คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : SWEET DREAM dream NIGHTMARE 100.%
…SWEET DREAM …dream …NIGHTMARE
เวลาของความฝันที่แสนสุข เป็นใครคงอยากใช้เวลาอยู่ในห้วงฝันให้ยาวนาน
ช่วงเวลาของฝันร้าย ทำให้ค่ำคืนมันยาวนาน ทางเดียวที่จะหลุดพ้น คือตื่นขึ้นเผชิญกับความจริง
ซีวอนมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วใจหาย ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เขายังอยู่บนท้องถนนที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าคนที่บ้านจะเป็นอย่างไร โทรไปก็ไม่มีคนรับ ได้แต่ขอให้เข้านอนไปแล้ว และได้แต่หวังว่าคืนนี้ คนรักของเขาจะไม่ฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบกับความมืดมิดเพียงลำพัง
“ฮีชอลจะเป็นยังไงมั่งเนี้ย” กลิ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ของชายหนุ่ม ถ้าเจอด่านตรวจคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ได้แต่คอยมองสองข้างทาง ภาวนาว่าคืนนี้คงไม่มีตำรวจแสนขยันคนไหนมาตั้งด่าน
ถึงจะเมามากแต่ตอนนี้ชายหนุ่มก็ไม่อยากเข้าร่วมโครงการเมาไม่ขับ เพราะอยากกลับไปหาคนรักที่ป่านนี้คงนอนหลับคาโซฟาหน้าทีวีไปแล้วแน่ๆ ทั้งโทรศัพท์บ้าน ทั้งมือถือถึงได้ไม่รับแบบนี้
ซีวอนเดินโซเซ ไขประตูอย่างยากลำบาก เพราะความเมาทำให้การมองเห็นมันพร่าเลือนโชคดีมากแล้วที่สามารถขับรถเข้ามาได้อย่างปลอดภัย “ฮีชอลครับ ซีวอนกลับมาแล้ว”
“งื้อออ กลับมาแล้วหรอ” มือบางขยี้ตาที่เพิ่งเปิดขึ้น เงยหน้าจากโซฟาตัวกว้าง น้ำเสียงงัวเงียสุดฤทธิ์ บอกให้รู้ว่าตื่นก็เพราะเสียงเรียกจากชายหนุ่ม
“กลับมาแล้วครับ ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องมานอนรอซีวอนทำไม” กลิ่นแอลกอฮอล์ ที่โชยมาจากลมหายใจ ทำให้ร่างบางรู้ว่าชายหนุ่มคงกำลังเมา แต่ก็ยังอุตส่าห์ขับรถกลับบ้าน
“ก็ฮีชอลอยากรอซีวอนนี้หน่า แล้วซีวอนเมาแบบนี้ ขับรถกลับบ้านทำไม ไม่รักฮีชอลแล้วหรอทำแบบนี้ เกิดไม่ถึงบ้านทำไง” ใบหน้าหวานมุ่ยลงอย่าเห็นได้ชัด ทำไมไม่โทรมาบอก ฮีชอลจะได้ออกไปรับให้
“เพราะรักไงครับถึงต้องรีบกลับมาแบบนี้ คิดถึงมากที่สุดเลย” ไม่ใช่แค่คำพูด แต่ลมหายใจร้อนปนกลิ่นฉุนแอลกอฮอล์รดบนแก้มนวล ก่อนตามด้วยเสียงหัวเราะพลิ้ว
“อื้อ เหม็น ไปอาบน้ำเลยนะ” มือบางผลักคนรักออกห่าง แอบซ่อนใบหน้าขึ้นสีด้วยการก้มหน้าเลี่ยงการสบสายตาแหลมคมที่มองอย่างล้อเลียน
“ไม่อาบแล้วจะนอนเลย นอนกอด คิม ฮีชอลของ ชเว ซีวอนดีกว่า” ชายหนุ่มช้อนคนรักขึ้นมาทั้งที่ตัวเองก็เดินไม่ตรงทาง ก่อนจะพากันโซเซ เดินไปที่เตียงนอน วางร่างลงแล้วล้มตัวตามลงไป
“ออกไปเลยนะ ไม่เล่นแบบนี้” เสียงหวานเปลี่ยนเป็นเสียงขุ่น ออกแรงดันชายหนุ่มให้พ้นออกจากตัว แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถดันออกไปสุดท้ายจึงได้แต่นอนนิ่งให้คนรักลวนลามเล่น
“ซีวอน ซีวอน” นิ้วเรียวสะกิดเรียกคนรักเบาๆที่อยู่ๆก็ซบอยู่กับต้นคอ แน่นิ่ง ไม่พูด ไม่เคลื่อนไหวอะไร “ซีวอน หลับแล้วหรอ ซีวอนไม่อาบน้ำหรือไง”
ในที่สุดร่างบางก็สามารถดันคนรักให้นอนกับที่นอนนุ่ม ใบหน้าคมขมวดมุ่น เสื้อผ้ายับย่น เนคไทค์เส้นสวยหายจากไป ลมหายใจมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ จนฮีชอลนึกขัดใจ
มือบางจัดแจงถอดเสื้อเชิ้ตออกด้วยความลำบาก เพราะร่างหนานอนทับไว้ ก่อนจะลงมือเช็คตัวให้ชายหนุ่มด้วยน้ำเย็นจัดที่หวังว่าจะปลุกให้ตื่น แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย
“ทำไมซีวอนเมาแบบนี้เนี้ย ฮีชอลไม่ชอบเลยนะ ไม่ยอมตื่นด้วย วันนี้จะแก้แคนให้น่าดูเลย” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน ปรากฏขึ้นก่อนที่ร่างบางจะขึ้นนั่งทับกลางลำตัวของชายหนุ่ม มือบางลูบไล้ลงบนอกหนา โน้มตัวกดริมฝีปากแนบต้นคอหนา ไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
ร่างบางมองแผงหน้าท้องและหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างไม่มั่นใจ แต่สุดท้ายริมฝีปากบางก็ก้มประทับรอยจูบสีหวานบนยอดอก
“ชอบนักใช่ไหมทำแบบนี้อ่ะ คอยดูซีวอนนะจะทำให้รู้สึกมั่งว่า มันเป็นยังไง”
ยามเช้าของวันซีวอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวจากอาการเมาค้าง รู้สึกได้ถึงอีกคนที่ใช้หน้าอกของเขาหนุนแทนหมอน และที่สำคัญคนทั้งสองต่างกำลังเปลือยเปล่าไม่เหลืออะไรติดกายแม้แต่น้อย
ใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้มหวาน เมื่อคืนที่จำได้คือแค่อุ้มคนตัวเล็กที่เบาหวิวเข้ามาในห้อง แล้วก็ซุกคอหวานก่อนจะหลับไป แล้วที่เหลือ จนถึงตอนเช้ามันคงเป็นฝีมือของคนตัวเล็กขี้เซาที่แอบซนแน่ๆ “ซนขนาดนี้เลยหรอครับ ฮีชอล นอนน่ารักเชียว” มือของซีวอนเอื้อมไปจับปอยให้พ้นจากใบหน้าหวาน
ซีวอนจัดการวาศรีษะเล็กไว้บนหมอน ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่การขยับตัวเพียงนิด มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ กับช่วงล่าง ต้นขาเหมือนอ่อนแรง ปวดหนึบช่วงสะโพกจนเหมือนว่าผ่านการออกกำลังกายอย่างหนัก ทั้งๆที่ก็ออกกำลังกายสม่ำเสมอ เท่านั้นยังไม่พอก้นใหญ่ที่คนรักชอบตีเล่นก็รุ้สึกปวดแปลกๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“โอ้ย!” ซีวอนร้องสียงหลงเมื่อลุกขึ้นจากที่นอน ความปวดที่แล่นขึ้นมาทำให้ต้องทรุดตัวลงนั่งกับที่นอน ใบหน้าคมเกร็งแน่นเมื่อก่อนคลายลงเมื่อความปวดลดน้อยลง
“ซีวอนเป็นอะไร” เสียงหวาน งัวเงียถามทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
“ซีวอนปวดเอวนิดหน่อย ฮีชอลนอนต่อไปเหอะครับ” ชายหนุ่มหันมาบอกคนรักทั้งที่ยังปวดมาก แต่ก็ไม่อยากให้คนรักต้องเป็นกังวล
“อ่า ปวดมากไหม ฮีชอลขอโทษ” ร่างบางรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที ใบหน้าหวานมีอาการตระหนก ดวงตากลมโตเบิกกว้างมีหยาดน้ำคลออยู่อย่างเห็นได้ชัด “อ่าทำไงดีอ่ะ ฮีชอลขอโทษ ซีวอนนอนตรงนี้นะ เดี๋ยวฮีชอลไปหาน้ำอุ่นมาให้”
“เอามาทำไมครับ ไม่ต้องหรอก” แม้จะปวดแค่ไหน แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่อยากให้คนรักต้องลำบากแต่เช้าแบบนี้ “ฮีชอลนอนต่อดีกว่านะครับ” ซีวอนผลักร่างบางลงกับที่นอนเหมือนเดิม
“ไม่ได้ เมื่อก่อนซีวอนยังทำให้ฮีชอลเลย วันนี้ฮีชอลก็ต้องทำให้บ้าง” คนตัวเล็กออกแรงขืนชายหนุ่มจนกลับมานั่งตรงหน้าซีววอนได้อีกครั้ง
“ก็นั่น ซีวอนพาฮีชอลออกกำลังกายจนเพลียนี้ครับ แต่นี้ ซีวอนแค่ปวดเอวเอง ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ใครว่าหล่ะ” เสียงเล็กอ้อมแอ้ม ไม่กล้าพูดเสียงดังให้ชายหนุ่มได้ยินชัดเจน
“ฮีชอลหมายความว่าไงครับ ที่พูดเมื่อกี้” ใบหน้าของชายหนุ่มขาวซีด ไม่แน่ใจว่าการแปลภาษาของตนถูกต้องหรือเปล่า
“ก็...เมื่อคืน...คือ ...ว่า ซีวอนเมา แล้ว... ฮีชอลขอโทษ แต่ตอนไปนี้ ฮีชอลจะเข้มแข็ง เพื่อดูซีวอนเอง”
คำพูดของคนรักค่อยๆซึมเข้าสู่การรับรู้ของซีวอนอย่างช้า โลกทั้งโลกค่อยเปลี่ยนไป แม้แต่ฮีชอลที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็เหมือนไม่ใช่คนเดิมที่เป็นคนรักของเขา “ฮีชอลคงไม่ได้หมายความว่าเมื่อคืนนี้ ฮีชอลทำกับซีวอนแบบที่ซีวอนทำกับฮีชอลใช่ไหม”
“ถ้า ฮีชอลบอกว่าใช่หล่ะ” เสียงเล็กอ้อมแอ้ม ก่อนรีบพูดต่อเมื่อเห็นความสับสนบนใบหน้าคนรัก “ซีวอนไม่ต้องกลัวนะ ยังไงฮีชอลก็จะรับผิดชอบ ไม่ทิ้งซีวอนแน่ๆ จะทำให้เข้มแข็งพอที่จะปกป้องซีวอนได้”
“พอเถอะครับ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เป็นครั้งแรกที่ซีวอนตะคอกใส่คนรัก มือหนาปิดหูไม่ยอมรับความจริงที่ได้รับ
“ซีวอน ฟังก่อ..”
“ไม่” เสียงดังลั่น ตอบปฏิเสธร่างบาง ไม่ยอมรับอะไรทั้งสิ้น
“ไม่” เสียงตะโกนดังลั่นจากชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงกว้างปลุกให้ร่างบางที่นอนในอ้อมกอดต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมามองคนรักอย่างยากลำบาก มือบางยกผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมตัวที่เปลือยเปล่า
“ซีวอนเป็นอะไรไป” เสียงหวานงัวเงียเพราะความเหนื่อยล้า จนไม่อาจปกปิดได้ และต้องการการพักฟื้นอย่างเร่งด่วนจากเหตุการณ์คืนที่ผ่านมา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ซีวอนแค่ฝันร้ายเอง ฮีชอลนอนต่อนะ” ชายหนุ่มผลักร่างบางลงบนเตียงกว้าง แต่ฮีชอลยังคงฝืนนั่งมองหน้าชายหนุ่ม จนซีวอนรู้สึกกลัวความจริงกับความฝันมันคล้ายกันจนน่ากลัวเกินไป
“แล้วซีวอนฝันร้ายอะไร บอกฮีชอลได้ไหม” ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ อย่างน้อยก็ช่วยแบ่งปันเรื่องเล็กๆน้อยได้บ้าง
“ฮีชอลห้ามหัวเราะนะครับ” ชายหนุ่มรอคำตอบจากคนรัก ก่อนจะเล่าให้ฟัง “ซีวอนฝันว่า ถูกฮีชอลเอ่อ..สัญญาแล้วนะ”
“อือ” เสียงตอบรับใสซื่อ
“ซีวอนถูกฮีชอลกดอ่ะครับ” เสียงชายหนุ่มแผ่วเบาลงจนแทบไม่ได้ยิน แต่ในห้องเงียบมีหรอที่ไม่ได้ยิน
“แล้วซีวอนคิดว่าเป็นแค่ฝันหรอ” น้ำเสียงนิ่งๆ พูดเบาไม่ต่างจากคนรัก แต่กลับช็อคเข้าไปในประสาทคนฟัง ให้ไม่รับรู้ อะไรอีกแล้ว
“หมายความว่าไงกันฮีชอล” เสียงแข็งของชายหนุ่มที่ระยะหลังมานี้ต้องใช้กับคนรักบ่อยขึ้น ทั้งๆที่ไม่อยากใช้เลย
“ไม่ต้องมาดุนะ ไม่เชื่อลองเดินดูสิ” ฮีชอลเชิดริมฝีปากบางขึ้น ใบหน้าหวานบูดบึ้งขึ้นทันที บ่งบอกว่าไม่พอใจคนรัก
“อ้าย!!! ซีวอนบ้า จะลุกขึ้นทำไมไม่หาอะไรคลุมก่อนเล่า” ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อ เบือนหน้าหนีชายหนุ่ม ที่ลุกขึ้นจากเตียงไม่หาอะไรคลุมร่างกายที่ไร้สิ่งปกปิด
“โอ้ย!!!” ซีวอนร้องเสียงหลงก่อนทรุดลงนั่งกับที่นอนเหมือนในความฝัน เพราะความปวดสะโพก
“ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่แค่ฝัน”
“เมื่อคืนฮีชอลทำอะไรซีวอน”
“ก็ทำอย่างที่ซีวอนทำฮีชอลอ่ะแหล่ะ” เสียงเล็กๆตอบอย่างไม่พอใจ จะเดินหนีแต่ก็ถูกรั้งไว้อีก
“ทำอะไร ซีวอนไม่เชื่อที่ฮีชอลบอกหรอกนะครับ” เสียงของซีวอนคลายความเข้มลงจนกลายเป็นเสียงหวานเยิ้ม ดวงตาคม เปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ รั้งคนรักให้เข้ามาใกล้จนเกยอยู่บนตักเปลือยเปล่า
“จริงๆไม่เชื่อหรอ” ฮีชอลถามชายหนุ่มด้วยกระวนกระวาย อย่างน้อยก็หลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงนี้ไปได้ก่อนก็ยังดี
“ฮีชอลครับ ซีวอนรู้จักฮีชอลมาตั้งแต่เด็กนะ ทำไมจะไม่รู้ว่าฮีชอลเป็นคนยังไง เวลาโกหกแล้วจะมีท่าทางยังไง อย่าลืมนะครับว่าซีวอนดูแลฮีชอลมาเองกับมือ” ลมหายใจร้อนๆเปล่าเข้าที่ข้างแก้มเนียนแดงเรื่อ เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ที่ยิ่งกว่าท่าทางแสนอ่านง่ายคือ รอยรักสีแดงเข้ม กระจายไปทั่วตั้งแต่ลำคอขาวไล่มาถึงหน้าอกบางที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม
“อื้อ ปล่อยก่อน แล้วจะเล่าก็ได้” ในที่สุด ร่างบางก็ต้องยอมแพ้ให้กับผู้ปกครองหนุ่มที่ใช้ไม้ตายแบบนี้ “เมื่อคืนซีวอนเมาแล้วข่มขืนฮีชอล”
ความเงียบเข้าควบคุมทั้งห้อง ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์กลายเป็นเศร้าสลด “ฮีชอล ซีวอนขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตบนแก้มเนียนไม่กล้าสบตาร่างบาง
“อือ แต่ซีวอนอย่าทำแบบสิ ฮีชอลก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ยิ้มหน่อยสิ” มือบางจับหน้าชายหนุ่มให้สบตากัน “ฮีชอลไม่เป็นอะไรจริงๆนะ อย่าเศร้าสิ ไม่เอา อย่าร้องไห้นะ” ฮีชอลเช็ดน้ำตาของซีวอนออกจากใบหน้า ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่บอกเพราะรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้
“ผมขอโทษ ฮีชอลเจ็บหรือเปล่า จะตีจะด่าอะไรผมก็ได้นะ” เพราะความรู้สึกผิดทำให้สรรพนามที่เรียกตัวเองเปลี่ยนแปลงไป นึกเป็นห่วงคนรัก “ไปโรงพยาบาลไหม”
“ไม่ไป” เสียงสูงร้องขึ้นทันควันที่ได้ยินคำว่าโรงบาล “ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไม่ไปนะ” ดวงตากลมโตอ้อนคนรัก ก่อนจะยกแขนเรียวขึ้นโอบกอด
“ตามใจครับ แต่ถ้าเป็นอะไรต้องรีบบอกผมนะ แล้วที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะฮีชอลพยายามขัดขืนใช่ไหม ผมขอโทษนะ” ชายหนุ่มยังคงไม่เลิกโทษตัวเอง ใบหน้าคมหมองคล่ำ จนฮีชอลต้องจุมพิตที่หน้าผากเพื่อปลอบใจ
“อย่าโทษตัวเองนะ แค่ต่อไปนี้ ซีวอนจะไม่เมาจนขาดสติอีกก็พอแล้วนะ” รอยยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม
“ครับ ผมรักฮีชอลนะ รักที่สุดในชีวิต” คำพูดเบาของชายหนุ่มผู้บอกกับตนเองว่าต่อไปนี้จะไม่ขาดสติแบบนี้อีก จะถนอม ฮีชอลให้มากกว่านี้ จะปกป้องให้มากกว่านี้ และแน่นอน จะรักต่อไปไม่เสื่อมคลาย
ความจริงของค่ำคืนที่ผ่านมา
ซีวอนจัดการอุ้มคนรักเข้ามาในห้องนอน ซุกไซ้ซอกคอขาวหอมกรุ่น “ไม่เอานะซีวอน ไปอาบน้ำก่อน ซีวอนเมาแล้วนะ”
“ไม่เมาหรอกครับ” เสียงอู้อี้จากซอกคอทำให้ฮีชอลต้องผลักชายหนุ่ม แต่แล้ว ซีวอนกลับเหวี่ยงคนรักขึ้นนั่งคร่อมบนอกของตนเอง จับข้อมือบางไว้แน่น
“ซีวอนจะทำอะไร ฮีชอลไม่เล่นนะ” เสียงร้องอย่างหวาดกลัวดังขึ้นเป็นครั้งแรกเมื่อไม่เข้าใจการกระทำของคนรัก ที่ทั้งบีบจับข้อมูล กระชากเสื้อผ้า ทุกสัมผัสมีแต่ความโหดร้ายและโดยไม่ทันได้รู้เมื่อตัวมือหนาจับสะโพกเล็กไว้แน่น ฮีชอลกัดปากจนเลือดซิบเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ใหญ่และร้อนสวนเข้ามายามทิ้งตัวนั่งลงบนตักแกร่ง ช่องทางเล็กกลืนกินสิ่งแปลกปลอมเข้ามาอยู่ในตัว
แม้อยากจะต่อต้านการกระทำป่าเถื่อนของคนรักมากเพียงใด แต่ด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดจึงทำให้ได้แต่
กัดฟันขย่มขึ้นลงตามที่มือหนาบังคับ ซีวอนสวนกระแทกกลับไปทุกครั้งที่สะโพกเล็กร่อนลงมา สองมือจับบั้นท้ายนิ่มจนกระทั่งความปรารถณาถูกปลดปล่อยออกมา หากแต่ซีวอนกลับไม่พอใจไนเท่านั้น ค่ำคืนทรมานของคนตัวเล็กน่าถนอมจึงมีอีกยาวนาน
“คนใจร้าย แล้วมานอนแบบนี้ใช่ไหม” เสียงพึมพำท่ามกลางความมืดของร่างบางที่นอนมอ
คนรักหลับเป็นตาย ทิ้งความปวดร้าวไว้ให้จนไม่อาจข่มตาหลับได้
เท้าเล็กๆค่อยๆออกแรกยันตรงสะโพกของชายหนุ่มที่คืนนี้ทำหน้านี้เกินจำเป็น แต่เพราะความปวดระบมทำให้ไม่มีแรง ต้องใช้มือที่ไร้เรี่ยวแรงผลักชายหนุ่มจนตกเตียงได้สำเร็จ ต่อจากนั้นฮีชอลจึงข่มตาตัวเองให้หลับ
แล้วซีวอนกลับขึ้นมาบนเตียงได้ยังไง???
Talk
จบแล้วคะ ครั้งนี้ได้เอ็นซีมาจาก “ซ็อง ณ วันเดอร์” ขอบคุณมากนะคะ ป้าพจ 555
ไม่รู้ว่า ฝันหวานของใคร และฝันร้ายของใคร ไอซ์เองยังสับสนเลยคะ 555
ถึงน้องหนูผู้สั่งการผ่านเมสเสจ เอาลงให้แล้วนะเจ้าคะ อย่าลืมเม้มท์ด้วย
มาตอบข้อสงสัยดีกว่าคะ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
อะไรอ่ะแอบทิ้งระเบิดไว้อีกแล้ว
อย่าบอกนะว่าฝันร้ายที่ว่าจะเป็นซินวอนนะ
ไอซ์ไม่ได้ทิ้งระเบิดคะพี่โอ แต่ว่า อิอิ
ส่วนฝันร้ายก็เป็นซินวอนจริงๆด้วย แต่ว่าไม่รู้ว่าสื่อไดไหมอ่ะคะ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
- -;
บอกทีว่าเป็นซิน(ออนท้อป)วอน
ไช่ไหมกลาง ?
.ใช่แล้ว โล่งใจแล้วใช่ไหม จ๊ะพจ ผู้เอื้อเฟื้อเอ็นซีมาให้
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
???อะไรอ่ะ ทำไมทิ้งให้ซันงงคนเดียวล่ะ
อย่าว่าแต่ซัน พี่เองยังงงเลย 555 พึ่งได้พล็อตลงตัวตอนปั่นไปปั่นมา นี้แหล่ะ
ปล. เด็กไม่ควรอ่าน “ความจริงของค่ำคืนที่ผ่านมา”นะจ๊ะ (ทันไหมนี้)
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ตกลงวอนละเมอใช่มั๊ย
ตกใจหมด นึกว่าเรื่องจริง
คะวอนละเมอไปเท่านั้น พี่noody อย่าตกใจนะคะ
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์อันเป็นกำลังใจสำคัญคะ
Dr. Fu
ความคิดเห็น