คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนพิเศษ : Bright Side Story
Bright Side Story
ผมนั่งอยู่ที่นี้ไม่นานเท่าไหร่ แต่ท่ามกลางความเวิ้งว้างนี้ แสงสว่างจ้าที่ดูเหมือนจะไม่มีวันมืดดับ มันทำให้รู้สึกว่าผมอยู่ในความโดดเดี่ยวนี้มานานแสนนาน
ที่นี้ไม่มีใครผ่านมา ไม่มีเสียงของอะไร ที่ได้ยิน ที่ได้รู้สึกก็มีเพียงแค่ตัวผมเองเท่านั้น หรืออีกทีก็เป็นเสียงทุ้มแหบพร่า ที่ลอดผ่านความเจ็บปวดมาเป็นประโยคให้ผมได้รับรู้ ว่าเค้ารักผม
.....ฉันรักนาย....
คำนั้นที่เค้าพูดผมได้ยินชัดเจน แล้วมันก็ทำให้ผมยังทนอยู่ในที่นี้แบบนี้ได้อย่างใจเย็น และปราศจากความกลัว
ผมไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี้ไปอีกนานแค่ไหน ต้องทำอะไรต่อจากนี้ แต่แค่ได้รู้ว่าเค้ารักผม แค่ได้รู้ว่าเค้าฝากความรักมากับสายลม แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับคนอย่างผม
ผมไม่อาจโทษใครได้เลยที่ทำให้ความรักของเราต้องมีจุดจบแบบนี้ เพราะหากไม่ใช่คุณอาที่บอกให้เราหยุด สักวันความรักของเราก็ต้องหยุดลงอยู่ดี และวันนั้นมันจะเป็นเพราะตัวผมเองที่ไม่สามารถอยู่กับเค้าได้
ตอนนี้หากผมจะเสียใจก็คงเป็นแค่เรื่องเดียว......เรื่องที่ผมเคยหวั่นไหวไม่เชื่อใจเค้า.....มันเป็นจุดด่างในความรักของผม อยากบอกเขาอีกสักร้อยรอบ พันครั้งว่าผม ขอโทษ
ผมรู้ว่าเค้าจะให้อภัย แต่ก็รู้ว่าเค้าคงเจ็บไม่น้อยเช่นเดียวกัน
แต่จะว่าไปแล้วใครจะคิดว่าเราจะมีวันนี้ร่วมกันได้....วันที่เรารักกัน
เมื่อก่อน....ก่อนหน้าที่เราจะเข้ามหาวิทยาลัย
เราเป็นเพื่อนกัน อยู่ข้างบ้านกัน ไปโรงเรียนพร้อมกัน....คือหมายความว่าเค้าต้องโทรมาปลุกผมให้ตื่น แล้วก็มาเร่งผมเวลากินข้าวเช้าไม่งั้น ก็ไปสาย.......ฮ่าๆ ดูเป็นคนไม่เอาไหนเลย
แต่ถึงจะไม่เอาไหน ก็ยังมีเค้าเป็นเพื่อนอยู่ดี.....ถึงเค้าจะกีดกันไม่ให้มีเพื่อนคนอื่นอีกเลย....ใจร้ายชะมัด!....
เวลาจะขอลอกการบ้านตอนเช้าก็ไม่ยอมให้ลอกดีๆ เพราะเค้าจดใส่กระดาษ ซึ่งหมายความว่าผมต้องลอกจากกระดาษใส่สมุดเค้าและสมุดตัวเอง......ถ้าเป็นเดี๋ยวนี้คงต้องบอกว่า เกรียน!
เวลาผมหลับในห้องเรียน เค้าก็สรรหาวิธีมาปลุกมาแกล้งกันอย่างสนุกสนาน ส่วนตัวเองถ้าจะหลับก็แค่ เดินออกจากห้องไปหาที่นอนพร้อมคำสั่งที่ว่า จดให้ละเอียด! ..... เผด็จการตั้งแต่เด็กเลย
วันไหนที่เราเป็นเวรทำความนะอาด คนที่ทำก็ดูเหมือนจะเป็นแค่ผมคนเดียว ส่วนตัวเค้าก็นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่มุมห้อง พร้อมทั้งบอกว่านี้แหล่ะคือการช่วยที่ดีที่สุด.....ขี้เกียจอย่างร้ายกาจ
แต่ผมก็รู้ว่าเค้าหน่ะ เป็นห่วงเพื่อนอย่างผมมาก ครั้งหนึ่งผมเคยมีเรื่องกับรุ่นพี่ถึงขั้นชกต่อยกัน แต่ไม่ใช่ผมหรอกที่ได้ออกสเต๊ปลูกผู้ชาย เพราะนู้น เค้าผลักผมไปเป็นแนวหลังตัวเป็นทัพหน้าแถมเป็นคนลงมือก่อนอีกด้วย เล่นเอาพวกรุ่นพี่หน้าเยินไปเลย.....โหดสุดๆแหล่ะ
และแน่นอนว่าวัยรุ่นมันก็ต้องมี Puppy Love กันบ้าง เค้าหน่ะมีไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ต่อกี่ครั้ง ใช้สาวเปลืองชะมัด ส่วนผมหน่ะแค่มีสาวเข้ามาคุย หรือสายตาเผลอมองใครนานหน่อย เป็นต้องมีเรื่องกันทุกที.....เอ๋ เขาเรียกอะไรหวงก้างหรือเปล่าแบบนี้?
ส่วนเวลาที่ผมป่วย ก็เป็นเขานี้แหล่ะ ที่จะรีบหายา หาอาหาร มาดูแลอย่างใกล้ชิดแย่งงานแม่ทำเกลี้ยง จนสุดท้ายผมหาย เค้าก็เป็นต่อ.....ไม่เจียมตัวเองเลย
นึกๆดูแลทุกช่วงชีวิตของผมมีเค้าอยู่ด้วยเสมอ ไม่ว่าจะยามดีใจ เสียใจ มีความสุข หรือทุกข์ เขาจะข้างๆ ให้กำลังใจ สร้างเสียหัวเราะ หรือแม้แต่เรียกน้ำตา......ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
ผมรู้ว่าเป็นเพราะผมเองที่ทำร้ายเขาอย่างที่สุด แต่ที่คุณอาพูดก็จริง ผมทำเพื่อเค้า.....หวังว่าเค้าจะเข้าใจ ตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไง ได้แต่หวังว่าเค้าจะไม่โกรธ จะรับฟังคำขอโทษและคำพูดสุดท้ายที่ผมบอกเค้าไป....ผมรักเค้า
ในอนาคตผมเชื่อว่าเค้าต้องได้เจอคนที่ดี คนที่คู่ควร คนที่เขาจะรัก และสำคัญจะรักเค้าได้เหมือนที่ผมรัก จะทำให้เค้ามีความสุข มีรอยยิ้ม หวังให้เค้าได้เจอคนคนนั้นเร็วๆ
เฮ้ย!!
ในความอ้างว้างนี้อยู่ดีๆก็มีเค้าปรากฏขึ้น มันไม่ควรเป็นอย่างนี้ ใช่ว่าผมไม่รู้ คนที่จะมาที่นี้ได้ต้อง....ไม่มีชีวิตแล้ว
แล้ว...แล้วทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี้? ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น ใครก็ได้บอกผมทีว่ามันไม่จริง ไม่นะ ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เหมือนว่ามันหายไป กลับมาอีกแล้วแค่ได้เห็นเค้า
ผมรู้สึกหยดน้ำที่มือตัวเอง มันไม่ใช่สายฝน แต่เป็นสายน้ำตา...เค้าไม่ควรต้องมาอยู่ที่นี้
ผมเดินเข้าไปใกล้เค้า แต่สายตาคู่นั้น ดวงตาคมๆกลับมองผ่านผมไป เค้ามองไม่เห็นผม! แต่ผมเห็นเค้า เห็นความเจ็บปวดในดวงตาอย่างชัดเจน
แม้แต่พระเจ้าก็คิดว่าเราไม่สมควรจะรักกัน.....แล้วพระองค์จะพรากเค้ามาจากโลกทำไม?
ใบหน้าคมที่ผมได้มองอย่างถี่ถ้วนช่างซูบผอม เค้าปล่อยให้ตัวเองทรุดโทรม เค้าดูเจ็บปวดมากกว่าที่ผมได้เห็นในรูป
มือของผมที่เอื้อมสัมผัสเค้าด้วยความคิดถึงก็สัมผัสได้เพียงแค่อากาศ เราไม่อาจจับต้องตัวกันได้ ไม่อาจถ่ายทอดความคิดถึงผ่านสัมผัสได้เลย
ฮีชอล!! เสียงเขาเรียกชื่อผมดังก้องกังวานไปทั่ว อยากตอบว่ารับอยู่นี้ แต่ก็รู้ว่าทำไปคงไร้ประโยชน์ พระเจ้าไม่มีทางสร้างช่องโหว่ให้เราได้สื่อสารกันและกัน ท่านกีดกันทุกทาง
ไม่ว่าจะตอนเป็นหรือตอน..ตาย!
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาเพราะความเจ็บปวดและสงสาร เค้าจะกู่ก้องร้องเรียกหาผมอีกกี่ครั้งกัน ทั้งที่ผมก็อยู่แค่ตรงหน้าเค้าเท่านั้นเอง
จากคนที่เคยมีความสุข กลายเป็นคนอมทุกข์ ความรักของเราทำร้ายเค้าได้มากขนาดนี้เลยหรือ?
งั้นก็คงดีแล้วที่มันพังทลายลงพร้อมชีวิตของผม
หากย้อนเวลาได้ สิ่งเดียวที่ผมจะแก้ไข ไม่ให้ความรักของเราเกิดขึ้น ยอมให้เขาโกรธและเกลียดผมไปแบบนั้น ยอมที่จะเจ็บเพียงฝ่ายเดียว เพราะชีวิตผมมันก็ไม่นาน เจ็บก็แค่ชั่วเวลาไม่เท่าไหร่ ก็จะไม่รู้สึกอะไรอีก
ฉันขอโทษนะ......
* ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ตอนนี้อาการของคนไข้เริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ พวกคุณสบายใจได้แล้วนะครับ ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลาที่คนไข้ฟื้นขึ้นมา หมอยินดีด้วยนะครับ”
เสียงของใครที่ผมไม่คุ้น เสียงมันดังอยู่รำไร เหมือนจะไกลแต่ก็ได้ยินชัด เหมือนจะใกล้แต่ก็เบาเกินไป เพียงแต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในความสว่างเวิ้งว้างนั้นอีกแล้ว.....
ผมอยู่ที่ไหน ทำไมมันดูสับสน มีเพียงแสงสีขาวริบหรี่เท่านั้น เค้าอยู่ที่ไหนกัน ไม่นะ ผมยังอยากเจอเค้า แค่ได้มองเห็นก็ยังดี.....
ซีวอนนายอยู่ไหนนนนนนนน
* ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
สวัสดีคะ เอามาลงแบบมึนสุดๆ เป็นตอนพิเศษ เหมือนจะเกี่ยว แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วมึนกันหรือเปล่าคะ? ถ้ามึนต้องขอโทษนะคะ ถ้าไม่ชอบตรงไหนบอกได้นะค่ะ ไอซ์ว่ามันออกจะวกวนไปแบบแปลกๆอยู่เหมือนกัน
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
Jelly
fish
ความคิดเห็น