คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The bodyguard 1
The bodyguard 1
พลังและเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงนับร้อยที่กำลังดีใจอย่างบ้าคลั่งเมื่อจะได้เจอกับศิลปินรูปหล่อ พ่อรวย ทำให้เหล่าบอดี้การ์ดต้องรับภาระ ทั้งกันไม่ให้เข้าใกล้ ทั้งต้องทนกับเสียงแสบแก้วหูเหล่านี้ แล้วยังต้องคอยระวังไม่ใช่แรงมากเกินไปจนมีใครบาดเจ็บ
เหล่าผู้ชายร่างถึก ช่วยกันจนกะทั่งสามารถเปิดทางให้ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้าไปในพื้นที่จัดงานได้ หากแต่ ชายหนุ่มที่มีคนมารอรับก็ยังคงค่อยๆเดินผ่านไม่รับรู้ความบากลำบากของการ์ดเลยสักนิด แวะทักตรงนู้นนิด ตรงนี้หน่อย แจกจ่ายความเป็นมิตรให้กับทุกคนอย่างทั่วถึง
“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ภายในห้องรับรองที่เหลือเพียงศิลปินและผู้จัดการส่วนตัว ซีวอนไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์อะไรอีกแล้วจึงนั่งปล่อยตัวไหลตามเก้าอี้ มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าของตนเองที่เต็มไปด้วยหยดเหงื่อ “พี่ครับวันนี้ผมยังมีงานที่ไหนอีกหรือเปล่า” เสียงอ่อนแรงถามอีทึกผู้จัดการส่วนตัวควบตำแหน่งเลขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
“ต้องเข้าประชุมบอร์ดแทนคุณลุงตอน สามโมง แล้วนี้ก็บ่ายครึ่งแล้วซีวอน รีบเปลี่ยนชุด แล้วไปที่ห้างเลย” ลีทึก สนิทกับครอบครัวชเวมานาน ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จึงทำให้สามารถเรียกสูงอายุอย่าง ชเว ซึงฮยอน ที่หลายๆคนเกรงกลัวว่า คุณลุงได้อย่างสนิทปาก
“แล้วพ่อหนีไปไหน ใจร้ายกันเกินไปแล้ว พี่ด้วยนั่นแหล่ะ ไม่ต้องมายิ้ม” เด็กชายตัวน้อยกลับมาสิงร่างเจ้าชายของวงการบันเทิงอีกแล้วอีกแล้ว ได้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสูทเรียบร้อย สร้างความเงียบขรึมน่าเชื่อถือให้กับตำแหน่งรองประธานบริหารของห้างสรรพสินค้าบิ๊กจูเนียร์
“เอาหน่าคุณลุง พาคุณป้าไปพักผ่อน อ้อ! แล้วก็ฝากบอดด้วยว่า งานละครการกุศลหน่ะ ที่คุณป้ายูบินเป็นประธานอยู่ ห้ามเบี้ยว ห้ามหนี ไม่งั้นกลับมาจะสั่งงดงานบันเทิงทุกชนิดด้วย” พูดเสร็จรอยยิ้มหวานประทับใจคนมองก็ปรากฏขึ้น แต่มันคงไม่ประทับใจชายหนุ่มในเวลานี้เลย ก็ใบหน้าหล่อเข้มมันกำลังบูดบึ้ง
“อะไรกันเนี้ย หนีไปเที่ยวกะเมีย แล้วทิ้งผมไว้เนี้ยนะไม่ยุติธรรมเลย คอยดูหมดช่วงโปรโมทอัลบั้มเมื่อไหร่จะควงสาวหายไปสักอาทิตย์เลย” ซีวอนยังคงบ่นต่อไปตามเรื่อง ใบหน้าไม่พอใจของเด็กน้อยยังคงอยู่ครบถ้วน ก่อนจะเดินนำอีทึกออกจากห้องไปขึ้นรถที่เตรียมไว้ด้านหลัง
“เอาหน่าจะทำไรก็ทำ แต่ต้องรอให้หมดช่วงนี้ไปก่อนนะจ๊ะ น้องชาย แล้วเดี๋ยวพี่จะช่วยให้ได้พักยาวไปเลย”
“ให้มันจริงเหอะพี่ คราวที่แล้วก็บอกพักยาว มันยาวตรงไหน แค่สามวัน” ดวงตาคมหรี่มองพี่ชายหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างในรถคันหรูปล่อยให้คนขับรถขับไป
“เออหน่า นั่นก็ยาวมากพอแล้วสำหรับนาย ใครใช้ให้นายหล่อจนคุณอิซัคเขาอยากเซนต์สัญญาไวๆหล่ะ โทษตัวเองเหอะ อย่ามาโทษพี่เลยไอ้น้อง” มือบางตบไหล่น้องชายอย่างขำๆกับใบหน้าบึ้ง ใครมาเห็นจะเชื่อนี้คุณชายชเว รองประธานห้างดัง และเจ้าชายแห่งวงการบันเทิง
โครม!!! เสียงดังสนั่น และแรงสะเทือนทำเอาสองพี่น้องที่นั่งข้างหลังต้องหันไปมองกระจบหน้ารถก่อนจะเห็น ท้ายรถเก๋งอีกคันอยู่ข้างแบบแนบชิด
“รถชนหรอครับ ลุง” ทั้งๆที่รู้แต่ซีวอนก็อดไม่ที่จะถามลุงคังอินคนขับรถที่ขับให้นั่งกันตั้งแต่ประถมเป็นเด็กชายแก้มใสน่าฟัด จนตอนนี้เป็นชายหนุ่มไปไล่ฟัดแก้มใสของคนอื่น
“ครับคุณหนู” เสียงอ่อยๆของลุงหันมาขอโทษคุณหนูที่แกรักและเอ็นดู จนตอนนี้ก็ยังเรียกว่าคุณหนูอยู่
“ฮ่าๆ ๆๆ ลุงอย่าเครียดครับ รถมันคงมีเรื่องอยากปรึกษากัน เดี๋ยวโทรเรียกประกันมาแล้วกันครับ” ลีทึกตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนให้ไปมองหน้าบึ้งของน้องชายในการดูแล “เอาหน่า อย่าเครียด เดี๋ยวพี่จัดการเอง
“ไม่เครียดอะไรพี่ดูนาฬิกาดิ” ซีวอนหันมองหน้าพีชายที่ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา ก่อนหันไปเห็นสีหน้าเจื่อนๆของลุงคังอิน “ผมไม่ได้โมโหลุงครับ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
“ผมขอโทษครับคุณหนู”
“โธ่ลุงครับ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก พี่ลีทึกช่วยหน่อยสิ”
“เอาหน่าลุงอย่าเครียด เอางี้หักเงินเดือนลุงก็ได้ลุงจะได้สบายใจดีไหมครับ” ร่างบางหันไปยิ้มให้คุณลุงที่พยักหน้าหงึกหงัก “อ่าลุงยอม งั้นส่วนที่หักออกก็มาเป็นเบี้ยงเลี้ยงให้ผมหล่ะกันนะครับ ”
ใบหน้าของลุงคังอิน และคุณหนูซีวอนหันมอง ลีทึกที่กำลังหัวเราะกับตัวเองอย่างบ้าคลั่งไม่ดูสถานการณ์อะไรบ้างเลย นึกแล้ว ซีวอนเกิดอาการคันมือ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพี่คงได้เอามือไปสัมผัสอวัยวะเบื้อบนของพี่ชายอย่างรุนแรงและเร่าร้อนด้วยความไวสูง เป็นแน่แท้
คู่กรณีสาวเดินลงมาจากรถด้วยความหงุดหงิด มองรถคันหรูติดฟิลม์ทึบอย่างไม่พอใจ แต่แล้วใบหน้าหงิกๆก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานจนน่ากลัวจะละลายลงไปกองกับพื้น “อ๊า ซีวอนวววว” สายตาหวานเยิ้ม เสียหวานๆ ทำเอาสองหนุ่ม หนึ่งแก่ ถึงกับแอบหวาดกลัว
“กรรม แทนที่จะดูท้ายรถ ดันมองหน้าไอ้นี้ซะงั้น” ลีทึกแอบเอามือบางของตัวเองกระแทกหน้าผากเล็ก บ่นเบาๆให้ได้ยินเพียงลำพัง แต่คนถูกเรียกว่า ‘ไอ้นี้’ กลับได้ยินอีกคน จึงส่งสายตารังสีพิฆาตมาให้พี่ชาย
“เออ ครับ รถผมเอง รถคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ แล้วทะเบีนยอะไรครับ” ซีวอนเตือนสติหญิงสาวก่อนที่จะเคลิ้มไปมากกว่านี้ ที่ต้องถามทะเบียนรถ เพราะป้ายมันหลุดกระเด็นไปไหนต่อไหนแล้ว
“ไม่เป็นอะไรเลยคะ สบายดีทุกอย่าง สวยด้วย ทะเบียน 0840986754 โทรมานะคะ” หญิงสาวคงลืมอะไรบางอย่างไป ตอบในสิ่งที่ไม่มีใครอยากรู้สักนิด
ซีวอนและลีทึกมองกันแบบอึ้งๆ สภาพรถประเภทที่ว่า กันชนท้ายห้อยโตงเตง ไปท้ายแตก ทะเบียนเรียกว่าไม่เป็นไร แล้วทะเบียน มันยาวจนกลายเป็นเบอร์โทรศัพท์ไปแล้ว “ซีวอน พี่ว่า นายรีบไปดีกว่า ขืนอยู่ตรงนี้ ได้โดนแทะโลมทางสายตาจนสึกแน่ๆ เชื่อพี่เหอะ” ลีทึกกระซิบกับชายหนุ่มไม่ใครได้ยิน
“อือ งั้นผมไปหาพี่วินแถมนี้ก่อนนะพี่” ซีวอนหาจังหวะชิ่งหนีหญิงสาว รีบกระโดดขึ้นมอไซค์วินที่วิ่งผ่านมา ก่อนบอกชื่อห้างที่ต้องการไป
ซีวอนมาถึงห้างในสภาพ หัวกระเซิง เปิดเหม่งน้อยให้ออกมาโชว์โลก หมดคราบผู้บริหารระดับสูงในรถคันหรู แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจ มองนาฬิการที่ใกล้เวลบ่ายสาม วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นไปยังชั้นผู้บริหาร
“เดี๋ยวก่อนครับ คุณ ขึ้นไปไม่ได้นะ” เสียงใส ที่ไล่ตามมาข้างหลังเรียกให้ชายหนุ่มต้องหยุดชะงัก หันกลับไปมอง แล้วก็เหมือนว่ากามเทพจะเล่นตลกกับชายหนุ่ม เมื่อคนที่วิ่งตาม กำลังตรึงตาและเข้าไปวิ่งเล่นในหัวใจเขาเสียแล้ว
ใบหน้าใสแดงเรื่อเพราะเหนื่อยที่ต้องวิ่งตามชายหนุ่มขายาว ร่างบอบบางในเสื้อสีฟ้าเชิ้ต กับกางเกงสีน้ำเงินเข้มจนแทบจะเป็นสีดำ ให้เห็นความบางของเอวด้วยเข็มขัดที่คาดไว้แน่น มีกระบองหนาห้อยไว้
ให้ตาย ชเว ซีวอนตกหลุมรักแรกพบ กับยาม!!! หรอเนี้ย
“คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ” เสียงหวานๆ ปนหอบบอกซีวอนอย่างสุภาพ ดวงากลมโตมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนแววตาจะเปลี่ยนเป็นเขินอาย “ซีวอน คุณคือ ชเว ซีวอนใช่ไหม”
“ครับ” เสียงทุ้มนุ่มไม่แพ้เสียงหวานนั้นเลย กำลังนึกเสียดายคนตรงหน้าที่เป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัย แต่ก็กำลังดีใจที่อีกฝ่ายรู้จักเขา แล้วจะรั้งไว้ทำไม หรือว่าอยากใกล้ชิดคนหล่อ คนหล่อก็อยากใกล้ชิดคนสวยนะครับ
“นี้มันชั้นผู้ปริหาร คุณจะเข้ามาไม่ได้นะครับ ลงไปข้างล่างเถอะนะครับ ผมพึ่งได้งาน อย่าทำให้ผมต้องโดนไล่ออกเลยนะ ผมอุตส่าห์ ชอบคุณมาตั้งนาน คิดว่าสงสารแฟนคลับอย่างผมเถอะครับ เดือนนี้ก็พึ่งซื้ออัลบั้มภาพคุณไป ถ้าผมโดนไล่ออก ผมคงไม่เงินเหลือแน่ๆ ”
เสียงอ่อยๆ ตาแบ๋วๆ มันช่างทรมานใจชายหนุ่มเสียเหลือเกิน “มาอยู่กับผมซิครับ ให้ผมดูแลคุณเอง”
“อะไรหน่ะครับ” ร่างบางถามอย่างไม่เข้าใจ เมื้อกี้เหมือนได้ยินไม่ถนัด
“อ้อเปล่าครับ ผมบอกว่า ไม่เป็นไร ผมเข้าไปได้” ซีวอนมีสติขึ้นมาอีกครั้ง นีกอยากจับงูบนหัวที่โผล่ออกมาไปฆ่าทิ้ง
“ไม่ได้ครับ ผมให้คุณเข้าไปไม่ได้ อย่าให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณนะครับ” อีกครั้งที่ร่างบางพยายามทำหน้าที่ของตัวเอง คิดว่าถ้าล็อคแขนได้ก็คงไม่มีปัญหา
“อย่างคุณจะใช้กำลังกับผม” ซีวอนทวนคำอีกครั้ง มองขนาดตัวของคนตรงหน้า แล้วแทบอยากจะลงไปขำกับพื้น ตัวมีอยู่แค่นั้น ดีดทีเดียวก็หักเป็นสองท่อนแล้ว
“เอ่อ คือ ผมรู้ว่าคุณเป็นแชมป์ เทควันโด แต่เพื่อจรรยาบรรณของพนักงานรักษาความปลอดภัย ผมจำเป็นต้องทำครับ” ถ้อยคำกล่าวถึงศักดิ์ศรีของอาชีพ ก่อนกลั้นใจเข้าคลุกวงในชายหนุ่ม มือบางจับต้นแขนที่สองมือโอบไม่รอบเอาไว้แน่น พยายามจะดึง จะลาก หากแต่ร่างสูงก็ไม่ขยับ จับที่ข้อมือ จะหักไปด้านหลัง แต่แรงที่โดนขืนไว้ ทำให้ร่างบางต้องหลับตาแน่น รวบรวมแรงที่มี หากแต่ลืมตากลับพบตัวเองอยู่ในวงแขนแข็งแรงเสียแล้ว
“ฮ่าๆ ๆ ผมคงเกิดรักแล้วพบแล้ว แต่ผมไม่มีเวลาเล่นกับคุณแล้วนะ ผมไปประชุมก่อนนะครับ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงแผ่วเป่าลมร้อนใส่ใบหูเล็ก ปล่อยร่างบางออกจากวงแขน แต่ก็ยังคงถูกรั้งไว้อยู่ดี
“อ้าวคุณซีวอนทำไมยังไม่เข้าห้องประชุมครับ แล้วนั่น ฮีชอลนายกำลังทำอะไรอยู่” แดซอง อีกหนึ่งผู้บริหารระดับสูงที่เดินออมาจากห้องประชุม ตั้งใจจะมารับรองประธาน แต่กลับออกมาเห็น ภาพยื้อยุดฉัดกระชากของรองประธานกับ รปภ ชั้นผู้บริหารที่พึ่งเข้ามาทำงาน
“ผมกำลังห้ามคุณซีวอนไม่ให้เข้าไปในห้องประชุมครับท่านผู้ช่วย” เสียงหวานตอบชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างเตี้ยล่ำแต่อารมณ์ดี และใจเย็น
“ไปห้ามทำไมนั่นรองประธานบริษัทหน่ะ”
คำว่า รองประธานมีผลให้ร่างบางเหมือนจับเชื้อโรค รีบปล่อยมือจากชายหนุ่มในทันที “ขอโทษครับ ผมไม่ว่าท่านเป็นรองประธาน อย่าไล่ผมออกนะครับ” ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาคลอ เหมือนรู้ว่าชะตาชีวิตกำลังจะจบลง
“วันนี้ไม่รู้ไม่เป็นไร แต่วันหน้าถ้าคุณลืม ผมคงต้องลงโทษคุณนะครับ คุณฮีชอล...ที่รัก” เสียงสุดท้ายแผ่วเบากระซิบข้างหูเล็ก ให้ได้เพียงสองคน ก่อนเดินผิวปากไปเข้าห้องประชุมอย่างอามณ์ดี ทิ้งให้อีกคนยืนหน้าซีด วิตกอนาคตการทำงานในตำแหน่ง พนักงานรักษาความปลอดภัยชั้นผู้บริหาร
...แล้วเราจะได้รู้จักกันมากกว่านี้ จนคุณลืมผมไม่ได้แน่นอนครับ...
To~Be~Con
* ~ * ~ * ~ * ~ *~ * ~* ~* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *
Talk
เรื่องใหม่คะ 555 เอฟแอลพึ่งห้าตอน มันเอาอีกแล้ว ชีวิต!!!
เรื่องนี้มาจากการนึกถึงภาพยนตร์ เรื่อง บอดี้การ์ด ที่วิสนีย์ ฮุสตันเล่น มันนานมากแล้ว แต่ว่าเนื้อเรื่องไม่เหมือนนะคะ อันนี้จะฮา แต่ไม่รู้ว่าจะฮาแค่ไหน
ขอฝากยามคนสวยกับเอิ่ม..สักอย่าง พระเอกเรื่องนี้หลายตำแหน่งเหลือเกิน ไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้มท์คะ
ความคิดเห็น