คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : My Angel : 10
My Angel : 10
“ฮีชอล ฮีชอล” ข้าเอ่ยชื่อภูตน้อยที่หลับสนิทอยู่ในกระเป๋าเสื้อเบาๆ ไม่อยากให้ใครในแดนใต้รู้ว่าภูตน้อยจากสวรรค์ ขี้เซาเพียง “ภูตน้อย ตื่นได้แล้ว......จะไปเดินตลาดแล้วนะ
“ฮ่ะ....หื้ออออ ถึงตลาดแล้วหรือท่าน”....... จริงๆเล้ย พูดเรื่องเทียวหล่ะตื่นในบัดดลเชียวนะ แล้วไหนจะยังหน้าตาเหรอหร๋า และตาปรือๆที่ยังไม่เปิดเต็มที
เดี๋ยวก็ไม่หักห้ามใจ พากลับไปฟัดที่วังเสียเลยนิ
“ยัง แต่ข้าเสร็จธุระแล้ว ที่เหลือก็คือพาเจ้าไปเดินเที่ยว”
“ใครว่าเที่ยว เรียกว่าศึกษาวิถีชีวิตความเป็นอยู่ต่างหากท่าน..” เสียงใสแจ๋วบอกแบบข้าเช่นนั้น แต่ใครเล่าจะเชื่อ ดูตาเป็นประกายนั่นสิ ฮีชอลน้อยของข้า.......
“ข้าเข้าใจผิดหรอกหรือ” ใบหน้าเล็กๆนั่นพยักรับเสีงรัวจนข้ากลัววาคอน้อยจะหักโค่น “ งั้นเอาใหม่ว่า ข้าเสร็จธุระหมดแล้ว ที่เหลือก็คือพาเจ้าไปศึกษาวิถีความเป็นอยู่ของเหล่าปีศาจที่ตลาดแดนใต้ แบบนี้ถูกต้องหรือไม่?”
“ถูกต้องขอรับ ไปศึกษาวิถีความเป็นอยู่ของเหล่าปีศาจที่ตลาดแดนใต้”
ทวนคำเสียขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าหน้าซื่อๆจะกระล่อนได้ถึงเพียงนี้ แต่ภูตน้อยของข้าก็ยังน่ารักที่สุดอยู่ดี ฮึฮึฮึ
ข้าใช้เวทเล็กๆในการเดินทาง แค่เพียงไม่นานเราทั้งสอง ไม่สิ!! ข้ายังมีก้างชิ้นใหญ่ยักษ์ ชนิดว่าใหญ่กว่าตัวข้าติดตามมาด้วย ก้างที่ว่านั่นก็คือ.....คังอิน
เฮ้อ...ไม่รู้จะมาทำไม นานๆทีเยซองถึงจะปล่อยให้ข้ากับภูติน้อยได้อยู่เพียงลำพัง
คือไม่เข้าใจข้าหรือไง....ว่านี้เป็น พรีเดต ก่อน(กล้าขอ)เป็นแฟนกันหน่ะ
ส่วนฮีชอลน้อยก็ช่างไม่รู้อะไรเลย บินออกจากกระเป๋าเสื้อข้า แล้วก็ว่อนไปทางนู้นที ทางนี้ที ใจคอจะปล่อยให้ข้าออกเดตกับเจ้ายักษ์นี้หรือไง!!!
“ท่านซีวอนทางนี้ๆ” ร่างกระจ่อยบินกลับมาหาข้า แววตาเต็มไปด้วยประกายความรื่นเริง พยายามชี้ชวนให้ข้าไปในทางที่พึ่งบินจากมา
“มีอะไรหรือฮีชอล” ถึงจะยินดีก้าวตามแบบไม่ขัดใจ แต่ข้าก็ขอสงสัยสักนิดเถอะว่าอะไรที่แย่งเจ้าไปจากข้าได้ ข้าจะสั่งเก็บให้สิ้นซากเลย
“ดอกไม้ท่าน ดอกไม้สวย สวยกว่าที่ข้าเคยมาทั้งหมดเลย ข้าชอบ....”
“สวยกว่าที่สวนของคยูฮยอนอีกหรือ?” ฮึไม่อยากจะพูดถึงเจ้าน้องตัวแสบนี้เท่าไหร่ แต่เพราะสวนดอกไม้ของเจ้านี้ก็สวยที่สุดในแดนเหนือแล้ว
“อื้อ สวยกว่า ข้าอยากได้”
อ๊ากกกกก ข้าแพ้สายตาแบ๋วพิฆาต ยิ่งอัพเลเวลจาก 3 เป็น 5 เช่นนี้ เดี๋ยวข้าจะเหมาให้หมดตลาด จ้างเทพต้นไม้มาดูแลเป็นพิเศษเสียเลยนิ
“เอาสิ เจ้าจะเอาไปทำสวนของเจ้าเองก็ได้.”
“สวนของข้า?” ถึงจะทำหน้าฉงน แต่ก็เป็นหน้าฉงนที่รักที่สุด ดูจากสีหน้าแล้ว อยากได้แน่นอน
“ใช่สวนของเจ้า ข้าจะยกที่ดินให้เจ้าทำสวนดอกไม้”
“จริงหรือท่านซีวอน ท่านช่างน่ารักจริงๆ”
ฮึฮึ แล้วสักวันเจ้าจะต้องรักข้า ฮีชอลน้อย
แล้วเพียงไม่นานข้าก็มาหยุดอยู่หน้าเจ้าสิ่งที่ฮีชอลน้อยของข้าชอบนักชอบหนา.....มันเป็นดอกไม้สีแดงสด กลีบดอกดูบอบบางใสแจ๋วราวแก้วเจียระไน หยาดน้ำหยอกล้อแสงอาทิตย์ดูอบอุ่นเร่าร้อน รูปทรงดอกยาวรี มีส่วนที่ห้อยย้อยดูน่าเอ็นดูยิ่งนัก
หากมันจะไม่ใช่..ดอกไม้โลหิต.......ที่ดักจับแมลงและเลือดสด
“ฮีชอลระวัง” สองมือของข้าไวกว่าความคิด เมื่อเอื้อมคว้าร่างเล็งที่ถลาบินเข้าไปใกล้ไอ้ดอกไม้บ้าเลือดนั่น แล้วมันเฉียดไปแค่นิดเดียว นิดเดียวที่อาจทำให้ข้าสูญเสียฮีชอลน้อย
“ฮือออออออ มันจะกินข้า ฮืออออ”
“โธ่ ไม่ร้องนะคนดี อย่าร้องเลยนะ ไม่มีอะไรแล้วนะ” มันทำให้ภูตน้อยของข้าร้องไห้ มันต้องสูญพันธุ์!!! ดูสิน้ำตาเม็ดใหญ่อาบแก้ม ข้าได้แต่ลูบหัวร่างเล็กที่นั่งอยู่บนฝ่ามืออย่างเป็นห่วง
“ฮือออ มันดุ..ฮือ...อ่ะ ท่านเลือดไหล....ท่านซีวอนเลือดท่านออกมาเยอะเลย” หน้าภูตน้อยซีดเสียยิ่งกว่าข้าที่เสียเลือดเสียอีก เห็นแบบนี้แล้วชื่นหัวใจจริงเชียว “เพราะช่วยข้า ท่านถึงต้องเป็นแบบนี้
เอิ่ม....แบบนี้ที่เจ้าพูดถึงก็แค่รอยแผลบนข้อนิ้ว ที่มีเลือดไหลออกมาก็เท่านั้น ไม่ต่างจากมีดบาดเสียเท่าไหร่
แล้วภูติน้อยก็ทำการรักษาข้าด้วยละอองสีทองอ่อนๆที่ช่วยสมารอยแผลบนข้อนิ้วให้ประสานกันอย่างรวดเร็ว ไม่เหลือทิ้งคราบเลือดอะไรไว้เลยสักนิด
ข้ากำลังแอบลุ้นอยู่นะเนี่ย ว่าฮีชอลจะทำเหมือนครั้งนั่นไหมที่ข้าถูกเข็มทิ่ม แล้วก็
แล้วก็.......
แล้วก็.....
แล้วก็....
ริมฝีปากเล็กก็บรรจงแนบลงมาที่รอยเจือจางของบาดแผล...ความหวานล้ำแล่นจากนิ้วพุ่งตรงเข้าหัวใจ ให้ต้องทำงานหนัก ปลดปล่อยความสุขที่เก็บแน่นแผ่ซ่านออกมา
นั่นแหล่ะ มันต้องแบบนั้นถึงจะครบขั้นตอนการรักษาแผลให้กับคนไข้คนพิเศษแบบข้า
“อิอิ หายแล้วค่อยยังชั่วหน่อย ข้าขอโทษนะ” เพราะน้ำเสียงหวานๆที่ชวนหลงใหล สายตาใสซื่อที่ทอประกายรื่นเริง และรอยจูบแสนหวานนั่นทำให้....เผลอตัว
ข้าโน้มใบหน้าเข้าหาร่างเล็ก ยิ่งเข้าใกล้ก็เหมือนถูกดึงดูดไม่อาจถอยห่างและหักห้ามใจได้อีกแล้ว ข้าเผลอจุมพิตศีรษะเล็กๆที่หอมกรุ่นกลิ่นดอกไม้อย่างไม่อาจห้ามใจ
“ฮีชอล ข้า..เอ่อ....ข้าขอโทษที่ล่วงเกินเจ้า” ดวงตากลมที่เคยร่าเริง กลับเต็มไปด้วยคำถาม ความสับสน ทำให้ข้ารู้สึกผิด จนไม่แน่ใจว่าในวันพรุ่งนี้ฮีชอลน้อยจะยังยอมอยู่ในแดนบาดาลของข้าหรือไม่
“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าเองก็ต้องขอโทษที่ทำให้ท่านต้องเจ็บ ถ้าไม่เป็นเพราะข้า ท่านก็ไม่ต้องเจ็บเช่นนี้” ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ใบหน้าเล็กก็แดงก่ำจนข้าเป็นห่วง แล้วยังจะประกายความสดใสที่หายไป
แล้วเช่นนี้จะบอกว่าไม่เป็นไรได้อย่างไร....
“เจ้าอยากจะเดินเที่ยวต่ออีกหรือไม่ ตามใจเจ้านะฮีชอล”
“เรากลับกันเถอะขอรับ” ข้าก็คิดเช่นนั้น เพราะหากเดินต่อก็คงด้วยใจกระวนกระวาย
ข้าไม่น่าเลยจริงๆ
“ท่านซีวอนนนน” ข้ากำลังจะพาฮีชอลน้อยกลับวัง ก็มีเสียงเรียกขึ้นมา หันกลับไปมองถึงได้เห็นว่าคนผู้นั่นก็คือ คังอิน ก้างชิ้นใหญ่ที่หายไปตอนไหนก็ไม่รู้
“เจ้ามีอะไรหรือ วิ่งกระหืดกระหอบมาเชียว” ข้ามองปีศาจรางใหญ่ที่หยุดพักหายใจเต้นถี่รัว ในมือมีดอกไม้ช่อสวยจัดประดับอยู่
“ข้า...แฮ่ก...แฮ่กๆๆ ฝากให้ แฮ่กๆๆ เยซองด้วย ขอรับ”
ห่ะ!!!! ช่อดอกไม้ใหญ่ขนาดนี้ฝากให้เยซองงั้นหรือนี้.....?
“อือ แล้วข้าจะส่งให้ถึงมือเลย” ฮึฮึฮึ เสร็จข้าหล่ะเยซอง ข้าปล่อยให้เจ้าเอาแต่บ่นๆๆๆมานานแล้ว คราวนี้หล่ะ ข้าจะเล่นกลับบ้างแล้ว
2~B~Con
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
มาแล้วคร้า......ช้าสะไม่มี ขอโทษนะคะ ช่วงนี้กำลังเร่งปั่นวันส์คะ ไม่อยากให้ค้างอยู่ในถ้วยม่าม่านาน (ไม่นานแต่ก็เกือบสองอาทิตย์)
ส่วนภูตตอนนี้ก็ แอบแทรกซึมลงไปนิดหน่อย.......คาดว่าอีกไม่นาน ประมุขปีศาจได้ใช้ไอเทมหายาก มาเร่งโตภูตน้อยแน่ๆ อดทนกันอีกนิดนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์คะ
Jelly fish
ความคิดเห็น