คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : My Angel : 7
My Angel : 7
“ฮีชอลน้อย ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวหล่ะ” ร่างสูงโปร่งที่ยังความสง่างามยังไม่เท่าพี่ชายเดินยิ้มมีเลศนัยมาแต่ไกลเมื่อเห็นภูติจิ๋วนั่งอยู่เพียงลำพังบนโต๊ะทำงานของพี่ชาย
“ข้าไม่รู้จะทำอะไร หาใครก็ไม่เจอ ท่านเยซองไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนท่านซีวอนข้าตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว” ภูติน้อยก็แสนซื่อบอกเสียหมด ไม่ได้ระวังปีศาจหน้าตาดีตนนี้เลย
“ตื่นมา...” คยูฮยอนทวนคำฮีชอลน้อยของพี่ชายเบาๆ ก่อนนึกสงสัย “นี้เจ้ายังนอนอยู่กับพี่ชายข้าหรือ”
“ใช่แล้วววว” ปากเล็กๆ ยิ้มแป้น....ไมได้นึกสะกิดใจอะไรนัก “ข้ายังนอนอยู่กับท่านซีวอน ก็ข้าไม่อยากนอนคนเดียวนี้นา.....อีกอย่างเตียงท่านซีวอนก็กว้าง ทานตะวันดอกเดียวไม่เบียดท่านซีวอนหรอก”
“ก็จริงของเจ้า หึหึหึหึ” ปีศาจหนุ่มหัวเราะในลำคอ มองหน้าเล็กๆที่เอียงเล่นไปมาแล้วก็พาให้เอ็นดู ไม่แปลกที่พี่ชายจะ ทั้งรัก ทั้งหลงขนาดนี้ “แล้วทานตะวันเจ้าเหี่ยวหรือยัง ถ้าเหี่ยวแล้วก็ไปเอาที่ไร่ทานตะวันของข้าได้ตลอดนะ”
“ขอบคุณขอรับ...” ภูติตัวจิ๋วรับคำ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางประตูใหญ่ ที่เชื่อมกับโถงกว้าง ยืดคอจนสุดลำตัวจิ๋วๆ มองหน้าผู้ที่ตนสนิทที่สุดในแดนบาดาลนี้
“หาพี่ซีวอนหรอ” ดวงตาคมกริบมองท่าทีชะเง้อคอหาอย่างขบขัน ถ้าพี่ชายตนเองมาเห็นคงดีใจ “ถ้าข้าจำไม่เดาไม่ผิด ท่านพี่คงไปแดนใต้หล่ะมั้ง ถึงได้ไม่พาเจ้าไปด้วย”
“แดนใต้?” ชื่อที่ไม่คุ้ยเคยเรียกสายตากลมโตกว่าปรกติของภูติน้อย มองคนพูดอย่างสนใจ ก่อนคว้าสมุดเล่มจิ๋วหลิวที่พกไว้ขึ้นมาเตรียมจดความรู้ (ก็ถึงแม้จะเหลวไหลไปหน่อย แต่ฮีชอลไม่ลืมหรอกนะว่า ที่ลงมาแดนบาดาลก็เพราะต้องหาความรู้)
“อือ แดนใต้ เป็นแดนพิเศษที่จะมีแต่ปีศาจหน้ากลัว ที่ดุร้ายอยู่กัน” คยูฮยอนอธิบายให้ภูติน้อยเข้าใจ มองสมุดเล่มเล็กอย่างขัดใจ จดอะไรลงไปก็เล็กเกินกว่าจะอ่านได้
“มีปีศาจที่ดุร้ายด้วยหรือท่าน” เพราะตั้งแต่ลงมาอยู่แดนบาดาลก็ไม่ได้ไปไหน ถึงจะเจอปีศาจหน้าตาแปลกๆบ้าง แต่ก็ไม่เห็นดุร้ายสักตน เลยไม่คิดจะมีปีศาตที่ดุร้ายอยู่
“มีสิ ไอ้เจ้าพวกนี้ชอบทำเรื่องวุ่นวายให้พี่ข้าโกรธ แล้วพวกมันนั่นแหล่ะ ที่ต้องเจ็บตัว” ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เห็นท่านพี่เขาแบบนั้นคราวโมโห ก็เรียกได้ว่าน่าสยองเลยทีเดียว “ในแดนบาดาลก็มีปีศาจซาตานทั้งที่ดี และไม่ดี หน้าตาก็แตกต่างกันไป หน้าตาหน้ากลัวอย่างที่เจ้าเวลาออกไปที่สวนของข้า พวกหน้าตาพอไปวัดไปวาได้อย่างท่านพี่ หรือจะเป็นหน้าตาดีอย่างข้า”
มือเล็กที่กำลังจดแลคเชอร์เป็นการใหญ่ต้องสะดุด แล้วมองหน้าคนพูด ก่อนลอบเปลี่ยนคำแลคเชอร์นิดหน่อยเป็นว่า.........ซาตานมีหลายลักษณะทั้งหน้าตาน่ากลัว หน้าตาธรรมดา แล้วก็หน้าตาดีแบบท่านคยูฮยอน แล้วก็มีที่หน้าตาดีมากๆ อย่างท่านซีวอน
“นี้ๆ ฮีชอล ข้าถามอะไรเจ้าอย่างสิ” ปีศาจหนุ่มรอให้ร่างบางจดบันทึกเสร็จก็พาเปลี่ยนเรื่องด้วยการสะกิดถาม สิ่งที่อยากรู้ “เจ้าคิดยังไงกับท่านพี่”
“กับท่านซีวอน.....ใจดี เท่ แล้วก็ หล่อมากด้วย อ้อ!! ไม่ดุเหมือนท่านพี่ลีทึกด้วย ทำไมหรือขอรับ” ภูติน้อยย้อนถามอย่างสงสัย
“ก็ไม่ทำไมหรอก ข้าแค่อยากรู้ว่าเจ้ารู้สึกยังไง แล้วรักพี่ชายข้าไหม” ถึงจะดูเป็นน้องที่ไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็รักพี่ชายนะ......
“อืออออออ ไม่รู้สิ ข้า.....”
“ไม่เป็นไร เจ้ายังตอบไมได้ไม่เป็นไร” นิ้วเรียวของคยูฮยอนลูบบนกระหม่อมเล็ก ที่คงกำลังใช้สมองอย่างหนัก “เอาเป็นว่า เจ้ารู้คำตอบเมื่อไหร่ มาบอกข้าก่อนบอกท่านพี่นะ ตกลงไหม”
“ขอรับ” เมื่อไม่ต้องคิด ใบหน้าหวานก็กลับมายิ้มแป้นอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เลิกชะเง้อมองหาประมุขแดนบาดาลเสียที
“ข้ารู้มาว่าเจ้าชอบแมวใช่ไหม”
“ใช่ๆๆ ข้าชอบแมว ท่านมีหรือ” ภูติน้อยถามไม่ดูหน้าตาคนพูเลยว่ากำลังแผ่รังสีเจ้าเล่ห์ออกมา
“ใช่ ถ้าเจ้าเหงา ข้าให้มันอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน แบงชิน แบงชิน” เรียกแค่สองครั้ง แมวตัวไม่ใหญ่นัก ที่ตามตัวมีแต้มคล้ายเสือก็ปรากฏกายขึ้น ก่อนกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะตัวเดียวกับภูติน้อย
เจ้าแบงชินนั่งลงอย่างเชิด ปรายตามองภูติตัวเล็กๆแค่นิดเดียวก่อนหันไปสนใจทำความเท้าตัวเอง
“ข้าหาเพื่อนมาให้แล้ว เล่นให้เต็มที่นะ ข้าไปหล่ะ” มือใหญ่ลูบหัวแมวสองสามที ก่อนหันไปยิ้มแปลกๆให้กับภูติน้อยแล้วเดินจากไป.......
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“เยซอง ทำไมข้าต้องมาใช้วิธีการน่าเบื่อๆ ที่ชักช้าแบบนี้ด้วย” ข้าเบื่อแสนเบื่อที่ต้องมานั่งมองปีศาจ และซาตาน หน้าตาน่าเกลียดเหล่านี้ แล้วไม่ใช่แค่มอง แต่ข้าต้องสั่งลงโทษ ที่ก็มีไม่กี่อย่าง
จำคุก....ดีหน่อยที่ไม่มีแหกคุก
บำเพ็ญตน.....หน้าตาปีศาจแดนใต้ น่ากลัวยิ่งกว่าอะไรดี เด็กเล็กเห็นก็ร้องไห้
“ก็หากว่าใช้วิธีของท่าน ป่านนี้แดนใต้ คงกลายเป็นเมืองร้าง เพราะเหล่าปีศาจถูกท่านสังหารเสียหมดแล้วหน่ะสิขอรับ”
ก็มันน่าให้สังหารไหมเหล่า....ทำแต่ละเรื่อง ให้ข้าปวดหัว ล่าสุดนี้ก็พึ่งจะทะเลาะกันเองอีกแล้ว ไอ้พวกอัปลักษณ์ มันจะอยู่กันแบบสงบๆไม่ได้หรือไงกัน
“ก็ให้มันตายๆไปซะ”
“ท่านซีวอน ประมุขไม่ควรกล่าววาจาเช่นนี้ วันนี้ท่านเป็นอะไรปรกติไม่เคยเบื่อหน่ายเช่นนี้”
“ข้าแค่เบื่อ”
“หรือท่านคิดถึงแต่ภูติน้อย?”
ช่างสมเป็นคนสนิมของข้า แต่รู้แล้วยังมาถามข้าอีก ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว “อย่างที่เจ้าว่านั่นแหล่ะ ถ้ารู้อย่างนั้น เจ้าก็ทนนั่งเบื่อแทนข้าไปหล่ะกัน ข้าจะกลับไปหาฮีชอลน้อย ไม่รู้ป่านนี้จะโดนเจ้าคยูฮยอนแกล้งหรือเปล่า”
ข้าเห็นลางๆ เหมือนว่าเยซองจะพูดอะไร แต่เจ้านั่นก็ช้าเสมอแบบนี้แหล่ะ ข้าเลยไม่ทันฟัง หายตัวกลับมาที่ปราสาทเสียก่อน.....เจ้าช้าเองนะ เยซอง
“ช่วยด้วยยยยยยยยย เจย์ ช่วยด้วย ไม่เอ้า” เสียงที่ต้อนรับการกลับมา แทบทำให้ข้าสิ้นแรงอยู่กับที่ หากไม่เพราะเสียงร้องเรียกดูกำลังต้องการความช่วยเหลือ ข้าคงต้องหลบออกไปดูแลหัวใจที่กำลังร้าวของตัวเอง
และก็ไม่ต้องสงสัยด้วยว่าใคร ทำให้ฮีชอลน้อยร้องเรียกไอ้เทพหน้ายาวเสียงหลงแบบนี้ ถ้าไม่ ...น้องชายข้า
“แบงชินนนน ไม่กัดดดดดดนะ ฮีบอมอยู่ไหนท่านพี่.. ท่านซีวอนนนนนนน เจ็บๆๆๆๆๆ ท่านซีวอนนนนน” ในที่สุด เจ้าก็นึกถึงข้าเสียทีนะ...ถึงจะเป็นคนสุดท้าย แต่อย่างน้อยเจ้าก็คิดถึง
แต่เฮ้ย.......แบงชิน!! ไอ้แมวร้ายนั่น ขนาดข้ามันยังจ้องจะกัด แล้วกับฮีชอลน้อยตัวเปี๊ยกเท่านั้น ไอ้น้องชายตัวร้ายข้ามันคิดอะไรอยู่
ข้ารีบวิ่งไปยังห้องทำงาน ได้เห็นภาพที่แทบทำให้หัวใจหยุดเต้น เมื่อกรงเล็บคมกริบเกือบตะปบลงที่ร่างน้อยๆ โชคดีที่ฮีชอลบินได้ แต่ไอ้แมวปีศาจนั่นก็ยังไล่กวดมาอีก จนร่างน้อยๆต้องวิ่งไปมาหาที่กำบัง
“ท่านซีวอนนนน ท่านอยู่ไหนนนนนน” ชื่อข้า ชื่อข้าที่ออกมาจากปากเล็ก ทำให้ข้าหลุดจากภวังค์ความเพ้อ แล้วตรงไปคว้าจับไอ้แมวตัวร้าย(ไม่แพ้เจ้าของ) โยนออกไปไกลๆ แล้วช้อนร่างเล็กๆที่หลบอยู่หลังกองม้วนกระดาษ
สภาพภูติน้อยของข้า เรียกว่ารุ่งริ่ง ก็คงได้ อาภรณ์สีขาวขาดเป็นริ้วเล็กๆ อยู่หลายที แต่เพราะตัวภูติน้อยของข้าเล็กเกินไปหรือยังไงกัน ไอ้ที่ขาดเป็นริ้วๆ กลับไม่ทำให้ข้าเห็นผิวกายขาวผ่องเลยสักนิด.....แย่!
แต่ที่หนักกว่านั้นจนข้าตกใจ คือปีกใสจิ๋วที่มีรอยฉีกแหว่ง นี้กระมังที่ทำให้บินสูงหนีไม่ได้ “ปีกเจ้า แล้วจะเป็นอะไรหรือเปล่าฮีชอล”
“อ่า ปีกข้าขาดด้วยหรือนี้ แย่แล้วๆๆ ท่านอย่าให้ท่านพี่ลีทึกรู้เรื่องนี้นะ ข้าไม่อยากหูชา เดือนนี้ข้าแค่ทำปีกแหว่งไปสามรอบเอง น้อยกว่าเดือนที่แล้ว แต่ท่านพี่ก็ยังบ่นๆๆๆ แล้วก็บ่น”
เฮ้อ....ภูติน้อยของข้าคงทำปีกแหว่งเป็นเรื่องปรกติสินะ..... “แล้วเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ข้าไม่เป็นไรแต่ว่า.....อ่อยยย ข้าไม่มีแรงแล้วหล่ะท่านซีวอน”
“ฮึฮึฮึ” จะให้ข้าทำอะไรได้อีกกับท่าทางน่ารักแบบนี้ แก้มใสป่องๆ ตากลมๆ ถ้าข้าเป็นมากกว่าที่เป็นได้ตอนนี้ รับรองว่าได้ฟัดแก้มใสๆเป็นแน่ แต่ตอนนี้คงได้แค่หัวเราะแหล่ะนะ “อยากกลับไปพักไหม”
“อยากกกกก ขอรับ”
แค่นั้นข้าก็ทำให้ตามปรารถนา หย่อนร่างจิ๋วลงในกระเป๋าเสื้อ(ที่ข้าเย็บเองกับมือเพื่อฮีชอลน้อย) แต่เจ้าตัวเล็กคงไม่อยากลงนอนก้นกระเป๋า ก็เลยยืนโผล่หน้าออกมา น่ารักเสียจริงนะ
แล้วพอถึงห้อง ข้าวางลงที่ดอกทานตะวันดอกใหญ่ เจ้าตัวก็นอนหลับปุ๋ยเสียง่ายๆ......เหมือนเด็กจริงนะ
ส่วนข้า นั่งมองภูติน้อยจนหลับสนิทก็ยังมีบัญชีแค้นต้องชำระกับไอ้น้องตัวแสบ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“คยูฮยอน” ข้าตามไปคิดบัญชีต้องชำระถึงสวนแครอท มันกำลังนั่งลูบขนกระต่าย สบายเสียจริงนะแก....
“อ้าว ท่านพี่ มาถึงนี้คงไมได้อกหักอีกแล้วหรอกใช่ไหม ดูสิหน้าบึ้งแบบนี้ด้วย ไม่เอาหน่าท่านแค่นี้ก็หน้าแก่มากแล้วนะ” มันไม่สำนึกเลยใช่ไหม
“เจ้าทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม คยูฮยอน”
“ข้า? อ้อออออ เรื่องแบงชินกับภูติน้อยของท่านพี่ซีวอนใช่ไหม นึกว่าเรื่องอะไร” มันยังมาทำหน้ากวนใส่ข้าอีก มันจะรู้บ้างไหมว่าแมวมันดุเสียยิ่งกว่าปีศาจแดนใต้
“ครั้งนี้เจ้าเล่นแรงเกินไปแล้วนะ หากว่าแบงชินทำร้ายฮีชอลน้อย~”
“จุ๊ๆๆๆ ไม่เอาท่านพี่” มันแย้งข้าพูด ด้วยประโยคปัญญาอ่อนเช่นนี้หรือ “ที่ข้าทำนี้ไม่เล่นนะ แต่ทำเพื่อท่านล้วนๆเลย”
“เพื่อข้า?” ข้าหล่ะงง มันก็รู้ว่าข้ารักฮีชอลน้อย แล้วแกล้งฮีชอลเนี่ยนะ
“ใช่ ก็เพื่อท่าน ท่านจะได้ช่วยฮีชอลน้อย เป็นการทำคะแนนอย่างไรเล่า แล้วต่อไปฮีชอลน้อยก็จะคิดถึงแต่ท่านนะ” คำพูดมันจะไม่น่าเชื่อก็เพราะไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันนี้หล่ะ
แต่น้องชายข้ามันคิดแบบนี้จริงเปล่า ถ้าใช่! ก็ขอบคุณหล่ะกัน
เพราะฮีชอลน้อยเริ่มนึกถึงข้าแล้ววววววววววววววววววววววว
2~B~Con
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
งืดดด ขอบคุณทุกกำลังใจคร้า......... คนปั้นนิสัยขี้เกียจๆแบบไอซ์ ได้กำลังใจและแรงกระตุ้นก็มาจากคนอ่านนี้แหล่ะคะ งืดดดดดดดดดดดดดดดด
ครั้งนี้เลยขยันปั่นมาลงแบบต่อเนื่อง ส่วนครั้งต่อไป เจอกันที่วันส์นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์คะ
Jelly fish
ความคิดเห็น