คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหนื่อยหรือยังครับ? (คยูมิน)
เหนื่อยหรือยังครับ?
“ซองมิน ครับ ซองมิน ผมกลับมาแล้ว” โจว คยูฮยอน สมาชิกคนสุดท้ายของวงเดินเข้ามาในบ้านที่ตัวเองไม่ได้ไปอยู่ซะนาน ช่วงที่ต้องไปอยู่จีน วันๆถ้าไม่มีงานอะไร ก็จะเอาแต่นั่งดูรูปคนน่ารักอยู่ทั้งวัน นั่งคอยนับถอยหลังถึงวันที่จะได้กลับ
ในที่สุดวันที่จะได้กลับประเทศบ้านเกิด กลับบ้านที่สุดที่รักอยู่ก็มาถึง นั่งมองแต่รูปมาตั้งนาน วันนี้แหล่ะ คยูฮยอนคนนี้จะได้กอดที่รักสมใจอยากแล้ว ยะฮู้
สอดส่ายสายตาไปรอบห้องนั่งเล่น โอ๊ะโอ!อวบน้อยไม่อยู่ อยู่แต่ฮีซอลฮยองคนงามที่ โอ้ไม่ น้องเล็กจะขาดใจ เกิดไรขึ้นกับเจ้ ดูแมนมาก แมนจนจับพี่ทึกกี้กดโซฟาได้เชียว “ขอโทษที่ขัดจังหวะ ครับ” ขัดจังหวะนิดเดียวทำเป็นมองผมตาขวางนะครับพี่ฮีซอล ชิ ผมไม่สนพี่หรอก ไปหาอวบน้อยดีกว่า
“ซองมิน อี ซองมิน อวบน้อย” ผมยังคงตะโกนเรียกสุดสวยต่อไป อยู่ไหนเนี่ย ชักขี้เกียจหาแล้ว ไปอะไรกินก่อนดีกว่า กองทัพย่อมเดินด้วยท้อง สองขายาวๆก็เดินมาจนถึงห้องครัวจนได้
เอ ในห้องครัวพี่อึนฮยอกอยู่กะใครหว่า? ดูแมนเชียว แมนกว่าเจ้เมื่อกี้อีก เอ่อ จะว่าไป ด้านหลังดูคุ้นๆนะเนี่ย แหมดูสวีตกันจัง แงๆๆๆอวบน้อยอยู่ไหน ผมอิจฉาพี่อึนยอก ดู มีการป้อนชิมอะไรให้กันด้วย หรือนั่นจะเป็นไอ้บอม บังอาจนอกใจพี่ดงเฮ แต่ก็ไม่ใช่แฮะ หลังเจ้านั่นไม่กว้างขนาดนี้นิ อีกอย่างเจ้าดำมันสูงกว่านี้ หรือว่าช่วงนี้มันเตี้ยลง 5555555555 สม หมั่นไส้มานาน
“อ้าว คยูฮยอน นายกลับมาเมื่อไหร่เนี่ย” พี่อึนยอกที่หลุดมาจากโลกสีชมพูเมื่อกี้ หันมาเห็นผมพอดีก็ทักทาย วันนี้เป็นไร? ผมกลายเป็นก้างขวางคอชาวบ้านอยู่เรื่อย สาธุ ผลกรรมอย่าตามสนองให้มีใครมาเป็นก้างตอนผมอยู่กับซองมิน
อึ้ง
เหวอ
งง
มีอะไรที่มากกว่านี้ไหม ช่วยเอาคำนั่นมาใช้กับผมที เมื่อคนนั้นที่สร้างโลกสีชมพูกับพี่ไก่หันมา ทำเอาผม เครื่องรวน!
ให้ตายเหอะ เกิดอะไรกับกระต่ายน้อยของผม เขาช่างแมน แมนได้โล่ ได้เกียรติ ได้สารพัดเลยเชียว
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย “คยูฮยอน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงแมนๆหันมาถามผม ไม่มีท่าทางดีใจ ไอ้ที่ผมคิดไว้นะมันไม่ใช่แบบนี้ มันต้องเป็นแบบว่า.........
“คยูฮยอน” เมื่อกระต่ายน้อยหันมาเจอผม จะเอียงคอประมาณ 27 องศา ใบหน้าจะยิ้ม ยิ้มจนปากกว้างกว่าคุณชายซีวอน จากนั้น จะวิ่งมาอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางน่ารัก จากนั้น ก็จะกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของผม แล้วผม ซึ่งอุตสาห์ฟิตร่างกายเพื่อการนี้ก็จะอุ้มอวบน้อยเข้าสู่รังรักของเรา
แต่ไม่นี้มันอะไร อะไรกัน หันมามองหน้าแบบแมนๆ แล้วถามแบบแมนๆ “คยูฮยอน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” แค่นั้นแล้วหันไปทำอาหารให้ไก่ชิมต่อ โฮก เป็นไรเนี่ย เกิดไรขึ้น พระเจ้า ผมยอมให้มีก้างมาขัดก็ได้ แต่อย่าให้กระต่ายน้อยแมนไปกว่านี้เลย
พระเจ้า ผมจะเข้าโบสถ์ทุกวันอาทิตย์
พระพุทธเจ้าผมจะตักบาตรทุกเช้า
ได้โปรด เอาคนเดิม คนน่ารักของผมคืนมา
“เฮ้ย” เสียงพี่คังอินดังมาจากทางห้องนั่งเล่น ไม่ต้องโผล่ไปดูผมก็รู้....พี่เห็นเหมือนที่ผมเห็นเมื่อกี้ชัวร์ ขนาดพี่ที่อยู่บ้านนี้ตลอดไม่ได้ไปไหน ยังตกใจ นับประสาอะไรกับผม แล้วคอยดูนะ เดี๋ยวพี่ซีวอนมาถึงนะจะตกใจยิ่งกว่านี้ เฮ้อ ! คิดไปแล้วเครียด มันเกิดอะไรกะที่รักของพวกเราเนี่ย ยังดีนะที่เรียวอุคไปจีนด้วย เพราะผมยังคิดภาพเรียวอุคแมนไม่ออกเลย หรือไม่นะขืนอยู่นี่ พี่เยซองคงโดนไม่สุดที่รักของผมก็พี่ฮีซอลแย่งไปแน่ๆ หมอกี้ฟันธง
บรรยากาศในห้องครัวยังคงหวานแหววต่อไป เหมือนผมไม่มีตัวตน ผมจะทำไงดีเนี่ย เครียด อยากกอดกระต่าย อยากกินคนชอบฟักทอง แงงงงงงงงง พี่อึนยอกครับ ช่วยเปิดโอกาสให้ผมเอากระต่ายน้อยคืนมาหน่อยไม่ได้หรอ
ตอนนี้หน้าผมซองมินยังไม่หันมามอง ผมได้แต่ยืนฟอร์มดื่มน้ำ แต่สายตาอาฆาตพี่ไก่รับไปเต็มๆๆ เอาให้รู้ว่าให้คนที่ป้อนสักอย่างให้พี่อยู่น่ะ คนของผม คนของผมเข้าใจไหม?
R U understands?
Dong ma? (แถมๆ ผมพึ่งกลับจากจีน ภาษากำลังแน่น เผื่ออวบน้อยจะเห็นความฉลาดแล้ว
กลับมาแบ๊วเหมือนเดิม) (จะเกี่ยวไหม?) (อ้าว!ไม่เกี่ยวหรอ เอาน่าใครๆก็พลาดได้ แม้แต่คนหล่ออย่างผม)
ผมยืนส่งสายตาแบบนั้นต่อไปอีกสักสามนาที แล้วก็เดินออกมา เฮอะ คอยดูนะ คืนนี้ ผมจะทำให้กระต่ายน้อยของทุกคนคืนมาให้ได้ ผมไม่ยอมปล่อยไว้แบบนี้หรอก ผมจะต้องกอบกู้โลก เฮ้ยไม่ใช่ ผมจะต้องเอาความแมนออกไปจากซองมิน
และแล้วเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง แม้คืนนี้พระจันทร์จะไม่เต็มดวงแต่ผมก็จะแปลงร่าง คืนนี้กระต่ายจะต้องถูกหมาป่ากิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมอาบน้ำตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม แน่นอนเพื่อแกล้งหลับให้กระต่ายน้อยตายใจ และตกสู่หลุมพรางหมาป่ากี้อย่างผม เอาใจช่วยผมนะครับทุกคน คยูฮยอน Fighting
โฮะๆๆกระต่ายน้อยออกมาจากห้องน้ำแล้วครับ อือ กลิ่นครีมอาบน้ำที่คุ้นเคย มันช่างหอมเสียเหลือเกิน ผมชักห้ามใจไม่อยู่ แต่ไม่ได้เพื่อเป้าหมายที่สำคัญผมจะต้องอดทน คยูฮยอนท่องไว้ลูกอดทน.....อดทน ...อดทนเข้าไว้
เมื่อถึงเวลาที่อันสมควรผมจึงเริ่มลงมือ
ขั้นแรก ผมค่อยๆส่งมือเข้าสู่ผ้าห่มของกระต่ายน้อย อะๆ ไร้ปฎิกิริยาตอบสนอง ลงมือต่อได้
ขั้นที่สอง ค่อยรั้งเอวที่เคยบางให้หันหน้ามาทางผม ว้าว ตาที่เริ่มปรือขึ้นมา ช่างเซ็กซี่อะไรอย่างงี้
ผมเว้นระยะเวลาสามวิ เพื่อให้ตาของเราได้ประสานกันอย่างเต็มที่ แววหวานเชื่อมที่ผมรอคอยยังคงมีอยู่ให้เห็น เท่านี้กำลังใจผมก็มาเต็มที่ ลงมือขั้นต่อไป
ขั้นสุดท้ายที่สามารถออกสื่อได้ ผมค่อยๆโน้มตัวลงไปหวังจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม ตาของเราสองยังคงประสาน แววหวานเชื่อมหายไปมีแววที่ดูเร้าร้อนและจริงจังอย่างประหลาดเกิดขึ้น
ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน ริมฝีปากที่แนบชิด กระตุ้นให้ผมส่งลิ้มเข้าไปเพื่อลิ้มรสความหวาน และ
ตุ้บ
โอ้ย
“ซองมินทำอะไร เป็นอะไรไปครับ?” เป็นอะไรคนดี ใยจึงเตะผมกระเด็นอย่างนี้
“นายจะทำอะไรฉัน” เสียงแมนได้อีกครับที่รัก
“ก็ผมจะกอดซองมิน” ครับ เสียงผมก็ยังอ่อยได้อีกเหมือนกัน ก็แหมดูซิเตะผมอัดข้างฝา ซองมินทำไมถึงทำแบบนี้
“ออกไปเลยนะ” ไม่พูดเปล่าด้วยนะ ขว้างหมอนมาให้ด้วยนะ นี่ไล่กันจริงๆหรือเนี่ย ซองมินใจร้าย ไม่อยากเดินออกไปหรอกนะ แต่ที่ยอมออกไปเนี่ยไม่ใช่เพราะกลัวท่าตั้งการ์ดสุดแมนหรอกนะ ที่ออกไปหน่ะเพราะรักรู้บ้างไหม แม้ใจจะยังหวาดกลัวอยู่บ้าง ก็ซองมินเล่นเตะน้องชายผมนิ ถ้าเกิดผมทำซองมินท้องไม่ได้ก็เพราะเหตุการณ์วันนี้แหล่ะ
อือหื้อดูท่าแม่คุณ กลายร่างจากกระต่ายเป็นแพนด้าแล้วหรือไง ยังกะจะเล่นกังฟู หน้าผมก็ไม่เหมือนพี่ฮันซักหน่อย คอยดูนะมาง้อเมื่อไหร่พ่อจะงอนนานๆ ชิ กระต่ายน้อย ศิษย์เส้าหลิน จอมโหด เมื่อถึงเวลานั้นอย่ามาว่า กี้ ศิษย์พี่หมี ใจร้ายไม่ได้ ชิร์
แล้วคืนนี้ผมต้องนอนที่โซฟากลางห้องจริงๆหรือเนี่ย อากาศจะหนาวไหม ยิ่งตอนนี้พี่
ลีทึกอินกระแสลดใช้พลังงาน เอาฮีทเตอร์ไปเก็บไหนก็ไม่รู้ เมื่อเย็นก็ประกาศงดใช้เครื่องไฟฟ้าที่ไม่จำเป็น งดบริโภคเนื้อนำเข้า เฮ้ย! อย่างหลังนี่ไม่เกี่ยว หรือเกี่ยว
หรือว่าที่กระต่ายสุดน่ารักของผม กะเจ้าหญิงคนงามมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน เพราะกินไอ้เนื้อนำเข้านี่ ลองคิดดูจะเป็นไปได้ไหมที่กินเนื้อแล้วได้รับเชื้อวัวบ้า ทำให้กลายเป็นแบบนี้ ไม่ได้การ พรุ่งนี้ผมต้องไปประท้วงต่อต้านนำเข้าเนื้อวัวกับเขาด้วย ชวนพี่หมี กะพี่ซีวอนที่ได้รับผลกระทบไปด้วย ตั้งกระทู้ชวนแฟนคลับด้วยจะดีไหมนะ ? หรือผมจะไปสมัครเป็นประธานาธิบดีดี?
เย้ย! ผมเจอเงาประหลาดนั่งอยู่ที่ห้องท่ามกลางความืด โบราณท่านว่า หลับตาทำสมาธิ สิ่งชั่วร้ายจะได้ไม่แผ่วผ่าน
อาเมน ยังอยู่ สงสัยไม่ใช่ผีคริสต์
พุธโธ แง ไม่ใช่พุทธด้วย
“ไอ้กี้ แกทำอะไร” เสียงนี่คุ้นๆแฮะ หรือว่าผีมันจะแปลงเสียงได้ ผมหลับตาจะสวดมนต์อีกรอบ อยู่ดีๆไฟก็เปิดซะงั้น ของเขาดีจริงแฮะ
แต่อ๊า พี่คังอินไปอยู่ตรงสวิซต์ไฟได้ พี่ซีวอนก็นั่งทำหมาหงอยที่โซฟาตัวเดิมกะจุดเกิดเหตุเมื่อเช้า มันเกิดไรขึ้นเนี่ย พี่ๆไม่นอนกกเมียกันหรอ
“พี่มาทำไรกันข้างนอกเนี่ย”
“เปล่า แล้วนายหล่ะไม่นอนหรือไง เมื่อสายเห็นบ่นว่าเหนื่อยไม่ใช่หรอ”
“ครับ แล้วพวกพี่ หล่ะ ไม่นอนกันหรอ”
“ยัง นี่นายโดนไล่ออกมาเหมือนกันหล่ะซิ”
“เอ๋ เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ พี่ก็โดนหรอเนี่ย”
“อือ ลีทึกขอนอนกับฮีซอล” พ่อตาผมก็โดนพิษด้วยหรือนี่
“แล้วพี่ยอมหรอ”
“ไม่ยอมได้โดนฮีซอลเตะโด่งซิ”
“พี่คังอินอย่ามาว่า ฮีซอลของผมนะ” นั่นไง เอาแล้ว อาการเมียข้าใครอย่าแตะของพวกพี่ๆกำเริบแล้ว
“นายก็ไปบอกเมียนายก่อนซิว่าอย่ามายุ่งกะนางฟ้าของฉัน” เออะพี่ๆครับ จะเถียงกันไปไหนได้ข่าวว่าพี่ๆก็โดนไล่ออกมาทั้งคู่ เอาเวลามาคิดหาทางกลับเข้าไปในห้องไม่ดีกว่าหรอครับ เฮ้อ!
“นางฟ้าของพี่แหล่ะ ยั่ว ฮีซอลของผม”
เวลาที่ผ่านไปนานกว่าห้านาที เต็มไปด้วยสาระของการยกเมียข่มกันอยู่นั่นเอง ผมทนไม่ไหวแล้วนะ พี่พวกนี้นิ!
“พี่ครับอย่าเถียงกันเลยนะครับ” ผมใช้เสียงที่คิดว่าสุภาพที่สุด ก็ใครจะอยากเสี่ยงกับอุ้งตีนหมี และกรงเล็บสิงโตหล่ะ น่ากลัว ผมไม่เอาด้วยหรอก ผมไม่ใช่นางฟ้ากะซินเดอเรลล่านิใช่ม๊า แค่ตอนนี้ชีวิตผมอยู่ใต้ฝ่าเท้ากระต่ายจอมโหดก็น่ากลัวแล้ว
“นายว่าพวกฉันหรือไง” พี่สิงโตครับถามธรรมดาผมก็กลัวแล้ว นิยังมีท่าทีคุกคามยังงี้ใครจะตอบความจริงว่าใช่หล่ะ
“เปล่าครับ ผมเพียงแต่คิดว่าพวกพี่ช่วยกันคิดวิธีกลับเข้าห้องไม่ดีกว่าหรือครับ”
“แล้วนายคิดออกหรือไงฮ่ะ” เออะ พี่หมีจะโหดอีกแล้วหรือไง
“ยังไม่ออกครับ แต่ผมว่า พวกพี่ยังทะเลาะกันพี่ลีทึกกับพี่ฮีซอลลก็ไม่ออกมาเปิดประตูให้หรอกครับ”
“เออ ถูกของมันเหมือนกันนะพี่” น้าน ผมได้แนวร่วมเป็นสิงโตสุดหล่อแล้วครับพี่น้อง โอกาสได้กลับเข้าห้องมารำไรๆแล้วนะเนี่ย ผมชักนึกภาพซองมินนอนรอผมในห้องออกเลยนะเนี่ย แต่ภาพในหัวผมมันคงไม่อัพเท่าไหร่ เพราะทรงผมซองมินยังแบ๊วๆน่ารักอยู่เลย ไม่แมนเหมือนตอนนี้หรอก
“หรอ เออฉันไม่เถียงแล้วก็ได้ แต่ฉันยังยืนยันนะโว้ย ว่านางฟ้าของฉันน่ารักที่สุด” ไหนว่าไม่เถียงกันไง
“ อ้าว ไหงพี่พูดแบบนี้” เอา เอาเข้าไปไหนว่าไม่เถียงกันแล้วไง ไอ้พี่พวกนี้ เดี๋ยวก็เหนี่ยวซะเลยนิ
“พี่ครับ หาทางกลับเข้าห้องนอนครับพี่”
“เอางี้ เราใช้กุญแจสำรองไปไขประตู” โอ้ว นอกจากพระเจ้าจะสร้างให้มีหน้าตาดีแล้ว ท่านยังได้ประทานสมองอันเลอเลิศมาให้คุณชายเชว ซีวอนด้วยหรือนี่ พี่จะรู้ไหมเนี่ยตอนนี้ พี่ประดุจผู้จุดแสงสว่างในชีวิตผมเลยนะเนี่ย กระต่ายน้อยจ๋า รอหมาป่ากี้แป็ปนะ
“กุญแจอยู่ที่ทึกกี้” 4คำ1ประโยค เหลือเชื่อ! มีอิทธิพลถึงขนาดดับไฟที่พี่ซีวอนพึ่งจุดเมื่อกี้ให้มอดลงได้อย่างง่ายดาย อวบน้อย รอสุดหล่อต่อไปนะ เศร้า!
“งั้นสะเดาะกลอน” สาบานได้ว่าพี่เป็นคุณชาย กล้าสาบานไหมว่าพี่เป็นทายาทห้างดัง โอ้โฮ้!วิธีคิดเยี่ยงโจร
“เฮ้ย จะดีหรอ” นั้นดิผมเห็นด้วยกะพี่หมีนะครั้งเนี่ย แม้ว่าเมื่อกี้จะเป็นคนดับฝันผมก็เหอะ
“แล้วจะใช้ไหมหล่ะ วิธีนี้” นั่นถามเสียงเครียด แลดูจริงจัง
“เออก็ได้ นายทำเป็นใช่ไหม” พี่หมี เขาหน่ะคุณชายขนาดนั้น จะเป็นได้ไง
“เป็น” เออะ อึ้ง ว่าที่ผู้บริหารบริษัทใหญ่ สะเดาะกุญแจเป็น
“พี่ผมไม่เอาด้วยหรอกนะครับ” ใช่ ผมต้องไม่เป็นผู้ร่วมปฎิบัติการเถื่อนนี้เด็ดขาด เกิดสองเคะผู้ยิ่งใหญ่แห่งSJรู้เข้า ผมก็ตายอ่ะดิ ซองมินกลายเป็นม่ายแน่นอน
“ตามใจนายเหอะ พี่เราไปหากิ๊บกันเถอะ” ไปแล้วครับ พี่ชายทั้งสองเดินไปแล้วครับ ทิ้งน้องเล็กอย่างผมง่ายๆ อย่างนี้เลย ทำไมทำกันแบบนี้ ผมงอนนะ
เฮ้มาง้อดิ
1นาทีผ่านไป
ผ่านไปอีก1นาที
และอีก1นาที
งอนจริงๆนะ สาธุ ขอให้ปฎิบัติการนี้ไม่สำเร็จ เพี้ยง
เฮอะ! แล้วไม่ต้องมาง้อผมทีหลังเลยนะ
ให้ตายเหอะ ผมอุตส่าห์คิดว่าจะได้แนวร่วม ช่วยออกรบกะกองกำลังกระต่ายน้อยแล้วซะอีก ที่ไหนได้ สองแม่ทัพกลับทิ้งผมไว้คนเดียว คอยดูแผนผมต้องสำเร็จให้ได้ คอยดู
เออ แล้วผมจะใช้วิธีไหนดีหล่ะ ขอความช่วยเหลือจากแฟนคลับดีไหม คงจะตั้งกระทู้ประมาณว่า
ประกาศ อยากได้ วิธีปราบกระต่ายน้อย ทำอย่างไรให้แบ๊ว
ไม่เข้าท่าเท่าไหร่ เอาใหม่ๆ
ต้องการความช่วยเหลือด่วน กระต่ายน้อยแมนจนอัดผมติดข้างฝา
ไม่ดีๆ ดูเหมือนกำลังประจานตัวเอง เฮ้อ !แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว คิดเองเลยดีกว่า อย่าทำให้แฟนๆต้องเป็นห่วง แค่นี้แฟนคลับคงกลุ้มใจกันมากพอแล้ว ผมไม่คิดจะเพิ่มปัญหาให้พวกเขาหรอก มันเป็นปัญหาของผม แต่พวกคุณก็เดือดร้อนนิ หรือเราควรช่วยกันหาทาง แต่ไม่เป็นไรผมเสียสละ ผมจะหาทางทำให้ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม(เฉพาะอวบน้อยนะ ส่วนนางฟ้ากะเจ้ซิน คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมีกะสิงโต หมาป่าอย่างผม ไม่สามารถยุ่งได้ เดี๋ยวตายศพไม่หล่อ)
จะเอายังไงดี
วางยานอนหลับ
อย่าเลย เหมือนลักหลับยังไงไม่รู้ ดูไม่แมนเท่าไหร่
หรือจะดักตีหัวตรงมุมถนน
ไม่ได้มันดูโจรยิ่งกว่าสะเดาะกลอนของคุณชายซะอีก
รอให้หลับ แล้วมัดมือมัดเท้าไว้กับเตียง
เสี่ยงเกินไป เกิดพลาดขึ้นมา ไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเองและน้องชายเท่าไหร่
หรือจะให้กินอาหารจีนสูตรพิเศษ
ไม่ได้อีก ถ้าจะทำต้องมีแนวร่วม อย่างพี่ฮัน ไม่งั้นทุกชีวิตจะไม่ปลอดภัย
โอ๊ยให้ตายเหอะ ทำไมคิดยากคิดเย็นอย่างนี้เนี่ย ตอนนี้เหมือนมีนางฟ้าใจดีอย่างพี่ลีทึกบนไหล่ซ้าย นางมารอย่างพี่ฮีซอลบนไหล่ขวา เถียงกันไปมา
ยิ่งมองไปรอบๆห้องยิ่งเครียด ทำไมมันซกมกสกปรกรังหนูอย่างนี้เนี้ยะ อยู่กันเข้าไปได้อย่างไง พรุ่งนี้ถ้าซองมินมาเห็นคงบ่น บ่น และบ่นจนหูแฉะแน่ๆ
เออ
ใช่
ให้ตายซิ ทำไมนึกไม่ถึงนะ พรุ่งนี้พอสุดสวยออกมาเจอก็ต้องทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดถู กว่าจะเสร็จก็คงเย็นต้องเตรียมไปจัดชอนจิอีก กลับมาก็ดึก ก็ต้องเหนื่อย หมดแรง ทีนี้ โอกาสก็จะเป็นของผม 55555555555
ผลักะ
ตุ๊บๆๆๆๆๆ
เสียงอะไร โครมคราม คงไม่ใช่หรอก ผี หรอกนะ ผมยิ่งปอดๆอยู่
เฮ้ยตัวอะไรกลิ้งลงมาที่บันได
“โอ้ย ที่รัก หมีเจ็บแล้วครับ” เสียงพี่หมีโหยหวนมาจากชั้นสองนินา สงสัยแผนไม่สำเร็จ สม แล้วทำไมไม่มีเสียงพี่วอนหล่ะ
ผมพยายามเข้าใกล้จุดเกิดเหตุให้มากที่สุด เพื่อให้การรายงานมีคุณภาพ แต่ระหว่างที่ผมกำลังสนใจรายละเอียดของเสียงที่จับได้ เท้าของผมก็สะดุด กับก้อนที่กลิ้งลงมาเมื่อกี้ ก้อนอะไร ใหญ่ชะมัด เพื่อความปลอดภัย ผมจึงไม่ใช้มือเปล่าสัมผัสเพื่อป้องเชื้อต่างๆที่อาจติดต่อกันได้ เช่น เชื้อวัวบ้า ที่อาจจะทำให้ผู้ได้รับมีพฤติกรรมเบี่ยงเบน อย่างที่สุดที่รักและเจ้าหญิงเป็นอยู่ ซึ่ง ถ้าผมเป็น ผมอาจจะ... อาจ...ไม่ ผมรับไม่ได้ ผมจะไม่เบี่ยงเบน
สรุปแล้วผมจึงใช้เท้าและรองเท้าคู่นุ่มๆ สัมผัสก้อนประหลาดนั่น และเมื่อผมเห็นสันฐานของก้อนประหลาดอย่างชัดเจนแล้ว ผมจึงสามารถสรุปได้ว่ามันคือ
เฮ้ย ไม่จริง
มันคือ
คุณชาย
คุณชายคือก้อนที่กลิ้งลงมา อะไรกันที่ทำแบบนี้ได้
คำตอบ ผมว่าทุกคนคงรู้
ใช่ สิ่งนั้นคือ
คิม ฮีซอล คนสวยจอมโหดนั่นเอง
อาเมน
ผมขอไว้อาลัยให้พี่3วิ
มิน่าทำไมมีแต่เสียงพี่หมี เสียงคุณชายหายไป ที่แท้ก็..... เฮ้อ สาวๆบ้านนี้ทำไมโหดกันจัง ไม่เข้าใจ
ให้ตายเหอะตกลงคืนนี้ผมต้องนอนที่โซฟาจริงๆหรอเนี่ย แล้วไหนจะก้อนคุณชายที่อยู่ที่บันไดอีก เฮ้อ
ผมขอไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องมากอบกู้กระต่ายแบ๊วแต่เช้า
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ไก่ ออกมาเก็บซากนายเดี๋ยวนี้เลยน่ะ” โอ้ย ยังไม่ทันไร ที่รักของผมก็ออกมาแล้ว นี่พึ่ง8โมงเองนะ
มาถึงก็โวยกันเลย อย่างนี้แผนผมก็ลงล็อคอ่ะดิ เก็บบ้านไปเหอะ รกขนาดนี้ คืนนี้อวบน้อยไม่เหลือแรงไว้ทำร้ายผมแน่ โอะ เมื้อกี้หูผมไม่ฝาดใช่ไหม ซองมินเรียกพี่ฮยอกแจว่าไก่ แถมไร้แววหวานเชื่อมด้วย อู้ อย่างน้อยที่รักของผมก็ไม่ได้นอกใจผมใช่ไหม?
“ก็เก็บให้หน่อยซิ แค่นี้เอง ฉันรีบ ไปแหล่ะ” ไก่ที่เดินออกมาจากห้องแล้วก็เดินออกจากบ้านไป เมินที่รักของผมซะอย่างนั้น
ดีครับพี่ ดีแล้ว เมินๆกันบ้าง ผมจะได้โล่งอก ไม่ต้องหวาดระแวงรักข้ามสายพันธ์ กระต่ายกะไก่ ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่ ต้องเป็นกระต่ายมินกะหมาป่ากี้เท่านั้น โฮะ....โฮะ..โฮะ
“ไอ้บ้าเอ้ย ขนออกมาได้นะ ไอ้ซีดีสื่อรักมนุษย์โลกพวกนี้ แล้วไม่รู้จักเก็บเข้าที่ ใครมาเห็น
เขาจะว่ายังไงห่ะ” มาแล้วจริงๆกระต่ายน้อยจอมสะอาด เช้ามาก็บ่นเลย นู่น ไก่เดินไปไหนต่อไหนแล้ว
“แล้วนี่ซีวอนมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย ลุก” ที่รักครับเรียกอย่างเดียวไม่พอหรอครับ เมื่อคืน ผมก็เรียกแล้ว
เหมือนผมกับอวบน้อยจะสื่อถึงกัน แม้ไม่ได้พูดออกมา แต่อวบน้อยก็รู้ได้ จึงเปลี่ยนวิธีปลุกใหม่ “ตื่น ตื่นเว้ยไอ้ฉ่อย” อย่าคิดว่าแค่ตะโกนเรียกอย่างเดียวนะ ตอนนี้เขาใช้เท้าข้างที่ถนัด เอ่อ...ก็ข้างเดียวกับที่เตะผมเมื่อคืนนั่นแหละ สะกิดด้วยแรงที่เบากว่าที่ผมเจอหน่อยเดียว
ซองมินครับ ผมไม่ได้ให้ปลุกด้วยเท้าอย่างนั้น เดี๋ยวพอดี ผมได้กลายเป็นม่ายหรอก โถ่ที่รัก คิดว่าตัวเองเจ้าหญิงของสิงโตหรือไง ถึงทำอย่างนั่น ผมยังไม่อยากอยู่คนเดียวนะ
เอ๋ หรือผมจะเล็งๆบางคนเผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน แย่งเรียวอุคจากพี่เย ดีไหมนะ หรือจะเป็นปลาน้อยตงไห่ดี เฮ้ย ไม่ได้ โจว ฮยูฮยอน นายต้องรักเดียวใจเดียว ซองมินเท่านั้น จำไว้ซองมินเท่านั้น อย่าเขว อย่าวอกแวก
“นิ คยูฮยอน มองหาอะไร” นั่น ผมไม่น่าอยู่ในเขตรัศมีเลย ให้ตายเหอะ “นายจะมองฉันอีกนานไหม ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็มาช่วยฉันแบกเจ้าสิงโตขึ้นห้องที เร็ว อืดอาดอยู่นั่น”
ให้ตายเหอะ ไม่อยากเชื่อ สิงโตหนักขนาดนี้ เมื่อคืนเจ้เขาจัดการไงเนี่ย ถีงลงมาแอ้งแม้งอย่างนี้ได้ เชื่อแล้ว เหนือชเว ซีวอน ยังมีคิม ฮีซอล
“เฮ้ย ซองมิน นายเอาเจ้านั่นขึ้นมาทำไม เอาลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” เฮ่อๆ ยังไม่ทันจะพาสิงโตกลับเข้ากรง เจ้าหญิงก็สั่งให้พาลงไปซะงั้น แล้วกระต่ายน้อยอย่างซองมิน กับหมาป่าน่ารักอย่างผมจะกล้าหือหรือครับ ก็ต้องแบกลงไปซิครับ เครียด นี่วางแผนให้กระต่ายน้อยเหนื่อย หรือผมจะเดี้ยงเองหล่ะเนี่ย งานนี้
“โอ้ย หนักชะมัดเจ้าเด็กนี่ เล่นเอาเหนื่อยเลย” นี่ขนาดว่าเหนื่อย ยังบ่นได้อีก กระต่ายขี้บ่นจริงๆ
“เหนื่อยแล้วหรอครับ”
“อือ ทำไม นายจะทำงานบ้านแทนฉันหรือไง” โอ้โห ขืนผมทำแทนก็ผิดแผนอ่ะดิ เรื่องไร
“เปล่าครับ” ผมตอบอย่างสุภาพและเจียมเนื้อเจียมตัวที่สุด ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาของผม รอพระจันทร์ขึ้นก่อนเหอะ เฮอะๆ กระต่ายไม่เหลือคราบแมนแน่ๆ
“วันนี้ พี่ต้องทำอาหารนะ” อันนี้ผมไม่ได้แกล้งนะ มันเป็นหน้าที่ตามตารางของบ้านจริงๆ
“วันนี้แล้วหรอ งั้นนายเก็บบ้านแทนฉันทีซิ” มาอีกแล้ว คำถามแบบนี้
“คงไม่ได้ครับ วันนี้อากาศเย็น ผมปวดกระดูกเลย คงช่วยพี่ไม่ได้ ไม่ใช่ผมไม่อยากช่วยนะ แต่ผมปวดจริงๆ” อ่าครับ ความจริงมันก็ไม่ปวดขนาดนั้นหรอก แต่นะ เพื่อแผนของผม ไม่แน่วันนี้ซองมินอาจน้ำหนักลดด้วยนะเนี่ย
“สรุปว่าฉันต้องทำเองคนเดียวใช่ไหมเนี่ย” ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงักๆ จะพูดได้ไง
ป๊อปคอนเต็มปาก
“ถ้างั้น นายไปนั่งที่อื่นก่อนได้ม่ะ อยู่ตรงนี้ เกะกะลูกตาฉัน” อ่ะ ซฮงมินเห็นผมเกะกะลูกตาหรือเนี่ย นี่เราไม่เจอกันนาน แล้วซองมินยังเห็นผมเกะกะหรือเนี่ย แงงงงงงง ผมจะฟ้องแม่ยาย
“ ครับ” ได้ใจไปก่อนเหอะ คอยดูคืนนี้หล่ะกันซองมิน ไม่รอดแน่ แต่ตอนนี้ผมขอเผ่นก่อนดีกว่า
“นิอย่าพึ่ง ไปหยิบ ที่ถูพื้นหลังบ้านให้ฉันก่อน เอะ ฉันสั่งยังจะยืนบื้ออยู่นั่น” ก็จะไม่ให้ยืนบื้อได้ยังไง คนอะไรเปลี่ยนใจง่ายขนาดนั้น หรือจะเป็นวันนั้นของเดือน
“โจว คยูฮยอน นายทำอะไรกับห้องครัว” นั่นไง เห็นแล้วจริงๆด้วย ไม่น่าเลยเรา ก็แค่เข้าไปทำป๊อปคอนร์มากินแค่นี้ โวยวายกันไปนะอวบน้อย
“ผมแค่ทำป๊อปคอร์นกินครับ” ผมไม่ได้อยู่สมาคมกลัวเมียเหมือนใครหลายคนในวงหรอกนะครับ แต่ว่านี้มันเป็นช่วงพิเศษ หงอเข้าไว้ เดี๋ยวคืนนี้จะดีเอง ดีกว่าทำเก่งแล้วเดี้ยงแบบคุณชาย
“นายแน่ใจนะว่าไม่ได้พยายามเผาห้องครัว” น้ำเสียงที่รักดูจะไม่ไว้ใจผมยังไงก็ไม่รู้ ยังกะจะไปเปิดสภายื่นยัตติไม่ไว้วางใจ สามีงั้นแหง่ะ
“คราวหลังถ้าอยากกินอะไรก็เรียกพี่ฮัน อย่าทำเอง ฉันขี้เกียจต้องมานั่งเก็บแบบนี้” แล้วทำไมต้องเรียกพี่ฮัน เรียกกระต่ายไม่ได้หรอ แงงง ใจร้าย แล้วสภาพห้องครัวก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักนิด แค่มีสีดำบ้างบางแห่งบนพื้นกระเบื้อง และคราบเขม่าควันบนผนัง แค่นี้เอง ผมเชื่อว่ามิสเตอร์แรบบิทสามารถอยู่แล้ว ถ้าไม่นับหม้อก้นรั่ว ที่ผมพยายามซ่อนเอาไว้อีกสองใบอ่ะนะ
“เหนื่อยโว้ย” เสียงแมนได้อีกจากที่รักของผมดังออกมาจากห้องครัว ที่รักเสียเวลาไม่กี่ชั่วโมงเก็บห้องครัว อย่าบ่นเลยจ๊ะ เพื่อคืนนี้ที่ดีกว่านะครับ อดทนไว้
“ไอ้กี้” คราวนี้อะไรอีกที่ผมจะโดน ตามบัญชาที่รัก ผมรีบวิ่งไปในครัวอย่างรีบเร่ง และยังไม่ทันจะได้ตัว
โป๋ง
เสียงนั้นดังมาจากหัวผม หัวผมที่กระแทกกับไอ้หม้อตูดรั่วนั่นแหละ สาวๆบ้านนี้โหดกันจริงๆด้วย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้นนนนนนนนนนน” เสียงเอ็คโค่ ไล่ระดับตัวโน๊ตอย่างไพเราะนั่นคือสิ่งที่ตามมาจากเสียงเครื่องประกอบจังหวะ อันประกอบด้วย หัวและหม้อ
“รู้ไหมว่านี้เป็นหม้อที่ฉันรัก หม้อที่ฉันใช้ทำฟักทองต้มนะ” เอ่อ ผมจะมีชีวิตรอดจนถึงคืนนี้ไหมเนี่ย หม้อมีตั้งเยอะ มาใช้หม้อใบนี้ แต่เฮ้! มันเป็นหม้อใบที่ผมซื้อให้นิ อ่า หม้อที่ซองมินรัก ยังงี้ซองมินก็ ต้องรักคนซื้อด้วยอ่ะดิ แค่นี้ผมก็ตายตาหลับแล้ว แต่หลับข้างเดียว เพราะอีกข้างต้องรอมินๆน้อยมาปิดให้ ฮิ้ว
“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่นะ อย่าโกรธนะ”
“ซื้อให้ใหม่มันจะแทนกันได้ไหม? รู้ไหมหม้อคิตตี้นี้ หายากแค่ไหน โถ่ คิตตี้ของฉัน” ตกลงที่รักนี้เพราะไอ้แมวชมพูเนี้ยนะ ไม่เกี่ยวกับผมเลยหรอ เศร้า
“อ้วน ทำอาหารเสร็จยัง ฉันหิว” เสียงปลาน้อยกลอยใจไอ้ดำ มาช่วยชีวิตผมครับ ขอบคุณครับพี่ดงเฮคนงาม ผมละรักพี่จริงๆ แต่น้อยกว่าไอ้ดำมันรักพี่นะ (ต้องรีบบอกเดียวมันฆ่าเอา ของดำยิ่งแรงอยู่)
“ไรนิ ดงเฮ วันนี้พวกนายหาไรกินเองไปก่อนหล่ะกัน ฉันไม่มีอารมณ์ไอ้เด็กบ้ามันทำหม้อฉันพัง” พาดพิงอย่างเดียวไม่พอ ยังส่งสายตาวิบๆ มาอีก ที่รักครับเปลี่ยนเป็นส่งสายตาหวานๆไม่ได้หรือไงนะ ตัวเองอ่ะ
“ลี ซองมิน” อันนี้เสียงนางพญาของบ้านครับ เรียกซะโหดเชียว นี่กระต่ายของผมนะเจ้ ไม่ใช่สิงโตของเจ้อ่ะ อย่าสับสน
“ครับพี่ ผมทำก็ได้ แต่พี่ต้องจัดการเรื่องหม้อคิดตี้ให้ผมนะ” นั่นไม่วายครับผุ้อ่านมีฟ้องด้วย แล้วฟ้องใครไม่ฟ้อง ฟ้องเจ้โหดเนี่ยนะ พอดี กระต่ายได้เป็นม่ายแน่ ไม่รู้หรือไง ก้อนหน้าบันไดอ่ะ ฝีมือเจ้นะ เครียด
“เออ เดียวฉันให้วอนหามาให้ก็ได้ ตอนนี้นายไปทำอาหารได้แล้ว จะเที่ยงแล้ว ยังไม่ได้กินข้าว บ้านก็ยังไม่ได้เก็บ” โอ้โห้ สั่งที ผมว่าพี่อ่ะ แม่เลี้ยงใจร้ายแล้วหล่ะ ไม่ใช่นางซินก้นครัวหรอก
“แล้วนี่มีใครเห็นไอ้คุณชายฉ่อยบ้างม่ะ สายป่านนี้แล้ว ยังไม่โผล่หน้ามาอีก” แล้วพี่ลงบันไดมาไงไม่เห็นเนี่ย เมื่อกี้ผมก็กองก้อนคุณชายไว้ที่ข้างบันไดนะ
“ก็ไอ้เป็นก้อนข้างบันไดไงพี่” พี่ชินดงที่สละเวลาจากการหาหนมกิน เงยหน้าขึ้นมา ตอบ วงนี้ช่างเป็นคนดี
“อ้าวหรอ นั่นซีวอนหรอกหรอ ฉันก็นึกว่าก้อนอะไรเลยกระโดดข้าม มิน่า ก้อนดูใหญ่ กว่าจะข้ามมาได้เหนื่อย” นี่เจ้กระโดข้ามเขามาหรือไงเนี่ย พูดซะ
“เสร็จแล้วครับ” เสียงที่เอ่อ......เคยหวานอ่ะนะ เรียกให้ทุกคนหันไปสนใจได้อีกครั้ง
“ไอ้กี้แกไปช่วยเมียยกของหน่อยดิ” อ่า นางพญาสั่งอีกแล้ว สั่งอย่างเดียวไม่พอ ถีบผมซะงั้น คุณเธอช่างแมนอะไรจะขนาดนี้
และผมซึ่งถลาตามแรงถีบอันแสนเบานั้น ก็เข้ามาในห้องครัว สภาพช่างต่างกับเมื้อกี้สุดฤทธิ์ผมขอมอบหัวใจหมาป่าเป็นรางวัลครับ
“เร็ว เข้ามาช่วยก็เร็วๆหน่อย ชักช้า เดี่ยวฉันต้องเก็บบ้านอีก” ช่างสั่งพอกันคุณนายบ้านนี้ สงสารตัวเองจริงๆ
กว่าพวกผมทั้ง l1 คน(ไม่ผิดนะ ก้อนซีวอนยังอยู่ที่ข้างบันได ไม่มีใครคิดจะไปกู้) จะจัดการอาหาหมดก็ใช้เวลาเกือบ ชั่วโมง ไม่ใช่รักษามารยาทอะไรหรอก แต่ที่นานเนี่ยก็เพราะมัวแต่เล่นกันอยู่ ก็พวกเราพึ่งได้กลับมานิครับ ไม่เจอกันตั้งนาน มันก็ต้องมีคุยมีอะไรกันบ้าง ยิ่งพี่เย ยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้น แทบจะลากเรียวอุคขึ้นห้องตั้งหลายรอบ ไหนจะป้อนข้าวกัน สบตากัน จะสวีทไปถึงไหน หมั่นไส้
ส่วนพ่อตาผม สภาพไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ตัวลีบแล้วลีบอีก สม ผมเตือนแล้วไม่เชื่อกัน
ไอ้ดำ ไอ้นี่คู่แค้นผม เยาะเย้ยกันไป ถึงคราวผมบ้างเหอะ
เฮ้อกินเสร็จที่รักผม ก็ต้องล้างจาน ล้างคนเดียว เกือบยี่สิบใบ อยากช่วยนะ แต่ขอโทษผมต้องรักษาแผนเยี่ยงชีพครับที่รัก
ยังเท่านั้นยังน้อยไป เจ้คนงามเหมือนรู้ใจ สั่งให้ที่รักผมเอาผ้าปูที่นอนห้องมาซักซะงั้น ซักเสร็จก็ปูผืนใหม่ด้วย ถ้าเวลาปรกติผมคงแอบโวยแหล่ะ เมียผมไม่ใช่คนใช้พี่ สั่งกันจังชิ ผมจะใช้สิงโตบ้างคอยดู
“เหนื่อยไหมครับ” ผมถาม หลังจากที่ ซักผ้า ปูที่นอน ล้างห้องน้ำ กวาดหยากไย่ กวาดพื้น ถูพื้น รีดผ้า พับผ้า ตัดไม้ เอ้ย อย่างหลังไม่ใช่
“เหนื่อย ทำไม จะใช้ฉันทำอะไรอีก”
โห้ ดักคอด้วย รู้ทันกันจริง “ครับ คือผมอยากกินมาม่า ทำให้หน่อย” เอาน่านิดหนึ่งเฮอะ วันนี้คนอื่นใช้ที่รักของผมเยอะแล้ว ผมใช้มั่งจะเป็นไรไปเนอะ
“เออ ทำให้ แล้วล้างจนเองนะ ฉันต้องรีบไปเตรียมจัดรายการ” ครับแล้วกระต่ายก็เดินก้นบิดเข้าครัวไป ทำนู่นทำนี่แปปหนึ่งมาม่าแสนอร่อยก็เสร็จ แล้วเขาก็รีบไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำรายการ
รีบมาก รีบเหมือนไม่อยากอยู่บ้านงั้นแหล่ะ กลัวโดนใช้หล่ะมั้ง
ยังไงก็เหอะรีบกลับมาน่ะครับ ผมรออยู่ เหอะๆๆๆๆๆ
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
หลังจากที่ผมนั่งหง่าว รอ รอ แล้วก็รอ รอแล้วรอเล่า เฝ้าแต่รอให้ที่รักสุดดวงใจกลับมาอยู่นานจนใกล้ตีหนึ่ง คนเราไม่ได้เจอกันตั้งนานทำไมต้องออกไปข้างนอกด้วยไม่เห็นเข้าใจ
“แอ็ด” เสียงเปิดประตูบ้าน ประดึจเสียงสวรรค์
อ่ะนั่น ซองมินกลับมาแล้วครับ สภาพงี้อิดโรยเชียว แต่ผมต้องทำให้ที่รักเหนื่อยกว่านี้ตามแผนการที่วางไว้ คืนนี้ซองมินไม่รอดแน่!!!!!!
ในวินาทีที่น่าตื่นเต้นขนาดนี้ แผนแรกของผมคือ ‘งานครัวนั่นแสนเหนื่อย’
“พี่ซองมินครับ หิวไหม” ผมถามเสียงแผ่วเบา ฟังดูเซ็กซี่นิดๆ กลัวไปกระตุ้นต่อมแมนกระต่ายน้อยอีกรอบ
“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ใครจะไปอารมณ์หิวห่ะ บ้าหรือเปล่า ถามมาได้” เสียงสวรรค์ดังมาแบบนี้ แล้วผมจะรอดจากคืนนี้ไหมเนี่ย
“แต่ผมรอพี่อยุ่นะ แล้วก็หิวมากๆด้วย พี่ไม่สงสารผมหรอ ผมอุตส่าห์นั่งรอครึ่งค่อนคืน” ไอ้หิวเรื่องเล็กครับ กระต่ายแมนนี่ซิเรื่องใหญ่
“แล้วใครใช้ให้รอ” โอ้วเสียงคุณพี่ช่างทำร้ายจิตใจ “เอ้า เอานี่ไปทำเอง” ท่ามกลางความมืด ผมได้รับรู้ได้ว่ามีบางสิ่งลอยผ่านอากาศมา ทะยานออกมาจากมืออวบคู่น้อย และเป้าหมายของมันคือ.....
“โป๊ก”
“โอ้ย หัวผม” อาวุธสงครามร้ายแรงที่อวบน้อยส่งมาคือ กระป๋องม่าม่า คัพจากเมืองไทย
“สมน้ำหน้า ไม่ระวัง” แงะ อวบน้อยครับไม่สงสารแล้วซ้ำเติมกันอีก ซองมินใจร้าย คนใจร้าย เขาโป้งแล้วนะ ง้อด้วย
“พี่ผมเจ็บนะ หัวโนหรือเปล่าก็ไม่รุ้ ปวดเลยเนี่ย”
“เรื่องมาจริงๆ เอามานิ ฉันทำให้ก็ได้ กลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้นอนพัก ต้องมานั่งทำอะไรให้นายอีก เหนื่อยนะรู้ไหม” อ่ะ แม้เสียงจะรำคาญ แต่ในที่สุดคำสำคัญก็หลุดออกมา พี่เหนื่อยนั่นแหล่ะที่ผมต้องการ5555
ผมอาจดูเลวในสายตาใครต่อใคร ที่ต้องมาทำให้ซองมินเหนื่อยแบบนี้ แต่ถ้าซองมินไม่เหนื่อย แล้วผมจะเอาภรยาสุดที่ love กลับมาได้ไหม เห็นใจอ่ะนะที่รัก แต่แผนผมสำคัญกว่าสิ่งใด ขอโทษด้วยครับ
“ขอบคุณครับพี่ เอางี้ผมนวดให้ไหม” อ้อนลูกอ้อนเท่านั่นที่ครองโลก
“มานวดอะไรตอนนี้ คนจะต้มม่าม่า นายนั่งเฉยๆไปเหอะไม่ต้องยุ่งอะไรทั้งนั้น” ครับจะนั่งเฉยๆ ปล่อยให้ที่รักเหนื่อยเจ็มที่ เฮ้ยไม่ใช่ แสดงฝีมือเต็มที่ตะหากหล่ะ
ผมรักนะ รักมากด้วย แต่เพื่อครอบครัวอันผาสุกของเราสอง ทนหน่อยหล่ะกันครับ
และแล้วการรอคอยเพียงครู่ก็ทำให้เราได้พบกับ...แหล่งอาหารอันสำคัญของมนุษยชาติ.... ‘ม่าม่า คัพ’ แต่ว่าซองมินจะด่าอะไรไหมเนี่ยถ้ากินไม่ลง ก็ความจริงผมพี่งกินอาหารมื้อที่สี่ไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมง
“จ๊อกๆๆๆ จ๊อกๆๆ” นั่นไม่ใช่เสียงท้องผมนะ แต่ว่าเป็นของอีกคนที่ยืนอยู่นี่ซิ
“ท้องพี่ร้องอ่ะ”
“แล้วไง” น่าน เราอุตส่าห์หวังดี ถามมาคำเดียว แล้วไง
“ก็เปล่า แค่เป็นห่วง พี่เอาถ้วยนี้ไปกินเถอะ”
“แล้วนายจะกินอะไร” เป็นห่วงกันใช่ไหมหล่ะ แต่ว่าเก็บอาการหน่อยที่รัก ปากถามอย่างงี้ เสียงแข็งแบบนี้ แต่ตาที่รักอ่ะ กระต่ายมองแครอทเชียวนะ เริ่มแผนสองเลยดีกว่า
‘หนังท้องตึงหน้าตาหย่อน’ คยูฮยอนไฟล์ติ้ง
“ผมไม่กินก็ได้ พี่กินเถอะ”
“ขอบใจนะ” โอ้โห เชื่อแล้วว่าหิวจริง ดูดิเมินสุดหล่อแบบผมไปสนใจไอ้เส้นเหลืองๆเรียวๆแบบนั้น
“กินมากระวังอ้วนเหอะ” กระซิบครับ ได้แค่กะซิบเท่านั้น ไม่ควรดังไปกว่านั้น เดียวเจอลูกเตะกระต่ายพิฆาต
โซ้ยใหญ่เลย เหลือเชื่อภายในสองนาที กระต่ายโซ้ยม่าม่าหมด มิน่าทำไมถึงอ้วนเอาๆ
“อิ่มไหมครับ”
“ถ้าไม่ นายจะต้มให้ฉันอีกรึไง”
ที่รักจะให้ผมเผาบ้านหรือไง ขืนผมทำรับรองพวกเราหาที่อยู่ใหม่ได้เลย ผมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเจี้ยมเจี่ยม อีกทั้งรู้สึกเป็นอย่างยิ่ง นี้ถ้าผมพลาดรางวัลสามีดีเด่นก็เพราะทำอาหารเลี้ยงกระต่ายไม่เป็นนี่แหล่ะ
“แล้วจะถามทำไม” แมนครับ แมนได้โล่ น้าเสียงงี้ไปเป็นทีมพากย์พันธมิตรหรือไม่ก็อมิโก้ได้เลย รับรองรุ่ง “ฉันง่วงแล้วนายไปล้างจานแทนทีดิ ฉํนจะนอน”
“ครับพี่” มีที่ไหนอีกไหมบนโลกใบนี้ที่หมาป่าจะกลัวกระต่าย....
....ไม่มี มีที่นี่ที่เดียว Super Junio
แต่อย่างแผนสองก็สำเร็จ
แผนสาม พากระต่ายเข้าโปง
“พี่จะอาบน้ำเลยไหมครับ ผมจะไปทำน้ำอุ่นให้” บริการประทับใจเพื่อ อี ซองมินmy loveเท่านั้น
“เอาซิ ขอบใจนะ” น่าน ตามแผนเป๊ะ
“ปีนี้ นายได้รางวัลภรรยาดีเด่นแน่ๆ” โฮะๆๆ ที่รักชมกันเกินไปแล้ว แต่เมื่อกี้ว่าอะไรนะ อ้อใช่ ภรรยาดีเด่น จ๊ากกกกกกกกกกกกก ภรรยาดีเด่น ซองมินเอาอะไรคิด หรือเราจะฟังผิดเอง
“เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ” ขอชัดๆอีกรอบ เพื่อยืนยันว่าหมู่เฮาฟังผิดจริงๆ
“ฉันบอกว่านายน่าจะได้รางวัลภรรยาดีเด่น ออกจะเป็นแม่ศรีเรือนขนาดนี้ มิน่า ซีวอนถึงกล้านอกใจพี่ฮีชอล สงสัยฉันคงต้องแย่งนายมาแล้วมั้ง น่ารักช่างเอาใจแบบนี้” กระต่ายกับหน้าหื่นๆมันไม่ใช่ของคู่กันเลยยยยยยยย ได้โปรดเถิดพระเจ้าบอกลูกหน่อยว่าใครเอาความคิดแปลกๆแบบนี้ให้ที่รักของลูก คิดได้ไง ผมกะคุณชายที่กลายเป็นก้อนด้วยฝีมือนางพญาอ่ะนะ โอโนว ม่ายยยยย
รึว่ามีกระแสแปลกแบบนี้ ที่รักถึงได้แมนโฮก อุ้ยตายที่แมนเนี่ย เพื่อเขาหรือเนี่ย เชิลจัง แต่ที่รักไม่ต้องแมนจนาดนี้ก็ได้ เพราะคยูฮยอนคนนี้ ไม่มีทางเปลี่ยนสังกัดแน่นอน 99.85% (เผื่อไว้0.15%เผื่อทำให้กระต่ายกลับมาแบ๊วไม่ได้จะยอมเป็นหมาป่าแบ๊วแทน) เพื่อรักเราเลยนะนี่
“เอ่อ ผมไปทำน้ำอุ่นให้ดีกว่าครับ จะได้อาบน้ำรีบนอนหลับ” และหลับนอน อิ อิ
“อือ ขอบใจนะ” โอ้ย ยิ้มละลายใจ ส่งมาให้อีกแล้ว แงๆๆ หรือจะกระแสสลับดีหว่า???
! เฮ้ยคิดบ้าไรว่ะคยู จำปฏิญาณไม่ได้แล้วหรือไง ‘กระผม นายโจว คยูฮยอน ขอปฏิญาณว่าจะหนักแน่นในสังกัดเมะ99.70%’ ที่เปอร์เซ็นมันลดก็เพราะรอยยิ้มเท่ๆละลายใจเมื่อกี้แหล่ะ
“พี่ครับน้ำเสร็จแล้วมาอาบได้เลยครับ” ตะโกนไปสุดเสียงคิดว่าที่รักจะอยู่ไกล ที่ไหนได้อยู่หน้าประตู
ดูซิดู ใครสอนให้นุ่งผ้าขนหนูแบบนี้ โฮก พันแค่ช่วงเอว มาเก็บศพกันเลยดีกว่า ผ้าขนหนูหนึ่งผืน แผ่นอกขาวๆ และพุ้งผลุ้ยนิดๆ
สายตาที่มองมามันช่าง อ๊ากกกกกกก อย่างกับเวลาที่ผมอยากจับพี่กดเลยอ่ะ เราสองในห้องน้ำแคบ หนึ่งคนเกือบเปลือย กับอีกหนึ่งคนที่ไร้ทางขัดขืน อ่า บรรยากาศช่างเป็นใจชวนเปลี่ยนสังกัดดีแท้
“จะรีบไปไหน ไม่อยู่ขัดหลังให้ฉันก่อนหล่ะ” ชัดเลย!!! ความคิดกระต่ายช่างหื่น ใครจะอยู่หล่ะครับพี่น้อง โอกาสเสี่ยงสูงเกิน
ท่องไว้คยู กระต่ายแบ๊วเท่านั้น คือเป้าหมายไม่ใช่หมาป่าแบ๊ว ท่องไว้นะ อย่าพลาด อบ่าหลงไปกับสิ่งยั่วยุขาวๆ
การเฝ้ารอสุดที่รักอาบน้ำครั้งนี้ช่างยาวนานนักแต่เพื่อแผนสุดท้ายอันนำไปสู้กระต่ายแบ๊ว โจว คยูฮยอนย่อมรอได้ อ่ะเฮ้ย อ่ะเฮ้ย
ออกมาแล้วกับภาพลักษณ์แสนแมน การอาบน้ำไม่ช่วยให้แบ๊วเลยใช่ไหมนี่
“ฉันจะนอนแล้ว นายจะนอนเมื่อไหร่ก็ปิดไฟหล่ะกัน”
“ครับ” ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมว่าผมอยู่ชมรมอะไร...
บอกให้เพื่อจะเดาไม่ออก......ชมรมกลัวเมียแห่งSJครับ
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวน้อยกว่าสามนาทีกลัวที่รักจะหลับไปก่อน ไม่อยากโดนข้อหาลักหลับ บ้านนี่ยิ่งห่วงลูกสาวอยู่
ปิดไฟ เข้านอน หน้าที่เด็กดี แต่ขอโทษวันนี้ผมขอ ปิดไฟ แล้วลวนลามกระต่ายดีกว่า เร้าใจกว่าเยอะ เนื้อหวานๆรอหมาป่าอยู่
ริมฝีปากอวบอิ่มที่คิดถึง ผิวเรียบลื่นที่โหยหา ผมจะบ้าตาย ซอมินตอบสนองได้ร้องแรงและไม่ขัดขืน มันทำเอาผมลืมตัว เผลอแปปเดียวผิวขาวๆอมชมพูก็ไร้สิ่งปกปิก ดวงตาหวานช่ำที่มองมา โอ้ย ใจละลาย
“ซองมิน ผมขอนะ”
“อือ”
Yes! สำเร็จแล้วปิดรังหนูฉลอง คุณผู้อ่านที่ร่วมสังเกตการณ์มา ผมขออนุญาตตัดฉากตนงนี้เลยหล่ะกัน แต่ให้ฟังเสียงได้นิดหน่อย
“อืม คยูฮยอน”
“อ้า ซองมิน”
“คยูฮยอน ฉันไม่ไหวแล้ว อ่ะ...อ่ะ”
“ครับ”
“ผมรักซองมินนะครับ”
“ฉันก็รักนาย คยูฮยอน”
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
เช้ารุ่งขึ้นที่ผมเบิกบานที่สุด คุณชายก้อนก็ฟื้นแล้ว และส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมแบบไม่เกรงกลัวใครจะเห็น แม้แต่บนโต๊ะอาหาร ที่คอยเอาใจนางพญาอยู่ เพราะข่าวลือแปลกๆนั่นแน่ๆ
ผมไม่ต้องสงสัยนาน ในทันทีที่ว่างเว้นจากสายตาสมาชิก คุณชายก็ถลาเข้ามาทันที
“คยูฮยอน นายดีกับซองมินแล้วใช่ไหม” อันแน่มาถามแบบนี้
“ครับ”
“ทำไงอ่ะ บอกหน่อยดิ”
“ทำไมผมต้องบอกอ่ะ” ไม่บอกง่ายๆหรอก
“โถ่ พี่น้องกัน บอกหน่อยหน่า แผ่นเกมส์แผ่นหนึ่งด้วย”
“แผ่นเกมส์ผมซื้อเมื่อไหร่ก็ได้ PS3 งี้ค่อยน่าสน”
“เออ อยากได้อะไรจะซื้อให้” 5555 เสร็จผม
“วิธีของผมก็คือ ทำให้เหนื่อยไงครับ”
E ~ N ~ D
* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
สวัสดีคะ ขุดกรุมาอีกเรื่องแล้ว นี้เป็นฟิคเรื่องแรกและเรื่องเดียวของไอซ์ที่ไม่ใช่วอนซิน จำได้ว่าแต่งในคาบเรียน(นักเรียนดีเด่นจริงๆ) เหมือนว่าอาจารย์จะสอนเรื่องสมาคมเหนือชาติ(พวกแบบ กลุ่มอียู กลุ่มอาเซียน) ไอซ์ก็ได้เรื่องนี้มา 555 แล้วพรุ่งนี้จะมาลงภาควอนซินนะคะ
ขอบคุณคะ
Jelly fish
ความคิดเห็น