คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : My Angel : 6
My Angel : 6
“ฮีชอล วันนี้ข้าจะออกไปตรวจประตูพิภพแล้วเลยไปดูที่ตลาด เจ้าอยากออกไปศึกษาชีวิตชาวซาตานไหม องค์มหาเทพคงดีใจที่เจ้าได้ความรู้เพิ่มจากการมาอยู่ที่แดนซาตานนี้” ข้าถามภูตตัวน้อยที่ตื่นมาก็ทำตาใส แต่ไม่ยอมลุกจากดอกทานตะวันเสียอย่างนั้น ส่วนไอ้เรื่องตรวจ เตริจ อะไรนั่นก็แค่ข้ออ้างหาเรื่อพาภูตไปเที่ยว ไปกระชับความรัก เอ้ย ความสัมพันธ์
“อืออออ วันนี้หรือท่าน” มีการทวนถาม แล้วทำหน้าคิดหนักเสียด้วย มีอะไรให้ภูตน้อยของข้าต้องคิดมากขนาดนี้กัน แค่เจ้าตอบว่า.....ไป......ก็เท่านั้นเอง ภูตน้อย
“ไม่ได้หรอก คือว่าข้า นัดกับเจย์เอาไว้....” แป่ว!!!! เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เหมือนฉับพลันตาข้าก็บอดสี จากที่เคยมองอะไรเป็นสีชมพู อยู่ๆก็กลายเป็นขาวดำเสียอย่างนั้น
มันอีกแล้ว........ข้าเกลียดไอ้เทพหน้ายาวววววววววว
“ท่านอย่าโกรธข้านะ” ตากลมๆคู่นั้น ช่างอ้อนวอนอะไรเช่นนี้ แค่ดูก็รู้แล้วว่า รู้สึกผิดเพียงไร ลังเลใจแค่ไหน ที่ต้องเลือก และคนที่ถูกเลือกแค่ไม่ใช่ข้าเท่านั้นเอง.....ไม่ใช่ข้าที่ภูตตัวน้อยเลือกจะอยู่ด้วย
โอ้ย!!! เพียงแค่นี้ ข้าก็เจ็บเกินทนเสียแล้ว แค่ไม่เท่าไหร่...ก็รู้สึกทรมาน แล้วหากว่ายิ่งนานวัน ยิ่งรักมาก ข้าจะเป็นเช่นไร
แล้วดูใบหน้าน้อยๆนั่นสิ ทำไมเจ้าต้องทำสีหน้าลำบากใจถึงเพียงนี้.....อย่าเลยคนดี ข้าเข้าใจเราพึ่งได้พบ ได้อยู่ด้วยกันแค่ไม่นาน วันนี้ไม่รัก พรุ่งนี้ก็ใช่ว่าจะเกลียดเสียหน่อย แต่ตอนนี้...ขอแกล้งเสียทีเถิด โทษฐานทำให้ข้าเจ็บจี๊ดๆ
“โกรธ ทั้งโกรธ และผิดหวังที่เจ้าไร้ความรับผิดชอบ ไม่คิดเลยว่า น้องท่านลีทึกจะเป็นภูตนิสัยเช่นเจ้า”
พูดไปก็อยากกัดลิ้นตัวเอง นี้ข้าแกล้งได้เนียนนักหรืออย่างไร น้ำตาวาวใสเม็ดกลมถึงได้ร่วงออกมา โธ่....ฮีชอลน้อย ข้าขอโทษ “ฮีชอล เจ้าร้องไห้ทำไมกัน ไม่ร้องนะ อย่าร้อง..”
อยากจะคว้ามากอดปลอบ มาโอ๋ แต่ตัวของภูตน้อยก็เล็กเสียจริง ข้าจะทำเช่นไรได้ ไม่น่าแกล้งเลยยย ดูสิ ยิ่งถามก็ยิ่งร้อง จะเช็ดน้ำตาให้ก็ยากลำบาก
“ท่าน..ท่ะ..ซีวอน ดุข้า...ฮึก กะ..โกรธข้า ไม่เอ็นดูข่ะ...ข้าแล้ว ฮึก ฮืออออ ที่นี้ ฮึก ๆๆ ข้ามีแค่...ท่าน และ..แล้ว ท่าน ก็....จะไม่ใจดี กับข้าแล้ว....”
ฟังแล้วใจอ่อนยวบๆ อยากจะกระชากมากอด มาฟัดเสียจริง ไม่อยากจะบอก คนอย่างข้าใครว่าเอ็นดูเจ้า รักเลยต่างหาก “ไม่ร้องนะ ข้าไม่โกรธเจ้าแล้ว ไม่ดุด้วย ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไม่ได้เจอเทพองค์ไหนตั้งนานแล้ว พอท่านเทวทูตเจย์จะมา เจ้าเลยดีใจ อยากเจอใช่ไหม”
แหม พยักหน้าใหญ่เชียวนะ น้ำตาก็ยังไม่ยอมหยุด “เข้าใจแล้ว เจ้าไม่ได้ไร้ความรับผิดชอบ เจ้าแค่อยากเจอเพื่อนก็เท่านั้น ข้าขอโทษนะ จะไม่ดุ ไม่โกรธเจ้าแล้ว..”
“จริงๆนะท่าน” เสียงหวานใสขึ้นเยอะเชียวนะ ข้าจะทำสิ่งใดได้นอกจากพยักหน้าให้ “งั้นดีกัน..” นิ้วก้อยเรียวจิ๋วยื่นมาจากร่างเล็ก ที่หน้ายังเปื้อนคราบน้ำตาอยู่เลย
เฮ้อ.....นี้ข้าไม่ใช่หรือที่อกหัก แล้วทำไมเป็นเจ้าที่ร้องไห้เล่า....
แต่ว่า..ร้องไห้ให้ข้า ก็แปลว่า ข้าก็สำคัญสิใช่ไหมมมมมมมมมมมมม? ถึงจะสำคัญน้อยกว่าไอ้หน้ายาวนั่นก็เหอะ “เจ้าก็อยู่รอรับรองเพื่อนเสียที่นี้แล้วกัน ข้าต้องไปก่อนแล้ว ป่านนี้เยซองคงบ่นจนข้าอายุสั้นไปหลายร้อยปี”
“ท่านรีบกลับมานะ...”
“อืออออ”
ความจริงที่ต้องรีบไป.....ไม่ใช่เพราะเยซองหรอก แต่เป็นเพราะคนที่เจ้ารอต่างหากฮีชอล
ส่วนรีบกลับ...ก็คงรอให้เขากลับไปก่อน ทั้งที่ข้าไม่อยากห่างเจ้าเลยสักนิด
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
“ว้าววววววว วันนี้ท่านพี่ข้ามาเยือนถึงสวนแครอทได้ คงมีอะไรดีๆมาแน่ ไหนดูสิ อือ หน้าตาก็ดูดีไม่ผิดเผ่าพันธ์ ถึงจะติดหมองๆหน่อย” มาอีกแล้ววววว ไอ้เสียงซาตานของชีวิต
“กระต่ายน้อยมาดูสิ ท่านพี่เป็นอะไรไม่รู้ ทำหน้าเหมือนปวดท้อง” ให้ตายเถอะ มันอุตส่าห์ไปอุ้มกระต่ายขนปุยสีขาวมาแล้วยื่นหน้าขนเข้ามาใกล้ข้า ก่อนจะมีรอยยิ้มน่ารังเกลียด
“อ่า...สงสัยจะไม่ใช่ปวดท้อง แต่คงเป็นปวดใจ......อกหักเข้าแล้วสิท่านพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ข้าเกลียดมัน!!!
เพราะมันเป็นแบบนี้ ข้าถึงไม่อยากยุ่ง ไม่อยากมาที่นี้ ที่สวนของมัน แต่ก็ไม่มีที่อื่นอีกแล้ว กลับปราสามก็ไม่ได้ ป่านนี้ฮีชอลคงยังส่งยิ้มให้ไอ้หน้ายาว ข้าไม่อยากกลับไปปวดใจแบบนั้น
นั่งทนปวดหัว ปวดประสาท เพราะไอ้น้องโรคจิต ยังดีกว่าปวดใจเพราะภูตน้อยของข้า
“เอาหน่าท่าน ใครๆก็เคยอกหักทั้งนั้น”
ประโยคนี้ของน้องชายร่วมสายเลือดทำให้ข้าต้องเหลียวมอง “เจ้าก็เคยหรือ..”
“ไม่หล่ะ พอดีว่าข้าหน้าตาหล่อเทพ หล่อซาตาน อีกอย่างวงศ์เราก็คงมีแค่ท่านที่ต้องมานั่งหมาเหงาแบบนี้ อย่างว่าถึงจะหล่อ แต่เมื่อเทียบกับข้า ท่านก็เป็นได้แค่ฝุ่น ทำใจนะพี่ชาย” ที่มันลามปามตบไหล่ข้ามันไม่เท่าไหร่ แต่ที่ปากมันพ่นออกมานี้สิ ชวนให้อยากนึกเมนูกระต่ายขาวตุ๋นน้ำแดงเสียจริง
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรท่านพี่” มันยังยิ้ม ข้าประชดโว้ยยยย
“ข้าจะกลับแล้ว เย็นนี้เจ้าจะกลับ หรืออยู่ที่สวนแห่งนี้”
“ไม่รู้ดูก่อน ข้าอาจจะไม่กลับ อยู่เพาะพันธ์แครอทสูตรพิเศษ รักษาอกที่หัก ฮ่าๆๆๆๆ”
มัน...มัน....ถ้าไม่ใช่น้องชายข้า รับรองว่ามันกลายเป็นคางคกไปแล้ว ไอ้คยูฮยอนนนนน
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ข้าดูเวลาแล้ว คงสมควรที่จะกลับปราสาทเสียที ไม่รู้ว่าป่านนี้ฮีชอลน้อยจะเป็นเช่นไร แต่ก็คงยิ้มได้มีความสุขไปแล้ว ไหนเลยจะมีเวลานึกถึงข้า แบบที่ข้าคิดถึงเจ้าอยู่ตอนนี้
แต่แล้ว....“ท่านซีวอน ฮืออออ ฮืออออ ท่านซีวอน ท่านซีวอน” ร่างเล็กกระจ้อย บินจากไหนไม่รู้มาซบที่ไหลข้า แล้วก็เริ่มต้นร้องไห้ ร้อง แล้วก้ร้อง จนข้าทำอะไรไม่ถูก
“ฮีชอล เจ้าเป็นอะไร ใครทำอะไรเจ้า ฮีชอลบอกข้าสิ ปีศาจตนใดมันแกล้งเจ้ากัน” ความร้อนรนที่เห็นฮีชอลน้อยร้องไห้ ทำให้ข้าสังหารปีศาจตนใดก็ได้ที่บังอาจทำดวงใจข้าต้องหลั่งน้ำตา
แล้วไอ้เทพหน้ายาวอยู่ที่ไหนกัน ทำไมปล่อยให้ภูตน้อยของข้าต้องร้องไห้แบบนี้
“เปล่า... ฮึก...ไม่มีใคร....ไม่มีใครทำ....อะไรข้า....ฮืออออ”
“.....” ข้าเริ่มงง ไม่มีใครทำอะไรแล้วเหตุใดจึงร้องไห้ “ฮีชอล”
“ข้าเจ็บ...ฮือออออออ ข้าไม่สำคัญแล้ว...ไม่มีใครรักข้าแล้ว......ฮึกๆๆๆ”
เพราะเจ้าไม่รู้ความในใจของข้า จึงพูดเช่นนี้ แต่ถ้าเจ้ารู้แล้ว เจ้าจะว่าอย่างไรกันภูตน้อยของข้า “ไม่จริงหรอกฮีชอล เจ้าสำคัญ และเชื่อข้าเถอะว่าเจ้ายังมี....รักเจ้า” ข้าเอ่ยแผ่วเบา ยังไม่แน่ใจที่จะกล่าวออกไปว่าใครคนนั้นคือข้าเอง
“ใครกันหล่ะ......ไม่มีแล้ว....ไม่มีใครอีกแล้ว ฮึกกกกกก แม้แต่เจย์ ฮึก...”
เฮ้อออออ....สงสัยใจเจ้าคงยังมองไม่เห็นข้า “ทำไมหล่ะ วันนี้เทวทูตเจย์ก็มาหาเจ้าไม่ใช่หรือ”
“ไม่...เจย์ไม่มา เจย์ไม่มาหาข้า....เจย์ไปหาคนอื่น มาหาข้าไม่ได้ ข้าไม่มีใครแล้ว ฮืออออ”
“เจ้ายังมีข้า.....”
ได้ยินคำนี้ของข้าไปถึงกับอึ้งเลยหรือ ฮีชอลน้อย แล้วถ้าเจ้ารู้อีกเรืองจะเป็นเช่นไรนะ ไว้สักวันข้าจะลองบอกเจ้าหล่ะกัน.....
“ไม่ ไม่เหมือนกัน ข้า...ข้ารักเจย์ รัก ฮึกกกกกๆๆรักแบบที่....บอกใครไม่ได้ รักมากจนเจ็บ”
“!!!” ข้าพูดอะไรไม่ออก นึกอะไรไม่ได้ ถึงจะไม่แปลกใจ แต่ก็ไม่คิดว่า.......จะเจ็บถึงเพียงนี้ “เจ้าแน่ใจหรือว่า ที่เจ้าเป็น เจ้ารู้สึก เป็นความรัก ไม่ใช่เพียงความผูกพัน แล้วเจ้าแน่ใจหรือว่ารักแบบที่ไม่เหมือนรักท่านลีทึก”
“ข้าแค่รู้ว่าอยู่กับเจย์แล้วมีความสุข ข้าไม่อยากให้เจย์อยู่กับใครนอกจากข้า อย่างนี้ไม่เรียกว่ารักหรือท่านซีวอน” ดวงตาใสวาวน้ำจ้องมองใบหน้าข้า ความโศกเศร้าที่ไม่เคยเห็นจากภูตน้อยกำลังกัดกินจิตใจของข้า
ข้าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เผลอลูบหัวเล็กๆนั่น แต่ยังไม่น่าขายหน้าเท่าเมื่อไหร่กันที่อยู่ๆน้ำตาของข้าก็ไหลออกมา “ถามข้าไม่ได้หรอก ฮีชอล สักวันเจ้าจะได้คำตอบ...ด้วยตัวเจ้าเอง”
ส่วนตัวข้า....วันนี้ได้คำตอบบแล้ว
ไม่ใช่แค่ความหลง แต่มันคือความรัก.....ที่อยากให้เจ้ามีความสุข
คือความรักที่ทำให้อยากแบ่งเบาความเจ็บมาจากเจ้า.....แม้ว่าคนที่เจ้ารัก จะไม่ใช่ข้า
“ท่านบอกข้าไม่ได้หรือ” แหน่ะ บอกให้รู้คำตอบเองยังจะมาถามอีก....ขืนให้ข้าตอบก็คงไม่พ้นเข้าข้างตัวเอง
“ไม่ได้หรอก เจ้าต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง ค่อยๆหาไปเรื่อยๆก็ได้แล้วระหว่างนั้นก็อย่าคิดว่าเจ้าไม่มีใครอีก ท่านลีทึกได้ยินคงเสียใจแย่”
“อื้อ ข้าจะไม่คิดแล้ว อย่างน้อยข้าก็มีท่านพี่ แล้วก็ท่านซีวอนด้วย ใช่ไหม?”
อ๊ากกกก ข้าแพ้ตากลมๆแป๋วๆแบบนี้ “ใช่ดีไหมนะ.....ฮ่าๆๆๆๆ”
“ใช่สิ ยังไงก็ต้องใช่ เมื่อกี้ท่านยังพูดเองเลย ว่าข้าจะมีท่าน....” รอยยิ้มกลับมาบนดวงหน้าเล็กๆแล้ว เท่านี้ข้าก็ดีใจ และเป็นสุข แม้จะยังไม่อาจลืมได้ว่า ข้า....ไม่ใช่คนที่ฮีชอลเลือก ไม่ใช่คนที่ฮีชอลรัก
“ฮ้าววววววววววววว” ปากเล็กๆนั่นเปิดกว้างออกพร้อมดวงตาหรี่ปรือ น่ารักไปอีกแบบนะนี้
“ข้าง่วงจังเลย...เมื่อเช้าก็นอนไม่หลับ ข้าไปนอนก่อนนะท่านซีวอน”
ยังไม่ทันที่ข้าจะได้พูดอะไรเลย ก็บินไปเสียแล้ว น่ารักเสียจริง ภูตน้อยของข้า.......
“ยิ้มไม่หุบเชียวนะท่านพี่.......”
เสียงนั่น! .....มันมาหลอกหลอนข้าอีกแล้ว ให้ตายเถอะ “เจ้ามาตั้งแต่ตอนไหนกัน คยูฮยอน”
“ก็ตั้งแต่ ตอนที่ข้าเห็นใครบางคนเช็ดน้ำตาให้ภูตน้อยไป แต่น้ำตาตัวเองก็ไหลหน่ะสิท่านพี่”
แปลว่ามันก็มานานแล้วสิ...... ไอ้น้องไม่มีมารยาท แกแอบฟังงงงงงงง
“เอาหน่าท่านพี่” ปากมันจะพูดว่าข้าเป็นพี่ แต่มือมันก็ตบไหล่ข้าเสียอย่างนั้น .... “ข้าเชื่อว่าสักวัน ท่านจะเอาชนะใจฮีชอลน้อยได้ อย่าพึ่งท้อเสียหล่ะ”
บางที.....น้องชายข้ามันก็น่ารักนะ
ว่าไหม?
2~B~Con
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
มาแล้วคร้า......ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ หายไปปั่นฟิคร่วมสร้างมาคะ อิอิ ส่วนภูตตอนนี้ อารมณ์ดูแปลกๆ กึ่มๆ ออกแนวหน่วง......มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า โว้ๆๆ เย้ๆ
ช่วงแรกๆอ่านมีมึนหน่อยนะคะ เพราะปั่นสลับกันวันส์ ถึงอารมณ์ของเรื่องจะคล้ายกัน(?) แต่วิธีการเล่าไม่เหมือนกัน แอบมึน ต้องนั่งอ่านภูตอยู่ตั้งนานแหน่ะคะ 5555
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์คะ
ปล. สุขสันต์ April fool’s day คร้า
Jelly fish
ความคิดเห็น