด้วยดิ ผมว่าจะซ้อมบทที่ต้องนอนบนโต๊ะทำงานนิดหน่อย” ใบหน้าเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มหื่นกาม ทำให้ลีทึกต้องส่ายหัว
“ไม่โว้ย ถนอมเขาหน่อยเหอะว่ะ เดี๋ยวแตกตื่นแล้วแกนั่นแหล่ะ จะเหนื่อย ถึงจะซื่อ ขนาดนั้นก็เหอะ”
ร่างบางเดินออกไปพร้อมคำบ่นที่ทำให้น้องชายหูชา โดยไม่ทันสังเกตใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นเลย
‘พี่ไม่เรียกผมเรียกเองก็ได้ หุหุ’
To~be~con
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
ครบร้อยแล้วคะ พี่น้องงงงงงงงง อย่างไม่มีสาระอะไรเลย
บอกว่าห้าตอน แต่ตอนที่สี่มันยังไม่เข้าเรื่อง แล้วมันจะกี่ตอนหล่ะ นี้ แต่ไม่เกินสิบแน่ๆคะ สัญญา ทนความต๊องนิดหนึ่งนะคะ
I have nothink , if I don’t have you << เพลงนี้ด้วยพจ อย่าลืม
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์ที่เป็นกำลังใจอันสำคัญนะคะ
ความคิดเห็น